Mijn gewezen relatie met Rose. -------------------------------------- Het begon allemaal zo mooi. Paul en ik gingen regelmatig uit in de Moriaan op de stadswaag. Op een gegeven moment zei Paul tegen mij : volgende week ga ik naar een zaal in Hofstade bij Mechelen. (naam ben ik vergeten) Ik zei geef mij de naam en adres dan ga ik er ook naartoe, en dan zien wij mekaar daar. Hij vond dat goed en de week daarop waren wij beiden daar present. Er was muziek en er werd gedanst. Op een gegeven moment kwam er een meisje binnen die direct mijn aandacht trok. Zij was mooi maar een beetje onzeker. Dat was voor mij geen bezwaar. Het was liefde op het eerste zicht. Zo is onze idille begonnen. Zij woonde toen nog in Schelle. Regelmatig afgesproken in Antwerpen om uit te gaan. In januari 1984 hebben wij mekaar leren kennen. Ik logeerde toen terug bij mijn ouders na een huwelijk van 10 jaar en gescheiden. Ik ben bij haar komen bijwonen in december 1986. Zij was ziek, dat wist ik vlug (psychologisch) daar zij regelmatig in de kliniek opgenomen moest worden. In het begin was dat in Zoersel bij dokter Dockx. (ik weet niet juist of de schrijfwijze goed is) Zal nu wel op pensioen zijn. Regelmatig haar naar de kliniek gebracht en komen halen. Wanneer zij niet in de kliniek was en thuis moest ik haar regelmatig naar de dokter doen voor consultatie. De ziekte zou volgens dat zij mij vertelde het gevolg geweest zijn van haar eerste werkomgeving. (eerste en laatste natuurlijk) Zij was diamantslijpster en dit was voor haar te stresserend. Zij heeft zich maw overwerkt. Zij mocht van haar moeder niet voortstuderen (haar vader is vroegtijdig gestorven) en moest op vroege leeftijd gaan werken. Ik herhaal nogmaals : zij had moeten voortstuderen, daar zij het zeer goed deed in de lagere school. Ja en zo ging het verder : Klinieken : In Zoersel, Stuivenberg, St Augustinus, St Vincentius, Duffel, Kortenberg, uiteindelijjk Lubbeek. Dokters : Zijstraat Fruithoflaan - Op 't zuid - Valaar - Ekeren - Brussel - De Witte (St Vincentius) Ik zag haar graag en reed haar met mijn auto naar toe, ging mee bij de dokter, (wachten in de wachtzaal) en reed haar terug naar huis. Hoeveel ? Ettelijke keren voor elke dokter en elke kliniek. Dus hoeveel maal is niet meer bij benadering te schatten. Op 't laatst in Lubbeek ging ik haar de ene week halen en brengen, en de andere week op bezoek. Door alle weer en wind. Dit was voor mij zeer belastend. Dit heeft zo'n twee jaar geduurd voor zij de relatie verbrak. Maar nogmaals ik zag haar graag en heb dit alles gedaan als vanzelfsprekend. Ik nam aan dit was part of the job. Maar het was niet allemaal kommer en kwel. Ik zal zeggen : de eerste 28 jaar kwamen wij zeer goed overeen. Laat ik het zo zeggen : wij kwamen in alles overeen, zoals een soulmate. Ik had een zeer moeilijk huwelijk achter de rug (ruziemakende vrouw) en met haar : dat was een verademing. Geen ruzie, alles in harmonie. Zacht van karakter, lief, begaan met mij. (dit is misschien niet het juiste woord, maar je begrijpt toch wat ik bedoel) Nogmaals de perfecte soulmate, maar ik deed ook alles voor haar. Buiten haar overal naartoe rijden en halen, Brengt dit eens, doe dat eens, en ik deed dat allemaal. Noten gepeld, steunzolen gaan halen, stoel klaar zetten, spek bakken, heb haar altijd laten rusten. ( ik veronderstel dat zij dat nodig had) Zelfs haar moeder mee bijgehouden. (heeft een tijd bij ons gewoond) Uit bad helpen. Haar teennagels knippen. Zelfs met haar rondgereden in een rolstoel. (als zij aan haar voeten geopereerd was) Haar rekeningen betaald. (administratie)
Wat ik nog heb gedaan : tafeltje klaarzetten als zij in de canapé zat. Koffie brengen met koekje. Eitjes koken, bakken. Als zij ging slapen : onderstoppen, laken goedleggen, drank brengen. Mee helpen koken. (zij kon goed koken, het was wel gewone kost, maar dat kon zij zeer goed) Alle problemen voor haar opgelost.
