Onderweg naar LA rijden we langs Callico, een spookstadje waar vroeger een zilvermijn was. De gebouwtjes staan er nog (al dan niet hevig gerestaureerd), er zijn wat winkeltjes, ... Een leuke tussenstop maar niet iets waar je voor om zou rijden.
De laatste dag in LA belooft een zonnige dag te worden.
We trekken dan ook naar het Santa Monica strand. Kuieren langs de pier, kijken naar de kunstjes van een zeehond die zijn best doet de vangsten van de vissers te veroveren, ... Het is er een hele drukte, de dag voor Memorialday.
We komen er ook te weten dat hier de legendarische route 66 eindigt.
En we passeren muscle beach, waar jonge gasten hun best doen de voorbijgangers te imponeren op de toestellen die daar staan. Toch wel leuk om naar te kijken, die goudbruine gespierde lijven
En dan is onvermijdelijk het moment daar om de koffers terug te pakken, auto leegruimen (drie weken hebben hun sporen nagelaten), ticket voor de terugvlucht uithalen.
Ik blik terug op een geslaagde reis: fijn gezelschap, veel variatie, zon en sneeuw, bergen en strand, canyons en steden, ...
Een avontuur waar ik nog vaak aan ga terug denken.
Klatergoud, glitter, bling bling, luid, kleurrijk, Disney voor volwassenen, levendig, altijd on the move... Vegas dus.
Vegas verwelkomt ons met een heuse stortbui. Niet meteen wat we ervan verwacht hadden. de namiddag aan het zwembad doorbrengen zit er dus niet in. Het bezoek aan de Lionfarm is teleurstellend. Zielig ook voor de beesten vind ik.
De buurt verkennen dan maar. Alleen al voor ons hotel en het aansluitende hebben we enkele uren nodig. Alles in thema, overal gokmachines. Mensen die bijna mechanisch op knopjes duwen, alsof ze niet meer goed beseffen waar ze nu eigenlijk mee bezig zijn.
Nooit gedacht, maar ook ik maak dankbaar gebruik van de roltrappen en glijdende loopbruggen, de afstanden zijn hier de moeite.
Een dagje aan het zwembad is een leuke afwisseling tijdens deze reis. Helaas geeft mijn ereader net nu de geest. Oververhit 😒 Hotels bekijken is ook een dagbezigheid: the Venetian met gondels doorheen het hotel op een echt kanaal (het plafond alleen al is een kunstwerk), dolfijnenshow in the Mirage, ... We wandelen kilometers en kijken onze ogen uit. Het fototoestel flitst regelmatig. De Stip is levendig, je waant je afwisselend in New York of Parijs. De souvenirs zijn hetzelfde als overal: t-shirts, mokken, sleutelhangers,... Straatmuzikanten, Power Rangers, Elvis, ... Je komt ze er allemaal tegen.
Een gokje wagen, het zit niet in mijn bloed. Ik ben al enkele dollars armer eer ik überhaupt door heb hoe het spel werkt 😊 Ik vind het een beetje saai.
Vegas, dat zijn ook shows. We doen er twee: Ka van Cirque de soleil en Jef Dunham. De eerste is absoluut sprookjesachtig, de tweede hilarisch.
De laatste canyon in het rijtje. De zon schijnt, dat maakt deze canyon meteen veel interessanter dan de vorige. Meer afwisseling ook; een rivier, hier en daar een paar watervalletjes, ... Ook hier is het waterpeil behoorlijk gezakt. Dat valt ons overal waar we komen op. Ze kampen hier op enkele plaatsen dan ook al met water tekorten. Waar er eens grote rivieren stroomden blijft slechts een modderstroompje over. Aan de oevers kan je aflezen dat hier ooit veel meer water passeerde.
gisteren zagen we enkele chipmunks, vandaag steelt een hongerige eekhoorn de show. Je mag dit park niet in met de auto, of toch maar een klein stukje. Gelukkig bespaart de shuttlebus ons vele kilometers wandelen. Je zou ook dagen nodig hebben om dit alles te doorkruisen. Toch op mijn tempo 😊
Ik geniet van de zon op m'n gezicht, op een rots aan de rivier, alleen het geluid van stromend water. Ook al is er veel volk in het park, het is groot genoeg en voor even is dit plekje voor mij alleen.
mijn fortune cookie 's avonds vertelt: the only rose without thorns is friendship.
