en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
19-03-2016
Vaderdag
Een dag bestaat uit 24 uren. Veel te weinig dus....
Ondanks dat hij een slimme kerel is, heeft Ruben nu éémaal veel begeleiding nodig.
De voorbije week zag mijn dag er als volgt uit: - opstaan om 6 uur; - ons klaarmaken voor werk en school; - om 7 uur vertrekken naar 't werk; - werken tot 12 uur, daarna naar huis en zorgen dat mijne student een lekker middagmaal voorgeschoteld kreeg; - van 13-16 à 17 uur: begeleiden, aanmoedigen, oppeppen, boos zijn, lief zijn..; - dan avondeten klaarmaken; - alles aan kant zetten; - na het avondeten de gemiste werkuren van 's middags inhalen en proberen om één van mijn doelstellingen voor 't werk te halen (leuke taak maar best moeilijk); - zorgen dat mijne student op tijd in bed ligt; - rond 22 uur is mijn pijp uit en tracht ik ook in mijn bedje te kruipen om hopelijk snel te slapen.
Ah ja, en dan tussenin nog boodschappen doen, woonst proper houden, de was doen, strijken, rekeningen betalen (TE zware rekeningen o.a. afrekening chauffage) .... Tja, gas planché van 's morgens vroeg tot bedtijd. Ja, het was dus best een intensieve week. Vannacht werd ik dan ook wakker met keelpijn, kuchje, beetje nekpijn, ja, ik heb weer TE veel van mijzelf gegeven, ik voel het. Ik zal dus héél blij zijn als het dinsdag is en de examens achter de rug zijn.
Daar ging dus ook mijn voornemen om meer tijd voor mijzelf te nemen. Met een beetje moeite heb ik genoten van een uurtje bad, van een glaasje wijn en de voice. Af en toe moet een mens eens afremmen en relaxen.
Daarom ben ik zo blij dat ik vanavond - samen met Ruben - even naar mijn ouders kan ontsnappen om vaderkesdag te vieren, samen met mijn ouders en zusjes. Ik hoop dat onze papa blij zal zijn met zijn kadootje maar daar ben ik wel zeker van (mini -usb-wifi versterker).
Mijne papa betekent alles voor mij (mijn mama ook, hé). Hij is nu 79 jaar oud maar hij heeft altijd voor ons klaargestaan met goede raad maar ook om ons op eender welke manier te helpen. Hij is zelfs meer vader voor Ruben geweest dan Ruben zijn eigen vader.
Vanmorgen moest ik dan ook aan het liedje van Stef Bos denken: papa. Lijk ik eigenlijk op mijne papa? Velen zeggen dat ik uiterlijk op hem lijk en ik heb toch ook vele dezelfde karaktertrekken, alsook kwaaltjes.
Ik heb dezelfde ogen en ik krijg jouw trekken om mijn mond.... Ik heb dezelfde handen en ik krijg jouw rimpels in mijn huid.... jij hebt jouw idee, ik heb mijn idee en we zwerven in gedachten maar we komen altijd thuis... voor alles wat jij doet, heb ik hetzelfde ritueel... maar jouw woorden, ze liggen op mijn lippen en ik praat nu zoals jij vroeger praatte... en misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou maar....
Papa, ik hou steeds meer van jou. Papa, ik lijk steeds meer op jou.
Ook al lijk ik op mijn papa (volgens ons mama 2 dezelfde), toch ben ik eigenlijk een goede mix van zowel mijn mama als mijn papa. Wat een schatten van mensen zijn dat toch. Als ik maar de helft zo een goede moeder ben als zij goede ouders zijn, dan ben ik geslaagd in het leven. Zij hebben hun 3 dochters met zoveel liefde grootgebracht en ook de nodige opofferingen gedaan, juist zoals ik mijzelf wegcijfer voor Ruben. Mijn ouders zijn mijn beste vrienden. Ik vind het wel heel raar om hen ouder te zien worden. Maar ik hoop vooral dat ze er nog lang mogen zijn en dat ze nog lang samen mogen blijven.
