ik citeer 8 juni 2013

mijn huidige schoonmoeder, was al een tijd erg ziek, botkanker, ze hopteerde voor euthanasie als het echt niet meer kon

dit is doorgegaan op 8 /6/2013

een verschrikkelijk emotionele doening

dit zou ik echt niet een tweede maal aankunnen

in elk geval het bracht serieus problemen mee om de ddosbrieven op te maken, mogen de kinderen hun naam erop ja of neen, volgens de familie niet , een sterk over en weer getrek dat uiteindelijk leidde tot NIET

wat mijn boosheid overtrof

, twee dagen later gaf onze poes het leven aan 4 kittens, alles op 1 weekend

dat effe terzijde nog meegedeeld

een goed 1/5 jaar later komt mijn huidige schoonvader te overlijden, de deze hier was tot in de top der woede toen terug mijn kids niet op de doodsbrief mochten, 

deze keer heb ik als een leewin gevochten tot het einde , maar ik had mijn prooi beet

ze stonden erop

dik tegen de zin van da familietje

pech het was victorie voor mij

best dat die brave vent het niet meemaakte , 

, nu zijn we alweer een jaar verder met veel ups en downs, luc heeft ondertussen terug vast werk aan stad hier, godzijdank 

maar onze financiele vooruitgang is er nog steeds niet , en das overmaat van rampzaligheid hier, 

ook ik heb het werk opgegeven omdat er niet genoeg verdienste was en het meer ten koste van mijn gezondheid ging dan wa anders 

nu zijn we uitgerekend kerstdag vandaag, we hebben gisteravond kerstavond gevierd met een deel van de kids, was tof maar mijne luc is geen fan van die dagen dus ja de sfeer was bij hem dan ook op het laagste pitje , wat dan weer jammer was, doch het was goed, hierbij laat ik het nu voorlopig , vanaf nu ga iok proberen te bloggen per dag , en alsook nog  de blogstukken proberen uit te breiden, tot horen

hallo

tijdje geleden e, effe geen tijd gehad

nu dit word een kort blokje, gezien de omstandigheden

intussen hebben we weeral heel wat waterkes doorzwommen

ons anny, is geopereerd van een zware open hartoperatie, gelukkig alles goed afgelopen en weer thuis

vrijdagavond laatst ik citeer 20 februari 2015, zijn we naar onze goede gewoonten iets gaan drinken in onze stamkroeg, we zijn er blijven plakken, dat gebeurd 1x op een half jaar ms dat we er zo lang blijven, maar goed we zijn in gesprek verwikkeld geraakt, kan iemand eens overkomen è

maar in de vroege zaterdagmorgen 2u waren we er nog 

en 1 van de aanwezige mannen, het waren er maar twee, op mijn eigen man na, heeft mij in het toilet tegengehouden, en geprobeerd lees wel geprobeerd, te versieren, met veel kracht de deur tegengehouden, zodat ik niet buiten kon, heb me met alle kracht en woorden verzet, tot ik zei dat ik zou de deur instampen, en toen met mijn voet effectief tegen dec deur stampte zodat hij de greep op mij en de deur loste, ben dan naar binnen gelopen en gezegd tegen luc dat ik weg wilde, maar gezien de nieuwe mevrouw des huizes en de dochter des huuzes en mijn manlief zich van niks bewust waren, en ik niks durfde zeggen op dat moment, moesten we nog ene drinken, na dien ben ik buitengelopen, allesdirect verteleld tegen luc, maar de psychische pijn blijft hangen, geraak er ni los van, ook heel weinig begrip want ja , ik kan zeggen wat ik wil e, t'heeft toch niemand gemerkt, dit aales onder drankimpuls van de betrokken persoon, hij was ZAT, dus voor mij was dit terug een hele zware klap, ene om weer niet over te geraken, tot hier mijn pleidooi 

ik wilde nog een poging doen iemand te vinden die goed voor ons zou zijn, de financiele kant begon heel zwaar te wegen, als alleenstaande met drie kinderen, want mijn jongste dochter woonde al terug bij mij, van toen de vorige er nog woonde, 

doch het hield me ni tegen , ik bekeek de ene krant na de andere, en vond op zeker moment iemand die ik op zich tof vond, maar da moest van beide kanten komen e, we spraken af, , 

