Bericht voor nieuwe bezoekers aan deze site:
Dit is een blog, dat betekent dat je in het middengedeelte van deze site mijn recentste belevenissen kunt terugvinden. Je kunt hier telkens de laatste 20 berichten die ik heb achtergelaten lezen, de recentste staan bovenaan.
Wie hier voor het eerst komt begint dus helemaal onderaan de site of in het archief bij mei 2006
Wie oudere berichten wil lezen klikt in de rechter kolom op archief.
Klik op het zonnetje hieronder om te zien welk weer het momenteel is in de regio waar ik rondhang.
Ondertussen zijn we in Olinda aangekomen. O linda betekent letterlijk, oh mooi, en dat is het hier zeker! Ons plan was eigenlijk om hier te gaan duiken, maar omdat er nogal veel wind op zee staat varen de flippo´s hier niet uit. Het zal voor in Rio zijn...
Bij de vorige post was ik nog 1 link naar een filmpje vergeten te zetten en ik wil het jullie eigenlijk echt niet onthouden... Onze leraar vond het blijkbaar wel tof om mij wat les te geven: http://www.youtube.com/watch?v=aObSHs1wRT8
Together with the Canaidian idiot and the Australian chick we made it to Recife and decided to stay a little bit North of the city in a very cosy place called Olinda. Once again we took it very easy. We just strolled along the nice centre and made a long walk along the coastline looking for the divingshop that we were recommended to. After searching for more than an hour we found out that the shop had been closed for more than a month. Christophe and me took a taxi to Recife where another company offers good diving. Eventhough the weather was a lot better than it is on the average Belgian summerday, they didn´t want to take us out because of the ´bad weather´! So we took our time to visit the huge historical centre of Recife which has some beatifull colonial buildings and an impressive ammount of inhabitants... The evenings in Olinda were some to remember! First we would go to the upper-city to have dinner with some magnificent views and then we would enjoy the lively nightscene in the streets. We would try all the different flavours of caipirinha in the many streetstalls and really absorb the Brazilian culture with its swinging music and beautifull happy people. By the start of our second night we would already have a reputation. People would already recognize us and started lauging as soon as they saw us coming...
Since we couldn´t go diving in Recife, we set our hopes on diving in Rio de Janeiro. It felt extremely weird to arrive here on Sunday, because I realized very well that now there was no way back. This was my final destination! Just a few more days in Rio and then... then I would have to wake up from this beautifull dream... Back to reality!! But not before I enjoyed the last days at more than a 100%!! I didn´t get much sleep the last week, I guess there will be plenty of time to sleep in my own bed in just a few nights... We attended another Brazilian footballgame. This time in the biggest footballtemple of the whole planet: the legendary Maracana!!! This huge stadium was only filled for 1/10th, but these 17000 people still succeeded in creating a very good athmosphere!
On monday we strolled around this amazing city (probably my favorite city in this trip) and tried to find me a box to transport the bicycle in the airplane. I only found a way too small box, so I´m still curious on how it will all go. By the way, thanks to Roberta my bicycle was store perfectly safe in Rio and when I got it back after being apart for about two weeks I got a bit emotional. In the we have been through a lot of great moments together! On my very last day, once again we had to settle with three hours of sleep because we got up early in the hope to go diving. We spent a few hours on Ipanema-beach which was completely packed with the most gorgeous women in the world, dressed in tiny bikinis... After that we cruised on to the ocean in a very powerfull speed boat. It was a great way of ending this adventure! The views on the city from the ocean are absolutely stunning and we enjoyed the boatride very much! After that I slipped in top of the notch equipment and in a breathtaking scenery we jumped into the water for a 40 minute dive along the islands in front of Ipanema. Turtles, a lot of fich and just the wonderfull feeling of being under water again!! I absolutely loved it!!! Afterwards we took our time to do more tourism by boat. Of course the views of Ipanema, Copacabana and Sugarloaf were great but maybe the highlight for Christophe, me and the four guys from the crew was bumping in to the Playboy-fotoshoot on the Flamengo-Bay...