Aan de liefste papa van de hele wereld, een fijne vaderkesdag. Hopelijk volgen er nog héél veel vaderkesdagen... xxxxxxxxxxxx
Een volledig jaar later en vooral geïnspireerd door mijn vriendinneke, Leen en ook sommige mensen die me vroegen wanneer ik nog eens blogde, wil ik toch terug beginnen met het één en ander neer te schrijven. Het is ook altijd leuk om dit achteraf terug te lezen. Na toch een deel van alle moetjes gedaan te hebben vandaag, heb ik er echt zin in om jullie eventjes bij te schrijven.
Ik zag dat mijn laatste blog in januari 2015 geschreven is. Tja, 2015 is in vogelvlucht voorbij gevlogen met toch wel een aantal moeilijke momenten maar ook met mooie momenten om te koesteren. Onze reis naar Spanje, samen met mijn ouders (toen 78 jaar) en vertrekken en landen op de vlieghaven van Deurne en de reis met mijn zus naar Wenen om haar zoon te bezoeken en de 1ste keer dat ik wegging zonder Ruben zijn zeker hoogtepunten van het jaar.
Ondertussen zijn we 2016 binnengestapt, is Ruben 13 jaar, is hij 151 cm. groot (bij de laatste controle in december) en weegt 40 kg. Hij krijgt nog dagelijks de groeispuitjes maar hij begint zich er wel tegen te verzetten. Het blijft nog steeds geen plezierige zaak om je iedere dag te moeten laten prikken. Hij heeft zijn 1ste middelbaar ASO tot een 'zeer goed einde' gebracht en ondertussen loopt het 2de jaar ASO vlotjes voorbij (en hopelijk deze examenweek ook - die mag van mij al voorbij zijn).
Ik zit dus met een puberende tienerzoon met zware stem en een beginnend snorretje (kei schattig) in huis, met de nodige nukken, hormonen en emoties, die later piloot wil worden.... Eén van onze gezamenlijke activiteiten is om geregeld ééntje te gaan drinken op de vlieghaven van Deurne (op wandelafstand) en de nodige 'Air crash investigations' op 'National Geographic' te bekijken, alsook alles wat met vliegtuigen te maken heeft. Al ben ik ervan overtuigd dat dit nog wel gaat veranderen. Eerst was het sterrenkundige, nu is het piloot, wie weet wat is het volgend jaar.... Maar wie ben ik om een 13-jarige zijn dromen af te pakken? Laat hem nog maar rustig wat verder dromen...
Als je al een beetje ouder bent, besef je dat dromen vaak snel kunnen wegvliegen. Toen ik enige dagen geleden aan iemand mailde hoe mijn laatste 15 jaar zijn verlopen, dan besef ik toch wel dat mijn leven niet helemaal gelopen is zoals ik het zelf wou. Ondertussen ben ik al bijna 13,5 jaar alleen met Ruben, ik roei met de riemen die ik heb maar het is toch ook wel vaak 'overleven' en eenzaam en merk ik op dat ik met héél veel dingen toch blijf zitten.
Ondanks dat ik mijn zoon zeer graag zie, heb ik soms echt het gevoel dat ik stik, dat ik wil uitbreken, dat ik iets geks wil doen, ik moet dus nodig terug héél wat meer tijd in mijzelf investeren want Els is er ook nog. Misschien goed weggestopt en steeds-in- doe-maar-verder-modus maar ze is er nog wel. En dan bedoel ik niet de mama Els, niet de hardwerkende Risk Management Support Officer bij PwC maar gewoon Els.
Daarom heb ik besloten om terug dingen te gaan doen die ik 'echt' leuk vind. In 2015 is mijn danscarrière gestopt door omstandigheden (ik mis het nog alle dagen - van 4 uur in de week dansen naar niets, is toch een tegenvaller) en daarom zou ik graag in september in een zangkoor gaan. Ik heb altijd graag gezongen (en dan denk ik ook even terug aan de tijd van de trein der traagheid - wat een zalige tijd was dat - hier ga ik ook nog eens een blogje aan wijden) en op deze manier leer ik misschien ook weer toffe mensen kennen.
Ik ga ook proberen om iedere dag 1 leuk ding voor mijzelf te doen. Er zijn zoveel zaken die alle dagen moeten, waardoor je de leuke dingen aan de kant schuift maar vanaf nu ga ik het eens andersom proberen te doen. Eerst tijd investeren in leuke dingen en dan gaan de moetjes er nog wel vanzelf bij.
