Dag iedereen, zoals jullie wel al gemerkt hebben, heb ik nogal moeite om regelmatig iets te laten weten via de blog. Maar bij deze dus een klein stukje over mijn eerste indruk van mijn klas:
Ik had nog maar één stap in de klas gezet of iedereen begon al te juichen van verbazing. Van de lessen kan ik jammer genoeg niets volgen, buiten dan misschien wiskunde, maar ook dat is best vervelend als je alles zelf moet uitzoeken. Maar in vergelijking met de unief is hetgene wat men hier krijgt kinderspel, of zo voelt het toch. Ik herinner me nog dat de lessen bij ons op het middelbaar vaak een race tegen de klok was om alles gezien te krijgen, terwijl men hier misschien op een les 2 pagina's van een boek doet. Daarnaast schijnt men het niet zo erg te vinden dat de leerlingen slapen tijdens de les of geen notities maken. Natuurlijk zijn de leerkrachten er niet blij mee, maar het is alsof ze het gewoon zijn hier. Na school zijn er dan de club activiteiten, en ik heb besloten van met de tennisclub mee te doen. Of dat was toch mijn oorspronkelijk plan, want ondertussen volg ik zowat acht verschillende clubs ( een normale leerling zou er max. 2 volgen). Iedere dag ben ik dus tot 7 uur op school, wat betekent dat ik pas rond 8 thuis aankom vermits de bus een uur duurt. Nu dat ik het grotendeels al gewoon ben geworden, lijkt iedere dag een nieuw avontuur. In het begin waren het enkel de jongens die met me wouden praten, vermits de meisjes enorm verlegen zijn hier. Maar ondertussen is dat ook al grotendeels verandert. Natuurlijk zijn er nog sommige die nog maar beginnen te giechelen of weg rennen als ik nog maar naar hun kijk. Maar als ik iemand aanspreek kan ik toch al een normaal gesprek hebben. (Of toch zo normaal mogelijk)
Volgende week ga ik voor een aantal dagen op reis met rotary, dus mij kennende kan het goed zijn dat er volgend weekend niets nieuws is. Maar deze keer heb ik jullie dan toch al gewaarschuwd. Tot de volgende - R.
Iedereen had me al gewaarschuwd dat het koud en zwaar ging zijn. Maar eerlijk gezegd vond ik het zeer goed meevallen. De temperatuur deed me heel fel denken aan een typische Belgische herfst. Dus waar iedereen met dikke truien en jassen zat te wandelen, liep ik rond met een T-shirt, of toch wanneer het niet aan het regenen was, want onderweg moesten we namelijk door enkele wolken klimmen om vervolgens als het ware op de top van de wereld te staan. (Natuurlijk is dit niks in vergelijking met zoiets als de Mount Everest.) Op de top was het dan wel weer extreem koud, en doordat het weer wat tegenzat hebben we de zonsopgang niet fatsoenlijk kunnen zien en zijn we vervolgens snel terug moeten afdalen. De afdaling vond ik persoonlijk zwaarder dan het klimmen. Op onze weg naar boven zijn we ergens rond 3/4 in een hut blijven overnachten. Het feit dat we nauwelijks slaap hadden gehad, en het bij de afdaling begon op te klaren, dat een intense hitte met zich meebracht, had ik misschien wat onderschat. Toch vond ik het enorm fijn omdat ik niet alleen een prachtig stukje natuur heb gezien, maar ook omdat ik zo de andere inbounds beter heb leren kennen. Wanneer we afscheid moesten nemen van mekaar voelde het niet alsof we mekaar nog maar pas hadden leren kennen. We hadden dan ook wel samen de hoogste berg in Japan beklommen... Toen ik thuis kwam ben ik bijna direct in bed gekropen, want de volgende dag was er de eerste schooldag.
Dit en nog meer, is spijtig genoeg voor de volgende keer.
De eerste week was grotendeels wennen aan het leven hier. Omdat ik nu in een traditioneel huis verblijf verloopt ook alles via de traditionele wijze: Slapen, eten, tv kijken, etc... gebeurt hier dus op de befaamde tatami. De eerste week heb ik echter vooral gebruikt om mijn japans terug wat bij te schaven, want deze was toch al wat afgezwakt door de vakantie. Het eerste volgende weekend was er een orientatie waar ik samen met de andere inbounds een speech zou moeten geven, dus veel tijd had ik niet meer.
