En toch denk ik dat ik ooit nog opnieuw ga bloggen. Als ik er tijd voor heb. In 2013, of zo.
21-10-2010
Lachen met de Belgen
Wat heb ik me geërgerd aan Peter Vandermeersch; gisteren te gast in De Wereld Draait Door, de populairste praatshow van Nederland. Vandermeersch was jarenlang hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, maar de voorbije zomer verkaste hij naar het NRC Handelsblad in Nederland. Gisteren mocht hij in DWDD zijn mening komen ventileren over de parachutemoord. Vandermeersch liet zich eens goed gaan. Hij lachte het volledige Belgische rechtssysteem (met volksjury in assisenzaken) weg, maakte in zijn eentje de uitspraak van de twaalfkoppige jury met de grond gelijk, hekelde het volledige onderzoek en onderbouwde zijn betoog met niets terzake doende argumenten als -geloof het of geloof het niet- de ontsnapping van Dutroux. "Je zou ervoor naar Nederland vluchten", besloot Vandermeersch, hartelijk lachend om zijn eigen grap. Het kotsen stond me nader dan het lachen. Ik heb maar héél zelden zo'n goedkope volksmennerij gezien of gehoord. Als hij België dan toch zo'n achterlijk land vindt, hoeft-ie van mij ook nooit meer terug te komen. De goedlachse Nederlander zal hij met zijn Belgenmoppen wel op de hand gekregen hebben. Maar bij 'zijn eigen' NRC-redactie, die te horen kreeg dat Vandermeersch de redactie gaat afslanken, zal hij zich heel wat minder populair hebben gemaakt. Toevallig raakte dat nieuws over de nakende ontslagen óók gisteren bekend. Raar dat de anders zo snelle Matthijs Van Nieuwkerk daar in zijn programma geen énkele vraag over stelde. Voor wie het niet van nabij volgde: in de zomer verkondigde de nieuwe messias van het NRC nog aan al wie het wilde horen dat hij zwaar zou gaan investeren in onderzoeksjournalistiek. Gisteren werd dat vertaald als 'de redactie slanker en slimmer maken'. Door dertig redacteurs te ontslaan, dus. Ongeveer één of vijf. Daarmee is de winteropruiming begonnen bij het NRC. De solden worden gegarandeerd een succes. Met een hoofdredacteur als Vandermeersch kan NRC bijna niet anders dan een goedkope krant worden.
14-10-2010
Eddy Engels
Dus: - we hebben een aanval die vijf open doelkansen mist - we hebben een middenveld dat als los zand aaneen hangt - we hebben een verdediging waar de tegenstander als boter doorheen snijdt - we hebben een keeper die het in zijn broek doet als de tegenstander over de middellijn komt - en we hebben een lachende bondscoach, die tevreden is over het geleverde spel en die vindt dat journalisten niet moeten zagen..
Kijk, dát zou dus met Dick Advocaat niet waar geweest zijn. Met Eddy Engels trouwens ook niet, trainer van Noordstar in 4de provinciale C.
