Ik ben Michael Andries
Ik ben een man en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Monteur Bovenleiding.
Ik ben geboren op 19/08/1982 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
11/02: Trail des Bosses 25km 26/02: (W) Lennik 30km 04/03: (W) Stekene 30km 11/03: (W) Aarschot 30km 25/03: (W) Antwerpen 20km 01/04: (W) Scherpenheuvel 42km 07/04: (W) Kasterlee 30km 15/04: Spa-Olne 33km 07/05 => 18/05: Trekking La Palma 20/05: La Grimace du grand George 25km 02/06: (W) Gelrode 50km 15/07: Les Crêtes de l'eau Noire 30km 05/08: Trail de Val d' Heure 36km
Vandaag was het dan weer zover, ons wekelijks uitstapje voor onze lange duurloop af te werken. Deze keer hadden we voor Huldenberg gekozen als plaats van gebeuren. Gelegen tussen Leuven en Waterlo, zodus al vrij heuvelachtig. Het was even twijfelen wat ik ging doen want er was een 25km afstand en een 23km. Uiteindelijk met het oog op de duurloop van morgen toch maar geopteerd voor de 23km. Eigenlijk begon het al niet zo goed. Na 500m hadden we al een pijltje gemist en zaten we al een stuk verkeerd. Buiten dat echter geen problemen gehad, hoewel de zichtbaarheid van de pijltjes toch niet alles was. Opletten geblazen dus. Het parcours was totaal verschillend van dat van vorige week. Het was minder technisch, veel makkelijke stukken, toch ook een hele hoop verharde weg. Nu je hoort me niet klagen, want het was een heel mooie omloop, alleen op trail gebied was het een beetje magertjes. Het moet ook niet altijd te moeilijk zijn hé. Wat op technisch gebied ontbrak als uitdaging, werd dan op fysiek vlak ge compenseerd. Er waren toch wel heel wat hellingen aanwezig en geen kleintjes hoor. Telkens fameuze stukken, niet die kleine kempische heuveltjes zoals in Meerhout. Ik voel het toch goed in de beentjes hoor! Natuurlijk was het vandaag een super weertje om te lopen, zo mag het van mij alle dagen zijn. Niet te warm, mooi zonnetje, frisjes in de schaduw, Ideaal! Nu het gevoel dat ik aan vandaag overhoud is hoopvol. Ik voel me goed, lichtjes stijf in de liezen, lichtjes vermoeide benen. Niks abnormaals dus, hopen dat de opbouw zo rustig aan verder kan verlopen en dat de kwaaltjes uitblijven. Oh ja, kga vanavond eens op tijd slapen denk ik ......
Zoals we al eerder gezegd hadden in onze blogjes, hadden we het goede voornemen om enkele wandelingen van aktivia, vwf of andere vereniging te gaan lopen als lange duurloop. Voor vandaag hadden we er eentje uitgepikt in Meerhout, Zittaard eigenlijk om precies te zijn. Wederom niet al te ver van ons huisje of, wat het toch makkelijk maakt. Kwartiertje rijden en we konden van start gaan. Het was wel een broeierig weertje, niet echt zonnig maar wel drukkend, al goed was er af en toe een briesje. Ik zou de 25km voor mij nemen terwijl Carmen de 18km zou nemen. Het was een mooi parcours met toch wel wat hindernissen in: los zand, heuveltjes en lastige single tracks. Kortom alles wat een trail-training moet hebben. Nu het gevoel was eigenlijk wel goed onderweg, misschien een beetje vermoeide benen. Dat kan echter gedeeltelijk aan het duffe weer gelegen hebben, misschien ook wel doordat ik al een hele tijd niet meer lang heb kunnen slapen. Ik zou toch eens moeten proberen om wat vroeger te gaan slapen. Nog een goed voornemen.... Op naar volgende week dan staat er 24km in Huldenberg op het programma.
Michael
Na zondag, het vorige blogje, heb ik nog mooi mijn trainen gedaan. Maandag rustig langs de nete voor een korte 40 minuten, woensdag 2 mooie toeren die wij hebben gebombardeerd tot de toer van 'Mie Maan' (= cafétje langs het parcour). Goed voor een training van 80 minuten. Donderdag waren we een avondje in Hoboken en dan ben ik langs het Fort VIII gepasseerd. Nog eens leuk zo langs het vertrouwde parcour van vroeger. Nogal nostalgie Vandaag waren we dan vertrokken naar Meerhout waar ik een mooie 18,7km heb gelopen. Ik heb 2 uur gelopen en dan een 10-tal minuten uitgewandeld. Het parcour was toch niet zo van poespas. Los zand, heuveltjes, .... Toch heb ik genoten van het parcour. Het weer was mooi meegenomen al was het wel wat drukkend. Thuis gekomen lekker gegeten voor onze middag... en dan was mijn pijp even uit... Ik voelde me echt niet zo goed en ben dan maar wijselijk even gaan liggen. Dat uurtje heeft wel goed gedaan, maar voel me nog niet 100% Ik denk dat het dringend tijd wordt om eens wat bij te slapen en in de week wat vroeger te gaan slapen al heb ik mijn leven al wat gebetert en probeer ik tegenwoordig voor 23u in bed te liggen. Maar die wekker gaat altijd zo vroeg af e 5u30.....
Carmen
Bijgevoegd nog enkele foto's van vandaag. Van de hand van Michael
Ik heb nog eens de tijd gevonden om een tekst te schrijven, want mijn laatste verslag dateert van met de dodentocht. Ik moet mij verontschuldigen, want ik heb het momenteel zo druk. Werken, lopen, Duitse avondles op dinsdag, festivals of feestjes in het weekend, familiale verplichtingen en af en toe toch ook wel slapen. Vandaag had ik eens serieus de tijd om het huis hier onderhanden te nemen. Michael was niet thuis dus had ik vrij spel. Hij ging met zijn neef en ne vriend naar de trucksrun in Zolder zien. Hele dag weg dus had ik de tijd om hier orde op zaken te stellen. Je hebt mijn evolutie nog wel kunnen volgen bij michael. Hoe staat het nu? Na de dodentocht heb ik het rustig aan gedaan en stilletjes aan terug aan het opbouwen, richting de halve marathon van Kasterlee. Hoe is het met mij kuit? Awel vrij goed. Elke avond smeer ik er alchipan aan en dat helpt precies toch wel, want ik heb geen krampen meer gehad. Dat is toch wel goed nieuws. Gisteren hebben we een georganiseerde wandeling gebruikt als training en dat vond ik wel gezellig en leuk. Ander gebied om te trainen is toch altijd wel fijn en is maakt het trainen ook wat boeiender dan altijd maar hetzelfde. Anders kan het om de duur wel vervelen. Ik merkte wel dat mijn tempo niet meer zo snel is dan voordien. Toch ga ik mij hierin niet forceren zo pruttelt de kuit niet. We zien wel later naar het tempo.
Voïla ik hoop dat ik nu weer sneller een berichtje kan posten! En nu ga ik mijn Duits nog wat inoefenen
We zijn nu toch al even terug bezig na onze periode van rust en ik moet zeggen dat alles eigenlijk vrij probleemloos verloopt. We bouwen allebei rustig terug op naar een aanvaardbaar aantal trainingskilometers en tot hiertoe valt ons dat nog niet te zwaar uit. Ik heb betrekkelijk weinig hinder van m'n kwaaltjes en Carmen klaagt toch ook niet direct meer over haar kuit. Dus hopen we dat alles zo verder blijft gaan naarmate we de kilometers gaan opdrijven. We hebben allebei Kasterlee op het oog, ik de hele en Carmen de halve. Eigenlijk gewoon omdat ik daar al elk jaar heb gelopen sinds ik begonnen ben en er nog nooit spijt van gehad heb. Een mooie goed georganiseerde natuurmarathon, leunt ook wel een beetje aan bij een nieuwe passie die ik het afgelopen jaar ontwikkeld heb, traillopen. Dit weekend zullen we wel weer wat moeten schipperen met onze trainingen want we gaan een weekendje naar Stekene voor ons jaarlijks festivalletje, Crammerock. We gaan allessinds de alcoholconsumptie proberen te beperken. Zaterdag wel trainen, maar dat zal nog wel lukken moeten beiden maar 1u40 lopen en dat valt nog wel in het programma in te passen. Volgende week gaan we dan starten met iets dat ik eens wou uitproberen. We gaan zoveel mogelijk in het weekend onze lange duurlopen vervangen door duurlopen op lokatie. We gaan eigenlijk proberen om in de buurt georganiseerde wandelingen van Aktivia, kwb of dergelijke te vinden om die dan al lopend te volbrengen. Zo oefenen we ons toch wekelijks op het traillopen en hebben we wat meer afwisseling in ons parcours. Dus volgende week de eerste keer in Molenstede, nabij Diest, voor een 20km.
