Vandaag is het mijn laatste dag in Riga.. Jammer genoeg. De weken zijn letterlijk voorbij gevlogen!
Riga zal altijd een aparte ervaring zijn die ik zal blijven herinneren voor de rest van mijn leven. Ik heb zoveel plaatsen gezien die ik anders hoogst waarschijnlijk nooit zou gezien hebben, Ik heb steden bezocht die op het eerste zicht totaal niet interessant lijken maar éénmaal aangekomen wil je er niet meer weg. Ook heb ik mensen leren kennen van verschillende nationaliteiten en ook al zie ik ze hoogst waarschijnlijk nooit meer terug, ik weet dat wanneer ik ooit bij hun in de buurt zou zijn, ik ze gewoon maar een belletje moet geven en ik een slaapplaats zal hebben.
Riga zal mij altijd bijblijven als een mooie levendige stad, die ik zeker is in een zomerperiode zal terug bezoeken. Ik ben blij dat mijn school, familie en Ilke mij de kans hebben gegeven om naar Riga te gaan, want het is absoluut aan te raden en ik had het voor geen geld willen missen.
Om mijn verblijf in Riga af te sluiten ga ik nu met m'n kotgenoten nog een flesje wijn kraken. Santé Tot in België!!
Voila, Litouwen kan ik schrappen op mijn to-see lijst. Zaterdagmorgen de bus genomen eerst richting iauliai waar we dan een overstap maakten richting Vilnius. De wegen in Letland/Litouwen zijn trouwen nog slechter als die van België, wat slapen op de bus dus jammer genoeg onmogelijk maakte.
Vilnius is eigenlijk een klein stadje maar wel met een prachtig bewaard centrum die zijn charmes haalt uit zijn kleine straatjes met de vele restaurants en cafés. Na wat rondstappen en city view-en hebben we de cafés maar is met een bezoekje gaan vereren. Daar heb ik de traditionele Litouwse drank geprobeerd nl. Midaus Nektaras. Best lekker, en zeker een pak beter dan de Letse Black Balzam. Vervolgens iets gaan eten in een plaatselijk restaurant, waar er zelfs bever op het menu stond. Toch maar wijselijk voor gepast en gegaan voor cepelinai, het nationale gerecht van Litouwen. Hier drinken ze trouwens altijd bier bij hun eten. Hierna was het tijd om terug te keren, dus weer de bus van Vilnius naar Siauliai om daar tot de vaststelling te komen dat de laatste bus richting Riga afgeschaft is. Stom want ik werd verwacht op stage. Dan maar gebeld naar onze coördinator en onze uitleg gedaan. Gelukkig kon ze er om lachen en ging zij onze stageplaatsen verwittigen.
Bon, een slaapplaats zoeken in Siauliai dus. De loketbediende had ons al aangeboden om te blijven overnachten in het station op de stoeltjes... Thank you, but no thanks. Op zoek naar een hotel dus. Het eerste hotel op onze weg zat jammer genoeg vol, het tweede hotel wou geen kamer geven aan erasmusstudenten door slechte ervaringen. Bij het volgende hotel ben ik dan maar alleen binnengegaan en hopla ik heb een kamer te pakken. Best duur maar gedeeld door 4 valt het goed mee. Wel was het niet zo evident om m'n drie medereizigers binnen te smokkelen langs de receptie zonder op te vallen, maar uiteindelijk is ook dat gelukt. Sorry mama dat we het zo gedaan hebben, maar ik heb (juist zoals m'n collega's) niet genoeg centen meegekregen om een kamer voor mij alleen te huren. : -)))
Met een dagje vertraging dan terug in Riga geraakt. Of we nog een stad gaan bezoeken valt af te wachten, we dachten eraan om naar Belarus te gaan, tenminste als het mogelijk is het land te bezoeken zonder visum. En zo komt mijn terugkomst in België steeds dichter en dichter bij..
Zoals vermeld in mijn vorige post ben ik aan de conciërge beneden gaan vragen waar ik materiaal kan huren om aan ijsvissen te doen. En ja hoor, we mochten zijn materiaal gratis en voor niets gebruiken. Mission accomplished! :) Beter nog, hij vergezelde ons naar de plek en legde ons de 'kunst' van het ijsvissen uit. Uiteindelijk komt er wel iets meer bij te kijken dan een gat boren en een hengel uitwerpen. Eerst en vooral, ook al is de lente begonnen, hier vriest het non stop en is het ijs een 30-tal cm dik waardoor het geen sinecure is om door het ijs te geraken. Het heeft ons 10 lange en zware minuten (hand)boren gekost.
