Ik ben Joke Quintens
Ik ben een vrouw en woon in Genk (België) en mijn beroep is creatieve katalysator@dwarsdenkers.
Ik ben geboren op 21/06/1973 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politiek, lezen, reizen, etentje.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
ROSKLEURIG
verhaaltjes met kleur
01-03-2012
Stop met zagen, begin te timmeren.
Burgerparticipatie wordt hét thema van de gemeenteraadsverkiezingen
STOP MET ZAGEN, BEGIN TE TIMMEREN
Participatie wordt hét thema van de gemeenteraadsverkiezingen in oktober. Is het niet uit overtuiging en er zijn er helaas nog meer dan genoeg die niet overtuigd zijn - dan wel uit noodzaak. Want om de politiek opnieuw geloofwaardig en aantrekkelijk te maken, hebben we simpelweg geen andere keuze dan de burger er zo dicht mogelijk bij te betrekken. Alleen moeten we die participatie radicaal anders invullen. Voor de politici: stof de duffe adviesraden af en zoek naar nieuwe manieren om uw inwoners te bereiken. Voor de burgers: stop met zagen en begin mee te timmeren.
If you think youre too small to have an impact, try going to bed with a mosquito in your room. Dit citaat van Anita Roddick, de oprichtster van The Body Shop, zegt bijzonder veel over participatie. Dat iedereen het potentieel heeft om de dingen te veranderen, meestal een veel groter potentieel dan we zelf denken. Maar ook dat veel politici de mondige burgers beschouwen als muggen: lastig en irritant, en helaas bijzonder hardnekkig.
Ondanks de opmars van allerhande burgerinitiatieven de G1000 als bekendste exponent gaat de politiek nog altijd bijzonder verkrampt om met participatie. Ofwel doet ze alsof de stem van het volk gewoon niet bestaat, ofwel legt ze een massa eieren onder de burger om vooral geen enkele potentiële kiezer voor het hoofd te stoten. Ofwel hebben burgers alleen maar domme ideeën, ofwel hebben ze alleen maar briljante ideeën. Dikke zever, allebei de veronderstellingen. Negeren of stroop smeren, een middenweg lijkt niet te bestaan. En dat is een gemiste kans.
Socioloog Luc Huyse slaat zoals steeds nagels met koppen als hij wijst op de gedeelde verantwoordelijkheid van burger en politiek. Politici moeten hun schroom afwerpen over participatie, burgers moeten stoppen met zich te verschuilen achter de boutade dat de politiek toch niet naar hen luistert. Als ze kansen krijgen om het beleid van hun gemeente mee vorm te geven, moeten ze die ook grijpen. Vraag niet wat je gemeente voor jou kan doen, maar vraag wat jij voor je gemeente kan doen. Die gouwe ouwe van John F Kennedy (in lichtjes aangepaste vorm) is nog altijd razend actueel. Stop met zagen, begin te timmeren.
Participatie is hip. Kijk naar Couleurs Carolo, waar vijfhonderd mensen verschillende buurten in het grijze Charleroi letterlijk kleur geven. Of naar de Carrotmobs, waar groepen consumenten de plaatselijke buurtwinkel leegkopen en een knoert van een financiële injectie geven, als de uitbater zich in ruil engageert om ethisch en ecologisch in te kopen. Belonen in plaats van boycotten. Overal zie je razend interessante vormen van burgerparticipatie ontstaan. Gestuwd door de creativiteit van enkelingen, die zich verenigen rond een goed idee.
Wat al die voorbeelden gemeen hebben, is dat ze van onderuit ontstaan. Los van de politiek, los van de overheid. Een goed idee vindt altijd de weg. Het is de enige manier waarop participatie écht werkt. Laat ons eerlijk zijn: onze adviesraden en consoorten hebben hun beste tijd gehad. Ze kweken mini-politici, mensen die de juiste wegen kennen en het juiste spel spelen, en sluiten per definitie een groot aantal interessante meningen uit. Door de participatie net als het beleid te institutionaliseren, bedreigen die adviesraden de creativiteit. Ideeën houden zich niet aan een vergaderagenda.