Het heeft ons beiden deugd gedaan, vandaag was de laatste dag van onze rustperiode na den dodentocht. Een goede week hebben we allebei bitter weinig op sportvlak gedaan, buiten enkele recreatieve fietstochtjes. Nu het herstel na m'n 100km verliep verbazend goed,ik had verwacht dagenlang stijf te zijn, maar dat viel enorm mee. Eigenlijk ben ik bijna niet stijf geweest, misschien wel omdat ik aan zo'n lage hartslag gelopen heb. De recuperatie van m'n beenderengestel liep ietsjes moeizamer, maar zeker niet problematisch. Na 2 dagen waren m'n knieën en enkels al weer de oude, m'n bekken/heup heeft een daggetje langer geduurd. Dus eigenlijk niet al te zwaar, wat me echt wel verbaasde. Nu zijn de plannen voor de rest van het seizoen wat aangepast. We hadden eerst Eindhoven op de kalender gezet, dit om ne keer te proberen een knaltijd te lopen op de marathon. Deze hebben we echter geschrapt doordat we allebei met wat lichte blessuretjes kampten voor 14/15-08. Dus hebben we een week rust genomen en gaan we ons nu rustig voorbereiden naar Kasterlee toe. Geen echte ambities daarvoor, enkel m'n parcoursrecord wat scherper stellen en voor Carmen dan hetzelfde op de halve. Nog niet echt in topvorm zijn dan, daarna blijven doorwerken om te proberen een vorm piek te bereiken volgend jaar in februari/maart voor de 6 uur van Stein. Als ik bekijk hoe ik het dit voorjaar heb aangepakt moet dat juist uitkomen. Dit jaar was ik echt super in Voorn en ga proberen zowat dezelfe voorbereiding te doen als daar naartoe, misschien wat extra kilometers. Carmen haar herstel verliep ook heel vlot, vooral wat vermoeidheid achteraf en haar kuit. Die is trouwens nog altijd niet echt in orden, maar gaan dat goed in het oog houden en de schema's er aan aanpassen. Misschien toch nog eens naar de dokter als het echt blijft aanhouden. Zo, morgen vliegen we er weer met volle goesting in!
Bijgevoegd: Enkele foto's van een bevriende wandelaar die ons gekiekt heeft. Ik wachtend aan de start samen met m'n moeder (JA, zij heeft ook weer uitgewandeld en dit wel voor de 4e keer en nog de snelste tot hiertoe) De tweede toont Carmen in volle actie
Nu even de tijd maken om een verslagje te maken van de dodentocht. Ik zal dan maar beginnen bij het begin. We hadden ons voorgenomen om te trachten niet te vroeg te gaan slapen de donderdag, zodat we goed konden uitslapen vrijdag. Vrijdag had ik verlof op het werk. Rond 01u30 gaan slapen. Toen was ik echt wel moe, want ik was donderdag nog gaan werken. Vrijdag werden we beiden wakker rond 7u00.... oei oei dat was nog wel wat vroeg Toch nog even de ogen gesloten. Rond 9u30 terug wakker dan maar opgestaan. En een goed ontbijt genomen. Ik voelde mij precies toch nog wat moe en na het ontbijt ben ik nog even gaan snoezen op het bed. Rond 11u30 terug opgestaan. Michael was al bezig met een lekker middagmaal te bereiden: spek met eieren. Dat smaakte. Ook had hij ons avondmaal dat we meenamen aan de start klaar gemaakt en verdeeld in wegwerppotjes. Na het middagmaal hebben we ons klaar gemaakt. De zakken ingeladen voor in de volgwagen (mijn schoonvader) met koekjes, sapjes, drinken, ... Rond 15u00 vertrokken we richting Bornem. Toch wel een ritje van een goed uurtje, zelfs iets langer. Onderweg kregen we al telefoon van mijn schoonouders om te vragen of we al waren we vertrokken en spraken we een afspreekpunt af. 16u30 waren we ter plaatse. Van afhaling van onze chips moesten we ons geen zorgen maken, want mijn schoonvader was dit al enkele weken voordien gaan ophalen. Handig. We hadden ons nog even op een grasveldje aan de auto gezet. We hadden goede kussens bij om op te zitten. Even gezeten en gelezen. Het was al snel tijd om ons verder klaar te maken. Schoenen aan, chips bevestigen, ... Als we daarmee klaar waren zette mijn schoonvader ons af aan de start. Daar zatten al enkele groepjes mensen te wachten. We hadden ons geplaceerd in de schaduw op een matje dat we na de start weg konden gooien, want dit was kapot. Nog even ons neergelegd. Wanneer onze maagjes begonnen te grommen hebben we ons avondmaal dat Michael 's middags had gemaakt opgegeten. Rond 18u30 gingen de hekken open en konden we richting start. Dit maal was het later open, want ze moesten de gele bandjes nog afscheuren. Een probeersel om aan de posten te kunnen zien wie er meedoet en recht heeft op drinken en eten. We stonden mooi aan de start, maar het was natuurlijk nog 2u30 wachten tot we van start gingen. We hadden ons dan maar verbroerderd met de mensen rondom ons. Dan gingen we van start. Ik nam afscheid van Michael en zijn mama, want we gingen elk ons tempo. Ik had voorgenomen om in begin te lopen zodat ik al uit de eerste drukte was. Al gauw had ik een rustig tempo gevonden en liep ik naast een oudere dame. Al gauw raakte we aan de praat. Na een 40 minuutjes te hebben gelopen had ik even beslist te wandelen. Al gauw kwam ik aan de eerste post. Een goede beker water was snel binnen. Nog even doorgewandeld en dan terug beginnen lopen. Ondertussen had ik al enkele smsjes met succeswensen van familie en vrienden gehad. Dat vond ik wel heel leuk. Toen ik terug een tijdje aan het lopen was, kwam ik een bekende blogger tegen: dirk. Al gauw was spontaan beslist dat we een hele tijd samen zouden lopen. Ik was toch blij dat ik kompaan had, want ik had geen lichtje bij en dirk wel en dit konden we echt wel op de donkere stukken gebruiken. Anders hadden er ongelukken gebeurd vrees ik. Want net voor we een donker stuk begonnen, zaggen we een vrouw serieus vallen. Dirk snelde haar ter hulp. Bleek later dat het de vrouw was waar ik in begin bij liep. Zij was stevig op haar gezicht gegaan en is noodgedwongen moeten stoppen. Het was wel leuk om iemand te hebben waar je een tettertje met kon doen. Ik heb vooral geluisterd naar Dirk's straffe verhalen Toen we al even samen op pad waren hoorden we in de verte een dame zeggen: " Dat zullen wel vader en dochter zijn" Dat vonden we beide wel grappig, het kon nog e. Na een 22km denk ik besliste we om verder te wandelen. Eigenlijk had ik al verder gelopen dan dat ik voorop had gesteld, maar ik zou het spijtig hebben gevonden om dirk te laten gaan dus ben ik braaf bij hem gebleven. Het was nog zo gezellig en het leidt wel af van de lange stukken Aan de controleposten nam Dirk meestal wel even rust en ging ik rustig door. Hij haalde me altijd wel terug bij. Aan de palm rond 5u nam Dirk een lange pauze. Ik had me ook even gezet, at een sandwich en wat druifjes en ging er weer van door. Dan heb ik een heel stuk alleen doorgegaan. Algauw kwam ik weer in gezelschap en dat verzette mijn gedachte wel wat. Al die verhalen vond ik wel leuk te horen. Vaak kreeg ik veel lof over mijn prestatie enz. dat deed wel deugd om te horen en motiveerde me weer om door te zetten. Tussen Merchtem en Buggenhout was het echt afzien. Zo'n lang stuk van bijna 10km... Op een gegeven moment zat ik echt met tranen in de ogen. Ik weet nog altijd niet hoe dit kwam... waarschijnlijk het afzien, het lange stuk, de vermoeidheid, ... Ik was dan ook blij dat mijn schoonvader aan Buggenhout stond. Even gepraat en op de foto, dat was een hele klus, want uiteindelijk bleken de batterijen plat en moesten deze nog vervangen worden. Eens op de foto kon ik weer van start. Nog 30km te gaan. Ik was blij dat nu de controleposten meer op elkaar volgde. Het lijkt dan toch dat het sneller gaat Tussendoor kreeg ik ook Michael aan telefoon om te horen hoe het ging, hoe ver hij en ik zat, ... Dat was toch wel fijn, even die afleiding. Eens in Sint - Amands kwam het stuk van de dijk. Dat was nog een heel stuk in de zon. Pff en mijn tempo was toch al een pak trager. Onderweg kreeg ik toch nog wat aanmoediging van de andere deelnemers die me voorbij gingen. Weer wat extra boost. Na een tijdje alleen op de dijk te hebben vertroefd hoorden ik opeens iemand achter mij. Dirk stond er weer. Hij dacht dat ik al lang binnen zou zijn geweest... maar dat was niet zo, want mijn tempo was toch wat trager geworden. Ik was echt blij dat hij de laatste 5 kilometers mij er door kon sleuren, want ik had dat toch wel nodig. Moest ik deze alleen hebben gedaan, zouden ze zeker lang hebben geduurd. In Branst stond mijn schoonvader nog een keertje, maar Dirk raadde aan om gewoon door te gaan, want we waren er toch bijna. De laatste kilometers was ik blij dat er mensen naast de kant sproeiers, emmers, ... hadden gezet, zodat we ons even konden verfrissen. Amai die laatste kilometers duurde echt lang........... En dan de laatste 500 meter..... en dan waren we er. Om 14u30waren we aangekomen !! Ik was echt zo blij. Mijn schoonvader stond al klaar met het fototoestel en Michael zat half slapend te wachten in de tent. De temperatuur in tent was me iets te warm, want ik begon op eens wat te draaien en had het gevoel flauw te vallen Even op een stoel, dan naar buiten. Nog niet goed. Dan ben ik gewoon op de grond gaan liggen, maar dat was niet zo slim, want was in de zon. Michael had al snel een plekje uit de zon gevonden en daar konden we dan gaan zitten met een lekkere koude Cola, want die kon ik echt gebruiken en dat deed echt deugd!! Iets dat de weinig aanwezig was op de controleposten. Na even te wachten was om 16u15 Michael's mama er en konden we richting Hoboken. We hadden wijselijk besloten daar te overnachten en niet meer naar Herselt te rijden.