Vanuit Kortenberg is zij naar Lubbeek moeten gaan. Kortenberg was een kliniek en daar kon zij niet blijven. Lubbeek hangt van Kortenberg af dus naar Lubbeek. Het betreft hier een psychiatrische instelling. In St Augustinus is zij beland omdat zij een speciale behandeling moest ondergaan, maar die sloeg niet aan. In Kortenberg moest zij ook zo'n soort behandeling krijgen, maar nog meer doorgedreven. Sloeg ook niet aan. Zo is zij dus in Lubbeek terechtgekomen. Daar mocht zij blijven. Is ook vele malen duurder dan in een kliniek, maar ja dat gaat dus niet anders. Op al die jaren heeft zij minstens 5x getracht zich van haar leven te beroven, maar die zijn dus telkens mislukt. (maar goed ook) Deze pogingen heeft zij gedaan met het nemen van overdosis van bepaalde pillen. In 't kort : ik heb haar daar telkens weten van te redden door dokter erbij te roepen en ambulance. De laatste maal was 21/11/13 en was toen kantje-boordje.
Alles ging dus goed tot zij in Lubbeek verbleef. De tijd in Kortenberg en Lubbeek waren voor mij de meest belastende vanwege de afstand. Kortenberg vanwege de files op de Brusselse ring, (meermaals stilstaan en moeten aanschuiven) en Lubbeek vanwege stuk Aarschot/Lubbeek dat 's avonds pikdonker was. Ik werd dan ook nog geplaagd door één tranend oog. En als het slecht weer was en begon te regenen, was het hek helemaal van de dam.
Ik zeg het nogmaals : in Lubbeek hebben ze mij van in 't begin tegengewerkt en behandeld als een misdadiger. Waarom ? Weet ik niet. Het was, is alleen een vaststelling. Dat zij haar daar beïnvloed hebben, dat kan niet anders, omdat zij mij daar niet duldden.
In maart 2016 was het dan zover. Ik moest haar toen komen bezoeken. Juist voor ik wou vertrekken kreeg ik een telefoontje van haar : " ge moet niet meer komen, dag". Dat was alles. Vanaf toen, niets meer. Geen enkel kontact meer, op geen enkele manier. Zij kon de confrontatie niet meer aan, denk ik, nadat ze op zo'n manier een einde heeft gemaakt aan onze 30 jarige relatie. Na 30 jaar voor haar te zorgen en alles voor haar te doen. Is het misschien zo dat alles goed ging, omdat zij mij nodig had. Het is daarom dat ik dacht onze relatie zal wel standhouden, want zij heeft mij nodig. Nu zij daar is, heeft zij mij niet meer nodig. Alles wordt voor haar gedaan, en lap ik wordt afgedankt, daar zij mij niet meer nodig heeft. Klinkt logisch, maar dan is zij een opportuniste. Men zei mij : "ge moest blij zijn dat je ervan af bent" en dezelfde persoon zei ook "telkens als ik op bezoek kwam lag zij op de canapé" maar die heeft er geen relatie van 30 jaar mee gehad. Ik herhaal het, 28 jaar ging het goed, ofschoon ik er het een en 't ander mee heb meegemaakt. Maar dat is voor een volgende aflevering.
Ja ik schreef begaan met mij, daarmee bedoel ik bezorgd, meelevend...Zij was zo lief voor mij. (verleden tijd dus) Bvb Mijn haar goedleggen. Mij troosten als ik tranen in de ogen kreeg van emotie. (ben zeer gevoelig) Mij bolleke, zoet noemen. Mij uitnodigen om haar te komen omhelzen en kussen. Hand in hand over straat lopen. Mij bedanken voor etentje Zij is volgens mij te strict (katholiek) opgevoed. Heeft ook geen echte werksfeer ervaren waardoor zij alles beter zou kunnen relativeren. Neemt alles te serieus op, daardoor kan men tegen haar praktisch niets meer zeggen, is direct beledigd. Communicatie tussen partners is zeer belangrijk en dat kon zij niet. Ik was altijd aan het woord en daardoor heb ik misschien al eens iets gezegd dat zij niet graag had. Maar zij heeft daar nooit op gereageerd, dus kan ik dat niet weten. Zij had dat moeten zeggen. Ik hecht mij teveel aan iemand. Ik kan 30 jaar liefde en vriendschap niet zomaar in de vuilbak gooien. Zij heeft nooit aan mij uitgelegd wat er in haar omging. Ik dacht toen dat zij dit niet deed, omdat zij dan bang was om mij te verliezen.
Beetje over mijzelf : Op KBC gewerkt, slank, 1,77 m, woon in Mortsel. In mijn vrije tijd : taxichauffeur geweest. (Antwerp Tax) Zo in kontact gekomen met bepaalde soort allochtonen waarmee ik zeer slechte ervaringen opgedaan heb. Autofreak.
