“Yellow, blue and then green”, dat waren de instructies die we meekregen om weg te raken uit Cibodas om onze eerste tussenstop te bereiken, de bus-terminal van Cianjur. Eerst een gele dan een blauwe en nog een groene mini-bus (angkot) brachten ons naar Cianjur. We vertrokken al om 7h30 's ochtends en een uur later waren we in Cianjur, dat ging vlot maar het zou nog een lange reisdag worden, van het binnenland helemaal naar Pangandaran aan de kust waar we een dag strandvakantie willen.

Aan de bus-terminal was het zoals steeds hectisch, warm, druk en voor ons was er weer veel belangstelling. Waar kom je vandaan? Is dit je familie? Waar ga je naartoe? Ik loop wel even mee. Spreek je geen Indonesisch? Welke bus? Naar waar? Ja die daar, loop maar rap. De bus zat stampvol, 100 man of meer. Mama had een 'zitplaats' rug aan rug ergens vooraan samengepakt met wat andere vrouwen en kinderen. Wij stonden in het gangpad dicht tegen mekaar en zonder veel bewegingsruimte 2uur en een half, dat was genoeg. De ramen konden gelukkig open, omwille van de file op weg naar Bandung zorgde dit niet altijd voor de gewenste bries.

De trein in Bandung, zo was ons verteld zou vertrekken om 13h. Dit bleek niet helemaal juist en dat gaf ons wat tijd om de benen te strekken en wat te eten en te drinken op het terras van een iets te modern hotel naar onze goesting. Lekkere limoen ijsthee, ijskoffie en een mooi toilet, daar gaan we niet over zeuren.

Op de trein genieten we van mooie rijstvelden, dorpjes, kinderen die ons aanstaren vanop de perrons onderweg. De trein slingert tussen de bergen en heuvels naar de kust. Wat een prachtig land.

Aankomst in Banjar om 18h. Na een kleine onderhandeling slaan we de handen (en het geld) in mekaar met 2 jonge koppels uit Frankrijk en Duitsland. Dan nog 2uur met een mini-bus, aankomst om 10h30, oef, lange dag.

12-08-2013 om 00:00 geschreven door Jonas, Joris, Saskia en Daan  

Vandaag in Pangandaran waren we van plan om een dag uit te rusten op het strand, maar het zag overal zwart van het volk op het strand omdat de Indonesiërs 'grote vakantie' hebben op dit moment.
Dus hebben wij een voorstel gevolgd van een zekere meneer Eng (plaatselijke gids) die ons voorstelde om met de brommer naar “Green Valley” te gaan en onderweg enkele lokale bezienswaardigheden te bezichtigen.
Voor 175000 Rupiah (12,80 Euro) per persoon regelde hij de brommers en benzine, eten voor s' middags en een uitgebreide rondleiding op het platteland rond Pangandaran.
Alles beter dan op het strand te gaan liggen met al dat volk. Ook omdat je niet bekeken wilt worden als blanke in je bikini/zwemshort. Want de Indonesiërs gaan allemaal met kleren in het water.

Om 12:00 vertrokken we met de brommer door zandweggetjes tussen de kleine dorpjes. Heel aangenaam en avontuurlijk rijden door een fantastisch mooi landschap.
De eerste bezienswaardigheid was een dorpje waar ze bruine suiker maken van de nectar van kokosnootbloesem. De nectar die van de bloem drupt vangen ze hoog in de boom op in kleine emmertjes, al die kleine beetjes verzamelen ze in een grote kom die op een vuur staat. Daar koken ze de nectar 5u lang zodat er een heel stroperige vloeistof overblijft. Deze vloeistof gieten ze in ronde vormpjes en ze laten het stollen, zo heb je ronde bruine suiker schijfjes die je kan verbrokkelen in de thee bijvoorbeeld. Om die nectar te verzamelen moet er uiteraard veel in de kokosnootbomen geklommen worden (niet ongevaarlijk !), ook wij hebben dit gedaan. De klimmers kappen “trappen” in de boom om het klimmen te vergemakkelijken.
We reden nog wat verder en we kwamen al aan bij de tweede bezienswaardigheid, een bamboo-gebouwtje waar ze poppenkastpoppen maken uit Acaciahout. Het duurt 10 dagen om één pop te maken. De poppetjes waren dan ook echt wel prachtig! Deze poppetjes worden gebruikt om traditionele theaterstukken uit West-Java te spelen. Onder andere een lokaal verhaal van “Romeo en Julia”.

