hier kan je je verhaal doen, als je daar behoefte toe hebt
20-04-2014
Welkom
Het feit dat je mijn blog bezoekt, wil zeggen dat je een dierbare verloren bent. Mijn deelneming als dat het geval is.
Ik ben ook een dierbare verloren, namelijk mijn vader. Dat gebeurde toen ik 2 was. Nu, 15 jaar later, heb ik dat een plaats kunnen geven maar vergeten kan nooit! Iedereen heeft zijn eigen manier van rouwen, van verwerken. Maar wat niemand mag doen, is zichzelf opsluiten met zijn verdriet. Je moet er kunnen over praten met iemand, met je beste vriend of vriendin,... of met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt of meemaakt.
Hier kan je je verhaal kwijt, dat kan anoniem door mij te mailen, of openbaar in het forum.
Ik hoop van harte dat de steun van anderen je kan helpen.
Tot vandaag had ik nooit de stem van mijn papa gehoord, had ik hem nooit zien wandelen. Maar wat me nog het meest raakte was de manier hoe hij met mij speelde op de speelmat in het gras op een mooie zomerdag.
Ik vond die video's helemaal achterin in de kast op de zolder met als opschrift 'proclamatie'. Terwijl dat het eigenlijk video's van mijn vader waren. Toen ik mijn moeder ermee confronteerde ontkende ze het niet. Ze zei dat ik ze ooit wel zou vinden. We hebben er samen nog eens naar gekeken. Ik heb daarbij wel een dubbel gevoel. Ik ben blij dat ik zijn stem eens gehoord heb, maar ik ben ook boos dat mama mij zolang met al die vragen heeft laten zitten. Al bij al is dat blij gevoel groter dan die boosheid.
Een slechte dag (zoals ik had vandaag) kan altijd voorkomen. Daar kan je ook niets aan doen. Vandaag scheldde iemand me uit met de dood van mijn papa. Letterlijk: "Waarom pleeg je geen zelfmoord, net als u vader?". Dat sloeg in als een bom bij mij. Dat die zin uit de mond van mijn beste vriendin kwam, maakte het nog erger. Dat die zin mijn hele dag, of zelfs de rest van mijn schoolcarrière in mijn school, zou verpesten. één zin, dat kan u echt kapot maken. Ik heb mij nog nooit zo beledigd, slecht, triest en vernederd gevoeld. Gelukkig zijn er nog mensen op school die het met mij eens zijn dat dat er zwaar over ging. Maar dat maakt het niet minder erg. Ik stond perplex, aan de grond genageld. Ik kreeg instant het gevoel alsof er een betonblok in mijn maag zat. Ik kreeg niets meer uit mijn mond. Het liefst wou ik terugschelden, maar dat kon ik niet, dat plezier wou ik haar niet gunnen. Ik hoop dat ze beseft wat ze gezegd heeft, en dat ze spijt heeft. Maar dat kan ik haar nooit vergeven.
Ik geloof zeker in leven na de dood. Als er geen leven zou zijn, zouden ze ons niet kunnen horen en zien. Ik geef een voorbeeld uit mijn ervaring. Het zal misschien gek klinken maar ik neem enkel de juiste beslissingen als ik het eerst gevraagd heb aan papa daarboven. Ik heb er eens op gelet, en het klopt echt. Ik moest in het 6e leerjaar een studierichting kiezen, ik vroeg het niet aan papa, en ik maakte de verkeerde beslissing. Ik moest zakken van richting. Toen vroeg ik aan papa wat ik moest studeren. Iets in mij zei dat ik handel moest volgen. Iets wat mij totaal niet lag en mijn intresse lag in de zorgsector. Maar ik ben gaan informeren in een handelsschool. Nu studeer ik nog altijd handel, en daar ben ik zeer blij om, ik ben de eerste van de klas en alle vakken liggen me goed. Als ik het niet zou gevraagd hebben aan papa zou ik nu terug in een verkeerde richting zitten. Ik ben nu ook op een leeftijd gekomen waar er wel eens vlindertjes komen in mijn buik. En op een dag waren er twee jongens. Wat was dat een dilemma. Ik vroeg het aan mijn papa en de volgende dag wist ik dat ik met Bram verder wou. Nu 2 jaar later ben ik nog steeds even verliefd op Bram. Om een lang verhaal kort te maken, ik geloof echt dat ze ons kunnen zien en horen, en ons bijsturen als we de neiging hebben om een verkeerde beslissing te maken.
