Waarom blijft hij me toch zo aantrekken?? Ik dacht dat het voorbij ging zijn maar nog altijd zou ik willen dat hij van mij is. Niet het bezitterige, maar gewoon als lief. Ik mis het wel, ik geef het eerlijk toe, ik ben soms jaloers als ik gelukkige koppeltjes zie lopen op straat. Het is sinds december geleden dat ik een lief heb gehad, het heeft me lang geduurd om mij over mijn ex te zetten en nu ben ik er klaar voor maar is er niemand klaar voor mij.. Ofja toch niet de persoon die ik zou willen.
We hebben al een paar keer gekust, gewoon stiekem zonder dat iemand van mijn vriendinnen het weet. Ik denk wel dat zijn vrienden het weten, ofja de vrienden toch die we gemeenschappelijk hebben want ik was eens een keer aant praten met een vriend en hij dropte nogal wat hints erover. Ik heb natuurlijk gedaan alsof ik niet doorhad waarover hij het had en gewoon een beetje gevist of "die persoon" het leuk vond of er slecht over praatte en dat was uiteindelijk dus niet zo. Ik vind het niet erg dat ze het weten, misschien wilt het wel iets zeggen. Het feit dat hij het verteld wilt wel iets zeggen denk ik? Tegen mijn vriendinnen heb ik het niet verteld, gewoon om geroddel of praat te vermijden rond ons. Iedereen weet hoe dat gaat, ofwel beginnen ze je hoop aan te praten van " jaaa hij ziet je echt wel zitten, ohhhh kijk kijk kijk! hij was juist naar je aan het kijken!" Maar dat zal ook wel zijn omdat het meisjes zijn onder elkaar. Ik weet dat ik zelf soms ook zo ben, dat is nu eenmaal zo.
Ik heb gelezen dat uit een kus je hersenen enorme hoeveelheden informatie halen, en als die persoon ook nog eens goed kust dan voel je je helemaal aangetrokken tot hem. En ik moet zeggen: hij kust goed! De perfecte match voor mij eigenlijk, ik wil nu niet overdrijven maar volgens mij is hij de beste kusser die ik ooit heb gehad.. En zijn geur is ook al zoiets. Als een man lekker ruikt, voel je je automatisch meer aangetrokken tot hem. Hij heeft een lekkere geur, ik vind het zelfs fijn als ik hem ruik en ik herken zijn geur ook uit de andere. Gek toch?
De laatste tijd probeer ik er wel meer op te letten dat ik er extra goed uitzie als ik hem tegenkom. Gewoon om hem te laten zien wat hij eigenlijk nu wel niet misloopt (ja misloopt is een groot woord maar je snapt het punt wel). Ik wil dat hij mij wilt. Ik weet van een vriend dat hij wel vaker zegt dat een ander meisje toch een mooie is (jammergenoeg voor hem is ze al jaren bezet) en dat wil ik dat hij ook van mij zegt. En gelukkig ben ik dan nog single als je het verhaaltje snapt! Ik probeer ervoor te zorgen dat ik er mooier uitzie. Qua karakter zit er niks mis tussen ons, hij heeft mij graag, ik hem graag en we zouden uren kunnen praten over allerlei zaken. Maar ik weet niet of het uiterlijk hem ook aanspreekt bij mij. Want dat is het dus wel bij mij, zijn uiterlijk en zijn innerlijk spreekt mij volop aan en blijft mij aanspreken (zelfs na zijn verhalen over andere meisjes).
Toch zou ik denken: mijn uiterlijk moet niet zo slecht zijn als we al gekust hebben? Of het spreekt hem toch wel iets aan want anders doe je zoiets niet. En nee, hij was niet zat op dat moment, dat had ik dan wel gemerkt.
Ik vertrek binnekort op vakantie naar de zon, natuurlijk. Ik vroeg me af hoe het gaan zijn als ik jongen X dan voor de laatste keer ga zien voordat ik op vakantie ga, zouden we dan een soort van "afscheid" moeten nemen? Zoals het ook altijd gaat in de romantische (maar toch wel onrealistische) films, ze nemen afscheid van elkaar en dan komt er een kleine kus.. Ik vraag me af of ik dat dan ook zou moeten doen als het moment zich voordat.