Het is het grootste manco van de voorbije jaren: bewust of onbewust zijn we participatie gaan verwarren met inspraak. Ja of nee zeggen op het einde van de rit. Wij hebben een plan, en u mag er nu een keer uw gedacht over zeggen. Dat werkt demotiverend, veel mensen hebben het gevoel dat de uitkomst eigenlijk al vastligt. En het is tijdrovend, want als de inwoners het afgewerkte plan terugfluiten, is al het voorbereidend werk voor niets geweest. Nee, pak het anders aan en vertrek van een wit blad. Laat de inwoners samenwerken met experts en beleidsmakers, betrek ze écht. Laat ze hun ideeën en plannen lanceren. En ja, dan mag u ook gerust wat terugvragen.
Teveel politici moeten bij het begrip participatie onmiddellijk denken aan vijf letters: NIMBY. Not In My Back Yard. Maar de NIMBY-reflex ontstaat niet uit teveel participatie, maar net aan een gebrek eraan. Het is de reactie van bange burgers, die onvoldoende geïnformeerd zijn en, meer nog, zich buitenspel gezet voelen. Betrek de inwoners, laat ze meedenken, luister niet alleen naar hun ideeën maar doe er ook iets mee en het aantal NIMBY-oprispingen zal spectaculair dalen. Je kan moeilijk protesteren tegen een plan dat je zelf mee hebt uitgetekend. Tegen je eigen idee.
Slimme politici begrijpen dat participatie essentieel is voor een goed werkende democratie, essentieel om de aantrekkingskracht van de politiek te vergroten en de geloofwaardigheid te versterken. Slimme politici beschouwen de burger niet als die vervelende zoemende mug in de slaapkamer.
Op zaterdag 3 maart organiseer ik met sp.a in het Bronks-theater in Brussel een inspiratiedag over burgerparticipatie. Info op www.s-p-a.be/inspiratiedag
Ik zend je mijn groeten uit Genk. Honderd jaar geleden nog een onooglijk dorp in de Kempen, nu de derde industriestad van Vlaanderen. Wij zijn daar fier op, maar soms maakt mij dat ook een beetje bang. Want was Charleroi, in jouw Henegouwen, ooit niet de eerste industriestad van Wallonië? Ik ben nochtans hoopvol, want jij bent er toch ook in geslaagd om van Bergen weer een aangename, toekomstgerichte stad te maken. Het kan.
Ik weet zeker dat de Genkenaren van jou gaan houden, Elio. Maar nog meer: jij gaat ook van Genk houden. Vooral omdat jij in Genk geboren had kunnen zijn. Had je vader gekozen om een beetje noordelijker in de Limburgse mijnen te werken, je was één van de onzen geweest. Want Genk is een stad van inwijkelingen. Honderd jaar geleden telden we amper enkele duizenden inwoners. Nu zijn we met 65.000. Uitgewaaierd van alle streken in Vlaanderen, Wallonië, heel Europa en verder. Polen, Italianen, Spanjaarden, Grieken, Portugezen, Slovenen, Hongaren, Russen, Turken, Marokkanen Ik verontschuldig me meteen voor de roots die ik vergeten ben. Zoveel verschillende wortels kunnen alleen maar sterke bomen opleveren.
Ja Elio, jij gaat van Genk houden. Want wij zijn allemaal een beetje Elio. Uit een mijnwerkersbroek geschoten en door hard werken het zelfs tot premier van dit prachtige België kunnen schoppen. Dat is de spirit. The Belgian Spirit. Daar houden wij ook van. Jij bent een voorbeeld voor onze jeugd, vanwaar hun vader of grootvaders ook afkomstig zijn. En dat beetje hoop en perspectief dat jij biedt hebben we nodig in Genk. Nergens in Vlaanderen is de jongerenwerkloosheid en leerachterstand zo groot. En dan komt een rolmodel zoals jij goed van pas. Ja, je kunt het wel maken als je afstamt van een immigrant. Ja, er is een toekomst voor je weggelegd ook al ben je opgegroeid in een mijnwerkershuisje met gestampte aarde als vloerbedekking. Ja, er is hoop voor je weggelegd als je samen met andere migrantenkinderen in de klas hebt gezeten en zoals iedereen hard studeert. Jij hebt het gemaakt, Elio. Proficiat. Blijf die boodschap van hoop uitdragen. En vooral het geloof dat je in een solidaire, rechtvaardige samenleving het recht hebt om alle kansen te krijgen en de plicht hebt om ze te grijpen.
