Hey, Ik heb Alera, de erfgename niet lang geleden uitgelezen. Ik vond het boek een beetje traag gaan doorheen het verhaal, ik vind het leuker als er wat meer actie is. Maar ik heb toch nog van het verhaal genoten. De leukste delen vond ik de momenten wanneer Alera wat tijd met Narian doorbrengt. Ze kan dan zichzelf zijn zonder dat irritante prinsessengedoe. Narian is zeer verschillend van Alera, hij wekt veel vragen op en beroert Alera, maar ook de lezer! Ik vind de manier waarop Cayla Kluver hem voorstelt zeer interessant, ze geeft hem een zekere houding die veel vragen bij de lezer opwekt en geeft de antwoorden op onverwachte momenten. Ik ben een beetje teleurgesteld over het einde, ik dacht dat Narian weer zou opduiken maar hij kwam niet meer voor in het verhaal. Ik dacht dat hij zou opduiken bij het huwelijk en zo Alera ontvoeren (en bevrijden) van haar lot. De houding van Alera toen ze het nieuws kreeg over haar huwelijk vond ik een beetje kinderachtig en toch kon ik begrijpen dat ze leed. Steldor verraste me echt bij hun huwelijksnacht, ik dacht dat hij Alera zou dwingen om hun huwelijk te consumeren, maar hij liet haar de kans om zelf te beslissen wanneer ze het uit vrije wil zou doen.
Ik zal het tweede deel proberen vinden want het einde gaf me echt een gevoel van een onafgemaakt verhaal
 "Smile"){kind=icon}