Daar zaten we dan, met z'n drieën en elk een pint in de hand. Best gezellig, zeker als de vissen bijten. Ik heb er een stuk of 18 gevangen op een kleine twee uur. Alleen maar kleintjes wel, nooit groter dan een hand. Mijn compagnon Lee wou ze allemaal meenemen en proberen klaar te maken, maar dat zag ik weer niet zitten dus hebben we ze allemaal mooitjes terug gesmeten. Live and let live.
Mijn tijd hier begint serieus te krimpen. Als ik alleen zou zijn, zou ik gerust nog weken of zelfs maanden kunnen blijven. Gelukkig heb ik een hele goede en belangrijke reden om terug naar België te vliegen, zij zorgt ervoor dat ik het uiteindelijk niet zo erg vind om terug te moeten keren naar mijn Belgische leventje.
Oja, ik vertrek morgen voor een dagje naar Litouwen, we gaan de steden Siauliai en Vilnius (hoofdstad) bezoeken.
Nog elf dagen en ik ben al terug in België. De tijd gaat snel, misschien wel iets te snel.
Gisteren ben ik met de trein naar Jurmula geweest, het Knokke van Letland. Niet gemakkelijk om de juiste trein of treinstop te vinden, maar na een goede gok toch op de goede plaats afgestapt. Jurmula is zoals Knokke het mekka voor het rijk volk. Hier wonen alleen maar Russen die optimaal geprofiteerd hebben van het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Ze zijn niet zo graag gezien in Letland en worden Oligarchen genoemd. Ze wonen in kasten van huizen en rijden rond met minstens een Porsche (bij wijze van spreken natuurlijk)
Hier is het 's nachts rond de -20°C, dus is de zee (Baltische) voor zover je kan zien bevroren, wat heel wat speciale en spectaculaire ijsformaties opleverede. Ik voelde mij een beetje God na zo'n 3 a 400 meter de zee in(op)stappen. Een speciale ervaring. Ik zal straks is enkele foto's online zetten, dus dan kan je er u een beeld van vormen.
Vandaag is het weer een prachtige dag. Mijn dormitory is vlak bij een groot (bevroren) meer en ik zie regelmatig mensen ijsvissen. Lijkt mij wel is leuk om te doen. Vorige week stond per toeval de deur van het materiaalkot van de conciërge open en daarin stond al het materiaal dat je nodig hebt om te ijsvissen. Dus ik ga straks is langs bij hem met de vraag waar ik zo'n uitrusting kan huren al hoop ik natuurlijk dat hij zegt dat ik zijn materiaal mag lenen. Op hoop van zegen dus!
Tallinn, de hoofdstad van Estland. Om 8u 's morgens namen we de bus richting Tallinn voor een rit van een kleine vier uur.
Eens aangekomen aan het busstation vroegen we ons af of we wel op de juiste plek waren. Niemand te zien bij de bussen of aan de loketten. Na een paar minuten zagen we dan toch een groepje verdwaalde Britten en de buschauffeur dus konden we plaats nemen op de bus. Vermits er maar in totaal 10 mensen op de bus zaten dachten we dat er nog gewacht moest worden op andere passagiers, maar neen met nog meer dan 50 plaatsen vrij vertrokken we.
Tallinn is een mooie oude stad, vooral de Middeleeuwse binnenstad die erkend is als werelderfgoed is een bezoekje waard. Onze chauffeur had ons als tip meegegeven om elk een mobilet te huren, vermits we maar een paar uur konden blijven en we zo onze verplaatsingen snel en makkelijk konden maken. Nogal koud en niet gemakkelijk in de sneeuw maar wel plezant en snel. (24Euro voor 4 mobiletten)
Uiteindelijk hebben we heel Tallinn doorkruist op mobilet. Wel verschillende keren gestopt om op te warmen en iets te drinken. Zeker Lee had het nodig om regelmatig te stoppen en op te warmen, hoeveel keer hij wel niet gevallen is met zijn mobilet was onmogelijk bij te houden. Nochthans was hij de grootste voorstander van ons gevieren om ze te huren.
Enfin, Tallinn-Estland kan ik nu ook van mijn to-see lijstje schrappen. Volgende in rij is Vilnius-Litouwen. :)
Trouwens ooit bezoek ik toch Riga, Tallinn en wie weet welke steden nog in de zomer. Dat zal nog een heel ander beeld geven...
