02-04-2020 om 15:20 geschreven door ellenplateus  

De pijnlijkste woorden die ik ooit tegen Peter zei. Dan had ik het niet over ons huwelijk want ik was veel te egoistisch om hem los te laten. Ik was niet de vrouw die ik wou zijn maar bovenal had ik hem nodig. Neen, wat er voor mij niet meer hoefde was het leven. 

Ik zat in een neerwaartse spiraal vol pijn en duisternis. Ik wilde eruit en niet alleen om de pijn te laten ophouden, maar ook omdat ik de anderen alleen maar pijn deed. Peter verdiende beter, een vrouw die hem wel knuffelde en kon lief hebben, die wel de moeder kon zijn die zijn kinderen verdienden. Ik wist dat Peter niet van mij weg zou gaan. Ik wou hem een uitweg bieden. Hij zou zeker iemand nieuw vinden en die vrouw zou de grootste gelukzak ter wereld zijn. Die vrouw zou wel voor mijn kinderen kunnen zorgen en alles kunnen waarin ik te kort schiet.  In mijn hoofd zou iedereen geholpen zijn als ik er niet meer was, iedereen zou vrij zijn. 

Ik had al meerdere senario's uitgewerkt en ik heb een paar keer op punt gestaan om ze ook uit te voeren. Wat me tegen hield wisselde. Soms was het omdat ik Noah in de auto had zitten, soms omdat net de juiste zorgkundige dienst had om met mij te praten en meer dan eens omdat Peter er was voor mij. Nu nog zijn er momenten dat ik me af vraag of ik niet beter had toegegeven. De wereld lijkt me soms een mooiere plaats zonder mij en vooral, het is mijn enige kans om contact te vinden met mijn mama. Ik ben niet gelovig en heb geen idee hoe het hiernamaals werkt maar ik weet zeker dat ik haar hier niet vind, dus de volgende stap lijkt me logisch.

Er zijn nu ik beter wordt gelukkig meer redenen om te leven. In het begin waren dit kleine praktische zaken die ik voor mezelf opgelijst heb. Een bucketlist met plaatsen die ik nog wil zien of zaken die ik nog wil eten, hielpen mij vat te houden op de zin van het leven. Voor de valentijn van Peter kocht ik hem dan ook het "ons bucketlistboek" met allerlei zaken die ik met hem nog wil doen en wil beleven. Op dit moment wil ik vooral mijn kinderen zien opgroeien en mijn metekindje leren kennen. Ook kijk ik er naar uit om mijn kleinkinderen te ontmoeten. 

Ik kies elke dag weer voor het leven tot het leven weer voor mij kiest. 

14-04-2020 om 19:38 geschreven door ellenplateus  

Ik zit nog steeds met heel veel verdriet en woede rond het overlijden van mama. Verdriet rond alles wat ze moet missen. Zo heeft ze nooit mijn man ontmoet, kent ze 2 van mijn 3 kinderen niet en was ze niet op mijn trouw. Ze weet niet welk werk ik nu doe, ze zal nooit in ons huis komen. Ook al is ze voor mij nog zo aanwezig in alles wat ik doe en in de verhalen die ik aan de kinderen vertel.

Mama zijn zonder mama is ongelooflijk moeilijk. Ik zou haar zoveel willen vragen over zwanger zijn en voor kindjes zorgen. Gelukkig heb ik mijn papa nog die ik oneindig graag zie en die er altijd voor mij is hoe moeilijk hij het zelf ook heeft.  Ik mis echter een mama en zeker nu mijn oma ook gestorven is mis ik een moederfiguur in mijn leven. 

Naast verdriet voel ik ook woede. Woede naar de ziekte maar ook naar de dokters. In het proces van mama zijn er zoveel medische blunders gebeurd en zijn we zo slecht begeleid. Die woede kan ik niet uiten, die is constant aanwezig. Bij de eerste stapjes van de kinderen bijvoorbeeld, want door de fout van die dokters en de ziekte maakt mama dit niet mee. Ik zoek nog een manier om deze woede los te laten, alle tips zijn welkom.

