Zo, het zit erop. De voorbije maanden zijn eigenlijk rapper voorbij gegaan dan gedacht en met spijt in het hart vertrek ik hier - ook al wil het andere deel van mijn hart dan weer zo rap mogelijk thuis zijn...
Mijn laatste dagen zijn echt overvol - maar dan ook met enorme voldoening - geraakt. Dinsdag moesten de Vaticaanse musea eraan geloven. Wat een weelde zeg, honderden beelden, schilderijen, tapijten, muurschilderingen... gewoon een deel van de geschiedenis van de mens onder één dak. 't Was dan ook de moeite, die 4 uur die ik samen met Margot in de musea doorbracht. Het leukst van al vond ik die bekende werken - zoals de Schepping van Adam of de School van Athene - in 'levenden lijve' mogen zien. Weg prentjes in mijn hoofd, welkom machtige muurschilderingen! Om dinsdag mooi af te sluiten, zijn we met onze 'Romegroep' nog één keer samen gaan eten, om toch deftig afscheid te nemen van de Eeuwige Stad. Woensdag 13 februari. De zon schijnt, het is 15°C, geen wolkje aan de lucht: een heerlijke lentedag. Margot en ik zijn van plan om de thermen van Caracalla te bezoeken. En eens we binnen zijn op het domein komt die glorietijd van de Romeinen meteen naar boven. Hoge muren, prachtige mozaïeken en 'nen schonen hof' - en daarbij dan ook nog eens de warme zon - zorgen dat we er een uurtje plezier hebben om rond te slenteren. Daarna nemen we de bus richting het Vittoriano, waar we een interessante tentoonstelling over de Italiaanse migratie bezoeken. De zwart-wit beelden van geïnterviewde mensen en ook zwart-wit foto's geven een mooi beeld, maar ook de paspoorten, migratiebrieven en affiches om naar 'het beloofde land' (de VS, maar ook België) te trekken, zijn een lust voor het oog. Na de tentoonstelling brengen we nog een bezoek aan Palazzo Venezia, de oude Veneziaanse ambassade - uit de tijd dat Italië nog uit Stadstaten bestond. Het gebouw werd in de jaren 1920-1945 gebruikt als hoofdkantoor voor de Fascisten van Mussolini. De kunst die er te zien is, betreft religieuze kunst uit de middeleeuwen, maar ook werken uit de renaissance.
De laatste échte dag - vandaag - heb ik mijn valiezen moeten maken, aangezien ik morgen al om 3u op moet om met de taxi naar Fiumicino (de luchthaven) te gaan. Daarna ben ik mijn gitaar naar Freja gaan brengen - nog eens verloren gelopen, maar dat doet er niet toe, aangezien ik de hele tijd van de zon kon genieten. Deze namiddag ben ik dan met Margot naar Palazzo Massimo getrokken, waar we heel wat 1e eeuwse Romeinse kunst zagen - één van de weinige complete kopieën van de Discuswerper van Myron - en ook heel wat mozaïeken vonden. Daarna zijn we nog naar de thermen van Diocletianus geweest, waar we nog meer - net iets te veel naar mijn goesting - Romeinse kunst konden bewonderen. Uiteindelijk eindigt onze trip met die laatste Metrotocht en komt het gevoel van 'miljaar, 't is gedaan' naar boven. Vanavond eindig ik heel mijn Erasmuservaring zoals ik ze begonnen ben: met pizza.
Hopelijk vonden julllie mijn blog even boeiend, zoals ik mijn ervaring - in goeie en slechte tijden - beleefde...
Sinds gisteren zijn mijn examens voorbij, eindelijk. Maar ik wil jullie zeker mijn avonturen daarover niet onthouden, dus hier komt ie dan!
Woensdag 6 februari. 09u30 kom ik aan op school, want volgens het examenrooster start de prof om 10u00 met de mondelinge examens. Freja en Louise hebben ook examen, dus we begeven ons naar het lokaal en zien - tot onze grote vreugde natuurlijk - dat de prof er ook al is: zou het dan toch kunnen dat we niet lang op school zullen moeten blijven? Verkeerd gedacht natuurlijk. Nadat de prof om 10u30 de namen van 'ingeschreven studenten' afroept - een dertigtal - roept hij nummer 1 naar voor. Terwijl de andere studenten net achter haar gespannen lusiteren hoe ze haar examen aflegt, timen wij hoe lang een examen zo ongeveer duurt: 20 minuten. Oké dat valt nog mee, alleen zijn Louise en ik nummer 24 en 25, dus 't zou een lange dag worden. Nadat we 's middags wat gaan eten zijn en terugkomen, krijgen we van de prof te horen dat hij - nummer 8 was net klaar - maar tot student 18 meer zou doen: hij was 't al beu! Louise en ik naar voren (Freja had al haar examen afgelegd) om te zeggen dat we niet konden terugkomen de dag erna - we moesten studeren voor het examen van vrijdag - maar hij zei ons dat het ons probleem was. Omdat we niemand vonden die met ons wilde wisselen, zijn we dan maar gewoon blijven wachten in de hoop dat hij ons er toch nog bij zou nemen. Rond 15u gebeurde dan het ondenkbare: een tweede prof kwam binnen, plaatste zich aan dezelfde tafel als prof. Parlato en begon ook mondelinge examens af te nemen over haar vak! Ongelooflijk, maar waar. Intussen bleef ons geduld op de proef gesteld worden. 9u15min nadat we op school toegekomen waren, mocht ik naar voor - enkel Louise zat nog in de klasruimte - om mijn examen af te leggen. Geheel tegen mijn verwachting kreeg ik een 30/30, omdat ik wist waarover ik babbelde en omdat mijn Italiaans goed was - in Gent zou dat nog geen reden zijn om mij een 10/20 te geven!
