Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

    1. Inleiding

De titel van dit boek zou wel eens oordelend of zelfs veroordelend kunnen overkomen.  Toch is het geenszins de bedoeling om een oordeel te vellen of je met een schuldgevoel hierover op te zadelen.  Het is inderdaad zo dat je jezelf een en ander aandoet, maar dat gebeurt niet bewust.  Wel is het zo dat als je door het lezen van dit boek je ervan bewust wordt dat het inderdaad zo is dat je het jezelf aandoet en je er iets kan aan veranderen met de technieken die in dit boek aangeboden worden.

Bijna iedereen heeft vroeg of laat te kampen met enigerlei vorm van angst, al dan niet in sterke mate.  Natuurlijk spreek ik hier niet over onze instinctieve, gezonde angst die bedoeld is om ons te beschermen voor allerlei gevaren.  Zo is er uiteraard een hemelsbreed verschil tussen een zekere angst als men zich op een onbeschermde plaats op grote hoogte bevindt - waar ik evenmin de clown zal uithangen - en hoogtevrees als men nog maar op een stoel staat.
Er bestaan zoveel vormen van angst.  Voor de buitenstaander zijn ze meestal totaal onverklaarbaar, op niets steunend of gewoon zelfs absurd.  Wie met angst zit kan er vaak zelf geen verklaring voor geven.  Het is gewoon zo. 

 Angst toont geen enkele fysieke tekortkoming.  Men kan het dus niet zien, behalve als er zich paniekbuien voordoen, maar dan is dat voor de buitenwereld ook maar een waanbeeld dat men met een druk op de juiste knop kan afzetten.  Er zal wel een pilletje zijn dat de oplossing biedt.  Sorry hoor, pillen kunnen misschien wat soelaas bieden, maar zullen je niet uit jouw lijden halen.  Mocht je kiezen voor erkende psychische begeleiding, zoek dan een goede psychotherapeut of een goede psychiater die tevens psychotherapie of gedragstherapie doet, want anders riskeer je binnen het kwartier weer buiten te zijn met alleen maar een voorschrift voor bij de apotheek.

 Het ergste is dat diegenen die met angst zitten zich niet begrepen voelen.  Vaak zal hun omgeving hen onbewust nog meer angst bezorgen, alleen al omdat die hen niet begrijpt.  De anderen zijn “normaal” en ik ben dat niet.  De anderen kunnen alles en ik kan niets…

 Zij die angst hebben, kunnen meestal zichzelf niet helpen omdat ze er zo door opgeslorpt worden, erdoor in beslag genomen worden, dat zij niet meer in staat zijn op een redelijke manier te denken.  Paniek is allesoverheersend, totaal verlammend.  Wanneer ze niet angstig zijn willen ze er niet aan denken.  Ze willen het zo snel mogelijk vergeten.  Uit zichzelf kunnen zij dus de oplossing niet vinden. 

 Daarvoor is dit boek bedoeld.  Het is gericht aan diegenen die angst hebben, maar evenzeer of zelfs meer aan diegenen die leven met iemand die angst heeft.  Angstige mensen hebben voortdurend bevestiging en herhaling nodig.  De oplossingen moeten hen voortdurend weer ingeprent worden als een soort hersenspoeling.  Zij hebben een absolute behoefte aan een coach waarop zij bijna te allen tijde kunnen terugvallen. 

 Angst en depressie zijn geen ziekten.  Het is belangrijk om dit te weten om zich niet te laten wegglijden in de persoonlijke onmacht tegen ziekte met de gedachte dat de dokter het zal oplossen.  De enige die er iets kan aan doen is de persoon zelf.  Juiste steun en hulp van buitenaf zullen zeker een snellere herstelling teweegbrengen, maar niemand anders kan het doen in plaats van de persoon zelf.  Dit wil niet zeggen dat de persoon zich schuldig dient te voelen om tot die geestelijke toestand teruggeslagen te zijn.  Schuld bestaat niet, tenzij er opzet mee gemoeid is en ik geloof niet dat iemand met opzet angstig of depressief wordt.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    2. Een opsomming van angsten

Faalangst

 Wie voortdurend twijfelt aan zichzelf of zich onzeker voelt, vertoont onvermijdelijk tekenen van angst.  Iedereen twijfelt wel eens of staat eens langer stil bij de vraag “Ben ik nu wel goed bezig?”  Dat is niet meer dan normaal.  Het is zelfs goed om even bij die vraag stil te staan en een beetje aan zelfkritiek te doen.  We willen immers onze verantwoordelijkheid nemen en ervoor zorgen dat er geen stommiteiten of zelfs ongelukken gebeuren.  Ik kan me niet voorstellen dat een automechanicus de remmen van mijn auto vervangt zonder ze eerst uit te testen.

 Wanneer het echter een constant patroon geworden is om aan alles in het leven te gaan twijfelen en zich onzeker te voelen bij alles wat men doet of moet beslissen dan is er duidelijk sprake van angst.  Men is bang geworden om iets verkeerd te doen.  Niet zozeer is men bang dat wat men gedaan heeft iemand zou kunnen schaden (zoals de automechanicus er zich wil van verzekeren dat de remmen die hij net verving wel goed functioneren), maar gewoon dat men het niet goed doet.  Men zou wel eens kunnen verweten worden dat het eten niet lekker is of dat een formulier voor een of andere instantie niet correct ingevuld is.  Erger nog: “Voed ik mijn kinderen wel goed op?”  “Ben ik wel een goede vader/moeder?”

En het wordt alsmaar erger.  Je raakt niet meer tot bij de bakker want je zou onderweg wel eens kunnen gaan hyperventileren of flauwvallen.  De kinderen van school afhalen met de auto, een presentatie voor een kleine groep mensen, allemaal dingen die je vroeger misschien wel kon en nu ineens lijken die kleine molshoopjes wel Kilimanjaro’s.           
Op de duur wordt het nog erger.  Je durft nergens nog aan te beginnen want er kan altijd iets mislopen.  Wat als…? is de typische vraag voor iemand met faalangst.

Woedeuitbarstingen

 Elke vorm van woede is een uiting van machteloosheid of frustratie.  We slagen er niet in de dingen te laten verlopen zoals we dat wensen en reageren dat af in een woedebui of we laten ons op stang jagen door een futiliteit.  Of we zijn door omstandigheden in een rotbui waardoor we voor het minste dat ons stoort ontploffen.  Alles kan ons plots mateloos irriteren.  We zijn onze innerlijke vrede totaal verloren, geraken gefrustreerd en lopen rond als een tikkende tijdbom.

Elkeen wordt al eens woedend, maar sommige mensen verkeren bijna in een ononderbroken staat van woede.  Het is hen niet meer mogelijk om op een kalme manier te reageren op situaties die daar in feite het beste mee zouden gediend zijn.  In het verkeer komt het zo vaak voor dat mensen nogal brutale lichaamstaal gebruiken, terwijl zij vaak zelf de oorzaak zijn van de door hen aangeklaagde situatie, om nog maar te zwijgen van verkeersagressie en gevaarlijke manoeuvres.  Frustratie alom.

 Perfectie, zekerheid

 Als je de dingen zelf doet ben je zeker dat ze goed gedaan zijn.  Je kan op niemand rekenen, want dan loopt het met zekerheid verkeerd af.  Je voelt je mateloos verantwoordelijk voor alles dat je opgedragen is.  Het moet allemaal perfect in orde zijn, anders is het niet goed genoeg.  Voor wie?  Voor jezelf natuurlijk.  Je baas, partner, ouders of leraar zouden met veel minder inspanning van jou al meer dan tevreden zijn.  Perfectie is zeer uitputtend en kan je naasten vaak sterk op de heupen gaan werken. 

 Tegenwoordig kan je voor alles en nog wat een verzekering nemen, zelfs een uitvaartverzekering.  Wel, als ik doodga – en dat ik op een dag zal sterven, is het enige dat ik met zekerheid weet – hoef ik geen grootse begrafenis in een pracht van een mahoniehouten kist of zo.  Ik zal het toch niet meer weten en hoe minder die ganse onderneming kost, hoe meer mijn nabestaanden overhouden om van hun leven te kunnen genieten, of niet soms?

Voor velen biedt geld de zekerheid op een gelukkig leven.  Is dat zo?  Word je gelukkig omdat je veel geld hebt?  Dat weet ik niet.  Geld maakt het leven gemakkelijker, dat is waar, want alles kost geld, maar wat moet je er allemaal niet voor opofferen om véél geld te verdienen?  Dure jobs vergen het onderste uit de kan en eisen dat je voor je werk leeft.  En je gezin dan?  En jij zelf dan?  Nou ja, je verwent je dan maar met een peperdure auto, een mooie villa en een super-de-luxe vakantie om dat allemaal te compenseren.  In plaats van ’s avonds gezellig wat te koken, haal je er nog maar eens een babysit bij en ga je uit eten.  Geen tijd meer voor de kinderen, geen tijd meer voor elkaar, geen tijd meer voor een diepgaand gesprek.  Alles voor het werk en het luxeleventje dat het meebrengt.  Dat heet dan gelukkig zijn, zeker.     
En dan pech: herstructurering, faillissement, loonsinlevering,noem maar op.  Job kwijt, dure afbetalingen met alle gevolgen van dien.  Zekerheid bestaat nu eenmaal niet.  Het is pure menselijke illusie.  Sorry als ik jou hierdoor nog meer angst bezorg, maar het zal verder nog wel duidelijk worden waarom dat niet zo hoeft te zijn.

Controle, macht

 Een andere vorm van zekerheid is de uitoefening van controle en in ergere mate, macht.  Als je alles onder controle houdt dan heb je macht.  Dat kan zijn macht over anderen, macht over een situatie, macht over jezelf (jezelf onder controle hebben).  Jezelf, je gedachten en handelingen onder controle krijgen is ten zeerste aan te bevelen ter bevordering van zelfontplooiing en bewustwording.  Anderen kan je nooit echt onder controle houden.  Je kan daar misschien vanuit gaan, maar vroeg of laat verlies je die controle en dan ruimt het gevoel van veiligheid en zekerheid het veld voor onzekerheid, angst.

De meeste mensen beseffen niet eens dat die hunker naar controle en macht gevoed wordt door hun angst om de grond onder hun voeten te verliezen.  Als zij enkele keren de controle verloren hebben, worden ze onzekerder en bij de minste tegenkanting gaan ze er tienvoudig op achteruit, waardoor zij aan zichzelf gaan twijfelen, de verkeerde besluiten trekken en de verkeerde beslissingen nemen met als gevolg dat zij de moed verliezen en wegzinken naar een bodem van machteloosheid, futloosheid en angst om dit nooit te boven te kunnen komen.  Het komt niet zelden voor dat succesvolle managers en hooggeplaatsten in de psychiatrie belanden.  Burn-out is ook een typische aandoening van managers.

 Verdriet

 Als we verdriet hebben om een dierbaar iemand die ons verlaten heeft, is dat niet voor die persoon, maar om onszelf.  We zullen het vanaf nu moeten stellen zonder die persoon.  Van nature staan wij wantrouwig en onrustig voor het onbekende en dat is waar we angst voor hebben en wat ons verdriet veroorzaakt.  We komen in een nieuwe situatie waarbij we al het oude vertrouwde kwijt zijn.  We kunnen er niet meer op rekenen dat die persoon ons zal koesteren, steunen, zijn of haar gebruikelijke klusjes doen.  Kortom we hebben het gevoel er nu alleen voor te staan.  Dit gevoel maakt ons verdrietig en is in wezen angst voor het onbekende.

Een nieuwe situatie kan ons ook verdrietig maken.  Er is iets veranderd, maar niet ten goede.  We missen de dingen zoals ze vroeger waren, maar zijn niet in staat om ze terug te halen.  We kunnen de nieuwe situatie misschien wel aanvaarden met ons verstand, maar niet met ons hart.  We voelen er ons rot en verdrietig bij en worden op de duur neerslachtig.  Tenslotte komt de vrees dat we niet meer uit die neerslachtigheid zullen geraken en zakken mogelijk weg in een depressie.  Een voorbeeld:

Els heeft een baantje als secretaresse waarbij ze zich tamelijk goed voelt.  Ze verdient wel niet zoveel, maar vindt er toch haar draai.  Haar man, krijgt op zijn kantoor een aanbod om in Azië te gaan werken, waardoor hij niet alleen een flinke promotie maakt, maar meer dan het dubbele kan verdienen dan wat zij nu samen verdienen.  Hij bespreekt het met Els en ze besluiten het erop te wagen.  Eens ter bestemming aangekomen verloopt alles prima, maar na een tijdje is Els er nog steeds niet in geslaagd om vrienden te maken.  Ze leert de lokale taal, maar die is voor haar zo moeilijk dat ze er niet veel van bakt.  Op die manier is het moeilijk om vrienden te maken, maar zelfs al kende ze de taal heel goed, dan nog zou ze het moeilijk hebben om door de lokale bevolking echt aanvaard te worden.  Ze mist haar familie en vrienden uit haar vaderland.  Het is niet wat ze zich ingebeeld had.  Haar man heeft het druk en ze zit vele avonden alleen.  Ze wil ook niet bij hem klagen, want hij lijkt er geen problemen mee te hebben en ze wil hem daar niet mee lastig vallen, want hij heeft het al druk genoeg.  Dus slikt Els het maar in haar eentje door…

 Dit lijkt misschien een extreem geval, maar mensen die bijvoorbeeld bij de ambassades werken en om de drie, vier jaar naar een ander land verhuizen hebben het niet zo gemakkelijk als ze het allemaal laten uitschijnen.  Tal van hen zijn in psychotherapeutische behandeling, net zoals hun partners.

Achter een opwelling van verdriet kan ook een ander verdriet schuilen, een verdriet dat nog onverwerkt is en sluimerend onder de oppervlakte leefde.  Dat oude verdriet zat te wachten om weer naar boven te komen en heeft gretig gebruik gemaakt van de huidige verdrietig makende situatie om mee uit te breken en aldus het huidig verdriet veel heviger te maken dan men normaal zou kunnen verwachten.  Het verdriet staat buiten proportie voor de actuele situatie die eerder fungeert als een soort dekmantel voor het oude verdriet.  Zonder het te beseffen schuift men de totaliteit van het verdriet op de nieuwe situatie en is men er zich niet van bewust dat er nog iets anders kan zijn dat dit verdriet veroorzaakt.  Zo een oud verdriet kan ook losbarsten zonder enige directe aanleiding.  Als extraatje komt er dan nog onbegrip bovenop.  “Wat gebeurt er toch met mij?” of “Wat heb jij toch zeg?”

Een bijkomende moeilijkheid is dat elkeen zijn eigen tijd nodig heeft om dingen te verwerken, dus ook verdriet.  Hoe lang moet je verdriet hebben?  Hoe lang mag je verdriet tonen?

Schuldgevoelens

 Telkens wanneer we het gevoel hebben niet te voldoen aan wat onze naaste omgeving van ons verwacht krijgen we te maken met schuldgevoelens.  We voelen ons schuldig omdat we faalden, omdat we zonder rede boos werden, omdat we iemand verwijten naar het hoofd geslingerd hebben die we niet echt meenden, omdat we iemand tot last zijn, omdat we tekort geschoten zijn, omdat we anderen in moeilijke situaties brengen.  Zijn er nog redenen om schuldgevoelens te krijgen?  Heel zeker, ik ken er nog geen honderdste van.  Schuldgevoelens creëren angst want we zijn bang dat de anderen ons zullen in de steek laten, ons niet meer zullen accepteren, ons als een blok aan hun been zullen zien.  We zijn ook bang dat we telkens opnieuw diezelfde fouten zullen maken, dat we het nooit zullen leren en dat we alleen maar een last zijn voor onze naasten en de omgeving.  We zijn lang niet zoveel waard als de anderen want wij doen niets dan stommiteiten, we kunnen niets doen dat goed is.  “Hoe zou er in Gods naam toch iemand van mij kunnen houden?  Hoe zou ik van mezelf kunnen houden?”  Klinkt dat bekend? 

 Zorgen, zorgen en nog eens zorgen

Ons zorgen maken is een soort bedekte vorm van angst.  Wie zorgen heeft beseft vaak niet dat het stuk voor stuk angstgedachten zijn.  “Als dat maar goed afloopt!” en “En wat als…?” en “Waarom…?” zijn de zorgverwekkers.

Gaat het niet over onszelf, dan gaat het wel over onze partner, de kinderen, de kleinkinderen, ouders, enz...  Er is wel altijd iets of iemand waarover we ons zorgen kunnen maken.  We zijn vaak niet in staat om het leven van anderen los te laten.  Ook al willen we er ons niet eens mee bemoeien, het baart ons toch zorgen.  En bemoeien we er ons wel mee en uiten we onze zorgen (die toch op jarenlange ervaring berusten!!!), ze willen verdorie niet luisteren en ze zullen met open ogen hun hoofd tegen de muur stoten

We kunnen ons suf piekeren over de zorgen die we ons baren.  Steeds opnieuw draaien ze als een molentje rond in onze hersenen.  We geraken er niet doorheen.  We vinden geen sluitende oplossing.  Alvast niet voor de zorgen over onszelf.  Voor de problemen van anderen vinden we wel pasklare oplossingen, maar ja, die willen niet luisteren.  In beide gevallen geraken we gefrustreerd.  Zo lang we die zorgen niet kunnen loslaten zakken we alsmaar dieper, worden we ziek of krijgen psychosomatische klachten en zakken langzaam weg in een depressie.

Depressie

Depressie is geen angst op zich, maar is vaak een gevolg van angst, zorgen of verdriet.  De opstapeling en lange duur hiervan kan gemakkelijk leiden tot neerslachtigheid of wanhoop die op hun beurt een depressie in de hand werken.

 Anderzijds kan depressie ook een gevolg van levensmoeheid zijn, geen doel meer hebben of door zoveel tegenslagen de kern van het leven verloren zijn.  Depressie kan veel aanleidingen hebben die niets met angst te maken hebben, maar toch kan er een parallel getrokken worden in het ontstijgen van een depressie met het overwinnen van angst op het gebied van de methoden die hiertoe zullen omschreven worden.

 Paniekaanvallen zonder schijnbare oorzaak

 Op onverklaarbare wijze worden sommige mensen overvallen door een paniekaanval die uit het niets opduikt.  Meestal kan men wel ergens een aanleiding vinden, maar de intensiteit van de paniekaanval staat dan wel geheel buiten proportie met die mogelijke aanleiding.  Het kan gaan om een lichte mentale verzwakking door bijvoorbeeld stress ofwel is de aanleiding een bepaalde gebeurtenis of een uitspraak door iemand.

 In vele gevallen gaat het om een eenmalige aanval of vermindert de frequentie en intensiteit van de aanvallen door er niet te veel aandacht aan te besteden en het zoveel mogelijk los te laten.  Blijft het probleem echter aanhouden dan is er gevaar dat deze aanvallen uitmonden in een angstpsychose.  Voorzichtigheid is hier dus zeker geboden.

Meer dan waarschijnlijk ontstaat de eerste paniekaanval tengevolge van iets dat een verband legt met een oud trauma dat op zich niet meer in het geheugen aanwezig is, maar wel nog ergens in een schuifje van het geheugen zit.  De herinnering zelf zit te diep in de schuif opgeborgen om eruit te geraken, maar de emotionele reactie op het trauma ontsnapt wel zoals de stoom met grote kracht uit een snelkookpan vliegt terwijl de inhoud ervan niet onmiddellijk bereikbaar is.  Het betreft dan een niet of slecht verwerkt trauma dat via regressietherapie een goede kans maakt om nog op een degelijke manier verwerkt te worden.

Andere vormen van angst

 Er zijn uiteraard nog een heleboel andere vormen van angst, zoals hoogtevrees, claustrofobie, agorafobie, smetvrees, angst voor bepaalde diersoorten, om er slechts enkele te noemen.  Op zich genomen zijn die niet altijd zo erg, maar je zal er maar mee zitten.  Je moet er dag in dag uit mee leven en het maakt het moeilijk om op een “normale” manier die dingen te doen waar anderen geen probleem mee (lijken te) hebben.  Het is op zijn minst hinderlijk en je zal je zeker beter af voelen zonder.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    3. Wat is angst?

Angst is een emotie.  Daarover bestaat niet de minste twijfel.  Maar wat is een emotie?  Carl Gustav Jung maakt een onderscheid tussen gevoel en emotie.  Een emotie, zegt hij, is een gevoel waarbij er een lichamelijke reactie is.  Je voelt het in je lichaam: hartkloppingen, beklemdheid, versnelde of stokkende ademhaling, hyperventilatie en noem maar op.  Angst brengt ook lichamelijke reacties teweeg. 

Een emotie is echt en op het moment dat die er is, kan je er met de rede weinig aan veranderen.  Dit is vooral het geval bij angst omdat die alles overheerst.  Je bent niet in staat om die emotie eventjes opzij te zetten en rustig na te denken wat je er nu aan kan doen.  Het is als een storm die moet uitrazen en die je niet kan tegenhouden.  Pas achteraf kan je de schade vaststellen en jezelf afvragen wat je bezield heeft om je zo te laten meeslepen met die verpletterende emotie.

Angst is een natuurlijk ingebouwd mechanisme dat ons is meegegeven om ons te beschermen.  Door angst wordt een pijnlijke of gevaarlijke situatie in ons geheugen gegrift om te voorkomen dat ons een volgende keer hetzelfde zou overkomen.  Voornamelijk kinderen hebben hier baat bij om te onthouden dat bvb de kachel zo heet is dat zij er zich kunnen aan verbranden.  Als zij zich eenmaal verbrand hebben of gevoeld hebben dat dat ding heet is, zullen ze bang zijn om zich opnieuw te verbranden of die onaangename prikkel van hitte te voelen en zullen zelfs als de kachel niet brandt er niet te kortbij komen.  Wanneer we ouder worden hoeven we geen angst meer te hebben voor die kachel.  We beseffen dat die kachel alleen maar “gevaarlijk” is wanneer die aanstaat.  Het verstand neemt over.  De angst verandert in voorzichtigheid.  Dat is althans de bedoeling.

Gelukkig hoeven we ons niet allemaal eerst eens te verbranden aan die kachel om te weten dat er verbrandingsgevaar is.  Daarvoor bestaat een ander hulpmiddel: opvoeding.  Om te voorkomen dat onze kinderen die uiterst onaangename ervaring moeten meemaken, zullen we hen hiervoor waarschuwen en hen proberen in te prenten dat wanneer zij die kachel aanraken ze daardoor pijn moeten voelen.  Opvoeding is dus een zegen.  Misschien is het toch voorzichtiger om deze uitspraak niet zomaar te aanvaarden zonder haar eerst aan een kritische analyse te onderwerpen.  De volgende hoofdstukken zullen daar nader op ingaan.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    5. Interne oorzaken van angst

Hoewel de externe oorzaken ertoe leiden dat we angstig worden, kunnen we daar toch weinig of niets aan veranderen.  Waar we wel iets kunnen aan doen zijn de interne oorzaken van angst omdat die de enige zijn waarover we controle kunnen krijgen.  Eigenlijk is er maar één echte interne oorzaak van angst, namelijk ons eigen denken.  Dit kunnen we opsplitsen in tal van vormen van verkeerd denken.  Ik zal hier de voornaamste overlopen.

De gekleurde bril

 Als we naar de wereld kijken, zien we hem niet zoals hij werkelijk is.  We hebben ons in de loop der jaren een idee gevormd over alles en nog wat en we nemen dat aan voor waarheid.  Je kan het vergelijken met een gekleurde bril die het echte beeld vervormt tot wat wij zien.  Door al onze bedenkingen, vooroordelen en veronderstellingen zijn we niet meer in staat een zuiver beeld te vormen van wat werkelijk is.  Ons beeld is vertroebeld door de bril die we opzetten.  Doordat we niet meer de zuivere werkelijkheid zien, blijven we oude angsten voeden.  Zodra we in staat zijn de bril af te zetten, kunnen we opnieuw de werkelijkheid zien en zullen onze angsten smelten als sneeuw voor de zon.

 Materieel bezit

Wij leven op aarde en dat is inderdaad in de materie.  We vergeten dat wij die materie niet zullen kunnen meenemen wanneer wij sterven.  We doen ons best om bezittingen te verwerven en ze te behouden.  Maar zelfs al hebben we die bezittingen met vaak zuurverdiende centjes moeten kopen, toch bezitten wij niets.  Wij mogen dat alles gebruiken tot de dag dat we deze aarde weer verlaten, tot de dag dat we uit de materie stappen.  Het heeft dus weinig zin om ons eraan te hechten.  Het heeft nog minder zin om met deze materie te pogen een status of een imago te creëren, want hierdoor wenden we ons alleen maar af van het ware leven door middel van afleiding van de werkelijkheid.  We creëren een illusie die ons van het ene moment op het andere kan ontnomen worden.  Het ergste is dat we dat weten en toch maakt het ons angstig om die illusie te verliezen.