Het is nu al een tijdje geleden dat ik iets gepost heb. Maar ik heb wel het perfecte excuus, namelijk Ilke was mij komen bezoeken hier in Riga en dan zijn er natuurlijk betere en leukere dingen te doen dan een blog up to date houden.
Hier in Riga is het de laatste week prachtig weer. Van 's morgens tot 's avonds volop zon en blauwe lucht. Als het niet zo koud was zou ik momenteel aan het zonnen zijn op mijn terras . Vandaag had ik vrij en ben ik samen met Aleksi (de Rus) gaan quadrijden. Tegenwoordig krijgen we zelfs korting en kost het slecht 4 Euro quad/uur. Na het quadrijden huurde Aleksi een sneeuwscooter en ik skilatten. D.m.v een koord trok hij mij dan door de sneeuw. Het leek een beetje op waterski maar dan op sneeuw. Tof, maar best wel zwaar voor de benen.
Morgen is het een vrije dag voor zowel Lee, Georgi, Olivier en mezelf, dus hebben we gepland dat we Tallinn is gaan bezoeken. Tallinn is de hoofdstad van Estland en is al na een burit van 3.5uur vanuit Riga bereikt. Deze internationale bussen waarmee we gaan zijn zeer goedkoop hier, slechts 15 Euro voor de heen- en terugrit.
Tenslotte ben ik gevraagd geweest om vrijdag mee te gaan naar een soort van festival om mee te werken in een soort van 'rode kruis'. (Dat is toch wat ik ervan begrepen heb). We zullen wel zien wat het zal geven.
Ik had weer mijn eigen lokaaltje op de trauma afdeling, dus lekker op 't gemak. Alleen beetje TE op mijn gemak waardoor de uren maar tergend traag voorbij gingen. Iedereen uit de omgeving van Riga was wel heel voorzichtig vandaag want echt veel patiënten heb ik sadistisch en spijtig genoeg niet gezien. De enkelen die opdaagden kwamen voor de meest belachelijke/kleine dingen, maar goed ze kregen toch een 'behandeling' vermits het niet druk was. Een positief puntje aan de kalmte was dat ik zo goed als de hele CL match United-Real kon volgen in de wachtzaal die toch het merendeel van de tijd leeg was.
Even nog is terugspoelen naar gisteren. Ik was namelijk uitgenodigd op de receptie van één of andere opening in het ziekenhuis. Ik mocht een invité meenemen. Het is de Chinese kamergenoot Lee geworden bij gebrek aan m'n Ilke. Echt veel van de speeches die voorgebracht werden begrepen we niet, maar gelukkig stond onze tafel naast het buffet en konden we onze aandacht richten op het eten.
Op het einde kwam er een man naar ons toe gestapt, die zichzelf voorstelde als Sergejs. Wat we eruit verstonden is dat die man ofwel de directeur van het ziekenhuis is, of de minister van gezonheid. Groot verschil ik weet het, maar zijn Engels was ronduit slecht. Hij was wel enorm geïntresseerd in onze culturen en visie op ziekenhuisstructuur. Al bij al was het wel een leuke receptie, het feit dat we niets verstonden werd ruimschoots goed gemaakt door al het gratis eten. :)
Vandaag was het mijn vrije dag, en het was prachtig (wel ijskoud) weer, dus ben ik in gezelschap van Georgi afgezakt naar het centrum van Riga.
Op zich een relatief klein centrum, dus perfect geschikt om te voet te verkennen. De stad is best wel indrukwekkend met zijn verschillende soorten architectuurstijlen, waaronder veel Art Noveau bouwwerken. Riga-stad is een zeer groene (witte momenteel) plaats door de vele parken die er zijn, afgewisseld met historische monumenten en smalle kleine straatjes. Na snel daar iets gegeten te hebben zijn we vertrokken naar het oudste gedeelte van het centrum, Old Town genoemd. Dit gedeelte bestaat alleen maar uit oude gebouwen en is echt wel de place-to-be voor jongeren. Om de 20m was er een bar of restaurant.
