Mijn naam is Anna, 13 jaar oud, en ik ben niet zoals jullie, geboren uit liefde of een kinderwens. Ik ben geboren als een om als een soort vervangonderdeel te dienen voor mijn oudere zus. Ik denk dat ik hier wat meer uitleg moet bij geven, omdat jullie anders me gek verklaren, dus hier komt het .

Mijn oudere zus, Kate, lijdt aan leukemie. Toen mijn ouders dit te horen kregen, waren ze er kapot van, zeker omdat ze allebei niet kunnen dienen als donor voor Kate door een genetische code die niet overeenkomt met die van Kate. De dokter stelde voor in om in een laboratorium een kind te creëren dat wel de juiste genetische code heeft, en zo dingen van haar lichaam kan afstaan aan Kate, om haar beter te maken en te helpen. Zo werd ik geboren. Van kleins af aan moest ik regelmatig onder het mes omdat Kate iets van mij nodig had, bijvoorbeeld stamcellen of witte bloedcellen. Ik heb er me nooit vragen bij gesteld, omdat ik gewoon niet beter wist, bij mijn eerste operatie was ik amper 3 maanden oud, dan kan je nog niet tegenstribbelen. Nu ben ik ouder, en kan ik wel nadenken over wat ik wil doen met mijn eigen lichaam. Kates toestand wordt erger, haar nieren doen hun werk niet meer, en ze gaat snel achteruit. Nu verwachten mijn ouders dat ik één van mijn nieren aan Kate ga afstaan. Ik moet dus een zware operatie ondergaan, mijn eigen leven riskeren, zelf verder leven met maar één nier om mijn zus een paar maanden langer in leven te houden. Wie weet heb ik zelf ooit die tweede nier nodig ? Wie weet is Kate te zwak om zo een zware operatie te overleven en is het allemaal voor niets ? De operatie kan ook mislukken, en dan hebben we er allebei niets meer aan. Ik weet niet of ik die nier ga afstaan, maar durf ik weigeren om mijn eigen zus te helpen ? Zullen mijn ouders mij dit kwalijk nemen ? Nemen ze de wil van een dertienjarig meisje serieus.. ? 

Nooit heb ik ook maar één keer tegengestribbeld, altijd heb ik in de schaduw gestaan van mijn oudere zus. Altijd alle aandacht naar Kate, niemand die zich vragen stelt over mij. Niemand heeft ook maar één keer aan mij vraagt hoe ik het vind om eigenlijk enkel geboren te zijn als reserveonderdeel. Niemand die er rekening mee houdt dat ik het misschien moeilijk vind om te weten dat ik eigenlijk nooit geboren zou zijn als mijn zus niet ziek was geweest. Zien mijn ouders me ook echt alleen maar als een vervangonderdeel ? Of zien ze me ook graag om wie ik ben, Anna ?  Ik  krijg nooit antwoord op die vragen, want in de schaduw van Kate kijkt niemand naar je om. Ben ik dan echt alleen maar een vervangonderdeel... ? Zoals je ziet zit ik met veel vragen, waar ik zo snel mogelijk antwoord op zoek. Ik maak deze blog omdat ik wat ik van plan ben van me af wil schrijven, omdat ik er waarschijnlijk alleen voor sta. Wat dat iets is dat ik van plan ben, lezen jullie nog wel eens, als ik de stap gezet heb.

Veel liefs

Anna.