 Meningen en visies

We hebben allemaal onze eigen gedachten, meningen en visies.  Bij de een zijn die al wat sterker uitgesproken dan bij de ander, maar verschillen doen ze.  Sommigen hebben meer behoefte om hun mening aan anderen door te geven.  Sommigen laten zich eerder de mening van anderen opdringen of gaan er zelfs vanuit dat ze geen eigen mening hebben.

Het is goed om jouw mening te willen doorgeven.  Dat getuigt van een sterk geloof in jezelf, maar bedenk steeds dat jouw mening, alhoewel ze nu voor jou heel goed aanvoelt, niet noodzakelijk goed is voor een ander of althans niet op dit moment.  Jouw mening kan trouwens over enkele dagen, weken of jaren sterk wijzigen en zal dan zelfs niet meer goed aanvoelen voor jezelf.  Hoe kan jij dan weten of jouw mening nu goed is voor die ander?  Als je dus jouw mening doorgeeft, doe het dan zo dat de ander nog steeds het gevoel heeft dat hij of zij met die mening kan doen wat goed aanvoelt voor zichzelf, want wanneer ons meningen opgedrongen worden waarbij we ons niet goed voelen, kan dat enorme chaos en verwarring, dus onzekerheid, teweegbrengen en onzekerheid creëert angst.

Schuldgevoelens

 Van in onze prilste jeugd worden we opgezadeld met schuldgevoelens.  Het wordt ons niet altijd zo letterlijk gezegd, maar voor talloze incidenten nemen we als kind de schuld voor onze rekening.  Het is mijn schuld dat mijn ouders ruzie maken want ik heb daarnet iets gedaan dat zij niet leuk vonden.  Ook God wordt dikwijls gebruikt om ons met schuldgevoelens te beladen.  De Kerk heeft daar lange tijd haar best voor gedaan om de gelovigen onder de knoet te houden.  Gelukkig zijn mensen verstandiger geworden zodat de macht van de Kerk door onderdrukking niet zo succesvol meer is.  Keerzijde van de medaille is dat het merendeel zich van de Kerk heeft afgewend, wat wil zeggen dat de positieve kanten van de Kerk geen impact meer hebben.

We hebben allemaal een geweten en maar goed ook.  We dienen te beseffen dat we alles en iedereen dienen te respecteren, maar dat bij die “iedereen” ook “ik” bedoeld wordt gaat vaak verloren in de massa.  Voor alles wat wij “verkeerd” doen voelen wij ons schuldig.  Het werd ons zo geleerd.  En alle schuld vraagt om boete, straf.  Het is niet omdat anderen dat beweren dat dit berust op waarheid.  Natuurlijk moet iemand die misdadige feiten pleegt gestraft worden.  Niet iedereen luistert naar de regel om alles en iedereen te respecteren en daarvoor bestaat een rechtssysteem om die mensen in eerste instantie daarin te ontmoedigen en zonodig te straffen.

Het probleem is echter dat wij voornamelijk door de Kerk en onze ouders zijn opgevoed met de gedachte dat alles wat wij verkeerd doen onze schuld is en dat daarbij de nodige straf hoort.  Het is ons zo goed meegegeven dat we onszelf gaan straffen als we denken dat we iets verkeerd gedaan hebben.  We gaan ons dus straffen met schuldgevoelens.  Hierdoor geraken we op de duur nog onzekerder over onszelf, dus nog angstiger.

 Angst voor de dood

 Hoewel we weten dat we vroeg of laat er het bijltje zullen bij neerleggen, blijven heel wat mensen angst hebben voor de dood.  De Katholieke Kerk gelooft niet in reïncarnatie, maar eerder in een soort leven na de dood dat zich zal voltrekken in de hel, het vagevuur of de hemel.  Er zijn in de loop der jaren en in verschillende religies tal van theorieën verkondigd.  

Persoonlijk geloof ik dat wij in eerste instantie geest zijn, op zoek naar bewustwording die in een geestelijk bestaan niet kan ervaren worden.  Als geest kan je geen emoties hebben, want er is geen lichaam.  Als geest kan je ook niets verbergen voor de anderen, want elke geest is als een open boek voor de anderen.

Daarom zijn we hier op aarde, om lessen te leren.  Ons leven is te vergelijken met, zeg maar, een leerjaar op school waarin we een aantal dingen leren.  Als we slagen dan mogen we overgaan naar het volgende leerjaar.  Zoniet worden we geplaagd met herexamens en als we daar ook niet in slagen moeten we dat jaar nog eens overdoen.  Wel zo ongeveer zie ik het leven ook.  We worden verondersteld om uit de lessen die ons aangeboden worden te leren.  Als we niet ingaan op die lessen of we blijven voortdurend dezelfde fouten herhalen, dan komen er herexamens, d.w.z. dat we met onze neus op de feiten gedrukt worden om ons zo nog een kans te geven die lessen in dit leven te leren.  Dat gebeurt dan door ziekte of tegenslag.  Slagen we er dan nog niet in, dan zullen we in een volgend leven dezelfde lessen opnieuw aangeboden krijgen (bissen).  Tussen onze levens in zit meestal een periode die ons toelaat over het voorbije leven na te denken en te beslissen hoe we het volgende leven zullen aanpakken.  Hierbij krijgen we de steun van verder geëvolueerde zielen die ons ook tijdens ons aardse leven bijstaan en sturing geven.

De bedoeling is dus niet dat wij in ons leven moeten lijden, zoals sommige mensen dat denken, maar dat wij ons uit ons lijden kunnen verlossen door zelfontplooiing en bewustwording.  Hoe langer wij daarover doen, des te langer zullen we in ons lijden blijven steken.  De hel bestaat niet na de dood, maar wij creëren haar zelf hier op aarde door ons leven verkeerd aan te pakken.  Na de dood bestaat er enkel de hemel, maar we zullen telkens opnieuw moeten terugkeren naar een menselijk bestaan totdat we ook daarin de hemel gevonden hebben.  Het heeft dus ook geen enkel nut om dit leven eigenhandig in te korten, want dezelfde lessen zullen opnieuw moeten geleerd worden in een volgend leven.

Als je met de dood op die manier kan omgaan, dan is de dood eerder een opluchting in plaats van dat het een onzekerheid is of zelfs een zekerheid dat het er minder goed zou zijn dan hier.  Hoewel het leven kostbaar is en dient gerespecteerd te worden is de dood toch niets anders dan een soort van thuiskomen.  We keren terug van waar we gekomen zijn.  Als je de dood beschouwt als het grote onbekende of eraan twijfelt dat de dood iets goeds te bieden heeft kan het niet anders dan een bron van angst zijn.

Angst om te leven

 Nog meer dan voor de dood hebben vele mensen angst om te leven.  Wat belet hen te leven?  Allerlei dingen, maar vooral tijd en zekerheid, of tenminste de illusie van tijd en zekerheid, want zekerheid bestaat niet, behalve dat we op een dag zullen sterven en tijd bestaat al evenmin.

 Laten we het eerst eens hebben over zekerheid.  We stellen ons voor dat het leventje dat we nu leiden ons zekerheid biedt.  We proberen alles onder controle te houden zodat we zeker zijn dat er niets zal fout lopen.  Maar wat hebben we onder controle?  Een geliefde die ons verlaat door weg te gaan of te sterven, of die door ziekte of ongeval plots zwaar hulpbehoevend wordt, of ons werk dat ons wordt ontnomen, een financiële blunder waardoor we blut geraken,…  Hebben we dat alles onder controle?  En als het zich voordoet, hoe ingrijpend zou dat ons leven niet veranderen?

 We hebben niets onder controle.  We kunnen onze gedachten, gevoelens en emoties niet eens onder controle houden.  Hoe zouden we dan andere mensen en externe gebeurtenissen kunnen controleren.  Moeten we daar angst voor hebben?  Natuurlijk niet, maar de nood aan zekerheid belet ons te leven, want we houden ons zo sterk bezig met het pogen alles onder controle te houden dat we leven als robots.  We houden onszelf gevangen.  We durven niet meer afwijken van het stramien, het programma waarin we verstrikt zitten.  Echt leven, denken we later wel te zullen doen, als de kinderen het huis uit zijn of als we met pensioen zijn, maar dan komen de kleinkinderen, dan worden we ouder, futlozer en moedelozer en komt het er ook niet meer van. 

Dat brengt ons bij het begrip tijd.  Nu hebben we daar allemaal geen tijd voor om te leven, om eens een risicootje te nemen of om ons eens in het leven te verdiepen.  Nu hebben we zoveel andere dingen te doen dat we zelfs geen tijd meer hebben om een boswandeling te maken, om eens rustig over onszelf na te denken, om even te bezinnen, om eens te doen wat we werkelijk graag doen.  Alles is in functie van de zekerheid opbouwen en vasthouden.  We kunnen niet meer genieten van de kleine dingen, van de natuur, van onze kinderen.  We hebben geen tijd meer om het leven te observeren.  We hebben van zoveel dingen afstand genomen, want de weinige momenten dat we tijd hebben, moeten we die doorbrengen om maximaal te genieten, spectaculaire dingen te doen, op zoek te gaan naar duur vertier.

 Hoewel we in een wereld leven waar communicatiemiddelen een hoogtepunt bereikt hebben, slagen we er niet meer in om tijd te vinden om met elkaar eens echt te praten.  Een goed gesprek vergt tijd, maar dat wordt tegenwoordig gezien als tijdverlies, want het moet kort gehouden worden en dus kan het niet anders dan of oppervlakkig zijn (een beleefdheidsgesprekje) of functioneel.  Met dat laatste bedoel ik dat het een extra waarde moet toevoegen aan onze illusie van controle, macht, imago, status… en we mogen vooral onze gevoelens niet prijsgeven want dat zou de illusie die we naar de anderen toe creëren kunnen ondermijnen.

 We durven niet te leven uit angst dat we de controle zouden verliezen en aldus uit angst voor het onbekende en tevens uit angst onvoldoende tijd over te houden om die controle te kunnen handhaven.

 Het ego

 Het ego is onze persoonlijkheid, datgene wat ons eigenlijk uniek maakt.  Het ego bepaalt hoe we ons gaan gedragen, hoe we handelen en wat we beslissen.  Het ego bepaalt niet wat we voelen, maar of we bepaalde gevoelens al dan niet toelaten, hoe we er verder mee omgaan en in welke mate we er rekening willen mee houden.  Het ego bepaalt dus hoe we naar buiten treden, hoe we ons naar anderen toe presenteren.  Het bepaalt de rol die we willen spelen in de maatschappij.

Er zijn tal van opvattingen over het ego.  Daarover is het laatste woord nog lang niet gezegd.  De een zegt “Het ego is je vijand die je moet onderdrukken.  Het ego dient afgelegd te worden.”  De ander beweert “Zonder ego kan je niet geestelijk gezond zijn.”  Wie heeft gelijk?  In elk geval voel ik het meest voor die laatste uitspraak, op voorwaarde dat het ego niet overontwikkeld geraakt.

Als we geen ego hebben, zijn we niet in staat ons eigen leven te leiden.  We hebben een sterk ego nodig om ons door het leven te gidsen, beslissingen te nemen, keuzes te maken en te handelen.  Zonder ego zijn we daar niet toe in staat.  Sommige mensen verhullen hiermee hun futloosheid, hun twijfels en schuiven daarmee elke verantwoordelijkheid voor hun eigen leven af.  Om tot bij ons Ware Zelf te komen hebben we dus absoluut een gezond ego nodig.  Zonder ego kunnen we geheel niet ons Ware Zelf ontdekken en dat Ware Zelf is nu juist onze essentie, onze natuurlijke bron, onze goddelijkheid.  Vergeet niet dat wij geschapen zijn naar Gods gelijkenis.  Die gelijkenis is vast niet te vinden in onze menselijke gedaante, maar in ons Ware Zelf.

Een te sterk ego heeft dan ook zijn nadelen.  Wie zijn ego centraal stelt en geen respect meer opbrengt voor de medemens, voor alles wat leeft en onze aarde die voor voeding en schoonheid zorgt, kan ook niet bij zijn Ware Zelf komen.  Al te zeer geconcentreerd zijn op eigenbelang, roem en macht belet het Ware Zelf te leren ontdekken.

Dat we ons ego moeten “afleggen”, zoals in de eerste stelling staat, is ook juist.  Dit kan men pas doen als het ego voldoende ontwikkeld is.  Iemand met een zwak ego zal die stap graag willen overslaan, misschien uit luiheid, maar mogelijk ook omdat het als een te zware klus wordt ervaren.  Het is een stap die niet mag overgeslagen worden, omdat dat tot nog meer zwakheid zou leiden.

Gebrek aan ego schept angst door twijfels, zwakheid en onzekerheid.  Een te sterk ego creëert een gevoel van macht en zoals eerder reeds gezegd, macht is angst.

Het denken

 Een belangrijk deel van het ego is het denken.  Dat denken is sinds onze kindertijd beïnvloed door onze ouders, leraars, familie en kennissen.  Als klein kind denken we nog niet erg voor onszelf.  We laten dat over aan de anderen, de ouderen die het allemaal weten.  En als we al eigen gedachten hebben die conflicteren met die van onze opvoeders, dan worden die vaak in de kiem gesmoord.  We nemen dus aanvankelijk sterk het denken over van onze opvoeders en later laten we onze gedachten beïnvloeden door onze omgeving.

We slorpen al die invloeden op zoals een droge spons water opslorpt.  Een groot deel van dat water is zuiver, maar we nemen ook het vuil op, net zoals wanneer we met een spons over een vuile venster wrijven.  Als de spons dan tijdig weer met schoon water gespoeld wordt gaat het meeste vuil wel weg, maar gebeurt dat niet grondig genoeg, dan blijft dat vuil hangen en krijgen we de spons tenslotte niet meer helemaal schoon.  Zo ook blijven bij ons bepaalde negatieve invloeden hangen: vernederingen, minderwaardigheid, faalangst, inprentingen,…

Al naargelang onze opvoeders onze spons weer schoon konden maken, zal meer of minder van dat vuil blijven zitten.  Ook de mate waarin we in staat waren naar ons Ware Zelf te luisteren en zelf onze spons konden schoonspoelen, zal bepalen hoezeer dat vuil in onze spons van gedachten kon blijven steken.  Plaats twee kinderen in identiek dezelfde omstandigheden en toch zullen zij er verschillend uitkomen.  Zelfs een eeneiige tweeling, die meestal alles samen doet in een identieke omgeving, zal verschil in gedachten hebben.  De ene spons is de andere niet.

Wat wij ons denken noemen is niet meer ons denken, maar het denken van ons ego dat zich gevoed heeft met tal van gedachten, illusies en meningen van buitenaf.  Al deze externe informatie heeft ons ingepalmd en we geloven dat die de waarheid is.  De waarheid komt niet van buitenaf, maar zit binnen in ons.  Het is ons Ware Zelf.  En hoewel we niet veel meer van ons Ware Zelf kunnen horen omdat de stem van ons Ware Zelf overdonderd is door die van ons individuele denken, voelen we toch dat ons denken in conflict is met ons Ware Zelf.  We voelen dat het niet klopt.  We voelen dat wat we geloven niet de waarheid is, maar we weten van niet beter en geloven dat zwakke stemmetje van ons Ware Zelf niet meer omdat het zo nietig is en omdat ons ego het telkens opnieuw negeert, overbluft en vooral veel luider en overtuigender doorkomt.  Zelfs al geloven we ons Ware Zelf niet meer, het gevoel van dat conflict blijft en een conflict dat blijft hangen schept onbehagen dat overgaat in twijfel en onzekerheid en hoeft het nog gezegd: dat alles is een vruchtbare bodem voor angst.

Verschillende persoonlijkheden tegelijk

 We merken dat wanneer we denken dit vaak geschiedt in de vorm van een dialoog.  Wie spreekt er?  Wie luistert?  Als we even stilstaan bij de verschillende manieren waarop we met mensen omgaan en de soms totaal verschillende houdingen die we dan aannemen, kunnen we vaststellen dat we precies een rol spelen: bij de een zijn we de leraar of de wijze, bij de ander de leerling, soms worden we slachtoffer, dan weer rechter of redder, bij de een voelen we ons het kleintje, bij de ander de gelijke of misschien de grote broer of zus,…  We kunnen zelfs bij bijna iedere persoon elk van deze rollen aannemen, maar voor elke persoon die we kennen gaan we een basisrol aannemen.  Is dat niet vreemd?

Zelf kan ik hieruit alleen maar besluiten dat we in wezen opgesplitst zijn in een aantal deelpersoonlijkheden waarbij al naargelang de situatie en onze gemoedstoestand een bepaalde deelpersoonlijkheid naar de voorgrond schuift.  Zijn we dan met zijn allen schizofreen?  In zekere zin wel, maar schizofrenie is een veel extremere vorm waarbij een of meerdere deelpersoonlijkheden totaal overnemen ofwel ervaren worden als echte levende mensen, die natuurlijk alleen maar door de schizofrene persoon kunnen waargenomen worden.

Je kan je dus voorstellen dat met zo’n bende volk in huis de meningen nogal eens kunnen verschillen.  Soms kunnen hun stemmen weerklinken als een marktplein dat overspoeld is met mensen en waar marktkramers tegen elkaar opschreeuwen om hun waar aan te prijzen.  Zo kunnen ook onze deelpersoonlijkheden hun meningen opdringen en ware discussies en conflicten in ons hoofdje veroorzaken.  Chaos, twijfel en conflict werken beangstigend.

Oordelen

 Tussen al onze deelpersoonlijkheden bevindt zich ook de rechter.  Als we die niet in de gaten houden, dan oordeelt en veroordeelt die er op los zonder blikken of blozen.  Hij oordeelt over alles en iedereen, met de nadruk op iedereen, want hij oordeelt niet alleen over de anderen, maar voornamelijk ook over ons.  De rechter heeft de wetteksten uit onze jeugd en ons verdere leven goed onthouden en refereert voortdurend naar de precedenten die er toen geweest zijn.  Niet alleen zijn we vroeger gestraft geworden voor hetgeen wij verkeerd deden in de ogen van de anderen, maar nu, vele jaren later, blijft onze innerlijke rechter ons daarover beschuldigen en ervoor straffen.  Telkens opnieuw haalt hij uit naar wat wij verkeerd doen of niet kunnen, hij haalt naar ons uit en verwijt ons dat we laf zijn, dat we zwak zijn en totale nietsnutten.  Hij duwt ons in de slachtofferrol, we voelen ons onderdrukt, niet meer in staat om tegen te pruttelen.  We worden bang voor onszelf.

Ons zelfbeeld

 We streven allen naar volmaaktheid, maar beseffen niet dat we volmaakt geschapen zijn.  We laten ons beïnvloeden door de media, waar (behalve in de nieuwsberichten) een beeld van volmaaktheid gecreëerd wordt dat geen weerga vindt.  In films, series en reclames ziet men bijna uitsluitend wondermooie, gelukkige, sterke, succesvolle en in luxe badende mensen.  Wij willen ook zo volmaakt zijn.  Alleen beseffen we maar al te weinig dat televisie en reclame pure illusie zijn.  Het ziet er allemaal zo echt uit, maar het is fictie, show.  Toch is het dat beeld van volmaaktheid dat wij ons voorhouden.  Zo willen wij ook zijn.  Die illusie van volmaaktheid wordt echter continu doorprikt door de werkelijkheid waarin wij leven.  We worden bang die volmaaktheid nooit te zullen bereiken.

Zoals ik eerder al zei: alsof het nog niet erg genoeg geweest is dat ons zelfbeeld door anderen werd neergehaald in het verleden, blijft onze innerlijke rechter ons herinneren aan onze fouten, mislukkingen en minpunten.  Telkens opnieuw herhaalt hij die negatieve elementen of incidenten.  We worden niet eenmalig gestraft, maar de rechter straft ons honderden, misschien wel duizenden keren voor de dingen uit het verleden.  Omdat de rechter deel is van onszelf, doen we het dus ook zelf.  We halen ons zelfbeeld volledig onderuit omdat we ons vastklampen aan ons verleden.  We worden zwak, kroppen een hoop schuldgevoelens op en vinden onszelf maar niets.  We leren onszelf te haten.

We zijn niet meer in staat om van onszelf te houden.  Nochtans heeft Jezus ooit gezegd “Bemin uw naaste als uzelf.”  Als we niet van onszelf houden, hoe kunnen we dan van iemand anders houden?  Moeten we iedereen dan haten en afwijzen zoals onszelf?  God heeft ons geschapen naar zijn eigen beeltenis.  God is liefde.  Ons Ware Zelf is liefde.  Dat kunnen we toch niet weggooien.  Het tegendeel van liefde is angst.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    6. Schijnoplossingen

Vluchten

Er zijn talloze manieren om je angst te ontvluchten: alcohol, drugs, workaholic, koopwoede, gokken, bezigheidstherapie, de problemen van anderen aanpakken, zelfdoding,...  Heel vaak wordt ook de directe vlucht gekozen: een taak of afspraak uitstellen of annuleren. 

Hubert belt Femke om te vragen of het past om volgende zondag eens langs te komen met zijn vrouw Bea.  Femke, die zeer gesteld is op Hubert en Bea. gaat hier zeer enthousiast op in.  Ze is er blij mee en zegt nog: “Dat zijn nu eens mensen die ik graag ontvang.  Ik kan bij hen zo mezelf zijn.  Zelfs als ik mij na een uurtje niet goed voel, kan ik hen gewoon zeggen dat het niet meer gaat en dan gaan ze gewoon weg.”
’s Anderendaags komt echter de angst op dat het allemaal verkeerd zal aflopen.   Tientallen angstige gedachten komen bij haar op en ze wil Hubert terugbellen om de afspraak een week te verlaten…

Als vlucht een uitstekende oplossing, maar hoe zal het volgende zondag zijn?  Zullen die angsten dan afgenomen zijn?  Natuurlijk niet.  Uiteindelijk zal de afspraak helemaal niet meer doorgaan en tenslotte zal Femke niemand nog durven te ontvangen.  Het kan dus alleen maar van kwaad naar erger.  Als het maar enigszins mogelijk is, is doorbijten de beste oplossing.  Vooral als het om ontmoetingen met mensen gaat waarbij je je goed voelt, zou je niet mogen toegeven aan jouw angsten.  Kies de gemakkelijkste opdrachten om door je angsten heen te breken.

 Op zelfdoding na, zijn al de andere opgenoemde vluchtwegen een manier om de pijn te verdoven en de miserie even te vergeten.  Zodra je ontnuchtert, stopt met pillen nemen of een moment niet bezig bent is er weer tijd om te denken en zien de negatieve en beangstigende gedachten wederom de kans om naar de oppervlakte te komen.  Zolang je door de vlucht afgeleid bent, ga je ook niets constructiefs ondernemen om het probleem aan te pakken en op te lossen.  Uit zichzelf zal het waarschijnlijk niet verbeteren, maar eerder verergeren.

Zelfdoding is een radicale vlucht voor het leven.  De situatie is zo wanhopig, uitzichtloos geworden dat men ervan overtuigd is het leven niet meer aan te kunnen.  Zelfdoding heeft een bivalent karakter.  Enerzijds vergt het enorm veel moed om de hand aan zichzelf te leggen, maar anderzijds is het ook een laffe vlucht om te ontkomen aan de problemen waarmee men te kampen heeft.  Opgeven is gemakkelijker dan strijden.  Hoe uitzichtloos de situatie ook is, er is altijd een oplossing.  De oplossing kan voor een grote omwenteling in het leven zorgen, maar de kans dat dat leven weer een positieve wending krijgt is reëel.  Het vergt inderdaad veel moed om voor die omwenteling te kiezen, soms zelfs meer moed om zichzelf van het leven te beroven, maar het leven is die moeilijke periode meer dan waard.

Pillen slikken

 In geval van angsten of depressiviteit zal de dokter, indien er geen fysieke kwaal kan vastgesteld worden, gemakkelijk zijn of haar toevlucht zoeken in het voorschrijven van antidepressiva.  Hetzelfde gebeurt als je naar een psychiater of een psychiatrische instelling gaat.  Vaak geven zij de indruk dat die pillen alles weer in orde zullen brengen.  Spijtig genoeg is dat niet zo.  Je zal je misschien wel een tijdje beter voelen, maar als je niets wezenlijks onderneemt, zal het na verloop van tijd weer bergaf met je gaan en zal de dosis van de antidepressiva dienen verhoogd te worden.  Op de duur loop je er versuft en willoos bij en ga je nog maar weinig van het leven waarnemen.  Kies je voor de wetenschappelijke benadering, ga dan naar een psychotherapeut of een psychiater waarvan je zeker bent dat die ook psychotherapie of gedragstherapie geeft.