En aan volk en ambiance was er ook geen tekort. Ze noemen dit met reden een feeststad. Op elke hoek is er wel een discotheek of soortgelijks. Vanaf dat ze horen of zien dat je niet van hier bent stappen ze op u af. "daar moet je binnen gaan", "moet ik jullie naar de meest coole plaatsen in Old Town brengen", "in die bar zijn er de mooiste meisjes van Letland" enzovoort.. In de tijd dat we daar waren hebben we ook drie keer de vraag gekregen of we geld konden wisselen.. 10x2lv tegen een biljet van 20lv. Bon zo dom waren we nog juist niet. Hoewel Georgi het wel had willen doen. Na een paar uur teruggekeerd richting dormitory, maar nergens een bushalte te vinden en niemand die ons kon helpen. Dus uiteindelijk maar een taxi genomen.
Ik zal binnenkort wat foto's van de stad op facebook zetten, hier willen ze niet uploaden..
Bon pauze is ver om, dus verwachten ze mij terug op dienst. Tot de volgende!
Ik had nog maar eens de nachtshift. Wat mij op zich niet stoort, maar ik zou toch graag ook eens de spoeddienst bij dag meemaken. Het spoedteam had mij een drukke nacht beloofd en niets was minder waar, direct vollenbak!
In het weekend zijn er geen backupwagens, alleen maar prioriteit, vermits er zoveel te doen is. Tot nu toe had ik nog nooit echt iets ernstig gezien, maar dat kon natuurlijk niet uitblijven... Rond 22u werden we opgeroepen voor een zwaar ongeval met twee doden: een papa en zijn kindje. De oorzaak; overdreven snelheid. Ik had zoiets nog nooit gezien en ik ben er nog steeds niet helemaal goed van.
De rest van de nacht was gelukkig iets minder dramatisch. Een paar trauma's en fracturen maar hoofdzakelijk dronken mensen die niet meer reageerden.
Ik geloof dat ik ondertussen in elke discotheek van Riga wel is ben binnen geweest, maar niet om te feesten natuurlijk.
2 maart
Weer een nachtshift, maar deze keer wel niet mee met de ambulance. Ik mocht een hele nacht op de trauma-afdeling van de spoeddienst staan. Een van de toffere afdelingen eigenlijk. Ik had mijn eigen bureauke gekregen en de dokterassistent (bij ons is dat een triageverpleegkundige) stuurde naar mij mensen door met kleine trauma's zoals: snijwonden, brandwonden, ... Het was niet heel druk, maar er kwamen op tijd patiënten langs zodat ik mij niet hoefde te vervelen. Hier heb ik trouwens nieuwe technieken van bandage geleerd, wat wel heel interessant is.
3 maart
Vandaag was ik van plan om samen met mijn flatgenoten naar het centrum te gaan, en old town is te bezoeken maar doordat het al heel de dag sneeuwt blijven we maar genoodzaakt binnen. Ben momenteel bezig mijn flatgenoten hier af te drogen met pingpong en hopelijk blijft dat zo als mijne Chinese vriend terug komt van het ziekenhuis.. (Zijn de Aziaten nog altijd zo sterk in pingpong?)
Off-topic Effe nog een trotse vermelding; Haasrode-Schepdaal: 0-3! Proficiat mannen!! mais d'abord..
Stagedag
twee is afgelopen.
Mijn shift liep van 16u tot 4u. Hoewel ik uiteindelijk maar tot 2u ben
gebleven.
Deze keer kon ik heel de tijd met de atra palidziba mee. (= ziekenwagen voor de
mensen dat geen Lets spreken.)
Van 16u tot 22u zat ik in een prioriteitswagen. Leuk want die worden echt wel
continu uitgezonden met als gevolg dat er geen dode of saaie momenten zijn. Op
die zes uurtjes hebben we 7 oproepen gekregen. 1 verkeersongeval, 3
comazuipers, 1 vechtpartij, 1 beroerte en nog eentje waar ik momenteel niet kan
opkomen.
Vooral de
laatste interventie was interessant. Rond 21u45 kregen we de oproep dat iemand
het bewustzijn heeft verloren in een plaatselijke club. Toen we toekwamen was
die persoon nog steeds binnen, sterker, hij lag op de vloer tussen de dansende
mensen die zich er blijkbaar helemaal niets van aantrokken. (Trouwens het was
nog geen 22u en die danceclub was al aardig vol).
Om te beginnen moesten we die persoon naar buiten krijgen voor wat meer ruimte
en lucht. Niet zo evident als we maar met drie zijn en die persoon nogal massief gebouwd is.. Uiteindelijk met de
hulp van 2 clubbezoekers kregen we er beweging in.
En de uiteindelijke diagnose was, verrassing verrassing; den dikkerd had teveel
Balzam gedronken (een Letse drank van 45%) waardoor zijn maag moest leeggepompt
worden.