Ik moet dit gewoon doen. Want als ik binnen 15 jaar terugkijk, wil ik kunnen zeggen dat ik een tof leven heb gehad, dat ik mij heb omringd met mensen die mij inspireren en zal ik natuurlijk superfier zijn dat Ruben piloot is geworden.
Dit blogje wil ik eindigen met een vleugje dankbaarheid. Hoe zat het alweer? Probeer iedere dag enkele dingen op te noemen waar je dankbaar voor bent. Dit iedere dag doen, gaat me waarschijnlijk niet lukken maar ik zal dan al beginnen bij dit blogje.
1) Ik ben dankbaar voor mijn jarenlange vriendschap met Leen. Leen, bedankt voor je vriendschap (hoe lang zijn we bevriend? tijd voor een feestje?) en zeker bedankt voor je inspiratie van vandaag.
2) En als ik aan Leen denk, denk ik aan Geert. Dus Geert, jij ook bedankt. En als ik aan Leen denk, denk ik aan de meisjes. Dus H en D, ook bedankt.
3) En ik ben ontzettend dankbaar voor mijne knappe puberzoon.
4) Ik ben ook ontzettend dankbaar met mijn lieve ouders, die ondertussen 79 jaar zijn geworden en ik hoop dat ze er nog vele jaren bij doen.
5) En ik ben ook heel blij met de liefste zussen van de hele wereld.
Tot een volgende keer. Hopelijk krijg ik terug zoveel volgers als een jaar geleden.
2 cm. erbij, niet zoveel als gehoopt maar allez, iedere centimeter erbij is gewonnen!
Ruben is nu (eindelijk) 1.40 m. en weegt 31 kg (het wordt nog een dikzakje). Hij zit nog steeds op de onderste groeicurve. Blijkbaar groeit hij in de zomer beter als in de winter.
Volgende keer (25 juni) gaan ze nog eens bloed trekken en een foto nemen van zijn hand en dan kunnen ze zeggen hoeveel winst hij al gemaakt heeft en een voorlopige herschatting maken van hoe groot hij zal worden.
De groeispurt zou pas in het 3de middelbaar komen, dus nog even wachten.
Maar alle virtuele centimetertjes zijn steeds welkom. Dus stuur ze maar op naar Ruben!
Ook op school in het 1ste middelbaar gaat alles goed. Ruben doet ASO in Piustien en zijn eerste echte examens zijn super verlopen met een heel goed rapport als gevolg.
Vanavond oudercontact, ik ben benieuwd wat ze allemaal over mijne knappe gast gaan vertellen.
Ja, Ruben heeft dit schooljaar echt een klik gemaakt in positieve zin, hij is niet zoveel centimeters gegroeid maar mentaal is hij enorm gegroeid. Ik ben een trotse mama.
Aanstaande woensdag moet ik aan mijn ogen geopereerd worden. Ik ben héél blij dat dit mogelijk is. Het is niet nu dat ik er naar uit kijk maar ik ben vooral opgelucht dat er iets aan te doen is.
Ik heb dus een lui oog (mijn linkeroog) waar ik maar 15 à 20% mee zie. Wel, ik ben hiermee geboren en tot hiertoe heb ik daar ook niet zoveel last van gehad (het enige waar ik last van had, was als ik héél moe ben, dat mijn oog wegsloeg naar de buitenkant). Tot nu dus!!!!! Allez, eigenlijk al een tijdje.
Ik was al een hele tijd verschrikkelijk moe. Ik was dan ook héél blij dat de vakantie in zicht was. Na 2 weken vakantie was ik nog steeds even moe. Toen we naar de kapper gingen en ik dan toch eens een hele tijd in de spiegel keek, zag ik dat er van mijn linkeroog bijna niets meer zichtbaar was en toen viel alles op zijn plaats. Ik was zo moe en dit kwam door mijn ogen. Ik heb dan ook onmiddellijk een afspraak gemaakt bij de oogarts.
