Het wekken van onze jonge garde verliep heel wat moeizamer dan de vorige morgen. Kamer 40 verliep zoals eerder heel vlot, kamer 41 zoals gewoonlijk heel moeizaam. In kamer 42 waren ze al vertrokken voor een duurloop, dacht ik... totdat ik de bewoners ervan (Jan en triatleet Wannes) aantrof in kamer 43. De heren van beide kamers waren er blijkbaar in geslaagd om de trainers te misleiden door bijna gans de nacht met zijn vijven in het toilet door te brengen met allerhande gezelschapsspelletjes. De heren hadden dit blijkbaar volgehouden tot 0430Hr. Bij het openen van de deur werd ik dan ook nog onder vuur genomen met een waterpistool door wie anders dan Iron Sander en zoonlief Matthias. Van twee echte mannen gesproken! Wouter had er blijkbaar plezier in. Voor dit alles bestaat in de toekomst maar één oplossing REVENGE. In kamer 45 besloot men pas na vijf minuten aankloppen de deur te openen. Hier was blijkbaar ook iets gebeurd maar tot op heden zijn Sep en Cédric daar heel discreet over gebleven. Kamer 46 en kamer 47 behoorden tot de minst problematische kamers maar niet alles is wat het lijkt. De toekomst brengt misschien meer aan het licht. De meesten strompelden als zombies naar het ontbijt. Enkel ikzelf had hiervoor een geldige reden. Enkel de eetlust van Sep en Robin bleek geen hinder te ondervinden van de vermoeidheid. Een volgend obstakel was het inpakken en opruimen van de kamers. Als we in overweging nemen dat we hier te maken hebben met een bende pubers kan ik heel voorzichtig vermelden dat dit bij de meesten matig tot redelijk vlot verliep behalve in .....jawel kamer 41 van Hanne, Nina en Lisa. Ik moest deze bewoners tot driemaal toe tot de orde roepen om resterend afval op te ruimen. Volgende keer hoop ik beroep te kunnen doen op onze Jul die volgens Hanne een militair regime hanteert. Het mag gezegd worden, wat ik in kamer 41 opmerkte vóór het opruimen vertoont gelijkenissen met de toestand in de sloppenwijken in Rio de Janeiro! Vervolgens was het terug even tijd voor het sportieve. Door betere weersomstandigheden konden we een gezellig matchke beachvolley afwerken onder muzikale begeleiding van Wouter. Het werd een eerbetoon aan onze Ruben met het liedje "Foxy Foxtrot met je elastieke benen". Daarop probeerden we onze troepen te wekken met een pittige pistetraining, voor sommigen gekoppeld aan een steeplebak MET water. Na het middagmaal trokken we richting strand om er ons weekend af te sluiten in zomerse omstandigheden. Wat daar allemaal gebeurde, verneemt u in het hieropvolgend regionaal nieuws: - Op het strand van Blankenberge werd een meeuw KO geworpen. Na verzorging kon de meeuw haar weg evenwel verderzetten. De verdachte Jasper R. blijft op te sporen. - Op datzelfde strand werd Filip, een verdwaalde Romein met stoere borst in het bijzijn van Patrick als "Miniman" opgemerkt. In de rand kan ik vermelden dat er zowel bij Filip maar zeker bij mezelf veel niet overeenkwam met de werkelijkheid. In elk geval bedankt maar weet dat er in de toekomst maar één oplossing bestaat voor dit voorval: REVENGE. - Op datzelfde strand werden twee jongens opgemerkt die poserende dames fotografeerden. Hebben Matthias en Sander last van opspelende hormonen? - Op datzelfde strand werd afscheid genomen van onze Ruben "Fox". Hij mocht zijn cadeaukes in ontvangst nemen na een heel ontroerende intro van onze pater familias Jan. - De zee bleek te koud voor de meisjes maar niet voor de jongens! Wie is er nu het sterke geslacht? Vooral voor Jasper VM was dit een verlossing want hij snakte al twee dagen naar .......water. - Onze groep bleek in de ban van een eenvoudig en vooral heel plezierig spel waarvan ik de naam kwijt ben....de ouderdom begint zich door te zetten. - Klaas had als enige geen last van de warmte. Goed ingeduffeld beschermde hij zich tegen de hevige zonnestralen. Uiteindelijk dienden we richting station af te zakken voor de terugreis. We hadden voor ieder nog een broodje en drank voorzien voor op de trein. Alles verliep vlot totdat bleek dat de NMBS onze trein doodgewoon geannuleerd had. Met dank aan een zeer gemotiveerde medewerker in het station kende de terugreis toch nog een vrij vlot verloop. De terugreis verliep verder zoals de heenreis. Vooral Phaedra, Lien, Lisa, Hanne en Nina hielden de wagon wakker. De prijs voor den braafste en rustigste gaat naar niemand minder dan .............Lucas tenzij in de nabije toekomst andere signalen de kop opsteken. Uiteindelijk mag ik zeggen dat de trainers enorm genoten hebben van dit weekend. Wij staan open voor opmerkingen en suggesties voor een eventuele tweede weekend.
