Ik had nog maar eens de nachtshift. Wat mij op zich niet stoort, maar ik zou toch graag ook eens de spoeddienst bij dag meemaken. Het spoedteam had mij een drukke nacht beloofd en niets was minder waar, direct vollenbak!
In het weekend zijn er geen backupwagens, alleen maar prioriteit, vermits er zoveel te doen is. Tot nu toe had ik nog nooit echt iets ernstig gezien, maar dat kon natuurlijk niet uitblijven... Rond 22u werden we opgeroepen voor een zwaar ongeval met twee doden: een papa en zijn kindje. De oorzaak; overdreven snelheid. Ik had zoiets nog nooit gezien en ik ben er nog steeds niet helemaal goed van.
De rest van de nacht was gelukkig iets minder dramatisch. Een paar trauma's en fracturen maar hoofdzakelijk dronken mensen die niet meer reageerden.
Ik geloof dat ik ondertussen in elke discotheek van Riga wel is ben binnen geweest, maar niet om te feesten natuurlijk.
2 maart
Weer een nachtshift, maar deze keer wel niet mee met de ambulance. Ik mocht een hele nacht op de trauma-afdeling van de spoeddienst staan. Een van de toffere afdelingen eigenlijk. Ik had mijn eigen bureauke gekregen en de dokterassistent (bij ons is dat een triageverpleegkundige) stuurde naar mij mensen door met kleine trauma's zoals: snijwonden, brandwonden, ... Het was niet heel druk, maar er kwamen op tijd patiënten langs zodat ik mij niet hoefde te vervelen. Hier heb ik trouwens nieuwe technieken van bandage geleerd, wat wel heel interessant is.
3 maart
Vandaag was ik van plan om samen met mijn flatgenoten naar het centrum te gaan, en old town is te bezoeken maar doordat het al heel de dag sneeuwt blijven we maar genoodzaakt binnen. Ben momenteel bezig mijn flatgenoten hier af te drogen met pingpong en hopelijk blijft dat zo als mijne Chinese vriend terug komt van het ziekenhuis.. (Zijn de Aziaten nog altijd zo sterk in pingpong?)
Off-topic Effe nog een trotse vermelding; Haasrode-Schepdaal: 0-3! Proficiat mannen!! mais d'abord..
Stagedag
twee is afgelopen.
Mijn shift liep van 16u tot 4u. Hoewel ik uiteindelijk maar tot 2u ben
gebleven.
Deze keer kon ik heel de tijd met de atra palidziba mee. (= ziekenwagen voor de
mensen dat geen Lets spreken.)
Van 16u tot 22u zat ik in een prioriteitswagen. Leuk want die worden echt wel
continu uitgezonden met als gevolg dat er geen dode of saaie momenten zijn. Op
die zes uurtjes hebben we 7 oproepen gekregen. 1 verkeersongeval, 3
comazuipers, 1 vechtpartij, 1 beroerte en nog eentje waar ik momenteel niet kan
opkomen.
Vooral de
laatste interventie was interessant. Rond 21u45 kregen we de oproep dat iemand
het bewustzijn heeft verloren in een plaatselijke club. Toen we toekwamen was
die persoon nog steeds binnen, sterker, hij lag op de vloer tussen de dansende
mensen die zich er blijkbaar helemaal niets van aantrokken. (Trouwens het was
nog geen 22u en die danceclub was al aardig vol).
Om te beginnen moesten we die persoon naar buiten krijgen voor wat meer ruimte
en lucht. Niet zo evident als we maar met drie zijn en die persoon nogal massief gebouwd is.. Uiteindelijk met de
hulp van 2 clubbezoekers kregen we er beweging in.
En de uiteindelijke diagnose was, verrassing verrassing; den dikkerd had teveel
Balzam gedronken (een Letse drank van 45%) waardoor zijn maag moest leeggepompt
worden.
Hierna werden wij de backupwagen. Vanaf dan was het zeer kalm, geen oproepen
gekregen en dus heb ik die mannen maar het kaartspel presidenten geleerd
waarmee we de overige uren gevuld hebben. Gelukkig mocht ik twee uur vroeger
door gaan want het werd wel heel vermoeiend zo weinig 'actie'.