Tonight I celebrate my last night. I don´t know where to go, or who to celebrate with; but being Lucky Ruben I´m sure this night will be just as great and unforgettable as the previous 300 have been!!!
I will keep you people posted the first few weeks when I´m back home. Telling you if I can adapt again, maybe try to make a selection of the many highlights and evaluate the whole trip. Also a very detailed table of all my cycling days will be uploade in the one of the next weeks, so stay tuned!!
De laatste dag in Salvador, donderdag, werd een lui dagje. We kuierden met een zestal hostalgenoten door de stad en deden een aantal terrasjes aan. ´s Avonds gingen we gezellig samen eten en je kunt al raden dat er veel gelachen werd. Brazilië is een land waar iedereen de godganse dag met de glimlach rondloopt dus wij konden niet achterblijven. ´s Avonds namen Rachel, Graham, Ruben en ik het vliegtuig naar Recife. Rond middernacht arriveerden we daar en meteen konden we een taxi op de kop tikken die ons naar Olinda kon brengen, een kuststadje vlakbij Recife gelegen. We werden afgezet bij een heel degelijk hostal, dat uitgerust was met een zwembadje. Mooi meegenomen dus. We namen nog kort even een duik in het zwembad vooraleer we moe maar tevreden gingen slapen.
Op vrijdag Ruben en ikzelf even uitkijken waar we een duikcenter konden vinden. Na wat heen en weer geloop en wat rondvragen, vonden we er een in Recife zelf. Spijtig genoeg deelden ze ons mee dat de ganse week niet uitgevaren werd omdat er te veel wind was. We begrepen het niet echt goed want die dag was een echt goeie zomerdag naar onze normen waarvan we er in België slechs een aantal per jaar hebben. Duiken was ook de reden waarom we naar Olinda gekomen waren en dus was de ontgoocheling vrij groot. Bij deze hadden we ook een goeie reden om nadien de ontgoocheling even door te spoelen op een bankje op een pleintje in het centrum van Recife. En zo hadden we ook even de tijd om Recife te verkennen. ´s Avonds was er een feest op het plein pal voor ons hostal. Jaja, weeral feest want dat doen Brazilianen bijna elke dag. Voor een feestje zijn we steeds te vinden dus besloten we om eens een kijkje te gaan nemen. Het werd een dolleuke avond, rijk aan anekdotes met opnieuw wat koppijn op zaterdag maar dat neem ik er graag bij. Hierdoor werd op zaterdag niet veel uitgespookt. We wandelden het strand af en stopten graag voor een terrasje op het strand met een lekkere maaltijd, echt heel lekker eigenlijk.
Dat we onze laatste dagen in Rio de Janeiro wouden spenderen spreekt voor zich...De stad is echt ongelooflijk mooi en er is zo veel te zien en te beleven. Daarom namen we op zondag het vliegtuig richting Rio. We zochten een ander hostal op dan waar we verbleven in het begin van onze trip samen. We belandden uiteindelijk in een klein straatje waar alleen maar hostals zijn. Ideaal dus om veel mensen te leren kennen uit verschillende landen en dat was ook onze bedoeling...Eens daar aangekomen zagen we dat we konden inschrijven voor de voetbalwedstrijd Fluminense - Palmeiras in het Maracanastadion, het grootste voetbalstadion ter wereld. Ruben en ik waren van plan om het toch eens te bezoeken dus deze gelegenheid was echt ideaal. Bovendien konden we genieten van een mooie voetbalwedstrijd met de nodige Braziliaanse sfeer en natuurlijk de vele sambamuziek die het allemaal zo aangenaam maakt.
