ik deel al te graag mijn ervaringen met jullie. Al zijn die soms erg persoonlijk, toch denk ik op sommige momenten dat zoiets niet uitmaakt. Veel mensen dragen leed en veel mensen begrijpen leed en als er mensen zijn die het niet begrijpen vind ik dat het delen van mijn ervaringen enkel maar kan zorgen voor meer begrip in de wereld. Ik ben toch al een hele poos van plan om een boek te schrijven, dus waarom mijn eerste uitspattingen niet op mijn blog zetten? Ik wil niet enkel dat mensen begrijpen wat anderen mogelijk doormaken, maar ik wil ook mensen een hart onder de riem steken. Misschien zijn er mensen die mijn blog zullen lezen en zichzelf zullen herkennen in mijn verhaal en naar mijn ondervinding is dat heel belangrijk. Doordat mensen zichzelf zullen herkennen in mijn ervaringen, zullen ze ook erkenning vinden en ervaren dat ze niet alleen of uitzonderlijk zijn. Al staan we, als het er echt op aan komt, wel alleen op de wereld, we zijn niet alleen. De intro is lang genoeg lijkt me en ik wil dan ook niet rond de pot blijven draaien...

 Ik ben drie jaar depressief geweest en dat heeft een hele hap uit mijn leven genomen. Mijn studies raakten achter en vrienden haakten af, ook mijn doel in het leven was verloren. Achteraf gezien is dat een jammere conclusie, maar ik kan er niets meer aan veranderen. Hoe hard het toen ook was en hoe weinig begrip mensen nog steeds tonen, ik zet het van me af. Ik schaam me niet voor die ellendige periode in mijn leven. Mensen zien depressie als zwak of als iets dat tussen de oren zit, maar dat is het niet. Depressie is een ziekte, een ziekte die je niet meteen ziet, maar die je na nauw contact met zo'n patiënt wel ervaart. De onmacht, het verdriet, de leegte..De persoon in kwestie zal dit allemaal voelen, maar ook mensen die hiermee in nauw contact komen, zullen deze gevoelens ervaren. Na jaren van dragen en verdragen knapt er iets en dat is wat depressie is. Je valt in een zwart gat, omdat je jezelf te lang hebt weggecijferd en je te lang sterk hebt gehouden. Het enige wat je kan doen is volhouden en volharden. Mensen met depressie moeten hier zelf door, dat wil ik even duidelijk maken. Zowel de zieken als de omstaanders moeten dit beseffen. Ik heb lang gewacht tot mijn redder zou komen, maar die kwam niet. Je moet zelf uit dat dal en dat vraagt enorm veel, maar je geraakt er wel. Je moet vasthouden aan iets wat je dierbaar is, je moet er elke dag aan werken en je laten omringen door mensen die je graag ziet. Enkel zo kan je dat kleine monstertje in je hoofd verslaan. Luister er niet naar, want je bent het waard. Je bent het leven waard en ook het leven op zich is overleven waard. Elke dag is mooi op zichzelf en elke dag kan een nieuw begin betekenen. De volhouder wint! Lieve mensen, wordt vervolgd..

Ik ben nu nog erg abstract gebleven, maar dat is omwille van mijn eigen privacy. Naargelang de blog vordert zal ik meer prijs geven en meer steun kunnen bieden. Als er mensen zijn die zich hierin herkennen en vragen hebben of steun verlangen, laat iets weten. Ik zal dan proberen om mijn bijdrage te leveren aan jouw herstel. Ik ben geen therapeut en kan enkel spreken vanuit mijn eigen ervaring, hou dat in achting. Liefs, Eva *