Vrijdag 8 februari. Examen 'Teoria della traduzione', schriftelijk in het Engels. We kregen een plaats aan een computer toegewezen en mochten daarop ons examen afleggen. 8 vragen, 3 moesten we er oplossen. Wel handig dat systeem, dan kan je kiezen waarover je schrijft - meestal datgene waar je het meest over weet - en moet je je geen zorgen maken als je een vraag helemaal niet weet. Omdat prof. Anita Weston geen echte computerkennis bezit - ze kan bijna niets met een computer - was het ook niet verwonderlijk dat het internet nog aanlag. Die Italianen hebben daar meteen van geprofiteerd, vooral omdat 'ons Anita' meer op de gang ging staan om met collega's te praten, dan toezicht te houden in het examenlokaal. Maar brave Belgen als we zijn, hebben wij daar geen misbruik van gemaakt. Ik vraag me af hoe het komt dat die Italianen niet allemaal met 30/30 slagen, als ze toch zo gemakkelijk op internet geraken, met hun gsm bezig mogen zijn tijdens het examen of soms zelfs gewoon met elkaar praten...
Maandag 11 februari. De laatste examendag! Opnieuw een systeem als dat voor Teoria della traduzione: nu krijgen we 3 vragen met daarin elk 3 onderdelen, waar we over slechts één per vraag een paragraaf moeten schrijfen in het Engels. Uiteindelijk vind ik dit nog het moeilijkste examen, voornamelijk omdat de onderwerpen niet de lichtste zijn. We zullen zien hoe het afloopt, maar prof. Vizzaccaro zal wel rekening houden met ons. Hij was tenslotte ook de enige docent die in oktober blij was om erasmusstudenten in zijn lessen te hebben...
Nu, zoals altijd moet er ook tijd zijn voor pauze. Op 3 februari beslissen Margot, Freja en mezelf om naar de Galleria Nazionale d'Arte Moderna te gaan - ook wel het GNAM. Het blijkt een museum te zijn met zeer abstracte kunstvormen, soms te belachelijk om kunst te noemen en het blijkt mij niet zo te liggen. Er zijn wel degelijk mooie werken te vinden, maar die kon ik op één hand tellen. Nu, je moet openstaan voor alles, en zo heb ik ineens ook eens in het echt werken gezien van Pollock, de Chirico, Marcel Duchamp - die van de omgekeerde pispot, Warhol, Van Gogh... Na ons museumbezoek wandelen we ook nog door Villa Borghese, waar de lente al in de lucht hangt. Uiteindelijk passeren we nog aan Piazza del Popolo waar net een enorme show bezig is voor Carnevale, dat hier 12 dagen lang gevierd wordt. Omdat we volop in de examens zitten, hebben we op 9 februari besloten om gewoon 's avonds samen wat te gaan eten. We kozen voor la Botte, een cosy restaurant dichtbij Piazza Barberini. Als aperitief aten we bruschetta e pomodoro ed aglio, als hoofdgerecht heerlijke lasagne, mmm!
Ed allora, sono finiti gli esami! Sono pronto per vivere un po' la vita romana e venerdì prossimo parto per Belgio! :) Arrivederci! :)
Tegen de normale gang van zaken in valt 'den blok' dit jaar wel erg lang uit. Al van in de 2e week van de kerstvakantie ben ik bezig met studeren en ben ik me aan het voorbereiden op de examens, Italian style. Het leven speelt zich af in mijn kamer aan m'n bureau - hunk, buitenwereld? - en van Rome zie ik niet zoveel meer...
Of toch enkel op mijn vrije dag waarop ik een (culturele) activiteit plan.Wat heb ik al bezocht de laatste weken: de catacomben van Sint Callistus, de Mercati Traiani - zie vorige blog - en vorige week dan maar eens de Musei Capitolini... Die zijn echt wel de moeite waard hoor! Bovenaan de Capitolijn - een der 7 heuvels waarop Rome gesticht werd - vind je de 2 gebouwen, die via een onderaardse gang verbonden zijn, rond een mooi plein waarop in het midden het beeld van Keizer Marcus Aurelius te paard staat te pronken. Aan de zijkant van het plein staat trouwens nog iets wonderbaarlijks: het beeld van onze twee kleine schattige wolvenwelpen, ook wel Romulus en Remus die zich te goed doen aan wat 'moedermelk'. Binnen in het museum is het moeilijk om zo snel alles op te nemen: je hebt er werkelijk ogen tekort. Het museum gaat voornamelijk over - hoe kan het ook anders - Romeinse kunst, dus marmeren beelden, grafplaten met inscripties, amforen, platen met daarop beschrijvingen van spelletjes... Echt prachtig allemaal. In het tweede deel van het museum - dus na de onderaardse gang door te wandelen - staan meer borstbeelden en marmeren beelden die dateren uit de Renaissance. Er is ook een sectie voor schilderijen, maar die vond ik eigenlijk net iets minder geslaagd, maar dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat ik net naar hartenlust heb kunnen genieten van die Romeinse sfeer. Vier uur na het aanschuiven aan de kassa kom ik buiten met een verzadigd - en natuurlijk ook volop ontspannen - gevoel. Missie geslaagd.
