Wat mij erg opgevallen is in de hele VDB-historie: het gemak waarmee 'La Maison Bleue' een louche hotel wordt genoemd. Aftands. Uitgeleefd. Zevendehands...
Ik ben in mijn leven wel eens op een paar plaatsen geweest, waaronder trouwens Senegal. En in 90% van de gevallen heb ik daar geslapen in hotelletjes van het niveau van "La Maison Bleue": budgethotelletjes, die vaak omwille van hun ligging buiten het centrum al iets goedkoper zijn, en die voldoen aan de basisbehoeften. De kamers zijn er proper, er is sanitair en er staat een bed in. Wat heeft zo'n hotel niet? Airconditioning, een zwembad, een sauna, vergaderlokalen en een rooftoprestaurant met panoramisch zicht. Maar om een hotel daarom meteen 'louche' te noemen... ?
In de kranten las ik dat een kamer in La Maison Bleue 30 euro kost. Het was die informatie die me aan het denken zette. Want tijdens de meeste reizen die ik maak, betaal ik gemiddeld niet meer dan 30 euro per nacht voor een kamer. Vaak zelfs nog een stuk minder. Simpel zat: je leest de Lonely Planet, je overloopt de budgetaccommodaties en je kiest er de beste uit. Een hotel dient immers alleen om in te slapen. Van zodra er een bed en sanitair is, en het er hygiënisch okee uitziet, is het voor mij in orde.
Het zet je toch even aan het denken. Stel dat ik stoemelings het leven had gelaten op één van mijn trips. Zouden de kranten dan ook geschreven hebben dat er een Belg was omgekomen 'in een louche hotelletje'?
"In een onguur kamertje van bedenkelijk allooi, niet ver van de sloppenwijken van Rio De Janeiro is maandag Roel Sels overleden." Dat klinkt toch nét iets anders dan: "In een budgetvriendelijk hotel, op wandelafstand van Copacabana, is maandag Roel Sels om het leven gekomen."
Wil iedereen dus bij deze noteren dat ik op reis altijd in 'budgetvriendelijke accommodatie' logeer en nooit in 'louche hotelletjes van verdacht allooi'? Als ik bij de ene of andere Sint-Pieter een goeie indruk moet maken, kan zoiets van doorslaggevend belang zijn.

Het leven zit soms toch vol verrassingen.
Zo heb ik vandaag het beste, soberste, warmste en degelijkste paar zwarte kousen gekocht dat ik ooit gekocht heb. Terwijl ik eigenlijk alleen voor kiekeneten in het Aveve Tuincentrum moest zijn.

Wat een feest, wat een feest!... Ik heb vandaag de twee Beatles-cd's aangekregen die nog in mijn collectie ontbraken. Twee maanden geleden vond ik dat het tijd was om mezelf een cadeautje te gunnen en mijn Beatles-collectie compleet te maken... Werk aan de winkel, want ik had nog maar vijf cd's van The Fab Four. Op de website van CDWOW (een aanrader) vond ik de tien overige albums. Voor 10 of 11 euro per stuk trouwens, wat voor Beatles-platen du jamais vu is. Vier cd's vielen al na een dikke week in de bus, de zes resterende albums zijn pas sinds vorige week pas beginnen aan te komen. En vandaag kreeg ik dus de laatste twee aan.
Dat er wat tijdsverschil tussen de twee ladingen zat, is te danken aan CDWOW. Nadat ze me vier cd's hadden opgestuurd, besloten ze blijkbaar te wachten op de nieuwe geremasterde cd's en me die te bezorgen. Zonder meerprijs. Een leuk cadeau, al moet je de 'originele' (nu ja: wat is origineel als je over The Beatles op cd spreekt?)  en de geremasterde versie al vlak na mekaar opleggen om het verschil te kunnen horen. Wat mij het meest opvalt, is dat de geremasterde albums gewoon een stuk luider zijn opgenomen. Voor de rest hoor ik eerlijk gezegd niet zoveel verschil.
Maar goed: ik heb ze nu dus allemaal in mijn bezit. "Please please me", "With the Beatles", "A hard day's night", "Beatles for sale", "Help!", "Rubber soul", "Revolver", "Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band", "Magical mystery tour", "The Beatles" -de witte-, "Yellow submarine", "Abbey Road" en "Let it be". En natuurlijk ook de rode en de blauwe dubbele verzamelaars, waarover dadelijk meer.
Een ongelooflijk interessant overzicht is het. Je hoort de complete jaren 60 passeren, terwijl The Beatles musiceren en evolueren en hun tijd altijd nét iets vooruitblijven: van pure pop (1962) over psychedelische flowerpower (1967) tot rauwe hardrock (1968). Ook aan hun kapsels en hun kostuums kun je het volledige decennium voorbij zien glijden.
En als je het zo allemaal op een rijtje ziet en hoort (net geen 20 cm Beatles-cd's, de ruggen netjes naast mekaar), is de muzikale erfenis nog veel groter dan je ooit had gedacht. Op elke cd prijkt wel een pareltje dat je al bijna vergeten was, dat je bijna nooit gehoord hebt (radiostations hebben immers al meer dan genoeg bekénd Beatles-werk waaruit ze kunnen putten), of dat je zelfs nooit gekénd hebt. Inderdaad: zelfs een fan als ik doet nog ontdekkingen.
Wat ook érg opvallend is en wat je je nu simpelweg niet meer kunt voorstellen: de gewoonte die The Beatles hadden om een uitgebrachte single niet op een elpee te zetten. Al veertig jaar dienen singles juist om de verkoop van elpees te stimuleren. Voordien was dat blijkbaar niet het geval. The Beatles brachten hun singles apart uit, compleet los van de elpees. Kwestie van de mensen niet te bedriegen en hun niet twee keer hetzelfde te willen verkopen... Dat waren nog eens tijden. Het verklaart meteen waarom je toch ook nog de rode en blauwe verzamelaar nodig hebt, ook al heb je alle studio-elpees van The Beatles gekocht. Klassiekers als "From me to you", "She loves you", "I want to hold your hand", "I feel fine", "We can work it out", "Day tripper", "Paperback writer", "Lady Madonna", "Hey Jude", "The ballad of John and Yoko" en "Revolution" zijn nooit op elpee uitgebracht. Kun je je dat inbeelden? Da's meer dan wat Oasis, Coldplay, Snow Patrol, en een dozijn andere Britse bands ooit bij mekaar zullen schrijven.
Ach, The Beatles... ze zullen nooit meer geëvenaard worden. Maar laat ik het daar maar niet meer over hebben. Straks ga je nog denken dat ik bevooroordeeld ben.