Vroeg opstaan was de boodschap want om 0800Hr werden we reeds verwacht aan het ontbijt. Het opstaan verliep vrij vlot, alleen op kamer 41 (bezetting zie eerder) verliep dat iets moeizamer. De netheid op de kamers verminderde aanzienlijk, vooral op kamer 41. Kamer 45 vertoonde sporen van overdreven suikerverbruik. Na een lekker ontbijt dienden wij onze plannen te wijzigen omwille van de regen. In plaats van beachvolley trokken we de zaal in voor een partijtje volleybal. Drie teams streden tegen elkaar en nu al werd duidelijk dat je om te winnen beter niet met Sander in één team stond. Omstreeks 1045Hr stond er dan een atletiektraining op de piste gepland. Terwijl de meesten een korte snelheidstraining afwerkten, waagden enkelen zich aan een eerste training in de steeplebak, gelukkig nog even zonder water. Met veel honger begaven we ons richting eetzaal voor een warm middagmaal. Vooral Ruben had honger, hij probeerde zelfs heel zijn vuist op te eten. Ze gaan hem graag zien komen in Londen! Na het middagmaal hadden de trainers gedacht aan een middagdutje maar dat kwam er niet van want onze dames en heren wilden actief bezig blijven. Geen rust dus voor de oudjes! We verdeelden ons in twee groepen en waagden ons allen aan een uurtje basket en een uurtje badminton. Enkele weetjes: - als je wil weten wat "van het kaske naar de muur" betekent, speel dan eens badminton tegen Jan of Wouter. -Jasper R ging even buiten bewustzijn. Helemaal in paniek vroeg Filip aan Jasper hoeveel broers hij had. Zijn antwoord: "Twee, spijtig genoeg". Alles terug in orde blijkbaar. -Sommigen hebben blijkbaar enkel last van blessures als er een duurloop op het programma staat.
Even later begaven de oudsten onder ons zich richting kust voor een heel rustig duurloopje. Ruben werd gedwongen om mee te gaan loslopen want de anderen trokken richting winkelstraat op zoek naar een gepast afscheidscadeau voor onze Fox. Na het avondmaal trokken we met zijn allen naar het strand om ons even te ontspannen. Er werd een partijtje strandvoetbal gespeeld. Luitenant Sep en Kapitein Jasper VM gedroegen zich iets opvallender. In ware paracommandostijl probeerden zij de zeemeeuwen te benaderen om vervolgens een poging te ondernemen om ze met een projectiel naar de eeuwige jachtvelden te sturen. Mentale vermoeidheid?
De avond werd afgesloten met een matchke voetbal op het kunstgrasterrein, een aantal grote zakken chips en frisdrank. Van die match amateurvoetbal (synoniem voor OHL-voetbal, sorry Klaas) herinner ik mij een heel harde tackle van Lien op mijn sinds lang niet meer verzekerde benen. Iets na middernacht deden de trainers een (geluids)controle aan de verschillende kamerdeuren. Alles leek "vrij normaal" alhoewel in het volgend verslag nog zal blijken dat zelfs trainers zich kunnen vergissen en in de toekomst rekening zullen moeten houden met de leepheid van sommige jeugdige elementen binnen de groep.
Vervolgens bracht ikzelf mijn laatste nacht door in de kamer van een snurkende man die bij een eventuele volgende editie van dit weekend zonder twijfel een toeslag zal betalen voor een éénpersoonskamer. Onmenselijk, echt waar!