Na die dikke 5 weken studeren was het gisteren dan eindelijk zover: mijn eerste examen stond voor de boeg. Na een slapeloze nacht moest ik op tijd opstaan, ik wilde immers niet riskeren te laat te komen door bijvoorbeeld geen metro- of busaansluiting te hebben. Ik kwam perfect een halfuurtje voor het startuur aan en moest nog even langsgaan bij de Erasmusdienst: in Italië moet je per examen een officieel blad aan de prof geven waarop hij/zij bevestigt dat je de lessen gevolgd hebt en waarop ook je punten voor je examen komen te staan. 10u.00, geen prof te zien... Zoals verwacht komen die proffen dus ook niet op tijd op een examendag. Een half uur te laat komt de prof binnen en vraagt dat iedereen naar buiten gaat om in de gang te wachten. Ze nemen die 'appello' dus letterlijk en roepen iedereen één voor één af, waarop je je paspoort moet tonen - er mag zeker geen dubbelganger je examen komen afleggen! - en je een plaats toewijzen in het lokaal. Vreemd, maar ik doe maar wat de anderen doen, stel dat ik het examen niet zou mogen maken! Na een goeie 2 uur dien ik mijn examenkopie in, met een redelijk goed gevoel en daarna kan ik eindelijk uitblazen. De eerste stress is weg, ik ben vertrokken voor die eindsprint en kan al beginnen uitkijken naar 15 februari...
Op 6 januari moest ik terug naar Rome. Na de meest fantastische Kerstvakantie ooit werd dit een zware opdracht - of toch zeker tot het vliegtuig van de grond ging en ik weer op weg was. Gelukkig was er nog Freja die mijn gedachten wat kon helpen verzetten, we zaten toevallig op de zelfde terugvlucht! 's Avonds kwam ik doodmoe terug op mijn kamer, maar het was als een soort 'thuiskomen' alleen wist ik dat het niet echt m'n thuis is - rare gedachtegangen, jaja.
Na twee weken terug hier te zijn, ben ik alweer gewoon aan het grote stadsleven. De sleur, het harde bed, het voor mijzelf zorgen - inkopen doen, koken, kleren wassen... - en het gemis is er weer allemaal. Maar deze keer komt er nog iets bij: studeren. Omdat de examens hier pas in februari zijn, komt de blok net na de Kerstvakantie en kan ik hier meteen beginnen leren. Jammer genoeg regent en onweert het hier al twee weken aan een stuk door en krijg ik bijna geen kans om eens een toertje buiten te gaan wandelen om m'n brein wat frisse lucht te gunnen - dan maar gitaar spelen, een mail schrijven of een artikel van een online gazet lezen...
Het Italiaanse examensysteem verschilt heel wat van ons Belgische - zogezegd vervloekte - mechanisme. In Italië krijgt een student de kans om zich in te schrijven voor verschillende appelli per examen. Dat houdt dus in dat je in de eerste-zit 2 keer een examen kan afleggen voor eenzelfde vak. Stel dat je er de eerste keer niet door bent, of je bent niet tevreden met je behaalde score, kan je het dus nog eens overdoen. Als je daarna nog steeds niet geslaagd bent, verschuiven je kansen naar de tweede-zittijd. Daar geldt net hetzelfde systeem. En stel dat je - hoogstwaarschijnlijk door heel wat ongeluk - nog steeds niet slaagt: niet getreurd! Er is hier nog een derde-zittijd - wat dus een totaal maakt van 6 keer voor een examen proberen slagen zonder ook maar één keer opnieuw inschrijvingsgeld ofzo te moeten betalen, tenzij je nog niet slaagt en je het vak in het volgende academiejaar moet herdoen. Voor de Erasmusstudenten maken ze een uitzondering: we mogen slechts één datum/appello uitkiezen om ons examen af te leggen; zoals ik van plan was, heb ik al m'n appelli aangevraagd in het begin van februari... De eerste, de zesde, de achtste en de elfde februari zijn 'mijn' belangrijke dagen, waarop ik - met toch een grote portie geluk - zal proberen slagen. Onderschat het niet: ik volg hier jaarvakken en krijg dus ook een examen over de twee semesters leerstof!
Naast studeren heb ik ook al 2 ontspanningsdagen ingelast: de eerste dag ging ik samen met Margot, Louise en Freja op bezoek bij de Catacombe di San Callisto, een enorme ondergrondse begraafplaats net buiten de Muur van Aurelianus (de buitenste stadsmuur van het oude Rome) waar meer dan 500.000 Christenen begraven liggen. Met een toffe salesianer pater als gids, wordt het een fascinerende tocht onder de grond. Er liggen niet alleen 'gewone' Christenen, maar ook 9 pausen werden er begraven. De catacomben behoren tot de 3 belangrijkste van heel de wereld en de omvang ervan doet me dit heel gemakkelijk geloven... Mijn andere ontspanning bestond erin samen met Louise en Margot een bezoek te brengen aan de Mercati Traiani, ook wel de keizerlijke markten. Naast de gebruikelijke ruïnes - ze stellen de markt van Caesar, Augustus, Nerva en Trajanus voor - krijgen we ook veel mooie sculpturen te zien, met daarop afbeeldingen van cupido's, oorlogen, pegasi (gevleugelde paarden - remember Hercules?) en andere wonderlijke dingen. En alweer mag ik mijn lijst van interessante, mooie en fascinerende bezoeken met een museum verlengen.
Binnen een maand is mijn Erasmusavontuur afgelopen, en hoewel ik vaak geklaagd heb over mijn verblijf hier, begin ik het toch ook in te zien dat ik hier graag ben. Maar er gaat nog steeds niets boven België, laten we wel wezen!
Eindelijk is het einde in zicht! Bijna is de kerstvakantie daar, maar eerst nog een goeie week genieten van Rome...