07-10-2010
Hazard slaat nagels met koppen
Eden Hazard, Belgisch topvoetballer in het buitenland (Frankrijk), heeft zonder het zelf te beseffen haarfijn uitgelegd hoe het komt dat zogenaamde grote talenten uit België toch zelden of nooit doorbreken bij topclubs in het buitenland. En hoe het komt dat de Rode Duivels al járen niet meer aanwezig zijn op de grote tornooien. "Ik zit veel op de bank bij Lille. Ik zou wat harder moeten trainen. Maar da's mijn persoonlijkheid: ik geef me alleen voluit in matchen, niet op training. Dat is een knop die ik nu moet proberen om te draaien. Ik zal me wat meer moeten inzetten op training." In datzelfde interview vertelt Hazard dat hij, wanneer hij bij de Rode Duivels is, regelmatig Lukaku opzoekt. 'Dan zitten we samen in de kleedkamer en fantaseren we dat we beiden in de spits spelen bij Real Madrid, samen met Ronaldo." Daarmee weet je meteen in welk bedje het Belgisch voetbal ziek is. Nog beter kan je het niet uitleggen. Ruiterlijk toegeven dat je je nog nooit voluit gegeven hebt op training en ondertussen dromen van Real Madrid. Dat is de mentaliteit van onze beloftevolle jongeren. Een waarheid waar niemand onderuit kan: de Rode Duivels hebben nog nooit zo slecht gepresteerd als de laatste tien jaar. De 'supertalenten' Kompany, Van den Borre, Mudingayi, Witsel, Mpenza, Mpenza, Fellaini, Pocognoli, Mirallas, Lukaku, Hazard, ... : ze hebben geen énkel resultaat geboekt. Niet één. Het doet je toch met heimwee denken aan een ploeg met Pfaff, Gerets, Millecamps, Meeuws, Renquin, Van Moer, Vercauteren, Ceulemans, Van der Eycken, Van der Elst, Vandenbergh... De béste van die elf was technisch gezien niet half zo goed als de sléchtste uit het huidige elftal. Maar die elf misten geen enkel EK of WK. Meer zelfs: ze stootten keer op keer door naar de tweede ronde, en soms zelfs nog veel verder. Ze kwamen wél op tijd op de trainingen en ze zaten niet met hun hoofd bij Real Madrid. Dat is het verschil. We moeten terug naar de ploeg van toen. Met werkers in plaats van dromers. Laat al het talent maar eens thuis en trek ten strijde met elf pitbulls die hun kop ervoor leggen: Hoefkens, Geraerts, Defour, Van Damme, Vossen, Debruyne ... vul aan met nog een vijftal kuitenbijters uit Mechelen, Gent, Zulte en Kortrijk en je hebt een nationale ploeg waar onze huidige Duivels een pak slaag van krijgen. 100% zeker.
05-10-2010
"In België is 't nooit crisis"
Vorige week deed ik een interview met chef-kok Wout Bru, de Kempenaar die een tweesterrenrestaurant uitbaat in de Provence. Toen we het over zijn klanten hadden, deed hij een opmerkelijke uitspraak. "We hebben de crisis wel gevoeld. We kregen wat minder Fransen over de vloer en ook wat minder toeristen: Spanjaarden, Duitsers, Nederlanders. Alleen de Belgen zijn onverminderd blijven komen. Zij waren even talrijk als anders. Ongelooflijk toch. Wat een raar land is dat. In België is 't precies nooit crisis. Hoe groot de malaise ook is, alles blijft daar gewoon zijn gangetje gaan." Hij heeft gelijk. Wij kunnen gemakkelijk een half jaar zonder regering -dat hebben we al bewezen- zonder dat iemand daar iets van merkt. We blijven gewoon allemaal ons ding doen en de boel blijft wel draaien. We hebben dat ook zo geleerd. Het zou er mooi uit zien als het leven hier stil zou vallen bij de eerste de beste crisis. We sukkelen al dertig jaar van de ene crisis in de andere. Is het geen economische, is het een politieke. Is het geen politieke, dan is het een communautaire. Maar meestal zijn het de drie samen. Belgen hebben gewoon honderd keer meer ervaring met een crisis dan iemand anders. Dat is volgens mij de enige verklaring waarom crises bij ons niet meer zo'n grote impact hebben als in andere landen, waar soms een hele natie 'op zijn gat' ligt als het even tegen zit. We zijn daar bijna immuun voor geworden.
04-10-2010
Met de billen bloot
Anderlecht is gisteren met 5-1 onderuit gegaan op het veld van Standard. Als Brugge-supporter kan ik mij daar niet erg vrolijk over maken. Ten eerste krijgt Club ook élk jaar wel eens érgens een pak slaag (vorig jaar 6-2 in Gent, het jaar daarvoor 2-5 tegen Genk, ...) en ten tweede staan zowel Anderlecht als Standard in de rangschikking voor Club Brugge. Wie van de twee de wedstrijd ook zou verliezen: het maakte voor Club eigenlijk al geen bal uit. Waar ik wél goed mee gelachen heb, zijn de bijzonder ongelukkige, maar hilarische woordkeuzes van Olivier Deschacht. "We waren van voor niet efficiënt en van achter werden we genomen", zei hij op Studio 1. "En dat doet pijn," voegde hij er nog aan toe. Dat ze met de billen bloot gegaan waren, was al wel duidelijk. Maar dat het zó erg geweest was...?
