Op dinsdag 19 december 2006 trek ik om 8h30 mijn voordeur achter me dicht.
Ik neem de bus naar Gent St.Pieters want om 9h05 is er de trein die me naar Brussel Zuid moet brengen. Deze heeft reeds een vertraging van 25 minuten. Een goed begin zou ik zeggen. Om uiterlijk 10h15 dien ik me aan te melden op het kantoor van Eurolines op de Fonsnylaan net achter het zuid station. De bus naar Casablanca zal in principe om 10h45 vertrekken maar men meldt me hier dat dit om onduidelijke redenen pas om 12h zal gebeuren. Goed bezig. De busreis naar Casablanca duurt in totaal 43 uren. Bijna twee etmalen op een plaatsje van een halve m² doorbrengen is geen grapje, geloof me maar. Gemiddeld om de 4 uren is er een pitsstop zal ik het maar noemen maar de oude gewrichten staan en blijven de ganse tijd onder zware druk staan. Op donderdag 21 december sta ik om 6h15 uiteindelijk aan de voordeur van het Hostel International van Casablanca. Vanaf hier begint de reis echt. Om langgerekte verhalen te vermijden zal ik alleen foto's over de hoofdpunten van deze 30 dagendurende reis publiceren en ze kort becommentariëren.
 

Casablanca is de economische hoofdstad van Marokko. Officieel 4 miljoen inwoners officieus misschien wel het dubbele en een van de belangrijkste zeehavens van Afrika.
Deze foto toont ons het opvallenste gebouw van Casablanca. De skiline van deze metropool wordt er alom door gekenmerkt. Van vele kilometers ver op zee kan men deze toren reeds waarnemen. Dit is met zijn 200 m. het hoogste minaret ter wereld dat deel uitmaakt van de tweede grootste moskee ter wereld. De Hassan II moskee is afgewerkt in 1993 en er kunnen er 20 000 mensen in. Op toeristisch vlak geldt er een ongeschreven regel dat mensen die deze moskee bezocht hebben Casablanca verlaten om hun reis verder te zetten.

Ik ben per autocar naar Marrakech getrokken en ben daar ook naar het " Hostel International " gegaan om een slaapplaats te vinden.
Marrakech is een zeer drukke moderne stad gebouwd rond de oude omwalde medina. Omwille van de luchtvervuiling kon ik Marrakech niet als een leuke bestemming ervaren. De lucht was er zo vuil dat ik vooral tijdens de spitsuren en die zijn er veelvuldig ontstoken luchtwegen had. Behalve te voet en per fiets kan men zich nog altijd met het voertuig hier op de foto te zien verplaatsen om de luchtvervuiling af te stoppen.
Maar ook hier kan men de moderniteit niet meer tegenhouden.

Na enkele dagen in Marrakech had ik behoefte aan verse gezonde lucht. Die zou ik volgens mijn gevoel in Tinghir zeker vinden. Ik ben er samen met een Britse Jamaïcaan en een Fransman die ik eerder deze reis ontmoette per bus naartoe gereden. Tingrir is een stad bestaande uit verschillende gehuchten die samen 35 000 inwoners bevatten. De stad ligt op 1400 m hoogte in een uitgestrekte vallei aan de rand van het niemandsland. Men dankt hier het bestaan aan de grote oase die de streek van water en vruchtbare grond voorziet. Er is hier alleen plaatselijke handel en industrie is er niet. De streek in het algemeen is echter zeer mooi. 

Op 15 km van ten noorden van Tinghir zijn er de Gorges de Dodra. Op het einde van de goed verharde weg ernaartoe kan men alleen nog te voet verder. Alsof we ons tussen twee imense muren van wel 500 m hoog bevinden volgen we een pad. We zijn met z'n drieën en trekken de bergen rondom de gorges in. We moeten een hoogteverschil van ongeveer 1000m. overwinnen om de top te bereiken. Het gebrek aan zuurstof laat zich duidelijk voelen. Meerdere keren zijn we moeten gaan zitten om op adem te komen. De stilte, de zon en de staalblauwe hemel bezorgen ons een fantastisch gevoel. Eenmaal boven nemen we een half uurtje rust en beginnen we aan de evenzo moeilijke afdaling. Gedurende uren stappen we over rotsen bergop en bergaf. Af en toe een lopen we over stukje ezelspad tot we helemaal beneden aankomen in de oase.
Eenmaal terug op de verharde weg hebben we nog 15km te voet af te stappen tot we terug thuis zijn. 
  

Na deze tocht, na bijna 12 uren zwoegen en een grote blaas op mijn rechterhiel voel ik me euforisch en kan mijn bewondering voor Nawal een 22 jarig meisje uit Casablanca niet meer stuk. Ze heeft afgezien maar heeft niet geklaagd en volgehouden.
De andere mensen die bij ons in het hotel slapen wilden er zelfs niet aan denken.
Die dag hebben Nawal en ik een fysieke inspanning geleverd waarvan we dachten het nooit aan te kunnen. Voor Vincent de derde in ons gezelschap en een geoefend klimmer was deze tocht een deel van de uitoefening van zijn hobby.