Ik bezocht samen met Freja en Margot het Parco Appia Antica, een groot natuurgebied langs de oude Romeinse hoofdstraat, de Via Appia. Eerst genoten we van de natuur, de frisse lucht en het weg zijn van dat helse stadskabaal. Na een toffe wandeling beslisten we om naar de Catacombe di San Calisto te gaan, maar dat bleek een beetje een 'slechte' keuze - de Via Appia is nu immers een drukke rijweg zonder voetpad, waar we dus ons leven waagden om naar de catacomben te wandelen... Daar aangekomen keken we wat rond, besloten om ooit nog eens terug te komen - we hadden geen zin om op te moeten letten in een gidstoer - en gingen via een aangenamer pad terug op weg naar de Chiesa 'Domine, Quo Vadis?' een mooi kerkje langs die Via Appia. Daarna wandelden we nog een heel eind, tot aan de Porta San Sebastiano en nog verder door tot bijna aan San Giovanni in Laterano, dat we via de bus bereikten en ook nog bezochten. Een prachtige basiliek en dus een waardige afsluiter van een toffe daguitstap!
Om ons eerste deel van Erasmus @ Rome goed af te sluiten, besloten we om 's avonds nog eens goed te gaan eten en zo gezegd, zo gedaan! Louise en Freja wisten een goed adresje - Cantina e cucina - waar ik een heerlijke pizza margherita at en nog genoeg plaats over had voor een stuk warme appeltaart met vanille-ijs, mmmmm!
Vandaag - morgen naar huis! HOERA - heb ik nog het Keats-Shelley museum bezocht aan de Spaanse trappen. Een klein maar heel mooi gebouw, waarin zowel Keats als Shelley - 2 bekende Britse dichters - geleefd hebben en er hun stempel hebben nagelaten. De kamers staan vol boeken, enkel de slaapkamer blijft ervan gespaard, en dit zorgt voor die leuke sfeer die er hangt. Je kan er vrijelijk in de boeken van grote Britse dichters lezen of gewoon wat zitten en genieten van de omgeving.
Ziezo, de eerste helft van mijn erasmustijd zit erop, eindelijk mag ik naar huis! Ik kan niet wachten tot ik weer van mijn eigen leven kan genieten, al is het maar voor 14 dagen... :)
Halfweg december, en ook al is het aftellen al een eindje bezig, toch amuseer ik me nu meer...
In Italië biedt zowat elke bar/restaurant een aperitivo aan. Maar wat houdt dat eigenlijk in? Je gaat op zoek naar een leuk plekje (gaande van typische Italiaanse bars, tot de moderne lounge bars) waar je wel een avond zou willen doorbrengen en gaat er binnen. Je bestelt je een - in mijn geval non-alcoholische - cocktail of een ander lekker drankje en betaalt daar meestal zo'n 8 à 10 euro voor. En nu volgt het beste deel: free food. Want hier in Italië is het de gewoonte om je voor het avondeten eigenlijk al vol te proppen met vanalles en nog wat; er staan meestal een aantal gerechten klaar in buffetvorm, waar je naar hartenlust mag van eten en proeven. Meestal staan er enkele pastagerechten, rijst- en couscousstuff, Romeinse supplì - rijst/mozarellakroketten, hemels lekker - en koude groenten... en ook zoetigheden zoals verse ananas, tiramisu, slagroom - hunk?! - enz. Het leuke eraan is dat we - net zoals heel veel Italianen - gewoon de aperitivo als avondmaal zien, want als je toch mag teruggaan, kan je zo wel je buikje rond eten he ;) Echt fantastisch dit concept!
Kerstmis wordt lang voor 25 december voorbereid. Bij ons is het meestal de gewoonte om pas na Sinterklaas aan Kerst te beginnen denken, maar aangezien ze in Italië iets als Sint-Nicolaas en Zwarte Piet niet kennen - waarom, zeg mij waarom?! - beginnen ze al eind november met de voorbereidingen. Ineens zie je in het straatbeeld al kerstverlichting verschijnen, spelen ze 'All I want for Christmas' plat in de supermarkt en staat diezelfde supermarkt vol met de typische pandori (gouden brood, eigenlijk gewoon cake) en adventskalenders (zo een waar je elke dag een raampje mag opendoen en een chocolaatje krijgt). Op de grote pleinen verschijnen kerstbomen, gaande van een enorme groene kegel (Piazza di Spagna), tot een kerstboom gemaakt uit handtassen (als reclamestunt voor een bekende sjakossenwinkel). En eigenlijk vind ik het wel fijn, al die kerstsfeer! Door de plotselinge koudegolf - oké in België is het nog kouder, maar als je van 15°C komt, is 5°C wel koud, vooral als er een snijdende wind bij hoort - voelt het zelfs nog beter aan... Bovendien komt er nog meer bij te kijken: bij Castel Sant'Angelo staat een ijspiste en op Piazza San Pietro staat een 24m hoge kerstboom te pronken - deze wordt ieder jaar door een ander land aan de Heilige Stoel geschonken - net als een kerststal. Op Piazza Navona staat een kerstmarkt - lees kerstmarkt met ironie. Deze markt is helemaal niet wat je zou verwachten. Geen gezellige drukte, geen kraampjes met glühwein en warme chocolademelk, geen kraampjes met dikke wintertruien en mutsen en wanten. Wat vind je er wel: kramen vol snoepgoed, speelgoed en kermiskramen. Een enorme domper na al die kersttaferelen in de straat, maar als je er bij nadenkt, is het doodnormaal dat er speelgoedkramen tussen zitten. De Italianen zijn immers druk bezig met cadeaus te verzamelen - neen, niet voor Kerstmis of Nieuwjaar! - voor de komst van de Befana op 6 januari.