Vandaag doe ik weer de nachtshift. Ze hebben mij al gewaarschuwd...
vrijdag...werkweek gedaan...alle clubs open...veel jongeren. Dus veel comazuipers
op de planning. De perfecte gelegenheid om te oefenen zonder mij te moeten
aantrekken of ik direct juist prik of niet, voelen zullen ze het toch niet doen...
Slaapwel iedereen, ik ben juist terug van de nachtshift. Het is trouwens beginnen
sneeuwstormen. Op de tijd van het ziekenhuis tot mijn dormitory (5min) heeft er
zich ondertussen toch al een 5cm-laagje verse sneeuw gevormd.
Juist wakker van de nachtshift en tevens mijn 1e stagedag. Gelukkig had ik mij goed voorbereid en de nodige nalu's, red bulls en andere energiedranken gekocht. Want van 18h tot 8h is echt wel lang.
Bij mijn aankomst op de spoeddienst was er wel een klein probleempje, de beveiliging was niet ingelicht en dus mocht ik ook niet passeren. Uiteindelijk na wat gebel kwam een Engels sprekende spoedverpleegkundige mij oppikken en kon de stage starten. Na eerst een uurtje uitleg over de werking van de dienst en een rondleiding kon het echte werk beginnen. Ik kreeg samen met de Engelstalige verpleegkundige de verantwoordelijkheid over de 'therapy ward'. Hier komen de mensen die geen uiterlijke tekenen van problemen hebben (geen trauma's, wonden, ..) maar zich niet goed voelen, dronken zijn enzovoort.
Het is echt een komen en gaan van die patiênten. Wat eigenlijk standaard werd gedaan was bloed nemen voor onderzoek, infuus NaCl plaatsen en dan afwachten. Niets speciaal dus maar wel uitstekend om te oefenen. Tijdens de nacht werden er een paar dronken mensen opgenomen, en wat best grappig is om te zien, is dat het medisch personeel niets van medelijden heeft met deze mensen. Ze worden vastgebonden en krijgen een redelijk ruwe behandeling. Bvb bij het prikken van een infuus slaag je af en toe op de arm zodat de aderen wat meer zichbaar worden. Bij dronken mensen kletsen ze er echt op. Ook gebruiken ze dikkere en dus ook goedkopere naalden bij.
Om 4u was het wisselen van werkplaats en mocht ik mee met de ambulance. Het ziekenhuis heeft 4 ziekenwagens, twee prioriteitwagens en twee backupwagens. Ik zat in een backupwagen en het was zeer rustig. Uiteindelijk zijn we maar één keer uitgereden voor een meisje dat flauw gevallen was en niet meer reageerde. Het coole eraan om mee te rijden is dat je een speciaal pak krijgen met een soort van kogelvrij/mesvrij vest eronder. Dit is omdat zeker in de weekends de mensen nogal is durven agressief zijn.
Bon, dees was zo mijn nacht. Het ziekenhuis heeft een positieve indruk op mij nagelaten. Het is heel modern (moderner dan meeste Belgische ziekenhuizen) en met het nieuwste materiaal, alleen soms een wat onorthodoxe manier van werken.
Het is nu al twee keer gebeurd dat ik 's avonds geen
internet en of gsm signaal heb, dus maak ik van deze gelegenheid gebruik om
iets op m'n blog te schrijven.
Om 18u vandaag start ik met mijn eerste werkdag op de spoed.
Direct de nacht (18h-8u). De shiftregelingen zijn hier wat anders als bij ons
in België. Regelmatig gebeuren er shiften van 24h. Dit komt omdat Letland een
vrij arm land is en de meeste mensen 2 banen uitoefenen en door dergelijke
shiftregelingen benutten ze het maximum van hun tijd. Ik had de keuze om dit ook te doen. Ik heb er wijselijk voor
gepast. Ik vind 14u aan een stuk al lang, en volgens mij zou EHB er niet mee
ingestemd hebben.