Dit doe ik ook. Ik schrijf elke dag over mijn gebeurtenissen, mijn gevoelens, mijn problemen,... Mijn dagelijkse pagina begint altijd met 'liefste papa' en eindigt met 'veel kusjes van je dochter'. Dan weet mijn papa dat ik naar hem schrijf. Wij communiceren veel. Zorg wel dat er een goed slot op zit en dat je dagboek ergens veilig opgeborgen ligt als je niet wil dat je zussen of broers alles lezen.
Het
duurde lang voor ik kon aanvaarden dat ik geen biologische vader meer
had. Het feit dat een stiefvader mij later naar het altaar moet
brengen, daar kon/kan ik echt niet bij. Toen ik besefte dat hij er
nooit meer zou zijn, sloot ik me op op mijn kamer en huilde mezelf in
slaap. Ik viel zowaar in een zwart gat. Mijn punten op school
begonnen eronder te leiden, ik was mezelf niet meer. Niemand op
school wist ervan, behalve directie en leerkrachten, jarenlang heb ik
dat kunnen verzwijgen. Ik maakte voor vaderdag wel altijd twee
cadeautjes (1 voor op het graf en 1 voor mijn stiefpapa), maar
niemand in de klas vroeg zich af waarom. Totdat een jongen uit de
andere klas het doorhad. Er ontstonden roddels, niemand die het in
mijn gezicht durfde te vragen. Ik voelde hun ogen in mijn rug
branden. Ik was het op een dag kotsbeu, dat ik het er allemaal heb
uitgeschreeuwd. Ja, op school, op de speelplaats, tijdens de
speeltijd. Toen ik het gezegd had, was ik opgelucht maar tegelijk ook
boos. Ik was opgelucht dat ik mijn gevoelens nu kon delen met mijn
vrienden. Maar ook boos dat het zo is moeten lopen. Waarom vroegen ze
me niets? Waarom roddels? Dat waren vragen waar ik een antwoord op
kreeg toen mijn beste vriendin me achterna kwam, na mijn uitval. Ik
kon eindelijk eens mijn gevoelens kwijt bij iemand die ik kon
vertrouwen. Vanaf dan had ik door dat al mijn gevoelens opkroppen
geen goed idee was. Ik begon alles de naam van papa toe te kennen,
mijn teddybeer waar ik elke avond tegen praat (ja,zo zie je maar dat
17-jarigen niet te oud zijn voor een teddybeer), de hond (die
trouwens nog van hem geweest was),... Ik heb zelfs een ster aan de
hemel die zijn naam draagt. Doordat er zoveel dingen zijn die zijn
naam hebben, heb ik echt het gevoel dat hij dichtbij is. Ik heb ook
een fotohoekje gemaakt op mijn kamer, met een kaarsje een kruisje. Ik
heb iets wat niemand uit mijn klas heeft, mijn papa die mijn
engelbewaarder is! Een papa die er voor mij is, die mij door mijn
moeilijke periodes helpt, die mij helpt de juiste keuzes te maken in
het leven. Ik zie mijn vader zeer graag, ook al weet ik niet hoe zijn
stem klinkt.
Momenteel ben ik 22 jaar, bijna 23 maar ik heb nog niet echt een eenvoudig leventje gehad.
Rond mijn 10de levensjaar werd ik voor het eerst echt met de dood geconfronteerd... In mijn klas zat een jongetje met een melkallergie, toevallig mijn liefje. Plots moest hij naar Nederland verhuizen. Het verdriet dat ik toen voelde, werd overstelpt door het verdriet dat nog moest komen. Plots kreeg ik telefoon, hij woonde net in Nederland en had al vakantie... Eind juni ergens. Het was zijn mama, ze wou mijn mama... ze vertelde dat hij gestikt was in zijn eigen braaksel, nadat hij een ijsje at met melk... Het ongeloof was zo groot dat ik zelf een ijsje wou gaan eten. Iedereen leek erover heen te komen, behalve ik.