 Het is inderdaad verkeerd om antidepressiva te nemen als je van het idee vertrekt dat die de oplossing gaan brengen.  De pillen lossen het niet op.  Zolang je ze neemt en op voorwaarde dat ze bij jou aanslaan, dimmen zij alleen maar bepaalde symptomen.  Zij creëren wel, als ze de gewenste uitwerking hebben natuurlijk, meer ademruimte om aan jezelf te gaan werken of om bereikbaar te worden voor de hulpverleners zodat je weer in staat bent om jou denken weer in een goede richting te sturen.  Antidepressiva kunnen dus alleen als hulpmiddel beschouwd worden om het eigenlijke herstellingsproces een kans te geven wanneer je werkelijk te diep gezakt bent om er nog zonder pillen uit te geraken.

 Zoeken naar affectie, aandacht of medelijden

 Er is helemaal niets mis met het zoeken naar een beetje affectie of aandacht bij anderen.  Op zich is het zelfs goed om eens over jouw gevoelens met iemand te praten, om jou eens begrepen te voelen en mogelijk zelfs met iemand te praten die gelijkaardige problemen heeft waardoor er een uitwisseling van informatie ontstaat.  Dat kan opluchten, bevrijden, een gevoel geven van “Ik sta niet alleen met mijn probleem op de wereld.”

Verval echter niet in een duet van klaagliederen waardoor jullie elkaar zelfs nog meer naar beneden halen.  Zoek niet naar medelijden alleen.  Een beetje medelijden mag af en toe wel eens, maar het mag geen doel worden.  Door de bevestiging van de ander zou het probleem als normaal kunnen geïntegreerd worden en dat is zeker niet de bedoeling.

Misbruik deze aandacht dus niet om je nog dieper te nestelen in je problemen.  Op die manier wordt het weer een vlucht voor de dagdagelijkse hel van lijden.  Gebruik deze aandacht als een constructief middel om positief aan jezelf te werken en om positieve ervaringen te delen zodat het veeleer een hulp tot herstel wordt dan een vlucht.

Let wel op dat je de raad van anderen niet zomaar opvolgt.  Gebruik alleen wat goed voor jou aanvoelt.  Als je met een methode werkt om jouw problemen aan te pakken waarbij je je goed voelt, schakel dan niet meteen over naar een andere methode die jou aangeraden wordt, maar voel eerst goed aan of die nieuwe methode jou ligt en goed aanvoelt.  Schakel pas over naar een andere werkwijze als je grondig overwogen hebt of je daar inderdaad baat kan uithalen en als je die beter vindt dan je huidige werkwijze.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    8. Middelen om angst te overwinnen (2)

Angst analytisch overwinnen

 Zij die sterk in de ratio zitten zullen dit misschien wel de meest aangewezen methode vinden, maar zij is minstens even geschikt voor gevoelsmensen.  Deze methode laat jou in vijf stappen ontdekken hoe je angst, maar ook andere “negatieve emoties” kan leren overwinnen.  Het beste kan je deze oefening doen zo snel mogelijk nadat je bekomen bent van een angst- of paniekaanval.  Elke stap wordt geïllustreerd met een voorbeeld, namelijk “de angst om alleen naar buiten te gaan voor een boodschap”.  Het voorbeeld toont een meervoudige angst die samengesteld is uit faalangst, agorafobie (plein- en straatvrees) en angst om bewusteloos te vallen met als voornaamste oorzaken een uitermate laag zelfbeeld, onzekerheid en negatieve gedachten.  De nummeringen binnen de voorbeelden verwijzen naar dezelfde nummering van de voorbeelden in de andere stappen. 

 Stap 1: Ga na welke gevoelens door je heen gegaan zijn voor en tijdens de aanval.  Verwar gevoelens niet met gedachten.  Die komen uitgebreid aan bod in de volgende stappen.
Voorbeeld:

• angst
• een onzeker gevoel, versterkt door fysieke symptomen als hartkloppingen, spanning, zweten, een mistig beeld, ter plaatse draaierig worden
• toenemende paniek

 Stap 2: Ga na welke gedachten door je heen gegaan zijn voor en tijdens de aanval.  Verwar gedachten niet met gevoelens.  Die kwamen aan bod in stap 1.
Voorbeeld:

• 1. Ik zal er nooit geraken
• 2. Ik moet zoveel meer inspanning leveren dan anderen.
• 3. Dit is niet normaal.  Hoelang zal ik dit nog volhouden?
• 4. Als ik dat nog niet kan, wat moet ik dan in geval van een zwaardere taak?

 Stap 3: Zoek nu uit wat de gevolgen van deze gedachten zouden zijn als ze uitkwamen.
Voorbeeld:

• 1. Dan moet ik ergens gaan zitten en raak ik in een paniek van “wat nu?”.
• 2. Dan ben ik zwakker dan anderen.  Door mijn fysieke belemmering kan ik niet zelfstandig functioneren.
• 3. Dan ga ik instorten.
• 4. Dan krijg ik nog meer angst.

 Stap 4: Mochten die gedachten en hun gevolgen uitkomen, hoe erg zou dat dan wel zijn?
Voorbeeld:

• 1. Ik denk dat ik nooit meer ga recht geraken (dat vind ik heel erg!)
• 2. Ik ga werkelijk afhankelijk worden van anderen.
• 3. Misschien word ik wel (weer) opgenomen in een psychiatrische instelling, wat ik helemaal niet aankan omdat ik mij daar gevangen voel, er steeds wil vluchten of er zelfmoord wil plegen.
• 4. Ik zal het dan helemaal niet meer kunnen.

 Stap 5: Probeer dit alles nu te relativeren en zo mogelijk zelfs om te polen.
Voorbeeld:

• 1. Als het al zover komt dat ik moet gaan zitten, kan ik die tijd gebruiken om te kalmeren, te mediteren, mijn gedachten op een rijtje te zetten of mezelf moed in te spreken.  Ik ben in deze opdracht (alleen boodschappen doen) al eerder geslaagd.  Waarom zou het mij nu niet lukken.  Er zijn anderen die het nog moeilijker hebben dan ik en het ook waarmaken.  Bovendien, als ik niet zou recht geraken, kan ik nog altijd iemand vragen mij te helpen.
• 2. Ik moet mijn grenzen bewaken.  Als ik iets doe, moet ik het rustig aan doen.  Als ik hier voldoende aan werk zal mijn angst vanzelf verminderen en zal ik me zelfzekerder voelen zodat ik zelfstandig kan zijn en handelen.
• 3. Dat is niet het probleem van dit moment.  Nu moet ik iets doen aan mijn huidige situatie (kalmeren en mijn grenzen bewaken).
• 4. Ik moet nu niet denken aan andere, mogelijk zwaardere opdrachten, die zich in de toekomst kunnen voordoen.  Alleen mijn huidige situatie is NU van belang.  Laat ik mij daar op concentreren.

 Maak deze analyse na elke aanval van angst of paniek.  Je zal merken dat je bij een volgende aanval beter in staat zal zijn je angsten te relativeren en af te zwakken.  Je zal sneller tot rust komen en doorgaan met de opdracht waar je mee bezig was.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    9. Middelen om angst te overwinnen (3)

Ga niet focussen

 Als je ergens mee zit, ga je heel gemakkelijk al je aandacht hieraan besteden.  Dat geldt voor zorgen, verdriet, maar ook voor angst.  Je laat je volledig opslorpen door je zorgen, verdriet of angst.  Bijna niets anders kan jou nog weghalen van de gedachten daarover.  Alles herinnert jou aan het probleem waar je mee zit.  Hoe meer je erop focust, hoe erger de emotie wordt.  Ook jouw lichaam gaat reageren op jouw gedachten en je krijgt allerlei lichamelijke symptomen die met de emotie gepaard gaan.  Je bent niet meer in staat om afstand te nemen van het probleem.  Het probleem is meester geworden over jou.  Je wordt jouw gedachten en emoties.

De oorzaak van het controleverlies over jouw denken ligt bij het feit dat je alleen maar focust op het probleem.  Het is alsof al het andere wegvalt en alleen maar jouw probleem nog bestaat, alsof je door de kier van een deur kijkt en slechts een fragment kan zien van het geheel dat zich achter die deur afspeelt.  Je hebt geen algemeen beeld meer.  Je ziet maar één detail: jouw probleem.  Merk op dat in een dergelijke situatie je eigenlijk niet veel meer ziet.  Je bent zodanig in gedachten verzonken dat horen en zien vergaan zijn.  Je hebt jezelf afgesloten voor al de andere dingen in de wereld en je leven.

Om het niet zo ver te laten komen, dien je opnieuw beroep te doen op je zintuigen.  Het gemakkelijkste gaat het door weer te kijken.  Kijk naar alles om je heen.  Doe dat intensief.  Neem dingen waar die je anders misschien nooit zou zien.  Draai je hoofd in de richting naar waar je kijkt.  Ben je in een kamer, kijk dan naar alles wat erin staat.  Bestudeer ze als het ware en bedenk er dingen bij als “Oh, dat is mooi” of “Nou, dat had beter gekund.”  Loop je over straat, kijk dan naar datgene wat jou geen angst inboezemt.  Dat kunnen zijn: de mensen of juist niet, de auto’s, de gevels, de bomen (als die er zijn), de winkelvitrines, de reclamepanelen,…  Je kan ook luisteren naar de geluiden, dingen ruiken of de wind en de temperatuur voelen.  Kortom, als je gedachten een loopje met je nemen, observeer alles wat er te observeren valt, zodat je probleemgedachten naar de achtergrond worden geschoven.

Het zal je verbazen hoe dat rondkijken en observeren een belangrijke verandering kan teweegbrengen in je “dwanggedachten”.  Je zal door deze techniek toe te passen niet volledig van het probleem verlost geraken, maar je zal het er aardig mee kunnen intomen.  Alle beetjes helpen, zeker als zo een beetje heel gemakkelijk is om toe te passen.

Het warhoofd aanpakken

 Als je met angst of zorgen zit, heb je de indruk dat er wel duizenden gedachten op je afkomen, stuk voor stuk onoverkomelijke problemen die door jouw hoofd spoken.  Je kan voor geen enkel een afdoende oplossing vinden want je krijgt gewoon de tijd niet om het ene probleem aan te pakken als het volgende reeds de kop opsteekt.  Het is een wirwar van gedachten geworden die niet meer te overzien is en waarin een kat haar jongen zou verliezen.  Wat je hier nodig hebt is structuur.  Net zoals een manager die soms met meerdere problemen tegelijk geconfronteerd wordt, zo ook moet jij er nu werk van maken om al je gedachten eens grondig te structureren.

Begin met een vel papier te nemen of, zo je wenst, een heel kladblok.  Schrijf elke angst- of zorgwekkende gedachte op.  Doe dat bondig met een soort van titelzinnetje of kernwoord(en).  Je weet tenslotte wat er allemaal achterzit en hoeft niet die volledige gedachte met alle details neer te pennen.  Als je hiermee klaar bent, overloop dan eens het lijstje en kijk of er geen terugkerende punten zijn die je kan schrappen.  Je zal al gauw merken dat het er zeker geen duizenden zijn.  Je had alleen maar het gevoel dat het er zoveel waren. 

Nu ga je deze gedachten ordenen volgens hun urgentie om afgehandeld te worden.  Welk probleem is het dringendst? Zet naast het probleem het tijdstip waarop je je er ten laatste moet beginnen op te concentreren om het tijdig in orde te krijgen.  Zijn er problemen die ongeveer rond hetzelfde tijdstip dienen aangepakt te worden, orden die dan volgens hun belangrijkheid en wijs er een letter A, een B enz. aan toe, zodat je een duidelijke rangorde krijgt van de volgorde waarin je jouw problemen gaat aanpakken.  Herschrijf nu je lijstje in volgorde van  vroegste tijdstip en eventueel toegevoegde letter naar laatste tijdstip of plaats het gewoon in je agenda.

Op deze manier heb je een duidelijke en overzichtelijke lijst samengesteld van alle problemen waar je mee zit en met een precieze volgorde waarin je er gaat over nadenken.  Je kan je nu concentreren op één enkel probleem.  Je begint met het eerste en je weet dat je voorlopig al de andere problemen kan vergeten want je hebt nu jouw agenda van “problemen aanpakken” opgesteld.

Je hebt nu structuur gebracht in de wirwar van al je problemen en weet precies wanneer je er moet aan denken.  Je bent nu in staat om al de volgende problemen los te laten want ze staan veilig in je agenda waardoor je ze niet zal vergeten.  Als je dat wenst kan je gerust wat voorsprong nemen en eerder beginnen denken over een volgend probleem, zolang je de volgorde maar respecteert en alle eerdere problemen maar hebt verwerkt.

Het is aan te raden om al je taken in een agenda te noteren.  Dan kan je die, eens je ze er hebt in genoteerd, rustig vergeten.  Alzo maak je plaats in je hoofd en hoef je niet meer bang te zijn dat je wat gaat vergeten of te laat zal zijn om ergens aan te beginnen.  Je hebt nu structuur gebracht in je leven waardoor je een hoop zorgen kan vergeten.

Je kan nog een stapje verder gaan en bij elk probleem een maximale tijd toevoegen die je aan dat probleem wil besteden.  Dit moet beletten dat je te lang blijft doormalen over één en hetzelfde onderwerp waardoor je riskeert niet tijdig tot een conclusie gekomen te zijn.  Wanneer je dan een probleem aanpakt, begin dan met een soort crisisplan op te stellen dat bestaat uit de meest noodwendige aanpak van het probleem zonder naar perfectie te streven.  Wat je daar voorbereidt is het absoluut noodzakelijke.  Met minder kan je je niet tevreden stellen.  Daarna kan je de rest van de voorziene tijd gebruiken om je oplossing of aanpak te verfijnen en te verbeteren. 

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    10. Ga niet uit van veronderstellingen

Laat je niet vangen door veronderstellingen

 De meest gebruikelijke vraag van iemand die angstig is begint met “En wat als…”.  Je gaat hier zuiver uit van een veronderstelling in de toekomst.  Tegen dergelijke vragen die toekomstgericht zijn kan je nooit op.  Alles kan inderdaad gebeuren, maar er zijn nog zoveel andere scenario’s mogelijk.  Je mag alle veronderstellingen voorzien die je in de toekomst mogelijk acht, maar het zal waarschijnlijk toch anders uitdraaien.

 Wat voor zin heeft het om je zorgen te maken om iets dat nog niet is en dat zeer waarschijnlijk nooit zal zijn.  Als er iets verkeerd loopt, dan zal je dat dan wel merken.  Je kan onmogelijk alles van te voren in de hand hebben.  Je zoekt ernaar om goed voorbereid te zijn op “alle mogelijke gevallen” en je teistert je gedachten om daar dan oplossingen voor te vinden.  Uiteindelijk zoek je naar de zekerheid dat er niets onverwachts zal gebeuren, hetgeen op zich totaal onmogelijk is.  Je kan nooit op alles voorbereid zijn.  Er kan altijd wel iets mislopen.  En dan?  Is dat zo erg dat iets niet naar wens afloopt?  Ben je dan zo bang om geen oplossing te kunnen vinden op het moment dat het uit de hand begint te lopen?  Denk je echt over zo weinig creativiteit te beschikken?

Waarom zou je bang moeten zijn dat bij alles wat je onderneemt er iets verkeerd gaat lopen?  Het is niet prettig als dat zo zou zijn.  Dat is waar, maar als je er op voorhand bang voor bent, dan zal het constant door je hoofd spelen en de kans dat daadwerkelijk iets verkeerd loopt wordt hierdoor aanzienlijk vergroot omdat je telkens weer de doemscenario’s voor ogen houdt en je op die manier zelf de verkeerde afloop in de hand werkt.  Aanvaard dat er altijd wel iets kan mislopen, maar verwacht het toch niet als een vanzelfsprekendheid. 

Een tweede vorm van “En als…” is die waarbij men bezorgd is over wat anderen zullen denken of zeggen als jij iets niet volgens plan laat uitkomen.  Zijn al die anderen dan zo perfect dat bij hen nooit wat mislukt?  Wie niets doet kan ook niets misdoen en al doende leert men.  Bega fouten en leer eruit.  Corrigeer waar mogelijk.  De meeste fouten zijn zelden van catastrofale aard.  Als je piloot bent van een tweemotorig vliegtuig waarvan een motor in brand staat en je blust de motor die niet brandt, dan zit je met een groot probleem want je hebt nu geen aandrijving meer waardoor het leven van passagiers en bemanning op het spel komen te staan.  Is jouw situatie van die aard dat er doden of gewonden kunnen vallen? 

Relativeer elke situatie tot zijn reële waarde.  Maak geen drama van een beetje eerverlies of gezichtsverlies.  We zijn allemaal maar mensen.  Niemand is perfect en die dat wel meent te zijn mag de eerste steen werpen. 

In relaties wordt heel vaak uitgegaan van veronderstellingen.  Met relaties bedoel ik elke relatie tussen mensen, dus niet uitsluitend binnen huwelijken of tussen partners.  Maar al te vaak wordt van de veronderstelling uitgegaan te weten wat de ander gaat doen, wat die bedoelt, wat die denkt of, erger nog, dat die weet wat jij verlangt zonder het expliciet te zeggen.  Hierbij speelt een andere factor een zeer belangrijke rol, namelijk communicatie, wat het moeilijkste is dat er kan bestaan.  Taal is zo ontoereikend om goed te communiceren.  Doe maar eens de test met een groepje mensen.  De eerste fluistert een zinnetje in het oor van de tweede.  Die moet het dan weer fluisterend doorgeven aan een derde, enz.  Gegarandeerd is het zinnetje na een tiental doorgaven iets totaal anders geworden.

Als ik jou iets vertel over mezelf, dan doe ik dat met mijn kennis over mezelf, met mijn denkwijze en vanuit mijn leefwereld.  Wanneer jij dat verhaal hoort, hoor je dat via jouw eigen denk- en leefwereld.  Dat betekent dat je een eigen betekenis gaat geven aan mijn verhaal.  Je gaat het hoe dan ook subjectief interpreteren, zelfs al neem je een objectieve houding aan.  Destijds solliciteerde ik voor een functie waarbij ik de verantwoordelijkheid zou krijgen om statistieken over de vertragingen in de Europese luchtvaart te publiceren.  In de loop van het gesprek zei ik dat die statistieken zo objectief mogelijk moesten opgesteld worden.  Mijn toekomstige baas onderbrak mij met de vraag: “Ben jij wel objectief?”, waarop ik prompt antwoordde: “Niemand is objectief.”  Iedereen schoot meteen in een gulle lach en ik was aangeworven omdat dit waarschijnlijk het meest objectieve antwoord is dat op die vraag bestaat.  Wij zijn allemaal individuen en zodra wij iets met ons verstand aanraken krijgt dat een subjectieve wending.  Alles wat in ons hoofd binnenkomt wordt niet door onze anderhalve kilogram hersenen geïnterpreteerd, maar door ons hele leven dat ons in elke gedachte beïnvloedt. 

Uitgaan van veronderstellingen is echt uit den boze.  Doordat communicatie zo ontzettend gemakkelijk kan mislopen, kan je je beter eerst verzekeren van de juistheid van jouw interpretatie en vragen wat die ander precies bedoelt wanneer je daar de minste twijfel aan hebt.  Niemand zal jou dat kwalijk nemen.  En als iemand zich daar toch aan irriteert en zegt dat iedereen toch weet wat hij of zij bedoelt, kan je onmiddellijk repliceren met: “Ja, maar het had ook (…zo…) gekund.”  Probeer zelf ook duidelijk te zijn in wat je zegt en hoe je het zegt.  Ook al ben je overtuigd je mening heel duidelijk te uiten, anderen kunnen haar geheel anders opvatten.  Wees dus nooit zuinig op een paar woorden als die klaarheid kunnen scheppen.  Het zal je helpen om veel misverstanden te voorkomen en de daarmee gepaard gaande frustratie, woede, achterdocht, jaloezie, angst, verdriet, het gevoel niet begrepen te worden,…

Een ander typisch voorbeeld is “Als je niet weet waarom ik boos op je ben, dan zal ik het jou nu zeker niet vertellen!”  Tja, alweer veronderstellingen.  Je gaat ervan uit dat er een juiste communicatie geweest is, maar als de ander niet weet waarom je boos bent heeft die meer dan waarschijnlijk iets gemist.  Mogelijk heeft die jou niet goed begrepen of misschien heb je het niet duidelijk genoeg gemaakt, maar vast staat dat je de bestaande communicatiestoornis op die manier niet gaat oplossen.  Als je absoluut wil uitgaan van veronderstellingen, veronderstel dan even dat jouw boodschap niet is aangekomen zoals jij ze bedoeld hebt.  Volgende keer beter.  Je weet nu hoe.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    11. Aanvaarden

In het algemeen hebben de meeste mensen het zeer moeilijk om te aanvaarden wat is.  Het kan raar klinken, maar eigenlijk is daar niets moeilijks aan.  Het is zelfs zo dat je geen keuze hebt.  Elke situatie is wat ze is en daar kan je met de beste wil van de wereld op het moment zelf niets aan veranderen.  Misschien ga je nu wel denken dat ik gek ben, maar het is de volle waarheid.  Stel nu je nu even een man voor die met iets bezig is dat hem erg interesseert en dat al zijn belangstelling van het moment krijgt.  Zijn vrouw staat in de keuken te kokkerellen en door een ongelukje breekt er brand uit.  Plots roept ze luidkeels “Brand!  Help, de keuken staat in brand!” en slaat in paniek.  Zolang haar man niet aanvaard heeft dat die brand er werkelijk is, zal hij niets ondernemen want voor hem brandt het niet in de keuken en heeft hij bijgevolg ook geen reden om te blussen.  Pas wanneer hij voor zichzelf heeft toegegeven dat er brand is, gaat hij over tot actie.

Nu komt het volgende aspect.  Veel situaties willen we niet aanvaarden omdat we ze niet in ons leven willen.  We willen het niet geloven of we maken ons kwaad en gaan in het verzet of geraken gefrustreerd omdat we geen voldoeningschenkende oplossing kunnen vinden.  We binden dan de strijd aan met diegene die voor deze onaanvaardbare situatie verantwoordelijk is.  “En ik zal mij niet laten doen!  Wat denkt die wel van mij?”

We keren nu terug naar de keukenbrand.  Gaat de man rustig verder doen waarmee hij bezig was omdat hij niet kan geloven dat de keuken in brand staat?  Of gaat hij eerst zijn vrouw wat staan uitschelden omdat hij van oordeel is dat het haar schuld is?  Of scheldend en vloekend beginnen blussen zodat door zijn woede zijn bluswerk niet erg effectief is.  In al deze gevallen zou hij de situatie niet aanvaarden en zou hij niet op doeltreffende wijze handelen.  Als hij gelooft dat de brand echt is, niet gaat oordelen en zich niet tegen de situatie verzet dan aanvaard hij wat aan de hand is en kan hij onmiddellijk en op gepaste wijze maatregelen nemen om de schade zoveel mogelijk te beperken.  Hoe zou jij reageren?

Net zoals in het voorbeeld van de keukenbrand vergaat het ons met alle andere situaties die we niet aanvaarden.  Door ongeloof, verzet of woede gaan we de verkeerde stappen zetten en zullen we in plaats van de situatie op een verstandige en vreedzame manier aan te pakken haar verzieken of verergeren.  Misschien was de vrouw in paniek uit angst voor de reactie van haar man en had ze zelf onmiddellijk het vuur gedoofd indien ze alleen was geweest.  Als de man woedend werd, was dat een reactie om zijn eigen angst te verbergen.

Het komt er dus op neer om eerst elke situatie die zich voordoet in eerste instantie te accepteren.  Het is wat het is.  Onderneem niets totdat je zover bent.  Handel niet uit een impuls van woede, haat, machteloosheid, vooringenomenheid, jaloezie, frustratie of noem maar op, want dan doe je beslist de verkeerde dingen.  Laat de zaken eerst wat bekoelen als daar de tijd voor is.  Laat al je negatieve gevoelens maar even wegebben.  Je zal merken dat de oplossingen zich dan veel gemakkelijker aandienen en dat ze ook veel beter en eenvoudiger zullen zijn.  Het zal je leven rustiger maken.

Een ander probleem van aanvaarden is mensen te aanvaarden zoals ze zijn.  Zelf ben jij een mens en bijgevolg hoor je daar ook bij.  Leer dus in eerste instantie jezelf te aanvaarden.  Dat is al een hele klus want niemand kent beter jouw gebreken dan jijzelf.  Maar je bent wie je bent en daar moet je het op dit moment mee stellen. 

