De form is super! De benen voelen goed! Oh, wat had ik graag geweten en getest wat dat in een wedstrijd gegeven had ... Zeker van dat ik in de buurt van mijn 2u44 had kunnen komen. Mijn Garmin fenix5 geeft een VO2 max aan van 65. Veel wil dat niet zeggen op zo'n horloge, maar toch ... hoger is dat ding de laatste jaren nog niet gegaan! Maar niet getreurd ... Ik loop elke dag mijn loopje nog. Zondag zelfs nog een lange duurloop gedaan van 33 km. Vlotjes zonder te forceren! Dit keer niet nuchter, maar met mijn spirulina-shake. Toch even  geen risico lopen en niet te veel aantasting aan mijn immuniteit. Normaal gezien neem ik voor lange duurlopen geen eten of drinken mee en heb ik dat niet nodig. Daarom toch mijn shake voor het lopen klaargemaakt. Deze shake testte ik vorig jaar al uit tijdens mijn voorbereiding en wedstrijd van de Epic 100 (100km trailloop in Spa). Spirulina is een alg en bevat de nodige proteïnen, mineralen en vitaminen.Het recept is afkomstig uit het boek 'Eet en ren' van Scott Jurek, een ultraloper die al heel wat heroïsche looptochten op zijn palmares heeft staan en  die sinds 1999 volledig plantaardig eet. In dit boek staan heel wat goede en bruikbare recepten om zelf het nodige 'runningfood' te maken.   

Recept voor deze spirulina shake 

   - 2 bananen 

 - 1 kopje diepgevroren mango en ananas blokjes 

 - 2 eetlepels spirulina

 - 1 eetlepel agave siroop

 - 4 kopjes water  

Alles gewoon in een maatbeker en met de mixer fijn mixen. Daarna alles in een flacon steken van 500 ml en dan in de trail rugzak. Alle voedingsstoffen (koolhydraten, vitaminen, mineralen, ...) aanwezig om bij lange tochten de nodige krachten op te doen. Echt een aanrader!  En nu lopen maar! Zorgen dat we niet gekwetst geraken... Persoonlijk denk ik dat het nog heel lang gaat duren vooraleer we terug wedstrijden kunnen lopen. 

Voorlopig is het dus een beetje toch zonder doel blijven doorlopen...

Of toch niet ????

De start is aan de voetbalpleinen van Antonia. Ook daar heb ik nog mooie herinneringen, en valt er heel wat te te vertellen ...In een vorig leven, zo'n 30 jaar geleden, was ik een verdienstelijke voetballer en heb ik daar talrijke derby's mogen spelen toen ik de groen-witte kleuren verdedigde van Oostmalle Sport. Ik was 16 jaar en voetbalde toen bij de plaatselijke voetclub hier in het dorp.  Ook toen was ik al zo fanatiek en heel de dag met de bal bezig. We hadden vroeger een grote hof met een aangelegd voetbalpleintje. Mijn vader had toen een goal in elkaar 'gelast'. Zo'n echte, zoals op een echt voetbalveld, met een echt net en met een hoge ijzeren omheining. Uren kon ik daar bezig zijn ... Soms met een vriend of met enkele vrienden, soms met mijn broers of gewoon alleen, ... Ik probeerde dan zoveel mogelijk keer het balletje omhoog te houden... Een keer lukte het mij de bal 2000 keer omhoog te houden... Toen uiteindelijk mijn moeder kwaad riep om uiteindelijk te komen eten, moest ik mijn recordpoging spijtig genoeg staken... Of die keer toen ik de grote raam van de berging uittrapte toen mijn moeder erachter stond en toen mijn vader daarna voor elk raam een smeedijzeren hek moest maken... Ik kocht een boek met tekeningen en uitleg over de moeilijkste dribbels, oefeningen, tackels, ... Deze oefende ik dan wel 100 keer achter elkaar, ... Maakte niet uit, ik was altijd aan het oefenen. Als het regende ging ik in de garage of op ons terras het balletje tegen de muur 'tikken' tot het tijd was om te gaan slapen. Al vlug had ik een uitmuntende techniek en werd ik tijdens één van mijn wedstrijden opgemerkt door de plaatselijke scouts van de grotere ploegen. Daar heb ik enkele jaren gevoetbald, maar uiteindelijk, om een lang verhaal kort te maken, toch te licht bevonden, ... Vanaf toen is het sportief stilletjes aan bergaf gegaan en is mijn motivatie en 'drive' uiteindelijk helemaal verdwenen en heb ik enkele jaren nadien het voetbal gelaten voor wat het was... helemaal uitgeblust. Blij dat ik nadien, na vele jaren van niet of nauwelijks sporten en veel feesten, drinken, uitgaan, ... toch terug mijn sportieve draad heb kunnen opnemen en toch het verstand heb gehad om de sportieve draad terug op te nemen. Zoals eerder gezegd in mijn blog ... De weegschaal die 83kg aanwees en nauwelijks nog 2 km kunnen lopen om met pijn in mijn borststreek te moeten stoppen. 