Voïla, mijn verhaal van de den dodentocht. Dat van Michael zal weldra wel verschijnen.
Deze keer na twee keer te hebben over geslagen na een mislukte poging in 2006, waar we gestrand zijn op 69km in Buggenhout, gingen we nog eens een keertje proberen om m'n moeder na te doen. Het grootste doel was uitlopen, voor mij liefst voor de middag en als het even kon misschien wel binnen de 12 uur. Het hele pre-start gebeuren kun je wel lezen in Carmen's verslag, bij mij liep dat nagenoeg hetzelfde. Juist, vanf de start scheiden onze wegen. Ik had mezelf voorgenomen zo veel mogelijk te lopen, van wandelen gaan m'n voeten namelijk snel pijn doen..... Aanvankelijk de eerste tientallen kilometers ging dat erg vlot, veel volk langs de weg, een aangename sfeer onder de lopers, af en toe een babbeltje met de collega's, wat verhalen en ambities uitwisselen. Kortom, van de eerste 40 kilometer tot aan den Duvel niet echt iets gevoelt. Vanaf dan, zoals ik blijkbaar altijd heb, begon het eten wat moeilijker te gaan. Ik bleef precies altijd met een brokje zitten in m'n maag, dan ben ik maar stillaan overgeschakeld van het vaste naar het vloeibare voedsel. Wat toch niet alles is vind ik, al die smaakjes, pfff, geef mij maar een sandwichje... neutrale smaak en boordevol koolhydraten, zeker wanneer je er honing tussen smeert. Maar ja, dat verteerde dus moeilijk, dus werd het sportdrank, compotsapjes en af en toe waar ik wat chocolade (mars) kon krijgen speelde ik dat ook naar binnen. Al bij al viel dat etensprobleem op dat moment nog heel goed mee. Van de Duvel (40km) naar de Palm (50km) geen probleem eigenlijk, alleen begon het publiek langs het parcours stilletjes aan uit te dunnen en werd het wel wat eenzamer. Dan van Palm naar Merchtem (57,5) nog eens een lang stuk, was het echt stil, tussen de velden, zelfs een paar lichte hellingen. Hier moest ik echt wel opletten om niet verkeerd te lopen wat had weinig collega's in m'n buurt. Dan van Merchtem naar Buggenhout (67km) kwam een zwaar stuk, dat wisten we nog van onze vorige deelname. Ik zat echter nog goed, en zag er niet echt tegenop om de 10km tussen die twee posten te overbruggen. Het was nu echter wel heel donker en het was goed opletten geblazen, die concentratie vergt dan ook wel wat energie. En dat stuk bleef maar duren, enkele malen dat we een pijl Buggenhout zagen, sloegen wij af naar de andere kant, echt demotiverend. Daar heb ik toch een lichte mentale tik gekregen, geen erg, maar ik begon toch te beseffen dat alles niet zo gemakkelijk kon blijven gaan. De stukken die ik wandelde om m'n proviand binnen te krijgen begonnen ook langzamerhand groter te worden en het werd steeds moeilijker om terug m'n ritme te vinden in het lopen. Dan na een lang interval toch in Buggenhout aangekomen om weer verder te trekken richting Lippelo (75km). Op dit stuk heb ik enkele stukken, die echt slecht lagen om te lopen voor m'n eigen veiligheid gewandeld, door de vermoeidheid ging de concentratie namelijk naar omlaag. Het was dan ook al rondom 6 uur in de morgen, het koudste punt van de tocht. Dan wordt alles zwaar, je begint je te ergeren aan van alles en nog wat. Dan aan de post stond m'n vader, dat was dan wel een plezante afwisseling. Voor hem misschien niet zo, als ik met een wedstrijd bezig ben, ben ik meestal niet om aan te spreken wanneer het moeilijk gaat. Ik ben dan redelijk kortaf en heb dan weinig geduld. Na wat gezaag van mijn kant en de goede intenties van m'n vader terug op pad met vers proviand. Nu richting Puurs (81km), ik zag op m'n horloge dat 12uur heel moeilijk begon te worden. Ik had dan ook geen zin mezelf in de vernieling te lopen om daar net buiten te eindigen. Dan heb ik maar beslist om van hieruit de resterende 25km te wandelen, om toch mezelf niet te veel te beschadigen. Aanvankeleijk ging dit zeer goed, het eerste stuk zelfs aan 5,5km/h! een goed tempo na 75km lopen denk ik dan. Alleen koelde ik wel wat af en moest ik m'n armstukken (afgeknipte voetbalkousen) aandoen. Het bleef echter nog altijd wat koud aanvoelen, vooral aan m'n handen. Misschien iets om te onthouden voor een volgende keer. De moraal kwam echter terug en na de bijgestelde ambities zag ik het allemaal weer rooskleurig voor me. In Puurs stond m'n vader er dan weer, wat ik eigenlijk niet verwachte, had hem eerder bij m'n moeder of bij carmen verwacht. Enfin, hem dan gezegd dat het goed ging en hem naar de "meisjes" gestuurd. Ik dan vertrokken richting Oppuurs (86km) Eigenlijk een stuk dat redelijk vlot ging, ja het begon wel te wegen maar het ging nog altijd. Dan van Oppuurs naar St-Amands (90km), dit stuk liep achteraf bekeken ook niet zo slecht, maar het voelde in ieder geval niet zo aan. De rug begon enorm stijf aan te voelen en het werd zoeken naar de juiste positie. Als snel schoot me een ingeving te binnen: "een corset geeft toch ook steun.... zou ik m'n heuptasje niet al geïmproviseerd corset kunnen gebruiken? ...... m'n tasje dan heel hard aan gespannen..... en ja het hielp, de pijn was minder!" Vanaf dan begon ook elk beetje afleiding een enorm blij afwisseling te worden. Een gesprekje met een toeschouwer, een collega wandelaar die me aanmoedigt, mezelf bezig houden met drinken en eten, eens bellen naar Carmen, m'n moeder of m'n vader. Alles was welkom om de aandacht van het afzien af te lijden. St-Amands was dan de voorlaatste post, maar het einde was zeker nog niet in zicht. Onderweg hadden ervaren mannen me verteld dat d'n dijk richting Branst (95km) ook nog een ferm stuk afzien is. Het was spijtig genoeg niets overdreven, de zon kwam er volop door, ik kreeg met moeite nog iets binnen, en de benen bleven gaan, maar niet op de manier dat het in het begin ging hoor.... Na de post kwam ik m'n vader nog eens tegen en heb hem m'n overtollige baggage afgegeven. Dan verder gestrompeld richting Branst. Op dit lastige stuk zag ik stuk voor stuk deelnemers passeren die ik al uren niet meer gezien had, maar die in tegenstelling tot ik wel een gelijkmatig tempo hadden kunnen aanhouden. Ik had echt last van de warmte en was dan ook blij dat de laatste controlepost aan de horizon verscheen. Bij het aankomen daar had ik geen problemen, maar ik neem er een paar slokken water en dan plots begint m'n wereld te draaien..... Ik kreeg het warm en koud tegelijk, buikkrampen, misselijk..... Ik ga zitten..... M'n vader komt me aanmoedigen.... Niet blijven zitten, Je bent er bijna, Het gaat je wel lukken, Kom op man!...... Ik hoor hem praktisch niet...... Ik denk bij mezelf...... Het gaat toch niet waar zijn....... Op 5km? nee toch....... Ik steek m'n vinger in m'n keel.......... Bweurk, dat lucht al op, pffff, nog een keer, dat doet pijn...... Blijven zitten, beetje op adem komen........ Krampen zijn nog niet weg ............ Strompel naar de WC............. Half slapend........ Zeker 10min tot 15min op de WC gezeten......... M'n vader aan de deur: "Niet in slaap vallen hé!" ........... Er terug vanaf geraakt............ Slapende voeten, niet plezant na 95km, speciaal gevoel hoor.......... Terug een wat beter gevoel........... Nog wat twijfel.......... Terug op pad. Dit was de zwaarste slag die ik in m'n sportleven heb moeten overwinnen, als dit 10km vroeger gebeurd was weet ik niet of ik de 100km gehaald had. Ik had m'n buff afgedaan en bij vertrek goed nat gemaakt om me op het laaste stuk wat te kunnen verfrissen. Het was nodig, ik zag af, ik kreeg een echte dégou van de zon. Al bij al was m'n tempo nog aannemelijk hoor 11min voor 1km valt toch nog mee na zo'n inzinking. Onderweg nog eens m'n hoofd kunnen nat maken bij twee vriendelijk toeschouwers. Wat men voordien zei over Branst klopt dus echt niet hé, Als je op die laatste post bent dan voel je niks meer en loop je in een roes uit. Vergeet dat dus hé, dat waren voor mij de moeilijkste meters. Behalve de laaste 500 misschien, dan weet je pas dat je er zeker gaat komen. Wat men dan nog zei, op het laaste word je echt vooruit gestuwd door de massa.... niks massa te zijn bij mij hoor. Die komen pas als de echte lijken binnenkomen, dan staan ze rijen dik. Bij mij echter de echte sympathisanten, die echt gemeend vol bewondering in hun handen klappen. Er komen tranen in m'n ogen en ik geneer me er niet voor. Ik ben diep gegaan en kom aan. 11u44 was het, een tocht van 100km volbracht in 14u44, een nieuw PR.......