Als je jezelf niet goed vindt, stel dan een lijst op van wat je allemaal slecht of verkeerd vindt aan jezelf.  Maak een nieuw lijstje met wat je allemaal goed vindt aan jezelf.  Vraag nu aan iemand die jou goed kent en waarvan je veronderstelt dat hij of zij een objectieve mening over jou kan uiten hetzelfde te doen.  Wees allebei zo eerlijk mogelijk en probeer elkaar niet te beïnvloeden.  Je zal moeten vaststellen dat die ander een heel verschillend beeld over jouw heeft, een beeld dat er veel positiever uitziet dan jij over jezelf gevormd hebt.
Kijk nu ook eens naar de positieve punten van beide lijsten en aanvaardt deze aspecten.  Het is heel belangrijk om jouw positieve kanten te accepteren om jouw zelfbeeld bij te schaven.  Je bent veel meer waard dan je denkt!
Nu overloop je de minpunten over jezelf.  Ook die dien je zonder enige vorm van negatieve gevoelens te aanvaarden.  Je bent wat je bent en dat is okay.  Je kan er wel eens over nadenken wat je aan jezelf wil en kan veranderen.  Vergeet niet dat je niets wil veranderen omwille van anderen, omwille van hoe anderen over jou oordelen of denken.  Het moeten dingen zijn die jij zelf echt niet goedvindt en waar je iets wil aan doen omdat jij er last mee hebt.  Je moet het zelf als een minpunt beschouwen.  Begin met dingen die gemakkelijk zijn, waarvan je denkt dat ze jou niet al te veel moeite zullen kosten om naartoe te groeien.  Gun jezelf ook de tijd.  Rome is niet in één dag gebouwd.  Zo kunnen evenmin ingebakken patronen in een mum van tijd afgebouwd worden.

Als je een tijdje op die manier aan jezelf gewerkt hebt, zal je het veel gemakkelijker hebben om de minpunten van anderen te aanvaarden.  Door meer inzicht in jezelf te verwerven, krijg je meer mededogen voor anderen.  De minpunten die je in anderen ziet zal je herkennen bij jezelf want vaak is datgene waardoor anderen jou irriteren iets dat je zelf verkeerd doet en nu je er bewust van bent, zal het jou niet meer zo storen bij anderen.

Zodra je hebt kennis gemaakt met jezelf, zal je andere mensen gemakkelijker aanvaarden, maar bij sommigen, waarmee je nauw samenleeft, zullen er nog wel dingen zijn waar je het moeilijk mee hebt.  Je kan alleen jezelf veranderen.  Probeer niet om anderen te veranderen, want dan voelen zij zich niet meer goed in hun huid.  Je kan er enkel met hen over praten en duidelijk stellen wat jouw probleem is met hun gedrag en of zij er alsjeblief wat willen aan doen.  Willen ze er niets aan veranderen, dan zal je het wel moeten aanvaarden of je moet je conclusies trekken en afstand nemen met alle gevolgen van dien.

Veel mensen hebben een verkeerd beeld over wat aanvaarden is.  Aanvaarden betekent niet dat je iets leuk moet vinden of dat je je gelukkig moet voelen met de persoon of de situatie.  Als mijn been zou geamputeerd worden zou ik dat helemáál niet leuk vinden en ik zou er ook niet echt gelukkiger om kunnen worden, maar ik zou het wel kunnen aanvaarden.  Want hoezeer ik diegene die hiervoor verantwoordelijk is (ikzelf of iemand anders) verwens, verwijt en wrok of haat blijf koesteren, het zal mij nooit of te nimmer mijn been terugbezorgen.  Ik heb dus de keuze om of te aanvaarden of een hoop nutteloze energie te steken in het mij verzetten tegen de situatie.  Aanvaarden schept vrede, innerlijke vrede.  Dat is waar ik voor kies.

Bij wie of wat je aanvaardt moet je wel opletten dat je geen emoties meer hebt.  Het betekent dat je niet oordeelt  en je niet verzet tegen wat is.  Het volstaat niet om te zeggen dat alles in orde is, terwijl je dat diep van binnen niet echt gelooft waardoor je een slecht gevoel krijgt.  Als je iets aanvaard hebt, doet het jou echt niets meer.  Het is wat het is.

Voor je iets wezenlijks kan veranderen aan je negatieve gevoelens van angst, verdriet, woede, haat, wrok, machteloosheid enzovoort, dien je die allereerst te aanvaarden.  Eerder kan je er niet op de juiste manier aan werken.  Aanvaard ze, omarm ze, verwelkom ze.  Ze hebben jou iets te leren in dit leven.  Leer ermee te leven en probeer het positieve eruit te halen.  Wat kan je ervan leren?  Hoe kan je “dankzij” die negatieve gevoelens een bewuster mens worden?  Gebruik deze uitdaging ter bevordering van jouw bewustwording.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    12. Loslaten

Net zoals aanvaarden, is loslaten een heel belangrijke vorm van levenskunst.  Niet enkel uit gemakzucht, maar ook door het aannemen van patronen, hechten we ons aan allerlei dingen, gewoonten en personen.  We hebben onze favoriete bezittingen, een bepaalde luxe die we niet echt kunnen missen.  Toch dienen we er ons heel goed van bewust te zijn dat de mogelijkheid bestaat dat ons alles ontnomen wordt.  De holocaust is misschien niet het mooiste voorbeeld hiervan, maar zeker het meest treffende.  De overgrote meerderheid van de joden kon het gewoon niet geloven dat zij alles zouden afgepakt worden en nog minder wat er met hen ging gebeuren en toch is het gebeurd

Evenzo kennen wij de toekomst niet en weten we niet of er ons een dergelijke tegenslag ooit te wachten staat.  Dat betekent niet dat we nu meteen zwartkijkers moeten worden.  Wat we wel kunnen doen is leren aanvaarden dat al wat we hier op aarde aan stoffelijke bezittingen hebben ons te aller tijde kan ontnomen worden.  We hoeven daar niet bang voor te zijn, maar we moeten er wel op voorbereid zijn dat ons leventje wel eens zodanig zou kunnen veranderen dat de dingen waar we ons zo aan gehecht hebben ons ontnomen worden.  Wie zal het zeggen of dat ooit gebeurt?  Komt er een natuurramp in onze regio, een oorlog of een economische teloorgang?  Moet je daar nu van wakker liggen?  Natuurlijk niet, maar als je in staat bent om je niet aan bezittingen, luxe, macht en rijkdom te hechten kan jouw op dat gebied alvast niets overkomen.

Een heel stuk ingewikkelder ligt het met menselijke relaties.  Je kan zo aan iemand gehecht geraken dat je niet meer weet hoe je verder zou kunnen leven zonder die persoon.  Vaak wordt dit verward met liefde, maar dit is geen zuivere vorm van liefde.  Het is een behoeftige liefde, een liefde die berust op eigen incompleetheid.  Je hebt die ander nodig om je zelf volledig te voelen, terwijl zuivere liefde geen enkele behoefte kent.  Zuivere liefde is onvoorwaardelijk, laat degene die je liefhebt volledig vrij en heeft niets van een verslaving.  Als je op die manier van iemand kan houden, dan kan je die persoon altijd loslaten en dat geldt zowel voor een partner als een kind, een ouder of een vriend.

Als je dat onder de knie kan krijgen, dan is er geen plaats meer voor verdriet.  Natuurlijk mag je het spijtig vinden als een geliefd persoon jou verlaat, sterft of een eigen weg gaat en je zal hem of haar missen, maar jouw liefde zal jou helpen om die persoon al de vrijheid te gunnen die hij of zij nodig heeft en alle geluk en liefde toe te wensen.  Als je kan loslaten is er geen verdriet.  Dan is er alleen liefde, onvoorwaardelijke liefde.

Er zijn zoveel ouders die niet in staat zijn om hun kinderen los te laten.  Ze maken zich allerlei zorgen en oefenen nog steeds controle uit op al hun doen en laten, ook al zijn ze al twintig jaar of ouder.  Dit is niet uit liefde, hoegenaamd niet, maar uit een behoefte aan controle en macht om de leegte in hun eigen leven op te vullen of de angst om hun kind op welke manier ook te “verliezen”.  Liefde is ook kunnen loslaten.

Loslaten is ook vergeven.  Wat baat het om met haat of wrok te blijven zitten?  Sommigen denken weer op te leven als ze iemand die ze haten een fikse hak gezet hebben.  Hoe lang duurt die roes?  Alvast niet langer dan tot wanneer de ander zich gerevancheerd heeft.  Vaak zijn anderen daar mee het slachtoffer van.  Denk maar aan de talloze (v)echtscheidingen waarbij de kinderen het gelag betalen.

Het is onvoorstelbaar hoeveel energie er gestoken wordt in die negatieve gevoelens van haat en wrok.  Het is zo een verspilde energie die alleen maar leidt tot nieuwe verspilling van energie door de reactie van de tegenpartij.  We schreeuwen om wereldvrede en zijn niet eens in staat om de vrede in onze eigen omgeving en familie te bewaren.  Ik moet voor mezelf bekennen dat er in mijn leven een aantal mensen zijn waar ik niet zo best mee overweg kan of kon en omgekeerd, maar daarom ga ik mijn energie niet verspillen met hen de duvel aan te doen.  Omdat ik weet dat ik niet op dezelfde golflengte sta met die mensen, zal ik hen zoveel mogelijk mijden zonder echter te vergeten dat zij mijn medemensen zijn en evenveel recht hebben als eender wie anders op mijn steun en hulp wanneer zij die zouden nodig hebben. 

Vergeven is niet moeilijk.  Het vraagt ettelijke hoeveelheden minder energie dan haat of wrok koesteren.  Het geeft je innerlijke vrede, het gevoel om verder te kunnen.  Vergeven is loslaten.  Voor vergeving is schuld nodig en schuld bestaat niet eens.  Ieder handelt uit zijn beste weten en kunnen van het moment.  En eenieder maakt wel eens fouten, maar is daarom niet schuldig.  We kennen het grote plan van God niet.  We weten niet waarom de dingen gebeuren zoals ze zijn.  Wie geeft ons het recht om te beweren dat bijvoorbeeld een pedofiel schuld treft.  Hij heeft er ook niet om gevraagd om zo te zijn.  Natuurlijk dient zo iemand van rechtswege gestraft te worden en dient er zonder enige twijfel voor gezorgd te worden dat zo iemand niet in herhaling valt, maar dat geeft ons niet het recht om die persoon als mens te beschuldigen of te haten, want wij weten niet of in het Grote Plan het niet zijn taak was om leed te berokkenen aan een aantal kinderen, zichzelf en andere mensen die met die kinderen of de pedofiel verbonden zijn.  Dit is in het allerminst een pleidooi voor pedofilie  Ik wil alleen maar de nadruk leggen op een aantal andere aspecten die de meeste mensen niet zien of niet willen zien.

Men heeft mij ooit gevraagd wat ik zou doen als een van mijn dochters verkracht werd.  Dat ligt voor mij voor de hand.  Er bestaat een rechtssysteem dat zich met de vervolging van de dader zou bezighouden.  Daar hoef ik mij dus niet op te concentreren.  De dader haten en op wraak zinnen, wie zou daar mee gebaat zijn?  Het enige waarin ik al mijn energie zou steken is in het welzijn van mijn dochter: hoe ik haar in al mijn mogelijkheden zou kunnen bijstaan in het verwerken van haar trauma, ervoor zorgen dat zij niet in elke man een potentiële verkrachter ziet, een mannenhaatster of mannenschuw wordt, haar ervan overtuigen dat zij geen schuld treft en geen schaamte hoeft te hebben, als ik haar zelf niet zou kunnen helpen de juiste mensen vinden die dat wel kunnen en zomeer...  Kortom ik zou er alles voor in het werk stellen om haar in staat te stellen weer haar leven te kunnen opnemen.  Dat is het enige dat werkelijk van belang is voor mij. 

Eigenlijk ben ik zelf al lang opgehouden met vergeven.  Als er geen schuld is hoef je ook niet te vergeven.  Laat God maar de rechter zijn die oordeelt over schuld.  Hij heeft overzicht over wat hij met elk van ons van plan is.  Dat is een zware last die van mijn schouders gevallen is, een last die ik samen met een hoop andere lasten geheel heb losgelaten.  Loslaten is dan ook een stukje verlossing.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    13. Schuldgevoelens

Als je met opzet wat verkeerd doet dan mag je je inderdaad schuldig voelen,  maar het is niet omdat je iets verkeerd doet dat je schuldig bent.  Iedereen maakt wel eens fouten.  We zijn maar mensen.  Hoewel volmaakt, zijn we niet perfect.  Ten andere, wat is perfectie?  Wie nooit fouten begaat, werpe de eerste steen.  Wanneer je wat verkeerd doet, laat dat dan gewoon een les zijn voor de volgende keer.  

Veel vrouwen bijvoorbeeld voelen zich schuldig omdat ze van hun ex-man onderhoudsgeld krijgen (als ze het al krijgen) voor hun kinderen en mogelijk voor zichzelf.  Anderen hebben daar geen scrupules over en het zijn juist diegenen die het waarschijnlijk het minst nodig hebben, terwijl de vrouwen met schuldgevoelens dikwijls krap bij kas zitten.  Als je dat geld echt nodig hebt, doe er dan beroep op, zelfs al moet je ex wat luxe inleveren, zolang hij zelf niets wezenlijks tekort komt is er niets aan de hand.

Stel je even voor dat je met de auto rijdt en door een korte verstrooidheid een kind doodrijdt.  Dat is verschrikkelijk en ik zou het niet willen meemaken, noch als chauffeur, noch als ouder van dat kind, maar het is gebeurd.  Daar sta je dan, totaal machteloos.  Je zal al dan niet door de rechtbank een straf opgelegd krijgen en hoewel je niet echt schuldig kan genoemd worden zal je vooral barsten van de schuldgevoelens en meer dan waarschijnlijk zullen de ouders van het slachtoffer vinden dat de opgelegde straf niet zwaar genoeg is waardoor je met een nog zwaarder schuldgevoel beladen wordt.

Wat doe je daar nu mee?  Hoe kom je van dat verdomde schuldgevoel af?  Wel in dit geval gaat het over de dood en we moeten leren om met de dood wat luchtiger om te gaan.  In het  Grote Plan was het vast wel de bedoeling dat dit kind jong zou sterven.  Waarom?  Mogelijk omdat de ouders een les in verdriet of in omgang met de dood moeten ondergaan, alsook om jou te leren omgaan met de dood en met schuldgevoelens.  Wie zal het zeggen?  Til daar niet zo zwaar aan en laat de schuldgevoelens varen.  Het heeft geen zin om daar nog jaren lang van wakker te liggen.  Je zal vast nooit meer onoplettend zijn achter het stuur, als je überhaupt nog ooit zal autorijden.  Ook dat laatste zou de bedoeling in het Grote Plan kunnen zijn.

Het is niet met schuldgevoelens dat je de wereld kan verbeteren.  Natuurlijk moet je respect opbrengen voor alles en iedereen en zolang je dat doet treft jou geen blaam.  Laat je vooral nooit schuldgevoelens aanpraten door anderen want elkeen ziet meestal beter de splinter in andermans oog dan de balk bij zichzelf.  Sommigen zijn zelfs heel goed in het aanpraten van schuldgevoelens.  Daarmee kunnen zij de schuld van zichzelf afschudden.  Let daar maar eens op.  Zij hebben geen last van schuldgevoelens meer.

Een schuldgevoel hebben voor eventjes is eigenlijk wel goed want het kerft de les die je eruit moet leren dieper in het geheugen, maar het heeft niet de minste zin om ermee te blijven zitten.  Het schept enkel een gevoel van onbehagen dat totaal nutteloos is.  Het belemmert jou in velerlei opzichten en het weegt als een zware last op jouw schouders.  Daar wordt niemand beter van, jij in het allerminst.

Onderzoek eerst of wat je verkeerd gedaan hebt wel echt verkeerd was.  Het kan een interpretatie zijn die jou door een ander of door je verleden werd ingefluisterd en helemaal geen fout was.  Als je werkelijk meent een fout begaan te hebben dan is het enige dat je kan doen aanvaarden dat je een fout gemaakt hebt en er alles aan doen om die fout te herstellen of er zo goed als mogelijk voor te compenseren door bijvoorbeeld iets in de plaatst te doen.  Je kan dan jezelf in eer en geweten vergeven, maar blijf er in hemelsnaam niet mee zitten.  De rechter in ons ego herinnert ons maar al te graag aan onze fouten.  Eén keer ervoor gestraft is voldoende.  Voor elke begane fout hoef je niet honderden malen te boeten.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    14. Rusten en onthaasten

Er zijn veel verschillende manieren om tot rust te komen.  De bedoeling is uiteraard dat voornamelijk het denken tot rust moet komen.  Daardoor gaan de emoties eveneens wat bedaren, zodat de wisselwerking tussen gedachten en emoties niet meer zo’n buitenissige proporties zal aannemen.

Vaak denkt men dat met vakantie gaan hetzelfde is als tot rust komen.  Het probleem is dat tijdens de vakantie van alles gedaan wordt, behalve rusten.  Men gaat allerlei monumenten, musea en dergelijke bezoeken.  Men maakt rondreisjes om toch maar alles van de streek gezien te hebben nu men toch zo ver van huis is, terwijl men amper zijn eigen regio of land kent.  Het doet mij vaak denken aan de japanners die allemaal de bus uitstromen, een twintigtal foto’s nemen en hop ze schieten weer de bus in want over zoveel tijd moeten ze weer in een andere stad zijn.  Anders kunnen ze het onmogelijk allemaal gezien hebben. 

Als ik zeg vakantie nemen, dan bedoel ik dus niet een studiereis, maar gewoon luilekker niets doen.  En ja, dat mag in het buitenland zijn waar het klimaat aangenaam is met een beetje verwennerij zoals dat in hotels gangbaar is, maar niet met een heleboel activiteiten waardoor het ritme van de dagelijkse sleur gewoon lijkt voortgezet te worden.  Vakantie staat voor mij gelijk aan onthaasten.  Het lichaam en denken volledig tot rust laten komen.  Niets moet, alles kan. En je hoeft daarvoor niet eens naar een vakantiebestemming.  Je kan best ook thuis vakantie nemen.  Je vertelt iedereen dat je een tijdje weg bent, trekt de telefoonstekker uit en gaat een aantal dagen of weken niets anders doen dan waar je echt zin in hebt.  Een vriend van mij vertelde ooit dat hij ieder jaar vijf weken vakantie nam. De eerste twee had hij nodig om te onthaasten.  Pas daarna kon hij ten volle van zijn vakantie genieten.

In onze maatschappij is alles zo hectisch geworden dat het moeite kost om te onthaasten.  Als je met de auto rijdt en je wil rustig je gangetje gaan, dan wordt je al snel getrakteerd op getoeter van haastige automobilisten.  Je wordt bijna verplicht om het ritme van onze jachtige maatschappij te volgen.  Al even erg is het gesteld in de supermarkt.  Er worden al gauw ongeduldige blikken op jouw gericht wanneer je niet snel genoeg je inkopen inpakt en daarna niet in een bliksemvaart je rekening vereffent.
Wel de kunst is om je daar allemaal niets van aan te trekken.  Wat anderen over je denken is van geen enkel belang.  Volg niet het door de anderen opgelegde ritme, maar volg gewoon je eigen ritme, altijd.  De tijd is onze grootste vijand.  We menen nooit tijd genoeg te hebben.  Als je er eenmaal in geslaagd bent om te onthaasten, dan ga je merken dat tijd niet belangrijk is en je zal niet anders meer willen dan je eigen ritme volgen.  We zijn niet gemaakt om als racemachines door het leven te gaan, althans de meesten van ons toch niet. 

Door meditatie kan je ook ontzettend goed tot rust komen.  Het is belangrijk om te beginnen met elke spier van je lichaam te ontspannen.  Je zal merken dat er altijd wel ergens spanning in je lichaam zit.  Dankzij deze oefening zal je ook in staat zijn om tijdens je dagelijkse bezigheden regelmatig de spanningen in je lichaam op te merken.  Bij vele mensen zit er heel veel spanning in de schouders en in de nek, maar dat kan ook op andere plaatsen in het lichaam zijn. Telkens wanneer je eraan denkt en spanning voelt kan je die plaats in je lichaam dan ontspannen.  Je zal merken dat hierdoor een rust door jou heen stroomt en tevens je denken veel rustiger wordt.  Het is een manier om alert te worden op je lichaam en denken, want ja hoor, telkens dat je er jezelf op betrapt dat je aan het denken bent zonder dat echt te beseffen, kan je dat denken stopzetten.  Jij bent de baas over lichaam en denken en niet je ego dat met jou een loopje neemt.  Neem de touwtjes weer in handen door alert te zijn op je lichaam en je denken.  Het zal je meer rust brengen dan je ooit kon vermoeden.

Tot rust komen helpt om afstand te nemen en alles te relativeren.  We hechten veel te veel waarde aan onze problemen.  We zijn er teveel mee bezig.  Als je met een probleem zit zoals bijvoorbeeld financiële moeilijkheden, beslis dan om daar, laten we zeggen, een uur mee bezig te zijn.  Heb je binnen die tijdspanne geen oplossing gevonden, laat het dan rusten en trek er morgen weer een uur voor uit.  Het heeft gewoon geen zin om constant in hetzelfde potje te blijven roeren.  Op die manier kom je er toch niet uit.  Als je het een tijd kan loslaten, dan zal je Ware Zelf de kans krijgen om een idee naar je toe te schuiven dat je dan in de volgende denksessie verstandelijk kan uitwerken.  Eveneens zal het tijdelijk loslaten van het probleem een gevoel van opluchting geven.  Al heb je nog geen oplossing gevonden, je weet dat je er nu niet moet aan denken, dat is voor later.  Het is een methode om je vrijer te voelen doordat er een last, zij het tijdelijk, van je afvalt.

In elke situatie waarin je emotioneel wordt of bent – hetzij angst, paniek, verscheurend verdriet, woede, enz. - en de emotie het van jou lijkt over te nemen, kan je steeds proberen om afstand te nemen.  Tracht in je verbeelding wat achteruit te stappen of, als dat gemakkelijker lijkt, boven de situatie te zweven, zodat je er als een toeschouwer naar kijkt en luistert.  Hoor en zie je zelf bezig.  Door de toeschouwer te worden, ben je in staat om alles helderder waar te nemen en tot rust te komen waardoor je de mogelijkheid krijgt om te relativeren en misschien soms het belachelijke van de situatie in te zien.  

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    15. Spreek erover

Als je met een probleem zit, is het altijd goed om erover te praten.  Dat geldt dus ook voor angstgevoelens of  een depressie.  Toch is het zo dat wanneer mensen hiermee geplaagd worden niet gemakkelijk over die gevoelens spreken met vrienden en soms niet eens met hun partner of kinderen.  Natuurlijk moet je een kind van twee jaar niet gaan uitleggen dat je angstgevoelens hebt, maar ze zijn hier eerder toegankelijk voor dan je je dat voorstelt.

Je partner of je ouders (zeker als je nog bij hen inwoont) inlichten is ook van het grootste belang.  Mogelijk ben je bang dat ze jou zullen uitlachen of niet ernstig zullen nemen, maar het is beter om dat risico te lopen dan hen geen kans te geven om te weten wat er in jou omgaat.  Het kan zijn dat ze jou niet begrijpen, maar desalniettemin kunnen ze het misschien wel aanvaarden en er rekening mee houden dat je met ernstige problemen zit.  Ze kunnen jou steun geven, ook al snappen ze er niets van.  Of ze kunnen steun zoeken voor jou.  Ze kunnen erover praten met hun collega’s of vrienden waarvan ze weten dat zij op een of andere manier ervaring hebben met dit soort problemen of via die weg een aanbeveling voor een goede therapeut krijgen. 

Heb je goede vrienden, praat er dan zeker ook met hen over.  Met goede vrienden bedoel ik niet zomaar mensen waar je vriendschappelijk mee omgaat en uitsluitend over oppervlakkige onderwerpen praat, maar waar je bijna alles aan toevertrouwt.  Vaak zal je zo slechts één enkele vriend of vriendin hebben.  Je mag best bang zijn om die te verliezen, maar echte vriendschap moet zoiets aankunnen.  Als jouw probleem een oorzaak zou zijn van de breuk in jullie vriendschap, dan is er geen sprake van echte vriendschap en ben je misschien beter af zonder die vriend(in).  Het is wanneer je met problemen zit dat je je ware vrienden leert kennen. 

Het tegendeel kan ook waar zijn.  Je kan nieuwe vrienden maken die ernaar zoeken om mensen (Slachtoffers) te helpen.  Het zijn de zogeheten “Helpers” of “Redders”.  Zij zullen hun uiterste best doen om jouw te steunen en van raad en daad te voorzien, maar als je weer beter bent kunnen ze jou laten vallen als een baksteen.  Soms lijken ze het niet aan te kunnen dat je het weer beter stelt, misschien zelfs beter dan zijzelf.  Trek je daar niets van aan en zit vooral niet met een schuldgevoel naar hen toe omdat je nu niets meer kan terugdoen voor hen of omdat je met het gevoel zit dat je van hen geprofiteerd zou hebben.  Meer dan waarschijnlijk hebben zij hun hulp spontaan aangeboden en bovendien kon jij niet op voorhand weten dat zij het niet zouden leuk vinden dat je weer aan de beterhand bent.