De Befana - de Goede Fee - is de Italiaanse (en vrouwelijke) versie van Sinterklaas. Ze brengt de flinke kinderen speelgoed en snoep, de stoute kinderen geeft ze steenkool. En net zoals wij onze schoen klaar zetten met een wortel, een pintje en een brief/tekening, zetten de Italiaanse kindjes een fles wijn met een glas klaar, zodat onze allerliefste Goede Fee - die vroeger een boze kerstheks was - zich goed van alcohol kan voorzien om de koude nacht door te komen.
Intussen heb ik ook nog weer wat cultuur opgesnoven - amai, eerst al die kerstlucht, nu dit: ik zal nog high worden! Samen met Louise en Margot heb ik de Quirinale (een van de 7 heuvels van Rome) bezocht. Op de Quirinale staat het presidentiële paleis, waarvoor elke dag een parade gehouden wordt, waarbij een vijftigtal soldaten en nog een vijftigtal carabinieri (de Rijkswacht) aan deelnemen en volle borst het volkslied - Fratelli d'Italia - komen zingen, speciaal voor het aflossen van de wacht... De moeite om eigenlijk toevallig mee te maken, want we waren naar de Quirinale gekomen om Palazzo Aurora Pallavicini - klein, maar fijn - te bezoeken. Op een andere dag heb ik dan Galleria Doria Pamphilj bezocht, een ware kunstschat, want er hingen meer dan 300 schilderijen in het gebouw. Op de naamplaatjes van de werken zag ik namen als Pieter en Jan Brueghel, Pieter-Paul Rubens, Claude Lorrain, Caravaggio... Fantastisch, net zoals de omkadering, want de werken hingen in mooie kamers (een balzaal, vol bladgoud en een prachtige houten vloer, een spiegelzaal enz.).
Laten we hopen dat ik nu nog een leuke anderhalve week mag beleven, om daarna 2 weken weer te kunnen genieten van mijn eigen, normale, Belgische leventje... Haaaa, home sweet home!
Buon Natale, Buon Capodanno a tutti voi! Alla prossima :)
Maand twee zit er bijna op. Ik begin heel kritisch tegenover Erasmus te staan, maar dat is waarschijnlijk omdat ik het hier niet zo naar mijn zin heb. De momenten waarop ik me amuseer, worden te gemakkelijk overrompeld door de mindere dagen... Was ik maar meer een persoon die graag uitgaat en geen probleem zou maken van die nachtelijke uitstapjes, maar zo ben ik dus niet. Jammer genoeg, want Erasmus voor zo'n type mensen moet echt een oneindig leuk avontuur zijn.
Wil ik nu natuurlijk niet zeggen dat ik me hier nooit amuseer: ik heb de voorbije weken nog mooie musea bezocht - zoals dat in de Chiesa Santa Maria della Concezione - en leuke uren beleefd met mijn Belgische medestudenten hier in Rome... Het museum in de eerder genoemde kerk ging over de Capucijnermonniken die er al eeuwen hun onderdak hadden. Befaamd is vooral hun crypte, niet voor het feit dat er meer dan honderden mannen begraven liggen, maar meer voor hun 'versiering' die ze er in aanbrachten doorheen de jaren. Een zeer raar schouwspel als je er in staat: mozaïeken met menselijke botten. Schedels die een piramide vormen, schouderbladen en bekkens die bloemen
vormen op de muren, ribben en andere botjes gevormd tot lampen die boven
je hoofd hangen in de gangen van de crypte... 't Is eens iets anders dan al die (mooiere) oud-Romeinse kunst die je in de stad vindt, maar laten we eerlijk zijn, ik was blij dat ik uit de crypte kon weggaan. Verder hebben we ook eens tijd gemaakt om het Vaticaan wat beter te leren kennen. De Sint-Pietersbasiliek is een fantastisch bouwwerk, zowel vanbinnen als vanbuiten! De vele mozaïeken die van ver op schilderijen lijken, de Pietà van Michelangelo, het prachtige altaar... Er zijn veel mooie kerken/basilieken/kathedralen die ik al gezien heb, van heel kleine tot heel grote bouwwerken, maar je merkt toch dat dit de hoofdzetel is van de Kerk. Als kers op de taart (of koepel op de Basiliek) bezochten de koepel helemaal bovenaan de Basiliek. Na 551 treden - neen ik neem de lift niet, ik ben sportief! - en al heel wat 'oohs' en 'aahs' als we op tussenstukken wat van Rome kunnen zien, komen we bovenaan. Wat een uitzicht! 360° view over Rome, met de zon op het gezicht. Een moment om nooit te vergeten! Na een klein uur - je kan je ogen niet sneller over het uitzicht laten gaan - gaan we terug naar beneden en beëindigen de dag met een - what else - ijsje... Enkele dagen later beslissen Freja, Margot en ikzelf om met een Erasmusgroep (en bijhorende gids) de Vaticaanse tuinen te bezoeken. We bezoeken eerst nog een Duits kerkhof aan de zijkant van de Sint-Pietersbasiliek, zien de administratieve gebouwen binnen Vaticaanstad, de supermercato vaticano, de polizia vaticana etc... Daarna wandelen we door de rozentuinen, parkjes, grasvelden in de tuinen. We zien ook de landplaats voor de pauselijke helikopter, het oude treinstation - dat mede door de helikopter - in onbruik is geraakt, de nagemaakte Grot van Lourdes, waar het originele altaar uit Lourdes staat. Drie uur vol rust - want van het Romeinse verkeer en leven merk je er nagenoeg niets - om dan terug te keren en de dag te vervolledigen door een cake te maken, mmm. Ik lijk steeds meer een Romeinse Jeroen Meus te worden - aldus mijn ma - maar misschien heeft ze gelijk. Naast de cake bakken, hebben we ook al een pannenkoekennamiddag gehouden en hebben we ook al een echte Belgische ovenschotel gemaakt en een bijpassend Italiaans dessert (tiramisu). Ik hou nog het meest van die 'echte' momenten, waarbij je niet moet opletten wat een gids zegt, of moet uitkijken dat je zeker dat ene kunstwerk gezien hebt, maar gewoon op je gemak samen in de keuken wat kunt bijpraten, terwijl je samen kookt - en dan natuurlijk ook van de maaltijd zelf kunt genieten.