De laatste dagen aftellen is niet leuk natuurlijk en zeker Ruben beseft dat deze mooie trip ten einde is. Zo moesten we op maandag nog een aantal praktische zaken regelen. Het weer sloeg tegen dus eigenlijk kwam dit allemaal mooi uit. We werden vergezeld van een Colombiaanse meid die in ons hostal verblijft. Hier en daar stopten we eens om alweer een Caiperina te drinken...En ook werden er wat inkoopjes gedaan, leuke souvenirs gekocht en zo veel meer...Een duik in de zee rond half elf kon niet ontbreken...Daarna gingen we droge kleren aantrekken om nog een stapje te zetten...Het werd uiteindelijk vrij laat waardoor we opnieuw tekort deden aan onze nodige nachrust. Nachtrust die nochtans belangrijk was want vandaag, dinsdag, gingen we voor de kust van Ipanema Beach duiken...Voor deze kust liggen een aantal kleine eilandjes en ik was heel aangenaam verrast van de onderwaterwereld daar. Het zicht onder water was heel goed door het prachtige weer hier vandaag. We hadden vier supervriendelijke instructeurs mee en dat maakte het allemaal nog zoveel mooier en aangenamer...Ook ons boottochtje van de haven tot aan de eilandjes was super : genieten in de zon, schitterend zicht op de Corcovadoberg met het beeld van Jezus, op de Suikerberg, we vaarden voorbij de stranden van Copacabana en Ipanema en als klap op de vuurpijl zagen we bij het terugvaren een fotoshoot op een privedomein voor het maandblad Playboy...Jaja, Lucky Ruben en ik, samen met de instructeurs, hadden opnieuw geluk. De bestuurder van onze boot ging dichterbij zodat we het vlees in de kuip konden keuren maar toen de fotografen en het model merkten dat er een bootje kwam aangevaren, werd onmiddellijk een wit laken rond het naakte model geslagen...Spijtig...
Zo eindigden we deze reis in stijl...Straks bouwen we nog een feestje samen...Morgenmiddag springt ruben omstreeks 13 uur het vliegtuig op en ikzelf heb eigenlijk nog een extra dagje in Rio want ik denk dat mijn vliegtuig pas om 22u vertrekt, ik zou nog eens moeten kijken...
Uiteraard is die laatste avond in Rio ook weer een succes geweest. De laatste morgen was ik echter iets minder in mn nopjes. Ook al keek ik uit naar de hereniging met familie en vrienden, het afsluiten van zo'n fantastische periode is geen pretje. Traantjes zijn er niet bijgeweest, maar vdb wist me te vertellen dat ik er toch maar met een treurig kopje bijliep. In de taxi naar de luchthaven knap ik een uiltje, maar in de luchthaven zelf word ik meteen weer wakker geschud. Een joviale Schot komt me doodleuk vertellen dat de vlucht naar Londen gecanceled is... Algmene paniek bij alle reizigers. Ik wacht de officiële boodschap op het grote scherm af en ontferm me eerst over de klus om de grote fiets in het kleine doosje te plooien. Het heeft heel wat voeten in de aarde om alles los te krijgen, maar met de hulp van diezelfde Schot lukt het toch min of meer. Alles wat na 10 maanden nog los kan gaat er af, enkel in het zadel is al een hele tijd geen beweging meer te krijgen, dus dat steekt er gewoon uit... Met een engelengeduld pakken twee Braziliaantjes mn hele hebben en houden in plastiek in en tegen de tijd dat ik terug ben bij de check-in, is de kalmte daar al terug gekeerd. We vliegen eerst met een andere maatschappij tot Sao Paolo en van daaruit moet British Airways ons dan veilig tot Londen zien te krijgen. Van de hele terugreis heb ik eigenlijk niet veel meegekregen. Ik ben enkele wakker geweest toen de lieve stewardesjes mn eten brachten, maar ik heb zelfs nooit beseft dat ze zijn komen afruimen... Het eerste contact dat ik weer heb met Belgen is dat met een norse douanebeambte. Gedaan met de vriendelijke glimlachen en gekke opmerkingen de hele dag door... Het ophalen van de bagage is weer een spannend moment! Als we er maar niet in geslaagd zijn om mijn dierbare fietsje onder weg kwijt te spelen! De tassen heb ik al snel terug, maar dan begint het lange wachten! Ik wacht, ik wacht en ik wacht... tot ik uiteindelijk nog maar eens mijn fiets moet gaan opgeven bij de verloren gelopen bagage! Ik hoop echt dat hij terechtkomt. De financiële waarde van dat ding zit ver onder 0, want er zijn uiteraard heel wat kosten aan; maar de emotionele waarde is echt onschatbaar!! Gelukkig brengen ze de fiets nog diezelfde avond achter naar de Leliestraat!