de eerste ontmoeting was gegarandeeerd al bingo

we deelden alles wat we te zeggen hadden, 

hij bleef komen, 

ik had het bewijs dat hij niet dronk, doch hij rookte veel, maar dat stoorde me niet er was geen drank in het spel en da was de surplus voor mij

we bleven elkaar zien leerden mekaar kennen op 14 juni 2006

en ik ben bij hem gaan wonen op 23 juli , dus weer niet lang, maar goed 

dat was buigen of botsen e

nu zijn we 8 jaar verder en zijn we al 5 jaar getrouwd, dus gelukkig

we hebben ook onze moeilijke momenten, en onze wanhopige buien, en we hebben het ook ni makkelijk, maar we zijn nu terug gelukkig, al 8 jaar e dat telt voor ons, kinderen hebben hun moeten aanpassen

maar alles is nu ok

we zijn tenslotte verder gaan wonen e dat vroeg ook aanpassing e

volgende blog zal wat uitbreidende tekst zijn op de verschillende blog blokken, 

gewoon op zoek naar affectie

ik ging op zoek naar een vriend(?)

ten einde raad vond ik iemand waar ik stapel op was, maar andersom blijkbaar niet, ik heb gevochten ervoor, terwijl ik niet ees besefte hoe deze kerel mij behandelde, ik heb het hier over J.terwijl ontmoette ik een persoon die helemaal mijn type niet was, ik zie het mijn vriendinnen nog roepen, doe het niet  en toch zijn knapheid was de sleutel van het woordje JA,dus ik zette door, heb ik later beklaagd en erg, ja ik was veel te snel terug verliefd, ik citeer hier februari 2005, 3 dagen kende ik hem en hij kwam bij me wonen, ik besfte niet waar ik mee bezig was, doch hij was niet slecht voor me, maar werken nee, en d grote boosdoener de DRANK è alweer, zo hebben we een relatie gehad van februari tot april, toen had hij op gegeven moment zo erg gedronken dat hij er met mijn auto vandoor ging en gaan zuipen, veel boel maakte en uieindelijk nog sloeg naar mij en mijn oudste zoon, toen heb ik m buitengezet met de politie, na 5 dagen hem weer binnen genomen, uit compassie?, en eind juni is hij vanzelf vertrokken, de beelden blijven nog steeds heel dichtbij, alsook de angst, ook al is het zoveel jaren geleden al

, ik heb het hier over LA

daarna heb ik nog enkele pogingen gedaan om iemand te vinden, maar niemand meer, die bij me paste en ook ik was o zo bang geworden, van die drank e

nog steeds trouwens, 

volgende blog, een nieuw begin

wat we vernamen bij terugkomst was geen verrassing, of toch?

meneer had alles weggesleept van hem en spullen die van mij waren maar rara wie heeft er hem geholpen ?

DE GEMEENTE VAN CHRISTUS

ik kwam het dadelijk bij thuiskomst te weten van de buren

het zei me ni veel , maar dat hij s"avonds nog kwam slapen bij ons en in een meer dan ooit gezegende toestand

dat was de druppel, s'anderdaags heeft hij afscheid genomen en is er als de wind vandoor gegaan met onze auto

dus ik stond daar met de drie kids en geen auto meer, net in die hete zomervakatie van 2003, we konden dus niet weg, nergens heen, ik kreeg gelukkig toen de auto te leen van P.

vanaf dan verliep het voor ons iets rustiger geen dagelijks gezeur meer, maar de miserie begon terug naarmate de scheiding  er aan kwam, ben een goed jaar alleen geweest, veel over en weer geloop, wilde geen man meer in mijn buurt, maar het alleen zijn viel zwaarder dan ik verwacht had, ik had iemand nodig waar ik mee kon praten, een zielsverwant, ik vond dat niet, ik had een vriendin die regelmatig profiteerde van me, toen liet ik echt van mij profiteren, gelukkig dat ik was een medemens te hebben,dochterlief ging alleen wonen, en odertussen stootte deze ezelin zich voor de tweede maal aan de steen deds miserie, alsof ik nog niet genoeg had aan de miserie van mijn ex, moest ik me zonodig een tweede (zelfde en ergere) miserie op de nek halen, volgende blok L.A e,J