Nee blij  (en trots) dat ik hier vandaag sta ... 

De Naturarun in Westmalle dus ...

Vorig jaar was ik hier ook van de partij en werd ik in de laatste kilometers nog voorbij gestoken, zodoende ik mijn podiumplaats op mijn buik kon schrijven. Een 'zure' appel toen, vooral toen achteraf bleek dat mijn tegenstander een stukje afgesneden had (al dan niet bewust...) Soit, dingen die gebeuren ...

Podiumplaatsen zijn voor mij echter erg zeldzaam. Sowieso ben ik niet degene met genoeg snelheid om in de kortere wedstrijden in de buurt te komen van de eerste 3 plaatsen. Meestal zijn er wel een aantal 'jonge veulens' die me voorafgaan. In mijn leeftijdscategorie ben ik echter steeds binnen de eerste 3 of toch wel in de buurt ervan. Spijtig genoeg is hierbij niet steeds in alle wedstrijden een podium voorzien, zodoende dus dat een podiumplaats of beter erg zeldzaam voor mij is ...

Maar goed, genoeg hierover, even naar de orde van de dag ...

Het weer is goed. De laatste dagen heeft het echter veel geregend, dus ik weet dat het er in het bos erg slijkerig bij en met mijn nieuwe salomons s-lab SG heb ik dit jaar wel voldoende grip om in het slijk te ploeteren. Ik  besluit in korte broek, lang onderhemd en slinglet te starten. Ik weet ondertussen uit ervaring dat dit voldoende is, ook al is het vrij fris en 'miezert' het nog. Ik weet dat ik het na enkele kilometers meestal warm genoeg krijg. De meeste lopers kleden zich trouwens te warm, zeker tijdens wedstrijden waar de hartslag meestal toch hoger is dan tijdens een doordeweekse training. 

De start is een 'rolling start', maar ik sta vrij vooraan. Ik besluit om 'rustig' te starten en duik even later het bos in rond de 10de plaats denk ik. De laatste weken zijn er heel wat stormen hier gepasseerd en ook vandaag staat er vrij veel wind. Op de stukken wind-op-kop is het echt beuken tegen de wind. De snelle starters trappen zoals gewoonlijk wat op hun adem en moeten temporiseren. Hierdoor kan ik enkele plaatsen opschuiven en zodoende beland ik zo rond de 4de plaats. Na een 7-tal kilometer zie ik dat er toch iemand mij terug aan inhalen is. Ik blijf mijn eigen tempo lopen met de zware wind op kop ... Even later zijn we terug met 2 en probeer ik achter hem wat uit de wind te lopen. Maar blijkbaar heeft het inhalen hem toch teveel krachten gekost, want het tempo gaat er helemaal uit. Ik besluit terug de kop te pakken en laat hem definitief achter. Vanaf dan is het tempo lopen. Ik voel me sterk en kan mijn tempo goed aanhouden. De beentjes voelen goed aan. Dat voelde ik de afgelopen weken op training ook al. Ik voel dat ik stilaan weer naar mijn beste vorm aan het komen ben. Misschien als de form zo blijft en de weersomstandigheden in Gent zijn goed, zit het erin om in de buurt van mijn PR te komen (2u44min).  Ondertussen, op dit moment, weet ik echter dat een PR er zeker niet zal inzitten  )): (=Corana Crisis)

Maar goed, de benen voelen goed en ik blijf op de stukken wind-in-de-rug tempo maken. Het zware parcours met slijk en plassen maken het extra moeilijk. Ondertussen zie ik nummer 3 voor me uit lopen op een 100-150meter voor mij.  Ik ken hem, het is Christophe VH, een snelle jonge loper van 23 jaar. Ik probeer hem in het vizier te houden en hoop dat hij zich wat overschat heeft. Normaal is hij veel sneller als mezelf. Ik heb hem zo al eens kunnen kloppen, maar spijtig genoeg kom ik geen meter dichter. Op het einde zie ik me stilaan toch dichterbij komen, maar uiteindelijk strand ik op een 15 tal seconden van de 3 de plaats. Even goed als vorig jaar, maar toch minder ontgoocheld. Geklopt om mijn waarde en vooral tevreden over het goeie gevoel! Laat Gent maar komen... Niet dus!