Op deze orientatie waren ook de "rotex" aanwezig. Dit zijn de studenten die voordien naar het buitenland waren gegaan en nu hun verslag kwamen brengen, of gewoon meekwamen voor ons te ontmoeten. In het begin verliep alles nogal stroef omdat we niet goed wisten hoe we contact te maken met mekaar. Wij, de inbounds onder mekaar, konden via het Engels perfect met mekaar overweg, maar buiten degene wat naar Amerika waren geweest, konden de rotex nauwelijks engels. De eerste dag was het vooral de speech oefenen en mekaar leren kennen. Dit duurde slechts een paar uurtjes en daarna waren we vrij om te doen wat we wouden. Dat weekend heeft me enorm geholpen met mijn japans, want ook al kende ik de theorie nog wel, om het ook allemaal zomaar in de praktijk te gebruiken, is toch nog iets anders. De volgende dag kwamen dan de belangrijkste personen van de verschillende clubs in het district luisteren naar de verhalen van de rotex, en de speeches van de inbounds. Mijn speech mocht dan misschien niet geweldig zijn, het feit alleen al dat ik het in het japans probeerde vonden ze ongelooflijk. Wanneer we vervolgens van de andere afscheid moesten nemen, vond ik het toch wel spijtig dat het weekend zo snel voorbij was gevlogen. Hier had ik uiteraard mijn eerste vrienden gemaakt en alleen maar Japans gebruikt om met hun te praten.
Veel tijd om te rusten hadden we echter niet vermits we de volgende dag de Fuji-berg gingen beklimmen. Maar om toch niet alles in een keer te vertellen, ga ik dit laten voor de volgende keer. ;)
Dag iedereen, ik weet dat er maar traag aan de blog gewerkt wordt. Nu ik geef toe soms ben ik nogal aan de luie kant, maar langs de andere kant is het soms zo vermoeiend en druk, dat facebook gewoon zoveel makkelijker is. Vandaar dat ik dus af en toe wat foto's op facebook plaats, voor zij wat het nog niet gezien hebben. En vermits het uploaden van foto's op de blog wat onhandig is, zal ik hier waarschijnlijk slechts enkele plaatsen.
Omdat ik door de maanden korte verslagjes maak voor de Rotary, leek het me misschien een goed idee om deze ook op de blog te plaatsen. Zo moet ik niet telkens 2 verschillende teksten maken over hetzelfde onderwerp, en zullen de blogs mekaar wat sneller opvolgen. Mensen van Rotary zullen hier dan misschien niet zo snel iets nieuws vinden, maar zij zullen het waarschijnlijk toch eerder krijgen in de mails of via Rotary Japan. De reeks die nu zal komen zal dan ook gaan over mijn eerste weken hier en wat de hoofdpunten waren van september.
Voor mensen wat echter eens direct willen praten, mogen jullie mij gerust toevoegen op Skype. Normaal moet je mij wel kunnen vinden als je gewoon mijn naam intikt bij zoeken en eventueel de woonplaats. Moest ge mij dan nog niet vinden, moogt ge mij altijd een berichtje sturen, of hulp vragen aan iemand die het wel heeft. Ik neem aan dat de mensen die deze berichtjes lezen, zelf wel oud genoeg zijn om een oplossing te vinden, niet?
Oke, ten eerste voor de mensen die hier al een tijdje op hebben zitten wachten, sorry. Ik ben hier nog maar 2 weken dus het is nog steeds een beetje druk. Vervolgens zal ik jullie nu maar al waarschuwen dat dit een heel simpele blog zal zijn met maar een paar foto's, stukjes tekst, etc... Dus gewoon plain and simple.
26 Augustus, de dag dat ik dan toch uiteindelijk in Japan ben geraakt, ook al was de vlucht dan toch niet zo vlot verlopen als gehoopt. Het eerste deel was van Brusssel naar Heathrow, en ik zat nog maar juist neer in het vliegtuig toen we al de melding kregen dat we zo'n 30 minuten vertraging zouden hebben omwille van het slechte weer in Heathrow. Het probleem was wel dat dit niet enkel bij het vertrek maar ook bij de aankomst was, want eenmaal aangekomen moesten we nog iets van een 20 minuten wachten voordat we een gate toegewezen kregen. Omdat het vluchtschema wat in de war was geraakt door het slechte weer hadden zowat alle inkomende vluchten wat vertraging, waarvan wij geen uitzondering. Hierdoor was dus mijn rustperiode tussen deze en de volgende vlucht van anderhalf uur afgezwakt naar een half uurtje of iets meer. Maar daar was dan nog niet de security check en het verplaatsen van terminal met de bus bijgerekend. Resultaat: Ik heb samen met een begeleidster en nog enkele mensen door het vliegveld moeten lopen om mijn volgend vliegtuig te hebben, dat van Heathrow naar Narita.Gelukkig dat we die begeleidster hadden, waardoor we voorrang kregen op de anderen en alles zo nog vlotter verliep. En nu ik erbij nadenk was dat een van de laatste keren dat ik nog fatsoenlijk engels zou horen.
