20-01-2008 om 19:21 geschreven door Denise

                                                                              















De tocht door de woestijn liep ten einde, nog een paar dagreizen en ze waren in het beloofde land. Waar zouden ze over de grens gaan en waar zouden ze hun tenten opslaan?

Mozes zond verspieders uit, uit iedere stam van Israël één, onder leiding van Jozua.. ‘Jullie moeten goed kijken waar het vruchtbare land ligt. En is het volk dat er woont sterk of zwak en wonen ze in tenten of in een stad met muren eromheen? Wees moedig en breng vruchten van het land mee terug’.

Na veertig dagen keerden de verspieders terug uit Kanaän. Met goed nieuws en met slecht nieuws; Het goede nieuws kon iedereen meteen zien: twee mannen droegen een reusachtige druiventros aan een stok. ‘We hebben het land goed bekeken. Het is een vruchtbaar land, melk en honing in overvloed’.

De Israëlieten schrokken van het slechte nieuws: ‘het volk van het land is sterk, de steden zijn groot, met muren tot aan de hemel. En iedereen is een kop groter dan wij.’

‘Jullie moeten niet overdrijven’ zei Jozua ‘ het is een goed land en we vinden er vast wel een plek’.

Het volk verloor de moed en wilde terugkeren naar Egypte

‘Jullie moeten niet zo bang zijn’ zei Mozes ‘Jullie zijn geen sprinkhanen, jullie zijn kinderen van God en hij heeft ons dit land beloofd!’

Maar niemand wilde nog naar Mozes luisteren, ze wilden hem stenigen.

Hij zocht toevlucht in de tent van God ‘Ik weet echt niet meer, Heer God, wat ik moet met dit volk? ‘

‘Ik weet het ook niet meer’ zei God, ‘Wanneer zullen ze mij nu eindelijk eens vertrouwen? Ik heb me in hen vergist, wat zou je ervan zeggen, Mozes, als ik ze eens de pest stuur, zodat niet één van hen in leven blijft, dan kan ik met jou een nieuw begin maken’.

Hoort Mozes het goed? Kan Israël van God de pest krijgen? Dat een mens in zijn woede zo’n wraakzuchtige gedachte krijgt, maar het eind is zoek als ook God zich zo verlaagt! Van de weeromstuit wordt Mozes er een beetje goddelijk van: ‘Heer, met alle respect, maar dat kunt u toch niet doen. U bent toch God? Ik wil maar zeggen, u hebt op uw heilige berg beloofd dat u dit volk nooit zult laten vallen. Nee Heer, u moet voltooien wat u met ons begonnen bent. Vergeef dit volk! U bent toch barmhartig! Wees trouw aan uzelf, strijk uw hand over uw hart en wees ons genadig’.

Zo sprak Mozes met God. En het eindigde ermee dat de Heer inderdaad zijn hand over zijn hart streek en het volk vergiffenis gaf.

Maar konden ze nu gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd was? God vond dat het volk beter nog niet zou binnengaan. Ze moesten eerst nog maar een tijdje wachten en tot bezinning komen.

En hoe het verder verloopt?

Mozes stierf. Hij die vertrouwde op God en wegtrok uit Egypte zou het beloofde land niet binnentrekken. Hij nam afscheid van zijn volk en stelde Jozua aan als de nieuwe leider. Jozua zal het volk van God het beloofde land binnenleiden.

Tekst: naar Nico ter Linden: Het land onder de regenboog

Illustratie: Carme Solé Vendrell uit De bijbel en zijn verhalen.

15-01-2008 om 09:44 geschreven door Denise

De Israëlieten trokken door de woestijn. Ze wisten precies waar ze niet naartoe moesten. Niet terug naar Egypte, niet naar een land waar de sterken de zwakken onderdrukken. Maar waar lag het land waar ze wel moesten zijn en hoe kwamen ze daar? ‘Mozes, jij weet de weg. Wijs ons die weg’.

Mozes ging de berg op. Veertig dagen en veertig nachten bleef hij daar en bad tot God: ‘Heer, u weet de weg, wijs ons die weg’.

‘Dat zal ik doen, ‘ zei God. ‘De tien geboden die ik jullie heb beloofd, zullen je brengen naar het land waar de mensen geen eigengemaakte goden meer aanbidden, de god van het geld bijvoorbeeld. Tien spelregels geef ik jullie, tien wegwijzers naar het beloofde land’.

Ik ben de heer, jullie God, die je uit de slavernij van Egypte heeft bevrijd. Daar moet je nooit meer naar terug, Daar hoor je niet. Blijf bij je bevrijder.