Gisteren ben ik met mijn kotgenoten de omgeving gaan
verkennen. Achter mijn dormitory verhuren ze quads en sneeuwscooters om zo het
bos naast ons te verkennen. Ik en Lee huurden een sneeuwscooter terwijl Alekski
en Arnoudeen quad huurden. Voor die
prijs gaan we nog regelmatig teruggaan. quad= 10Euro/2usneeuwscooter 12Euro/2u In de avond heeft Georgi Bulgaars voor iedereen gekookt. Ik
weet de naam van het gerecht niet meer, maar het was best lekker. Alleen de
portie was enorm. Morgen als het internet mee wilt zal ik een foto ervan
posten.
Vandaag ben ik wat inkopen gaan doen en de omgeving nog wat
meer verkent op men eentje. Riga heeft een groot busnetwerk alleen is het niet
zo simpel te gebruiken. Ik wou in de eerste plaats naar het centrum maar ben er
uiteindelijk nooit geraakt. De volgende poging om openbaar vervoer te gebruiken
zal toch met de andere studenten zijn.
Ik kwam ook tot de vaststelling dat ik geen geld meer kon afhalen met de gewone bankkaart. Gelukkig hebben de mensen van Fortis in Lennik mij onmiddellijk kunnen helpen.
Ik gebruik de gemeenschappelijke computer voor mijn blog aan
te vullen. Mijn pc loopt steeds vast met het typen. De Letse computers hebben
een ander toetsenbord als wij gewoon zijn dus vergeef mij (Ben!) als er wat
fouten instaan.
Zondagmorgen 7u30 voert Ilke -zo lief dat ze is- mij weg naar de luchthaven van Charleroi. Het afscheid nemen van haar viel toch een stuk zwaarder dan ik verwacht had.. uiteindelijk is het toch (maar?) zes weken. Mijn vliegtuig had een uur vertraging, Door de sneeuw veronderstel ik (ryanair geeft niets van info). Voor de rest is de vlucht vlotjes verlopen. Het vliegtuig zat maar voor 3/4 vol waardoor ik een hele rij voor mij alleen had.
Rond 14u30 ben dan ik geland op de luchthaven van Riga onder een helblauwe lucht zonder enig wolkje te bespeuren. De dag begon dus goed, zeker toen mijn valies als eerste op de band kwam. Echter bij de exit pikten douaneambtenaren mij eruit voor een bagagecontrole. In gezelschap van 3 militairen met elk een mitrailleur opende ze mijn valies. Maar alles mooi terug opplooien kennen ze niet jammer genoeg. Als uitleg van de controle kreeg ik 'it's very suspicious for a young man like you to travel alone'. Misschien heb ik wel het uiterlijk van een drugsdealer... Daardoor toch ook een halfuurtje verloren. (M'n contactpersoon dacht al dat ik niet op vliegtuig zat)
Bon, éénmaal daardoor was het zoeken naar mijn contactpersoon die mij ging opwachten. In één van mijn laatste mailtjes naar haar vroeg ik hoe ik ze ging herkennen aan de luchthaven. Haar antwoord 'I look good, and i'll be wearing a purple parka'. Laat ons zeggen dat ik haar alleen herkende door haar paarse jas. Het is wel een hele lieve en behulpzame vrouw met een grappig accent.
Ze had de auto van haar man gekregen dus ging de verplaatsing comfortabel en snel zijn. Snel was het zeker want ze reed als een kamikaze door de straten. Comfortabel iets minder want de auto was klaar voor de schroot en kabels lagen open en bloot overal. Na een rit van ongeveer 20min kwamen we aan mijn dormitory. Best een mooi gebouw, met eronder de leslokalen voor studenten verpleegkunde en kiné. Mijn kamer is op de 9e verdieping en wel tof. Ik heb een gescheiden kamer van mijn kotgenoot 'Lee', hele vriendelijke jongen die perfect het clichébeeld van een Chinese student weergeeft. Verder wonen er op mijn verdiep nog 4 andere studenten. Drie jongens en een meisje. Met twee heb ik al kennis gemaakt in de keuken waar onmiddellijk hun lasagne mocht opeten. De ene heet Georgi uit Bulgarije en lijkt op een maffiabaas, de andere heet Alekski uit Rusland. Tenslotte moet ik nog het meisje uit Litouwen ontmoeten en een jongen uit Frankrijk.
Ik heb op de weg naar mijn dormitory een pittazaak gezien op wandelafstand, en daar ga ik nu gaan eten. Kwestie van de cultuurovergang niet te bruusk te maken :) :)