Let echter op met dergelijke “Helpers”.  Ze verwachten vaak dat je hun aanbevelingen op de voet volgt, zoniet word je als ondankbaar schepsel betiteld.  In alle omstandigheden moet je trouw blijven aan jezelf.  Natuurlijk moet je al eens doorbijten om tot beterschap te komen, maar doe geen dingen die tegen je natuur ingaan.  Het moet steeds juist aanvoelen.  Als bijvoorbeeld iemand jou zegt dat je elke dag in het bos moet gaan joggen en je voelt je daardoor draaierig of onwel, doe het dan niet.  Het zou je fysieke en geestelijke toestand alleen maar verergeren.

Vrienden schrikken ook vaak als je over je stoornis met hen praat.  Ze hadden het helemaal niet zien aankomen en kunnen het nog altijd niet aan je zien.  Zoals een vriend van mij ooit zei: “Er staat wel geen bordje op mijn voorhoofd met de woorden: ik heb een depressie”.  Inderdaad kunnen in bepaalde omstandigheden jouw problemen niet (erg) opvallend zijn.  Enerzijds omdat je ze verbergt en anderzijds omdat je wel momenten hebt dat je er niet zo slecht aan toe bent.  Dat laatste komt vooral omdat je tijdelijk kan profiteren van de boost die je krijgt door in het gezelschap van bepaalde mensen te vertoeven of omdat je je een tijdje sterk houdt (om daarna uitgeput in de sofa te ploffen) of omdat je net wat medicatie genomen hebt om je staande te houden.  Schaam je niet over jouw toestand.  Het is geen teken van zwakte.  Als je kanker hebt wordt je ook niet als een zwakkeling beschouwd, maar dat begrijpen mensen beter.  Als anderen jouw als zwak bestempelen, zegt dat meer over henzelf dan over jou. 

Het lucht op om erover te spreken.  Toch kennen zelfhulpgroepen voor mensen met angst, verdriet of depressie heel weinig succes.  Dat is spijtig want het doet echt goed om met lotgenoten te kunnen praten en ervaringen te delen of middelen die al dan niet geholpen hebben.  Ook wordt er een heleboel informatie en tips gegeven in zo’n zelfhulpgroepen.  Maar ja, iemand met bijvoorbeeld agorafobie ziet het niet echt zitten om zich tot daar te verplaatsen en in het algemeen zijn mensen met negatieve gevoelens niet erg gesteld op groepsbijeenkomsten.  Begrijpelijk, want dat is vermoeiend en ze hebben al geen energie op overschot.  Bovendien zijn de meesten ook nog eens introvert zodat ze het heel moeilijk hebben om in een groep te praten, zeker als ze het over hun vreselijkste, diepste gevoelens moeten hebben.  Ook dat is een angst die overwonnen dient te worden.  Het is mogelijk wel de eerste en belangrijkste want het is de eerste stap naar verlossing van alle ellende.  In je eentje in eenzaamheid zitten verkwijnen zal zeker geen oplossing bieden.  Neem het heft weer in eigen handen en besluit om iets te doen.

Geraak je (nog) niet tot bij een zelfhulpgroep, probeer dan eens je verhaal te schrijven op een internetforum dat over dit onderwerp handelt.  Je krijgt meteen een heleboel meelevende reacties van lotgenoten die precies weten hoe jij je voelt en jou enkele tips kunnen meegeven.  Vaak kan je er wel iets uit opstrijken, maar helpen ze niet, dan heb je tenminste je verhaal eens van je afgeschreven en dat is al heel wat.  Ook zal je door de reacties het gevoel krijgen dat je niet alleen op de wereld staat met jouw problemen, hetgeen je uit je eenzaamheid en isolement helpt. 

Ideaal zou zijn dat je onder de mensen die je kent een coach kan vinden waar je altijd kan op rekenen om je bij te staan.  Het moet iemand zijn die je vertrouwt en die zich wil en kan inzetten om jou te steunen, iemand waar je op de meest onmogelijke tijdstippen, zij het maar voor een kort moment, mee kan praten en jou weer tot rust kan brengen.  Het moet dus iemand zijn die niet alleen door de omstandigheden in de mogelijkheid verkeert dit waar te maken, maar vooral ook iemand die het geduld en de moed kan opbrengen om bijvoorbeeld honderd maal dezelfde onredelijke vraag in alle kalmte te beantwoorden.  Liefst woon je met die persoon onder hetzelfde dak, desnoods tijdelijk tot de moeilijkste periode voorbij is.  het zal niet gemakkelijk zijn om een coach te vinden want er wordt tevens vereist dat die persoon niet alleen begrip voor jouw probleem heeft, maar zich ook wil verdiepen in wat voor jouw de beste oplossingen kunnen zijn, hetzij door litteratuur en opzoekwerk en ruggespraak met de therapeut als je er een hebt om niet met zijn of haar  methoden in conflict te komen.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    16. Regressie- en reïncarnatietherapie

Veel klachten en problemen liggen in onverwerkte pijnlijke ervaringen uit het verleden, waardoor vaak “onvrije” reacties of negatieve gevoelens ontstaan.  Mogelijk vonden deze ervaringen plaats in de loop van je leven, tijdens de conceptie of zwangerschapsperiode, of in een of meer vorige levens.  Emotionele problemen, lichamelijke klachten, psychische stoornissen en ongewenste gedragspatronen kunnen zo hun oorsprong hebben in oude, niet goed verwerkte ervaringen waarbij we beperkende conclusies getrokken hebben over onszelf, het leven en de wereld.  Zo kunnen bepaalde onschuldige waarnemingen of gebeurtenissen jou angst inboezemen terwijl je niet kan zeggen waar dat door komt of dat je altijd op een gelijkaardige manier reageert op levenssituaties waarvan je denkt dat het wel een karaktertrek van je moet zijn, maar waarvan je toch voelt dat die reactie helemaal niet bij je past.

In de psychotherapie gaat men vaak graven in het verleden om te ontdekken welke feiten aan de basis liggen van de huidige problemen.  Eens men die gevonden heeft, kan dit stukje persoonlijke geschiedenis herbeleefd worden om inzicht te verwerven in het verband tussen wat toen gebeurde en de moeilijkheden van nu.  Dikwijls betreft het een inprenting in het geheugen die zich baseert op niet reële verbanden zoals bijvoorbeeld een kind dat doet als er iets ergs gebeurt nadat het iets misdaan heeft, maar waarbij geen enkel werkelijk verband is tussen wat het kind misdaan heeft en wat er daarna gebeurde.  Moeilijker wordt het ontsluieren van verdrongen trauma’s, waar de cliënt gewild of ongewild meesterlijk omheen schippert.

Hoewel men in de psychotherapie wel een idee heeft van het type gebeurtenissen dat kunnen zijn, blijft het nog altijd zoeken naar de spreekwoordelijke speld in de hooiberg en kan het tot een jaar therapie vergen voor men bij de oorzakelijke feiten is aanbeland, als men er überhaupt bijgeraakt.  Dat is nu net het verbluffende aan regressietherapie.  Door de mentale, emotionele en lichamelijke ladingen van de huidige problemen te accentueren duikt men via een juiste inductie recht naar de ervaringen in het verleden.  Dit kost hooguit een uur, soms slechts enkele minuten.  Er komt in het geheel geen hypnose of hocus pocus aan te pas.  De cliënt blijft volledig bij bewustzijn.  Wel is het zo dat door de inductie de cliënt in een soort van lichte trance terechtkomt, die veroorzaakt wordt door het spontaan dalen van de hersengolven, wat het op zijn beurt mogelijk maakt om bij volle bewustzijn contact te leggen met het onderbewuste.  Hierdoor kan elk nuttig detail herbeleefd worden, zij het met de zekerheid dit te doen vanuit een veilige omgeving.  De herbeleving kan dan wel heel intensief en realistisch zijn, maar de therapeut kan wanneer het emotioneel te belastend wordt voor de cliënt, laten afstand nemen of een korte pauze inbouwen.

Een ander voordeel van regressietherapie is dat men kan terugkeren tot in de allereerste levensjaren, waar de cliënt bijna nooit herinneringen aan overhoudt, en zelfs de geboorte kan herbeleven en de prenatale periode.  Het is ondertussen alom bekend dat foetussen een aantal dingen registreren, vooral emotioneel geladen feiten en gedachten, en met baby’s is dat niet anders.  Reïncarnatietherapie gaat dan nog een stapje verder en keert op dezelfde eenvoudige wijze terug tot in vorige levens.  Je kan je dan afvragen hoe een vorig leven je huidige leven kan beïnvloeden.  Dit vergt heel wat uitleg, maar om het kort te houden neem ik één aspect.  Wie in een vorig leven gestorven is met zware emotionele ladingen (ter herinnering: emoties zijn gevoelens met lichamelijke reacties), dan kunnen die kennelijk alleen in een lichaam verwerkt worden.  Als dat niet gebeurd is voor of tijdens het sterven, dan wordt dit pakket meegenomen naar een volgend leven.  Dit gebeurt via onze onsterfelijke ziel (energielichaam) dat onze onsterfelijke geest (psychisch lichaam) altijd met zich meedraagt, ook in elke reïncarnatie in een stoffelijk lichaam.

Een mooi meegenomen extra dimensie van regressie- en reïncarnatietherapie is dat zij transpersoonlijk is zoals beschreven in de transpersoonlijke psychologie (psychologie die accepteert dat wij intuïtief of telepathisch gedachten en gevoelens van anderen kunnen overnemen).  Dit komt heel goed tot uiting in regressietherapie, waarin de cliënt zich moeiteloos kan verplaatsen in anderen waarmee hij of zij ooit in contact geweest is.  Dat betekent dat het mogelijk is om er achter te komen wat die persoon toen dacht en voelde.  Dit helpt vaak om te begrijpen waarom die persoon op die bepaalde wijze gehandeld heeft zodat men inziet dat die handelingen wel degelijk gegrond waren en die persoon misschien geen andere keuze had.  Anderzijds is de cliënt ook in staat om vreemde (nu storende) ladingen die tijdens gebeurtenissen werden opgenomen weer terug te sturen naar de oorspronkelijke eigenaar evenals verloren of afgenomen ladingen (zoals talenten, krachten, enz…) weer terug te halen en opnieuw te integreren.  Dat is het zuiver energetisch effect van regressietherapie.

Regressietherapie is een therapie die bewezen heeft snel en effectief te werken, zonder medicijnen en met intensieve betrokkenheid en respect van de therapeut. Er ontstaat geen afhankelijkheid naar de therapeut doordat de cliënt zelf werkt en verantwoordelijkheid neemt.  De korte duur van de therapie werkt dit trouwens tegen.  Het besef zichzelf genezen te hebben bevestigt en versterkt het gevoel van eigenwaarde en het vertrouwen in de eigen daadkracht van een cliënt. Dat is op zich al helend.  Als onderdrukte emoties, gedachten en lichamelijke reacties zijn geuit ontstaat er inzicht in wat toen is gebeurd en hoe je erop hebt gereageerd. Je merkt dan dat overtuigingen en reactiepatronen die toen zijn ontstaan nu nog steeds in je leven aanwezig zijn. Echter omdat de omstandigheden nu anders zijn passen ze niet meer. Ze beperken je en veroorzaken je probleem. Met dit inzicht begint de zelfgenezing. Je krijgt nieuwe keuzemogelijkheden die probleemoplossend werken.
 
Ook maakt regressietherapie het mogelijk voor een cliënt de dialoog aan te gaan met verschillende delen van zichzelf die in het hier en nu voor problemen zorgen. Deze verdrongen of vergeten delen van de persoonlijkheid zijn er de oorzaak van dat mensen vast zitten in ongewenst gedrag of dat ze moe en lusteloos zijn, of pijnen en angsten hebben. Het verdringen van persoonlijkheidsdelen (uit de jeugd of eerder) is een heel normaal gebeuren, maar het kost enorm veel energie.

Wie regressietherapie “ondergaat”, werkt aan het proces van zelfontwikkeling en zelfontplooiing dat tegelijk zelfgenezend werkt.  Een cliënt moet in staat zijn en bereid zijn naar zichzelf te kunnen luisteren en zichzelf serieus te nemen. Dan kunnen verdrongen trauma’s en persoonlijkheidsdelen hun ervaringen en gevoelens aan de huidige persoon duidelijk maken. Dan hoeven die delen niet langer de aandacht te trekken door het veroorzaken van angst of pijn, of met het storende gedrag wat bij hun tijd en plaats hoort. Doordat er op een rechtstreekse manier naar hen geluisterd en “gekeken” wordt, kunnen ze hun ervaringen inzichtelijk laten herbeleven.  Zo verdwijnen de symptomen, de kwalen die bij hen horen.  Door de vaak traumatische ervaringen van die persoonlijkheidsdelen te herbeleven, verliezen deze hun zuigende werking en kunnen de trauma's genezen. Dat levert energie op. Bevrijdend herbeleven levert diepe inzichten op en daardoor krijgt iemand hernieuwde kracht en innerlijke rust.

Als we “teruggaan” in een therapie, gaan we naar dingen van vroeger die nu storen. We dragen allemaal een groot stuk verleden met ons mee; uiteindelijk alles wat we ooit hebben meegemaakt. Veel is “geïntegreerd” in de loop der tijd, maar niet alles. We willen niet het onderbewuste zonder meer in het bewuste tillen, maar we willen bevrijding, reiniging, loutering. Een emotionele ontlading en schoonmaakbeurt leidt tot emotionele vrede, maar het is ook een intellectuele loutering die leidt tot intellectuele vrede. Die vrede noemen we begrip.

Voor het succesvol ondergaan van regressietherapie is geloof in reïncarnatie of vorige levens niet nodig, wel de bereidheid om de eigen ervaringen serieus te nemen.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    17. Bewuster worden?

Moet dat nou?

 Tot nog toe heb ik middelen aangeboden om op korte en middellange termijn je negatieve gevoelens te lijf te gaan.  Je moet ergens beginnen en het beste kan je dat met iets dat relatief snel zijn vruchten afwerpt.  Om negatieve gevoelens voor altijd uit je leven te ruimen is er echter meer nodig.  Daarvoor is het van essentieel belang om de weg naar bewustwording te kiezen.  Met bewust worden bedoel ik ook bewust leven.  Het heeft geen zin om al de theorie te leren en braafjes te onderschrijven, als je haar niet in de praktijk omzet.  Pas wanneer je er echt gaat naar leven, zal bewustwording zijn ware uitwerking krijgen.

Er is echter een heel belangrijk facet aan die keuze.  Wanneer je gekozen hebt voor de weg van bewustwording is er geen weg terug.  Het is alsof je door een nooduitgang gaat waarlangs je in de omgekeerde richting niet meer terug naar binnen kan.  Eenmaal je weet, kan je niet meer doen alsof je niet weet.  De weg is moeilijk, maar als je er spontaan voor kiest, heb je het voordeel om er niet door ziekte of zware tegenslagen toe gesuggereerd te worden.  Gedwongen wordt je nooit, maar je wordt er wel toe aangemoedigd.  Blijf je kiezen voor de weg van onbewustheid, dan zullen je problemen hardnekkig standhouden en moeilijker om dragen worden, maar desalniettemin blijft het jouw vrije keuze.

Dat wil niet zeggen dat je meteen grootmeester(es) dient te worden in bewustwording en grootse wijsheid.  Je hoeft evenmin uit te groeien tot goeroe, je af te zonderen als ascetische kluizenaar of naar het klooster te stappen.  Ieders pad is niet geplaveid om op die manier door het leven te gaan, maar je kan ervoor kiezen om op een rustig tempo bewuster te leren worden en dat beetje bij beetje in de praktijk beginnen om te zetten.  Je hoeft niet meteen naar wereldvrede te streven en je zal het misschien moeilijker krijgen dan vroeger om de vrede met je naasten te behouden omdat je er een heel andere mening gaat op nahouden.  Je zal dus al gauw moeten leren om anderen niet met grootse inspanningen proberen te “bekeren”.  Maar je zal wel moeten vaststellen dat bij de personen waarmee je vroeger zo goed overweg kon, er een aantal zullen zijn die je echt niet meer ziet zitten en omgekeerd.  Stel je vooral niet boven hen.  Ieder heeft de keuze om zijn of haar eigen evolutieproces te bepalen.

Anderzijds gaat er een nieuwe wereld voor je open waarin je nieuwe mensen zal aantrekken die ook voor de weg van bewustwording gekozen hebben.  De storm van nieuwe gedachten lijkt geen einde te kennen.  Er is zoveel te lezen, te leren.  De motivatie om dit alles zo snel mogelijk te verwerken is reusachtig.  Al die nieuwe indrukken worden als waar en juist aangevoeld, maar toch is het nog moeilijk om ze toe te passen in het dagelijkse leven, want, ja, jij verandert wel, maar de anderen doen dat niet allemaal.  Als je voorheen je druk maakte in het verkeer duurt het wel even voordat je ook daar rust kan vinden en al wat buiten jou gebeurt van je kan laten afglijden zonder dat het je nog roert.  Dit alles gebeurt met vallen en opstaan en het is verrukkelijk als je weer opstaat nadat je even door de knieën bent gegaan.  Het doel is niet om de eindbestemming (volledige bewustwording of verlichting) te bereiken - dat kan en mag natuurlijk wel -, maar de weg zelf: alles ontdekken wat langs je weg gezaaid is, iedereen leren kennen die je onderweg tegenkomt.  Het doel is niet om ergens te geraken, maar om te leren ergens naartoe te gaan.

Veel mensen hebben reeds voor die weg gekozen zonder dat zij het zelf beseffen en lopen helemaal verloren omdat ze niet begrijpen wat hen overkomt.  Hetgeen hen vroeger gelukkig maakte kan hen nu niet meer bekoren.  Ze zijn al hun oude ankers kwijt en vinden geen plezier meer in wat ze vroeger wel leuk vonden.  Terwijl ze vroeger misschien hunkerden naar een nieuwe auto of dure kledij, maakt het hen nu niets meer uit.  Deze ommezwaai gschiedt niet zelden tijdens de menopauze of andropauze, een leeftijd waarop men het materiële voor bekeken houdt omdat men het allemaal al zo een beetje gehad en gezien heeft.  Tevens doen de hormonen hun werk en steken de eerste symptomen van het ouder worden de kop op.  Het probleem is dat er niets is om daartegenover in de plaats te stellen.  Ze zijn het spoor bijster.  Het leven dat ze leidden lijkt hen nutteloos en ze zien geen doelen voor ogen.  Vaak mondt dit uit in een depressie, soms gepaard met zelfmoordneigingen.  Waarvoor heb ik geleefd?  Wat moet ik met mijn leven toch gaan aanvangen?  Zodra die vragen rijzen, begint het licht te dagen.  Het volstaat dat zij op een of andere manier iets lezen, horen of ervaren dat hen doet beseffen dat ze in een ommekeer zitten en beginnen uit te kijken naar de tekens en wegwijzers naar hun nieuwe weg.  Uiteindelijk zullen ze de weg vinden en kunnen zij beginnen aan hun proces van bewustwording, waardoor ze zich opnieuw beter gaan voelen en de betekenis van hun verleden zullen zien als lessen die zij moesten leren voordat ze hun persoonlijke evolutie konden aanvatten.

Door bewuster te leven krijgt je leven betekenis.  Je verliest je egoïsme, nijd, jaloezie, haat, hebberigheid, ijdelheid...  Je zal begrijpen waarom je verdrietig, depressief of angstig was en je zal inzien dat er een heel andere manier is om naar al die pijnlijke ervaringen in het leven te kijken.  De pijn zal niet weg zijn, maar je zal die pijn kunnen plaatsen en transformeren tot kracht om je weg voort te zetten.  Je zal onderweg ook leren hoe je anderen op weg kan helpen en lukt dat niet, dan zal je hen misschien voor eventjes uit hun lijden kunnen verlossen, geheel onbaatzuchtig, want alleen die dankbare blik zal je hart vervullen en je aanmoedigen om verder te gaan, steeds verder, soms eenzaam, maar nooit alleen want je gidsen en God vergezellen jou altijd.  Je hoeft je echt niet met het occulte bezig te houden om jouw gidsen en begeleiders waar te nemen.  Als je goed bezig bent word je gedragen en als je in de verkeerde richting loopt zal je obstakels tegenkomen.  Dat zijn de tekenen waarop je moet letten want niet ieder van ons heeft het voorrecht om rechtstreeks in contact te komen met onze geestelijke helpers.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    18. Het Zelfvernietigende Ego

Ons denken maakt deel uit van het ego.  Alles wat we denken wordt er dan ook heel sterk door beïnvloed en omdat hoe we ons voelen een reactie is op het denken, betekent dit dat het ego onvermijdelijk ook een impact heeft op hoe we ons voelen.  In de wiskunde heet dat transitiviteit.  Een slecht voorbeeld daarvan is: ik kan in mijn pyjama, mijn pyjama kan in de lade, dus kan ik ook in de lade.

Onze negatieve emoties worden dus voornamelijk gestuurd door het ego.  Alhoewel onze natuurlijke staat liefde is, zal ons ego ervoor zorgen dat we dat snel vergeten.  Wij, mensen, zijn vergeten dat we universele wezens zijn, net zoals alles wat op aarde bestaat deel uitmaakt van het Universum.  Alles is door Gods hand geschapen en vormt één geheel.  Er wordt gesteld dat de mens zich hieruit afgescheiden heeft ten tijde van Adam en Eva, toen zij een hap namen uit de appel van de boom der kennis.  Hoewel dit slechts een symbolisch verhaal is, draagt het toch een grote kern van realiteit met zich mee.  God heeft ons, mensen, de vrije wil gegeven.  Die vrije wil is ingepalmd door het ego hetwelk van die vrijheid aardig misbruik gemaakt heeft door zich net als Adam en Eva van God af te scheiden. 

De leiders van de Maya’s, de oude Grieken en Egyptenaren, evenals van de Atlanten (van het vergane Atlantis) en van nog meerdere grote beschavingen stonden nog heel kort bij God. Zij hadden de macht om te helen, zware massa’s door middel van telekinetische kracht op te tillen en te verplaatsen, zich met energetische middelen te verdedigen en nog veel meer. Toch hebben zij zich ook afgescheiden van God door zich te laten verleiden door hun begeerten.  Voornamelijk de hunker naar macht waaraan deze grootse beschaving ten onder gegaan zijn lagen hieraan ten grondslag.  We hoeven ons dus niet te schamen wanneer wij er ook niet meteen in slagen om de bokkensprongen van ons ego te beheersen.

Wat is dat toch met dat ego?  Waarom kunnen wij niet constant in liefde handelen?  Waarom worden wij kwaad, jaloers, verdrietig, angstig of depressief?  Komt dat nu allemaal door die vrije wil?  Wel het is natuurlijk wat ingewikkelder dan dat.  De mens heeft net zoals de dieren een aantal basisinstincten meegekregen: overleven (voeding en bescherming), voortplanting en angst (de vechtvluchtreactie ten behoeve van de overleving).  Wat ons onderscheidt van de dieren is onze ratio en die heeft ons aardig aan het denken gezet.  Dat denken wordt natuurlijk sterk beïnvloed door onze basisinstincten en de slechtste raadgever hierin is angst.  Waar een dier instinctief handelt, gaat de mens via het denken leren anticiperen.  Dat voorbereid zijn op onaangename situaties heeft natuurlijk zijn voordelen.  Je komt dan niet zo gemakkelijk voor verrassingen te staan waardoor je jezelf een aantal adrenalinestoten bespaart, maar vaak neemt die angst een loopje met ons denken.

Als je hier niet tijdig ingrijpt kan je niet meer stoppen met anticiperen of tenminste pogen tot, want in plaats van oplossingen te vinden blijf je op de duur rondraaien in een eindeloze zelfkwelling van bezorgdheid en veronderstellende vragen zonder nog antwoorden te vinden zodat dit algauw uitmondt in een niet te overziene oceaan van verwarring en chaos met tenslotte gegeneraliseerde angst of een depressie tot gevolg.  De ratio is dus een middel dat ons kan helpen om problemen te voorkomen, maar het kan eveneens zodanig uit de hand lopen dat diezelfde ratio, door chaotische besturing van het ego, onze vijand wordt.

Hetzelfde resultaat wordt bereikt door langdurige stresstoestanden.  Als je bijvoorbeeld onder een zware werkdruk gebukt gaat - en voor sommige mensen hoeft dit echt niet zoveel te zijn want lang niet iedereen is stressbestendig – kan je evengoed in angstpatronen terechtkomen.  Door voortdurend met je ratio te werken waarbij je constant in een toestand van angst of bezorgdheid verkeert om wat je nog allemaal moet doen - dit niet vergeten, daar moet ik nog aan denken, als ik het nog maar tijdig klaar krijg, ik haal mijn doelstellingen nooit,… - ga je door de hoge druk evenzeer jezelf overbelasten en raak je overspannen waardoor de angsten hun eigen leven gaan leiden totdat je wegzakt in een depressie of gekweld wordt door angst- of paniekaanvallen.  Dit gebeurt meestal sluipend en ongemerkt waardoor het resultaat lijkt te komen als een donderslag bij heldere hemel.