De ontvangst in de aankomsthal was heel hartelijk! De oudjes stonden er op van de zenuwen heen en weer te draaien en mn beide zussen stonden er met hun hele kroost en zelfs een schoonbroer had verlof genomen... Vandewallekes zijnde slaagden ze erin om allemaal samen heel wat lawaai te maken en toch voor een kippenvel momentje te zorgen;
Sinds dat moment leef ik eigenlijk constant in een roes. Tijd om te acclimatiseren, stil te staan bij mijn terugkomst of om het hele avontuur te missen is er nog niet geweest. Het is heerlijk om te zien hoe blij iedereen is om me terug te zien en ik weet vaak niet waar ik moet beginnen met vertellen of naar wiens verhaal ik eerst moet luisteren. Met een avondje tooghangen in de Mazzel, voetballen met de Postboys, losgaan op PoléPolé, genieten van de sfeer op het beachvolleybal, squashen en terrasjes doen; heb ik al heel wat kunnen schrappen van mijn 'to do-lijstje'. Toch blijft het nog hectisch! Er zijn nog heel wat vrienden, kennissen en familie die de revue nog moeten passeren. Bovendien begin ik ook stilletjes aan te denken aan de voorbereiding van een feestje waar jullie uiteraard allemaal welkom zullen zijn en waar ook een aantal sterke verhalen die het blog nooit gehaald hebben in de openbaarheid zullen gebracht worden.
Hou het hier dus in de gaten en kijk maar uit naar mijn verschijning ergens in de streek. (Je gaat trouwens op zoek naar de oude versie van Ruben + 13cm haar en zowaar + 4kg lichaamsgewicht)
It's been exactly 3 weeks now since I made it back home! I didn' take any time to be sad or melancholic on the way back, because I was absolutely exhausted and slept during the entire trip...
Eventhough I was mentally prepared to it, landing back in Belgium was a bit of a shock. Cold and rainy weather, unfriendly employees at the airport and as an absolute climax: the bicycle was not on the plane!! Eventhough I wouldn't be able to cash 10 dollars for this old bike, the emotional value is enormous!! Luckily it got delivered at home that same night...
Offcourse the part where I got to meet the family again was great! My parents were waiting for me, they were flanked by both my sisters who had brought almost there entire families... I didn't shed any tears, but nevertheless it was a pretty emotional moment for all of us. I was happy to be able to hold them all again, I felt proud that I achieved to realize my big dream and yet sad that it was all over...
At that point two very hectic weeks got started. I got dragged from one place to another to do nothing but fun things. It was great to see all my friends again and to do all the stuff that I couldn't do while travelling. Offcourse everyone wanted to hear all about my great trip and I didn't know where to get started. It was just as great to hear all there stories about everything I had missed while I was on the road. At first it seemed to me that not too much had changed. But after three weeks I know better... I guess I'm the one that changed most; more than I initially thought... Obviously a few changes occured around here as well. Friends got married or moved houses, my mom is retired, there's some public construction going on, ... Eventhough nothing fundamentally changed in my environment, I feel it's not going to be easy to get back to my reality as it was a year ago. I have seen a lot of beautifull places, had the chance to live some amazing adventures and met a lot of very interesting, friendly and openminded people... But I have also seen a lot of injustice, corruption, extreme poverty and the lovely way people know how to deal with all that shit!! I have learned a lot. I've had plenty of time to think. I have changed a bit...
