|
In Niemandsland waait de wind
IJzige ogen staren staalhard naar de overkant
Rotte voeten ploegen diepe littekens
in wat eens akker was, thuis was
En weer een laatste keer schrijft een soldaat
Zijn vrouw, zijn ongeboren kind, zijn wanhoop, weg
spoelt alle hoop
Wind vecht onpartijdig
Een sluipend groen dekt het vermoeide staren
De wind strijdt zijn eigen strijd en wint
Het is stil in Passendaele
Maar de wind waait verwijten
Altijd iemands vader, altijd iemands zoon
Nooit te vergeten
In de stilte dwalen zij die niet willen vergeten
Tussen de eindeloze rijen wit aan wit
De zon streelt haar laatste glans
over de dood, nog een laatste keer
Raakt mijn hand de stille graven
Raakt mijn hart het stille vragen
Grauwe nagels klauwen in de draad
Niets tussen hem en zijn vrouw
Tenzij andermans haat
Als alle hoop donker wordt en
Van ontbering half te mogen sterven
Maar net niet
Om toch leeg te bloeden in
Het krijsen van je vrouw
De doffe ogen van je kind
En het is daar dat je vindt
Hoe een mens een mens haat
Grauwe nagels klauwen in de draad
Ik bijt mij vast in de aarde
Zoek kracht waar enkel modder ligt
Mijn vaders akker, versneden en vertrapt
Mijn geboortegrond
Verkracht
Speelplein van
Dood en miserie
Desolaatheid en leegheid van leven
Ik kan het niets voelen
Het sluipt in de graven
Van wat nu nog heet
Thuis
Het staren uit de ogen
Door het verste eind
De angst kruipt langs
Dichte aders als vaders zicht verdwijnt
Op verste verten
Paniek in je vecht
Klampt en hoop
Verdampt
Als adem in een barre winter
Want ginder, ten strijde
Loopt wie nooit had
Mogen gaan
Naar wat nooit had
Mogen zijn
Hem rest pijn
En lengten van tijden
Een hand in de aarde
Het zoeken van zo weinig meer
Want wat blijft na het gaan der seizoenen
De papaver en dan de maden
Hier viel meer dan enkel de zaden
En hoe nu verder raken
En waar naar toe
Het verdriet wordt moe
Te wegen op de lege plek
Aan tafel
Koortsig te knagen
Aan de ziel
De reisgezel die niet
beviel
Een oude traan rolt gekerfd
Langs welgekende wegen
Uit het leven te zijn vergeten
Enkel het stille beven
Is gebleven
En kwade dromen
Ik kom vaak ongelegen
Het wit van zijn ogen zeilt
En wikkelt zich in zee
Ik hijs zijn laatste adem
Een witte vlag
Hier mag
Maar ik moet
Op kousenvoet
Droomt hij in
Mijn slaap
Ik ontwaak in wat ik zie
Ik keer
Wil kijken naar wat was
Maar ik voel niet meer
Dan de gloed van zee
Ik ben te weinig
Te leeg
herinnering
Een fout vertrouwen
Een gezicht in golven
Het wrede wachten
Weet geen tijd
Tenzij altijd
10-10-2007 om 00:00
geschreven door bart pilate 
|
