Onze zaak wordt onderzocht, en ondertussen gaat het leven verder. Kate is nog steeds ziek, mama is nog steeds razend. Voor het eerst gaat niet alle aandacht naar Kate, maar ook naar mij. Ik word constant bestookt met vragen, waarom doe ik het, wat denk ik wel niet, waarom wil ik dat mijn zus sterft, sinds wanneer geef ik niet meer om mijn gezin, om er een paar te noemen. Een paar dagen geleden werden mijn ouders zich er opeens van bewust dat ze ook nog een zoon hebben, die ze verschrikkelijk hard hebben verwaarloosd. Jesse begon overal brandjes te stichten om aandacht te vragen. Hij blijkt ook aan de drugs te zitten, en is dus volledig op het slechte pad geraakt. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, hij heeft nooit aandacht gekregen. Ik kreeg altijd nog een beetje aandacht omdat ze me nodig hadden voor de operaties en ze me daar toch ook dankbaar voor waren. Jesse hadden ze voor niets nodig. Hij zat vaak avonden alleen thuis, terwijl Kate, onze ouders en ik in het ziekenhuis zaten. Hij kon dus zonder dat iemand er iets van wist avonden op straat rondhangen en met verkeerde mensen in contact houden. Jesse heeft avonden en nachten lang op straat rondgezworven, en heeft zijn school volledig verwaarloosd.  Papa was zo teleurgesteld in zijn zoon, maar wist hem wel te vergeven voor zijn slechte gedrag en drugsgebruik. Ze beseffen nu dat ze hem hebben verwaarloosd sinds het moment dat ze de ziekte van Kate ontdekten, en nog meer sinds mijn geboorte. Ook ik heb sinds de rechtszaak Jesse een beetje uit het oog verloren, dat geef ik toe. Ik heb medelijden met hem, mij hadden ze altijd nog een beetje nodig, dus kreeg ik ook een beetje nodig. Jesse stond altijd in de schaduw van het hele gezin, Jesse had niemand nodig... Ondertussen gaat Kate achteruit, en stel ik me vragen over waar ik mee bezig ben...

Veel liefs

Anna

 Ik heb een beslissing genomen. Ik laat niet langer mijn lichaam opensnijden tegen mijn wil in. Ik wist dat als ik dit gewoon aan mijn ouders verteld had, ze me toch zouden dwingen of overtuigen om toch mee te werken aan die operaties. Ik moest dus een andere manier vinden om het duidelijk te maken, op een manier die ze niet kunnen negeren. Ik vond die manier bij Alexander Campbell, een advocaat die ik eens in een reclame heb gezien. Toen ik hem vertelde waarom ik hem heb gecontacteerd, moest hij toch wel even slikken, wat ik begrijp. Er komt niet elke dag een meisje van dertien vragen om een rechtszaak te beginnen tegen haar ouders, en dan nog omdat ze een medische volmacht over haar eigen lichaam wilt verkrijgen. Ik weet nog steeds niet waarom hij de zaak wil doen, misschien raakte mijn verhaal hem ? Of misschien neemt hij gewoon alles aan, zolang er maar betaald wordt. Toen mama hoorde wat ik heb gedaan, was ze razend, dat is ze nog steeds. Ze snapt niet dat ik mijn zus niet wil helpen, en zal er dan ook alles aan doen om die rechtszaak te winnen. Ze was zelf vroeger advocaat, en weet dus hoe ze kan winnen. Ik merk dat mijn rechtszaak het gezin kapot maakt. Mijn mama is al zo vermoeid door de zorgen voor Kate, en nu komt dit er nog eens bij. Mijn mama wordt verblind door moederliefde, voor haar oudste dochter. Dit is altijd al zo geweest, alles en iedereen moest altijd wijken voor Kate. Ze wil het leven voor Kate zo gemakkelijk mogelijk te maken, maar ze vergeet haar twee andere kinderen. Eigenlijk ziet ook Kate de transplantatie niet zitten, maar ook dit wil mijn mama niet horen. Ze moet en zal haar dochter beschermen en in leven houden, het maakt niet uit wat ze er voor moet doen. Ze is altijd van het principe 'het doel heiligt de middelen' geweest, daar ben ik jammer genoeg het levende bewijs van. Ik denk dat mijn vader mij wel snapt, hij begrijpt dat ze me niet kunnen dwingen om organen af te staan als ik dit zelf niet wil. Hij steunt me onrechtstreeks in mijn beslissing door me mee te nemen naar de brandweerkazerne om even weg te zijn van mijn mama. Mijn moeder verwijt Alexander ook dat hij mijn zaak heeft aangenomen. Want volgens haar zou geen enkele weldenkende advocaat een dertienjarig meisje verdedigen, zeker niet in een rechtszaak tegen haar eigen ouders. Ik ben hem dankbaar dat hij mij serieus neemt, maar ben ook bang voor wat deze zaak nog zal brengen...