Hierna werden wij de backupwagen. Vanaf dan was het zeer kalm, geen oproepen
gekregen en dus heb ik die mannen maar het kaartspel presidenten geleerd
waarmee we de overige uren gevuld hebben. Gelukkig mocht ik twee uur vroeger
door gaan want het werd wel heel vermoeiend zo weinig 'actie'.
Vandaag doe ik weer de nachtshift. Ze hebben mij al gewaarschuwd...
vrijdag...werkweek gedaan...alle clubs open...veel jongeren. Dus veel comazuipers
op de planning. De perfecte gelegenheid om te oefenen zonder mij te moeten
aantrekken of ik direct juist prik of niet, voelen zullen ze het toch niet doen...
Slaapwel iedereen, ik ben juist terug van de nachtshift. Het is trouwens beginnen
sneeuwstormen. Op de tijd van het ziekenhuis tot mijn dormitory (5min) heeft er
zich ondertussen toch al een 5cm-laagje verse sneeuw gevormd.
Juist wakker van de nachtshift en tevens mijn 1e stagedag. Gelukkig had ik mij goed voorbereid en de nodige nalu's, red bulls en andere energiedranken gekocht. Want van 18h tot 8h is echt wel lang.
Bij mijn aankomst op de spoeddienst was er wel een klein probleempje, de beveiliging was niet ingelicht en dus mocht ik ook niet passeren. Uiteindelijk na wat gebel kwam een Engels sprekende spoedverpleegkundige mij oppikken en kon de stage starten. Na eerst een uurtje uitleg over de werking van de dienst en een rondleiding kon het echte werk beginnen. Ik kreeg samen met de Engelstalige verpleegkundige de verantwoordelijkheid over de 'therapy ward'. Hier komen de mensen die geen uiterlijke tekenen van problemen hebben (geen trauma's, wonden, ..) maar zich niet goed voelen, dronken zijn enzovoort.
Het is echt een komen en gaan van die patiênten. Wat eigenlijk standaard werd gedaan was bloed nemen voor onderzoek, infuus NaCl plaatsen en dan afwachten. Niets speciaal dus maar wel uitstekend om te oefenen. Tijdens de nacht werden er een paar dronken mensen opgenomen, en wat best grappig is om te zien, is dat het medisch personeel niets van medelijden heeft met deze mensen. Ze worden vastgebonden en krijgen een redelijk ruwe behandeling. Bvb bij het prikken van een infuus slaag je af en toe op de arm zodat de aderen wat meer zichbaar worden. Bij dronken mensen kletsen ze er echt op. Ook gebruiken ze dikkere en dus ook goedkopere naalden bij.
Om 4u was het wisselen van werkplaats en mocht ik mee met de ambulance. Het ziekenhuis heeft 4 ziekenwagens, twee prioriteitwagens en twee backupwagens. Ik zat in een backupwagen en het was zeer rustig. Uiteindelijk zijn we maar één keer uitgereden voor een meisje dat flauw gevallen was en niet meer reageerde. Het coole eraan om mee te rijden is dat je een speciaal pak krijgen met een soort van kogelvrij/mesvrij vest eronder. Dit is omdat zeker in de weekends de mensen nogal is durven agressief zijn.
Bon, dees was zo mijn nacht. Het ziekenhuis heeft een positieve indruk op mij nagelaten. Het is heel modern (moderner dan meeste Belgische ziekenhuizen) en met het nieuwste materiaal, alleen soms een wat onorthodoxe manier van werken.
Het is nu al twee keer gebeurd dat ik 's avonds geen
internet en of gsm signaal heb, dus maak ik van deze gelegenheid gebruik om
iets op m'n blog te schrijven.
Om 18u vandaag start ik met mijn eerste werkdag op de spoed.
Direct de nacht (18h-8u). De shiftregelingen zijn hier wat anders als bij ons
in België. Regelmatig gebeuren er shiften van 24h. Dit komt omdat Letland een
vrij arm land is en de meeste mensen 2 banen uitoefenen en door dergelijke
shiftregelingen benutten ze het maximum van hun tijd. Ik had de keuze om dit ook te doen. Ik heb er wijselijk voor
gepast. Ik vind 14u aan een stuk al lang, en volgens mij zou EHB er niet mee
ingestemd hebben.
