Het is me eindelijk gelukt om het wachtwoord van Anna's blog te kraken, want ik vind dat ik jullie wat uitleg verschuldigd ben.

Ik ben Kate, de zus van Anna.

Anna is overleden in een auto-ongeluk na het proces. Ze was hersendood.

Hoe ironisch dat het meisje dat vocht om mij te laten doodgaan, nu zelf overleden is, en mij toch haar nieren heeft geschonken. We hebben namelijk Anna's organen afgestaan voor donaties. Ze zal nu voor eeuwig verder leven in mij, waar ik wel blij om ben. Ik ben trots dat een deel van dappere Anna in mij kan verder leven. 

Ik ben voor Anna nooit een goede zus geweest. Ik heb haar veel pijn en lijden aangedaan. Pijnlijke operaties als baby en kind, injecties, verschrikkelijke doktersafspraken... en dan heb ik het nog niet over het psychische lijden. Leven met de gedachte dat ze geboren is om organen af te staan aan mij, en eigenlijk nooit geboren zou zijn, dat verdient toch niemand ? Ik heb altijd het leven voor mijn broer en zus tot een hel gemaakt, omdat ik altijd alle aandacht kreeg. Ik was het zelf ook beu, en ging snel achteruit. Ik wou het liefste gewoon sterven, ik wou niet meer mijn zusje opofferen voor mij. Ik wist jammer genoeg dat onze mama mij nooit zou laten gaan, en Anna wel zou dwingen om die nier af te staan. Dat is waarom ik Anna heb gevraag om die rechtszaak te starten, ik dacht dat ze dan misschien wel zou luisteren. Duidelijk fout gedacht ! Ik bewonder Anna omdat ze volledig die rechtszaak heeft volgehouden tegen iedereen dat het haar eigen keuze was. Anna heeft heel haar leven dingen voor mij gedaan, en ik heb eigenlijk nooit iets voor haar gedaan. Ik schaam me omdat ik deze dingen van mijn kleine zus moest vragen, en ik schaam me omdat ik alle aandacht naar me toe heb getrokken mijn hele leven.

Mijn moeder heeft mijn leven zo mooi mogelijk gemaakt, ik wou dat ze dit ook gedaan had voor Anna. Anna heeft nooit echt geleefd, ze moest altijd paraat staan om mij te helpen. Net nu ze klaar was om echt te beginnen leven, gaat ze dood. Ik kan niet met woorden beschrijven hoe ik me hierbij voel, het is zo oneerlijk. Ik had moeten doodgaan, ik had moeten voor mijn kleine zus zorgen. Zelfs na haar dood heeft Anna mij meer geholpen dan ik ooit zal verdienen, door mij haar nieren te schenken, waardoor mijn leven nu verlengd is. Zij heeft mijn plaats in de dood ingenomen, en ik denk dat ik nu voor haar moet leven. Ons verhaal is een opmerkelijk verhaal, en ik hoop dat je er, op een bepaalde manier van genoten hebt, en dat jullie mij niet te veel kwalijk nemen.

En Anna, lieve lieve lieve Anna, als je dit zou kunnen lezen. Ik hoop dat jij mij ooit kan vergeven dat jij je hele leven alles voor mij hebt moeten geven. Ik hoop dat we elkaar ooit terug zien op een plaats waar we gelijken zijn, en waar we op een andere, gelukkige manier met elkaar kunnen samenleven. Probeer ook mama en papa een beetje te vergeven, het is niet hun schuld dat ik ziek ben. Ouderliefde voor een ziek kind kent geen grenzen, en soms gaat dat ten koste van anderen, maar dat leg ik je ooit wel nog eens uit op die speciale plaats.