Dan is het zover, het moment waar we een jaar lang naartoe geleefd hebben. Morgen om 21uur starten we met onze tocht van 100km door de velden van Bornem en omstreken. Ik moet zeggen dat ik er de laatste dagen weer meer moed in begin te krijgen, het kopje begint veel positiever te denken. Het komt eigenlijk doordat het scheen been echt wel beter aanvoelt nu, na hele tudes zalf en een halve apotheek aan pilletjes mocht cat dan ook wel. Het is te hopen dat ze zich koest houdt onderweg, maar pijn doen gaat het zowieso. Het plan bij mij, overleven.... Traag beginnen, bij elke post een 5tal minuutjes doorwandelen en proviand opnemen. Proberen om zo veel en zo lang mogelijk aan een rustig tempo te kunnen lopen. Véél drinken, regelmatig eten, niet verkeerd lopen..... Het doel blijft uitlopen, hetgeen al een hele prestatie zou zijn, maar stiekem blijf ik toch hopen om het te kunnen klaren onder de 12uur. Dat is namelijk de limiet die je moet lopen voor Torhout, als ik dat kan weet ik dat ik echt wel toch het selecte clubje van de ultralopers behoor. Carmen ziet het ook volledig zitten, haar kuit heeft dit weekend nog wel eens geprotesteerd, maar tijdens de training heeft ze er geen greintje last van ondervonden. Dus zou zij normaal gezien ook in staat moeten zijn om ver te komen, wat zeg ik, om uit te lopen. Bij haar geen illusies over aankomsttijden, gewoon zien dat ze aankomt. Ze is van plan in het begin korte stukjes te lopen en af te wisselen met wandelen. Gewoon omdat je dan verschillende spiergroepen aanspreekt en je daardoor de belasting op je gestel wat verdeelt. Door haar kuitperikelen heeft ze echter niet al te veel kilometers in de benen en heb ik haar geadviseerd niet veel meer dan 2uur te lopen. Als ze dat doet in stukjes van 15min dan kan ze toch 8 periodes lopen en dan zit ze toch al gauw tussen de 30km en 35km. Als ze dan vanaf daar een mooi wandelritme kan vinden is ze waarschijnlijk vertrokken om mooi te eindigen. Ze heeft bewezen in Duitsland dat ze ver kan gaan, dus mag er eigenlijk geen twijfel zijn. Ik denk dat we allebei mentaal sterk staan, we geloven er terug compleet in, dus dat ze ginder in Bornem maar oppassen want morgen staan we er!
Hieronder een beeld van wat ons te wachten staat, bijna 10000 deelnemers aan de start, dat wordt wringen in het begin......
Jaja, het begint te korten, ons grote doel van dit jaar! Bijna is het zover en we kunnen na vier jaar nog eens een kansje wagen om de dodentocht (100km) uit te lopen. Dat zal toch de grootste betrachting blijven voor ons. We zijn immers alletwee niet echt in topvorm. Zoals in eerdere blogs te lezen is kampen we allebij met onze eigen kwaaltjes. Ik zit nog met een souvenietje uit Duitsland, een ontsteking op m'n grote teen en voetwreef, plus dat m'n scheentjes ook regelmatig protesteren onder de druk van het trainingsschema. Dat ondertussen toch ook al heel wat kilometers minder bevat als eerst gepland. Carmen blijft nog altijd een beetje op de sukkel met haar kuit, hoewel het stilletjes aan toch begint te gaan. Alleen heeft ze bij gevolg daarvan niet genoeg kilometers kunnen trainen om optimaal voorbereid te zijn. Nu een voordeel van 100km te willen volbrengen is dat het 40% training is en 60% mentaal. Als het hoofdje niet goed zit dan mag je nog zoveel getraind hebben dan loop of wandel je dat toch niet uit. Nu zijn we er wel redelijk zeker van dat we dat in de benen hebben, we hebben immers een heel jaar onszelf voor bereid. We zijn regelmatig lange wandelingen gaan doen, hebben goed getraind op loopvlak, zijn toch wel min of meer fit, alleen niet in top-conditie. Je hoeft natuurlijk niet in de vorm van je leven te zijn om aan zoiets te beginnen hé, alleen weten hoe het te doseren, dat gaat de grote opdracht worden. De meeste trainingsarbeid zit er voor mij op, sinds Bärenfelds ben ik eigenlijk al aan het afbouwen. Nu nog om de dag een keertje niet en dan wel trainen en ik moet er normaal klaar voor zijn. Zoveel mogelijk recupereren en niet te veel onnodige inspanningen doen en het zal wel goed komen met ons.
Bijgevoegd: Fotootjes van de Bärenfeldslauf, in het begin kon ik nog lachen maar als je de laatste foto ziet na de aankomst....
Ik ga gewoon een "kort" verslagje plaatsen over m'n ultra-trail ervaring. De andere bezigheden tijdens ons weekendje Hünsruck komen misschien later nog wel eens aan bod. Het hoofddoel van ons reisje was immers de Bärenfelds ultra-trail en marathon (voor Carmen dan). Zoals eerder gezegd was het doel tussen de 7:00 en 7:30 en zien dat ik nog overheb op het laatst, ik zat zelfs met een tijd van minder dan 7uur in gedachte. Dromen mag niet. Wel de dag zelf voelde ik me niet slecht, zeker niet eigenlijk. Alleen de gebrekkige voorbereiding de twee weken ervoor, steunde m'n zelfvertrouwen niet zo. Ik zat zo niet in m'n ritme, had enkel twee uurloopjes gedaan de week zelf en daarvoor 5 dagen niets. Het scheenbeen voelde wel weer beter aan. Dus dat was wel een lichtpunt, de rest moest ik er maar bij nemen. De dag zelf was eigenlijk weer niet zo slecht. Een beetje een miezerig weertje, niet ideaal voor op vakantie, maar eigenlijk wel voor een goed loopavontuur. En een avontuur zal het worden. Om acht uur 's morgens stonden we dan klaar voor het vertrek. Bij een lichte motregen werden we dan op gang geschoten. De eerste kilometers gingen redelijk bergop, nog niet te stijl. Alles ging goed, dan een kleine kilometer bergaf om dan aan de beklimming van de Bärenfelds te beginnen. Linksop, naast een uit hout gekervde beer. Gedaan met lopen, dat was hier onmogelijk, zeker als ik er nog twee keer extra over zou moeten. Dosering zou het kernwoord van de dag worden, 64,8km is een heel eind en zeker met een goede 1500m stijgen en dalen. Bovenop de berg had ik dan de eerste hulppost. Die waren bedeeld met de raarste bevoorading, gummibeertje? misschien iets om in de sfeer te blijven.... In ieder geval het was in orde! Daarna weer terug een scherpe afdaling. Eens daar beneden was het weer enkele kilometers die goed liepen, echter niets echt vlak. Er zaten nog enkele "wandel"-helling in het parcours maar geen zo lang als die eerste. Behalve op kilometer 19, daar had je nog een serieuze kuitenbijter. Hoewel dat nog licht uitgedrukt is, eigenlijk meer een kuitenbreker. Als finale na die enorme hindernis kregen we nog een enorm drassig stuk, gevolgd door een waar hindernissenparcours. Bruggetjes, balkjes, trapjes, niets ontbrak. Eens daarvoorbij kon bgon de volgende ronde. Na de eerste rond voelde ik al dat het zwaar ging worden, de hartslag was hoger dan ik bedoeld had en ik was ietsjes trager doorgekomen dan ik had gehoopt 2:18. Als ik dat tempo ging kunnen volhouden zou ik al zeer content geweest zijn. Mezelf steeds goed blijven bevooraden, veel drinken, goed eten... het lukte allemaal zeer goed. De tweede ronde ging eigelijk ook nog wel goed. Ik haalde af en toe wat mensen bij en kon een goed tempo onderhouden. Alleen naar het einde van de ronde toch wat moeten afzwakken. Er kwam immers nog een ronde. De tweede ronde ook al wat meer gewandeld, vooral de stukken bergop dan.Tweede ronde in 4:47. De derde ronde beloofde wat te worden, ik zag het eigenlijk niet goed zitten. Ik durfde echter niets te zeggen tegen m'n ouders, bang dat ze gingen zeggen van zie je wel. Jij met je extremiteiten..... Dus doorgebeten, en doorgegaan zonder te klagen. Het duurde niet lang voor ik weer aan het wandelen was. De beklimming die inde eerste ronde nog zo goed ging moest ik nu in stukken doen. Telkens m'n hartslag boven de 160 ging, begon ik te wandelen. Dan wanneer ik onder de 150 ging begon ik terug te lopen, dat zou het verhaal van de laaste ronde worden. Er waren stukken bij waar ik echt crashte, die wandel hellingen waar ik het over had werden strompel hellingen, gewone hellingen wandel hellingen, dan nog gezwegen over de afdalingen. Afdalen ging eigenlijk nog goed de eerste twee ronden, maar de laatste werd dat een echte marteling. Geloof me ik ging liever bergop. Ik zag ook een voor een de mannen die ik de ronde voordien had bijgehaald terug voorbij komen. Ik bleef dapper volhouden aan iets dat op lopen leek, maar was eigenlijk leeg. Afzien zoals dit heb ik nog niet veel gedaan, nog nooit eigenlijk. Ik was blij wanneer ik eens een zeldzaam stukje "maccadam" tegenkwam. Op de koop toe begon m'n rechter grote teen pijnscheuten te vertonen.... pfff, toch weer geen blessure? De laaste kilometers begon de teleurstelling wat op te spelen, m'n trots kon het niet echt halen van m'n schaamte gevoel. Ik had echt beter willen doen, maar willen is niet kunnen... Aangekomen, totaal leeg, perte totalle, ganz veruckt... in een tijd van 7:51:37. Traag? Ik denk nog steeds van wel, maar kan ondertussen al wel beseffen dat het een zeer uitzonderlijke prestatie is. Trail-lopen is ook geen baanlopen, dat weet ik nu ook. Ik heb hieruit in ieder geval veel geleerd en neem dat mee naar m'n volgende uitdaging.