Ondanks dat onze natuurlijke aard liefde is, slaagt ons ego er niet in om lief te hebben.  Dit komt door die afgescheidenheid: ik en de anderen.  Het gaat nog verder: ik en mezelf.  Het ego is niet in staat zichzelf lief te hebben.  Als je toch van jezelf houdt, wat bij mensen met negatieve emoties heel uitzonderlijk is, komt dat niet van je ego, maar doordat je op dat punt vanuit je Ware Zelf jouw ego de baas bent.  Alvast een goed begin om door het leven te stappen.

Het ego, omdat het niet in staat is om zichzelf lief te hebben en dit met wat anders moet compenseren, is voortdurend op zoek naar geluk, een onbevredigbare begeerte, want het soort geluk waar het ego naar streeft kan bij het bereiken ervan wel een flits van grote voldoening schenken, maar het duurt niet lang voordat de roes over is en er opnieuw naar ander en meer geluk dient gezocht te worden.  Een ander aspect is dat indien dat geluk bereikt werd, het ego het nu met hand en tand wil verdedigen.  Het kan niet meer van dat geluk genieten omdat het in alles een bedreiging van dat geluk ziet met als gevolg angst, jaloezie, woede, verdriet en dergelijke.  Dit zijn beslist niet de beste eigenschappen om geliefd of gelukkig te worden.

Mensen die verslaafd geraakt zijn aan drugs, alcohol, seks, gokken, macht of koopziek, pyromaan, kleptomaan of agressief zijn doen hiermee niet anders dan schreeuwen om liefde: “Hou van mij!” – “Gun mij alsjeblief een beetje van jouw aandacht!”.  Natuurlijk is dit een negatieve vorm van aandacht vragen zoals moeilijke kinderen dat ook kunnen, maar het werkt niet, althans niet lang.  In eerste instantie kan het enige voldoening schenken, maar het leidt onvermijdelijk alleen tot verergering van de situatie met zelfdestructie tot gevolg, ofwel op het vlak van gezondheid ofwel op maatschappelijk vlak.

In diezelfde schreeuw naar liefde is er nog een andere, meestal onbewuste, manier om aandacht op te eisen en dat is door middel van ziekte.  Ziekte wekt medelijden, bezorgdheid, bekommernis en bijgevolg ook betrokkenheid van anderen.  Je wordt in de watten gelegd en vriendelijk benaderd enzovoort. Ziekte heeft natuurlijk ook haar keerzijde, maar dat neemt het ego er graag bij want het doel, liefde opeisen, is bereikt.  Nu ga ik niet beweren dat iedereen die ziek wordt dat om die reden doet. Alhoewel, ik ben ervan overtuigd dat ziekte altijd een schreeuw is naar aandacht, niet altijd naar aandacht van anderen, maar vaker nog naar aandacht van jezelf voor jezelf.  Ziekte is vaak een verwittiging om een halt toe te roepen aan de verkeerde manier van leven of denken die je tot nu toe leidde.  Het is een manier om je te zeggen dat je de accenten in je leven dient te verleggen, maar dan komt het van je Ware Zelf, van je Goddelijke afkomst en dient het als verwittiging om je levenswijze te veranderen.  Komende van het Ware Zelf is het niet met autodestructieve bedoelingen want het Ware Zelf is zich bewust van zijn Eeuwigheid.  Het ego daarentegen gelooft niet in de eeuwigheid want het gelooft in afgescheidenheid: na de dood is het leven voorbij en dat is ook zo voor het ego want het sterft met het lichaam.  Het heeft dus alle redenen om in die eindigheid te geloven.

Waarom werkt het ego dan zelfdestructief als het weet dat het zijn eigen doodvonnis tekent?  Dat komt doordat het ego alleen maar op korte termijn plannen maakt.  Geduld is nu eenmaal geen deugd van het ego en daarom gaat het vaak impulsief te werk.  Het staat niet stil bij de gevolgen, zolang wat in eerste instantie prioritair is maar bereikt wordt.  Het ego wil altijd alles onmiddellijk hebben.  Het wil op alles terstond een antwoord.  Daarom stelt het vaak eindeloos dezelfde vragen “En wat als…?” en “Waarom…?” want het ego zoekt naar zekerheid, veiligheid.  Ook dat zijn aspecten van liefde, maar het staat niet gelijk met liefde - je zegt toch ook niet een vogel is een mus omdat je weet dat een mus één van de verschillende soorten vogels is.  Maar je kan oneindig blijven zoeken naar veiligheid en zekerheid, toch zal het jou geen liefde brengen.  Het kan hooguit uitmonden in een obsessie, een totaal focussen op een bepaald aandachtspunt totdat iedereen je gezeur erover beu wordt en je zelf misschien in een psychische storing belandt.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    19. Die zelfvernietigende verzetstrijder aanpakken

Allereerst zou ik er nogmaals de aandacht willen op vestigen dat wij kinderen van God zijn.  Wij zijn geesten die geïncarneerd zijn in een menselijke gedaante.  Het ego daarentegen is deel van die lichamelijke gedaante en is aldus menselijk en sterfelijk, terwijl onze geest onsterfelijk is en evenmin blijvend gebonden is aan een aards bestaan.  Ondanks dat we in stoffelijke vorm hier op aarde vertoeven is onze geest altijd bij ons aanwezig, maar omdat we als geest in deze stoffelijke omgeving leven hebben we een ego nodig om de schakel te leggen tussen geest en lichaam.  Het ego moet er zijn om ons aards bestaan te verzekeren en heeft op dat terrein sinds onze geboorte de leiding gekregen omdat de geest die van al dat lichamelijk gedoe maar weinig kaas gegeten heeft er niet veel zou van bakken zodat we zonder de hulp van ons ego een vroegtijdige hongerdood zouden gestorven zijn. 

Kinderen bewaren een tijdlang een nauwe band met de geest, vandaar dat de volwassenen het eigen leefwereldje van kinderen niet meer begrijpen en dat fantasie noemen.  Zolang hun ego alleen maar de bovenhand houdt om te overleven blijven kinderen in die verbondenheid, maar na verloop van tijd groeit samen met het ego de afscheiding van hun Ware Zelf, de geest, door de opvoeding, de maatschappij, gevoel van onrechtvaardigheid, het aanleren van schuldgevoel en nog veel meer.  Langzaam maar zeker neemt het ego de overhand ten koste van het Ware Zelf omdat dit laatste spreekt met de zachte stem der liefde en het ego roept en schreeuwt om het Ware Zelf te overstemmen. Het Ware Zelf fluistert: “ZIJN”.  Het ego roept “HEBBEN, NEMEN”.  Het Ware Zelf fluistert: “Wees lief en goed voor jezelf en iedereen”.  Het ego roept “Zorg dat er jou niets tekort komt”.

Een baby “is” gewoon.  Wanneer zo’n ukje wat wil “hebben”– eten, verzorging, affectie – dan gaat de sirene loeien, anders is het zo’n snoezig en liefdevol wezentje.  Als het kind wat ouder wordt, gaat dat willen “hebben” een bepaalde intensiteit aannemen, al naargelang karakter en opvoeding.  Sommigen zullen veel willen “hebben”, anderen zullen met minder tevreden zijn, maar slechts weinigen zullen niets MOETEN “hebben”.  De laatste categorie is tevreden met zichzelf.  Is dat niet prachtig?  Tevreden zijn met zichzelf en al de rest is mooi meegenomen en schept extra geluk.

Dat “hebben“ vertaalt zich niet alleen in materieel bezit, maar ook in macht en controle.  Materieel bezit is eigenlijk een vorm van macht.  Hoe meer men bezit hoe hoger men klimt op de statusladder en hoe groter het aantal mensen wordt waarop men kan neerkijken.  Nu wil ik niet beweren dat als je rijk bent dat altijd gepaard gaat met een gevoel van macht, maar het gaat zeker gepaard met het gevoel om controle te hebben over je eigen leven.  Je kan op een comfortabele manier ongelukkig zijn.  Een actuele trend is ook om allerlei dingen te kopen op afbetaling want men moet er toch bijhoren.  Wie een huis koopt op afbetaling doet mijns inziens een verstandige investering, maar wie voor een veel te dure auto, interieur, vakantie of dergelijke leningen aangaat, riskeert zichzelf alleen maar in nesten te werken.  Wees tevreden met wat je hebt.  Een beetje extra comfort kan aangenaam zijn, maar het mag geen concurrentiestrijd worden met buren, vrienden of familie want dan is het niet meer bedoeld om van dat comfort te genieten, maar om boven de anderen te staan.

Controle “hebben” is nog zo’n zelfvernietigende eigenschap.  Controle over anderen is voor sommige mensen zo belangrijk, maar het is een verscholen vorm van bezit met als basis angst.  Neem bijvoorbeeld iemand die jaloers is en voortdurend zijn of haar partner controleert op mogelijke aanwijzingen tot overspel.  Het is uit angst om de partner te verliezen enerzijds, maar ook omdat die partner alleen van hem of haar is: “Ik wil die met niemand delen.”  Het klinkt eerder als een soort bezit.  Nu vind ik persoonlijk dat overspel een uiting van gemis aan respect voor de partner is en in onze maatschappij een beledigend karakter naar de partner toe heeft, maar het heeft geen enkele zin om jaloers te zijn.  Elke uiting van jaloezie zal de partner als een aanval op zijn of haar vrijheid interpreteren en als er geen sprake is van overspel maak je op die manier een relatie kapot.  Is er wel degelijk overspel, ga je je dan beter voelen als je het weet in de hoop je relatie misschien nog te redden of stap je meteen naar een advocaat om de echtscheiding aan te vragen?  Je relatie redden, het kan, maar je zal altijd achterdochtig blijven en met de angst zitten dat het opnieuw gaat gebeuren.  Het zal nooit meer zijn zoals voorheen.  Behalve in uitzonderlijke gevallen is de relatie in wezen kapot.  Jaloezie werkt zeer vernietigend op een relatie en geeft zelden of nooit een goed eindresultaat.

Er zijn ouders die er nooit in slagen om hun kinderen los te laten.  Zij volgen hen zo goed ze kunnen in al hun doen en laten en gaan hen, ook al zijn ze reeds de dertig lang voorbij, regelmatig nog eens flink de les spellen.  Graag grijp ik terug naar de uitspraak: “Je kinderen zijn jouw kinderen niet.”  Hiermee wordt bedoeld dat ze niet jouw bezit zijn.  Zolang zij kind zijn hebben ze natuurlijk leiding nodig, maar eens ze volwassen zijn moeten ze hun eigen leven kunnen leiden.  Willen ze dat niet uit zichzelf, dan dienen zij zelfs, net zoals in de dierenwereld, uit het nest geduwd te worden.  Teveel controle op oudere kinderen uitvoeren leidt tot beknotting van hun vrijheid met als resultaat het risico dat zij zich van hun ouders af zullen wenden.  Die controle over kinderen heeft ook weer te maken met angst om die kinderen te verliezen.  Door hen op de voet te volgen is er de zogenaamde zekerheid dat zij niet te ver afdwalen en dat de band nog sterk genoeg blijft zodat de angst om verlaten te worden getemperd wordt, want ja die kinderen moeten later toch voor de ouders zorgen en vooral hun eenzaamheid voorkomen.  Het niet kunnen loslaten van het patroon van ouderschap werkt vaak zeer vernietigend in het nadeel van de ouder.  Loslaten is hier de enige boodschap.  Leven en laten leven, geen controle, geen advies, tenzij erom gevraagd wordt.

We hebben onszelf zo slecht onder controle.  Hoe vaak moeten we niet vaststellen dat er dingen zijn die we willen doen, maar er niet toe komen omdat we er geen zin in hebben of er geen tijd voor vinden.  Anderzijds zijn er dingen die we juist niet willen doen, maar dan wel doen en er op het moment een zeker genoegen in vinden, maar met een wroeging van “Ik heb mijn tijd weer zitten verknoeien en wat ik vind dat ik moet doen, daar geraak ik niet aan toe.”  Het creëert een slecht gevoel, een gevoel van zwakte.  Het verlaagt het zelfbeeld en leidt tot innerlijke spanningen en tweestrijd.  Hier is maar één oplossing voor: een beetje discipline.  Doe zo snel mogelijk wat je van jezelf vindt dat je moet doen.  Hoe langer je een taak uitstelt, hoe meer ze op je systeem begint te werken of zich als een zware last in al zijn logheid over je heen gaat hangen als depressieve sluier.  Neem je dus voor om bij het begin van de dag die dingen te doen waar je tegen opziet.  Het zal je de rest van de dag een gevoel van opluchting opleveren en tevredenheid over jezelf.  De zelfverwijten zullen ophouden en je zelfbeeld krijgt weer een positieve duw.

Velen onder ons hechten veel belang aan wat anderen over ons denken.  Dat is ons ook met de paplepel meegegeven.  We gaan ons in allerlei bochten kronkelen om toch maar goed over te komen bij collega’s, vrienden, familie en zelfs vreemden.  We denken dat als we daarin slagen, we aanvaard zullen worden en bijgevolg geliefd zullen zijn.  Best mogelijk, maar in welke mate zijn die aanvaarding en dat geliefd zijn dan echt?  Het steunt op een toneeltje dat wij opvoeren, een leugenachtige rol die we met voorbedachtheid aannemen om anderen te misleiden.  We zijn niet onszelf meer en de anderen zien de rol die we spelen en niet onze ware geaardheid.  Op die wijze scheppen we een wereld van illusie en bedrog, zowel naar de anderen toe als naar onszelf.  Het is niet altijd even gemakkelijk om in alle omstandigheden onszelf te zijn.  We willen vooral niet zwak of kinderachtig overkomen en zo weinig mogelijk mensen tot last zijn.  Allemaal goed en wel, maar daarom hoeven we niet constant komedie te spelen.  Er is zo’n verhaal van een man die het prettig vond om de wereld in te stappen met een masker op.  Zo hoefde hij zijn ware gezicht niet te tonen en kon hij zijn wie hij wou.  Op een dag vond hij het welletjes geweest en besloot om zijn masker af te zetten, maar moest tot zijn ontsteltenis vaststellen dat dit niet lukte omdat het aan zijn gezicht vastgegroeid was.  Als we voortdurend rolletjes spelen, zullen we op een gegeven ogenblik ook niet meer in staat zijn om onszelf nog te vinden tussen al die geveinsde uitgaven van onszelf.  We zullen, zonder het te beseffen, niet meer weten wie we zijn omdat we onze persoonlijkheid te vaak verloochend hebben.  Wees steeds jezelf, zo leer je jezelf ook kennen.

Het misschien wel meest zelfvernietigende aspect van ons ego ligt hem volgens mij in het niet aanvaarden van anderen en onszelf.  Heel vaak voelen we ons niet in staat om het leven te nemen zoals het is en willen daar absoluut verandering in brengen.  We gaan in het verzet, in de aanval of verdediging.  We trekken ten strijde want we vinden dat ons onrecht aangedaan werd of dat bepaalde dingen niet tolereerbaar zijn.  Nu hoef je ook niet alles klakkeloos te aanvaarden, maar voortdurend in het verzet zitten is ook geen leven.  Daarom volg ik deze drie stappen wanneer ik het ergens moeilijk mee heb.

1.      Kan ik de situatie aanvaarden.  Zo ja, probleem opgelost, maar dan mag ik mij in geen enkel aspect ervan nog ergeren.  Ook al vind ik het misschien niet leuk of juist, het kan mijn innerlijke vrede niet meer verstoren.

2.      Ik probeer iets te veranderen aan de situatie.  Gaat het om een persoon die mij ergert, dan ga ik met die persoon praten.  Dit gebeurt op de volgende manier.  Eerst schets ik de situatie.  Dan zeg ik waar IK een probleem mee heb en tenslotte vraag ik of hij of zij er wat wil of kan aan doen waarmee ik vrede kan nemen.  In het geval van een materiële situatie zal ik de keuze moeten maken wat ik eraan kan veranderen zodat ik er in vrede kan mee leven.  Lukt het dan is het probleem van de baan en kan ik weer in vrede verder.

3.      Lukt het niet, dan moet ik mijn conclusies trekken.  Ofwel keer ik de situatie of de persoon de rug toe.  Dit is geen vlucht want niemand kan mij verplichten om iets te aanvaarden.  Ik draag dan wel de gevolgen van mijn keuze.  Een andere optie is dat ik mijn persoonlijke instelling verander en leer te leven met het probleem.  In dat geval dien ik ervoor te kiezen om het, zoals in stap 1, volledig te aanvaarden en zal erover waken dat het mijn innerlijke rust niet meer kan vertoren.

Het is belangrijk om weten dat je niemand kan veranderen, alleen jezelf kan je veranderen.  Probeer je toch iemand te veranderen zonder zijn of haar eigen bewuste instemming (met andere woorden dus: via manipulatie), dan loopt dat toch verkeerd af want die persoon heeft zich daartoe niet geëngageerd en zal zich vroeg of laat in zijn of haar handelingen beperkt voelen of zich bedrogen voelen, waardoor een conflict ontstaat binnen de persoon zelf en daarna ook met jou natuurlijk.  Je kan wel iemand vragen om te veranderen.  Dat ligt heel anders.  De betroffen persoon heeft dan de mogelijkheid om zelf te kiezen of die verandering wel haalbaar is en voelt zich vrij om er al dan niet mee in te stemmen.

Een uiterst grote stap in bewustwording is de vergrotende trap van aanvaarding, namelijk overgave.  Wanneer je in een ondraaglijke situatie verkeerd – angst, gevangenschap, onderdrukking, onrecht, enz… – en je hebt alles geprobeerd om eruit te geraken of je hebt moeten vaststellen dat geen enkele vorm van verzet kon helpen, dan rest er overgave.  Overgave houdt in dat je wat jouw op dat moment overkomt aanvaardt als iets dat jou moet overkomen en dat je erop vertrouwt dat het hoe dan ook goed komt.  Je laat alles los en staat gewoon open voor wat gaat komen.  Je gelooft dat je het zal halen en dat, als je het niet haalt, het zo moet zijn en dat dan ook goed is.  Het komt eigenlijk neer op een grenzeloos vertrouwen in God, het weten dat, wat er ook gebeurt, God er altijd is voor jou en voor jou zorgt.  Het houdt tevens in dat je het ego volledig opzij schuift door van je individualistische denkgedrag af te stappen en over te gaan naar het Universele.  Het is een vorm van sterven, maar dan enkel van het ego.  Voor wie er toe komt, is het waarschijnlijk een van de prachtigste ervaringen.

Tot slot wil ik hier nog aan toe voegen dat het van groot belang is om voortdurend alert te blijven over de capriolen van het ego.  Telkens wanneer je merkt dat het ego weer eens streken uithaalt om je van jouw Ware Zelf af te houden en dingen te doen waarvan je weet dat ze niet bevorderlijk zijn om tot goede resultaten in je leven te komen, dan kan je kiezen om te handelen naar wat jouw ego je voorzegt, of naar wat werkelijk juist voor jou aanvoelt.  Het ego zal altijd opnieuw de kop opsteken en pogen de bovenhand te halen want het beseft dat er groot gevaar dreigt en dat gevaar ben Jij.  Blijf daarom steeds waakzaam en kritisch in alle omstandigheden en realiseer je dat het niet zal lukken om het ego de baas te zijn zonder eerst enkele keren serieus gevallen te zijn.  Wanneer je valt, sta dan weer op en kijk er met minzame blik op terug.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    20. Leer jezelf kennen

Het is onvoorstelbaar hoe slecht vele mensen zichzelf kennen of misschien is het beter te zeggen hoe slecht ze hun ego kennen.  Nochtans, zelfkennis is het begin van alle wijsheid.  De bedoeling van zelfkennis is om zowel je sterke als je zwakke punten (sommigen spreken van schaduwkanten) op te sporen en ik kan je verzekeren dat je beide hebt.  Mensen met een laag zelfbeeld kennen hun sterke kanten niet, terwijl onbewuste mensen hun zwakkere eigenschappen misschien nooit ontdekt hebben.

Om jezelf te leren kennen dien je natuurlijk wat zelfanalyse te verrichten, maar ook weer niet in die mate dat het een obsessie wordt.  Je kan natuurlijk beginnen met jezelf de volgende vragen te stellen: “Wie ben ik?”, “Wat doe ik?”, “Hoe doe ik de dingen?”, “Hoe voel ik mij?”, “Wat heb ik tot dusver bereikt?”, “Wat wil ik nog bereiken?”, “Waarom ben ik hier?”

Dat is allemaal mooi en het zal allicht enig licht in de duisternis brengen, maar zelfs na dagen lang over deze vragen getobd te hebben ga je daarmee toch niet heel ver geraken en mogelijk zullen de vraagtekens alleen maar vergroten en toenemen in aantal.  Er bestaat nochtans een vrij eenvoudige manier om jezelf te ontmoeten in dagdagelijkse dingen, maar daar hoort vooreerst een woordje uitleg bij.

Elke situatie die wij meemaken en iedere persoon die wij in ons leven ontmoeten, hoe kort soms ook, heeft een betekenis in ons leven.  Die situatie of ontmoeting hoeft soms maar een seconde te duren om een negatieve emotie op te wekken en onze innerlijke rust te verstoren.  Anderzijds kunnen wij geconfronteerd worden met situaties of ontmoetingen die van langere aard zijn en blijvend onze woede, angst, wrok, vernedering of andere negatieve emotie in stand houden.  Hoe komt het toch dat deze confrontaties, kort of lang, zo een loopje kunnen nemen met onze emoties?  Het antwoord is heel eenvoudig: het zijn spiegels.

Elke persoon waarbij we het gevoel hebben dat die ons een negatieve emotie bezorgt, houdt ons in wezen een spiegel voor en zouden we hiervoor dankbaar moeten zijn, want dat is een leermeester voor ons.  Het kan gek klinken, maar toch is het zo.  Ga het maar eens na.  Wanneer je, al dan niet mateloos, geërgerd wordt door een handeling of uitspraak van iemand en er een emotie opkomt die jouw innerlijke rust verstoort, sta daar dan even bij stil en stel jezelf de vraag: “Doe ik dat ook (soms)?”  Om het zo goed mogelijk te kunnen onderzoeken, zal het helpen om de situatie denkbeeldig om te draaien waarbij jij in de schoenen van die ander staat en je in te beelden hoe jij in dezelfde situatie zou reageren als je die ander was.  Zou je op vergelijkbare manier handelen?  Of denk eventueel terug aan gelijkaardige situaties die je je kan herinneren uit het verleden en kijk goed hoe jij toen reageerde.  Waarschijnlijk deed je net hetzelfde.  Wees heel eerlijk met jezelf.  “Ja, maar dat lag anders” hoor ik je al zeggen, “In mijn geval was dat verantwoord.”  Ik herhaal het: wees heel eerlijk met jezelf en zoek niet naar excuses om je eigen reactie goed te praten.  Maak jezelf niets wijs, want zo leer je jezelf nooit te ontdekken.

Persoonlijk heb ik enorm veel kunnen leren uit het autorijden.  Ik heb destijds ontzettend veel kilometers afgelegd en werd op de weg bijna dagelijks geconfronteerd met roekeloze, gevaarlijke chauffeurs, respectlozen, egoïsten, en noem maar op.  Althans, dat is de manier hoe ik het zag.  Dit heeft geduurd totdat ik geleerd heb om de spiegels in die andere weggebruikers te zien en hen te aanschouwen als leermeesters.  Zij hebben mij doen inzien dat ik degene was die mij gedroeg als “the king of the road”, alsof ik alles mocht en de anderen daar maar rekening moesten mee houden.  Het rare is dat ik vanaf die innerlijke omschakeling veel minder met arrogante chauffeurs geconfronteerd werd.  Het leek wel of, op enkele eenzaten, na alle autobestuurders hun leven gebeterd hadden.  Occasioneel viel het wel eens voor dat ik me nog eens ergerde aan een of ander niet door de beugel kunnend manoeuvre en dan had ik de keuze om mij weer als “the king” te gedragen of het gewoon over mij heen te laten gaan.  Het was de keuze tussen me ergeren of mijn trots opzij zetten en mijn innerlijke rust bewaren of haar onmiddellijk herstellen als ze reeds verstoord was.  Heel snel heb ik ingezien dat die occasionele incidentjes tests waren om te zien of ik wel degelijk mijn leven op dat vlak gebeterd had.  In het begin viel ik al eens door de mand, maar dat gebeurde hoe langer hoe minder.  Mijn geestelijke begeleiders zijn waarschijnlijk tevreden met mijn resultaat, want ze hebben het aantal tests drastisch verminderd.
Hiermee wil ik illustreren dat je via zelfkennis middelen krijgt aangeboden om bewuster om te gaan met bepaalde situaties en bijgevolg te leren om je innerlijke rust te bewaren.