Eergisteren mocht ik komen. Die oververmoeidheid komt dus van mijn ogen. Tja. Dat linkeroog slaat dus heel de tijd weg. Mijn oogspieren willen dit terug naar de binnenkant duwen maar mijn hersenen willen niet met dit oog samenwerken. Wat is er dus aan de hand? Heel de tijd een gevecht tussen mijn oogspieren en mijn hersenen. En volgens de oogarts is dit dus verschrikkelijk uitputtend, hetgeen ik allemaal maar kan bevestigen.
Dus met spoed een operatie. Wat gaan ze nu juist doen? Ze gaan mijn linkeroog terug in het midden plaatsen en mijn oogspieren verkorten of verlengen of verplaatsen (dat weet ik niet juist). Mijn rechteroog gaan ze ook opereren. Dit wil zeggen, de oogspieren. Want als mijn linkeroog wordt aangepast, moet mijn rechteroog ook aangepast worden. Dit kan achteraf wel terugkomen maar ik zou toch een 10 à 15 jaar ermee verder kunnen.
Enfin, ik ben ontzettend blij dat er iets aan te doen valt. Want ondertussen loop ik al maanden oververmoeid rond, met de laatste maand oogpijn, hoofdpijn, tranende ogen, een kloppend oog, etc.
Ik hoop dat de operatie mee zal vallen. Maar ik ga er maar van uit dat dit het geval zal zijn. Zo kan het ook niet langer.
Ik zal de eerste dagen wel last hebben en ik zal een tijdje rondlopen met gezwollen, rode (en misschien blauwe - please don't make my brown eyes blue...) ogen. Maar achteraf zal ik zoooooooooo opgelucht zijn.
MAAR nu eerst zoveel mogelijk organiseren want het is niet omdat ik geopereerd zal worden dat het leven stil staat, hé.
Ruben moet gewoon alles verder kunnen doen, zonder teveel hindernissen. Woensdagavond gaat hij bij mijn ouders logeren en ik hoop dat hij donderdag na het school terug gewoon naar huis kan komen. Dat hoop ik wel.
Dus boodschappen doen zodat we een tijdje toekomen want ik zal even geen auto kunnen rijden en de eerste dagen ook niet zoveel kunnen doen, maandag nog naar de tandarts, dinsdag naar het oudercontact en woensdag mag ik dan wat gaan slapen...... en wie weet, hoe uitgerust zal ik wakker worden.... zonder scheelkijkend oog.
Het is weekend en na toch wel een hectische school- en werkweek en info-avonden erbovenop, ben ik hier niet boos om.
Het spreekwoord luidt: goed begonnen, is half gewonnen.
Wel, Ruben is goed begonnen in het 1ste middelbaar, in Piustien, hetgeen toch wel enige aanpassing vergt van hem (en ook van mij). Tja, hij wordt groot en een nieuwe levensfase is gestart op 1 september 2014.
- Hij kan nu niet meer te voet naar school maar moet met 2 trams (tram 4 tot op de Belgiëlei en tram 2 tot aan het school), dit doet hij super. En dagelijks komt hij wel één (of meer) Hinkelpadvriend(en) tegen op de tram. - Vroeger opstaan (dit is niet zo leuk, ook voor mij niet) want hij moet om 7u21 de tram halen - Ieder lesuur een ander vak en een andere leerkracht, dit brengt de nodige afwisseling en ook wel de nodige hectiek bij het inladen van de rugzak (want in het middelbaar hebben ze geen boekentas meer), zodat hij zeker alle boeken en benodigdheden bij heeft voor de dag nadien. - Een (blauwe) agenda en dagboek - hier komen alle nota's in! Gelukkig heeft hij nog geen enkele nota in zijn dagboek gehad. En ja, er waren toch al kinderen die een nota hadden gekregen. Toen ik vroeg hoe dat kwam, zei hij: ja, mama, als ze onbeleefd of stout zijn, moeten ze het zelf maar weten (dit zegt mijne super brave zoon). - Weg met die groene uniform - nu geen uniform meer maar allemaal coole, nieuwe kleren (liefst zwart). - En niet te vergeten: een gsm! Ik moet zeggen: ik heb al veel leuke, lieve smsjes aangekregen. - Enkele voorbeeldjes: ben goed aangekomen, I love you, alles is hier goed, bel mij (want ik heb hem gezegd dat hij niet TE veel mag bellen want dat het anders te duur is).