Michael
Nadat Michael een verslagje heeft getypt, is het nu mijn toer om een beetje te schrijven over mijn beleving van de trail. Na de kuitproblemen van de afgelopen weken was ik nog aan het twijfelen of ik wel zou starten. De laatste dagen voelde mijn kuit beter aan dus besliste ik om mijn kans toch te wagen. Tijdens de loop vroeg ik me wel af waaraan ik was begonnen. Ik had me voorgenomen om te lopen en te wandelen. Zeker na de stille periode en ook was ik niet voorbereid op een 'marathon'. Ik zag dit eerder als voorbereiding op de dodentocht. Om iets na 8u gingen we van start. Al gauw blijkt al dat het geen simpel loopje gaat zijn... Ik beslis al snel om bergop te wandelen en de afdalingen te lopen. Op sommige stukken was het gewoon niet mogelijk om te lopen Na zijn 10km krijg ik een raar gevoel in mijn buik. aiaiai dat is niet goed. Ik hoopte dat er aan de posten een toilet zou zijn, maar spijtig genoeg was daar geen sprake van. Even na de tweede post beslis ik dan toch om de bosjes op te zoeken, want anders zal het zeker niet goed komen... daarna gaat het beter. Eens de eerste ronde bijna voorbij is, was ik toch aan het twijfelen om het bij één ronde te houden. Ik vond dat het mooi was geweest en was tevreden met mijn tijd. Ik wist zeker dat de tweede toer zoveel trager zou zijn... Ik wist nu wat er ging komen dus kon ik beter inschatten op welke punten ik nu zou lopen en welke wandelen. Ik moet bekennen dat ik meer heb gewandeld. Op sommige punten ging het niet meer om te lopen. Bergaf ging vanzelf, maar voor de rest... De tijd (6u) die we voorop hadden gesteld was te hoog gegrepen. Uiteindelijk is het 6u50 geworden. Met een iets betere voorbereiding zou het mss wel beter zijn. Ook heb ik niet echt getraind voor een marathon te lopen dus dat zal er ook wel met te maken hebben. Bij aankomst moet ik wel zeggen dat ik te kampen had met een grote teleurstelling. Naar mijn gevoel moest ik beter hebben gekund... Al goed waren mijn trouwe supporters, mijn schoonouders en mama, er om mij te troosten, want ik had het echt wel nodig. Na bemoedigende woorden, ... kon ik alles wel weer relativeren. Als ik me nog eens waag aan een trail weet ik waaraan ik me kan verwachten en hoe ik me beter kan voorbereiden. Toch vraag ik me af waarom ik zo negatief ben, want uiteindelijk was ik meer om te wandelen dan om te lopen... Het parcourverslag kan je lezen bij Michael. Al bij al was het een leuke ervaring en zou ik me wel weer willen wagen aan een nieuwe trail. Misschien een kortere afstand?
Of hoe zeg je dat in het Engels? Ja, m'n scheen gedraagt zich niet zoals ze zich zou moeten gedragen. Na m'n verlof in Slovenië ben ik last beginnen krijgen en met wat betere en wat mindere trainingen achter de rug. Dan vorige week maar beslist een rust periode van 5 dagen in te lassen, zodat m'n been wat kan herstellen. Met het oog op komend weekend zal ik dat wel kunnen gebruiken, ik ga me nog eens wagen aan een ultra. Dit keer een trail van 65km in Duitsland. De recuperatiekousen helpen wel, maar verrichten uiteraard geen wonderen. Evenals de ontstekingsremmers en het ijsen. Ik ben na 5 dagen moeten stoppen met pilletjes te nemen omdat m'n maag het niet meer aankon en ben daarna dan maar met die rustperiode begonnen. Achteraf gezien had ik beter bij het begin van de pillenkuur een rustperiode ingelast maar ja. Nadien weet je het altijd beter hé, bovendien als je goed bezig bent heb je de neiging niet snel toe te geven aan een blessure. Nu heb ik gisteren na vijf dagen nog eens een uurtje gaan lopen en moet zeggen dat het geholpen heeft, maar m'n scheen blijft toch nog altijd signalen doorsturen dat niet alles in orde is. Dus zal er waarschijnlijk na dit weekend nog een periode volgen waar ik niet kan lopen. Ik hoop dat alles goed verteerd wordt, maar vrees er echter voor. Zolang alles maar op z'n pootjes terecht komt voor 14 augustus, want dan staat m'n hoofddoel van het jaar op het programma: de dodentocht. Voor dit weekend stel ik mezelf geen al te grote eisen. Het is immers de eerste keer dat ik aan dergelijke wedstrijd deelneem. Ik denk dat het parcours qua zwaarte misschien wel te vergelijken gaat zijn met de zondag van Kluisbergen eerder dit jaar, maar dat was echter geen wedstrijd. Als alles dit weekend evengoed gaat als ginder dan ben ik ferm content. Ik hoop op een tijd tussen de 7:00 en 7:30, ik zou in principe sneller moeten kunnen maar ga vooral voor de ervaring. Met de blessure in het achterhoofd ga ik ook niet al te onozel doen. Het parcours is trouwens ook niet al te bevorderlijk voor m'n scheen, 1500m klimmen en dalen over ongelijk terein en trapjes.... Ik zal het voelen.
Bijgevoegd: nog enkele foto's vanuit Slovenië, De blonde mevrouw op de foto's is trouwens m'n moeder, ze gaat dit jaar proberen haar 4de dodentocht op rij uit te lopen.
We zijn al een weekje terug van ons reisje seg. Wat een warmte was het hier. Uit het vorige berichtje zal blijken dat we niet hebben stil gezeten. Wandelen hebben we veel gedaan. Daarom heb ik op vakantie beslist om mijn kuit niet nog extra te belasten met lopen. dus heb ik niet gaan lopen. Bij terugkomst was mijn kuit nog niet helemaal beter. Daarom beslist om het afgelopen week toch nog rustig te houden. 3 keer 40 minuten. Donderdag was het de eerste keer dat ik mijn kuit niet meer heb gevoeld tijdens het lopen. Ook 's nachts geen krampen meer gehad. Vrijdag bij decathlon langs geweest. Zowel Michael als ik heb daar van die recovery sokken gekocht. Vandaag aangehad en het doet toch wel wat ze. Zeker geen miskoop. Ondertussen sukkelt Michael een beetje met zijn scheen. Daarom past hij voor de marathon in rijkevorsel (training). Hij heeft wel 35km gaan lopen vandaag. Vanaf volgende week worden mijn trainingen weer wat opgedreven qua tijd. Hopelijk blijft het zo met mijn kuit en blijft de ellende weg!