Deze vlucht was de langste, en zou iets van een 11 uur duren. Met dat in gedachte had ik de nodige voorbereidingen gemaakt: MP3, laptop, oordopjes voor het slapen, etc... MAAR, omdat de laptop niet gebruikt mocht worden tijdens de vlucht, mijn MP3 gecrasht was om de een of andere reden, en mijn oordopjes in de verkeerde bagage staken, zat ik daar uiteindelijk met enkel de afstandsbediening voor het kleine tv'tje voor mij. Hierop kon ik weliswaar simpele spelletjes spelen, films in het engels kijken, etc... waardoor de tijd sneller voorbij ging. Het slapen ging dan wel weer wat moeizamer omdat ik een beetje zat te knoeien met mijn benen en de kleine ruimte, maar het was nog niet zo erg als verwacht. In totaal heb ik dan toch nog iets van een 3 uur kunnen slapen die nacht. Bij het aankomen moesten we ons vervolgens laten registreren, bagage ophalen, opnieuw security, en een busje pakken naar het vliegtuig. In het begin verliep alles zeer vlot, en misschien wat te vlot vermits ik me opeens realiseerde dat ik mijn bagage was vergeten op te pikken. Eenmaal aan de balie uitgelegd wat er was gebeurt, vertelden ze me dat de bagage er niet eens was geraakt doordat we in Heathrow zo'n vertraging hadden gehad en ze geen tijd meer hadden voor de bagage over te brengen. In se was het niet zo erg omdat ik de belangrijkste dingen bij me had, dus toen ze mij een compensatie voorstelden voor de vergissing die er was gebeurt, stond ik een beetje versteld. (Gebeurt dit overal?) Maar omdat het me nogal onnodig leek heb ik maar geweigerd, en eerlijk gezegd kon de bagage me op dat moment niks schelen. Ik was al blij genoeg dat ik zover was geraakt.
Bij de laatste vlucht zat ik aan de nooduitgang, waardoor ik eindelijk eens languit in een zetel kon liggen. Wel kreeg ik voor het opstijgen nog een spoedcursus in "Wat doen als we een noodlanding moeten maken". Heel de tijd zat ik dus te denken: "Hopelijk gebeurt er niets want anders zijn we zo gekl**t". Toch hetgene wat me voor altijd bij zal blijven aan die Japanse vluchten is hetgene wat de kapitein zei bij het landen omdat we weer eens wat vertraging hadden gehad: "Thank you for your compression" (oftewel in fatsoenlijk engels comprehension). Vanaf dat moment realiseerde ik me pas hoezeer ik het engels zou missen.
Wanneer ik nu mensen in België hoor zeggen dat het te warm is daar, denk ik bij mezelf: "Jullie weten niet wat warm is." Het moment dat ik uit de vlieger stapte, voelde ik een hitte gelijk ik nog nooit gevoeld had. Ik kon er wel van omvallen. Als ik dan hoor dat dit nog niet het warmste moment in Japan is, zou ik toch niet willen weten hoe het dan is. Ondertussen ben ik het al wat gewoon, of toch voor zover ge dit gewoon kunt worden. Maar dus voor de mensen die naar hier willen komen, maar nog nooit naar zo'n land zijn geweest: Jullie zijn gewaarschuwd!
Toen ik mijn weg wou maken naar de uitgang stapte er ineens een vrouw van de luchthaven op mij af en begon in brokken engels iets tegen me te brabbelen. Omdat ze me waarschijnlijk toch niet zou verstaan dacht ik dat ik beter in het Japans zou zeggen dat ik haar niet begreep. Wat een vergissing. Toen ze eenmaal hoorde dat ik wat Japans kon, schakelde ze zelf over naar het Japans, waarvan ik nog minder verstond. Na wat gebrabbel dacht ik te begrijpen dat mijn gastouders wat later zouden zijn door het verkeer en ik gewoon wat moest wachten. In de hoop dat het dat ook effectief was knikte ik maar en ging terug verder. En na klein half uurtje kwamen er ook effectief 2 mannen naar me toe en vroegen of ik Meyers heette. Dit waren de voorzitter en zijn secretaris, en daarna kwamen ook mijn gastouder. Na een klein hapje vertrokken we dan maar naar het huis van mijn gastouders en eenmaal aangekomen ben ik snel onder de douch gesprongen en vervolgens in bed gekropen. Dit laatste zelfs letterlijk vermits ik op een futon slaap. Dit is de traditionele manier van slapen in Japan en ook al is misschien wat harder dan een gewone matras, door de vermoeidheid viel ik direct in slaap. De volgende dag zou mijn eerste echte dag in Japan worden, en ik wou er klaar voor zijn.
Oke, ten eerste voor de mensen die hier al een tijdje op hebben zitten wachten, sorry. Ik ben hier nog maar 2 weken dus het is nog steeds een beetje druk. Vervolgens zal ik jullie nu maar al waarschuwen dat dit een heel simpele blog zal zijn met maar een paar foto's, stukjes tekst, etc... Dus gewoon plain and simple.