De dagelijkse taken gaan intussen ook door: stofzuigen en afstoffen, koken, kleren wassen én naar de kapper gaan! Barbiere Michele - een vijftiger die vrolijk doorratelt over alles en nog wat - heeft mijn haar geknipt. Nadat hij eerst - ook al wilde ik dit niet - mijn haar tot vier keer toe gewassen had, begon hij mijn haar te knippen en mij uit te vragen. Over wie ik was, waarom ik in Rome was enzovoort. 't Was wel leuk, maar toch had ik constant dat gevoel van 'Zal mijn haar wel mooi geknipt worden?'. Uiteindelijk blijkt Michele een goeie kapper te zijn, want mijn haar is geknipt zoals ik het wil... Het schoolleven gaat inmiddels ook voort: de ene les is al interessanter of de andere, maar we geraken er wel. Inmiddels ben ik ook al druk aan het studeren - een manier om mijn tijd hier wat te verdrijven - en werken mijn fluorstiften weer 24/7...
Soit, dit blogbericht loopt ten einde. Ik weet dat Erasmus voor veel mensen een echt aangenaam iets lijkt, maar geef mij toch maar wat ik mijn huiselijke thuis noem. Niet meer, niet minder. Tot de volgende!
Mijn eerste maand Eramus zit erop: het was een maand vol nieuwigheden, spanning, stress, amusement en verandering.
Vorige week kwam er een moment waarnaar ik al uitkeek van toen ik hier arriveerde: mijn Nausikaä kwam samen met mijn ouders voor een week naar Rome! Samen met haar heb ik de toeristische attracties nog eens gedaan, maar nu was het natuurlijk veel romantischer en leuker om ze nog eens over te doen. We zijn naar de Trevifontein, Piazza Navona, het pantheon, het colosseum, het forum romanum, het Sint-Pietersplein, Castel Sant'Angelo geweest en 't was toch de moeite om het (nog eens) te zien. Het Hard Rock Café hebben we ook bezocht, maar bleek kleiner dan wat we verwacht hadden; als aandenken kocht Nausikaä een t-shirt! We zijn ook samen met mijn ouders naar Ostia Antica en de kust gegaan en hebben ook samen het kerkhof aan Piramide bezocht waar enkele (protestantse) beroemdheden begraven liggen zoals de dichter John Keates. Naast de toeristische aandachtspunten, moesten we natuurlijk ook eens de winkelstraten bezoeken: de bekende Via del Corso en Via del Babuino moesten eraan geloven. Nuja, dat was ook wel leuk om te doen, vooral omdat de regen hier toch met bakken uit de lucht viel die dag... Natuurlijk hoort bij Rome bezoeken ook uiteten en genieten van Italiaans eten: we hebben fantastisch lekkere lasagne in La Botte gegeten, goeie crèmes gegeten al wandelend, zelf pannenkoeken gemaakt (minder Italiaans, toch lekker!), orecchiette ai broccoli etc.
Om mijn leed van vrijdagmorgen te verzachten - ja, 't was helemaal niet leuk om mijn liefje en mijn ouders weer te zien vertrekken! - ben ik vrijdag samen met Louise en Freja richting Tivoli getrokken. Tivoli is een stadje dat al van in de tijd van de Etrusken bewoond werd en bekend stond voor zijn aangename klimaat, waarschijnlijk omdat het in de Sabijnse bergen ligt. We hebben er het 16e-eeuwse paleis Villa d'Este bezocht, een paleis bekend voor zijn tuinen en fonteinen. Eerst binnen in het paleis genieten van de Renaissancekunst, daarna naar buiten om veel fonteinen en beelden te zien. We hadden zelfs geluk: de zon was de hele dag van de partij met tot gevolg dat we tevreden op onze dag konden terugblikken!
Gisteren was dan weer de tijd gekomen voor de werktaakjes: kleren wassen, boodschappen doen, kamer stofzuigen en afstoffen, maar dit alles op het gemak. 's Namiddags heb ik dan - eindelijk! - eens werk gemaakt van een plan dat ik al had van toen ik aankwam: een gitaar kopen om me hier wat bezig te kunnen houden. Samen met Freja ben ik op zoek gegaan naar een betaalbaar exemplaar en dat heb ik redelijk rap gevonden, hoera! Daarna ben ik nog met Freja en Louise naar een expositie gegaan 'Il genio di Leonardo Da Vinci Museo', een museum waar ze machines op basis van de tekeningen van den Leo uitgewerkt hebben en uitstallen. De zaal staat vol werktuigen, maar ook oorlogsmachines, maquettes voor de ideale stad, de bekende helikopter en parachute, vleugels om een mens te laten vliegen... Zeker de moeite, maar veel te klein eigenlijk: je bent er rond in een halfuurtje. Daarna zijn we nog eens de Santa Maria del Popolo binnengewandeld en daar vonden we de Chigi-kapel, een grafmonument gemaakt door Rafaël dat in 'Het Bernini mysterie' gebruikt wordt als locatie waar één van de preferiti levend wordt begraven, en ook zagen we in de kerk zelf twee schilderijen van Caravaggio 'De kruisiging van Petrus' en 'De bekering van Paulus', het mooie koepelplafond was beschilderd door Rafaël...