Ook mijn onderbewustzijn is nog in de rouw. Heel de maand april gaat gepaard met wensdromen. Dit zijn nachtmerries waarvan ik wou dat ze waar waren. De gruwelijkheid ligt hier niet in het gebeuren van de droom, maar in het besef dat het niet waar is en dat op het einde van de droom mama nog steeds dood is. Het begin is nochtans steeds mooi. Mama is daar, telkens verklaart ze haar afwezigheid. Ze lag in het ziekenhuis of in een coma of moest voor haar werk op reis. Daarna hebben we een tijd om herinneringen op te halen, een moment waarin ik kan zeggen wat ze allemaal gemist heeft. Maar nu komt het gruwelijke, hoe lang het vorige stuk duurt wisselt maar telkens weer begint er in mijn droom iets te knagen, het besef dat er iets niet klopt. Het moment dat ik besef dat ik aan het dromen ben en ik me herinner dat ze dood is, is het moment dat ik huilend wakker wordt. Hoe graag ik het ook zou willen, ze kan niet terug komen en ik ben voor altijd alleen. Moederloos, verloren, verdrietig. 

Voor meer info rond de ziekte van mama lees gerust haar blog: http://www.bloggen.be/zomer_in_leuven/

11-04-2020 om 13:38 geschreven door ellenplateus  

Moeder&Baby is een behandelcentrum gespecialiseerd in zorg voor zwangere vrouwen en jonge moeders die te kampen hebben met psychische moeilijkheden rondom en na de bevalling. Moeder&Baby is een samenwerkingsproject tussen PZ Bethaniënhuis, de Vlaamse Overheid en therapeuten op zelfstandige basis.

Wat is het voor mij?

Een lichtpuntje, hoop, de redding.

Ik kom binnen in de afdeling en de rust overvalt mij. Zelfs op de drukste dagen was het er rustiger dan bij ons thuis.Thuis, de plek vol verbouwingen, de plek waar iedereen te pas en soms te onpas binnen kan en dat ook doet. 

Eerst kom je de gang door waar alle baby'tjes slapen. 6 kamertjes en 2 badkamers. Dan loop je tegen een grote speelmat aan, hier gaat er meermaals per week een spelmoment door maar hier kunnen de mamas ok rustig semne met de babys spelen. Met een doek kan je je volledig aflsluiten van de rest van de afdeling.

Dan is er een eetruimte en een leefruimte, overal staan parkjes en wippertjes en babystoelen. Wat mij vooral opvalt is de ruimte, minimaal aan rommel geen speelgoed overal. elke mama heeft ook haar eigen kamer met een wc en wasbak. De ene al wat ruimer dan de andere maar voor iedereen een eigen plek. De kuiken is groot en zelfs redelijk modern, wat een meevaller. ook is er een berging, deze bestond voor mijn komst uit chaos maar daar staken we een stokje voor (zie blogpost rommel). 

Het aanbod:

Vooral praten praten en praten. Met je psychool, met de psychiater, met 1 van de kinderverzorgsters of 1 van de zorgkundige, dan is er nog een ergotherapeute, een bewegingscoach (sorry Ilse ik heb geen idee wat je officieel bent  ) , een beeldende therapeut en veel vrijwilligers. 2 keer in de week is er beeldende therapie en laat dat nu echt mijn ding zijn. Tekenen, verven, kliederen en plakken en zien wat dit mentaal teweeg brengt. Hier zijn de nodige tranen ontstaan. De bewegings therapie bestaan uit fitness, babymassage, muziek en bewegen, relaxatie en wandelen. 2 keer per maand gaan we zwemmen in een therapiebad.

Op woensdagvoormiddag wordt er naar de winkel gegaan en koken we samen. Dit is therapeutischer dan ik ooi gedacht had.