Taalachterstand Elio. Je zult het wel kennen. Het is nog zoiets dat we gemeen hebben. Je kunt geen krant in Vlaanderen openslaan of jij wordt aangesproken op je slecht Nederlands. Dat kennen wij hier ook. Maar in de mijnen en de cités hebben wij geleerd dat taal in de eerste plaats een communicatiemiddel is en geen veredeld icoon waar je 20 jaar voor moet studeren. Hier hebben we er zelfs een taalvariant op gevonden: het algemeen cités. Je moet het maar eens opzoeken op Wikipedia. Het is het taaltje dat de mijnwerkers uitvonden om elkaar beneden te begrijpen en dat nu op een ongelooflijk creatieve manier gebruikt wordt door de jongeren in de cité. Zo communiceren wij met elkaar en verstaan wij elkaar. En daar gaat het toch om, nee? Hier in Genk weten we het zeker, Elio: het komt wel goed met je Nederlands.
En tenslotte, Elio: jij gaat zeker van Genk houden. Want Genk is het Little Italy van Vlaanderen. De meest zuiderse stad van het noorden. Meer dan 12.000 Genkenaren hebben Italiaanse roots. Enkelen onder hen hebben het ook ver geschopt. Rocco Granata en Martin Margiela om er maar twee te noemen. De harde supporterskern van KRC Genk heet niet voor niets Drughi Ultras, naar hun Italiaanse voorbeelden. En uit de kelen van alle Genkenaren klinkt iedere keer eensgezind: Forza Racing! Het doet me denken aan een anekdote van een vriend die met enkele Genkenaren in Italië was en één van hen vroeg: Hoe zeg je ciao in t Italiaans? Genk is een beetje Italië en ontvangt iedereen dan ook hartelijk en warmbloedig. Ook jou dus.
Elio, ik kan niet wachten tot je eens een bezoek brengt aan Genk. Je zult er warm, zuiders en openhartig ontvangen worden. Jij gaat de Genkenaren beter leren en kennen en de Genkenaren jou. Het resultaat? Door elkaar beter te leren kennen zullen we elkaar beter begrijpen en uiteindelijk ook respecteren. En dat is wat we nu meer dan ooit nodig hebben. Welkom in Genk, Elio.
Weg met de consultants. Daar zijn de procesbegeleiders
Weg met de consultants. Daar zijn de procesbegeleiders.
Een oproep tot analoog sharen.
Een beetje radicaal en rebels? Misschien, maar van Herman Konings mocht het. Want we betreden het tijdperk van de roos: ROSA.
Weg met de consultants. Daar zijn de procesbegeleiders past naadloos in ROSA. Het is Radicaal omdat consultants overboord mogen worden gegooid of zich tenminste moeten omscholen tot procesbegeleiders. Weg met de zogenaamde autoriteit. Iedereen kan mee aan het stuur zitten. Kiezen voor processen is ook kiezen voor openheid, beter nog: Openhartigheid. Wij willen kansen zien in plaats van problemen. We willen meer ja ens in plaats van ja maars. Het gaat ook over Samenhorigheid. Want we zoeken in groep naar oplossingen en ondernemen actie. Samen zijn we sterker en creatiever. En ja, het is ook Aanstekelijk. Om met 10 mensen 300 ideeën te bedenken, heb je aanstekelijke mensen nodig, een aanstekelijk proces en een aanstekelijke procesbegeleider.
Analoog sharen.
Redenen genoeg om het over analoog sharen te hebben. Vrij vertaald: het delen van ideeën in de échte wereld en daar liefst actie aan koppelen. Sharing is caring. Soft? Ik vind dat niet soft.
Samen ideeën zoeken voor een uitdaging of samen oplossingen zoeken voor een probleem en dit omzetten in actie, onder welke vorm dan ook, is een verhaal dat verschuift van problemen naar oplossingen, van analyse naar actie. Van praten naar doén.
Ik ken iemand die er al een half leven heeft opzitten met creatieve consultants en specialisten. Allemaal top in hun vak en heel creatief. Maar ook met de onhebbelijke gewoonte enkel overtuigd te zijn van hun eigen gelijk. Een brainstorm in veel reclamebureaus, tv-stations of andere creatieve hotspots is vaak geen proces om samen een goede oplossing te vinden, het is het moment waarop de haantjes strijden om hun idee er door te krijgen. Het is een strijd. Terwijl de beste ideeën net ontstaan als een groep open mensen samen alle kansdomeinen exploreert en zo mooie parels naar boven vist. Eerlijk gezegd: vaak zijn die ideeën stukken beter en zeker en vast meer gedragen dan die van het hanengevecht.
De beste ideeën zijn gedeelde ideeën omdat ze iedereen tot actie aanzetten.
Samen.