Na mijn eerste maand Erasmus kan ik toch zeggen dat ik al heel wat mooie dingen bezocht heb, terwijl ik nog zoveel moet zien, maar ook kan ik zeggen dat het - op niveau van school weliswaar - nog niet enorm de moeite was om hier verplicht te moeten zijn...
Na bijna twee weken school, of toch volgens het lessenrooster, neem ik eventjes de tijd om weer wat te schrijven. Deze keer op de agenda: de Italiaanse mentaliteit.
Tijdens de twee weken school die ik hier al meemaakte, heb ik al fantastisch veel kunnen proeven van de voornoemde mentaliteit. Proffen komen gemiddeld 20-30 minuten te laat aan op school, stoppen de les een halfuur vroeger - hé, zo'n les duurt hier maar anderhalf uur, dus uiteindelijk krijg ik maar een halfuurtje les?! - of komen helemaal niet af. Gelukkig is er gemakkelijk internet op school: kunnen we toch nog eens nagaan op la bacheca - het prikbord - of de proffen écht niet afkomen en misschien zo vriendelijk geweest zijn om het aan school te laten weten... Nuja, veel problemen maak ik er niet van als de prof wat later komt, alleen ben ik absoluut niet content als ik juist een uur onderweg geweest ben... voor niets! Dan zou ik ze echt door het hoofd willen schieten; nuja, laten we het op de mentaliteit steken zeker? Kleine opmerking is dan weer - ik heb er al vaak tijd voor gekregen op school om daarover na te denken - dat de Italianen altijd maar zo gehaast zijn in het verkeer: maar waarom kunnen ze dan niet op tijd komen? Vandaag bijvoorbeeld wilde ik - nota bene op een zebrapad - de weg oversteken, rijdt er doodleuk een Mini Cooper tot tegen mijn been gewoon om 'als eerste' de straat te mogen in rijden en zo snel mogelijk weg te zijn. Strano, stranissimo die mentaliteit!
Naast het te laat komen en toch gehaast zijn, valt me nog iets anders op wat meer met Erasmus te maken heeft: de Erasmusdienst en de proffen zijn ons niet zo goed gezind. Zo is de verantwoordelijke van op de Erasmus dienst in de 9 schooldagen die verlopen zijn sinds de start (vorige week maandag) nog maar 3 dagen werkelijk naar school gekomen - en rekening houdend met het feit dat ze elke dag maar anderhalf uur vrij maakt voor Erasmusstudenten, is ze er dus écht heel weinig. Ons probleem zeg maar, want zij trekt er zich niets van aan! De hele papierwinkel moet door onszelf uitgeklaard worden, zij verwijst ons door naar de proffen als we ze dan toch eens te pakken krijgen, de proffen sturen ons terug naar haar - zoiets noemt men een vicieuze cirkel, niet? Bovendien blijkt het niet alleen de erasmusverantwoordelijke te zijn die niet veel met ons te maken wil hebben, maar ook de proffen. Zo stuurden we een mailtje naar Signora Muru (doceert Linguïstiek) en die stuurde - weliswaar bedoeld voor een collega en niet voor ons - het volgende terug:
"Jah, daar zijn er nog... erasmusstudenten... 't is niet te doen... wat moet ik zeggen, ze vragen om mijn les te volgen. Erasmussers, altijd met hun 'speciale behandeling' Kusjes, Cristina Muru"
En dan moeten wij proberen om een lessenrooster samen te stellen, waarbij we zoveel mogelijk vakken volgen, zo min mogelijk lessen op hetzelfde moment en dat met zo'n beperkt aanbod! Tegenwoordig volg ik nu al twee andere vakken... laat ik ze nog eens op een rijtje zetten:
Teoria della traduzione: 2e Ma - Engels - bestuderen van vertaaltheorieën
Storia contemporanea: 1e Ba - Italiaans - bestuderen van geschiedenis vanaf 1800 (voornamelijk het ontstaan van het Koninkrijk / de Republiek Italië)
Cultura e società dei paesi inglesi: 2e Ba - Engeliaans - bestuderen van cultuur van US & UK
Linguistica: 1e Ba - Italiaans - bestuderen van morfologie, fonetiek etc. van het Italiaans (het is nog niet zeker of ik deze les zal mogen volgen cfr. supra)
Om te eindigen met een mooie noot: inmiddels heb ik nog meer bezocht en geproefd! Ik ben samen met Freja, Louise en Margot naar een vintage market geweest waar ze allerlei snuisterijtjes verkochten, echt heel leuk om eens rond te gaan. Het vond plaats in de Romeinse versie van de AB en was echt heel gezellig. Ook ben ik eens naar het Circus Maximus, het paleis van Vittorio Emmanuele II, het museo del Risorgimento, Piazza Venezia, het Pantheon geweest en heb er weer mijn ogen kunnen laten genieten van vele mooie dingen... Bovendien ben ik naar the place to be geweest in Rome - op het vlak van tiramisù dan toch - namelijk Pompi. Daar verkopen ze - naar ze zeggen - de beste tiramisù van heel Rome en dus moest ik er zeker eens langsgaan he! 't Heeft me zeker gesmaakt, maar - en dat zal waarschijnlijk aan de kookkunsten van mijn ma liggen - de tiramisù die mijn moeke maakt, blijft toch den besten ter wereld... Ik heb nog geen kaartjes verstuurd - shame on me and on my family! - maar ik probeer daar zo snel mogelijk verandering in te brengen!