Na enkele dagen in Tinghrir nemen we de auto van een mede hotelgast en besluiten richting Erfoud te rijden. We rijden door een dorre en kale steenwoestijn over een goed verharde weg. Er is hier zeer weinig verkeer. Na een 200 tal km rijden we door Erfoud en volgen de weg naar Merzouga. Deze weg eindigt ongeveer halverwege na 20 km en gaat over in een onverharde weg. Omdat de eigenaar van de auto bang is om op de piste te rijden uit schrik voor een mogelijke panne aan zijn ophanging zijn we genoodzaakt 180° rechtsomkeer te maken en terug te rijden naar Erfoud. In Erfoud nemen we afscheid van Vincent en ontmoeten we twee radeloze Duitse meisjes. Het einde van het ene is het begin van het andere.

Dezelfde dag vertrekken we allen samen van het lastige Erfoud naar Zagora 412 km terug langs de zuidelijke weg. We gaan eten in een hotel te Alnif en besluiten om er ook te blijven overnachten. s'Anderendaags rijden we verder naar Zagora.
Zagora is de belangrijkste plaats in "La vallee du Dra". We nemen er een pauze op een terrasje en gaan er een wandelingetje maken. Geen van ons heeft zin om hier te blijven en we kijken op de kaart waar we naartoe willen. Na kort overleg besluiten we naar M'Hamid te rijden

Langs een smalle verharde weg rijden we bijna 100 km richting woestijn tot op 25 km van de Algerijnse grens. We rijden door een poort en komen op een open plaats waar we bestormt worden door allerlei mensen die ons iets aan te bieden hebben. De ene een hotel de ander een parking nog een ander een restaurant en waar het uiteindelijk om gaat is een bivak in de duinen van M'Hamid. De eigenaar van het voertuig ziet het niet meer zitten en neemt afscheid van mij en de twee Duitse meisjes. De meisjes en ik beslissen om een bivak te doen en worden na een keiharde onderhandelingsronde per Jeep naar het kamp in de duinen gebracht.  

Bij aankomst in het kamp valt ons onmiddellijk de stilte op. We gaan hier na de vele kilometers rijden terug tot rust kunnen komen.
Na zonsondergang wordt het opeens zo koud dat we het kampvuur in het midden van het in 't rond gebouwde kamp aansteken en nemen plaats op de stenen muur die er rond staat om ons optimaal op te warmen. Niet te geloven hoe snel de temperatuur hier daalt na zonsondergang. Van 30° C naar rond het vriespunt in anderhalf uur tijd. Als we terug op temperatuur zijn nuttigen we nog een avondmaal in een speciaal voorziene tent. Daarna kletsen we nog wat en kruipen we onder de wol.  

Na het ontwaken wassen we ons en nemen het ontbijt. Daarna beslissen we om te voet door de woestijn naar M'hamid te gaan. Op een minimum van tijd warmt het op tot een hoogtepunt van wel 35°C. Zwetend en puffend stappen we de 7 km naar M'Hamid in 2,5 uren af. Eenmaal terplaatse snellen we ons naar een café om een frisse cola te drinken en spreken we met de eigenaar af dat we nog twee dagen zullen blijven.
Op de terugweg naar het kamp is het nog warmer en lastiger. We vergewissen ons dat het hier net zoals bij ons winter is want men spreekt hier van 50°C en meer in de zomer. Uiteindelijk komen we uitgeput terug in het kamp aan.

Een uur nadat we terug in het kamp zijn klimmen we op de hoogste duin van in de onmiddellijke nabijheid van het kamp op om de zonsondergang te fotograferen. Ik geraak in een soort extase door de stilte die er heerst. Naargelang de zon achter de horizon aan 't zakken is voel ik de temperatuur meedalen. Als ze achter de horizon verdwenen is heb ik het gevoel dat er iemand aan de kleurenknop van de televisie gedraaid heeft. Het landschap ziet er nu volledig anders uit. Het is net alsof ik nu ergens anders ben.
Ik draai mij 180° om en zie nu tegelijkertijd de maan opkomen. Toeval of niet maar ik heb dit fenomeen nog nooit mogen meemaken.

Na drie dagen is het genoeg geweest. Na het ontbijt pakken we in en een kameel brengt ons naar het dorp. Na een half uur stappen we op een minibus en vertrekken naar Zagora. Alles gaat goed tot we in Tagounite een verdrievoudiging van het aantal passagiers krijgen.  De 13 plaatsen worden opeens gedeeld door wel 39 mensen. Zelfs de chauffeur moet op de schoot van een passagier gaan zitten omdat die zijn plaats kwijt geraakt is door uit te stappen om iemand te groeten. Na 2 uren halsbrekende toeren staan we in Zagora. De Duitse meisjes nemen hier afscheid en ik zet mijn weg alleen verder. Ik neem een grand taxi naar Ouarzazate.