Laat me zo eens wat gedeelde ideeën geven die mijn verhaal illustreren.
Samen het mobiliteitsprobleem aanpakken.
Zelf heb ik samen met een groep werknemers van het industrieterrein Ravenshout de Ravenshoutbrigade opgericht om het mobiliteitsprobleem aan te pakken. Hieruit kwamen 6 concrete acties om de werknemers te sensibiliseren tot duurzame mobiliteit.
Samen aankopen, besparen en consumenten versterken.
Het samen aankopen van energie is een moderne vorm van de coöperatieve gedachte. Samen staan we sterker en kunnen we de vrije markt in ons voordeel laten werken. Ook de Voedselteams kopen samen verse producten aan bij lokale producenten en maken zo een duurzame landbouw mogelijk.
Samen iets veranderen in je buurt.
Buiten Gewone Buurt is een project van de Koning Boudewijn Stichting waarbij buurtbewoners die iets mét de buurt willen realiseren gesteund worden. Wij bouwen een wijk is dan weer een Nederlands project waarbij de inwoners van een wijk een wijkbudget krijgen om samen iets te veranderen. Dit project bestaat nu ook in Gent.
Samen reizen en plekken delen.
Met couchsurfing kun je bij meer dan 2 miljoen mensen in heel de wereld gratis overnachten. Samen vormen zij het grootste hotel ter wereld. Met Taxistop en aanverwanten kun je dan weer goedkoop reizen en nieuwe mensen ontmoeten.
Samen de wereld verbeteren en duurzame keuzes maken.
Ecoteams zijn groepen van mensen die in een aangename sfeer milieuvriendelijker willen leven. In Klimaatwijken wekken de mensen van een wijk samen duurzame energie op en besparen ze energie. Liefde in de stad is een Nederlands idee waarbij kunstenaars de mensen uitdagen om beter met elkaar om te gaan.
Samen in vraag stellen, protesteren en streken uithalen.
Carrotmob organiseert de omgekeerde boycot. In plaats van winkels aan te klagen of te negeren, kopen consumenten hun producten massaal aan bij een bepaalde winkel. De eigenaar belooft dan om zijn winkel groener te maken met de extra winst. Wonder haalt dan weer streken uit voor een betere wereld, zoals Sinterklaassnoepjes leggen in de schoenen aan een moskee.
Samen andere systemen opzetten.
Met een complementaire munt worden alternatieve betaalmogelijkheden opgezet om de economie te veranderen. Met crowdsourcing zet je de massa aan het denken of zelfs aan het schrijven van een boek zoals Wij weten meer dan ik.
Het is slechts een greep uit de talrijke initiatieven die mensen wereldwijd nemen om samen goede ideeën te bedenken en projecten te realiseren.
Procesbegeleider: een job met een toekomst.
Een consultant, of in mooi Nederlands adviseur, is iemand die zijn of haar kennis ter beschikking stelt van een organisatie, een bedrijf, een politicus of een partij. Adviseurs zijn de bollebozen van deze wereld. Per definitie is het ook altijd een verhaal van boven naar beneden. De alwetende consultant laat zijn of haar licht schijnen over de wereld en de wereld aanvaardt het of negeert het.
Maar is die wereld nog wel onze wereld?
Nee. Deze wereld is Radicaal, Openhartig, Samenhorig en werkt Aanstekelijk.
Ik pleit dan ook voor minder consultants en meer procesbegeleiders. Want een procesbegeleider vertrekt van een wit blad en vult het samen in met vele mensen. De hele wereld laat dus haar licht schijnen. Het is een proces van beneden naar boven. Een verhaal van participatie en dus ook van emancipatie. Een verhaal van samen.
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat veel mensen samen meer kunnen bereiken dan ieder voor zich. Iedereen is creatief. Kwestie van het eruit te krijgen. En dan komen de procesbegeleiders op de proppen. Niet om te zeggen hoe het moet en wat het resultaat zal zijn. Nee, om te begeleiden tot de beste ideeën naar boven drijven die gedragen worden door een zee van mensen.
Steeds meer vrouwen voelen zich slecht in hun vel. Wat wil je? De schoonheidsidealen die ons door media, mode en reclame worden opgedrongen zijn gewoon onhaalbaar. Joke Quintens, Ilse Nijs en Havva Duman van zij-kant Genk hebben een antwoord klaar: een actieve avond Zij is zo mooi, mevrouw over schoonheidsidealen. De vrouwen kunnen zelf komen ontdekken hoe schoonheid heel relatief is en vooral onder je huid zit.