Een jaar of zeventig geleden moet het schrijven van liedjesteksten een begot plezante job geweest zijn. Alles kon. Zowel de muzikanten die het moesten zingen als de muziekliefhebbers die ernaar moest luisteren, waren een stuk toleranter dan ze driekwart eeuw later zijn. Want ik geloof niet dat je bij -ik noem maar wat- Coldplay, Rage Against The Machine, Placebo of Them Crooked Vultures zou moeten afkomen met onderstaande tekst (gevonden op een ouwe jazzplaat, schrijver onbekend).

One night farmer Brown,
Was takin' the air,
Locked up the barnyard
With the greatest of care
Down in the henhouse
Somethin' stirred
When he shouted "Who's there?"
This is what he heard:

Als een kwaaie hond met een hekel aan uniformen. Zo kijk ik elke dag uit naar de komst van de postbode. Ik wacht hem op aan de deur. Hijgend, de oren gespitst en het kopje een beetje scheef. 'Meneer facteur' hoeft niks te vrezen. Ik zal niet in zijn vingers bijten en ik laat zijn broekspijpen heel. Mijn bedoelingen zijn vreedzaam. Wat dat betreft, ben ik de tegenpool van die kwaaie hond. Ik wacht gewoon op een pakje. Op 33 pakjes, eigenlijk.
Wetende dat ik deze zomer toch geen tijd zou hebben om met vakantie te gaan, ben ik maanden geleden al een lijstje beginnen maken. Een lijstje met alle cd's die ik al lang wilde hebben, maar die ik om de ene of andere reden toch nooit gekocht heb. Je kent ze vast wel: die steengoeie cd's die je elke keer in je pollen hebt gehad als je in een platenzaak kwam, maar die je toch nooit gekocht hebt. Omdat er altijd wel een cd nét iets dringender was om te hébben. Zelfs een notoir Beatles-fan als ik verkoos de nieuwste van The Tragically Hip boven eentje van The Beatles, waarvan hij alle nummers al uit het hoofd kent. Zo breidde ik jarenlang mijn platencollectie uit met nieuwe albums, terwijl de gaten in de collectie gewoon gaten in de collectie bleven.
Voor net geen 360 euro heb ik nu 33 cd's besteld om dat mankement op te lossen. Het kost me minstens drie keer minder dan op reis gaan en ik ga er minstens even lang plezier aan beleven. Misschien wel 'tot in de eeuwigheid', om het eens met de woorden van een pastoor te zeggen. Iets aardser uitgedrukt, zou je kunnen stellen dat volgende week de postbode mijn gaten komt vullen.
En als je dat verkeerd interpreteert, zegt dat meer over jou dan over mij.