Ik kom net na zonsondergang in het centrum van Ouarzazate aan. Ik zoek me een hotel en ga later iets kopen om te eten. Ik ben hier twee dagen voordat de derde etappe van de rally Lisboa-Dakar hier aankomt. s'Anderendaags ga ik mij overal gaan informeren over waar de bivak zal opgezet worden. Mijn bedoeling is in de bivak binnen geraken en de Belgische deelnemers in beeld te brengen en ze enkele vragen stellen zodat ik een reportage kan maken om eventueel te publiceren. Na de hele dag over en weer gelopen te hebben zegt men mij dat ik niet zal binnengeraken wegens verstrengde veiligheids maatregelen tegen mogelijke terreur aanvallen. Tenzij ik een "laissez passer" van een met de organistie bekende groep zou kunnen voorleggen. Daar is het volgens mij nu te laat voor en ontmoedigd verlaat ik Ouarzazate.

Ontmoedigd neem ik de verkeerde beslissing. Ik vertrek namelijk terug naar Marrakech. Het enige mooie aan deze trip was de fantastische rit met de autobus. Er ligt namelijk een imense bergpas op de weg van Ouarzazate naar Marrakech en die geeft mooie uitzichten. Zowel in de hoogte als in de laagte. Het is hier nu net zoals bij ons winter en dat is merkbaar op de hogere delen van deze pas. We rijden er op sneeuwhoogte. Na de afdaling naderen we snel Marrakech waar ik terug naar " Hotel International "ga. Deze keer geen geluk want ik ben de enige gast. Dus geen gezelschap en vlug het bed in.

Na een lange nachtrust en een stevig ontbijt ga ik een uurtje te voet naar " la gare routière " om een bus te zoeken naar Essaouira.
Essaouira wordt de parel aan de Atlantische oceaan genoemd. Een kilometer van het busstation verwijderd ga ik door een poort de medina binnen en vind na enkele tientallen meters reeds een hotelletje. Na alles geregeld te hebben ga ik een fikse wandeling maken ter verkenning van de stad. Ik moet snel besluiten dat er hier eigenlijk niets te doen is voor individuen. Ik beperk mij tot rondwandelen, rusten, eten en drinken en tweemaal per dag een uurtje naar de internetshop te gaan. Na twee dagen heb ik het hier gezien en besluit weer te vertrekken.

De dag nadat ik besloot dat ik het hier wel gezien heb vertrek ik per autocar naar Safi. Een havenstad waar voornamelijk fosfaten verscheept worden. Hier zijn geen toeristen. Ik kom in een zeer goedkoop hotelletje terecht. Omdat ik weet dat het maar voor een nacht is ben ik niet kieskeurig. Voor de spotprijs van omgerekend 3,21 € breng ik hier de nacht door. Behalve wat rondwandelen in de overvolle souks en een plaatsje op een terras zoeken is er hier niets te doen. Morgen zou ik naar El Jadida vertrekken maar ik zie het niet meer zitten. Ik zal meteen terug naar Casablanca rijden. Het is nog vier dagen eer ik terug naar België vertrek. Ik registreer nog een nachtelijk beeld van de Hassan II moskee en hou het voorlopig voor bekeken. Tot de volgende reis.

Op dindag 16 januari vertrekt omstreeks middernacht de bus naar Brussel. Tot in Tanger gaat alles zeer vlot. Aan die vlotheid komt een einde omdat de ferry een urenlange vertraging opgelopen heeft. Niemand weet waarom maar het is wel zo. Bijna een etmaal na vertrek in Casablanca waren we eindelijk aan 't rijden op Spaans grongebied. We slepen ons voort tot we uiteindelijk vrijdag 19 januari omstreeks 1h30 aan de achterzijde van het zuidstation gedropt worden. Natuurlijk zijn er op dat uur geen treinen meer en zo ben ik genoodzaakt om een halve nacht met de plaatselijke clochards door te brengen. Om 6h06 vertrekt de trein naar Gent en om 7h stipt duwde ik mijn voordeur voor me dicht. De 30 dagendurende reis zit erop. Ik besluit dat iedere keer ik naar Marokko ga ik verliefd terug kom. Verliefd op het land en zijn diversiteit. Maar dit mes snijdt langs twee kanten want er is ook nog de bevolking. Meer dan 70 % van de totale bevolking is nu jonger dan 25 jaar en dat voelt men goed aan. Ze zijn zodanig gefixeerd op het westen dat ze er ziekelijk hebzuchtig door zijn en hun doel de middelen heiligt. Er is niet voldoende respect voor anderen zelfs niet voor elkaar. Ik heb de indruk dat ze alleen met korte termijnvisie bezig zijn en de lange termijnvisie volledig negeren. Ik kan niets meer doen dan hopen dat de overheid hun bevolking zo goed als mogelijk begeleidt naar de moderniteit zonder hun tradities van gastvrijheid en respect te verliezen.