Ik ben terug op het eiland. Ik kon het niet aan om elke dag herinnerd te worden aan Helle, mijn oude vrienden en mijn ouders die stuk voor stuk zo bezorgd geweest waren. Ik miste mijn vrienden op het eiland. Toen ik aankwam, hoorde ik echter dat de instelling van Havstein moest sluiten. Het nut ervan wordt door de overheidsinstellingen in twijfel gebracht. Komt het door de dood van Ennen? Ik weet het niet, maar ik weet dat het heel veel nut heeft voor mensen zoals ik. Hier heb ik echte vrienden gemaakt die weten hoe ik mij voel als buitenbeentje. Ik moet onze vriendschappen redden, en ik heb een plan. Vannacht klimmen we met z’n allen naar de mooiste plek van de Faeröer, en vluchten we. We zullen het geluk ergens anders vinden, op een plek die al lang in onze fantasie bestaat. Geluidloos, ondramatisch zullen wij vannacht verdwijnen.

16-08-2001 om 00:00 geschreven door Rune Vanovertveldt  

Het was hier leuk, beter dan thuis. Ik heb echte vrienden gemaakt die weten hoe het is om altijd de tweede te zijn. Ze hebben stuk voor stuk erge dingen meegemaakt maar blijven er zijn voor elkaar. Maar toen ging Ennen dood. Overreden door een bus. Ze hield van bussen, het had erger gekund. Maar ik kwam erachter dat niets was zoals het lijkt. Ennen was niet eens haar echte naam, en zo gelukkig als ze leek zal ze wel niet geweest zijn, als je voor een bus springt. Ik moet naar huis, voor ik nog meer mensen van wie ik houd kwijt raak. Morgen neem ik de boot naar Noorwegen en ga ik in het vakantiehuisje van mijn ouders wonen en ik mag werken bij kennissen van mijn ouders.

22-05-2000 om 00:00 geschreven door Rune Vanovertveldt  

Nadat Helle het uitgemaakt had en het bedrijf waarin ik werkte failliet ging, vonden mijn vrienden het tijd voor mij om iets anders te gaan doen met mijn leven. Ze vroegen of ik mee op tour wou met de band, en ik heb ja gezegd. Niet als zanger, maar als mechanicus. Ik heb hier totaal geen ervaring mee, maar ik moest hier gewoon weg. We zouden met de boot naar de Faeröereilanden gaan, ‘het land waar geen boom groeit, het land dat op de maan lijkt’. Geef toe, het klinkt mooi. Maar aan boord ging het vreselijk mis. We kregen ruzie, ik weet niet eens meer waarover. Toen werd het zwart. Ik werd volledig nat en gewond wakker op een verlaten weg. Het enige wat ik bij me had was een overal van het bedrijf waar ik werkte en stapels met geld. Ik wachtte in een bushokje op een ingeving, een herinnering. Een auto stopte en een man genaamd Havstein bood me een lift aan. Hij bleek een psychiater te zijn en nam me mee naar zijn instelling voor mensen die tussen kliniek en maatschappij instaan. Nu zit ik hier, net wakker na dagen geslapen te hebben, in een kamertje en ik durf niet naar beneden te gaan.

12-08-1998 om 00:00 geschreven door Rune Vanovertveldt  

Ik weet dat het lang geleden is dat je nog iets gehoord hebt van me, maar ik was druk. Druk met Helle en met mijn job. Maar nu niet meer. We waren op vakantie met een groep vrienden naar Florli. Jorn wou een foto van ons maken op een rotsblok dus we klommen erop. We stonden daar, zo dicht bij elkaar en ik realiseerde me dat ik van haar hou. Ik dacht niet na, fluisterde in haar oor ‘Ik vroeg me af of je met mij zou willen trouwen’. Het was impulsief, maar ik was er zeker van dat ze ja zou zeggen. Waarom zou ze geen ja zeggen? We zijn al 13 jaar bij elkaar, natuurlijk zegt ze ja. Dacht ik. Ze zei nee. Ze zei: ‘Nee Mattias, ik ga bij je weg’’. Blijkbaar is ze verliefd op iemand anders. Al anderhalf jaar, op een fietskoerier van op kantoor. Ik liep naar de anderen en we hebben voor de rest van de dag niets meer tegen elkaar gezegd. Ik weet niet wat ik nu moet doen met mijn leven.

27-07-1998 om 00:00 geschreven door Rune Vanovertveldt  

16-11-1986 om 00:00 geschreven door Rune Vanovertveldt