Na dit bezoek zijn we even gestopt bij een eetgelegenheid langs de weg waar we voor de eerste keer het lokale langs-de-weg-eten hebben gegeten. Bijvoorbeeld: rolletjes rijst verpakt in bananenbladeren, gefrituurde tempeh, rijstcrackers, pindakoekjes, … Ook dit is ons zeer goed bevallen, vooral de tempeh (klaargemaakte rauwe pindanoten).

Na deze lekkere maaltijd zijn we doorgereden naar de “Green Valley”. Dit is eigenlijk een plek rond een prachtige rivier waarbij het een beetje lijkt alsof het water groen is. Niet vuil, gewoon een groen effect, waarschijnlijk door de overhangende groene bomen. Het is een gekende badplaats waar veel volk op afkomt, maar onze gids wist een geheim plekje wat hogerop de rivier. Na 5 minuutjes verder wandelen weg van het drukke stuk kwamen we aan een waterval in de rivier waar we helemaal alleen waren (met uitzondering van 6 zwarte apen die van de ene naar de andere boom vlogen op zoek naar fruit)! Dus we konden rustig met ons 4 en de gids zwemmen in de rivier met aangenaam warm water. Het was echt een schitterend plekje! Foto's zeggen natuurlijk meer dan woorden. Ik zou het iedereen aanraden om daar langs te gaan.

Na een uurtje zwemmen/springen van de rotsen gingen we terug richting onze guesthouse. Op onze weg naar onze guesthouse kwamen langs de derde bezienswaardigheid: een verzorgingscentrum voor zieke of gekwetste schildpadden. Ze worden tijdelijk opgevangen om uiteindelijk terug in de zee te belanden. Ook heel leuk om eens een schildpad vast te hebben! Je moet ze aaien zoals een kat onder de kin om ze rustig te houden. Heel schattig.
Na de schildpadden gezien te hebben hadden we wel zin in een visje dus we passeerden ook nog langs een lokaal visrestaurantje waar we al zittend op de grond hebben gegeten. Eerst mochten we zelf onze vissen uitkiezen uit een bak met levende vissen en een half uur later kregen we een plateau met 10 vissen op, een grote kom rijst, een bord met groenten en een paar pikante sausjes.
Hier hebben we echt heel smakelijk gegeten.
Na het eten was het al 17:00 dus het werd dringend tijd om naar huis te gaan aangezien het hier om 18:00 helemaal donker is.

Nog een half uurtje naar huis via iets drukkere wegen en we waren terug in onze rustige slaapplaats.

Dit was tot nu toe de mooiste dag van onze vakantie in Indonesië.

13-08-2013 om 00:00 geschreven door Jonas, Joris, Saskia en Daan  

We reizen alweer verder,Yogyakarta staat op ons menu, dit keer is de reis gemoedelijk, niet te vroeg opstaan, om 8h vertrekken we met een privé-minibus met airco naar Sidarjo om daar de trein te nemen naar het Tugu treinstation van Yogyakarta ('Yogja' voor de vrienden). Onze trein laat wat op zich wachten maar een lokale markt tegenover het stationnetje helpt ons de tijd te doden. Lekkere rijst in bananenbladeren opgerold en ook nog donuts met aparte zakjes met een gram bloemsuiker, grappig en lekker. Het eten in de kraampjes op straat is zeer goedkoop. Om onze foto's veilig te bewaren kopen we ook nog een USB-stick voor geen geld.

Eenmaal op de trein realiseren we ons dat we toch behoorlijk zijn afgezet voor deze reis, de mooie zitplaatsen die ons waren beloofd blijken een klasse lager te zijn, de airco blaast gelukkig zachtjes. We betaalden 1.200.000 roepia (ongeveer 100 Euro), indien we het allemaal zelf hadden geregeld waren we er voor een 3rde van dat bedrag vanaf geweest zijn. Er zitten dus toch haaien aan de kust. We hadden de behoefte om eens beroep te doen op een reisagentschap voor deze trip maar zelf regelen is de boodschap!

Ons guesthouse noemt 'Venezia garden' we zitten in een apart paviljoen, zo staan er 3 op een rij, ouders slapen beneden en de zonen boven met balkon, zwembad aan onze deur, goede douche, eerste keer deze reis warm water.

14-08-2013 om 00:00 geschreven door Jonas, Joris, Saskia en Daan  

Vandaag een dag de stad 'Yogja' verkennen, eerst in de buurt en dan te voet naar het oude ommuurde centrum, het Kraton waar de Sultan zijn onderkomen heeft.