Zoals je al gemerkt zult hebben aan de stilte op ons blogje, zijn we een weekje er tussenuit geweest. We zijn op vakantie geweest naar Slovenië, maar niet om te rusten.... Hoewel we mentaal wel uitgerust zijn nu, zo'n verzetje doet toch altijd goed, nietwaar? We zijn vooral naar ginder getrokken om te gaan wandelen, dit met het oog op de dodentocht en ook wel gewoon omdat het plezant is. Door het wandelen is m'n schema wel wat overhoop geraakt, maar dat lost zichzelf wel op. We hebben in totaal vier wandelingen gedaan: °1 Ukanc naar Savica waterval en terug, °2 Savica- Rudnica(942m)- Stara Fuzina- Ribcev Laz- Bohinska Bistrica- Savica, °3 Savica- Srednja Vas- Uskovnica- Vodnikov(1840m)- Voje- Ribcev Laz- Savica, °4 Rudno Polje- Lipanca- Visevnik(2050m)- Rudno Polje. De eerste wandeling naar de Savica waterval was eigenlijk een opwarmertje voor de week en hebben we een kleine drie uur over gedaan. Was eigenlijk meer sightseeing. De tweede was al iets wat pittiger, maar nog niet te veel hoogte meters en klimwerk. Juist de Rudnica beklommen, een bergje/heuvel, waar we vanuit ons appartemetje op kijken en dan zo terug afgedaalt naar het dal om zo rond te trekken langs het plateau van Dobrava. In totaal met rustpauzes en alles meegerekend zo'n 6uurtjes weg geweest De derde was echter al wel serieus de moeite! We zouden ons vanaf ons appartementje in Savica naar Vodnikov dom begeven, een berghut opweg naar Triglav peak. We vertrokken vanop 600m hoogte en begaven ons naar punten boven de 1900m en dit soms langs uitdagende en gevaarlijke passages, zelfs door de sneeuw. Om van bovenaf dan terug te keren langs een steile afdaling die meer dan 3uur in beslag nam. Dan nog wat kilometers in de valei en we waren terug thuis om 21u30 's avonds. Dat terwijl we vertrokkenwaren om 9 uur 's morgens. Gelukkig hadden we genoeg proviand mee! De laatste wandeling was misschien niet zo lang maar misschien wel de mooiste. Met de wagen naar Rudno Polje op het Poklijuka plateau en dan van daaruit naar een Berghut (Lipanca) om vandaaruit verder te trekken naar de top van Visevnik (2050m). Wat ik daar boven heb gezien was immens... Echt het mooiste uitzicht dat ik al gezien heb. 360° rond prachtige natuurlandschappen, bergen, plateau's, vlaktes, velden, dorpjes, meren, dalen... enz. Je stond er op een van de hoogste uitlopers van de Triglav formatie en hebt zo een zicht over al de omringende lagere bergen. Van daaruit dan weer terug naar de auto.... 700m afdaling op zo'n anderhalf uurtje. Toch zo niet mijn meug, die afdalingen, veel te belastend voor de gewrichten. De dagen tussendoor hebben we ook niet geluierd en hebben we Bled met Vintgar bezocht, Ljublijana aangedaan en eens naar het zeetjes geweest in Piran en Portoroz. Moeilijk te geloven dat we maar een weekje weg zijn geweest. Nu wat het lopen betreft tijdens die week.... 2 keer heb ik het kunnen opbrengen. Zondag een goede 13km rond het meer van Bled (2 ronden), trouwens een echte aanrader als je eens in de buurt bent, ideaal voor een duurloopje. Dan Dinsdag ook nog eens erop uit voor we naar Lublijana trokken, dan heb ik langs bijde zijden van de Rudnica door de twee dalen van Bohinj gelopen, normaal gezien zo'n 15km. Spijtig dat het er niet meer van gekomen is maar wandelen is ook training denk ik dan. Ik hou er in ieder geval een stijf linker scheenbeen aan over. Wat te veel belast bij het afdalen, een beweging die ik niet echt gewoon ben. Dan Zondag een dag na thuiskomst nog even snel beslist om een "snelle" duurloop te doen tijdens de 20km van Westerlo, 1u38m, leuk rondje, maar warm, pffff
Na enkele weken wat last te hebben van mijn kuit, vooral tijdens het lopen, heb ik gisteren na een training in mineur beslist om de dokter te bezoeken.Verdict: RUST!!! En ontstekingsremmers en magnesium. Wandelen en fietsen mag. Oef, want we gaan in Slovenië ook wel wandelen.
Het sukkelen is eigenlijk begonnen nadat ik midden in de nacht eens ben wakker geschoten met een kramp in mijn kuit. Tijdens het lopen soms wel last, maar niet overdrevenn. Dus rustig verder getraind. Gisteren echter voelde mijn kuit echt niet goed aan. Ook het spurtje voor mijn trein te halen voelde niet goed aan. Nadat ik na 20 minuten mijn lopen heb gestaakt, voelde ik nog steeds pijn er in. Soms voelde ik dat ook eerder tijdens het werk.
Nja dus nu zal ik rust nemen op loopvlak, maar ik hoop toch dat ik in Slovenië toch nog rond het mooie meer kan lopen. Ook de wandelingen wil ik zeker niet missen en ik zou ook niet willen dat ze worden overgeslagen. Hopelijk helpt de rust, want anders zal het kiné worden.... De dokter moest ik beloven om zeker rust te nemen, want anders zal de overbelasting / verkramping wel eens erger kunnen worden en dan zijn we verder van huis.
Echte wedstrijden zijn er niet meer, wel een trail in duitsland (ergens in het weekend van 17 - 21 juli) maar die ga ik wandelen en misschien ook lopen, maar dat is afwachten hoe alles loopt. En ook de dodentocht wil ik dit jaar wel niet voorbij laten gaan, maar die is nog wel even weg.
Morgen zijn we voor een weekje naar Slovenië. Alleen zijn de weersvoorspellingen niet al te best. Toch zullen we er van genieten.
Zoals in het vorige berichtje beloofd, nu dus het verslag van mijn prestatie in Voorne. Het begon allemaal eigenlijk al wat twijfelachtig, op weg naar ginder heel de tijd regen. Daar dan aangekomen, een heuse zoektocht naar de inschrijving. Dat beloofde al niet al te veel goeds. Uiteindelijk na een uurtje toch gevonden waar we moesten zijn. Mezelf kunnen inschrijven en vanaf dan mezelf kunnen bezig houden met m'n wedstrijd. Ik zat nog altijd met twijfels, rond vanalles en nog wat. Nu had ik weer een kemel geslagen... De dag voordien was het een BBQ samen met de collega's van m'n werk en ik had daar wat overdreven met de hoeveelheid vlees dat ik tot mij genomen heb. Van de drank ben ik gelukkig kunnen afblijven. Dat had anders helemaal niet goed gekomen. Dus door te veel te eten op het feestje zat ik 's morgens voor m'n wedstrijd nog altijd met een zwaar gevoel op m'n maag. Ik hoopte dus dat m'n motiliumetje zou helpen. Dan was er nog jet feit dat m'n moeder en Carmen zouden volgen/begeleiden met de fiets. Ook iets dat we nog nooit geprobeerd hadden. Veel om het hoofd dus.
Dat verdween dan weer snel met de start. Alle zorgen weg en lopen, doen wat ik het best kan. De eerste kilometers waren vrij druk, er was immers ook een estafette-race en een duoloop. Die wisselden dus vrij wanneer ze wilden en dat zorgde nogal eens voor frustratie. De niet-lopende/rustende estafette lopers moesten dan volgen met de fiets en zo verder door rijden om te wisselen. Je kan je voorstellen dat dat een drukte van jewelste geeft op een fietspad van twee meter breed. Kwam er nog bij dat die lamstralen het blijkbaar een tof idee vonden om te wissel om de kilometer. Enfin, al bij al niet heel veel last van gehad, maar toch het vermelden waard dacht ik. Na 10km zat ik nog opmerkelijk goed en bleek dat ik wel ver boven m'n beöogt schema aan het lopen was. Ik dacht richting 4:15 als eindtijd, maar als ik m'n tussen tijd van iets minder dan 50min kon volhouden ging ik naar een tijd van -4:10. Zolang het goed gaat blijven gaan, dacht ik. Het volgen met de fiets ging tegen dan ook al beter, het deelnemersveld viel wat uit elkaar en dat maakt het makkelijker om dingen aan te rijken. Wat overigens wel enorm handig was. Wanneer je iets nodig hebt, hoef je het maar te vragen en binnen enkele minuten hoogstens had ik wat ik wou. Ik ga dit zeker wel meer doen in de mate van het mogelijke. Ik kon zelf bepalen wanneer ik at en dronk en hoefde geen rekening te houden met de drankposten. Dan op naar de 20km en ook dan was alles nog dik in orde. Alleen was Carmen eens op haar totter gegaan bij het aanrijken van wat drinken. Ze is haar klikpedaaltjes op haar fiets niet meer gewoon en heeft dat tot tweemaal toe moeten ondervinden die dag. Trouwens heb ik ginder in voorn nog eens iets nieuws geprobeerd op vlak van bevoorading onderweg. Sanwiches met honing.... Mijn redenering hier achter is dat honing boordevol koolhydraten zit en het broodje ook een behoorlijke hoeveelheid daarvan bevat. Een combinatie van snelle en trage suikers. Kon toch nooit slecht zijn? Veel goedkoper dan al die gelletjes en energybars, allemaal voor niets nodig. Dat dan gecombineerd met de zachte speculoos waar ik in Antwerpen mee kennis heb gemaakt en het zou moeten lukken. Als vloeibare bevoorading heb ik in het begin vooral water genomen en vanaf halfweg overgeschakeld op sportdrank. Moet zeggen dat dit prima gelukt is. Dan naderde we het 25km punt ter hoogte van Hellevoetsluis en daar had ik wel een serieuze tegenslag. De BRUG stond OPEN, het deed me direct denken aan een editie van Parijs-Roubaix van enkele jaren terug. Er was geen ontkomen aan, je kon niet rondlopen, je moest wachten. Eerst dacht ik, tja hier haal ik wel wat voordeel uit. Ik had namelijk in een klap 3 voorliggers bijgehaald. Achteraf zou blijken dat ik daardoor een plaats in de eindstand verspeeld heb. Na zo'n dikke vijf minuten verplichte pauze en een broodje met honing gegeten te hebben terug op weg. Vandaar uit ging het stilletjes aan richting strand. Het strand begon juist na het 30km-punt, en het ging nog verbazend goed. Ik haalde net de eerste in van de "herstart" aan de brug en liep zo als eerste van de pechvogels. Achteraf nog te weten gekomen dat die indrukwekkende atleet (beer van een vent), ook blogt http://vanderklis.punt.nl/ Ik hoopte eigenlijk dat we samen afwisseld op kop zouden kunnen lopen op het strand. De verhalen daarover deden het ergste vermoeden en dus dacht ik we pakken het samen aan. Ik begon op kop en na een goede kilometer zat er al een kloof van een 50-tal meter tussen ons. Dus ja, dan heb ik het maar helemaal alleen geklaard. Moet wel toegeven dat het een taaie was, want hij kraakte niet en bleef het hele strand lang op zo'n 100meter van me hangen. Bij het verlaten van het strand begon ik te beseffen dat ik wel extreem goed bezig was, ik zat nog goed, lag voor op schema, ik had zelfs kans om onder de 4 uur te lopen. Dus ben ik versneld. Gek hé, na 41km even beslissen om een tandje bij te steken en er nog in geloven ook. Ik vroeg aan Carmen hoe snel ik liep, 13,5km/h was het antwoord. Pfff, gekkenwerk dacht ik. Dan begon ik de kilometers wel te voelen hoor, de verzuring in de benen kwam echt in hoog tempo opzetten. Toch kwam een tijd van minder dan 4uur kilometer na kilometer dichterbij en begon ik er steeds meer in te geloven. Ik begon ook deelnemers in te halen die niet depech gehad hadden om voor de brug te staan. Ik had m'n achterstand goedgemaakt, heb er zeker nog een viertal ingehaald. Op kilometer 48 zat ik op schema voor 4uur, ikstond net op 3:50, dus 12km/h aanhouden en het "klusje" was geklaard. Zonder er nog een ultieme versnelling eruit te persen dan aangekomen in 3:59:05. Onwaarschijnlijk, nooit durven dromen dat ik dat al ging kunnen. Op de wedstrijdklok stond wel een andere tijd, maar voor mij telt de tijd op mijn chrono, zonder verplichte pauze. Op die manier een 5e plaats verspeeld en me tevreden moeten stellen met een 6e. Het had wel mooi geweest, we hadden anders met 5 Belgen in de top 5 gestaan! We hebben die Hollanders toch weer wat laten zien.