Tot dan

Liefs

Kate

De rechtszaak is voorbij, en ik heb gewonnen. Ik heb de medische volmacht over mijn eigen lichaam gekregen, dankzij Alexander. Dit betekent dat Kate doodgaat.  Nu ik zeker weet dat ik gewonnen heb, wordt het misschien eens tijd dat ik jullie vertel waarom ik voor de dood van mijn eigen zus zorg. Kate heeft het me zelf gevraagd. Het is Kate die me heeft overtuigd om mijn ouders aan te klagen, omdat ik zogezegd de macht over mijn eigen lichaam wil. Eigenlijk wou Kate gewoon een manier vinden om aan mama duidelijk te maken dat ze wil sterven. Kate wist dat mijn ouders een rechtszaak niet zouden kunnen negeren, en ze dacht dat mama en papa misschien mijn wil wel zouden respecteren, en me onmiddellijk gelijk zouden geven, zonder het proces. Dit is het deel van haar plan dat mislukte. Mama wou namelijk de rechtszaak winnen, tegen haar eigen dochter. Kate voelt zich te zwak om nog een niertransplantatie te ondergaan, en wil mij de pijn ook besparen. Ik denk dat het proces  mama zwaar valt. Midden in een proces te weten komen dat je oudste dochter wil sterven en hiervoor de hulp van haar kleine zus inroepen, het zal je maar overkomen als advocaat en moeder. Ik hoop dat ze nu eindelijk de wil van Kate kan aanvaarden, en haar een mooi einde kan geven. In plaats van haar van ziekenhuis naar ziekenhuis te sleuren om haar toch maar zo lang mogelijk in leven te houden. Ik ben blij dat Kate eindelijk haar zin heeft gekregen, en dat ik hier een rol heb ingespeeld. Ik vind het zelf ook moeilijk om te aanvaarden dat mijn zus nu gewoon doodgaat, ook al wist ik dat het ooit zou gebeuren. Hier stopt mijn blog over mijn rechtszaak, misschien verander ik dit wel in een blog om mijn zus te herinneren, ik weet het nog niet. Ik weet wel dat ik nu klaar ben om aan mijn leven te beginnen als Anna, en niet als het vervangonderdeel van Kate, ik zie wel waar het me brengt.

Veel liefs

Anna

Onze zaak wordt onderzocht, en ondertussen gaat het leven verder. Kate is nog steeds ziek, mama is nog steeds razend. Voor het eerst gaat niet alle aandacht naar Kate, maar ook naar mij. Ik word constant bestookt met vragen, waarom doe ik het, wat denk ik wel niet, waarom wil ik dat mijn zus sterft, sinds wanneer geef ik niet meer om mijn gezin, om er een paar te noemen. Een paar dagen geleden werden mijn ouders zich er opeens van bewust dat ze ook nog een zoon hebben, die ze verschrikkelijk hard hebben verwaarloosd. Jesse begon overal brandjes te stichten om aandacht te vragen. Hij blijkt ook aan de drugs te zitten, en is dus volledig op het slechte pad geraakt. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, hij heeft nooit aandacht gekregen. Ik kreeg altijd nog een beetje aandacht omdat ze me nodig hadden voor de operaties en ze me daar toch ook dankbaar voor waren. Jesse hadden ze voor niets nodig. Hij zat vaak avonden alleen thuis, terwijl Kate, onze ouders en ik in het ziekenhuis zaten. Hij kon dus zonder dat iemand er iets van wist avonden op straat rondhangen en met verkeerde mensen in contact houden. Jesse heeft avonden en nachten lang op straat rondgezworven, en heeft zijn school volledig verwaarloosd.  Papa was zo teleurgesteld in zijn zoon, maar wist hem wel te vergeven voor zijn slechte gedrag en drugsgebruik. Ze beseffen nu dat ze hem hebben verwaarloosd sinds het moment dat ze de ziekte van Kate ontdekten, en nog meer sinds mijn geboorte. Ook ik heb sinds de rechtszaak Jesse een beetje uit het oog verloren, dat geef ik toe. Ik heb medelijden met hem, mij hadden ze altijd nog een beetje nodig, dus kreeg ik ook een beetje nodig. Jesse stond altijd in de schaduw van het hele gezin, Jesse had niemand nodig... Ondertussen gaat Kate achteruit, en stel ik me vragen over waar ik mee bezig ben...

Veel liefs

Anna

 Ik heb een beslissing genomen. Ik laat niet langer mijn lichaam opensnijden tegen mijn wil in. Ik wist dat als ik dit gewoon aan mijn ouders verteld had, ze me toch zouden dwingen of overtuigen om toch mee te werken aan die operaties. Ik moest dus een andere manier vinden om het duidelijk te maken, op een manier die ze niet kunnen negeren. Ik vond die manier bij Alexander Campbell, een advocaat die ik eens in een reclame heb gezien. Toen ik hem vertelde waarom ik hem heb gecontacteerd, moest hij toch wel even slikken, wat ik begrijp. Er komt niet elke dag een meisje van dertien vragen om een rechtszaak te beginnen tegen haar ouders, en dan nog omdat ze een medische volmacht over haar eigen lichaam wilt verkrijgen. Ik weet nog steeds niet waarom hij de zaak wil doen, misschien raakte mijn verhaal hem ? Of misschien neemt hij gewoon alles aan, zolang er maar betaald wordt. Toen mama hoorde wat ik heb gedaan, was ze razend, dat is ze nog steeds. Ze snapt niet dat ik mijn zus niet wil helpen, en zal er dan ook alles aan doen om die rechtszaak te winnen. Ze was zelf vroeger advocaat, en weet dus hoe ze kan winnen. Ik merk dat mijn rechtszaak het gezin kapot maakt. Mijn mama is al zo vermoeid door de zorgen voor Kate, en nu komt dit er nog eens bij. Mijn mama wordt verblind door moederliefde, voor haar oudste dochter. Dit is altijd al zo geweest, alles en iedereen moest altijd wijken voor Kate. Ze wil het leven voor Kate zo gemakkelijk mogelijk te maken, maar ze vergeet haar twee andere kinderen. Eigenlijk ziet ook Kate de transplantatie niet zitten, maar ook dit wil mijn mama niet horen. Ze moet en zal haar dochter beschermen en in leven houden, het maakt niet uit wat ze er voor moet doen. Ze is altijd van het principe 'het doel heiligt de middelen' geweest, daar ben ik jammer genoeg het levende bewijs van. Ik denk dat mijn vader mij wel snapt, hij begrijpt dat ze me niet kunnen dwingen om organen af te staan als ik dit zelf niet wil. Hij steunt me onrechtstreeks in mijn beslissing door me mee te nemen naar de brandweerkazerne om even weg te zijn van mijn mama. Mijn moeder verwijt Alexander ook dat hij mijn zaak heeft aangenomen. Want volgens haar zou geen enkele weldenkende advocaat een dertienjarig meisje verdedigen, zeker niet in een rechtszaak tegen haar eigen ouders. Ik ben hem dankbaar dat hij mij serieus neemt, maar ben ook bang voor wat deze zaak nog zal brengen...