Er wonen binnen die oude muren zo'n 25.000 mensen waarvan er een aantal voor de Sultan werken. Nogal wat wijze oude mannen bewaken het paleis en geven rondleidingen, ook in onberispelijk Nederlands (Hollands in feite). Ongetwijfeld geleerd tijdens de Nederlandse koloniale tijd hier, ze hebben er de leeftijd voor. Deze mannen dragen speciale klederdracht met bijhorend groot mes en een hoedje met grote oren ter bescherming tegen de zon (neem ik aan).

We lopen door een ondergrondse moskee en door een ruïne van het 'waterpaleis' van de Sultan, het vergt wat fantasie om je het verleden hiervan voor te stellen, we komen honderd (en nog wat meer) jaar te laat. In ieder geval genoot onze vriend hier van zijn mooie vrouwen.

We lopen hier wat rond en eten in een lokale zaak. Meer toeristen, ook uit onze oorden (we horen Italiaans, Frans, Duits, Letzeburgs, ...). Je wordt minder bekeken in de stad wat aangenaam is, je wordt wel vaak aangesproken om souvenirs te kopen of voor transport met een mooie bakfiets, een 'becak'. Wandelen langs de weg doet de locale bevolking niet vaak, ze hangen wel rond op straat maar als ze zich verplaatsen is het op wielen. Een paar souvenirs gekocht in rustige mooie zaakjes.

Je kijkt je ogen uit, doodskisten worden op de stoep in mekaar gestoken, geschaafd en met doek bekleed. Kleine benzinestations (een kar met rekken met 50 bokalen van een liter) worden uitgebaat langs de straat waar je de benzine per bokaal kan kopen, voornamelijk lichte motorfietsen maken daar gebruik van. Daarnaast veel eettenten, sommige ook op wielen, voor elke beurs, van staand eten tot zitten onder een luifel. De duurdere zaken mikken op westerse toeristen.

Daarna even zwemmen bij ons voor de deur, verfrissing is hier altijd welkom.

's avond eten we in ViaVia, een zaak waar Leuvense mensen aan de oorsprong van liggen maar die gerund wordt door Javanen, voornamelijk jonge vrouwen, uitzonderlijk professioneel. (naast eten kan je hier ook 'trips' boeken om de buurt te verkennen, een lokaal reisagentschap zeg maar)

15-08-2013 om 00:00 geschreven door Jonas, Joris, Saskia en Daan  

Iets ten noorden van Yogjakarta ligt Borobudur, een boedhistische tempel opgetrokken uit donkere zwart en grijze steen ergens rond de 7e/8e eeuw, gerestaureerd vorige eeuw en nu Unesco Werelderfgoed.

2 brommers gehuurd. Verontrustend te vernemen dat niemand in Indonesië een verzekering heeft! Het is een hels verkeer maar ongevallen zie je weinig (tot hiertoe eentje), iedereen is behendig en relatief voorzichtig. Hoe ze het onder elkaar regelen als er iets gebeurt ? Een rood licht is hier ook niet echt rood. 's ochtends vroeg worden we aangemoedigd door iemand langs ons om erdoor te rijden wat we dan ook deden, een mens moet zich aanpassen aan lokale gebruiken

Om 4 uur opgestaan om de zonsopgang te zien ter plaatse… helaas er hingen wat wolken. Het was echter aangenaam van temperatuur en relatief rustig zo vroeg op de ochtend. Prachtig mooi. Van over heel Java komt men naar Borobudur, bijgevolg worden we weer heel erg aangekeken en worden we regelmatig gevraagd om samen met hen op de foto te poseren. We zijn terug een curiosum. Waar kunnen we ons verstoppen?

Omdat we al om 6:00 aan de tempel toekwamen gesnord (toch goed anderhalf uur 'getufd'), waren we al klaar met het bezoek om 10:00. Nog even iets gedronken in een lokaal zaakje langs de uitgang en ondertussen iets zoeken om te doen voor de rest van de dag. We kwamen uit op een hostel waar men ook brommertoertjes organiseert langs lokale bezienswaardigheden.

Eric leidde ons met de brommers langs mooie binnenwegen en bergdorpen naar een tofoe-fabriekje en een pottenbakster waar we zelf een potje mochten draaien. Dit was natuurlijk niet nieuw voor ons aangezien mama dit doet in haar vrije tijd. Na de rondleiding heeft Eric ons halfweg naar huis (Yogjakarta) gereden langs kleinere wegen omdat we schrik hadden voor het vele verkeer op de grote wegen in die richting.