De setlist
"It's different for girls", "Is she really going out with him?" "Fools in love", "Be my number two", "Hometown", "Got the time", "Another world", "Steppin' out", "Tomorrow's world", "Obvious song", en nog een hele reeks -mij onbekende- songs van de cd 'Rain' die ik niet heb, maar die wel heel goed klonken... Op de setlist van Joe Jackson was weinig aan te merken, gisteren in Eindhoven. Natuurlijk, artiesten met twintig of meer albums moeten keuzes maken. "Real man", "Breaking us in two", "Sunday papers", "I'm the man" en nóg veel moois bleef deze keer in de kast. Het zal voor een volgende keer zijn en waarschijnlijk ben ik er dan opnieuw bij. Joe Jackson heeft me nog nooit ontgoocheld.
20-09-2010
Gelukkig is er psychologische bijstand
Chris Aerts, die in het kader van het VTM-programma 'Mijn restaurant' even chef-kok mocht zijn in restaurant 't Gerecht in Turnhout, heeft zelfmoord gepleegd. "Had hij maar nooit meegedaan aan dat programma. Dan was dit nooit gebeurd," zegt zijn tante in de kranten. Net iets te kort door de bocht misschien, maar toch. Ik begrijp de reactie wel. Toevallig of niet blijken de grootste spanningen en problemen op relationeel én financieel vlak er te zijn gekomen tijdens en na 'Mijn restaurant' en dat is begrijpelijk. Je kan niet zomaar, in naam van een tv-programma, iemand een restaurant cadeau geven, hem dan wekenlang voor heel tv-kijkend Vlaanderen uitschelden voor waardeloze kok en hem dan dat restaurant -en zijn droom- weer afpakken. In een officiële mededeling zegt programmadirecteur Jan Segers dat het programma inderdaad een grote impact heeft op de deelnemers en dat daarom veel belang gehecht wordt aan de psychologische begeleiding van de kandidaten. Het zal ongetwijfeld anders bedoeld zijn, maar ik interpreteer dat als een halve schuldbekentenis. Eerst iemand kraken en hem daarna psychologische hulp verlenen: het is als iemand halfdood schoppen maar zorgen dat er een ambulance in de buurt is. Je geeft er de voorbedachtheid mee toe. Het is een klein mirakel dat er nog niet meer slachtoffers zijn gevallen. Ik zou ze niet te eten willen geven: alle deelnemers aan zang-, dans-, acteer-, imitatie- en kookwedstrijden die al tot op het bot belachelijk gemaakt zijn voor gans Vlaanderen. En toch gaat het circus maar door. Onlangs zag ik nog een oproep op VTM. 'Kandidaten gezocht voor Idool 2011'. In de trailer werden beelden getoond van onder anderen Tom Dice en Natalia; artiesten die letterlijk en figuurlijk op het hoogste podium geraakten dankzij de ene of andere talentenjacht. Zo werd opnieuw een prachtige droom gecreëerd, die kort samen te vatten is als "Ook jij kan dit bereiken". Diezelfde droom wordt voor 90% van de deelnemers enkele weken later keihard en met het nodige sarcasme aan diggelen geslagen. En opnieuw zullen tientallen Vlamingen, de ene al goedgeloviger dan de andere, te kakken worden gezet. Want da's goed voor de kijkcijfers. Gelukkig is er psychologische bijstand.
06-09-2010
De buit en het geweld. En de verhouding ertussen.
Vandaag gezien op het nieuws: ergens in Vlaanderen is een bejaard koppel overvallen door twee gemaskerde gangsters. Het geboefte ging behoorlijk gewelddadig tewerk. Ze belden aan en toen de man des huizes de in de deuropening verscheen, werd hij meteen neergeslagen met een ijzeren staaf. Zijn vrouw deelde enkele seconden later in de klappen. Daarna werd het koppel vastgebonden en doorzochten de overvallers de woning. De VRT-journaliste die het verslagje maakte van de feiten, zocht een woordvoerder van het parket op en stelde haar de bijzonder slecht geformuleerde vraag: "Stond de buit in verhouding tot het gepleegde geweld?" Goed bedoeld, ongetwijfeld. Maar voor mij komt die vraag over als: "Ze hebben toch genoeg gestolen? Dat echtpaar heeft dat pak slaag toch niet voor niks gekregen?" Waarop de procureur antwoordde: "Neen, de buit was klein." Alsof dat de zaak nog erger maakte.
