Café 'St-Hubertus' heb ik, in mijn zorgeloze kinderjaren nooit horen vernoemen.
Daar tegenover sprak men gezwind over: 'de'n Anker',... de gezusters 'Noebels',... 'Beirken Schêunweer',... Walgraeve's'... 'Bij Lady's',... Maria Verlent,... de'n Tirol,... bij 'Gust Siki's,... de'n 'Belle-Vue'....van Nielande's (Dorpstraat)'
En bij ons was't van ....bij De Ruiser's.
Elk huisje, in de dorpskern heeft, een bijzondere waarde, en nog meer de bewoners ervan.
Naast 'de'n Belle-vue' woonde 'Wiesken' Mortier, en elke'n dag ging Hij, rond 16u., groeten, van op de marktplaats naar het Godshuis. De kerk dus. (?)
En ik, als zogenaamde Katholiek ..of algemener;... Christen, heb bezwaar aanwezig te zijn in de wekelijkse 'zondag'smis!
'Wiesken' bedoelde het echt véél hartelijker dan ikzelf mij kan voorstellen en mijn christelijke attitude, in vergelijking met 'Wiesken', beschamend is! (Maar dat is ook menselijk.)
Foto: Saint Madeleine. Parijs waar het R.V.-koor op 7 juni 1992 'optrad'.
Een reklameboekje van een bekend textielbedrijf te St-Niklaas was het perfect-afgemeten formaat (gratis aan huis besteld) en begeleiden een visuele, aangename tijds verpozing voor...
je begrijpt wel....!
En, we kregen er nog een prikkelbare lingerie-show bovenop.
(Enkel met 'matte' blaadjes)
Onze goede buren: Albert en Madeleine (Goossens) hadden twee flinke zonen en ook dito aantrekkelijke dochters en dat laatste was, in mijn puberjaren een enorm voorrecht als buurjongen en speelkameraadje.
Albert hebben wij bijzonder leren waarderen als mens, maar bovenal als koorlid van het R.V.-koor.
Zong graag, was quasi altijd aanwezig tijdens de koorherhalingen, ontbrak nooit tijdens een kooruitstap of week-end en was nefast verdediger van de Vlaamse koorliteratuur.
"Albert...waar je ook bent...wij hadden een grote bewondering voor U!".
Het wordt, naar mijn gevoel, wel in de vergeethoek 'gedumpt' niet tegen staande zijn historische, niet te ontwijkende incalculatie in de geschiedenis van Stekene.
Het bezat een centrale benijdenswaardige plaats binnen het dorpscentrum, (Cultuurhistoriek) maar vertoeft, sinds enkele decenia,
in een zwakke proclamatie van eerlijke cultuurzorg.
Laat me toe ook onze 'geburen' te schetsen.
Naast het (ons) café woonde Albrecht (Albert) De Smedt, een loodgieter met een renderende winkel van 'stoven' en,..... wat voor die tijd modern was, 'sanitair'.
Ik was steeds 'jaloers' omdat zij (Albert) beschikten over een moderne, aparte w.c. terwijl ik (wij, ouders) onze dagelijkse behoeften moesten doen... nadat wij eerst 'de'n bril van 't huis'ken' weg hadden genomen ...en zittende op een plank die reeds gebarsten was..., keken 'in de'n dieperik'.. en als we 'actief' waren... kregen we soms de'n terugslag.. op onze blote kont...?
Omér B., (een stevige achtienjarige) en mijn Vader, beiden eerder van het 'forse' type.
In aanwezigheid van enkele café-gasten, (toeschouwers) kregen zij deze 'artiest' geen millimeter van de grond, hoe zij dit ook maar probeerden.
Er lag een briefje van 20 fr. onder zijn ('Artiest') voeten...en de 'chipendals' zouden dit krijgen indien zij hierin zouden lukken. (Goed voor vier pintjes)
Na vruchteloze tevergeefse pogingen, stapte de circusartiest gewoon opzij...raapte het briefje van twintig frank terug op....ging naar de'n 'toog' om verder te proeven van zijn pintje bier, terwijl de 'bezoekers' met verbazing aan de grond 'genageld' stonden...!