Koud, ondanks de zes lagen kleding. Er ligt nog sneeuw in het park, er valt zelfs nog lichtjes sneeuw. Niet echt uitnodigend om lange hikes te doen. Af en toe een korte, daar kan ik mezelf nog toe overhalen. Maar de vieuws zijn er weer, het doet me soms aan Capadocie in Turkije denken, maar dan in een rood kleurtje.
Na al die canyons beginnen al de rotsformaties een beetje op elkaar te lijken. Mooi, dat wel, en zulke uitzichten hebben we bij ons niet. Ik verlang stilletjes naar warmte en een goed boek.
Eens in het Cowboy Smook House, waar het eten goed is en de bediening vrolijk, warm ik weer een beetje op. Mijn e-reader biedt een grote variatie aan -al dan niet- goede boeken, de verwarming op de kamer staat aan... I'm happy again 😊
De lucht is grauw als we aan boord gaan voor een boottocht door Antilope Canyon. Gelukkig blijft de regen nog even uit, al maakt de wind het behoorlijk frisjes. Ik draag verschillende lagen over elkaar maar ben toch blij met de extra warmte van de slaapzakken aan boord. Onze kapitein is Navaho, zij woont hier haar hele leven en kent de Canyon op haar duimpje. Zij vertelt dat de ontwikkeling van haar volk op enkele generaties tijd erg snel gegaan is. De taal is een gesproken taal, er bestaat geen schrift van. Dat maakt het voor de jongere generatie moeilijk om hun native taal te leren.
Een korte wandeling door de woestijn naar Horse Shoe Bend. Ik klauter op de rotsen, zolang ik ver genoeg van de rand blijf is alles ok 😊 En het is de klim zeker waard. Wanneer we terug naar de auto wandelen begint het zacht te regenen.
Het volgende Vista point doen we dan ook op z'n Amerikaans, vanuit de auto.
Maar het klaart op, zodat we aan de oever van Lake Powell bij Lone Rock over het strand kunnen wandelen.
van daaruit is het nog een relatief korte rit naar Bryce waar we morgen nog een canyon gaan bezoeken. we logeren er in de Marianna Inn, waar de verwarming op de kamer zeker welkom is. Warm onder de dekens, Criminal Minds op tv. Goodnight x
Na een ontbijt bij Dennys en een korte tussenstop bij Wallmart om onze voorraad aan te vullen, gaan we op weg naar Page voor een bezoek aan Antilope canyon.
Abraham is onze gids in deze schoonheid. Zandsteen, regenwater en veel tijd maakten prachtige sculpturen in de rotsen. Fototoestellen blijven dan ook klikken om dit natuurwonder op de gevoelige plaat vast te leggen. Onze gids weet de perfecte plekjes voor de mooiste foto's, hij kent de canyon door en door. En blijkt zelf ook een niet onverdienstelijke fotograaf.
Na de trip trekken we hongerig naar Fiesta Mexicana. Mexicaans is een van onze favorieten, hoewel het gisteren redelijk pikant uitviel. Vanavond blussen we met Margaritha's 😛
wat kan ik nog toevoegen aan alle superlatieven die hier al over geschreven zijn?
de eerste blik op de Grand canyon is overweldigend, zo uitgestrekt, afwisselend, puur natuur. Een korte wandeling naar het visitorscentrum levert al tientallen foto's op. Hoewel je de impact ervan absoluut niet op foto kan vastleggen.
Na kort overleg besluiten we het Kaibab trail te volgen. Qua afstand zeker haalbaar, zo lijkt het toch. Beetje klimmen en dalen, moet lukken. Nog even een sanitaire stop voor we er aan beginnen. Als ik terug buiten stap loop ik bijna tegen een eland op. Ik denk eerst nog even dat het een opgezet beest is dat ik eerder gemist heb, maar tis een echte! Niet bang van de vele toeristen, aangetrokken door de waterkraantjes waaruit enkele mensen haar laten drinken. Quite an encounter. Eentje die kan tellen.