 jaren 1995-2000, zaten we met ons allen nog verwikkeld in de Gemeente van Christus, een zogezegde christelijke gemeenschap waar ze allemaal o zo vriendelijk waren ook ik en de kids hebben hun laten dopen daar, later tot mijn spijt

 dat was weer het ons  meetrekken in een avontuur van hem

tot het jaar dat onze vroegere buurman voor onze deur stond gescheiden met twee heel jonge kinderen

hij kwam wat hulp vragen, voor zijn kinderen , even mee gaan winkelen om wat kledij te kopen, omdat hij dat niet kende, wat doe je dan als moeder van vijf, JE HELPT TOCH ,dat was natuurlijk buiten de gemeente van christus gerekend

daar heb ik hun ware aard leren kennen

in de kortste keren had ik een relatie met hem in hun ogen, 

toegegeven ik heb veel gedaan voor die man, maar niet vanuit dat stadpunt

later in de tijd heeft het heel weinig gescheeld omdat hij bezig was me definitief in de andere zijn armen te duwen, of was het om bewijs te hebben dat het wel zo was?

P. had toen gelukkig al ee nieuwe relatie, 

dus pech voor meneer, maar geen nood want toen heeft hij de beste vriend van mijn dichter op het spel gezet

hij had wel steeds 1 reden om een steen te smijten

zo ging ons huwelijk de dieperik in, verwijten langs alle kanten naar mij toe waar ik niet eens aan deel had

op gegeven moment, riepen de kinderen ons samen aan tafel ik zie het nog voor me, ze vroegen de scheiding 

endie hebbe ze gekregen, het was hoog tijd, zelfs al veel te laat

volgede blog vanaf 2003

ze worden groter en groter, veel miserie gekend in hun kindertijd, ik heb gedaan wat ik kon om vele dingen te vermijden, maar het feit dat hun vader dronk , kon ik niet tegenhouden

daarbij kwam dat we nog een andere ontdekking deden, ik verspring hier nu een tiiental jaren, hoor, want die ontdekking heeft het hele gezin plat gelegd

ons D. was al een jaar  of 19 veronderstel ik , ons S. iets van een 16, C. een 13 jaar en ja de twee broers nog erg jong e

ik kwam toen tot de ontdekking dat mijn echtgenoot  ANDERS was, tientallen bewijzen gevonden, mondelinge vragen gesteld steeds afwijzend antwoord terwijl ik heel zeker was, ondertussen geraakten ook de meisjes op de hoogte van de feiten, door zijn eigen domme inbreng, 

hij wilde letterlijk en figuurlijk dat we het wisten, maar kwam er niet voor uit, hij liet het  op verschillende manieren blijken, doch sprak de waarheid niet uit tegen mij, ik was beschaamd tegenover  mijn kinderen, het deed pijn , 5 kinderen te hebben, die ik doodgraag zag en nog steeds, maar te weten van wie ze waren,

hij viel me ook steeds aan toendertijd met woorden welliswaar, over dat ik de ene relatie na de andere had , mijn dochters relaties leden dr onder , dat waren de eerste slachtoffers, waarmee ik iets had in zijn ogen, terwijl ik alleen maar supercontent was dat er een jonge frisse wind door het huis waaide, waar ik iets kon tegen vertellen, , mijn dochter had het er heel moeilijk mee, geloof me, hun jeugd verliep niet als gepland, zij was het slachtoffer van de zogezegde relatie die haar vader verzon, , dit is tweemaal gebeurd met de oudste en 1x met de tweede, godzijdank is de derde er goed vanaf gekomen,     ik heb veel tranen gelaten, heel veel verdriet gekend met die vent, hier was weer de inbreng van schoonmama, erg in trek e, want zij geloofde niet wat ik haar vertelde, pepe daarentegen heeft indertijd de bewijzen gezien, hij geloofde het wel, maar ja

hoe dan ook de kids groeiden op in een verwikkelde zaak van gefakete relaties en bizarre ruzies en touwtrekkerij om de kinderen met als saus de grootmoeder, aan papa"s kant, de mensen die ik ken van vrioeger weten nog hoe het was , en toch achter de muren was het zo een modelgezin e

ik zet deze blog op een laag pitje wil niet dat er te veel stenen naar mij gegooid zullen worden, begrijp je, 