Ik ben er 4 maand geweest en ondanks de ups en downs kijk ik met een tevreden blik terug. Ik kom nog in dagbehandeling dus mijn verhaal hier is nog niet ten einde.

http://www.huisvanhetkindvoorkempen.be/Organisaties/moeder-baby-eenheid-pc-bethanien/

04-03-2020 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

3 maand geleden stapte ik hier binnen, bang, doodop en vooral radeloos. Een kind waarvan ik niks snapte en geen energie om het te proberen. De eerste weken waren puur gericht op het reguleren van Noah.

Van een baby die alleen op mama en soms papa sliep naar een baby die zelf rust vind in zijn eigen bed.
Van een baby die alleen speelde als mama er naast zat naar een baby die al even alleen kan spelen.
Van een baby die elke 1.5-2u dronk naar een baby die patatjes en fruit eet.
Van een fles weigeraar naar een grote fan.
Een hele weg gegaan in die 3 maand. We zijn er nog niet, er zijn nog troosteloze momenten, slapen is soms nog corvee en de tutjes fitness duurt soms nog wel eens 1,5u. Hij is en zal altijd onze hevige spring in het veld blijven maar we blijven proberen. We willen hem begrijpen, we willen hem geven wat hij nodig heeft zonder dat het ons uitput.
IK wil hem onvoorwaardelijk lief hebben. IK wil hem zien als mijn zoon, als broer van Maxim en Linus.

Niet alleen Noah legde een hele weg af, ook de mama maakte grote sprongen.
Van een hoopje ellende die de zin voor het leven kwijt was naar een  vrouw die weer kan lachen, kan mopjes uithalen en kan stoeien met haar kinderen.
Van de vermoeide vrouw die 20 uur op een dag sliep naar een vrouw die een hele dag zonder dutje kan (soms).
Van een stress kip naar een maar af en toe meer stresskip (eeuwige piekeraar).
Van de ene paniekaanval naar de andere naar dagenlang paniekaanval vrij.
Een vrouw die weer kleur begint te zien, haar eigen interesses ontdekt en rust vind in wie ze is.
Ik ben mijn eigen al meermaals tegen gekomen en dat is heel hard maar van elke botsing leren we iets.
Ook ik ben er nog niet, ik ben nog aan het rouwen rond mijn mama en dat moet gezond gemis worden i.p.v. een alles overheersend verdriet. Ik zit nog met veel onverklaarbare woede die ik wil leren beheersen. Ik heb nog een hoog faalangst gehalte.
Maar bovenal zie ik mijzelf nog niet graag, ik kan geen liefde aanvaarden als ik mezelf niet graag zie.
HET BEGINT BIJ MEZELF!!!

foto is van mijn trouwdag, De vrouw die ik daar was wil ik terug worden. We kunnen alleen maar proberen de beste versie van onszelf te zijn.

04-02-2020 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Het moeilijkste aan samen leven met 7 andere mama's en minstens evenveel baby's is toch wel de rommel. Ik kan heel slecht tegen rommel sinds de bevalling van Noah. Zowel thuis als op de afdeling. Wat is rommel? een keuken nadat sommige erin gekookt hebben, gebruikte flesjes en slabbetjes en zakdoeken. papiertjes van koekjes en snoepjes. Kinderspeelgoed is voor mij geen rommel maar heb ik 's avonds wel graag opgeruimd. 

Hier zijn meerder gesprekken over gegaan en is nog steeds 1 van de zaken waar ik mee worstel. Ik mocht niet verwachten dat andere even opgeruimd deden als ik maar omgekeerd werd wel verwacht dat ik dan maar in hun rommel leefden. Gelukkig had ik een aantal mam's die er hetzelfde over dachten en meermaals met mij aan angry cleaning deden. 