liefs

Anna  

Mijn naam is Anna, 13 jaar oud, en ik ben niet zoals jullie, geboren uit liefde of een kinderwens. Ik ben geboren als een om als een soort vervangonderdeel te dienen voor mijn oudere zus. Ik denk dat ik hier wat meer uitleg moet bij geven, omdat jullie anders me gek verklaren, dus hier komt het .

Mijn oudere zus, Kate, lijdt aan leukemie. Toen mijn ouders dit te horen kregen, waren ze er kapot van, zeker omdat ze allebei niet kunnen dienen als donor voor Kate door een genetische code die niet overeenkomt met die van Kate. De dokter stelde voor in om in een laboratorium een kind te creëren dat wel de juiste genetische code heeft, en zo dingen van haar lichaam kan afstaan aan Kate, om haar beter te maken en te helpen. Zo werd ik geboren. Van kleins af aan moest ik regelmatig onder het mes omdat Kate iets van mij nodig had, bijvoorbeeld stamcellen of witte bloedcellen. Ik heb er me nooit vragen bij gesteld, omdat ik gewoon niet beter wist, bij mijn eerste operatie was ik amper 3 maanden oud, dan kan je nog niet tegenstribbelen. Nu ben ik ouder, en kan ik wel nadenken over wat ik wil doen met mijn eigen lichaam. Kates toestand wordt erger, haar nieren doen hun werk niet meer, en ze gaat snel achteruit. Nu verwachten mijn ouders dat ik één van mijn nieren aan Kate ga afstaan. Ik moet dus een zware operatie ondergaan, mijn eigen leven riskeren, zelf verder leven met maar één nier om mijn zus een paar maanden langer in leven te houden. Wie weet heb ik zelf ooit die tweede nier nodig ? Wie weet is Kate te zwak om zo een zware operatie te overleven en is het allemaal voor niets ? De operatie kan ook mislukken, en dan hebben we er allebei niets meer aan. Ik weet niet of ik die nier ga afstaan, maar durf ik weigeren om mijn eigen zus te helpen ? Zullen mijn ouders mij dit kwalijk nemen ? Nemen ze de wil van een dertienjarig meisje serieus.. ? 

Nooit heb ik ook maar één keer tegengestribbeld, altijd heb ik in de schaduw gestaan van mijn oudere zus. Altijd alle aandacht naar Kate, niemand die zich vragen stelt over mij. Niemand heeft ook maar één keer aan mij vraagt hoe ik het vind om eigenlijk enkel geboren te zijn als reserveonderdeel. Niemand die er rekening mee houdt dat ik het misschien moeilijk vind om te weten dat ik eigenlijk nooit geboren zou zijn als mijn zus niet ziek was geweest. Zien mijn ouders me ook echt alleen maar als een vervangonderdeel ? Of zien ze me ook graag om wie ik ben, Anna ?  Ik  krijg nooit antwoord op die vragen, want in de schaduw van Kate kijkt niemand naar je om. Ben ik dan echt alleen maar een vervangonderdeel... ? Zoals je ziet zit ik met veel vragen, waar ik zo snel mogelijk antwoord op zoek. Ik maak deze blog omdat ik wat ik van plan ben van me af wil schrijven, omdat ik er waarschijnlijk alleen voor sta. Wat dat iets is dat ik van plan ben, lezen jullie nog wel eens, als ik de stap gezet heb.

Veel liefs

Anna.