want ik weet dat er vele zullen zijn die het tegenovergestelde gaan beweren, terwijl ze verdomme niet eens weten wat ik er heb met meegemaakt, hij werd zo al ENGELTJE aanzien, maar mensen dit is een grote vergissing hoor , het was een duivel in een schapevacht en spijtig genoeg ondrevinden we da nog steeds, maar goed hopelijk ni lang meer dan, want ik geraak stillaan op na 40 jaar

volgende blog vertel ik nog even het verhaal van een van mijn zogezegde gefakete relaties, dan gaan we verder richting scheiding

ja het grote verdriet dat toen al reglmatig opdook, na de geboorte van onze derde dochter, eerst en vooral de inbreng van de schoonma, 

waarom zoveel kinderen, das toch voor niks nodig

ze waren er zo tegen dat er nog kinderen kwamen, terwijl het natuurlijk onze beslissing was, ze waren stuk voor stuk gepland, geen erreurs , geen bedrogelingskes, gepland en gewild als wel

de bemoeizucht kwam steeds dichter en sleepte hem mee

maar  wat later meer en meer bleek te komen, was zijn onophoudelijke drankzucht, ineens werd het duidelijk waar het geld aan gespendeerd werd,voor een groot deel, kindergeld kwam binnen op zijn rekening, elke dag, elke dag opnieuw, moest ik hem om geld vragen voor wat boodschappen, om eten te kunnen halen voor de kinderen, ze waren nog zo klein alle drie, ik wilde ze alles geven dat ze nodig hadden, maar werd gestremd door zijn zucht naar geld, om het te kunnen verdoen, hij vertrok s'avonds laat naar brussel voor het bijwonen van diverse tv programmas, wat later bleek dat hij ook elders zat , maar toen niet geweten was

hijkwam terug in de vroege morgen of de late nacht zoals je wil, en moest dan weer werken om 4u s'morgens, dus ja comunicatie was er niet meer, en voor de opvoeding van de kinderen stond ik grotedeels alleen, hij trok er zich maar weinig van aan, uitgaan en geld verdoen was idd veel interesanter

toen de meisjes 7/10/13 waren, besloten we het nogmaals te proberen met een kindje (vanuit het oog dat het allemaal zou beter gaan nadien)

op 1april 1992, kondigde onze zoon zich aan, blij alom dat het toch gelukt was een zoon te hebben, (dacht ik ook voor hem, ) ja hij was mss wel content maar ontfermde zich evenmin veel iover hem, eens wat groter  werd er besloten dat er nog eentje moest koen want M. was zo alleen hij moest nog een speelkameraad hebben, dus de volgende zoon melde zich op 2 maart 1994, maart dan kreeg ik van mijn gynecoloog het ultieme verdict dat ik niet meer zwanger mocht worden, ik had het zeven keer gehad(nog een tweede miskraam gehad ook)net voor M.

en dr. zei dat het nu moest gedaan zijn want dat dat kindjes krijgen geen oplossing was om ons huwelijk te redden, dus het stond stillaan op springen, des te meer na de geboorte van onze laatste J., want daar ben ik dan stillaan met mijn neus op een zwaar feit gedrukt te worden, lang over gedaan ,lang getollereerd, lang moeite gehad om te geloven, (hoewel mijn moeder het steeds had gezegd tegen me, heb het altijd weg gelachen,tot ik ontdekte dat ze groot gelijk had gehad, maar ja, het kwade was ondertussen geschied  è, in de volgende blog licht ik een tipje van de sluier, maar eerst de kinderen hun leventje in de komende tijd na deze blog, kids groeien op

de eerste vier jaar na ons huwelijk gingen redelijk , ik leerde mijn schoonouders beter kennen, ze waren goed voor ons,dat zal ik nooit tegenspreken, maar het verschil tussen hun twee was onmoemelijk groot

met mijn schoonmoeder ging het niet zo best ik deed mijn best maar toch was er een grote kloof

met schoonpa daarentegen ging het super goed, we kwamen super overeen, en terwijl kwam ik meer en meer tot de ontdekking dat mijn echtgenoot meer de kant van mama koos, na 4 jaar besloten we op reis te gaan naar Tenerife, mooie reis waar we met tranen in de ogen van terugkeerden ,, we wilden daar voor altijd blijven, (ben ik blij nu dat we da ni gedaan hebben)