Zijn lievelingsvakken zijn wiskunde en natuurwetenschappen (dat had ik al vantevoren kunnen weten). Zijn 2 keuzevakken zijn fotografie en technische activiteiten. Maar vandaag was hij zelfs enthousiast over 'plastische opvoeding' en ja, ongelooflijk maar waar, over Frans. De pauzes vind hij niet zo erg leuk want mama, in de middelbaar spelen ze niet meer, daar hangen ze maar wat rond. En voor mijne speelvogel is dit toch wel een beetje vreemd.
Enfin, ik ben héél blij dat het - tot hiertoe - allemaal zo vlot verloopt en ik duim dat dit zo mag blijven...
Tja, we zijn gestart met het nieuwe schooljaar maar ik denk toch wel met 'een beetje heimwee' terug aan 'Het Hinkelpad'.
Help - vandaag kom ik tot de ontdekking dat mijn vakantie al dik over de helft zit. En ja, dat ook bijna de grote vakantie alweer bijna voorbij is.
Dit geeft niet zo een fijn gevoel! Het voorbije half jaar kan ik - zonder meer - hectisch noemen.
TE druk op het werk, TE druk thuis, een verhuis achter de rug (fysiek en mentaal niet te onderschatten), afscheid van ons Choumike (ook niet te onderschatten en nog steeds niet verwerkt), nog steeds verbouwingen hier in het gebouw (dit zuigt je helemaal leeg), ....
Toen ik aan mijn vakantie begon (vrijdag 1 augustus) was ik dan ook doodop. Ik denk dat ik mij in mijn hele leven nog nooit zo moe heb gevoeld. Ik kon bijna niet meer uit mijn ogen kijken en was dan ook niet in staat om met de auto op vakantie te vertrekken, dit zou echt onverantwoord zijn geweest. Spijtig want thuisblijven is toch wel niet hetzelfde als op vakantie gaan. De gewone, alledaagse dingen gaan gewoon verder. Alhoewel ik wel minder gepoetst heb, minder gekookt heb, zelfs minder gestreken heb (onze donsovertrekken heb ik voor de 1ste keer in mijn leven eens niet gestreken terug op het bed gelegd).
Ach, ondertussen heb ik mij er bij neergelegd dat we deze vakantie in ons thuisland blijven en genieten van ons nieuwe stekje (als mijn bovenbuurvrouw niet aan het verbouwen is en mijn plafond niet afbreekt). Genieten om 's morgens lang in onze pyama te zitten, genieten van korte uitstapjes met zoonlief, genieten om te borduren, genieten van een goed boek... En ja, ondertussen ben ik dan ook 'een beetje uitgerust'. Ik voel dat mijn ogen stilletjesaan terug beginnen te beteren (alhoewel ik toch maar eens een afspraak ga maken bij de oogarts), ik voel ook dat ik rustiger begin te worden.
Maar volgende week donderdag moet ik terug gaan werken en daar kijk ik dus helemaal niet naar uit. Op het werk zijn er verschillende veranderingen en ja, dit kan positief zijn maar het brengt toch wel weer wat spanningen teweeg. En ik heb juist geen nood aan spanningen in mijn leven...
En dan nog het nieuwe schooljaar... Ruben die naar het middelbaar gaat... nieuwe school, nieuwe kinderen, nieuwe route, ... Ik hoop dan ook dat dit super goed zal meevallen want ook dat is wel héél spannend. Ook voor hem. Ik vermoed dat de laatste nachtjes van de grote vakantie wel eens een paar minder goede nachtjes kunnen zijn.
Maar allez, ik ga nog maar niet voorlopen op de feiten. Ik ga nu nog 1,5 weekje genieten van de rust. NIETS MOET EN ALLES MAG. Zalig toch?
En proberen om naar alles te kijken met een 'open' en 'positieve' blik...
Tot later xxx
PS: ik heb het idee dat Ruben nu toch echt wel aan het groeien is. Misschien dat die nieuwe spuit beter helpt... Deze week moeten we zeker nog gaan shoppen voor nieuwe broeken en nieuwe truien want alles is te klein aan het worden. Super!
Onze laatste controle was op 4 juli 2014 bij Dokter Dotremont in het UZA.