Een klein blitz-verslagje over m'n prestatie van vandaag. Ik heb het rondje Voorn dus gelopen, een wedstrijd van 50km met een ferm stuk strand erin van zo'n 10km. Nu het belangrijke nieuws, mijn tijd..... 3u59m05s TOTAAL niet verwacht dat ik dat ging kunnen. Uitgebreid verslag volgt morgen of alleszinds zo snel mogelijk.
Bijgevoegd: Een fotootje na aankomst met m'n twee fietsende begeleiders, ons moeder en m'n allerliefste vriendinnetje Carmen.
Ik snap het niet hoe ik diene tijd tijdens de rivierenhofloop in Deurne heb kunnen lopen... Vandaag was het tijd voor de 5km van Blauberg. Ik had er goede moed en zin in. Ik was wel een beetje moe na dagje werken en mijn nieuw werk is toch niet te onderschatten (fysiek zwaarder als hiervoor, hele dag rechtstaan, rondlopen, ...) Toch begon ik met een goed gevoel... alhoewel dat ik de laatste tijd vaak last heb van krampen in mijn kuiten en dit zowel 's nachts en soms ook in dag... Rond 18u was ik thuis van het werk, rap wat droge spaghetti gegeten en een banaan en dan rond 18u30 de fiets op richting blauberg. Michael had vooraf aan mij gezegd hoe ik de start moest nemen, omdat het na 100m smal wordt. Ook op het einde had hij mij gewaarschuwd voor de put. De start dan. Die nam ik zoals Michael had gezegd. Misschien iets te snel willen blijven lopen? Maar ja het ging goed. Even toch. Toen kreeg ik kuchjes in mijn keel en dat was wel knap vervelend. Mijn ademhaling had ik deze keer toch onder controle. Na een tijdje kreeg ik wat last van de maag. Wanneer ik tegen de 4km aankwam, wou ik nog versnellen. Ik deed het, maar mijn maag verbeterde er echt niet op Pff, die droge spaghetti voor de wedstrijd was dan toch niet goed??? Hoe korter de finish dichter kwam, hoe meer ik wist dat mijn maag dat niet was.... Aangekomen en ineens richting kant gegaan en dan.... details zal ik maar besparen... Mijn tijd was 26m02s. Niet slecht, maar ook niet grandioos als je dan kijkt naar de 10km toen in deurne. Misschien was het niet exact 5km, je weet dat niet altijd met kleinere wedstrijden. Of gewoon is een vrijdagavondloop niets voor mij, want meestal loop ik er dan niet zo goed. Wat zal het zijn? Ik denk er toch eens aan om eens naar de dokter te gaan. Rond de ademhaling, die maag die sputterend nadat ik er alles wil uithalen (versnelling) en soms met nare gevolgen en dan die krampen in de kuiten...
Voïla, wedstrijden zijn er niet meer direct. Waarschijnlijk is de volgende uitdaging de dodentocht. Wandelen en sommige stukken lopen, ik weet het nog niet.
Volgende week vrijdag vertrekken we voor een weekje naar Slovenië!! Weer een leuk vooruitzicht
Hoe minder wedstrijden je loopt op het jaar, des te meer wil je ook presteren op die datums. Zoals gewoonlijk twijfel ik dan ook hoe dichter ik bij de grote dag kom. Dit weekend staat de 50km van het Rondje Voorn op het programma. Geen al te lichte karwei dus! Er komt nog eens bovenop dat het vrij warm en zonnig gaat worden en daar heb ik nog geen ervaring mee op die afstanden. Het stuk van 10km strand baart me ook wel wat zorgen. Aankomen zal wel lukken denk ik, maar m'n ambities rijken hoger dan dat. Ik zou graag 4u30m halen en als het kan zelfs zo dicht mogelijk naar 4u15m. Het zal echter van de omstandigheden afhangen, hoe goed ik het ga doen. Ik hoop dat ik het warme weer en de 10km strand goed verteer. Volgende week volgt het verslagje, zal er zo snel mogelijk m'n werk van maken. Oh ja, Carmen vliegt er vrijdag avond nog eens goed in. Ze doet mee aan een 5km in Blauberg, kom zeker eens kijken hoe ze het gedaan heeft!
Al enkele dagen had ik een fikse verkoudheid... Met een goede snotneus erbij. Gisteren had ik toch mijn twijfels of ik wel zou starten, omdat ik me niet zo fit voelde... Tijdens trainingen had ik ook al enkele keren met schenen en knieeën gevoeld. Uiteindelijk toch beslist om te gaan ook al was het een super kleine wedstrijd, want die doe ik niet zo graag. We waren met de fiets richting voortkapel, zodat Michael me tijdens mijn eenzame loopje toch gezelschap kon houden. Aan de start van de 10 mijl waren we met 24. Kleine groep dus Ik heb eerder de voorkeur om grotere wedstrijden te doen, omdat ik anders vaak bij kleine wedstrijden vannachter eindig... Na de start van de 16,1km handbiker was het na enkele minuten tijd voor de lopers. Eerst de 10 mijl, enkele minuten later de kortere afstanden. Al gauw spurten de snelle er van door. Ik blijf mooi achter samen met 2 heren. Uiteindelijk hebben we één heer moeten laten gaan en uiteindelijk heeft de 2de heer zich ook van mij gelost. Al gauw bleek dat het niet mijn topwedstrijd ging worden.... Ik probeerde toch een mooi tempo te lopen, maar het ging toch niet helemaal. Op sommige stukken stak er ook een fameuze wind op. We moesten 1 kleine en 3 grote ronden doen. Bij de voorlaatste rondes kwamen de lopers van 8km mij ook al voorbij gelopen. Ik liep gewoon mijn tempo verder. 11 km/h lukte niet. En ook een PR zou niet lukken. De laatste toer heeft Michael mij gelaten en heb ik getracht mijn tempo nog wat op te voeren. Dat is wel nog gelukt. Ik ben geëinigd met een tijd van 1u30m33s aan een tempo van 10,6km/h Ik kijk met gemengde gevoelens terug. Het was een mooie wedstrijd maar de verkoudheid heeft me toch parten gespeeld.... Komende vrijdag sta ik aan de start van 5km hier in blauberg. Daar hoop ik toch de vlammen! Ik ga het in ieder geval proberen.