( Omér en Oscar verstonden zich er ook niet aan.....!!!)
En dit allemaal, terwijl Tony Corsarie ( 2 september 2011, op 84 jarige leeftijd overleden) op, of beter aan de drempel stond van zijn unieke T.V.-carriére.
De smidse (atelier of gewoon stal genoemd) straalde iets uit van verleden nostalgie.
Aan de ijzeren ringen in deels gecementeerde lemen muren, kon je nog merken (ruiken) waar de koeien gestaan hadden of beter, gebonden stonden.
Ook de restanten van voederbakken 'verklapten' dat er voordien een veehandelaar had gewoond.
Geloof het of niet maar in een kleinere stal ernaast stonden gedurende enkele dagen twee kamelen van een rond trekkend circus.
Deze kamelen vertoonden weinig aanstalten om zich zomaar te laten leiden onder een tamelijk lage dwarsbalk van deze stal....!
Ik herinner me nog dat deze kamelendrijver, tevens clown én acrobaat,
in ons café, vroeg aan Oscar en Omér B. om met hun tweeën hem, (Circusacrobaat en amper bij schatting 65kg) al was het maar één cm. van de grond op te heffen maar....en dat is ongelooflijk.... zij konden het niet!
Café-praat zult U denken, maar néé..
Straf...., maar het bestaat werkelijk.
Foto: Achterzijde van Café-logement St-Hubert.
In de 'historiek van de café's van Stekene, rond de marktplaats, wordt misschien 'angstvallig' café St-Hubert genegeerd, al hoewel de dakpannen reikten tot aan de H.Kruiskerk.
Een plichtgevoel heb ik hier niet bij, maar wél, een overgebleven fierheid daar gewoond te hebben in mijn zorgeloze kinderjaren.
Soms geeft een uitgestoken hand, jezelf een promotie tot een feilbaar verleden.
Tijdens de vakantiedagen moest ik meehelpen in de smidse en dierf pas 's avonds vragen of ik mocht gaan trainen met de voetbalploeg, want... dàt was mijn 'leven'.
Met een 'dokwerkerszak', het werd beleefd: voetbalzak genoemd, gevuld met de blauw-gele kleur kousen van Stekene sportief en een paar voetbalschoenen waarvan de'n tip omhoog stond door de'n ouderdom en geleend van de club, trok ik naar het sportterrein in de 'stasiestraote' in de overtuiging dat er een tweede 'Rik Coppens' geboren was.
En telkens ik aan de ingangspoort van het terrein kwam, keek ik naar de 'triomfboog' (Foto) met o.a. de gesmede letters: 'Dr.Eugeen Roggeman', waaraan ik met weinig kinds-enthousiasme had aan 'meegewerkt'.
( Eveneens het totale aantal meters rondom het voetbalplein, buizen van 12 cm. diameter, en dan moesten die nog 'gerooiemiend' worden ook....)
Ik ben later toch maar 'geeên' kunstsmid geworden maar iets in de'n aard van musicus.
Het was een 'vervelend' ding, wanneer je er uren voor zat om bv. een bagette ijzer van zes meter lang, 12 op 12 mm. dik, geleverd door het 'Metaal' uit de 'Plezantstraat in St-Niklaas, en ik kan U verzekeren dat daar weinig 'plezant' aan was wanneer ik die twee vriendelijke mannen zagen leveren, want dan 'mocht' ik beginnen te zagen..., kleine stukjes van bv. 1O cm. lengte en elk stukje zo'n 7 à 8 minuten duurde en je dan zo'n 77 'stukjes' moest 'zagen', was dit helemaal niet aantrekkelijk voor een kind met speelse kriebels in zijn lichaam.