1. Als je van me houdt, loop je niet ook nog andere goden achterna. Vertrouw alleen op mij.
2. Je mag van mij geen afbeelding maken, niet van verf, niet van hout en niet van steen en zeggen: zo ziet God eruit. Niemand heeft mij ooit gezien.
3. Wees voorzichtig met het woordje God. Je mag mij niet voor je karretje spannen. ‘God wil het’ hoor ik de mensen zeggen maar dan bedoelen ze meestal dat zij het willen.
4. Houd de sabbat in ere. Je leeft niet om te werken, je werkt om te leven. Houd daarom iedere zevende dag op met werken en laat ook niemand voor jou werken.
5. Houd je vader en moeder in ere, want als het goed is vertellen zij met hun verhalen en met hun leven wie ik ben. Als vaders, moeders en kinderen met elkaar verbonden blijven, komt het land waar het leven goed is dichterbij.
6. Je mag niemand doodslaan. Heb eerbied voor al wat leeft.
7. Maak liefde tussen twee mensen niet kapot. Die liefde is iets heiligs, je moet die niet verstoren. Ieder huwelijk is breekbaar, probeer het heel te houden
8. Je mag niet stelen. Wie steelt, buigt voor de goud-god. Wees liever te gul dan te gierig. En bedenk: jij bent niet de eigenaar van de aarde, God is de eigenaar.
9. Je mag niet liegen. Vertel geen leugens om er beter van te worden, niet over je zelf en niet over een ander.
10. Wees niet afgunstig. Kijk niet met begerige ogen naar het bezit of het geluk van een ander, naar wat die allemaal heeft en doet. Je moet niet een ander willen zijn. Wees jezelf.

Tien geboden kreeg Mozes van God. Aan de voet van de berg wachtte het volk, veertig dagen en veertig nachten. Boven was een onweer losgebarsten met hevige donderslagen, de bliksem flitste, de berg rookte, het geluid van bazuinen weerklonk. De Israëlieten zagen het en hoorden het met diep ontzag. De wereld was vol van God.

Tekst: naar Nico ter Linden: Het land onder de regenboog

Illustratie: Carme Solé Vendrell uit De bijbel en zijn verhalen.

15-01-2008 om 09:35 geschreven door Denise

Toen zijn de Israëlieten vertrokken.

De farao zag dat hij geen slaven meer had om de stenen te bakken voor de bouwwerken.

‘Ik had ze nooit mogen laten gaan’ zei hij hardleers, en met zijn leger trok hij, alsof er niets gebeurd was, achter het volk aan om het terug te halen.

De Israëlieten aan de Rietzee zagen in de verte een grote stofwolk naderen. Ze wisten: dat zijn de paarden en de wagens, de ruiters en de soldaten van de farao, gewapend met speren en zwaarden. Zelf hadden ze niets, alleen maar een riem om hun middel en een stok in de hand. Ze zaten als ratten in de val. Achter hen de vijand, voor hen het water, ze konden geen kant op. ‘Waren er geen graven genoeg in Egypte, Mozes, dat we hier in de woestijn moeten sterven? We hadden je nog gewaarschuwd, liever slaaf in Egypte dan sterven in de woestijn.’

Slaven waren ze geweest. In Egypte gevangen. Even dachten ze vrij te zijn, nu zijn ze wéér gevangen. Ze kunnen niet terug en ze kunnen ook niet verder. God nog aan toe!

‘Mozes, zeg aan de Israëlieten dat ze moeten voorttrekken’

‘Mozes, hef je staf op en strek je hand uit over de zee’

Mozes deed het en zie: een sterke oostenwind –de adem van God- stak op en dreef het water westwaarts. Ineens was er een pad, zomaar, op het droge. Ze konden naar de overkant.

En toen ze daar veilig waren aangekomen en de farao nog maar halverwege het pad was met zijn wagens en paarden, zijn ruiters en soldaten, ging de wind plotseling liggen, het water vloeide terug en geheel Egyptes legermacht werd verzwolgen door de golven, niets bleef ervan over.
Mozes en de Israëlieten zongen een vrijheidslied:

            Loof de Heer, want hij is hoogverheven

            Het paard en zijn ruiter stortte hij in zee.

En Mirjam, Mozes’ zus, sloeg op de tamboerijn, danste en zong

Loof de Heer, want hij is hoogverheven

            Het paard en zijn ruiter stortte hij in zee.

Tekst: naar Nico ter Linden: Het land onder de regenboog

Illustratie: Carme Solé Vendrell uit De bijbel en zijn verhalen.

15-01-2008 om 09:27 geschreven door Denise