Wat gaat de tijd toch snel zeg als je zo'n fun hebt op de werkplaats! (lees dit met de meest sarcastische ondertoon mogelijk) Schrijnend zie ik de minuten voorbij slenteren op de digitale klok van m'n pc. ik nerveer me op ieder geluid dat ik hoor. 'KRRR KRRR' van die stomme plakband attribuut waarmee vlotjes de dozen dichtgeplakt worden. 'TUUT TUUT TUUT' -maal 6 om precies te zijn- als de printer aangeeft dat het papier op is. zelfs het bombastisch niesgeluid dat m'n collega maakt wordt ik gek van. Nog 3 uurtjes te gaan, om dan terug in m'n auto te kruipen, naar huis te rijden, te eten, en dan hopeloos op zoek gaan naar een 'creatieve hobby' waar ik m'n frustraties kan uitwerken. Grote problematiek voor mij! Het zoeken van een passende hobby! Ik heb het grote nadeel vlug op te geven als me iets niet gaat of het met een agressieve zwaai tegen de muur kapot te smijten (als het fysisch toegelaten is natuurlijk). Voorbeeldje, ben een Anime serie aan het volgen (Japanse cartoon) en hupla, beslist om ook zo'n figuurtjes op papier te tekenen. Na 3 uur papier te verfrommelen, potloden al knarsetanden in twee te kraken opgegeven en vol zelfmedelijden maar de fles wijn opengetrokken om zo terug in slaap te vallen en terug aan dezelfde sleur te beginnen de dag erna. En zo gaat dat maar door.. Van papier verfrommelen, muziek digitaal te 'componeren' tot gitaren gefrustreerd kapot smijten.. Elke avond wel iets anders, om dan toch maar naar een roesmiddel te grijpen en zo mezelf weer al hatend opstaan om aan de nieuwe dag te beginnen.. Wordt vervolgt.
Hier zit ik dan terug, zonder motivatie, m'n ogen wat uit te wrijven op de alweer 45ste maandag van het jaar. Me nog altijd even mottig voelend of de week ervoor, en de week ervoor en ga zo maar het rijtje af. Ik geraak er mentaal niet meer door. Liegt dat aan junkfood en goedkoop bier waar ik enorm fan van ben, door die kut actualiteit waar we hele dagen mee geconfronteerd worden, of het feit dat ik hele dagen thuis mezelf zit op te eten omdat vadertje staat de alleenstaande maar blijft financieel te onderdrukken? Ik weet het niet meer man.. Bv vanochtend, sleur ik me uit bed na 10 keer de snooze functie op m'n alarmwekkertje te hebben benut, doe ik eventjes m'n verslavend medium facebook open, het eerste wat op m'n tijdlijn gedeeld word: 'bloedbad bij schietpartij in kerk Texas, 26 doden'. M'n maag trekt al wat samen voor ik m'n eerste potje koffie op heb. kinderen, ouders en grootouders.. Ze mochten er allemaal aan geloven. Was er al niet vorige week een massale schietpartij in gang? Met lede ogen zie ik al de discussies weer over de wapenwetgeving omtrent Amerika. Iedereen moet weer z'n zegje hebben over het feit hoe dat het allemaal zo ver is kunnen komen en bieden ze terug allemaal weer DE oplossing aan. Als ik alles zo lees, zit ons planeetje vol met presidenten en Dalai Lama's. Hier en daar lees ik ook wat nuchtere bevindingen (doet me deugd, wetende dat de helft van onze populatie met een laaggeschoolde, beperkte en idiote visie door het leven dartelt) en zit ik me ook wat het hoofd te breken over al die problematiek. Na nog wat politieke feeds te hebben gelezen en uitgelachen, begin ik m'n opmars naar het werk. Zeer vlot verloopt dit gebeuren niet, want zoals ik al eerder vermeld heb, zit ik nogal in een mentale breakdown, en probeer ik wanhopig uit te zoeken waarom ik er zo bijloop. Dit is genoeg voor 1 blog, ik heb jullie nog zoveel te vertellen, maar zal het beperkt proberen te houden. Want zoals jullie wel al kunnen ondervinden, spring ik nogal van de hak op de tak en wijk ik nogal uit. tot de volgende neerpenning.