Waarom zij de relatie verbroken heeft ? Omdat ik zaken zou gezegd hebben die zij niet graag had. Maar als ik dan vraag wat, antwoord zij niet. Ik heb haar alleen maar laten zien wat er in de wereld gebeurt. Had ze mij niet gehad die 30 jaar, waar had ze dan gestaan ?
Wanneer zij in Lubbeek opgenomen werd, kreeg ik direct de indruk dat ik er teveel aan was. Zij gaven de indruk dat zij daar voor altijd zou blijven, ook al dachten wij toen dat het maar tijdelijk was. Men heeft mij daar altijd tegengewerkt : waarom dat weet ik nu nog niet. Dat is 1 van mijn vragen. Misschien omdat de meeste patiënten geen relatie hadden ? Ik weet het niet.
Zij heeft mij lang gesteund in alles. In lubbeek is dat verandert. Ik heb haar wel 100 x gevraagd ge moet mij blijv en steunen. Ja heeft zij telkens gezegd, maar zij bleef mij niet steunen, dus dat was telkens een leugen. Ik heb haar beschermd, bijgestaan, raad gegeven, belangen behartigt, maw heb altijd voor haar gezorgd. Het leven met haar was geen lachertje, maar ik zag haar graag. In elke relatie zijn ups en downs en ik nam dat er graag bij. Ik lubbeek kreeg ik de indruk behandeld te worden als een misdadiger. Heb meer voor haar gedaan dan haar eigen moeder. In lubbeek heeft men alles gedaan om ons uit mekaar te trekken. Als zij in Kortenberg was, en later in lubbeek (in 't begin) dan vroeg zij altijd "ge komt mij toch halen hé, ge komt mij toch bezoeken hé" Als zij thuis was : "wij zitten hier toch schoon te wonen" De beste meisjes komen van den buiten, zei ze altijd. (is van Kessel) Daar begin ik nu zeker aan te twijfelen. In een instelling dichter bij Mortsel heeft zij nooit gewild. Zij heeft dus nooit iets gedaan om onze relatie te redden. Meermaals heeft zij gezegd : "gij zijt te goed voor mij" Waarom ? Daar had ik uitleg moeten over vragen. Op een notitie dat voor haar en niet voor mij bestemd was schreef zij : "ik moet geen goede hebben" Wat moet zij dan wel hebben ? Een slechte ? Ik moet geen brave hebben, zo heeft zij geschreven. Zij wist toen al dat zij daar zou blijven.
Om dus verder te gaan wat ik met haar heb meegemaakt. Zij was dus ziek, dat wist ik dus van in 't begin. Op een gegeven moment, ge moet dus weten dat zij altijd moe was, begon zij elke avond 2 à 3 uur onder de douche te staan. Constant de badkamer in. Dat heeft zo'n 2 à 3 maand geduurd. Toen was zij opeens niet meer moe. U hebt het al begrepen : het ging om smetvrees. Zij dacht constant vuil te zijn. Zij dacht dat er beestjes op haar lichaam zaten. Ik heb tegen haar gezegd dat dat niet waar was, maar er was niets aan te zeggen. Ik zei : "gaat dan naar de dokter, en vraag het aan hem" Dat heeft ze gedaan, en die zei ook dat er niets van waar was, maar ze geloofde hem ook niet. Na een tijdje, maanden later, is zij toch tot de conclusie gekomen dat zij het verkeerd voor had. Gelukkig. Ja, ik moet toegeven op 't laatste van die periode was ik de wanhoop nabij. Het scheelde geen haar of ik was er ook doorgedraaid.
Op een gegeven ogenblik kwam zij tot de vaststelling, na hetgeen een wasmachineverkoper haar had gezegd, dat zij bij het wassen iets niet goed deed. De was was zogezegd niet goed gewassen. Dus alles terug uit de kleerkast en zij stapelde dat in de garage om opnieuw te wassen. Heel de garage lag vol. De wasmachine draaide van 's morgens tot 's avonds. Toen is de machine kapotgegaan en hebben wij een nieuwe moeten kopen.