Slecht 2% van de vrouwen in de wereld vindt zichzelf mooi. 67% van de vrouwen tussen 15 en 64 jaar heeft moeite om bepaalde activiteiten, zoals zwemmen, sporten of een bezoek aan de dokter, uit te voeren omdat ze zich onzeker voelen over hun uiterlijk. De meeste vrouwen beginnen al op hun 12 jaar make-up te gebruiken. 1 op de 10 vrouwen geeft toe al eens gekampt te hebben met eetstoornissen.
Iedereen is mooi.
Joke Quintens: Vrouwen worden in een heel eng keurslijf gedwongen. Het ideaalbeeld waaraan ze moeten voldoen is onbereikbaar. Wist je dat een fotomodel tegenwoordig al 25% minder weegt dan de gemiddelde vrouw. In de boekskes wordt alles weggeretoucheerd wat niet tot de norm hoort. Voor je 18 jaar heb je al meer dan 200.000 reclameboodschappen gezien met perfect geretoucheerde lijven. Niets van wat je ziet is echt, maar er wordt wel van je verwacht dat je er zo uitziet. Dit moet stoppen. Zo creëren we ongelukkige vrouwen. En het is juist door gelukkig te zijn dat je echt mooi wordt. Daarom organiseert zij-kant deze avond voor de Genkse vrouwen. Breek uit het keurslijf en volg je eigen weg. Ontwikkel je eigen stijl zonder in de rij te lopen. Lippenstift of naturel? Lange rokken of mini? Hoge hakken of sneakers? Je bepaalt het zelf en respecteert ieders keuze.
Mooi is anders.
Schoonheid is een schaars goed. Iedereen wil het, maar weinigen lijken uitverkoren. Het is ook een subjectieve beleving die ingefluisterd wordt door de cultuur en tijd waarin we leven. Saskia Peeters van zij-kant komt uitleggen hoe mooi zijn altijd anders is geweest. Zij brengt de schoonheidsidealen van verschillende volkeren en periodes in kaart, van de voluptueuze prehistorische Venussen over de Afrikaanse lipschijven en de Chinese lotusvoetjes tot de intimiderende grandeur van Versailles. In de twintigste eeuw ging het plots snel en bracht elk decennium nieuwe schoonheidsidealen en rolmodellen. Vandaag moeten vrouwen én mannen zich wapenen tegen de illusies van media, fotoshop en plastische chirurgie. We ontdekken hoe we deze droombeelden van perfectie kunnen doorprikken, zodat we eindelijk complexvrij kunnen genieten van schoonheid in al haar vormen.
Word zelf mooi.
Tijdens de avond wordt een foto genomen van de vrouwen, die door Lut Vandenbos gefotoshopped wordt. Zo zie je zelf hoe je in een wip tot een perfecte vrouw kunt worden geretoucheerd. Rimpels weg. Perfecte maatjes. Jukbeenderen wat hoger. En klaar is kees. Lieve Vandevelde komt je met 8 assistentes kleuradvies geven. Welke kleur past het best bij jouw type? Bij schoonheidsspecialiste Audrey van instituut Bo leer je hoe je je s morgens op vijf minuutjes toch perfect kunt opmaken en tiptop naar je werk kunt. En Ria Cams stelt haar modieuze en leuke hoedjes en sjaaltjes voor waarmee je een persoonlijke toets aan je uiterlijk kunt geven.
Ilse Nijs: Blijkbaar vinden heel veel Genkse vrouwen dit een zeer belangrijk thema. Vorige week hadden we al 150 inschrijvingen en waren we uitverkocht. We zijn echt een beetje overrompeld.
Havva Duman: In mijn werking met vrouwen in de wijken merk ik dat vrouwen hier echt wel mee bezig zijn. Vrouwen hebben veel taken. Zij werken, zij doen het huishouden, zorgen voor de kinderen. Maar daarnaast moeten zij ook nog vrouw kunnen zijn. Deze avond is een kans voor de Genkse vrouwen om samen met andere vrouwen volop vrouw te zijn.
Echte schoonheid.