Ik probeerde soms de 'zaag' een duwtje te geven om het tijdsverlies te beperken...
maar 'lap'...,de zaag brak in tweeën en daar was mijn Vader niet al te gelukkig mee.
Hij grabbelde in zijn glazen confituurpotje dat hij ergens hoog verborgen hield...haalde er 7fr. uit, en stuurde me naar De Maesschalck in de dorpstraat om een
De smidse (voordien een vee- of koeienstal waarvan de muurringen en voedingsbakken nog duidelijk aanwezig waren, ((1952))) werd een ruime werkbank geplaatst met twee grote 'bankschroeven' en de hendel, door de gebruiker, een duidelijk' power'-effect vertoonde.
Wat eerst moet opgevallen zijn was de grote 'draaibank' die door Oscar niet zo erg veel gebruikt werd maar een streling voor het oog was wanneer hij deze 'bediende'.
Eén lange as met 'bobijnen', motoriseerde:
een boor- slijp- en zaagmachine.
Ik weet zéker dat één lezer van deze blog's zich dat beeld nog zal kunnen herinneren.
En ten laatste was er het 'smidse-vuur' met jawél electrische 'windturbine' geassisteerd door een aambeeld en een kleine gietijzeren 'kolenbak' gevuld met water om het gloeiend, gesmeedde ijzer, te laten afkoelen.
Tussen het café en de smidse bevond er zich een rookstalletje amper 1 m2 groot waar bijna wekelijks enkele vlezige 'hespen' in gerookt werden door de jongste zoon van 'Stiene de klootere'.
Houtschilfers zorgden ervoor dat er voortdurend een aangename, rokerige walm op de'n hof hing.
Het gebeurde wel eens dat ik een aardappel op een stukje ijzer spieste en...als dan de gerookte hespen werden verwijderd, ik stiekem (alles wat niet mocht, deed je graag) het kleine zinken poortje terug opdeed om mijn 'delicatesse', (aardappel in de schil) als volwaardige kok te 'roken'.
Het duurde soms wel erg lang.... maar de smaak van een aardappel in de schil,
(ne'n gekookte patat dus) loog er niet om.
Bestel het maar eens in een restaurant, maar kijk ook naar de 'prijs'!.
De eerste prijs tijdens zo'n kaarting, of pierbowling, en dat herinner ik mij nog zéér goed, was een konijn....
Zelf gekweekt. (Enfin, vetgemest met pure groenten en andere soort 'restanten' uit onze'n hof.)
Het werd, door de kandidaat-spelers letterlijk bij het nekvel genomen, handmatig 'gewikt en gewogen' en zeer waarschijnlijk heeft de 'kwaliteit' van het 'kornijn' een 'rol' gespeeld bij de concentratie van het 'pieren'.
Petrus De Mayer, uit de 'kiekesaege', die kon er wat van.
Hij bracht al een 'baole' mee, alvorens hij had gewonnen, om het 'kornijn' erin te steken.
Hoe dan ook, ik was er als de 'kippen' bij om alle 'aat'n' recht te zetten na een zoveelste poging 'de'n zot' omver te 'pieren'.
Het was niet eenvoudig vermits onze 'vloertegels' hier en daar een uiterlijke slijtage van veelvuldig gebruik vertoonden.
Toch hield ik van deze 'sport' vermits het mij, als kind, een 'alibi' gaf ...'laat op te blijven'.
Ik was op zoek naar een foto uit 1922 van 'de lesten stuyver' in Klein-Sinaai en op het voorplan, gans de familie De Ruysscher. (Kinderen uit het tweede huwelijk van Marie-Louisa D'Hooge.(1869-1941))
Ik vond deze niet onmiddellijk maar wat ik wel vond waren foto's uit het 'Ruysscheveldekoor-archief, krantenknipsels (1980 enz.) van een eerste opluistering en bovendien een C.D. opname van een kerkconcert waarschijnlijk uit 1998 waar zij o.a. zongen: 'Va pensiero' uit Nabucco van G.Verdi; Sanctus van Bruckner; Ave Verum van W.A.Mozart; twee negro-spirituals o.a. Deep river en mijn eigen requiem met orkestrale begeleiding.