16-08-2013 om 00:00 geschreven door Jonas, Joris, Saskia en Daan  

Onze reisroute de komende week naar Bali moet nog wat uitgekiend en voorbereid worden, daarom trekken mama en papa met de brommer naar het centrale Tugu treinstation van Yogjakarta om tickets te reserveren voor de trein van maandag. Dit wordt een ervaring op zich.

Aan het eerste loket legt men uit dat er geen plaats meer is op de gevraagde trein. Omdat papa achterdochtig is vragen we het nog eens aan een ander loket en daar bevestigd men dat er toch plaats is en stuurt ons terug naar het eerste loket. Dan worden we naar de 'customer service' doorverwezen en die verwijzen ons uiteindelijk naar het 'reservation office'.

Dat blijkt het juiste adres – een nummertje trekken aan de ingang (gelukkig zijn er andere toeristen die daarop wijzen) en een half uur onze beurt afwachten om uiteindelijk de 4 tickets van een jonge bekwame dame in handen te krijgen, opgelucht. Ook dit is reizen in Indonesië.

Om 12h hebben we afgesproken met onze brommers bij 'Via Via', vlakbij ons hotel. We hebben bij hen een trip geboekt voor de namiddag: “Prambanan and hidden temples”. Een jongeman (afgestudeerd als English teacher) zal ons begeleiden en met 3 brommer tuffen we richting Jogonalan.

We zullen eerst 2 kleinere tempels bezoeken om dan in de latere namiddag Prambanan aan te doen met hopelijk niet teveel drukte. We rijden weer langs rustige kleine wegen, ook een stuk langs een rivier en steeds tussen rijstvelden en kleine dorpen. We zijn ondertussen al wat meer vertrouwd met de omgeving en gedrag in het verkeer. Alles loopt op wieltjes.

Candi betekent tempel en wordt 'shandi' uitgesproken. We bezoeken eerst Candi Plaosan en daarna Candi Lor Kabupaten Klaten(?). De gids vertelt ons een aantal Hindoe traditionele verhalen om de beeldhouwwerken toe te lichten Adam is een vriendelijke en onderhoudende gids die er net als alle Javanen in slaagt om zijn pull aan te houden bij 30 graden in de brandende zon en geen behoefte heeft aan het aangeboden flessenwater.

Candi Prambanan bezoeken we als laatste, nog steeds erg warm en ook erg mooi. Indrukwekkend wat ze hier in die tijd gebouwd hebben. Blijkbaar was er wat concurrentie tussen Hindoeistische en Boedhistische koninkrijken omstreeks 7e en 8e eeuw hetgeen mee tot deze bouwwerken heeft geleid.

's avonds eten we in Via Via, lekker met een glas bintang bier erbij.

17-08-2013 om 00:00 geschreven door Jonas, Joris, Saskia en Daan  

5:50 opgestaan in Yogjakarta, we zeggen onze guesthouse vaarwel, op naar de Bromo vulkaan. Een officiële taxi aan 1/3de van de prijs die we eerder betaalden voor dezelfde rit maar dit maal omgekeerd naar het Tugu station voor onze treinreis naar Surabaya.

In Surabaya een minibus naar het verblijf 'Kaliandra Segati' gelegen of de zuidflank van een berg ongeveer op 1200 m hoogte. Vreemde bedoening hier maar wel heel mooi. Bij onze aankomst wandelen we over het domein inclusief 'badhuis' en 'kasteel' van de lokale eigenaar die toch wat megalomane trekjes moet hebben. Veel personeel loopt hier rond, we bestellen 2 koffie's en 2 thee's in een hoger gelegen restaurant, dat was blijkbaar niet de gewoonte en de 3 lieden achter de toog besluiten een collega te bellen die met haar brommertje te hulp komt gesneld en onze bestelling opneemt. Lekkere thee en echte melk bij de koffie.

Ze doen hier aan allerlei therapieën (een bad met enzymen, joga achtige toestanden, ochtendgymnastiek), en aan team-building met wandelen (lopen?) over hete kolen inbegrepen. Voor de nieuwe managers zeg maar. Iedereen kan hier zijn geld kwijt. Weer erg vriendelijk personeel, een beetje formeel. Goede vrouwelijke koks bereiden lekker eten, traditioneel maar ook een lokale versie van een hamburger met frieten, driemaal rijst of noedels per dag is wat veel voor deze toeristen.

18-08-2013 om 00:00 geschreven door Jonas, Joris, Saskia en Daan