Ik heb vorige keer verteld dat het me niks deed toen hij vertelde over een ander meisje, nu nog steeds niet. Misschien komt het omdat ik denk dat het eigenlijk nog niet verloren is, dat er nog hoop is voor. Ik ben echt heel blij als hij stuurt of me aanspreekt of gewoon maar met mij praat. Het lijkt raar om te zeggen, maar toen ik een relatie had, is het juist begonnen dat ik heel goed met hem kon opschieten. En het gekke is, toen wou ik hem eigenlijk hebben toen het misging met mijn ex. Neem nu op fuiven, ik wil met hem dansen en ik dans dan ook alleen met hem als jongen en niet met andere jongens (want anders krijg je natuurlijk ook een dikke sticker op je voorhoofd geplakt).
Soms vraag ik me af waar ik toch met mijn gedachten zit, alsof hij op een meisje zoals mij zou kunnen vallen. Ik denk wel dat meerdere mensen zo denken: "wat zou die nu toch ooit in mij zien"? Je zou het eigenlijk gewoon moeten proberen, buiten de afgang en de vernedering die je zou ondergaan moest het niet wederzijds zijn, weet je eigenlijk dan wel zeker waar je staat. Veel van mijn vriendinnnen zeggen: gewoon afspreken en kussen. Jaa dat is natuurlijk wel erg gemakkelijk gezegd, ik zou het echt niet durven te doen. Ik durf ook niet met hem over zoiets te praten, ik zou bang zijn dat ik het dan eindelijk zeker weet en mijn hoop voor niks is geweest.
Het liefste bedenk ik voordat ik ga slapen een scenario waar ik over wil dromen, zo is nu dus het "afscheid" voordat ik op vakantie vertrek een van mijn droomscenario's. Ik overloop dan de verschillende mogelijkheden die dan zouden kunnen gebeuren. Maar natuurlijk gebeurt het nooit dat ik daarover droom.
Hij doet toch nog steeds iets met me, ik weet niet wat het is maar hij heeft iets dat me erg aanspreekt.. En dat ik wil hebben.
Ik dacht dat mijn hart ging instorten toen jongen X ineens begon te praten tegen mij.. Over een meisje ook nog, ik dacht eerst misschien bedoelt hij mij wel en wilt hij mij iets duidelijk maken dan, maar toen vertelde hij hoe oud ze was en wist ik dat het niet over mij ging. Ik dacht nog bij mijzelf, hier gaan we weer.. Maar uiteindelijk vroeg hij mijn raad en ik heb hem die ook gegeven. Het is nog steeds een raadsel, maar ik voelde mij nog altijd keiblij nadat hij dus had verteld dat hij eigenlijk geïnteresseerd is in een ander meisje. Ik kon nog goed lachen, ik wou nog altijd dansen als ik een muziekje opzette en ik voelde mij totaal niet slecht. Het voelde goed hoe ik me voelde en ik voel me nog steeds zo. Nu ik weer over nadenk, ik word er nog steeds niet verdrietig van. Het kan zijn dat ik hem toch gewoon meer als een heel erg goede vriend zag dan iets anders..
Maar het lijkt ook altijd zo goed passen, eerst heel erg goede vrienden en daarna verliefd. Het is zo een van die cliché-films waar je toch al weet wat het einde gaat zijn maar je toch naar blijft kijken omdat het zo mooi is. Ik geef toe, ik kijk ook van die films en ik hou eigenlijk ook van die eindes. Want wat als het nu slecht afliep? En ze uiteindelijk toch niet samen gingen? Ja, dan zat je te wenen omdat het zo erg was (ik weet het, ik ga zelf ook op in zo'n films). Een van de mooiste films vind ikzelf, A walk to remember. Als je die nog niet gezien hebt, absoluut kijken! Dit is mijn ween-film.