Once the blur of the first two crazy weeks was over, it all fell off my shoulders. I got very tired, slept a lot and had to start thinking about getting back to reality... By now I live through the first moments where I start missing the undescribable athmosphere of my trip. There are too many things to sum up righthere, but it felt so great not having to think about tomorrow or next week. I have tried, but I can't begin to describe the feeling I had when riding through lonely deserts or high mountains all by myself. The big contrast with the equally amazing feeling of arriving in a little village or a big city, running into interesting people and especially being able to avoid the not so interesting people...
I have learned a lot. I've had plenty of time to think. I have changed a bit... I don't want to be the local preacher. I don't want to change the world, my city or the people living in it. But often I have to stop myself from telling people what I really think. Stupidity and ignorance all over, okay; but hell do I go crazy when stupid, ignorant people talk and act as if they just invented the wheel!! I won't try to force anyone into changing, but I hope I can carry my own bagage, use it in my own life and maybe one day pass it on to the little Vandewallekes...
Een samenvatting van alles over het fietsluik van de reis wat enigszins in cijfertjes kan gegoten worden kun je terugvinden in het tabelletje hieronder. Wie geïnteresseerd is om een heel gedetailleerd logboek in te kijken klikt hier op de link http://www.savefile.com/files/1069110 . Vervolgens klik je onderaan rechts in het geopende venster op de oranje knop 'Dowload file' Normaal opent Excel automatisch. Is dit niet het geval, klik dan ionderaan op 'Dowload file now'.
In the table below you can find a summary including almost everything about the cycling part of my trip. Those who want to see a detailed log of every single ride I made during this trip can hit the following link below. http://www.savefile.com/files/1069110 In the new window you have to hit the 'Dowload file' button. Excel should open automatically, but if it doesn't you can click 'Download file now' on the bottom of the window.
Zoals beloofd komt er binnenkort een avondje om naar uit te kijken! Ik ben op zoek naar de geschikte datum om dezelfde zaal van mn afscheidsfeestje nog eens vast te leggen. De bedoeling is om jullie in geheel eigen stijl uitgebreid te gaan vervelen met alle details van mn reisje. Uiteraard komt er nog eens een selectie van een aantal foto's op jullie af en ga ik vertellen, veel vertellen... Ook wat nog nooit de website, de kranten of de tijdschriften heeft gehaald komen jullie dan eindelijk te weten.
Om jullie helemaal in de Latino-sfeer mee te sleuren zal er misschien ook wel voor lokale muziek gezorgd worden en krijgen jullie de kans om enkele van mijn favoriete coktailtjes te proeven. Wat er op jullie bord zal komen weet ik eerlijk gezegd nog niet, maar ik onderzoek de mogelijkheden van rijst en bonen of een gefrituurd kippenkoppeke zoals deze in Ecuador.
Hou het hier dus in de gaten want ik probeer jullie in de loop van de week meer details mee te geven.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik nog wel eens terugdenk aan 1 van de vele mooie momenten van het afgelopen jaar. Meestal verschijnt dan spontaan een glimlach op m'n gezicht en huppel ik weer een stuk vrolijker door mijn dag.
Vandaag ben ik echter een klein beetje melancholisch... 9 oktober 2006. Die datum blijft voor altijd heel bijzonder voor mij! Precies een jaar geleden werd op 9 oktober het startschot gegeven voor wat voorlopig hét avontuur van mijn nog jonge leven is geworden. 10 maanden lang absolute vrijheid en intens genot werden gevolgd door 2 maanden uitgebreid nagenieten.
Op 9 oktober 2007 heb ik niet veel bijzonders om handen. Langzaam maar zeker begint alles hier weer in zijn plooi te vallen en begin ik te beseffen wat ik allemaal heb mogen meemaken. Lucky Ruben 1 jaar later: nagenietend en stilletjes dromend van nieuwe avonturen...