Zoals gezegd, ik doe het al jaren, ... dus als je echt wil overschakelen zal je dit stap voor stap moeten doen, anders zal dit voor jou niet werken/lukken.  Dat wil dus zeggen dat je eerst je eigen voedingsgewoontes zal moeten veranderen. Koolhydraatarm eten, weinig suikers, tussendoortjes weglaten of zo weinig mogelijk eten tussendoor, ... allemaal zaken die je eerst zal moeten leren vooraleer je eerste 'nuchterloopje'.  

Als je dat onder de knie hebt kun je stilaan starten met nuchter te gaan lopen. Eerst kort en dan steeds verder en verder.  Zo ben ik ook begonnen ... Eerst liep ik 10km nuchter, daarna 20km en nu kan ik tot wel 2 uur en een half nuchter lopen, ... Ik voel me er super bij en voel me ook elke keer sterker en sterker worden. In het begin liep ik nog traag maar ook dat ging steeds sneller en sneller. Tegenwoordig durf ik ook tempotrainingen en intervaltrainingen nuchter doen.  Geen paniek, ik verlies hiervan geen spieren, anders zou ik nu géén spieren meer hebben. Ik moet er ook niet extra lang van herstellen, want meestal kan ik de dag nadien gewoon terug lopen en kan ik 2 dagen later terug een zwaardere training inlassen. Integendeel, ik wordt er sterker van. Het hoort intussen bij mijn wedstrijdaanpak/opbouw naar een belangrijke wedstrijd. Gisteren deed ik nog een lange duurloop van 28 km, nuchter, met 's morgens alleen een koffietje. Toen ik terugkwam had ik niet direct honger en kon ik makkelijk nog even zonder eten. Vroeger zou ik de ganse snoepkast hebben leeggegeten....

Omdat mijn loopmaat Bob met een achillespeesblessure zit, rijd ik samen met mijn vrouwke naar daar. Na een dik uurtje rijden en even zoeken naar een parkeerplekje kan ik op tijd mijn startnummer ophalen. Een half uurtje later wordt het startschot gegeven. Na een korte aanloopstrook op de asfalt, waar ik in het zog van de kopgroep loop, duiken we al vlug het bos en de velden in. De ene na de andere beklimming volgen elkaar op. De eerste hoogtemeters van het jaar zijn terug wennen en gaan moeizaam. Al vlug moet ik het eerste groepje laten gaan. Ik probeer mijn eigen tempo te zoeken. In de afdalingen probeer ik me te laten gaan, maar met de modder is het soms gokken waar je voet gaat landen. Al vlug verlies ik het zicht van de lopers voor mij uit het oog en krijg ik het gezelschap van enkele anderen. Maar ook deze mannen gaan me te snel. Vooral in de technische afdalingen verlies in telkens terrein. Ik tracht mijn eigen tempo te kiezen en mijn ademhaling onder controle te houden. Even later zit ik in de ‘flow’ en kan ik genieten van het landschap en het lopen in de natuur. De hellingen en afdalingen die ik enkele jaren geleden talloze keren met de mountainbike omhoog reed, doe ik nu al lopend. Toch wel een andere beleving🙂. Regelmatig kom ik op bekend terrein . Na een kilometer of 13 loop ik al een tijdje in het zog van nog een andere koper. Ik heb hem al een tijdje in het vizier en probeer mijn tempo op hem af te stemmen. Achter mij is niemand te zien. Achteruit kijken in een wedstrijd doe ik trouwens nooit. Het werkt demotiverend. Plots komen we aan een grote autoweg en zien we geen grote gele pijlen meer hangen. In plaats daarvan hangen er kleinere pijlen. Al vlug dringt het tot me door dat we verkeerd gelopen zijn. Eigen schuld!☹️ Bij traillopen is een foutieve weg nemen snel gebeurd. Even je aandacht ergens anders of de loper voor je blindelings volgen en je zit verkeerd. Er zit dan niks anders op dan zo snel mogelijk rechtsomkeer maken en hopen dat je niet te ver verkeerd zit. Gelukkig kom ik al vlug de verkeerd genomen splitsing tegen. Vanaf dan ben ik zo boos dat de adrenaline in mijn lijf begint te werken. Ik verhoog mijn tempo en probeer de verloren plaatsen terug goed te maken. Al vlug snel ik terug enkele lopers terug voorbij. Ik voel me nog sterk en probeer nu voluit te gaan. Ik snel nog enkele lopers voorbij. De laatste kilometer is terug asfalt. Ik voel dat er nog kracht en snelheid inzit en kan nog sterk eindigen. 12de plaats algemeen hoor ik afroepen!🙂 3de plaats bij de 40+... Dat valt mee! Niet teveel verloren door het verkeerd lopen dus. Al bij al zeker tevreden over mijn eerste loop/trail van het jaar. Een trail lopen maakt je sterker, zeker als er wat hoogtemeters in zitten. Nu terug enkele weken goed trainen en hopelijk binnen een paar weken weer wat sterker! Deze week heb ik immers besloten om de North C trail te annuleren en me toch terug te richten op een voorjaarsmarathon (29 maart in Gent)