Canyon time. Voor mij is dat buiten mijn lichte hoogtevrees gerekend. Zolang de paadjes nog naar beneden gaan en langs elkaar doorlopen, gaat het nog. Maar dan kom ik aan een bocht in de weg die langs de afgrond loopt. Onoverkomelijk diep en een smal paadje. Geen goede combinatie voor mij. De rest van ons viertal wandelt verder de canyon in, ik ga wijselijk terug omhoog voor een wandeling langs de kloof, op veilige afstand van de rand.
Wanneer we terug verenigd zijn (de anderen iets vermoeider dan ik, na die hele klim), nemen we de shuttlebus terug naar het visitorscentrum. Een tussenstop bij een Vista point levert nog enkele mooie foto's op.
Hmm, 's morgens vroeg voor vertrek of 's avonds na een dagje reizen nog schrijven, levert niet meteen literaire hoogstandjes op, vrees ik 😊 maar wie weet, misschien kan ik uit deze blog ooit nog eens een deftig reisverhalen destilleren.
Vandaag staat Hooverdam op het menu, maar we maken eerst een tussenstop in RedRock canyon. Yep, eentje met roodgekleurde rotsen. De zon is weer hevig van de partij. 12 mile is een beetje veel om rond te wandelen, dus we rijden met de auto van Vista point naar vista point. Onderweg maken we een kleine wandeling door deze uitgestrekte schoonheid. Kleine lizards schieten voor onze voeten door tot onder de rotsen en boven in de lucht vliegt een adelaar.
Hooverdam.
De wind is op deze reis een constante metgezel. Met deze temperaturen is een verkoelend briesje zeker welkom, maar zo hard als de wind over de Hooversam blaast, heb ik nog niet mee gemaakt. Het is alsof hij zich wil bewijzen ten opzichte van dit door mensenhanden ontworpen obstakel dat hem in zijn natuurlijke doortocht verstoord.
Van sneeuw en ijs naar de intense hitte van Death Valley, op enkele uren tijd van winter naar volle bak zomer. Een beetje tot onze frustratie zien we dat de Thioga pas vandaag wel open is, al kan je niet voorspellen voor hoe lang dat zal zijn.
Elfde dag on the road en het blijft verrassend. Zelfs als we uren in de auto zitten, verveelt het voorbijglijdende landschap niet. alsof je doorheen verschillende prentkaarten rijdt. Uitgestrekte stukken natuur af en toe afgewisseld door enkele pittoreske dorpjes. En onvermijdelijk ook de obligate fastfoodketens.
we bereiken Death Valley, van -2 deze morgen naar 38 graden. Dit moet je zelf zien en beleven, moeilijk te omschrijven wat die eindeloze vlaktes, duine, bergen met je doen.
Lunchstop in Stove pipe Wells, een burger natuurlijk. De Golden Canyon vraagt om een wandelingetje er in, ondanks de oplopende temperaturen.
En dan naar het laagste punt in Amerika, Badwater. 85,5 meter onder zeeniveau. Het meer is opgedroogd zodat je over de zoutvlakte kan wandelen.
Op weg naar ons volgend motel passeren we nog Artists Pallet, veelkleurige bergen, gekleurd door de verschillende ertsen en mineralen.
De Thioga pas is nog steeds gesloten, Yosemithe zit er dus ook vandaag niet in. Maar hier is het ook prachtig. Er ligt sneeuw, dat vraagt om een sneeuwwandeling langs de verschillende meren hier. We komen maar enkele mensen tegen onderweg, het is hier stil.
Wandelen in de sneeuw met sloefkes die niet waterdicht zijn, dat is vragen om natte voeten. Gelukkig is de zon wel van de partij, dus als de rest beslist nog een stukje verder te gaan, parkeer ik me aan een meer op een rots in de zon. Heerlijk warm. Ik gooi m'n trui en jas uit, hang m'n sokken te drogen in de struiken en geniet van het spel van de kleine eekhoorntjes die je hier overal ziet opduiken.
in het meer zie je de weerspiegeling van de besneeuwde bergtoppen. Ik geniet!