Ruben is 3 cm. gegroeid en ja, ongelooflijk maar waar (ik kan dit nog niet geloven), hij is 4 kg. bij gekomen.
Hij is dus nu 138,2 cm. groot en hij weegt 26 kg. Hij zit dus nu juist op de onderste groeicurve. Dit is dus wel positief nieuws. En hopelijk komt die groeispurt er nu snel eens aan.
Vanaf nu mogen we meer groeihormonen spuiten maar wel met een nieuwe spuit. Dit is een wegwerpspuit, die we na 7 dagen gewoon in de vuilbak mogen werpen.
De nieuwe spuit gaf Ruben ook weer wat extra stress maar na enkele keren te prikken en te merken dat dit niet meer pijn deed als de vorige spuit, was het voor hem wel in orde.
Hij vraagt wel meer en meer: "mama, kunnen we vandaag eens niet een dagje overslaan met prikken?"
Ja, het is en blijft natuurlijk niet leuk, ook al is hij het ondertussen gewoon.
De laatste dagen/weken heb ik echt last van eenzaamheid. Heel eigenaardig hoe dit gevoel je zo plots kan overvallen... Dit is me de laatste jaren al vaker overkomen - ik denk dat veel mensen zich hier in herkennen - en dit gevoel ebt dan meestal ook wel snel weer voorbij maar nu blijft dit hangen... En ik vind dit niet fijn omdat het me niet lukt dit van me af te schudden.
Ik heb het gisterenavond geprobeerd op de dansvloer - ik heb geschud met alles waar ik maar mee kan schudden - maar tevergeefs. Ik heb het geprobeerd door in een mooi boek te kruipen - met oorstoppen in mijn oren om de verbouwingen boven en naast mijn hoofd buiten te sluiten - maar tevergeefs. Ik heb het geprobeerd door extra met mijn zoon te knuffelen - dit heeft wel een beetje geholpen - maar tevergeefs.
Ik probeer dan ook te analyseren van waar dit gevoel nu zo plots komt. Maar ik kan er niet echt de vinger op leggen.
Ja, ik mis 'ons Choumike' (dit heeft er wel héél zwaar ingehakt), ik mis 'ons Britteke' (dit heeft me meer verdriet gedaan dan ik had kunnen inschatten), ik mis mijn beste vriendinneke Leen (te weinig tijd om met mekaar af te spreken en eens goed bij te babbelen), ...
Ja, ik mis iets. Iets essentieels.
Weet je, als je lang alleen bent, dan stel je je in het alleenzijn maar ik ben ook maar een mens, met verlangens en gevoelens. En ja, ik wil ook eens een beetje 'speciale' aandacht, ik wil ook wel eens een dikke knuffel, ik wil ook wel eens in iemand zijn armen slapen, ik wil ook nog wel eens een stomende stoeipartij, ik wil ook intimiteit in mijn leven. Hoe erg is het met je gesteld als je geniet van de aandacht van een lieve, Poolse werkman, die hier in het appartementsgebouw aan het werken is.
Ik kan dit echter niet zomaar veranderen, dus ik zal ook dit moeten wegslikken.
Net zoals ik het wegslepen van mijn auto deze week + bijhorende kosten (235 Euro) moet wegslikken, betalen, vergeten en doorgaan. Net zoals ik de verbouwingsperikelen en bijhorend lawaai (zuigt je helemaal leeg) hier in mijn appartementsgebouw moet wegslikken, moet ondergaan en doorgaan. Net zoals ik de werkdruk en veranderingen op het werk moet wegslikken, moet aanvaarden en doorgaan.
En ja, we zullen ook wel doorgaan... Nu is het ook niet dat ik mij héél de tijd doodongelukkig voel, hé. Integendeel. Maar er knaagt zoiets onbestemds en ja, het blijft knagen.
Ach ja, ik hou mijzelf dan maar voor: er komen betere tijden aan. En ondertussen onderga ik dit gevoel van eenzaamheid en hoop dat dit gevoel snel voorbijwaait.