Omstreeks 1115Hr verzamelden we aan het station van Haacht om via Leuven naar Blankenberge te vertrekken. Ik had meteen een vreemd gevoel want iedereen was..... op tijd! Ik werd meteen hartelijk onthaald door enkele ouders: "Amai, wat een valies! Ge mocht toch niet veel meenemen". Sorry mensen maar trainers moeten op alles voorzien zijn. In Leuven vervoegden Sander en Jan onze bende. Nog in Leuven liet de NMBS ons voor de eerste keer in de steek door het gebrek aan gereserveerde plaatsen in de trein. Hierdoor dienden we ons op te splitsen waardoor de jongens, de meisjes en ikzelf een beetje apart zaten. Ik zat op twintig meter van die vijf meiden en dat was echt niet normaal! Lachen, gieren......, de sfeer zat er duidelijk al in. Omstreeks 1350Hr kwamen we aan in het zonnige Blankenberge waarna we ontvangen werden door de vriendelijke mensen van het BLOSO-domein. Filip en Wannes kwamen iets later aan met de auto. We trokken vrij snel richting kust om er iets te gaan drinken in een strandbar met speeltuin voor de allerkleinsten. Enkelen onder ons maar vooral onze allergrootste, Wouter dus, konden het niet nalaten om deze speeltuin even te testen. Op zijn minst een vreemd zicht. Tot overmaat van ramp dacht de ober dat Filip en ik op schoolreis waren met hun klas. Vorige week heb ik me nog laten vertellen dat mensen uit het onderwijs "speciallekes" zijn. Ik kan daar van meespreken. (weer slechte punten). Beide Jaspers ontpopten zich meteen tot gerenomeerde zonnekloppers. Daarna keerden we terug naar ons domein om er onze ruime en nette kamers te betrekken volgens een indeling die bepaald werd door de trainers. Iets later stond er een strandduurloop op het programma terwijl Klaas en Jan achterbleven op de squash.
Na een welverdiende douche en een lekkere avondmaaltijd trokken we richting zeedijk voor de bowling. Iedereen speelde op een hoog niveau maar toch waren er enkele opvallende dingen te noteren: -Aanvankelijk moet Sander gedacht hebben dat hij kegel per kegel moest omver werpen. -Sommigen gunden de trainers hun succes niet. -Lisa sprong opvallend voorzichtig om met de ballen terwijl Nina met een soort boogworp probeerde om de baan te vernielen. -Cédric en Phaedra vochten zoals wel eens meer een onderling duel uit. -Sep werd recordhouder van de avond.
We keerden terug naar ons verblijf waar we op het kunstgras nog een matchke voetbal speelden. De meisjes trokken gelukkig het niveau van de match op. Met enkele mooie reddingen hielden Jan en Patrick hun respectievelijke ploeg in de wedstrijd.
Omstreeks 2230Hr besloten we de omwonenden niet langer wakker te houden en naar de kamers te gaan om te gaan slapen.... of niet? Reeds na een kwartier bleken Sander en Matthias vermist. Matthias werd vrij snel ontdekt in de kamer van zijn broer. Sander liet iets langer op zich wachten tot hij al joggend, heel onschuldig en met zijn gekende glimlach, door de gang kwam gelopen.
Omstreeks middernacht voerden Filip en ik controle uit op de gang. Kamer 40 (Phaedra en Lien) ok, kamer 41 (Lisa, Nina en Hanne) licht problematisch en wordt later vervolgd, kamer 42 (Jan en Wannes) voorlopig ok, kamer 43 (Matthias, Wouter en Sander) op te volgen plaats met risico voor samenscholingen, kamer 44 (Filip en Patrick) een voorbeeldkamer, kamer 45 (Sep en Cédric) hier klopt iets niet want het is te stil, kamer 46 (Jasper R, Jasper VM en Klaas) onverwacht stil maar nog wakker, kamer 47 (Robin, Ruben en Lucas) ok. We besloten niet in te grijpen want alles bleef binnen de perken.
En dan was er Filip. Door zijn helse gesnurk waande ik me meteen in een veldslag tijdens WOII. En iedereen mag het weten, er werd gans de nacht gevochten! Tot morgen.
Aangezien de redacteur zich momenteel in volle recuperatiefase bevindt, is het nog even wachten op de drie dagverslagen van ons weekend in Blankenberge (24-26 juni). Rekening houdende met jullie reacties en met de bevindingen van de trainers denk ik dat we algemeen mogen stellen dat dit weekend geslaagd was. Alles is evenwel vatbaar voor verbetering dus alle suggesties zijn welkom voor een eventuele heruitgave van dit jaarlijks gebeuren.
We zagen nog maar eens een hechte groep ondanks de leeftijdsverschillen en het gegeven jongens-meisjes. Iedereen werd betrokken bij alle activiteiten en we hebben geen weet van enig conflict...chapeau!
Nu het weekend en vooral de examens gedaan zijn, komt het serieuze trainingswerk er echter weer aan. We hopen op dezelfde betrokkenheid en gedrevenheid van iedereen in deze groep om het resterende zomerseizoen op een verdienstelijke en aangename manier af te werken.