op terugweg , of net toen we thuis waren , ontdekte ik dat ik voor de eerste keer zwanger was, onze dochter was onderweg,

voor mij was dit een heel groot keerpunt in mijn leven, ik die zo van kinderen hield, ging nu zelf die levende pop hebben, en k heb ze gekoesterd tot op heden nog steeds , het is nog steeds mijn eerste levende pop, ze is uiteindelijk geboren op 26 mei 1979 op haar vaders verjaardag

maar toen ging de band met mijn dochter steeds beter en de band met mijn echtgenoot de dieperik in, omdat hij zo aan moeders rokken hing, al wat mama zei was beter, en pepe de vent had niks te zeggen,nu ja dochterlief was wel het keppekindje van meme en pepe toen, uiteindelijk is er na drie jaar nog en dochter bijgekomen, op 5 mei (1 dag voor mijn  verjaardag) in 1982, en een jaartje later kreeg ik een miskraam van een zoontje op drie maand onze kleine Emanuel, ik zie er nog elk jaar zwaar vanaf op 12 november, er moest en zou een ander kindje komen, uiteindelijk op 9 april in 1985 is onze derde dochter geboren, ik was super happy dat we al drie kids hadden, want de relatie kreeg toen al ferme putten, door drankzucht , en geen geld , omdat hij het allemaal opsoupeerde toen nog zonder de redens te kennen, later zal dat veranderen, ik ga het hierbij houden, voor vandaag, volgende  keer het verhaal achter een verdiet dat niet naar buiten kon komen

wat een jaar, we woonden toen al een paar maanden samen eddy en ik in zeebrugge, hij kon er postbode zijn, en ik werkte me de ziel uit mijn lijf  in de horeca

we woonden samen van juli tot sptember

 en in oktober zijn we dan maar getrouwd(stomste dat ik ooit in mijn hele leven heb gedaan

maar ja, ik wilde thuis wegvluchten, en ben zonder het te beseffen van de ene misrie naar de andere getrokken

nicole en hugo waren ook op de trouw, hugo was getuige voor eddy

de dag van ons huwelijk bleek al 1 grote vergissing en miserie op 11 oktober1975

het starte al met het opstaan

hij sliep bij mijn zus samen met zijn ouders

hij moest het huwelijksboeket ontvangen en dat kwam pas toe met veel vertraging, dus net wat te laat om met alles op tijd te kunnen zijn

enkele tijd later moesten we vertrekken naar antwerpen stadhuis, en wat gebeurde ermijn kleed scheurde aan de mouw, nicole van hugo heeft het dan nog genaaid, dan  de wagen waar ik moest inzitten met pa, viel in panne, vliegensvlug een andere wagen opgetrommeld, en weg,aan stadhuis zelf , viel er een trouwring van het wandelstokje van 1 van de kindjes net voor een rioolputje kwam hij tot rust(van geluk gesproken ? hij had er eerlijk gezegd beter in gerold), dan naar de kerk, alwaar we wachten op de bus die moest toekomen met de familie uit west vlaanderen, die ook alweer niet te vroeg waren, terug viel die ring van dat kleine stokje of het kussentje , en pa wilde hem oprapen en bukte zich zo zodat de naad van zijn kostuum broek scheurde, ma heeft dan in allerijl nog vlug een steekje genaaid , dan naar de zaal , daar verliep alles redelijk tot s'avonds, pa die nooit dronk, was zat, en ging op d tafel zitten waar ze de tart moesten op serveren , na herhaaldelijk geklaag dat hij er af moest werd hij kwaad en ging te voet naar huis, maar ma had haar tweepersoonsbed opgegeven voor die nacht en het gans met belletjes onderaan opgemaakt, maar toen wij naar huis gingen geraakten we niet meer binnen en pa sliep als geen een , dus van armoe in het eenpersoonsbed bij mijn zus dan maar, dat was onze eerste huwelijksnacht, en het hele gebeuren was toen al  gedoemd om te mislukken, alleen we wisten het nog niet, s"anderdaags terug naar zeebrugge, het leven ging verder, van dan af keerde het lot zich tegen me, heel lang met enkele tussenpozen van geluk, tot de volgende blog