Joke Quintens: Maar echte schoonheid zit voor een groot stuk onder je huid. Vrouwen hebben een hels leven. Werken, het huishouden, de kinderen. Er rest hen weinig vrije tijd. En dan moeten ze ook nog eens opboksen tegen een onhaalbaar schoonheidsideaal. Het wordt tijd dat de vrouwen zichzelf bevrijden van dat juk en fier worden op wat ze zijn: sterke mooie vrouwen. Daarom organiseer ik samen met Ilse Nijs en Havva Duman deze avond: om al die sterke Genkse vrouwen een hart onder de riem te steken. En natuurlijk ook om ze een plezierige avond te bezorgen waar ze iets aan hebben.
Deze keer volzet, maar er volgt een nieuwe editie in het najaar van 2011!
waar Rocco Granata en Martin Margiela zijn opgegroeid
waar je een echte cappuccino drinkt in iedere straat
waar je tijdens het WK voetbal altijd wint
waar je underground letterlijk kan nemen
waar alle jongeren een taaltje spreken
waar je naast dat taaltje ook Nederlands, Duits, Italiaans, Spaans, Turks, Portugees,..hoort
waar iedereen stokskes lust
waar je cosmopolitisme in het bronsgroen eikenhout vindt
Genk, stad van de shtijl is uiteraard een vriendelijke knipoog naar Hasselt dat zich graag hoofdstad van de smaak noemt. Maar er zit natuurlijk meer achter dan onze Hasseltse vrienden een beetje plagen. Genk is op een unieke manier tot stand gekomen. Na 100 jaar permanente inwijking, werd Genk tot wat het nu is: een bonte mengeling van mensen die roots hebben in heel Limburg, Antwerpen, Luik, Nederland, Duitsland, Polen, Italië, Spanje, Turkije enzovoort. Allen hebben ze aan Genk gewerkt als baken van industrie, ingenieurschap en tewerkstelling. Genk, is eigenlijk cosmopolitisme in het bronsgroen eikenhout.
âHet meest verkochte bordje in Vlaanderen is âhier waak ikâ, maar het zou ook âwelkomâ kunnen zijn.â
Aan het woord is Leo Bormans, auteur van de bestseller The World Book of Happiness en hoofdredacteur van Klasse. Voor deze man trotseerden donderdagavond 16 december zon tweehonderd mensen een Genkse sneeuwstorm richting Europlanetarium. Ze leerden er louter door hun aanwezigheid dat ze gelukkigere mensen zijn: omdat ze iets doen, buiten komen en iets willen veranderen.
Een man met een boek en een verhaal
Iedereen is er naar op zoek, velen vinden er stukken en brokken van, maar wat maakt ons precies gelukkig? Leo Bormans vroeg het aan 100 geluksprofessoren uit 50 landen. Geen dromers en filosofen maar onderzoekers en wetenschappers, van Amerika tot China, van Australië tot IJsland en Japan. Hun kennis en wijsheid verzamelde hij in het unieke boek en internationale project Geluk. The World Book of Happiness.
En met het verhaal van zijn boek landde hij donderdagavond bij de Genkse Humanisten. Hij nam het publiek op een verrassende en actieve manier mee naar de kern van geluk en een positieve levensstijl. Met heel wat tips die bijdragen tot een wereld van geluk, voor onszelf en voor de anderen. Optimisme kan je leren.
Zo leerden we onder meer dat:
de meeste mensen zich nu gelukkiger voelen dan 10, 20 of 30 jaar geleden.
het enige dat je kan veranderen jezelf is. Begin dus niet aan de ander.
50 procent van ons optimisme genetisch is, 10 procent bepaald wordt door omstandigheden en niet minder dan 40 procent aan onszelf ligt en onze manier van kijken naar onszelf en de wereld.
een gratitude journal waarin je elke dag van je leven drie dingen schrijft die je die dag de moeite waard vond, een goed middel is om te focussen op wat positief is.
Vlamingen oude zageventen zijn en we veel kunnen leren van de belastingbetalende Denen
dat geluk dus niets te maken heeft met aantal uren zonneschijn maar met vertrouwen in de ander.
de essentie van geluk samen te vatten is in twee woorden: andere en mensen, andere mensen dus.
ieders gelukkigste moment - en we deden de test - met vier elementen te maken heeft: het is onbetaalbaar, het gebeurde plots, andere mensen waren in het spel, het verliep in de sfeer van positieve feedback.
het allemaal draait rond enthousiasme
Genkse Humanisten, een enthousiaste club
De Genkse Humanisten startten einde augustus met hun werking als nieuwe Genkse socio-culturele vereniging. De Genkse Humanisten stellen de mensen centraal. Ze willen hen ontmoeten om samen vrij te denken, te zoeken, elkaar te informeren, in discussie te gaan én te groeien. Met plezante en interessante activiteiten willen de Genkse Humanisten de genkenaren verrassen met een andere kijk op het leven: het humanisme. Dat gebeurde in de eerste activiteiten met het standbeeld van de denker op de zondagsmarkt en met de opleiding filosoferen voor kids.