 Nu hoor ik weeral reacties in de trant van: “Maar zelf ben ik helemaal niet dominant en kom voortdurend dominante mensen tegen die mij het leven bemoeilijken.”  Meer dan waarschijnlijk heb je dan last van dominante personen omdat je te weinig opkomt voor je eigen mening omdat je bang bent dat je hen gaat teleurstellen of  boos maken of omdat je vreest dat zij jou zullen laten vallen.  Ondanks dat je het in wezen niet eens bent met hen, ga je ter wille van die angsten toch maar braafjes “gehoorzamen” en handelen naar hun advies dat echter meer op bevelen lijkt.

Ook dit is een vorm van spiegeling.  Omdat je te weinig weerstand hebt om dominante mensen te weerstaan zullen zij die tekortkoming in jouw weerspiegelen.  Je wordt er met andere woorden op gewezen dat je hier beter iets kan aan doen.  Hoe meer je toegeeft aan dominante mensen, hoe sterker hun vat op jou wordt en hoe vaker je er zal mee geconfronteerd worden.  Uiteindelijk – en laat dat duidelijk wezen – is het niet de bedoeling dat jij dominanter wordt, maar dat jij leert de dominantie van anderen te trotseren (bvb: “Het spijt mij, maar dat ligt mij niet zo.  Ik vind wel een andere oplossing.”) of gewoon naast je neer te leggen (bvb: “Ja, dat is een goed idee.  Ik zal er eens goed over nadenken.”, maar daarna handel je naar eigen goeddunken).

Dit is uiteraard maar een voorbeeld.  Elke zwakheid, zoals zich laten onderdrukken, vernederen, bespotten en andere,  kan jou op deze manier voorgespiegeld worden.  De spiegel werkt dus op twee manieren: ofwel weerspiegelt hij een kenmerk dat je dient af te bouwen ofwel een dat je dient op te bouwen.  Hoe dan ook, het is een voortreffelijk middel om je zwakke punten te ontdekken.  Eens je zover bent, kan je beginnen met er daadwerkelijk iets aan te doen om die zwakheden weg te werken.

Anderzijds zijn vele mensen zich niet bewust van hun sterke punten, waardoor zij een laag zelfbeeld hebben.  Om je sterken kanten te vinden, is het leerrijk als je zelf eens een lijstje opstelt met alle dingen die je goed vindt aan jezelf zoals ik al eerder beschreef in het hoofdstuk “Aanvaarden”.  Vraag dan aan een goede vriend(in) die je op dit vlak kan vertrouwen – en dit kan ook jouw partner zijn – om hetzelfde te doen over jou.  Het lijstje zal merkelijk langer zijn dan het jouwe.  Aanvaard dit en geloof het.  Bespreek het en laat je overtuigen.  Minimaliseer jouw sterke kanten niet, maar geloof erin en gebruik ze want het is jouw gereedschap om mee door het leven te gaan.  

Tevens hebben mensen met een laag zelfbeeld de neiging om hun zwakke punten uit te vergroten.  Maak weer een lijstje dat je vergelijkt met dat van je vriend(in) en bespreek de verschillende zienswijzen.  Merk op dat jouw lijstje behoorlijk langer zal zijn dan dat van jouw vriend(in).  Waarschijnlijk zullen er minpunten zijn die door jouw vriend(in) juist als positief beschouwd zullen worden, maar die jij door jouw programmering uit het verleden verkeerd bent gaan inschatten. 

Een andere opportuniteit om jezelf te leren kennen is wanneer iemand jou gekwetst heeft.  In eerste instantie wens ik er de nadruk op te leggen dat niemand jou kan kwetsen.  Alleen jijzelf kan je gekwetst voelen.   Je kan dit voor jezelf nagaan door terug te denken aan dergelijke momenten.  In exact dezelfde situatie zal je de ene keer je erg gekwetst voelen, terwijl een andere keer het je koude kleren niet kan raken.  Dat komt omdat je in een andere stemming was, een ander humeur had, je net uit een andere situatie kwam waardoor dit voorval een extra dimensie kreeg of gewoon omdat er zorgen of gedachten door jouw hoofd spookten waardoor je gevoeliger werd voor die bepaalde situatie.  Er zijn tal van mogelijkheden, maar duidelijk is dat jij de enige bent die verantwoordelijk is voor het feit dat je je gekwetst voelt.

Wanneer je dus het gevoel van gekwetst te zijn ondervindt, kijk dan in eerste instantie of het geen spiegel is en ga vervolgens na hoe het komt dat jij hiervoor op dit moment zo gevoelig bent.  Op die manier leer je weer iets bij over jezelf en kan je er in de toekomst gemakkelijker voor kiezen om je niet gekwetst te voelen.

Een andere mogelijkheid om jezelf wat beter onder de loep te nemen is door je af te vragen of je bepaalde handelingen doet of juist niet doet uit eigen beweging of omdat jouw dat zo wordt of werd opgelegd door anderen of met de bedenking “Wat gaan de mensen wel van mij denken?”.  Ga jij bijvoorbeeld elke week naar de kerk omdat het zo hoort of omdat jij overtuigd bent dat jouw dat goed doet?  Schaf je je bepaalde dingen aan omdat ze jouw interesseren of omdat je niet wil onderdoen voor jouw vrienden of buren?  Vervul je iemands wensen omdat je daar zelfvoldoening door krijgt of omdat je bang bent om in de steek gelaten te worden? 

Uiteraard doet iedereen wel dingen tegen zijn of haar zin, gewoon omdat ze moeten gedaan worden.  Maar zelfs in dat geval zijn er soms alternatieven, vooral als je financieel de mogelijkheid hebt om bijvoorbeeld huishoudelijke hulp in te roepen of het onderhoud van de tuin te laten doen als je dat werkelijk niets zegt.  Waar het in wezen om gaat is dat je ophoudt met bepaalde dingen te doen of te laten omdat ze een patroon geworden zijn of om anderen tevreden te stellen terwijl jij je daar eigenlijk niet zo best bij voelt.  Telkens dat je iets doet dat niet goed aanvoelt dien je de vraag te stellen: “Doe ik dit omdat ik het zo wil?”  Als het antwoord negatief is, bedenk dan hoe je dit kan veranderen.  Het zal je helpen om met meer vastberadenheid die dingen te doen waar je zelf achter staat en je zal je beter voelen wanneer je die dingen warbij je een zwaar, moedeloos gevoel bij hebt niet meer doet.

Vroeger had ik totaal geen zelfkennis, op een paar dingetjes na.  Pas na de scheiding van de moeder van mijn kinderen ben ik naar mezelf gaan kijken.  Natuurlijk had ik eerst een hele waslijst van dingen die ik haar kon verwijten, maar ik heb mij binnen de kortste keren gerealiseerd dat ik hiermee niets zou opschieten.  Hoewel ik in zak en as zat ben ik gaan kijken naar wat ik allemaal verkeerd gedaan en verwaarloosd had, waar ik mij teveel of te weinig op toegespitst had.  Door die introspectie kon ik mij een beeld vormen van wat ik in een volgende relatie diende te vermijden en te verbeteren.  Gewapend met dit nieuwe inzicht en mijn goede voornemens was ik in staat om met een geruster gemoed aan een nieuwe relatie te beginnen, want aanvankelijk geloofde ik daar niet meer zo in.  Sindsdien heb ik die introspectie op meerdere vlakken doorgezet en ben ik blij mezelf zoveel beter te kennen dan voorheen.  Ik weet nu perfect wat mijn grenzen zijn, wat ik wil en niet wil en ik slaag er ook beter in om dat aan mijn omgeving over te brengen.  Dat schept, voor mij althans, heel wat duidelijkheid waardoor mijn leven veel eenvoudiger geworden is en tegelijkertijd is mijn zelfzekerheid flink toegenomen.  Anderzijds heeft mijn omgeving het er vaak moeilijk mee dat ik tegenwoordig veel minder toegeeflijk geworden ben en mijn grenzen niet meer te pas en te onpas laat overschrijden, tenzij ik daar heel bewust zelf voor kies.  Dit laatste beschouw ik dan als een soort zelfopoffering waarop ik mij dan helemaal instel. 

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    21. Aan jezelf werken

Eens je jezelf kent, kan je beginnen aan jezelf te werken.  Je weet nu tenminste waaraan je dient te werken.  Als je de patronen kent die jou zwak maken, krijg je daardoor eindelijk de mogelijkheid om ze te doorbreken.  Dat is niet gemakkelijk.  Vergelijk het met een kopje dat je dagelijks gebruikt en reeds jarenlang op dezelfde plaats wegbergt.  Geef het een andere bergplaats en je zal merken dat je er weken of zelfs maanden over doet om niet telkens weer naar de oude bergplaats te gaan om het kopje te nemen of op te bergen.  En net wanneer je denkt dat je die nieuwe gewoonte meester bent, herbegin je met opnieuw naar de oude bergplaats te grijpen.  Precies eender is het om onze vastgeroeste patronen te doorbreken.  Als we bang zijn voor muizen, dan zijn we dat zonder te weten waarom.  Het is als een computer die naast het woord “muis” de reactie “bang” in zijn programma staan heeft.  Het is een reflex geworden.  Als we de moeite willen opbrengen om goed te beseffen dat een muis ons geen kwaad kan berokkenen, kunnen we dat patroon doorbreken.  In het begin zullen we vanuit onze geprogrammeerde reflex nog steeds een angststoot doorkrijgen, maar als we met onze ratio onmiddellijk die angst overstemmen door er ons aan te herinneren dat we voor een muis absoluut geen angst hoeven te hebben, kunnen we weer tot onze zinnen komen en in plaats van krijsend van angst in allerijl op een stoel te springen, kunnen we wat muizengif of een muizenval op een strategische plek plaatsen en met een gerust hart onze onderbroken handelingen voortzetten.

In eerste instantie kunnen we dus leren dat onze emotie buiten proportie is door meer informatie over hetgeen ons die emotie bezorgt in te winnen.  Het is enkel en alleen de ratio die ons hierbij behulpzaam kan zijn.  Eens we zover zijn dat we de theorie onder de knie hebben door goed en wel te beseffen dat de opgewekte emotie niet op haar plaats is, wordt het tijd om de innerlijke toeschouwer in te schakelen.  Die dient er over te waken dat, wanneer een oud patroon (zoals een reflex) in werking treedt, het onmiddellijk opgemerkt wordt.  De innerlijke toeschouwer is dus de “waakhond” die bij het minste onraad begint te blaffen.  Zodra hij merkt dat de emotie zich wil manifesteren, gaat hij ons verwittigen zodat we alweer met de ratio onszelf kunnen overtuigen van de ongegrondheid van die emotie door middel van de informatie die we eerder ingestudeerd hebben.

Het is erg gemakkelijk om dit toe te passen bij de meeste fobieën, zoals bijvoorbeeld hoogtevrees, angst voor spinnen, muizen en ander ongedierte, maar het kan evengoed toegepast worden bij andere emoties zoals onbestemde angst, paniek, boosheid, verdriet…  Het is een kwestie van oefenen op het alert zijn en de emotie onmiddellijk waar te nemen van zodra die de kop opsteekt.  Je kan er tegen praten in de zin van: “Ja, ik weet dat je klaar zit om recht te veren, maar ik weet beter en je zal deze keer niet met mij aan de haal gaan, maar je gaat naar mij luisteren want ik ben de baas over mezelf.  Ik maak de keuze om rustig en kalm te blijven.  Ik aanvaard dat ik het moeilijk heb met deze situatie, maar ik weet dat ik ertegen opgewassen ben.  Jij kan nu rustig terug naar je hokje terugkeren, want ik heb jou in deze situatie helemaal niet nodig.”  Van mijn part geef je de desbetreffende emotie zelfs een naam.  Dat kan het misschien gemakkelijker maken om ertegen te praten.  Het is uiterst belangrijk om de opkomende emotie onmiddellijk waar te nemen en in de kiem te smoren.  Wacht je te lang dan is de emotie te sterk geworden, waardoor je er door opgeslorpt wordt en je haar niet zo gemakkelijk meer kan omkeren.

O   O   O   O   O

Iets dat je het leven fel vergemakkelijkt is dat je stopt met oordelen.  Je moet er maar eens op letten hoe snel sommige mensen bepaalde daden of personen veroordelen.  Ze zijn God niet!  Alleen Hij mag oordelen.  Een schrijnend voorbeeld hiervan is dat van de asielzoekers die in onze westerse maatschappij een minimum aan welvaart komen zoeken die zij in hun eigen land niet kunnen vinden.  Natuurlijk werden zij door uitbuiters, die hen veel geld aftroggelden voor de illegale immigratie, wijsgemaakt dat de westerse maatschappij een paradijs is.  Ze werden er echter niet op gewezen dat het moeilijk is om aan werk te geraken, een verblijfsvergunning te bekomen, noch op het risico om uitgewezen te worden.  Maar afgezien van dat alles vinden veel mensen dat asielzoekers meteen het land uit moeten: “Het is ONS land en zij hebben hier niet te komen profiteren van wat WIJ opgebouwd hebben.”  Met andere woorden zeggen ze hetzelfde als: “Laat hen maar creperen in hun eigen land.”  Er is echter niets van ons, alles is van iedereen.  We verdoemen hen tot armoede, maar we veroordelen niet de 20% van de wereldbevolking die 80% van het wereldkapitaal bezit. 

Evenzo wordt iemand met een depressie of CVS heel snel voor luierik verweten, terwijl voor iemand met een fysiek gebrek of een duidelijke ziekte, zoals bijvoorbeeld kanker, onmiddellijk begrip en medelijden getoond wordt.  Waar het in wezen om draait is dat oordelen meestal geveld worden door een gebrek aan kennis ter zake.  En in feite weten we inderdaad niets.  We kennen de werkelijkheid van anderen niet.  Je kan ervan op aan dat elkeen zijn eigen realiteit heeft.  Een vrolijk iemand zal zich helemaal niet storen aan de details waarin de knorpot zich verliest en de knorpot zal niet de details opmerken die een vrolijk persoon juist doen opfleuren.

Voor alles en nog wat hebben we meteen een oordeel klaar.  Dat is mooi en dat is lelijk.   Dat is goed.  Dat is slecht.  Hoe kan je nou zoiets zeggen of doen?...  Wij oordelen maar vanuit een zeer beperkte kennis van zaken.  We weten niet wat iemand er toe drijft om bepaalde dingen te doen of te zeggen.  Als iemand moeilijk doet, weet ie vaak zelf niet waarom.  Die persoon ligt meer dan waarschijnlijk helemaal overhoop met zichzelf en al zijn of haar daden zijn de symptomen van die innerlijke chaos.  Neem dus ook niet alles persoonlijk op.  Vaak gaat het slechts om een uiting van die chaos, waarbij jij toevallig in de buurt stond om de storm op te vangen.  Doe je dat zelf ook nooit?

Dat brengt mij bij het begrip mededogen.  Leer naar alle “wandaden” te kijken met een blik van mededogen.  Het is geen medelijden want dat houdt in dat je zelf mee gaat lijden en dat is zeker niet de bedoeling.  Mededogen is iets heel anders.  Het houdt in dat je in de situatie van de betrokkene probeert te komen zodat je die ergens begrijpt.  Je stelt jezelf eerst in de plaatst van die andere zodat je inzicht kan verwerven, waarna je diegene wordt die de moeilijkheden kan overzien als buitenstaander – dus niet als betrokken partij – wat jou in staat stelt op nuchtere wijze een oplossing te vinden. 

O   O   O   O   O 

Uiteindelijk kan je jezelf de belangrijkste vraag stellen die er naar mijn gevoel bestaat: Handel ik uit liefde of vanuit een schreeuw om liefde?  De schreeuw om liefde is in wezen angst, de angst om liefde tekort te komen.  Uiteraard heeft iedereen wat bevestiging nodig en is het prettiger om met mensen om te gaan die van je houden, maar de schreeuw om liefde wordt door het ego geuit op velerlei manieren.  Als iemand woedend naar je uithaalt, bedenk dan dat die persoon in wezen niets anders doet dan luidop schreeuwen: “Niemand ziet mij graag!  Geef jij mij toch eens een beetje liefde.”  Wel, laat je dan niet meeslepen in de negatieve uiting van die persoon, maar gebruik dan je blik van mededogen en handel uit liefde naar die persoon.  Dat wil niet zeggen dat je die meteen een knuffel moet geven, want dan riskeer je misschien een draai om je oren te krijgen, maar je kan wel je kalmte bewaren en vriendelijk vragen wat precies het probleem is en waarom dat zo zwaar weegt op die persoon.  Alleen al de blijk van interesse zal die persoon tot bedaren brengen omdat er eindelijk iemand is die niet terugschreeuwt naar hem of haar, maar bereid is om te luisteren.  Ook al luister je in werkelijkheid misschien niet echt, je geeft op zijn minst de indruk dat je luistert.  Je geeft die persoon precies datgene waar hij of zij zo naar smacht: aandacht, positieve aandacht, en dat staat gelijk met liefde geven.

Sommige mensen zijn perfect in staat om alleen te leven, maar alleenstaanden hebben vaak de neiging om met de tijd nors en bitsig te worden.  Zij hebben een reusachtig gebrek aan liefde en uiten dat gebrek in een negatieve wijze om aandacht te krijgen.  Ze hebben niet door dat hun ego hen parten speelt en precies datgene doen waardoor ze nog minder liefde aantrekken.

Geef liefde.  Straal liefde uit en liefde zal tot jou komen.  Doe alles met liefde, uit liefde.  Verwacht niet meteen een tegenprestatie voor de liefde die je geeft.  Die komt vanzelf wel.  Onze natuurlijke staat van zijn is liefde.  We zijn uit de liefde van God geschapen en als we daar niet naar leven, ligt gans ons wezen overhoop.  Bekijk een baby.  De liefde druipt eraf.  Je voelt de liefde die een baby uitstraalt.  Dat is ons geboorterecht.  Zo zijn we van nature.  Onze opvoeding en de maatschappij, onze misvattingen en ons onbegrip doen die liefde verzwakken.  We weten vaak niet meer wat liefde is, zo erg zijn we haar ontgroeit.

Ik weet dat het niet altijd gemakkelijk is om alles wat je doet of zegt vanuit een gevoel van liefde te doen, maar oefening baart kunst en alertheid is ook hier weer de sleutel.  Kijk naar jezelf bij al wat je doet en waak erover of je handelt uit liefde.  Je leert sneller dan je denkt.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    22. Innerlijke vrede

Meestal zoeken mensen naar geluk, maar geluk is zelden blijvend.  Eigenlijk is het niet meer dan een roes die met een beetje “geluk” soms meerdere jaren kan aanhouden.  Toch hangt dat geluk niet zelden aan een zijden draadje.  Een enkel incident kan een gelukkige periode in één klap afsluiten.  Denk bijvoorbeeld eens aan een zware ziekte, een handicap door een ongeval of erger, het overlijden van een gezinslid.  In elk gezin zal zoiets kommer en kwel brengen, maar het ene gezin zal dit kunnen verwerken, terwijl dit in een ander gezin dramatische vormen gaat aannemen.  Dit heeft niets met geluk, maar alles met innerlijke vrede te maken.

Bovendien wordt gelukkig zijn al snel verstoord bij elke bedreiging die dat geluk zou kunnen wegnemen.  Er wordt koortsachtig naar methodes gezocht om dat geluk te kunnen handhaven.  Men zoekt naar garanties voor geluk waardoor het gelukkig zijn vervaagt en zelfs teniet gedaan wordt door de angst om dat geluk te verliezen.  Ook kan geluk vervagen door gewoon te zien dat anderen meer geluk hebben.  Daarbij denk ik aan het jongetje dat dolgelukkig was omdat het een snoepje kreeg en binnen de 10 seconden doodongelukkig werd omdat zijn broertje er twee kreeg.  Een mens is nooit tevreden.

 Het probleem is dat de meesten onder ons niet beseffen wat werkelijk belangrijk is in het leven of, beter gezegd misschien, er te weinig aandacht aan besteden.  Veel ouders lepelen hun kinderen, bewust of onbewust, al met de paplepel in dat zij “iemand moeten worden”.  Daarmee bedoelen ze in eerste instantie dat ze financieel sterk moeten worden, dus een goede baan hebben en daarvoor al de gepaste studies moeten doen.  In tweede instantie moeten zij een partner zoeken van minstens dezelfde standing en liefst een die nog wat rijker is.  Liefde is niet zo belangrijk  Het zou wel mooi meegenomen zijn, maar uiteindelijk liefde roest toch en met wat goede wil kan je van elke partner houden als die maar de juiste stand in de maatschappij inneemt.

Als je dit nu heel nuchter bekijkt, dan lijkt het leven op een business die men op een goede manier moet runnen.  Spijtig genoeg is het dat waar het veelal op neer komt en waar ouders hun kinderen meestal toe drijven: hen helpen opstarten met de business van het leven.  Waar blijft dan het echte leven?  Waar blijft het zijn?  Hoe kan men nu zichzelf zijn als men van meet af aan een leven wordt opgedrongen.  Over het leven zelf begint men meestal pas na te denken als er zich een incident heeft voorgedaan dat het ganse leven van die persoon op zijn kop zet.  Ineens worden al die gevestigde waarden en normen onbelangrijk en krijgt het leven eindelijk voorrang.  Jammer dat het pas komt bij een pijnlijk voorval. 

Wat is dan het leven?  Voor mij is het samen te vatten in twee woorden: innerlijke vrede.  Als ik innerlijk vredig ben, dan kan mij niets gebeuren, dan is mijn leven onverstoorbaar, dan voel ik mij als een rots in de branding, onomstootbaar, dan kan ik ieder obstakel aan, dan kan ik liefde geven en ontvangen, dan kan ik vertrouwen, dan is er geen angst, geen woede, geen verdriet, geen neerslachtigheid of frustratie, dan weet ik met zekerheid dat alles goed komt, dat alles wat gebeurt goed is, dat ik nooit iets te kort ga komen, dan kan ik zijn en hoef niets te hebben,… 

“Wow,” hoor ik sommigen nu roepen, “dat wil ik ook!  Hoe kan ik dat bereiken?”  Eigenlijk is dat heel eenvoudig: richt je op de belangrijke dingen in het leven.  Innerlijke vrede bereik je als je kan aanvaarden, loslaten, vergeven, vertrouwen en als je keuzes kan maken en onvoorwaardelijke liefde ontdekt hebt.  Het lijkt een hele boterham, maar als je ziet wat innerlijke vrede jou te bieden heeft, is de nodige motivatie gauw gevonden.

Over aanvaarden ben ik reeds voldoende duidelijk geweest, net zoals over loslaten, maar hier wil ik nog aan toevoegen dat het ook heel belangrijk is om je verzet los te laten.  Het is precies door je te concentreren op datgene waartegen je je verzet, dat je er macht aan toekent.  Hoe meer je dus in het verzet gaat tegen iets, hoe sterker het wordt en des te moeilijker om tot aanvaarden te komen en het probleem in liefde op te lossen.

Ook over vergeven heb ik het al uitgebreid gehad, maar wat ik nog niet expliciet vermeldde is dat je in eerste instantie jezelf dient te vergeven.  Zolang je niet iets met opzet fout gedaan hebt dien je jezelf te vergeven.  Denk eraan dat je steeds handelt met je beste weten en kunnen van het moment.  Achteraf is het altijd gemakkelijk om te bedenken dat je de dingen anders en wellicht beter had kunnen doen, maar op het moment zelf ben je daar niet opgekomen en zijn de dingen minder goed verlopen dan wanneer je ze op een rustige manier op voorhand had kunnen plannen.  Vergeef dus jezelf voor deze minder goede afloop en zet ongegronde schuldgevoelens voor eens en voor altijd aan de kant.

Dan is er vertrouwen.  Mensen met angst hebben als grootste kenmerk dat zij vertrouwen missen en in het bijzonder zelfvertrouwen.  Ik begrijp dat iemand die fysiek en/of psychisch zwak staat, het moeilijker heeft om dat zelfvertrouwen te vinden.  Toch is het zo dat wanneer je jouw beperkingen terdege leert aanvaarden en voor jezelf toegeeft dat je bepaalde dingen nu niet kan doen, je een flinke dosis zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen kan opbouwen.  Je beperkingen toegeven en er leren mee leven is uiteindelijk veel gemakkelijker dan je er constant tegen te verzetten.  Herhaaldelijk opnieuw proberen en uittesten of het deze keer wel zal lukken, waarna je telkens weer faalt, geeft een forse deuk aan je zelfvertrouwen.  Uiteindelijk is zelfvertrouwen niets meer dan aanvaarden wie je bent zoals je bent.    
We hebben geleerd om niets of niemand meer te vertrouwen en daarbij zijn we zover gekomen dat we zelfs God niet meer vertrouwen, zeker als we kijken naar al het onheil dat zich in de wereld afspeelt.  De wereld is onze zaak niet, althans niet onmiddellijk.  Laten we eerst proberen om onze microwereld in orde te krijgen, ons eigen leventje.  Als we vertrouwen in God, dan kunnen we de onaangename dingen in ons leven veel gemakkelijker aanvaarden en, zij het meestal achteraf, plaatsen.  We dienen erop te vertrouwen dat God nooit te laat komt om ons ter hulp te snellen of om de pijn weg te nemen.  Als we ons blijven concentreren op wat werkelijk belangrijk is in het leven, dan zullen we vanzelf al minder pijn hebben en zal het veel eenvoudiger worden om te vertrouwen in God, in onszelf, in iedereen.  Als we ons kunnen overgeven aan God, aan het leven, dan kan er ons niets gebeuren.

