Het blijft nog altijd raar, nu ik juist las in mijn oude dagboeken.
Ik heb er 2, eentje is helemaal volgeschreven door de jaren heen en het tweede slechts enkele bladzijden.
Dagboek 1 is volgeraakt met allerlei pijn die ik de afgelopen 2 jaar heb meegemaakt door stukgelopen relaties, vooral bij de allerlaatste relatie is het volledig volgeschreven met al mijn woede en verdriet.
Dagboek 2 bevat 2 pagina's nog hierover en erna mijn eigen opkikker pagina's, de bladzijden waarin in schrijf dat het weer beter met me gaat en ik vol moet houden.
Wat me vooral opvalt aan de laatste 2 jaar is hoezeer ik veranderd ben. Niet alleen qua uiterlijk maar ook innerlijk, ik ben volwassener geworden door ervaring. Qua uiterlijk zag ik er vroeger en vooral mijn middelbare periode uit als (mijn moeder zei het zelf altijd) een boer. Je kent ze wel, slobber broeken, absoluut! geen vrouwelijke tshirt, allstars (hakken waren toen in die periode verboden door mezelf!) en slobberjassen.
Niet echt aantrekkelijk dus voor een meisje en daarom ook dat ik geen vriendje had. (ik wil hier niet mee zeggen dat als je je niet vrouwelijk kleedt je geen vriendje kan krijgen maar in mijn geval was dat dus wel de oorzaak)
Feit is dat ik pas mijn allereerste tongkus heb gekregen op mijn 17e. Ja op een festival ook nog.
Ik moet toegeven erna is het beter en beter met me gegaan, ik begon me op mijn 18e al wat vrouwelijker te kleden. Ik kocht mijn allereerste zwarte rokje na jaren van broeken te dragen. En zelfs ballerina's, wel nog van die allstarsachtige maar toch..
Nadat ik was afgestudeerd en mijn trip begon op de hogeschool ging het enkel bergop met mij. In het eerste jaar was ik nog vrij "mannelijk" om het zo uit te drukken maar ik had toch mijn eerste paar zwarte botten aangeschaft en durfde wel eens in een rokje naar school te komen.
Het tweede jaar is enkel een vooruitboeking geweest, ik kleed mij nu netjes en vrouwelijk (als ik het zelf zo mag zeggen). Ik draag allerlei soorten hakken, het liefst heb ik hoge hakken, iets langer als mijn wijsvinger. En botten heb ik in overvloed, net als pumps en ballerina's.
Mijn schoencollectie is dus heel uitgebreid geworden en ik wil graag zover gaan als de kast van Carrie in Sex & the City. (welke vrouw zou nu ook niet zo'n kast willen?!)
Mijn echte leeftijd is dus 20 jaar.
Een probleem dat ik nog altijd heb als ik rondloop, ook al zie ik er goed gekleed uit. Ik voel me naast een vriendin (waarvan ik vind dat ze altijd mooier is als mij) altijd het lelijke eendje. Degene waar de jongens (of mannen) geen aandacht voor hebben.
Ik zie ze wel altijd kijken naar haar, maar eigenlijk nooit naar mij of ik denk toch niet dat ze ooit naar mij kijken.
Het zal ook wel te maken hebben met de uitstraling die ik dan heb. Neem nu vriendin E., ze is echt een schat van een meisje en een van mijn beste vriendinnen maar als ik naast haar loop, ben ik juist een spook. Ik voel me nooit mooi als ik erbij ben en altijd vind ik haar dan mooier. En zeker als er jongens komen, zij is altijd de eerste wat wordt aangesproken.
Het komt door haar uitstraling denk ik, ze ziet er zelfzeker uit en ze is ook nog mooi. En ik denk dat ik dan meer weggestopt overkom, en naar iets dat weggestopt is, geef je geen aandacht.
Of denk ik hier nu weer verkeerd in?
Ik vertel volgende keer meer over vriendin E., mij en jongen X.