Met Bormans organiseerden de Genkse Humanisten hun eerste grote activiteit. En het was meteen een schot in de roos. Phaedra Rousselle, voorzitster: Met Bormans haalden we een belangrijk spreker en vooral een belangrijk thema naar Genk. Weten dat je als mens je geluk zelf in handen kan nemen en niet overlaat aan één of andere god of situatie is de kern van het humanisme. We willen allemaal gelukkig zijn. Bormans gaf tientallen tips om dat zelf in de hand te nemen! En dat doen we ook met onze jonge organisatie. Op naar de volgende activiteit: Darwindag op 12 februari.
Mina Asabbane is een fantastische vrouw die ik een tijd geleden ontmoette. Een Genkse van Marokkaanse origine. Een gedreven vrouw die weet wat ze wil: hulpbehoevende mensen een zo menswaardig mogelijke verzorging aan huis geven. Mina is een zelfstandig thuisverpleegkundige. En nu ben ik haar boek aan het lezen dat donderdag aan de wereld wordt gepresenteerd. "Hand in hand naar Morgen - zorgen voor zorgen" is een bundel verhalen over haar wedervaren in al die gezinnen de afgelopen vijftien jaar. De gevoelens die ze telkens opnieuw voelt: dankbaarheid, opluchting en tevredenheid, maar ook onverschilligheid, angst en verdriet. Het zijn pakkende verhalen uit het leven gegrepen. Als een gewone verpleegster als Mina haar verhalen in een boek schrijft, dan is het onze plicht hieruit te leren. Mina is multiculturele zorgverlening in de praktijk: Marcel, Fatima, Ann, ze worden allemaal verzorgd door Mina, aangepast aan hun gewoonten, pijnbeleving, verbale en non-verbale taal. Ik hoop dat het boekje van Mina het één en ander zal doen bewegen. Dat de eenvoudige verhalen leren dat we naar de toekomst moeten kijken van onze mooie gekleurde samenleving. Ik duim voor Mina!
Deze week heb ik reisplannen gemaakt. Ik weet nog niet of het eerst Brighton wordt of iets anders. De reden van die goesting ligt bij een aantal gepassioneerde vrouwen. Afgelopen maanden verzamelde ik de verhalen van twaalf vrouwen met een minstens zo hevige passie voor een stad als die van mij voor Marseille. Zo brachten hun verhalen me een stap dichter bij Vancouver (Canada), Brighton (Verenigd Koninkrijk), Middelburg (Nederland), Kigali (Rwanda), Salamanca (Spanje), Skala Eressou (Griekenland), Outat El Haj (Marokko), Krakow (Polen), Canobbio (Italië), San Francisco (Verenigde Staten), Townsville (Australië) en Istanbul (Turkije).
De banden van die vrouwen met die steden hadden verschillende aanleidingen: er geboren zijn, er gestudeerd of gewerkt hebben, er je kind aan een liefde verloren zijn, er aan ontwikkelingshulp doen, er gewoon graag vaak op vakantie gaan, noem maar op. Maar de verhalen zijn allemaal even boeiend.
Zo vernam ik dat Valerie in Brighton wel eens een praatje maakte met Nick Cave, dat Aga serieus de bloemetjes heeft buitengezet in haar studententijd in Krakow en er de leukste adresjes kent, dat er een dakloze in Vancouver rondloopt die alles kent van onze Belgische staatsstructuur, dat een Turkse gynaecologe in Istanbul een nationale heldin is op vlak van vrouwenrechten en Feray er op de wereld heeft gezet in een stad die nooit gaat slapen.
Ik ben zeker geen professioneel verhalenschrijver, dat is eerder iets voor mijn partner die er zijn job van gemaakt heeft. Maar het plezier dat je hebt aan het beluisteren van een verhaal, het opschrijven en het verder vertellen is overweldigend. Verhalen helpen ons het leven te begrijpen. Ze kleuren ons bestaan. Iedereen heeft en verhaal en iedereen kan het vertellen.