Voor 2020 gaat de snelle marathon voor even 'in de kast' en ga ik me toch iets meer toeleggen op de (langere) trails.  Om mezelf blijven te motiveren is het voor mij toch noodzakelijk om telkens weer doelen te stellen die buiten mijn confortzone liggen. Ondertussen ligt de North C trail (50km) al vast en voor in de zomer heb ik me toch weer ingeschreven voor de EPIC100 in La Roche deze keer. Tussendoor ga ik me amuseren met enkele wedstrijdjes. Zonder hierin te overdrijven. Soms zie ik lopers die meerdere keren per maand, soms bijna elke week, wedstrijden inplannen. Herstellen na een grote (lange) wedstrijd is toch weer telkens een noodzakelijk kwaad. Te snel willen herbeginnen met wedstrijden is vragen om blessures of de oververmoeidheid ligt om de hoek te wachten. Daarom ben ik (meestal) zuinig met van mijn wedstrijden. Meestal probeer ik er één per maand te selecteren en zie ik deze als voorbereiding voor een groter doel.  Deze zondag is mijn eerste gepland : de Hageland Naturarun 18km.  De afgelopen Kerstvakantie heb ik toch heel wat kilometers kunnen lopen en toch terug enkele snelheidstrainingen kunnen afwerken. Stilaan begint het goede gevoel toch terug te komen, nadat de maand november en het eerste deel van december zo moeilijk en moeizaam verliepen. Kijken wat dat zondag gaat geven. Topvorm is er zeker nog niet, maar de conditie is goed genoeg om met een goed gevoel deze wedstrijd aan te vatten...

Om mijn planning voor 2020 helemaal klaar te hebben ben ik toch ook weer aan het nadenken om in december de Hel van Kasterlee aan te vatten. Deze ultra-duatlon die telkens plaats vindt in putteke winter deed ik eerder al 2 keer mee. De ‘Zwaarste duatlon ter wereld’,volgens de organisatoren. Zwaarder dan een Ironman, dat heb ik aan de lijve kunnen ondervinden. Vriestemperaturen, sneeuw, regen, slijk, glad... Niet iets dat je zomaar elk jaar terug doet.😨 De laatste keer was 2 jaar geleden. Ik eindigde toen op een 28ste plaats, nadat ik bijna de hele rit met zware versnellingsproblemen sukkelde. Revanche met een podium :) 40+. Dat zou mooi zijn! If you can dream it, you can do it!

En dan is er natuurlijk ook het BK in Eindhoven waar ik hiervoor ook al over sprak. Deze wedstrijd vond plaats nog in oktober2018. Onverwacht werd ik daar vice-Belgsich kampioen in de categorie M45. Uniek om mee te maken!

Dit even om kort te schetsen dat ik niet heb stil gezeten. Ondertussen heb ik vorige week mijn tweede BK in Eindhoven achter de rug en met een tijd van 2u49'24" en een vijfde plaats in een veel sterker deelnemersveld als het jaar daarvoor ben ik echt wel dik content! Leuke wedstrijd en eindelijk nog eens een goed gevoel in het tweede deel van mijn marathon.

Tijd om even te genieten en stil te staan bij mijn volgende sportieve plannen. 

Vooreerst zoals je ziet ga ik terug proberen deze blog op regelmatige wijze bij te houden en up-to-date te houden. We zullen zien of me dit gaat lukken. Want ik sportieve uitspraken durf ik wel eens op terug te komen... Na mijn aankomst in Spa bij de Epic100 had ik gezegd 'dit nooit meer', maar zoals de meeste sporters onder jullie weten jullie dat zulke uitspraken na een zware wedstrijd heel relatief zijn.  Meestal wil dit gewoon  zeggen "Ik sta hier volgend jaar terug." Ik ben dus terug ingeschreven voor de Epic100. Deze keer vindt de wedstrijd plaats op 15 augustus 2020 in La Roche. Dus deze staat al gepland. In het voorjaar zal het waarschijnlijk terug een marathon worden. Misschien wel de nieuwe marathon in het voorjaar in Gent? We zien nog wel ...

Oh ja, daar was ik gisteren ook nog naar het kijken! Een docu over de UTMB. Deze 2 EPIC-wedstrijden zouden me in totaal 8 ITRA punten opleveren. Dat zouden er genoeg zijn voor de TBS (één van de 'kleinere' wedstrijden van de UTMB. 145km en bijna 9000 hoogtemeters. Wie weet???

In ieder geval houd ik jullie op de hoogte!