In het leven komt het erop aan om keuzes te maken.  We kunnen ervoor kiezen om ons te verzetten tegen onze pijn, onze angsten, ons verdriet.  We kunnen echter ook kiezen voor liefde en innerlijke vrede.  Anderzijds kunnen we ons verzetten tegen onszelf, tegen de anderen, tegen God.  Dat betekent dat we willen (blijven) geloven in de illusie van afgescheidenheid.  We kunnen echter ook kiezen om onszelf te zijn en daarvoor respect af te dwingen.  We kunnen kiezen om ons leven zelf te leiden en ons niets door anderen te laten opleggen.  Al te vaak verraden we onze keuzes uit angst om anderen te kwetsen of hen te verliezen.  Waar we dan te weinig bij stil staan is dat we onszelf verloochenen en daarbij zelf gekwetst geraken of onszelf verliezen.  Zolang we de verwondingen kunnen incasseren is er niets aan de hand en de een kan al wat meer aan dan de ander, maar als we er fysiek of psychisch aan kapot gaan, wordt het hoog tijd om onze eigen keuzes te respecteren en ons daarbij niet te laten bedelven onder een berg van schuldgevoelens.  Die keuzes kunnen we perfect maken in liefde door goede communicatie en door begrip te vragen aan hen die erbij betrokken zijn.  Als de anderen dat niet kunnen slikken, dan mogen we ervan uitgaan dat zij niet handelen uit liefde.  Zijn zij het dan wel waard om ons voor hen op te offeren?  Hoewel het soms hard kan overkomen naar anderen toe, waak ik er altijd over dat mijn heilige ruimte niet met de voeten getreden wordt.  Ik kies ervoor om mijn grenzen duidelijk af te bakenen.  Als anderen daar een probleem mee hebben dan is dat maar zo.

Om innerlijke vrede compleet te maken is er natuurlijk liefde nodig.  Als ik mijn keuzes niet maak in liefde, dan klopt het allemaal niet meer.  Liefde voor mezelf telt ook mee, niet te vergeten, en krijgt zelfs de hoogste prioriteit.  Toch kan ik, zonder mezelf te verloochenen onvoorwaardelijk liefhebben.  Dat onvoorwaardelijke is zo belangrijk.  Als ik geef, denk ik niet meteen aan wat ik ervoor in de plaats krijg.  Het is geen ruilhandeltje van “als jij zus en zo bent, zal ik van je houden.”  Neen, liefde houdt alle voorgaande kenmerken in.  Iemand onvoorwaardelijk liefhebben is kiezen om die persoon te aanvaarden zoals die is, los te laten wanneer nodig, te vergeven in alle omstandigheden en volledig te vertrouwen.  Kortom, totale harmonie.  Pas als ik die harmonie binnen in mezelf kan vinden, ben ik echt klaar om deze met anderen te delen.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    23. Geloven

 In mijn laatste jaar van de humaniora stelde de leraar godsdienst tijdens het mondeling eindexamen mij slechts één enkele vraag: “Wat betekent voor jou het geloof?”  Gelukkig verliet hij na het stellen van zijn vraag meteen het klaslokaal voor enkele minuten zodat ik weer rustig overeind kon krabbelen en koortsachtig kon nadenken, maar… ik kon geen antwoord verzinnen op deze uiterst vrije vraag.  Daar zat ik dan als achttienjarige knul, mijn geheugen volgepropt met al de leerstof die we dat jaar gekregen hadden en ik kan je verzekeren: dáár zat het antwoord niet bij.  Na zeker vijf volle minuten waren zijn voetstappen te horen in de gang en ik had nog niets.  Paniek!  Neen, dat niet!  Nu vooral niet dichtklappen.  Daar was hij, ging rechtover mij zitten zonder iets tussen ons in waar ik mij op zijn minst nog had kunnen aan vasthouden.  Ik moest iets zeggen, maar wist niet wat.  Ik stal toen nog enkele seconden met zinnetjes als: “Ja, geloof, wat is dat?… Heu, hoe moet ik dat uitleggen?”  alsof die paar tellen mijn leven gingen redden, maar toch, ze kalmeerden mij en ik stond op het punt om stommiteiten uit te kramen als: ’s Zondags naar de mis gaan, naar de pastoor luisteren, bidden, biechten, de tien geboden en nog meer van die onzin.  Maar ineens schoot er iets door mijn hoofd en zonder goed te beseffen wat ik zei, stamelde ik: “Wel, ik geloof dat ik God ben.”  Er volgde een korte stilte, waarna ik haastig toevoegde: “…voor mezelf.  En u bent ook God… voor uzelf… net zoals iedereen dat is voor zichzelf.”  Verder heb ik nog een beetje aangevuld met: “We dienen te luisteren naar ons geweten en goed te zijn en te doen.”  Dat was het zo ongeveer, een relaas van amper één minuut en geen reactie van de leerkracht.  Ik verwachtte mij eraan om dit examen nog eens mogen over te doen (ik was wel zo gek geweest om tegen mijn leerkracht godsdienst te zeggen dat IK God ben), maar stond stomverbaasd van de zeventien op twintig die later op mijn eindrapport prijkten.  Het bleek ook nog de hoogste score van de ganse klas te zijn.

Het was pas vele jaren later, toen ik mij op het spirituele pad begaf, dat ik mij dit voorval herinnerde en mij realiseerde dat het antwoord niet van mezelf gekomen was, maar ingefluisterd werd door God weet wie.  Geheel stuurloos als ik op dat moment geweest was, heb ik de stem van God gehoord, van mijn Hoger Zelf, mijn Ware Zelf, de Heilige Geest, één mijner gidsen,…  Ach weet ik veel.  Wat ik wel weet is dat de informatie niet uit mijn hersenen, mijn ratio of mijn denken kwam.  Dat staat vast.  Het stond dus los van mijn ego.  Ik werd er mij voor het eerst van bewust (twintig jaar na dat examen) dat ik iets waargenomen had dat niet voortgekomen was uit mijn kleine “ik”, maar van iets onzichtbaars, ontastbaars, dat op onverklaarbare wijze tot mij was doorgedrongen.  Hè, stof tot nadenken dus. 

Los van de manier waarop ik tot de gedachte gekomen was dat iedereen God is, ben ik, vooral omdat mijn antwoord toch in goede aarde gevallen was bij die leraar (die tenslotte theologie gestudeerd had), gaan inzien dat mijn uitspraak niet zo stom was.  God heeft ons geschapen naar zijn gelijkenis.  Als wij zo goed op Hem lijken, moet er wel iets goddelijks in ons zitten.  Ik ben er dan ook rotsvast van overtuigd geraakt dat wij allemaal God in ons hebben.  Nu ik wist dat God in iedereen zit, veranderde dat geheel de richting van mijn zoeken naar God.  We hoeven God dus niet buiten ons te zoeken, maar binnen in ons. 

O   O   O   O   O

 We weten nu wel waar we God kunnen vinden, maar voor de meesten onder ons blijft het toch nog een gesprek als tussen een blinde en een doofstomme, niet echt vlot dus.  “Je moet beter luisteren!”, zeggen ze dan.  Tja, de volumeknop hoger draaien, helpt ook al niet.  Neen, het is die andere knop, die je moet verdraaien, dewelke die dient om, zoals bij een radio, op de juiste frequentie af te stemmen.  Weet je, je hebt vast wel die discussies tussen jij en jezelf.  Wel, één van die twee is je ego, je aardse “ik”.  De andere is goddelijk van aard.  Die spreekt altijd in het belang van je wezen en het Universele.  Het is dezelfde stem als die van je Ware Zelf.

Je zou kunnen verwachten dat die stem steeds even liefelijk en vriendelijk klinkt, maar dat is niet altijd zo.  Denk maar aan hoe Jezus de Farizeeërs aanpakte.  Hij kon vaak vrij streng uit de hoek komen.  Dat doet roept dan weer herinneringen op aan de toornige God uit het Oude Testament, maar dat beschouw ik als fabeltjes om de mensen godvrezend te maken in plaats van godlievend.  Vergelijk het met het opvoeden van een kind.  Je zou kunnen denken dat verwennen een onderdeel is van liefde, maar dat is meestal niet zo.  Verwennerij is vaak een uiting van zwakheid of van onbetrokkenheid in de zin van “Als ik iets (toe)geef, ben ik weer even gerust”.  Dat is geen liefde, maar puur eigenbelang.  Liefde is met toewijding en verantwoordelijkheidszin handelen in het belang van zowel jezelf als van diegene naar wie jouw liefde gericht is.

Geloven is die liefde uiten.  Erop vertrouwen dat als je handelt vanuit die optiek, dat het goed is.  Geloven is weten dat de Christus in jou zit en Hem op het voorplan plaatsen.  Geloven is weten dat, ondanks al de gebreken die je hebt, je toch Christus kan zijn of worden. 

 “Ja, maar bij mij loopt alles verkeerd.  Ik geloof dat God mij allang verlaten heeft.”  Die indruk kan je inderdaad wel eens krijgen, maar God verlaat jou nooit.  Het is alleen maar een signaal om je duidelijk te maken dat je in dat geval de verkeerde richting uitloopt.  Je krijgt zoveel signalen, maar neemt ze niet waar of negeert ze en dat komt omdat je niet op de juiste frequentie afgestemd bent.  Als het leven je tegenzit, dan kan dat komen omdat je het zo interpreteert (bijvoorbeeld: al mijn geliefden worden mij ontnomen en dat stemt mij verdrietig) of omdat je de verkeerde koers vaart (als je bijvoorbeeld voortdurend pech hebt) of omdat je teveel in het verzet gaat (de situatie niet willen aanvaarden).

Anderzijds is geloven ook het vertrouwen dat alles goed is of komt.  Zelfs de grootste tegenslagen zijn er niet om jou het leven zuur te maken, maar om je te helpen groeien, om die dingen te leren of te doorleven waarvoor je geïncarneerd bent.  Als je dit inzicht kan aanvaarden, dan wordt elke tegenslag een molshoopje dat je zo weer kan platdrukken.  Dit wil ook weer niet zeggen dat je alles over je heen moet laten gaan.  Als er iets is dat tegen je wezen indruist, mag je daar gerust proberen iets aan te doen, maar eerst dient de situatie aanvaard te worden om haar naderhand, zonder strijd, zonder verzet, aan te pakken vanuit een liefdevol gevoel en met de intentie om een oplossing te zoeken die een positief resultaat biedt voor alle betrokkenen.

Geloven is weten dat er voor elk probleem een oplossing is of komt.  In de meeste gevallen bestaat het probleem zelfs niet, maar is het ons ego dat een situatie omvormt tot een probleem.  Wat voor de één een probleem is, kan voor een ander juist een uitdaging zijn en voor nog een ander heeft het zelfs geen enkele betekenis.  Als ik persoonlijk met een probleem zit waarvoor ik niet meteen een voldoeningschenkende oplossing kan bedenken, laat ik na een paar denkoefeningen dat probleem gewoon hangen.  Ofwel biedt de oplossing zich nog tijdig aan, ofwel lost het probleem zich vanzelf op.  Geloven is bijgevolg zeer rustgevend door zorgeloos de stroom van het leven te kunnen volgen.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

    24. De illusie die wij leven

Als ik in de natuur kom, een bos, een park, een verlaten strand, dan kan ik diep en intens genieten van het leven dat er heerst.  De kommerloze bedrijvigheid van vogels, dieren en insecten toont mij dan wat leven is.  De pracht van de bomen, de struiken en de bloemen kunnen mij altijd weer bekoren en bezighouden.  En toch, zit er niet iets vreselijk gruwelijks in de natuur?  De ene dient tot voer voor de ander.  De ene zijn dood is de andere zijn brood.  Geen kat die erom treurt (ja, die nog allerminst).  Het is de normale gang van zaken.  Het verschil is echter groot als het om een huisdier gaat.  Daarover wordt wel getreurd of over een medemens, maar dan wel alleen als we die voldoende kennen.  Het voelt zo raar.  Haast iedereen mag eraan gaan, als we er maar geen band mee hebben.  Waar blijft dan de Verbondenheid met alles en iedereen?  Zijn we dan toch die egoïstische wezens die enkel treuren om onszelf?

De natuur, ja ik kom er weer op terug, die prachtige natuur, en laat ik er nu alleen maar de schoonheid van in ogenschouw nemen, kan mij altijd weer tot rust brengen.  De aangename geuren, de prachtige kleuren en schakeringen, een bron, een waterweg, de zee, de bergen,…  Zo mooi, zo prachtig, en toch mag ik er mij niet op blindstaren wan het is allemaal illusie.  Het kan dan wel de illusie zijn die het kortst bij de waarheid aanleunt want de natuur vormt tenminste een echt geheel.  Alles is op elkaar afgestemd.  Er heerst een natuurlijke verbondenheid.  Als er geen mensenhanden mee gemoeid waren zou de natuur nog miljoenen jaren ongestoord zijn gangetje gaan, zowat een eeuwig leven leiden.  Toch is die natuur illusie, net zoals elke gematerialiseerde vorm een tot materie gemanifesteerde verzameling is van energie.  Zoals we weten is alle materie samengesteld uit atomen en het is ondertussen ook al bekend dat een atoom voor 99,99% bestaat uit “niets”.  Dus alles wat we zien en voelen is voor het grootste deel “niets” waartussen minuscule stofdeeltjes zitten die door middel van energie een bepaalde vorm aanhouden.  Als dat geen illusie is? 

Net zoals de natuur een levensgrote illusie is, zijn al onze gedachten, zorgen, problemen en desillusies al even grote illusies.  Ons ego speelt daarin een belangrijke rol want de meeste kommer en kwel wordt gecreëerd door ons eigen ego, op zich ook een illusie.  Maar wat, in hemelsnaam, lopen we hier dan als illusie met een hoop illusies in een wereld van illusies te doen???  Er kan slechts één enkel antwoord mogelijk zijn op die vraag.  We zijn hier om die illusie te doorprikken en verder te leren kijken dan de illusie en te leren zien wat erachter schuilgaat. 

Hoe kunnen we dat doen?  Dat kan natuurlijk niet ineens gebeuren.  Het is iets dat moet groeien.  Het is voor velen een heel nieuw gegeven dat stilaan moet rijpen tot een inzicht, een geloof, een waarheid.  Ieder mens heeft zijn kern van liefde en onschuld.  Dat is zijn geboorterecht.  Alleen is het zo dat in de loop van het leven (reeds in de eerste levensjaren) die kern van liefde en onschuld al gauw verdwijnt door de opvoeding die deze kern afdekt met een berg van illusies.  Of het zijn dingen die ons aangeleerd werden, of het zijn foute programmeringen van ons onderbewustzijn.  Over dat eerste heb ik het al eerder uitgebreid gehad, maar over het onderbewustzijn wil ik toch nog iets meer kwijt.

De belangrijkste taak van het onderbewustzijn is om ons te beschermen.  Daarin zit onder andere de natuurlijke angst voor gevaar (de vlucht-vecht-reactie), overlevingsdrang (zowel op het gebied van zelfverdediging, als voortplanting, voeding en al onze biologische lichaamsfuncties) en anticiperen op bedreigingen (in de vorm van afscherming). 
Maar het onderbewustzijn is meer dan bescherming alleen.  Het is tevens de opslagruimte voor ieder detail dat we ooit met onze zintuigen en ons gevoel waargenomen hebben, alsook de conclusies die we met ons bewuste genomen hebben.  Langzame programmering van patronen en verslavingen gebeuren eveneens in het onderbewuste.  Een klein voorbeeld:
Als je meermaals te horen krijgt dat je niets kan, dan zal, vooral als kind, deze suggestie zich vastbranden in het onderbewustzijn en daar als waarheid, als realiteit, in grote hoofdletters prijken.  Het onderbewustzijn zal alles in het werk stellen om die realiteit te leven en te verwerkelijken.  Het zal zelfs jouw bewuste overtuigen van de waarheid ervan en elke keer dat iets mislukt zal je het nog eens herbevestigen met “Zie je wel dat ik niets kan…”
Op die manier komen verkeerde overtuigingen volledig vast te zitten en blijven er voor altijd.  Kortom, het onderbewuste heeft zeer veel macht over ons doen en laten en daarvan zijn we ons in het geheel niet bewust.  Hiermee ben je alvast één illusie armer.

Je kan dus niet alles controleren met je bewuste.  Het onderbewustzijn heeft er een aantal taken van overgenomen die je door middel van je bewuste slechts met zeer veel moeite, namelijk door middel van herhaalde suggestie, opnieuw kan veranderen.  Constante positieve suggesties kunnen je onderbewustzijn herprogrammeren, maar omdat het onderbewustzijn zo lui en traag is, duurt dit herprogrammeren in een normale bewustzijnstoestand ellendig lang, met als gevolg dat diegenen die positief denken beoefenen het al zeer snel opgeven wegens gebrek aan resultaat.  Versnelde opname van suggesties door het onderbewuste kan men bekomen tijdens meditatie omdat ons brein dan een trager ritme aanneemt.  Hetzelfde gebeurt bij zelfhypnose.  Toch vraagt het nog heel wat oefening om dat vertraagd hersenritme te genereren en daarbij niet in slaap te vallen.  Gelukkig bestaat er hypnotherapie om al de illusies die het onderbewustzijn heeft opgenomen te herprogrammeren op een uiterst snelle en doeltreffende wijze.  Het resultaat is dat je via hypnotherapie een aantal processen die het onderbewustzijn op een verkeerde wijze van je bewuste heeft overgenomen opnieuw onder controle krijgt, waardoor je jezelf veel beter onder controle krijgt, je angsten of pijnen verminderen, je eindelijk je eindeloos verdriet of gedeprimeerde gevoelens kan loslaten en bijgevolg je zelfvertrouwen een flinke duw in de goede richting krijgt.          
Je kan een heleboel overdreven negatieve emoties toewijzen aan het onderbewustzijn.  Het zijn illusies waarover je met je bewuste niet langer meer de baas bent omdat je ze, onbewust weliswaar, in je onderbewustzijn geprogrammeerd hebt. 

Medicatie, alcohol, drugs en andere vluchtmiddelen bieden zeker geen oplossing, alleen de symptomen nemen tijdelijk af.  Ook de psychotherapie blijkt weinig vruchten af te werpen.  Tegenwoordig wordt nog weinig in het verleden gegraven en werkt men met de actuele problemen en emoties.  Het is normaal dat in de psychotherapie het verleden opgegeven werd omdat de diepste inkervingen in het onderbewustzijn heel vaak geschieden in de allereerste levensjaren, die men zich meestal helemaal niet meer herinnerd waardoor men er met het bewuste zelfs niet bij kan komen.  Vertrekken van de actuele problematiek lost eveneens niets op want het probleem zit veel dieper.  De inkerving in het onderbewustzijn is zo diep ingekrast dat zij zich op die manier niet laat wissen.  Er blijft dus maar één mogelijkheid meer om de problemen ten gronde aan te pakken en dat is door rechtstreeks te werken op het onderbewuste.  Daartoe zijn vooral hypnotherapie en regressietherapie of een combinatie van de twee sterk aangewezen.

We weten nu dat het grootste deel van ons doen en laten gecontroleerd wordt door het onderbewustzijn, maar toch blijft ons bewuste ook nog verantwoordelijk voor een belangrijk aandeel.  Het is niet omdat we met onze wil er niet in slagen het onderbewustzijn meester te worden dat daarmee de kous af is.  Met ons bewuste kunnen we kiezen om er iets aan te veranderen.  Het is met onze wil dat we die keuze maken.  Natuurlijk is het zo dat het juiste middel dient gevonden te worden om te kunnen veranderen.  Zeg nu weer niet “Ik heb al alles geprobeerd en niets heeft geholpen.”  Het laatste deel is juist, maar je hebt vast nog niet alles geprobeerd!

O   O   O   O   O

Het bewustzijn kent ook haar illusies.  Velen onder ons denken dat alles goed gaat, maar in wezen wordt er vaak zodanig veel onder de mat geveegd dat er zo’n dikke bobbels komen onder te zitten dat je er nog onmogelijk kan over lopen.  Het is opvallend hoe iedereen druk bezig is.  Zelfs gepensioneerden hebben geen tijd meer.  Iedereen zoekt activiteiten om toch maar niet met zichzelf geconfronteerd te worden want daar knelt het schoentje.  Daar zouden wel eens monsters tevoorschijn kunnen komen, gedrochten waarmee men de strijd moet aanbinden.  Een strijd die berust op tal van onzekerheden omdat die monsters onvoorspelbare reacties hebben.  Dus, onder de mat ermee totdat ze van die berg opgehoopte vuiligheid afschuift en al de ellende komt bloot te liggen.  Dat uit zich in allerlei vormen, lichamelijk, psychisch of psychosomatisch.  De een krijgt een ernstige lichamelijke aandoening, de ander krijgt angstaanvallen, dwangmatig gedrag, depressie, CVS, burn-out en noem maar op.

Zolang we de illusie die wij leven niet willen zien, zal dit blijven gebeuren.  De wetenschap slooft zich uit om doeltreffendere medicatie te vinden voor nieuwe ziekten en virussen die de mensheid de laatste jaren “rijker” geworden is.  Maar er zullen steeds meer nieuwe ziekten en aandoeningen opduiken.  De ene is nog niet bestreden, of er ligt al lang weer een verse op de loer.  Zo blijft de illusie wel degelijk in stand en daarvoor is de farmaceutische sector God zo dankbaar.

Als er vroeger een dokter was in je dorp, dan mocht je je al onder de gelukkigen prijzen.  Soms moest je om bij een dokter te geraken een behoorlijke afstand afleggen.  Tegenwoordig vind je op iedere hoek van de straat een dokter, een kinesist, een tandarts, een apotheek,…  Voor een groot stuk is dat toe te schrijven aan onze welvaartstaat, maar het betekent dat er vraag naar is, dat we er meer behoefte aan hebben, dat we vaker ziek zijn.  Daar is vooral onze levensstijl verantwoordelijk voor want die zorgt ervoor dat we de stress opstapelen tot in het ozongat.  Het is waar dat we meegesleurd worden in de maatschappij, maar er is niemand die er ons toe verplicht.  We kunnen gerust wat kalmer aan doen, maar dan verdienen we minder en kunnen we niet genieten van al de aangeboden afleiding die alsmaar meer geld kost.

Stress krijg je niet alleen door het werk, maar door spanningen in relaties met andere mensen.  Waarom toch geraken mensen zo gemakkelijk in conflict?  Iedereen schreeuwt om vrede en liefde op aarde, maar leeft in oorlog met buren en familie.  Waarom maken mensen het elkaar steeds weer moeilijk?  Omdat ze met zichzelf niet in het reine zijn.  Alle in hun onderbewustzijn opgeslagen rommel (sorry voor de uitdrukking) speelt hen parten en laat hen niet toe te zijn wie ze werkelijk zijn, een wezen van liefde.  Die rommel werken ze uit op hun medemensen, liefst op diegenen die hen het nauwst aan het hart liggen.  Doorprik de illusie en kuis die rommel op.  Dan ben je perfect in staat om voorbij de maskers van de mensen te kijken, waarmee ze vergroeid zijn, en hun kern van liefde waar te nemen. 

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnotherapie

Binnenkort komt het vervolg.

Zelfhulpgroep voor mensen met negatieve emoties zoals angst, depressie, verdriet, woede, faalangst, sociale angst, agorafobie, straatvrees, hoogtevrees, claustrofobie, angst om te blozen, angst om te zweten, angst om te trillen, angst om te slikken, angst om te spreken, angst om te stotteren, angst voor slangen, angst voor bijen, angst voor spinnen, angst voor muizen, angst voor honden, angst voor katten, angst voor de dood, mensen die lijden aan hypochondrie, mensen die lijden aan hyperventilatie, mensen die lijden aan smetvrees, mensen die lijden aan paniek, mensen die lijden aan paniekaanvallen, gegeneraliseerde of algemene angststoornis.

Ontdek de onwaarschijnlijke mogelijkheden van hypnose & hypnotherapie