liefs

Anna  

Mijn naam is Anna, 13 jaar oud, en ik ben niet zoals jullie, geboren uit liefde of een kinderwens. Ik ben geboren als een om als een soort vervangonderdeel te dienen voor mijn oudere zus. Ik denk dat ik hier wat meer uitleg moet bij geven, omdat jullie anders me gek verklaren, dus hier komt het .

Mijn oudere zus, Kate, lijdt aan leukemie. Toen mijn ouders dit te horen kregen, waren ze er kapot van, zeker omdat ze allebei niet kunnen dienen als donor voor Kate door een genetische code die niet overeenkomt met die van Kate. De dokter stelde voor in om in een laboratorium een kind te creëren dat wel de juiste genetische code heeft, en zo dingen van haar lichaam kan afstaan aan Kate, om haar beter te maken en te helpen. Zo werd ik geboren. Van kleins af aan moest ik regelmatig onder het mes omdat Kate iets van mij nodig had, bijvoorbeeld stamcellen of witte bloedcellen. Ik heb er me nooit vragen bij gesteld, omdat ik gewoon niet beter wist, bij mijn eerste operatie was ik amper 3 maanden oud, dan kan je nog niet tegenstribbelen. Nu ben ik ouder, en kan ik wel nadenken over wat ik wil doen met mijn eigen lichaam. Kates toestand wordt erger, haar nieren doen hun werk niet meer, en ze gaat snel achteruit. Nu verwachten mijn ouders dat ik één van mijn nieren aan Kate ga afstaan. Ik moet dus een zware operatie ondergaan, mijn eigen leven riskeren, zelf verder leven met maar één nier om mijn zus een paar maanden langer in leven te houden. Wie weet heb ik zelf ooit die tweede nier nodig ? Wie weet is Kate te zwak om zo een zware operatie te overleven en is het allemaal voor niets ? De operatie kan ook mislukken, en dan hebben we er allebei niets meer aan. Ik weet niet of ik die nier ga afstaan, maar durf ik weigeren om mijn eigen zus te helpen ? Zullen mijn ouders mij dit kwalijk nemen ? Nemen ze de wil van een dertienjarig meisje serieus.. ? 

Nooit heb ik ook maar één keer tegengestribbeld, altijd heb ik in de schaduw gestaan van mijn oudere zus. Altijd alle aandacht naar Kate, niemand die zich vragen stelt over mij. Niemand heeft ook maar één keer aan mij vraagt hoe ik het vind om eigenlijk enkel geboren te zijn als reserveonderdeel. Niemand die er rekening mee houdt dat ik het misschien moeilijk vind om te weten dat ik eigenlijk nooit geboren zou zijn als mijn zus niet ziek was geweest. Zien mijn ouders me ook echt alleen maar als een vervangonderdeel ? Of zien ze me ook graag om wie ik ben, Anna ?  Ik  krijg nooit antwoord op die vragen, want in de schaduw van Kate kijkt niemand naar je om. Ben ik dan echt alleen maar een vervangonderdeel... ? Zoals je ziet zit ik met veel vragen, waar ik zo snel mogelijk antwoord op zoek. Ik maak deze blog omdat ik wat ik van plan ben van me af wil schrijven, omdat ik er waarschijnlijk alleen voor sta. Wat dat iets is dat ik van plan ben, lezen jullie nog wel eens, als ik de stap gezet heb.

Veel liefs

Anna.