De grootste vermoeidheid is nu wel al uit de benen, afgelopen week is goed verlopen. Dag na dag begon ik me weer fitter en frisser te voelen, altijd een goed teken. Goed kunnen trainen, altijd de beoogde doelstellingen kunnen halen, alleen met m'n lange duurloop er 20 minuutjes afgepitst. Gisteren had ik niet echt veel zin om nog maar eens rondjes te gaan draaien in de Beeltjens bij ons, ik zou er 3 uur aan een stuk bezig zijn aan iets meer dan 9 ronden. Niet zo'n prettig vooruitzicht. Dus zat ik met een ander idee in m'n hoofd, ik wou dat Carme zou afzetten aan het kanaal in Massenhoven en zo kon ik dan van daaruit huiswaarts lopen. Alleen zag Carmen dat zo niet zitten, dan maar het alternatief gevonden om me aan de Colruyt in Ramsel af te zetten en van daaruit te beginnen. Zo kon zij in een keer gaan winkelen. Vanuit Ramsel ben ik dan over fietspad tot in Herentals gelopen en daar dan toch langs het kanaal tot in Oevel gegaan om van daaruit richting Westerlo te lopen. Aan de fietsmaker ben ik dan gestopt, omdat we nog nieuwe banden voor Carmen haar fiets konden gebruiken. Zij is dan toch daar gekomen en zo heb ik dus 20 minuutjes valsgespeeld. Hoewel ik die achteraf toch wel een beetje goed gemaakt heb. We zijn 's avonds nog naar een wedstrijd geweest met de fiets. Een 18km heen en weer naar Voortkapel, waar Carmen nog eens een poging ging wagen 10 mijl op 11km/h te lopen. De wedstrijd zelf heb ik ook een stuk meegefietst, dus heb niet stil gezeten. Het waren echter geen grote inspanningen, maar het telt toch als beweging... Carmens verslag over haar wedstrijd volgt nog.
Ik ben Keersmaekers Carmen
Ik ben een vrouw en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Productiecoördinator Mivas.
Ik ben geboren op 05/11/1985 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
Vandaag waren we dan vertrokken naar Meerhout waar ik een mooie 18,7km heb gelopen. Ik heb 2 uur gelopen en dan een 10-tal minuten uitgewandeld. Het parcour was toch niet zo van poespas. Los zand, heuveltjes, .... Toch heb ik genoten van het parcour. Het weer was mooi meegenomen al was het wel wat drukkend. Thuis gekomen lekker gegeten voor onze middag... en dan was mijn pijp even uit... Ik voelde me echt niet zo goed en ben dan maar wijselijk even gaan liggen. Dat uurtje heeft wel goed gedaan, maar voel me nog niet 100% Ik denk dat het dringend tijd wordt om eens wat bij te slapen en in de week wat vroeger te gaan slapen al heb ik mijn leven al wat gebetert en probeer ik tegenwoordig voor 23u in bed te liggen. Maar die wekker gaat altijd zo vroeg af e 5u30..... 
Toch nog even de ogen gesloten. Rond 9u30 terug wakker dan maar opgestaan. En een goed ontbijt genomen. Ik voelde mij precies toch nog wat moe en na het ontbijt ben ik nog even gaan snoezen op het bed. Rond 11u30 terug opgestaan. Michael was al bezig met een lekker middagmaal te bereiden: spek met eieren. Dat smaakte. Ook had hij ons avondmaal dat we meenamen aan de start klaar gemaakt en verdeeld in wegwerppotjes. Na het middagmaal hebben we ons klaar gemaakt. De zakken ingeladen voor in de volgwagen (mijn schoonvader) met koekjes, sapjes, drinken, ... Rond 15u00 vertrokken we richting Bornem. Toch wel een ritje van een goed uurtje, zelfs iets langer. Onderweg kregen we al telefoon van mijn schoonouders om te vragen of we al waren we vertrokken en spraken we een afspreekpunt af. 16u30 waren we ter plaatse. Van afhaling van onze chips moesten we ons geen zorgen maken, want mijn schoonvader was dit al enkele weken voordien gaan ophalen. Handig. We hadden ons nog even op een grasveldje aan de auto gezet. We hadden goede kussens bij om op te zitten. Even gezeten en gelezen. Het was al snel tijd om ons verder klaar te maken. Schoenen aan, chips bevestigen, ... Als we daarmee klaar waren zette mijn schoonvader ons af aan de start. Daar zatten al enkele groepjes mensen te wachten. We hadden ons geplaceerd in de schaduw op een matje dat we na de start weg konden gooien, want dit was kapot. Nog even ons neergelegd. Wanneer onze maagjes begonnen te grommen hebben we ons avondmaal dat Michael 's middags had gemaakt opgegeten. Rond 18u30 gingen de hekken open en konden we richting start. Dit maal was het later open, want ze moesten de gele bandjes nog afscheuren. Een probeersel om aan de posten te kunnen zien wie er meedoet en recht heeft op drinken en eten. We stonden mooi aan de start, maar het was natuurlijk nog 2u30 wachten tot we van start gingen. We hadden ons dan maar verbroerderd met de mensen rondom ons. Dan gingen we van start. Ik nam afscheid van Michael en zijn mama, want we gingen elk ons tempo. Ik had voorgenomen om in begin te lopen zodat ik al uit de eerste drukte was. Al gauw had ik een rustig tempo gevonden en liep ik naast een oudere dame. Al gauw raakte we aan de praat. Na een 40 minuutjes te hebben gelopen had ik even beslist te wandelen. Al gauw kwam ik aan de eerste post. Een goede beker water was snel binnen. Nog even doorgewandeld en dan terug beginnen lopen. Ondertussen had ik al enkele smsjes met succeswensen van familie en vrienden gehad. Dat vond ik wel heel leuk. Toen ik terug een tijdje aan het lopen was, kwam ik een bekende blogger tegen: 
Aan de controleposten nam Dirk meestal wel even rust en ging ik rustig door. Hij haalde me altijd wel terug bij. Aan de palm rond 5u nam Dirk een lange pauze. Ik had me ook even gezet, at een sandwich en wat druifjes en ging er weer van door. Dan heb ik een heel stuk alleen doorgegaan. Algauw kwam ik weer in gezelschap en dat verzette mijn gedachte wel wat. Al die verhalen vond ik wel leuk te horen. Vaak kreeg ik veel lof over mijn prestatie enz. dat deed wel deugd om te horen en motiveerde me weer om door te zetten. Tussen Merchtem en Buggenhout was het echt afzien. Zo'n lang stuk van bijna 10km... Op een gegeven moment zat ik echt met tranen in de ogen. Ik weet nog altijd niet hoe dit kwam... waarschijnlijk het afzien, het lange stuk, de vermoeidheid, ... Ik was dan ook blij dat mijn schoonvader aan Buggenhout stond. Even gepraat en op de foto, dat was een hele klus, want uiteindelijk bleken de batterijen plat en moesten deze nog vervangen worden. Eens op de foto kon ik weer van start. Nog 30km te gaan. Ik was blij dat nu de controleposten meer op elkaar volgde. Het lijkt dan toch dat het sneller gaat 
Dan is het zover, het moment waar we een jaar lang naartoe geleefd hebben. Morgen om 21uur starten we met onze tocht van 100km door de velden van Bornem en omstreken. Ik moet zeggen dat ik er de laatste dagen weer meer moed in begin te krijgen, het kopje begint veel positiever te denken. Het komt eigenlijk doordat het scheen been echt wel beter aanvoelt nu, na hele tudes zalf en een halve apotheek aan pilletjes mocht cat dan ook wel. Het is te hopen dat ze zich koest houdt onderweg, maar pijn doen gaat het zowieso. Het plan bij mij, overleven.... Traag beginnen, bij elke post een 5tal minuutjes doorwandelen en proviand opnemen. Proberen om zo veel en zo lang mogelijk aan een rustig tempo te kunnen lopen. Véél drinken, regelmatig eten, niet verkeerd lopen..... Het doel blijft uitlopen, hetgeen al een hele prestatie zou zijn, maar stiekem blijf ik toch hopen om het te kunnen klaren onder de 12uur. Dat is namelijk de limiet die je moet lopen voor Torhout, als ik dat kan weet ik dat ik echt wel toch het selecte clubje van de ultralopers behoor. Carmen ziet het ook volledig zitten, haar kuit heeft dit weekend nog wel eens geprotesteerd, maar tijdens de training heeft ze er geen greintje last van ondervonden. Dus zou zij normaal gezien ook in staat moeten zijn om ver te komen, wat zeg ik, om uit te lopen. Bij haar geen illusies over aankomsttijden, gewoon zien dat ze aankomt. Ze is van plan in het begin korte stukjes te lopen en af te wisselen met wandelen. Gewoon omdat je dan verschillende spiergroepen aanspreekt en je daardoor de belasting op je gestel wat verdeelt. Door haar kuitperikelen heeft ze echter niet al te veel kilometers in de benen en heb ik haar geadviseerd niet veel meer dan 2uur te lopen. Als ze dat doet in stukjes van 15min dan kan ze toch 8 periodes lopen en dan zit ze toch al gauw tussen de 30km en 35km. Als ze dan vanaf daar een mooi wandelritme kan vinden is ze waarschijnlijk vertrokken om mooi te eindigen. Ze heeft bewezen in Duitsland dat ze ver kan gaan, dus mag er eigenlijk geen twijfel zijn. Ik denk dat we allebei mentaal sterk staan, we geloven er terug compleet in, dus dat ze ginder in Bornem maar oppassen want morgen staan we er!
Na bemoedigende woorden, ... kon ik alles wel weer relativeren. Als ik me nog eens waag aan een trail weet ik waaraan ik me kan verwachten en hoe ik me beter kan voorbereiden. Toch vraag ik me af waarom ik zo negatief ben, want uiteindelijk was ik meer om te wandelen dan om te lopen... Het parcourverslag kan je lezen bij Michael. 