Voorstel tot toiletlectuur: Grinta! is een 2-maandelijks tijdschrift voor iedereen die in de verste verte ook maar een beetje interesse heeft in de fiets. Heb je een zetje nodig om in deze gure herfstmaanden uit je luie zetel te komen en door de West-Vlaamse weides te gaan ploeteren op een mountainbike? Of vroeg je je al langer af op welke koersfiets Guido Belcanto rondtoert? Of ben je misschien geïnteresseerd in een 5 pagina's tellende reportage door en over Lucky Ruben? Stuk voor stuk goeie redenen om naar de krantenboer te lopen, daar 4,5 neer te tellen en (eens terug thuis) op de wc te gaan grasduinen in Grinta!
Eindelijk is het dan zo ver!! Velen onder jullie vroegen me al tot in den treure toe wanneer er nu eens een avondje zou komen waarop ik uitgebreid het relaas van mijn avonturen zou gaan doen. Wel, de kogel is door de kerk!
Op vrijdagavond 14 december vanaf 19u30 zijn jullie welkom in de grote zaal van het houtlandinstituut (KTA) in Torhout (Rijselstraat 110). Wie bereid is om 15 neer te tellen krijgt na de aperitief een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en krijgt mijn avonturen in geuren en kleuren te horen en te zien. Ook de stoten die nooit website, kranten of tijdschriften hebben gehaald zullen daar voor eens en voor altijd in de openbaarheid gegooid worden...
Reserveren kan tot en met dinsdag 11/12 door een mailtje te sturen via dit weblog, naar rubenvdw@telenet.be of telefonisch bij Lucky Ruben zelf op 0472/89.50.65
2 jaar en 9 maanden zijn ondertussen verstreken sinds ik terug thuiskwam van dit onvergetelijke avontuur.
2 jaar en 9 maanden ben ik ondertussen ook samen met dat lekkere Hollandse ding dat me in Ecuador een tijdje kwam vergezellen.
Nadat ik kort terug in het onderwijs was gestapt, kwam plots vanuit het niets een telefoontje met een hele mooie jobaanbieding. Ik kreeg de mogelijkheid om voor Volvo en Renault Trucks het bedrijfsleven met het reizen te combineren. Anderhalf jaar lang trok ik vrolijk Europa rond als informatica-consultant in de vrachtwagenwereld, maar toen sloeg de crisis toe. In de grootste crisissen, schuilen echter de grootse opportuniteiten. Toen een ontslag door de aanhoudende laagconjunctuur onafwendbaar bleek, viel weer een schitterende opportuniteit zomaar uit de lucht.
Ondertussen werk ik bijna een half jaar in Lyon, Frankrijk. Wonder boven wonder vielen alle puzzelstukjes netjes in mekaar. Renée kon me vergezellen en we leven als God in Frankrijk.
Nu het sparen lekker goed gaat en Renée binnenkort gaat afstuderen (als alles goed gaat), dringen plannen voor een nieuw avontuur zich op. De bagage van Rubenmaakteenreisje Deel 1 kan niemand me meer afpakken. Ik weet zeker dat ik er dagelijks vruchten van pluk en dat dit avontuur me mee gevormd heeft.
Binnen goed 3 maanden komt er een vervolg. Dit keer ga ik niet in mn eentje en niet op de fiets. Op dit moment wordt een 16-jaar oude 4x4 wat opgelapt in de hoop dat hij Renéetje en mezelf heelhuids doorheen Afrika kan loodsen. Ook nu weer zullen de avonturen geblogd worden en wie weet verschijnt ook hiervan een gedrukte versie...
Voor een Excel-bestand met heel wat gegevens zoals afgelegde afstand, gemiddelde en maximale snelheden enzovoort klik je op onderstaande link. Download file now. The link above will open an Excel-file with a detailed log of every single ride I made during this trip.