Bedankt om even mijn geklaag te lezen. xxx
PS: nog even over mijn blogje hier. Ik heb er een paswoord op gezet omdat er misbruik van mijn blog wordt gemaakt. Dus als je mijn blog nog verder wilt volgen, mag ik je dan ook vragen om aub geen reacties op Facebook te zetten (behalve BG). Je mag altijd via dit blog of via e-mail reageren. Graag zelfs.
Wat keek ik uit naar het 'verlengde' weekend (behalve vrijdag - dan moest ik werken) en wat zal ik nu blij zijn dat het weekend voorbij is.
Ondertussen wonen we hier in ons prachtige, mooie, nieuwe appartementje maar de andere appartementen worden ondertussen nog gerenoveerd. Dit betekent een vuile gang waardoor mijne mooie vloer ook steeds vuil is want je neemt dat vuil (bezetsel e.d.) mee in je eigen appartementje.
Maar wat het allerergste is, is het lawaai. Wat een lawaai. Wat een inbreuk op alles wat je in je hebt. Gisterenavond stond mijn nek in kramp van al dat lawaai. Ik ben al héél de week wat ziekjes en ik en mijn lichaam had het echt nodig om eventjes tot rust te kunnen komen. Pffff. We hadden beter weggegaan maar ja, je wilt niet altijd weg zijn, hé, je wilt ook eens gewoon thuis zijn. RUSTIG thuis zijn. RUSTIG thuis uitzieken.
Wat keek ik dus uit naar zondagdag = rustdag. Maar vanmorgen hebben dan mijn Afrikaanse buren mij wakker gekwetterd. Dat kwetteren is dus kei hard roepen en tieren. Hatelijk gewoon. Die houden dus met niets of niemand rekening.
Ja, die burengeluiden, dat is toch wel even serieus wennen. Amai.
En dan verlang ik heimelijk naar vakantie. Ergens rustig zitten met zicht op zee en de zon op ons snoeteke. Ik zal toch maar eens beginnen uitkijken om toch met vakantie te kunnen gaan. 3 weken zal er dit jaar niet inzitten maar 1 weekje of 10 dagen moet misschien wel lukken.
Ik zal nog eens meespelen met de Lotto...
PS: liefst geen reacties op Facebook, mijne Ruben leest mee op FB.
Wat valt het mij moeilijk om van jou 'afscheid' te nemen...
Ik weet dat het morgen jouw laatste werkdag bij PwC zal zijn en ik ben hier 'eerlijk gezegd' al een hele tijd echt niet goed van. Ik hoop dan ook dat ik mij morgen kan inhouden maar ik vrees dat er toch wel tranen gaan vloeien.
Vanaf de 1ste dag klikte het tussen ons en als ik nu denk dat vanaf morgennamiddag de plaats over mij 'leeg' zal zijn, tja, dan voel ik mij vanbinnen ook heel leeg worden want jij zal - op alle vlakken - een enorme leegte achterlaten.
Op werkvlak zullen we allen een serieus tandje (ik vrees: een gebit) moeten bijsteken, hoe we dit gaan klaarspelen, daar durf ik zelfs niet over nadenken. Jij was niet zomaar een collega, je was iemand die ontzettend hard kon werken en bakken werk kon verzetten. Er zullen er weinigen dit jou nadoen.
Op persoonlijk vlak ga ik onze babbeltjes enorm missen, ons gezaag tegen elkaar, de grapjes, jouw leuke verhalen, ... Vanaf de 1ste dag klikte het tussen ons en ik heb altijd gezegd, jij bent dezelfde als ik maar dan wel een aantal jaren jonger.
Liefste Britt, ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat je de job van je leven gevonden hebt en dat je daar een fijne tijd tegemoet gaat. Maar ik hoop vooral dat je gewaardeerd zal worden om wat je kan en vooral om wie je bent. Een toffe, sympathieke, warme en eerlijke vrouw.
Ga er tegenaan, vlieg er in en maar wees vooral jezelf en blijf jezelf. Laat nooit het vuur in je doven en blijf de warme vrouw die je bent.
Ik wens je in ieder geval het aller-aller-aller-allerbeste toe. Ik ga je zooooooooooooo missen maar 'uit het oog is niet uit het hart'. Voor de rest van mijn leven zal ik de momenten met jou koesteren en ik hoop dat we toch nog contact zullen houden. Dat hoop ik echt.
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