De berging was zo een door in mijn oog. Er heerste daar alleen maar chaos. tijdens een moederuurtje dit aangekaart bij het afdelingshoofd en we mochten mandjes kopen. Jess ondernam meteen actie en 3 uur later waren er 10 blauwe mandjes. 2 dagen later was heel de berging uitgeruimd. Alles wat vervallen was (sommige zaken al 2 jaar) weg en alles wat van mama's was die al weg waren in de groepsmand. Verder had nu iedereen een mandje voor persoonlijke spullen. ik moet misschien even verduidelijken. De mama's hebben 2 grote schabben voor persoonlijke spullen, koekjes en snoep. De andere schabben zijn de voorraad van de afdeling en die werden wel op datum gecontroleerd en ordelijk gehouden.  Na dit intermezzo kon ik hier terug beter mee om. Lang leve teamwerk en mandjes.

 Let us clean the world, one piece of trash at the time!

14-01-2020 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Simpelweg bij je kunnen zijn!

Dan is eindelijk die moment daar en ben ik na 60 minuten op. Zou ik je al weer weg willen sturen.

toch is het afscheid super zwaar. Een kusje, een knuffel, zwaaien. Je komt nog eens terug voor een extra knuffel, je wilt dat ik mee naar huis ga.

Ik kan echter niet mee. ik moet aan mezelf werken, terug blije mama worden.

Ik vecht met al mijn kracht tegen de monsters.

MAMA IS EEN RIDDER!

maar ze verliest deze ronde. 

21-11-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Nooit gedacht dat dit ons eerste grote struikelblok zou worden in Zoersel.

Noah en slapen het blijft een haat liefde relatie. Het verdriet dat ik voel als het weer niet lukt om zijn rust te vinden, mijn falen als moeder.

Ik wil hem helpen maar maak het erger. Ik lijk alleen rust te kunnen uitstralen wanneer ik zelf slaap maar hier kan dat niet.

ik ben zelf doodop en moet hem dan uit handen geven, ik kom tekort als moeder.

(geschreven na 2 weken opname) 

14-11-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Zo nodig en toch zo moeilijk te krijgen.

Mijn gedachte gaan alle kanten op.

stuurloos, driftend.

De raddartjes passen niet meer, in de plaats gaan ze alle kanten op.

Alsof mijn aandacht aan het bunjee jumpen is.

RUST 

zo moeilijk te vinden. Zelfs in mijn slaap krijg ik geen rust. Nachtmerries en woelige dromen maken de slaap onvolledig.

Hopelijk gaan de doorslapers wat helpen. Mu nog mezelf toestaan rust te vinden.

ps: ja de medicatie hielp voor het eerset deel van de nacht. 

12-11-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus  

Ik ben ik en jij bent jij, dat is mijn mama en die hoort erbij. Hoe vaak heb ik het Linus al horen meezingen met youtube? Maar wat als ik ik niet is?
Ik ben nog een schim van wie ik vroeger was. Zaken waar ik vroeger energie uit haalden putten mij nu volledig uit. Voor 12u mijn bed uit komen is een marteling. Gelukkig is Noah zo braaf om mee te gaan in mijn ritme. Hij ligt gewoon naast mij te snurken.
Meer en meer moet ik tegen Peter zeggen dat ik er even tussen uit knijp. Even naar boven, even naar buiten,… Ik kan er alleen niet van weg lopen want het probleem zit in mijn hoofd. Mijn filters werken niet meer en alles komt dubbel zo hard binnen.
Sociaal contact en sociaal engagement is iets wat me nu heel moeilijk valt. Mijn papa en Tim gaan nog, dat zijn rustige mensen. De minste drukt eis echter te veel. Mensen die wat luider praten of wat drukker zijn maken mij nu zot. Eens ik me dan afzonder begint dat stemmetje in mijn hoofd weer. Alles overlopen en bekijken en op den duur denk ik dat ik het mezelf aan praat, ik moet me steeds voor houden dat mijn psychiater gelijk heeft, ik heb hier niet voor gekozen. Ik wil deze persoon niet zijn ik wil mezelf terug vinden. Alleen mis ik enkele zaken waardoor ik mezelf niet terug kan vinden.  Ik geraak steeds verder van mezelf weg.

03-10-2019 om 00:00 geschreven door ellenplateus