Uiteraard is die laatste avond in Rio ook weer een succes geweest. De laatste morgen was ik echter iets minder in mn nopjes. Ook al keek ik uit naar de hereniging met familie en vrienden, het afsluiten van zo'n fantastische periode is geen pretje. Traantjes zijn er niet bijgeweest, maar vdb wist me te vertellen dat ik er toch maar met een treurig kopje bijliep.
In de taxi naar de luchthaven knap ik een uiltje, maar in de luchthaven zelf word ik meteen weer wakker geschud. Een joviale Schot komt me doodleuk vertellen dat de vlucht naar Londen gecanceled is... Algmene paniek bij alle reizigers. Ik wacht de officiële boodschap op het grote scherm af en ontferm me eerst over de klus om de grote fiets in het kleine doosje te plooien. Het heeft heel wat voeten in de aarde om alles los te krijgen, maar met de hulp van diezelfde Schot lukt het toch min of meer. Alles wat na 10 maanden nog los kan gaat er af, enkel in het zadel is al een hele tijd geen beweging meer te krijgen, dus dat steekt er gewoon uit...
Met een engelengeduld pakken twee Braziliaantjes mn hele hebben en houden in plastiek in en tegen de tijd dat ik terug ben bij de check-in, is de kalmte daar al terug gekeerd. We vliegen eerst met een andere maatschappij tot Sao Paolo en van daaruit moet British Airways ons dan veilig tot Londen zien te krijgen.
Van de hele terugreis heb ik eigenlijk niet veel meegekregen. Ik ben enkele wakker geweest toen de lieve stewardesjes mn eten brachten, maar ik heb zelfs nooit beseft dat ze zijn komen afruimen...
Het eerste contact dat ik weer heb met Belgen is dat met een norse douanebeambte. Gedaan met de vriendelijke glimlachen en gekke opmerkingen de hele dag door...
Het ophalen van de bagage is weer een spannend moment! Als we er maar niet in geslaagd zijn om mijn dierbare fietsje onder weg kwijt te spelen! De tassen heb ik al snel terug, maar dan begint het lange wachten! Ik wacht, ik wacht en ik wacht... tot ik uiteindelijk nog maar eens mijn fiets moet gaan opgeven bij de verloren gelopen bagage! Ik hoop echt dat hij terechtkomt. De financiële waarde van dat ding zit ver onder 0, want er zijn uiteraard heel wat kosten aan; maar de emotionele waarde is echt onschatbaar!!
Gelukkig brengen ze de fiets nog diezelfde avond achter naar de Leliestraat!

De ontvangst in de aankomsthal was heel hartelijk! De oudjes stonden er op van de zenuwen heen en weer te draaien en mn beide zussen stonden er met hun hele kroost en zelfs een schoonbroer had verlof genomen... Vandewallekes zijnde slaagden ze erin om allemaal samen heel wat lawaai te maken en toch voor een kippenvel momentje te zorgen;

Sinds dat moment leef ik eigenlijk constant in een roes. Tijd om te acclimatiseren, stil te staan bij mijn terugkomst of om het hele avontuur te missen is er nog niet geweest. Het is heerlijk om te zien hoe blij iedereen is om me terug te zien en ik weet vaak niet waar ik moet beginnen met vertellen of naar wiens verhaal ik eerst moet luisteren. Met een avondje tooghangen in de Mazzel, voetballen met de Postboys, losgaan op PoléPolé, genieten van de sfeer op het beachvolleybal, squashen en terrasjes doen; heb ik al heel wat kunnen schrappen van mijn 'to do-lijstje'. Toch blijft het nog hectisch! Er zijn nog heel wat vrienden, kennissen en familie die de revue nog moeten passeren. Bovendien begin ik ook stilletjes aan te denken aan de voorbereiding van een feestje waar jullie uiteraard allemaal welkom zullen zijn en waar ook een aantal sterke verhalen die het blog nooit gehaald hebben in de openbaarheid zullen gebracht worden.

Hou het hier dus in de gaten en kijk maar uit naar mijn verschijning ergens in de streek. (Je gaat trouwens op zoek naar de oude versie van Ruben + 13cm haar en zowaar + 4kg lichaamsgewicht)