Na 2 jaar ongeveer in Lubbeek opgenomen te zijn geweest, heeft zij in maart 2016 de relatie verbroken. Nu moet je weten, tot dan woonde ik in haar appartement en bracht een bijdrage in op de gezamelijke rekening. Dat is dus verandert en ik mocht verder blijven wonen mits het betalen van een huishuur. Er werd een huurcontract opgesteld voor 1 jaar. (juni 16 tot einde mei 17) Ik zei haar toen : (had toen sporadisch nog contact) wat na dat jaar, kan ik dan voorthuren ? Ja hoor, dan verleng ik stilzwijgend de huur, zei ze. Drie maand voor einde van huurcontract (mei 17) kreeg in een melding van Lubbeek dat het huurcontract zou beëindigd worden einde mei. Ondertussen was er ook al een boedelbeschrijving opgesteld met het mondeling akkoord van haar de huur onbepaald te laten duren. Zij was dus van plan het appartement te verkopen. In 't kort zij verkocht het appartement. De eerste kandidaat koper was bereid de vraagprijs te betalen. Ik moest daarin meegaan, wou ik blijven wonen. Ik heb het dan maar zelf gekocht, anders moest ik uitzien naar een ander appatement en nog eens verhuizen. Daarvoor heb ik zeker 6 maanden in de onzekerheid geweest, dat ik mocht blijven wonen, daar zij ivm allochtonen een heel ander gedacht had dan de 28 jaar die daaraan vooraf gingen. Zij heeft wat dat onderwerp betreft een bocht gemaakt van 360°. Het kwam erop neer dat de mogelijkheid bestond dat zij er allochtonen in zou toelaten onder invloed van de instelling in Lubbeek. Daar werd zij aangespoord en beïnvloed pro allochtoon. Zij hebben haar waarschijnlijk het vluchtelingen probleem voorgeschoteld en dat die mensen toch ook een onderdak zouden moeten hebben. Ik dacht : "nu niet meer of ik vlieg hier buiten, en ze laat er allochtonen in komen". Dat zou er nog moeten aan ontbreken. Allez om 't kort te maken : ik huurde en woonde daar, en had als eerste het aankooprecht. Na een bijeenkomst met haar en mij in Lubbeek om alles uit mekaar te doen, en toen ik naar huis wou gaan, stond zij daar met een triestig gezicht, en mij uitnodigend om haar nog eenmaal te knuffelen en een kus te geven. Dat heb ik dan ook gedaan omdat ik haar nog graag zag. Moet ik dat interpreteren als een judaskus of een afscheidskus of allebei ?
Een beetje uitleg over haar familie : Ik heb het al gezegd, haar vader is vroeg gestorven en daardoor kwam zij vlug onder de invloed van haar moeder. Zij heeft meermaals gezegd dat als haar vader langer had blijven leven, haar leven anders zou geweest zijn. Maar niet dus. Van haar moeder moest zij vlug gaan werken, anders had zij kunnen voortstuderen. Haar moeder was een echte tiran. Ik heb haar zelf mee bijgehouden als zij bij ons inwoonde. Een voorbeeld : als zij bij het eten iets nodig had wees zij dat aan met haar vinger. Zij zei niet in heb dit of dat nodig, wil je dat eens aangeven, nee gewoon aanwijzen met haar vinger, dat zegt al genoeg. Zij kon het niet over haar hart krijgen haar mond open te doen om iets te zeggen. Alleen open doen om te eten.
Haar zuster was ook al niet veel beter. Altijd jaloers met steken onder water zoals men dat hier zegt.
Om 't kort te maken ik dacht dat zij veel beter was, en dat leek er in 't begin ook op. Zij kreeg toen kalmerende pillen toegedient, en die werden langzaam verminderd. (eerder verdovende pillen) Daardoor kwam haar echt karakter langzaam tot uiting, met alle gevolgen van dien. Dat goed meisje veranderde dus in het tegenovergestelde. Ook het feit dat ik 30 jaar voor haar gezorgd had werd door de instelling in Lubbeek geminimaliseerd, zelfs ontkend.
Haar psychiater (een vrouw) heeft gezegd Rose heeft het moeilijk met de breuk. Maar waarom heeft zij dan gebroken ? Het is wel haar beslissing. Waarom wil ze met mij geen vrienden blijven ? Dan zou ze met mij nog moeten praten, en dat wil ze niet. Schrik van zich te verspreken ? Ik zou volgens haar psychiater nog iets voor haar betekenen. Waarom heeft zij dan besloten volledig te breken, zonder enige vorm van verdere communicatie ?
Waarom heeft men mij van in 't begin daar tegengewerkt ? Is die vriend of relatie niet goed voor de behandeling van de patiënt ? Werd zij daar beïnvloed, gemanipuleerd, zelfs misschien gehypnotiseerd ? Ja zelfs dat kwam in mij op. Maar waarom daar kan ik geen antwoord op geven.
Als er iemand is die mij hierin iets meer kan vertellen, of raad geven, geef mij dan een seintje. Dat ik met haar geen enkel contact meer heb dat is nog het ergste. Alles wordt onmogelijk gemaakt. Wat zou ik nog kunnen doen ? Hoe zou ik met haar in kontakt kunnen treden ? Ik zou met haar nog willen spreken face to face. Kan je mij raad geven ? Je zal beloond worden. Mijn email = rolando.lex@telenet.be