Mijn leven ging verder, zo ook mijn problemen. Bompa, ik en bomma wisselden elkaar af met kanker, tot eind 2005. Bomma was ernstig ziek, de dokters gaven haar nog enkele weken. In de eerste week van januari 2006 stierf bomma dan. Mijn heldin was van mij weggehaald, weer iemand waar ik zo van hield. Werd het express gedaan of eerder toeval?
In 2005 lag ik zelf nog in het ziekenhuis met kanker, en daar ontmoette ik een schoolgenote. Ze werd ook mijn klasgenote en oktober 2006 verloor zij haar strijd tegen kanker. Weer mijn soulmate weg... Ik begreep het niet meer!
Bompa en ik bleven vechten tegen die vieze ziekte en de problemen leken iets verder van ons weg te blijven. Tot mei 2008... een jongen waar ik van hield en naar opkeek besloot om uit het leven te stappen. Mijn god was plots weg...
Het was zwaar, maar ik bleef het volhouden zolang mijn bompa er maar bleef... Tot eind 2011 het verschrikkelijke nieuws: Bompa gaat niets meer doen aan zijn kanker, hij gaat zich laten gaan...
De strijd was hard, als jonge meisje van toen 19 ongeveer, zorgde ik mee voor mijn grootvader alsof het mijn eigen vader was. Ik bracht hem mee naar het ziekenhuis, bezocht hem, ... februar 2012, hij mocht naar palliatieve zorg, onze laatste hoop op een waardig eide. Hij bloeide open en hij sprak terug een beetje.. Het openbloeien was van korte duur, twee dagen later stierf hij... exact een maand na zijn verjaardag.
Al mijn dierbaren weg, lag het aan mij of was het toeval?
Een plaats geven is nog steeds niet volledig gelukt, enkel de angst om weer een dierbare te verliezen die is gebleven.
Dit is een zeer heftig verhaal die mij sprakeloos maakte. Zoveel dierbaren verliezen, zelf nog eens met een vreselijke ziekte te maken hebben. Dat hou je toch niet voor mogelijk. Maar het feit dat ze praat over haar gevoelens is positief. Zo zal ze er uiteindelijk sterker uitkomen.
Dit heb ik ook gedaan. Ik heb alle foto's bij elkaar geraapt waar mijn papa opstaat.
Die heb ik opgehangen in mijn kamer. Daar heb ik een kaarsje bijgezet een een kruisbeeld. Alles net op ooghoogte. Dat kaarsje brandt elke avond. Voor ik ga slapen praat ik nog eens met papa. Dan is mijn dag weer goed.
onderhoud het ook. Ik ga elke vakantie naar het kerkhof om het graf te onderhouden. Ik fleur het op met kleurrijke bloemetjes.
Ik ben gemakkelijk een paar uurtjes bij de steen van mijn papa. Ik zwijg ook geen seconde, ik vertel al mijn verhalen over school, en ik durf dingen vragen aan papa die ik aan niemand anders durf vragen. Ik weet ook dat hij antwoordt, ik voel het.
Dat sloeg in als een bom bij mij. Dat die zin uit de mond van mijn beste vriendin kwam, maakte het nog erger. Dat die zin mijn hele dag, of zelfs de rest van mijn schoolcarrière in mijn school, zou verpesten. één zin, dat kan u echt kapot maken. Ik heb mij nog nooit zo beledigd, slecht, triest en vernederd gevoeld. Gelukkig zijn er nog mensen op school die het met mij eens zijn dat dat er zwaar over ging. Maar dat maakt het niet minder erg. Ik stond perplex, aan de grond genageld. Ik kreeg instant het gevoel alsof er een betonblok in mijn maag zat. Ik kreeg niets meer uit mijn mond. Het liefst wou ik terugschelden, maar dat kon ik niet, dat plezier wou ik haar niet gunnen. Ik hoop dat ze beseft wat ze gezegd heeft, en dat ze spijt heeft. Maar dat kan ik haar nooit vergeven.