Een aangename verassing.
Ik hoop dit in de toekomst, ...het blijft maar duren...allemaal op deze blog te krijgen van uit...video- en geluidsopnames, casetterecorder, foto's van toenmalige kranten.
(Sommige koorzangers ((-ster's)) zagen er toen vrij jong uit moet ik zeggen)
Op een 'verdwaald' casette-bandje hoorde ik een 'enthousiast' 'Ruysscheveldekoor'.
Ik (het) werd stil van binnen.
Een stil, winters waterzonnetje begeleidde mijn gedachten naar een ..verleden.
Mensen, waarover ik de 'beschikbaarheid' had.
Mensen, die zich aanmelden om dat dure landschap van koor (m.a.w.gemeenschap) eigen te maken.
Ik sliep boven ons café, en ik wil nu niet beweren dat ik, elke zondag-morgen, goddelijke aanroepingen prevelde, of tijdens de kaartingen van de 'boeren' uit mijn ijzeren bed donderde, maar vaak werd ik wakker met een litanie van aanroepingen dewelke zeker niet in de Cathechismus terug te vinden waren.
Eén keer per jaar was er in ons café een 'serie-kaarting uitgeschreven en mocht drukker Cyriel Engels, (Bokkestaetsen) zorgen voor de nodige affichering.
(Kleine aankondiging met zo'n boogschutter op de 'voorpagina'.)
( De boogschutter was gewoon een 'symbool' dat er 'iets' te doen was...wat in pierbollen, kaarten ((enkel 'Bieden')) of andere 'volksspelen' zich kon 'glorificeren'.)
Op datzelfde moment vroeg dan een kaart-tafel-genoot, die niet beschikte over dergelijk 'atribuut', een...sigaar (merk Uiltje) aan de 'patron', (meestal was ik van dienst) om niet onder te doen voor zo'n uniek 'zakhorloge' en tevens de 'kaartvijand'.
U zult het niet geloven, en ik ga 'geên vuile praet' vertellen, maar de mooiste
'zakhorloge' ('Roskopf') die ik ooit gezien heb kwam van Kamiel 'Tepels', verblijvende in 't Hospice.
De eerder kleine tafeltjes in het café, moeten van uitzonderlijke kwaliteit geweest zijn, want....zoals die boeren op tafel 'klopten', bij eventueleel een 'pandoer', tart alle verbeelding.
Met niet al teveel schade (tafel) en begeleidt door 'sacrale' woorden, werd O.L.Heer er soms bijgeroepen... (Godvers... e.d.) naarmate de gegeven situatie en de kennis van de'n medemaat het liet afweten.
"n En 'krawuteleir' wist vooraf, als mede-maat, dat zijn (kaart-)'misspelen', een zware 'penitentie' als gevolg zou hebben".
Of O.L.Heer ne'n kaarter was durf ik 'begot' niet beweren, maar hij was toch dikwijls van de 'partij'!
"Kijkers zijn zwijgers!!!"....was een veel gehoorde en onvriendelijk tonatie van een stevige 'kaarter'.
Ik ben Tony De Ruysscher, en gebruik soms ook wel de schuilnaam TDR.
Ik ben een man en woon in 9190 Stekene (België) en mijn beroep is gepensioneerd..
Ik ben geboren op 30/06/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Klassieke muziek, religie, moraal-filosofie, en ....mailtjes ontvangen! (Maar ook doorsturen!?).
Wij hebben drie zonen, en twee kleinkinderen.
Tony De Ruysscher is overleden op 28sept 2018 in huiselijke kring.
In de historiek van het Ruysscheveldekoor vroeg men zich af, wie die 'twaalf apostelen' waren.
Gisteren een mooie namiddag beleeft.