Gisteren ben ik met mijn kotgenoten de omgeving gaan
verkennen. Achter mijn dormitory verhuren ze quads en sneeuwscooters om zo het
bos naast ons te verkennen. Ik en Lee huurden een sneeuwscooter terwijl Alekski
en Arnoudeen quad huurden. Voor die
prijs gaan we nog regelmatig teruggaan. quad= 10Euro/2usneeuwscooter 12Euro/2u In de avond heeft Georgi Bulgaars voor iedereen gekookt. Ik
weet de naam van het gerecht niet meer, maar het was best lekker. Alleen de
portie was enorm. Morgen als het internet mee wilt zal ik een foto ervan
posten.
Vandaag ben ik wat inkopen gaan doen en de omgeving nog wat
meer verkent op men eentje. Riga heeft een groot busnetwerk alleen is het niet
zo simpel te gebruiken. Ik wou in de eerste plaats naar het centrum maar ben er
uiteindelijk nooit geraakt. De volgende poging om openbaar vervoer te gebruiken
zal toch met de andere studenten zijn.
Ik kwam ook tot de vaststelling dat ik geen geld meer kon afhalen met de gewone bankkaart. Gelukkig hebben de mensen van Fortis in Lennik mij onmiddellijk kunnen helpen.
Ik gebruik de gemeenschappelijke computer voor mijn blog aan
te vullen. Mijn pc loopt steeds vast met het typen. De Letse computers hebben
een ander toetsenbord als wij gewoon zijn dus vergeef mij (Ben!) als er wat
fouten instaan.
Zondagmorgen 7u30 voert Ilke -zo lief dat ze is- mij weg naar de luchthaven van Charleroi. Het afscheid nemen van haar viel toch een stuk zwaarder dan ik verwacht had.. uiteindelijk is het toch (maar?) zes weken. Mijn vliegtuig had een uur vertraging, Door de sneeuw veronderstel ik (ryanair geeft niets van info). Voor de rest is de vlucht vlotjes verlopen. Het vliegtuig zat maar voor 3/4 vol waardoor ik een hele rij voor mij alleen had.
Rond 14u30 ben dan ik geland op de luchthaven van Riga onder een helblauwe lucht zonder enig wolkje te bespeuren. De dag begon dus goed, zeker toen mijn valies als eerste op de band kwam. Echter bij de exit pikten douaneambtenaren mij eruit voor een bagagecontrole. In gezelschap van 3 militairen met elk een mitrailleur opende ze mijn valies. Maar alles mooi terug opplooien kennen ze niet jammer genoeg. Als uitleg van de controle kreeg ik 'it's very suspicious for a young man like you to travel alone'. Misschien heb ik wel het uiterlijk van een drugsdealer... Daardoor toch ook een halfuurtje verloren. (M'n contactpersoon dacht al dat ik niet op vliegtuig zat)
Bon, éénmaal daardoor was het zoeken naar mijn contactpersoon die mij ging opwachten. In één van mijn laatste mailtjes naar haar vroeg ik hoe ik ze ging herkennen aan de luchthaven. Haar antwoord 'I look good, and i'll be wearing a purple parka'. Laat ons zeggen dat ik haar alleen herkende door haar paarse jas. Het is wel een hele lieve en behulpzame vrouw met een grappig accent.
Ze had de auto van haar man gekregen dus ging de verplaatsing comfortabel en snel zijn. Snel was het zeker want ze reed als een kamikaze door de straten. Comfortabel iets minder want de auto was klaar voor de schroot en kabels lagen open en bloot overal. Na een rit van ongeveer 20min kwamen we aan mijn dormitory. Best een mooi gebouw, met eronder de leslokalen voor studenten verpleegkunde en kiné. Mijn kamer is op de 9e verdieping en wel tof. Ik heb een gescheiden kamer van mijn kotgenoot 'Lee', hele vriendelijke jongen die perfect het clichébeeld van een Chinese student weergeeft. Verder wonen er op mijn verdiep nog 4 andere studenten. Drie jongens en een meisje. Met twee heb ik al kennis gemaakt in de keuken waar onmiddellijk hun lasagne mocht opeten. De ene heet Georgi uit Bulgarije en lijkt op een maffiabaas, de andere heet Alekski uit Rusland. Tenslotte moet ik nog het meisje uit Litouwen ontmoeten en een jongen uit Frankrijk.
Ik heb op de weg naar mijn dormitory een pittazaak gezien op wandelafstand, en daar ga ik nu gaan eten. Kwestie van de cultuurovergang niet te bruusk te maken :) :)
.