Het blijft nog altijd raar, nu ik juist las in mijn oude dagboeken.
Ik heb er 2, eentje is helemaal volgeschreven door de jaren heen en het tweede slechts enkele bladzijden.
Dagboek 1 is volgeraakt met allerlei pijn die ik de afgelopen 2 jaar heb meegemaakt door stukgelopen relaties, vooral bij de allerlaatste relatie is het volledig volgeschreven met al mijn woede en verdriet.
Dagboek 2 bevat 2 pagina's nog hierover en erna mijn eigen opkikker pagina's, de bladzijden waarin in schrijf dat het weer beter met me gaat en ik vol moet houden.
Wat me vooral opvalt aan de laatste 2 jaar is hoezeer ik veranderd ben. Niet alleen qua uiterlijk maar ook innerlijk, ik ben volwassener geworden door ervaring. Qua uiterlijk zag ik er vroeger en vooral mijn middelbare periode uit als (mijn moeder zei het zelf altijd) een boer. Je kent ze wel, slobber broeken, absoluut! geen vrouwelijke tshirt, allstars (hakken waren toen in die periode verboden door mezelf!) en slobberjassen.
Niet echt aantrekkelijk dus voor een meisje en daarom ook dat ik geen vriendje had. (ik wil hier niet mee zeggen dat als je je niet vrouwelijk kleedt je geen vriendje kan krijgen maar in mijn geval was dat dus wel de oorzaak)
Feit is dat ik pas mijn allereerste tongkus heb gekregen op mijn 17e. Ja op een festival ook nog.
Ik moet toegeven erna is het beter en beter met me gegaan, ik begon me op mijn 18e al wat vrouwelijker te kleden. Ik kocht mijn allereerste zwarte rokje na jaren van broeken te dragen. En zelfs ballerina's, wel nog van die allstarsachtige maar toch..
Nadat ik was afgestudeerd en mijn trip begon op de hogeschool ging het enkel bergop met mij. In het eerste jaar was ik nog vrij "mannelijk" om het zo uit te drukken maar ik had toch mijn eerste paar zwarte botten aangeschaft en durfde wel eens in een rokje naar school te komen.
Het tweede jaar is enkel een vooruitboeking geweest, ik kleed mij nu netjes en vrouwelijk (als ik het zelf zo mag zeggen). Ik draag allerlei soorten hakken, het liefst heb ik hoge hakken, iets langer als mijn wijsvinger. En botten heb ik in overvloed, net als pumps en ballerina's.
Mijn schoencollectie is dus heel uitgebreid geworden en ik wil graag zover gaan als de kast van Carrie in Sex & the City. (welke vrouw zou nu ook niet zo'n kast willen?!)
Mijn echte leeftijd is dus 20 jaar.
Een probleem dat ik nog altijd heb als ik rondloop, ook al zie ik er goed gekleed uit. Ik voel me naast een vriendin (waarvan ik vind dat ze altijd mooier is als mij) altijd het lelijke eendje. Degene waar de jongens (of mannen) geen aandacht voor hebben.
Ik zie ze wel altijd kijken naar haar, maar eigenlijk nooit naar mij of ik denk toch niet dat ze ooit naar mij kijken.
Het zal ook wel te maken hebben met de uitstraling die ik dan heb. Neem nu vriendin E., ze is echt een schat van een meisje en een van mijn beste vriendinnen maar als ik naast haar loop, ben ik juist een spook. Ik voel me nooit mooi als ik erbij ben en altijd vind ik haar dan mooier. En zeker als er jongens komen, zij is altijd de eerste wat wordt aangesproken.
Het komt door haar uitstraling denk ik, ze ziet er zelfzeker uit en ze is ook nog mooi. En ik denk dat ik dan meer weggestopt overkom, en naar iets dat weggestopt is, geef je geen aandacht.
Of denk ik hier nu weer verkeerd in?
Ik vertel volgende keer meer over vriendin E., mij en jongen X.