En nu meer weer met Frank. Vandaag wordt het zomers. Het wordt zeer warm met temperaturen die schommelen tussen 23 graden aan de kust en 31 graden boven de zandgronden in de Kempen. In Oordegem waait een matige tot soms vrij krachtige tegenwind in de laatste rechte lijn. Pas op het einde van de dag is er kans op wat sluierbewolking.
Slechts zeven atleten tekenden present op deze IFAM-meeting, stilaan een vaste afspraak op onze kalender. In chronologische volgorde kan ik jullie de volgende prestaties meegeven. Wouter kwam aan de bak op de 400m voor een duel met enkele rechtstreekse tegenstanders voor een ticket voor EYOF. Wouter, met zonnebril en witte pet, leek mij vrij ontspannen. Een beetje onbegrijpelijk werd hij echter getrakteerd op baan 7. Zoals we van hem gewoon zijn ging hij ervoor. Voor de tweede maal dit seizoen klokte hij af onder de 50sec. Zijn eindtijd was 49.90. Met een betere baanindeling en met wat meer "mikpunt" had er wat de tijd betreft zeker meer ingezeten. Verder moeten wij sportief toegeven dat enkele tegenstanders nog sterker zijn maar het siert Wouter dat hij het duel met deze kleppers is aangegaan.
Onze vermoeide Jasper R. (te fervent supporter van de rode duivels) nam eveneens deel aan de 400m. Hij ging van start in een gunstige vierde baan. Jasper eindigde in een nieuw PR met een eindtijd van 54.30. Dit is liefst twee honderdsten beter dan vorige week. Pluspunt voor zijn ouders, Jasper begon na de wedstrijd reeds met de voorbereiding van zijn examens. Hij probeerde uit te rekenen hoeveel centimeter terreinwinst hij had gemaakt met die twee honderdsten. De warmte??
Lisa kwam naar Oordegem om op de 800m revanche te nemen voor haar val in Duffel. "Revanche" is niet echt een woord dat we in verband brengen met onze "brave" Lisa maar na een "klappeke" op training probeerde ik Lisa eens iets stouter aan de start te krijgen. En mede door aanwezigheid en onder het gezag van mama Linda zijn we daar blijkbaar in geslaagd. Lisa bleef zo lang mogelijk aanklampen en eindigde in een knappe tijd en PR van 2.35.48, een verbetering van 7sec en twee honderdsten. Knap!
Matthias en Sander liepen eveneens beiden een PR op de 800m met respectievelijk 2.05.38 en 2.05.36. Dit is een verschil van, ja weeral die, twee honderdsten. Onze twee vrienden en trainingsmakkers konden er eens goed mee lachen. Misschien kunnen ze aan Jasper R. eens vragen hoeveel verschil (in centimeters) dit maakt op een 800m. Sander liep dit keer iets minder op zijn "Yuriy Borzakovskiy-sch" en liep meteen attent vooraan in de wedstrijd.
Cédric en Lucas kwamen in éénzelfde reeks aan de start voor hun 800m. Cédric was in iets mindere doen dan vorige week en liep met 2.21.60 net geen PR. Was dit te wijten aan de warmte of aan dat nachtje "slapen" in de tent met Mister Sep? Lucas vocht voor wat hij waard was en dook bij zijn eerste 800m meteen onder de psychologische grens van 2.30 met een tijd van 2.29.28. Knap toch van Lucas die volgens zijn teamgenoten ook last heeft van wedstrijdstress. Verdere details zijn me hierover nog niet gekend.
Al deze mooie resulaten maar ook die frisse pint van Linda maakten deze hete wedstrijddag draaglijk voor de trainer. Ook dank aan Bart die weeral ijverig aan het werk was met zijn fototoestel. Jul is gewaarschuwd!
In de rand van deze meeting waren weeral opmerkelijke dingen te noteren maar daar wil ik het (nog steeds) niet over hebben.
We zagen met z'n allen dat Ruben "Foxie" in Duffel reeds in goede doen was. Wel daags nadien op 29/05 heeft Ruben nog een knalprestatie neergezet. Hij won de triatlon in Maasmechelen. PROFICIAT
onthaald door enkele ouders: "Amai, wat een valies! Ge mocht toch niet veel meenemen". Sorry mensen maar trainers moeten op alles voorzien zijn.
van mama Linda zijn we daar blijkbaar in geslaagd. 
in de tent met Mister Sep?