Na een drie maanden vakantie is er een grote verandering doorgevoerd: Nicholas moet terug naar school. Maar voor ik gisteren naar school moest, stond er eerst nog wat cultuur op het programma!
Vrijdag ben ik naar het Colosseum gegaan en kwam een van mijn grote dromen uit: staan op de plaats waar vroeger duizenden Romeinen schreeuwden om bloedvergieten! Eens uit de metro gestapt kom ik meteen ter plaatse: een kolos van een gebouw wacht me op, ik ben overdonderd... Na een halfuur in de rij te staan - dat moet je er dan voor over hebben, vind ik - treed ik eindelijk door een van de vele ingangen binnen in een stukje oudheid. Door de stralende zon loop ik al snel door de gangen waar de schaduw wat verkoeling brengt en om iedere hoek krijg ik een nieuw beeld op het ingenieuse bouwwerk. Ik beeld me zonder moeite enkele vechtende gladiatoren in, een massa mensen die ze toeschreeuwt hoe ze moeten toeslaan; ik zie ook enkele honderden slaven, die ondergronds moeten zorgen dat het ene wilde beest na het andere omhoog getrokken wordt om boven nog meer ravage aan te richten... Wat een barbaarse gedachte, maar toch spreekt het me aan! Morturi te salutant - Zij die gaan sterven groeten U! Net zoals in de film Gladiator... Na 2 uur begeef ik mij naar het Forum Romanum om er wat rond te kuieren, in het begin kan ook hier mijn aandacht niet snel genoeg verdeeld worden over de verschillende ruïnes, maar uiteindelijk verslapt mijn gedrevenheid, want het blijven dan ook ruïnes... De poort van Titus, de tempel van Apollo, het huis van Octavianus/keizer Augustus... Interessant, leuk om door te wandelen, maar toch vervelend na een tijdje... Ik besluit dan maar naar huis terug te keren en onderweg een ijsje te eten - mamma mia, che gelato!
Zaterdag en zondag heb ik dan niet veel meer gedaan, 't werd tijd om gewoon wat rond te hangen op kot of op een Piazza en mijn benen te laten rusten. Enkel zaterdagavond besloot ik om ze toch nog eens te strekken: La Notte dei Musei - een evenement waarbij vele Romeinse musea gratis opengesteld worden tot 2u 's nachts - brengt me samen met Freja, Louise en Margot naar Palazzo Altemps. Daar krijgen we - via een van de vele Erasmus-Facebookgroepen - een gratis gegidste tour van Dino. Hij vertelt ons over de rijke families van adel die er gewoond hebben en met hun geld wilden pronken. Over hoe enkele bisschoppen er gewoond hebben en hoe uiteindelijk de familie Altemps hun kunstschatten hebben achtergelaten. We zien vele kamers vol beelden van Grieks-Romeinse goden, fresco's op de muren, Renaissanceschilderijen, een kapel vol marmer en goud... Na ons bezoek besluiten we nog eens naar Castel Sant'Angelo te gaan om er van het uitzicht over het nachtelijke Rome te genieten, alleen jammer dat het gesloten was - ook al stond er op internet van niet...
Maandag is het dan zover: de eerste schooldag! Of toch voor 5 minuten, want als ik kijk op de schoolsite, lees ik dat er een infodag is voor de eerstejaars Bachelor en Master - en dus de lessen wegvallen voor hen - en dat ik niet hoef te gaan naar school. Dinsdag wordt dus de eerste schooldag! Hoera: een extra dag vakantie! Ik spreek met Freja af om op een bepaalde plaats achter onze Erasmuslidkaart te gaan, maar helaas wordt het een uurtje wachten op... niemand! Wat zijn die Italianen toch gemakkelijk, ze komen gewoon niet af als ze geen zin hebben! En wij maar wachten, terwijl mensen ons aanstaren... Gisteren was het dan uiteindelijk toch zover, met de metro naar het Termini station en van daaruit met de bus naar school. Een tocht die 45 minuten in beslag neemt, een les die anderhalf uur duurt en terug een trip van 45 minuten... Vreemd, maar ik heb het gevoel langer onderweg te zijn dan les te hebben gehad!
Welke vakken volg ik nu precies?
Teoria della traduzione: een mastervak, gedoceerd in het Engels door een Amerikaanse. We bestuderen enkele belangrijke theorieën over hoe je de beste vertaling kan maken.
Storia: een eerstejaarsvak, gedoceerd in het Italiaans. We bestuderen de geschiedenis van de wereld.
Cultura e società dei paesi inglesi: een derdejaarsvak, gedoceerd in het Engels/Italiaans, ik weet het nog niet. We bestuderen zowel de grammatica van het Engels als de cultuur van de Angelsaksische wereld - dus voornamelijk die van de UK en de US.
Letteratura italiana: een tweedejaarsvak, maar zonder lessen. We moeten boeken lezen en zullen er hoogstwaarschijnlijk een paper over moeten schrijven.
Hopelijk zullen de vakken zijn zoals ik verwacht en zoals ze op internet beschreven staan. Gelukkig moet ik niet al te veel naar school - slechts 9 uur per week! - want die bus en metro, daar ben ik toch niet zo aan...
Na een drie maanden vakantie is er een grote verandering doorgevoerd: Nicholas moet terug naar school. Maar voor ik gisteren naar school moest, stond er eerst nog wat cultuur op het programma!