Ik leg de laatste hand aan een verhalenreeks die ik heerlijk vond om te maken. Het idee was simpel: laat vrouwen spreken over de steden waarvoor ze gepassioneerd zijn. Waarom alleen vrouwen? Uiteraard kunnen mannen even mooie verhalen vertellen, maar het kader was hier een opdracht voor de Limburgse Vrouwenraad, vandaar. Het resultaat mag er zijn: dertien vrouwen die hun liefde verklaren aan Vancouver, Brighton, Middelburg, Kigali, Salamanca, Skala Eressou, Outat El Haj, Krakow, Canobbio, San Francisco, Townsville, Istanbul en Marseille. Of ze er nu steeds weer op vakantie gaan, er geboren zijn, een zoon of dochter hebben die er de liefde gevonden heeft, er gestudeerd hebben of er werkten, de rode draad is de wereld overtuigen dat je iets mist als je er niet bent geweest. Over deze vrouwen en hun verhalen later nog meer, maar sta me toe in dit stukje even te vertellen waarom Marseille de stad van mijn leven is (buiten Genk...uiteraard).
Ik ben eerder toevallig in Marseille terechtgekomen in het jaar 2000. Ik wou er nog eens even uit naar de zon. Mijn reispartner ging liefst met de trein en ik dacht "Waarom niet met de tgv naar Marseille?" Het was toen een grote onbekende. We logeerden in een hotelletje, uitgebaat door Algerijnen vlakbij de Cours Julien. En dan ben je onmiddellijk ondergedompeld in wat deze fantastische stad is: authentiek, multicultureel, eigenzinnig met de openheid van elke havenstad. Tien jaar later ben ik er net een vijftiende keer geweest. Want veel deed me terugkeren: de immer aanwezige zon, het sappige Frans van het zuiden, de vijf uurtjes afstand met een snel en duurzaam vervoermiddel, de gastvrijheid van Josselyne en Jean - vrienden geworden in de loop van de jaren - het terras van Les Danaïdes, de smeltkroes, de haven en de zee, de dorpen in de stad en het écht grootstadgevoel.
Trendwatchers hebben de mond vol over "slow tourism". Traag (in de Nederlandse betekenis) is Marseille niet, maar als "slow" gelijk is aan authentiek, vergeet dan Parijs en blijf drie uurtjes langer op de trein zitten. En stap af in St Charles, het prachtige station van Marseille, de meest Franse van alle Franse steden.
Postkaarten. Ik vind het de leukste hebbedingen ter wereld. Je kan ze overal kopen, je kan ze gebruiken om te versturen of om tegen je muur te hangen, om een boodschap te geven (ik kijk nu naar eentje op mijn koelkast met de woorden: "het is rood en denkt aan jou") of om in een doos te bewaren als een waardevol souvenir. Ik koop ze en gebruik ze om in te zetten in brainstorms. Geen fijnere inspiratiebron dan postkaarten: je associeert met de beelden, de slogans, de humor, de look & feel. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden.
Op een postkaart is dat meer dan waar. Voor mij is een postkaart als een krant of een boek: je kan er niet zonder. Vroeger kregen we ze van overal op reis. Nu krijg je smsjes. Het klinkt ouderwets, maar ik mis de postkaartjes in mijn brievenbus. Dit weekend las ik ergens iets over www.postcardsfromthefuture.be, een project in Brussel dat de stad in beeld brengt en ook droomt van hoe die eruit zou kunnen zien. Het is een schitterend project omdat het de stad toont door de ogen van inwoners. Het toont een beeld van hoe mensen hun stad willen in de toekomst. Op postkaartjes.
Postkaarten geven een klein kader waarin je heel veel mag en kan zeggen. Het dwingt je om je tot de essentie komen met één beeld, met één slogan. Daarom heb ik veel gewerkt met de postkaart met het beeld van het "ros kopje" op deze blog met de slogan "de toekomst is roskleurig". Daarin staat alles wat ik te vertellen heb in één beeld en één zin. Ik hou van kleur, want kleur staat voor vernieuwing, geloven in de toekomst, creativiteit, verandering en vooruitgang. Kleur is mooier dan zwart/wit en zeker meer inspirerend dan grijs. De toekomst is roskleurig gaat over geloven dat je kansen kunt grijpen om de toekomst van de mensen te verbeteren. Dat creativiteit nu meer dan ooit nodig is. Het gaat over de keuze om in een open, verdraagzame samenleving te leven. Daarom ben ik deze blog begonnen. Om kleine en grote ideeën op te posten. Om te delen en te inspireren en geïnspireerd te worden.
