Gegroet daar in het winderige België! (CNN Armenia bericht hier al twee dagen lang over apocalyptische stormen in Engeland en 'the low countries')

Tijd om jullie nog eens op de hoogte te brengen van mijn avonturen hier in Armenië. De laatste dagen is er eigenlijk niet zoveel spannends gebeurd. Mijn wat halsoverkop bezoek aan het OVSE Bureau maandag had me doen inzien dat ik best eerst eens voor mezelf uitzocht waar ik naar toe wou met mijn interviews. En dat is dus een beetje mijn hoofdbezigheid geweest de voorbije dagen. Met vrucht bovendien!
Ik ben deze middag dus nog eens een keer langs Sven Zweed geweest, met een bijzonder boeiende babbel als gevolg. Verder heeft hij me ook voorgesteld aan zijn bevallige assistente Tsovinar, een echte Armeense die hier aan de American University heeft gestudeerd (waar ik volgende vrijdag een afspraak heb). Het was allemaal wel weer wat halsoverkop -Sven is niet zo'n held in zijn agenda bijhouden blijkbaar, en moest na een half uur plots weer door-, maar ik ben nu wel vertrokken voor een reeks interviews met mensen van de OVSE, ngo's, de overheid, andere internationale organisaties, enz... Maandagnamiddag word ik in ieder geval al terug verwacht op het OVSE Bureau, waar het best een gezellige bedoening is en Tsovinar gaat me voorzien van een hoop documenten over hun projecten en massa’s contactadressen!

Wat het niet-thesiswerk betreft houd ik me bezig met het doorkruisen van Jerevan in alle mogelijke richtingen, om telkens weer te ontdekken dat het eigenlijk echt wel een aangename stad is. Het straatbeeld is hier veel minder somber dan in onze Belgische steden. Hier en daar zie je wel een wat vervallen krot, maar na een tijd valt dat niet meer op. En dan blijkt Jerevan hele leuke straten te hebben, met massaal veel parkjes en bomen. Zowat elke straat is hier versierd met twee mooie rijen bomen (kijk maar op de foto van ’t zicht uit mijn kamer). De Jerevanen (Jerevaniërs, Jerevanezen, soit, Armeniërs…) zijn trouwens een behoorlijk fier volkje. Zeker de vrouwen zorgen er voor dat ze er permanent op hun paasbest bijlopen. Ik denk trouwens niet ik al ooit zoveel (nep)Dolce&Gabbana spullen voorbij heb zien defileren. De straten zijn hier trouwens ook bijzonder levendig. In al die parkjes staan bankjes, en die bankjes zitten ook permanent vol. Is het de beginnende lente na een paar maanden -20? Is het omdat ze door de noodtoestand niet meer op Liberty Square mogen zitten? Feit is dat de Armeniërs er allemaal goedgemutst bijlopen en met plezier buitenkomen.

Ik ben deze week ook langs de Yerevan State University gelopen en er iets gaan drinken met Artem (voor de Bouwordemensen: de priester/doctoraatsstudent van deze zomer in Haghpat). Best een boeiende ervaring. Enerzijds loopt het daar vol hippe moderne jeugd en krijg je echt de indruk dat het met Armenië volop de goede kant uitgaat. Anderzijds geven de gebouwen een soort verlopen semi-sovjet gevoel, zijn de wc’s de goorste die ik hier al heb gezien en is er geen kat die Engels spreekt (tot de mensen aan de Information Desk toe). In de sovjettijd was de YSU een van de beste univ’en van de Sovjet-Unie. Helaas zijn sovjetonderwijsmethoden niet direct het neusje van de zalm als het op innovatie aankomt: het fenomeen dinosaurusprof blijkt ook hier te bestaan. Hier betekent dat helaas een hoop oude sovjetgewoonten en –boeken... De nieuwe generatie zou wat dynamischer zijn, maar de overgang vraagt hier blijkbaar nog altijd wel wat tijd.

Jerevan is eigenlijk voortdurend een mix van sovjet en modern. Enerzijds heb je op heel veel plaatsen wat verloederde gebouwen, anderzijds heb je daartussen ook heel wat moderne dingen, zoals het gezellige cafeetje onder het Armenian Business Center (en tóch gezellig!) waar ik mijn namiddagen doorbreng. Daartussen door heb je ook altijd een paar typisch Armeense elementen, zoals de Armeense drabkoffie (eigenlijk gewoon een soort Turkse, maar laat dat vooral niet gezegd zijn!). Die koffie vraagt de nodige drinkervaring. Eerst moet je hem een hele tijd gewoon laten staan, zodat de werkelijk walgelijke drab naar de bodem kan zakken. Na ongeveer een kwartier -al naargelang de dikte van de drap- kan je voorzichtig eens proberen of je koffie al min of meer drinkbaar is. Doe je dit te vroeg, hangt heel je tas vol met drab, en kan je weer van voor af aan beginnen met een mond die half toe kleeft. Doe je dit te laat, is -helaas- de koffie koud. Ik verwacht over een maand toch iets vaardiger te zijn in dit gevoelige proces. En ondertussen trakteer ik mezelf om de paar dagen eens op een, dubbel zo dure, American Coffee…

Wat de noodtoestand betreft verder niet echt nieuws. Hij is er nog steeds, dus van demonstraties geen sprake. Het leeft in ieder geval wel en mensen hebben ook niet bepaald schrik om erover te spreken. Artem begon er zelf over, en wou vooral weten wat ík ervan vond. Zelf vond hij dat regering én oppositie er allebei een beetje een potje van hadden gemaakt.

Op mijn appartementje ook nog alles goed. Mijn buren/verhuurders zijn trouwens heel sympathieke mensen, en hebben nu totaal ongevraagd ook voor een kabelinternetverbinding gezorgd. Hoera, nu kan ik zonder én met draad bloggen!

Het weer is ondertussen nogal wisselvallig geworden. Kleine verandering van de plannen dus: dit weekend niet naar Spitak, maar wat musea afhossen in Jerevan. Het genocide museum schijnt niet te missen te zijn en zou naar verluidt zelfs Engelse uitleg hebben! (In tegenstelling tot het historisch museum, waar zélfs een Rus geen letter wijzer wordt over de ongetwijfeld geweldig boeiende historie van ’t Armeense volk) Spitak wordt dus iets voor volgend weekend, in de hoop wat mooier weer te hebben en te kunnen genieten van ’t uitzicht op de Aragats vanuit de masjroetka. Heb vandaag al wel met één van de zusters gebeld die bijzonder enthousiast klonk, en eerder deze week heb ik zelfs Carlos zien rijden in Jerevan! Ik stond wat verdwaasd naar de weg te zoeken, toen er plots uit een wit camionnetje Genevieve en die Ierse(?) zuster enorm enthousiast begonnen te zwaaien en ‘How are you’ begonnen te roepen. Ik had nog net de tijd om ‘Fine, my friends!’ te roepen toen het weer groen werd en Carlos al weer vertrokken was J. Ben beniewd hoe het er daar momenteel aan toegaat. En Hanneke, ik beloof een goed woordje te doen bij de nieuwe hoofdzuster ;-)

Ik zit ondertussen weeral aan twee A4’tjes, en het is hier weer omzeggens etenstijd, dus ik verlos jullie uit jullie lijden, en hou verder mijn muil.

Nasvidenje!

Robin

Dag iedereen!

Sinds zaterdag zit ik voor de tweede keer in Armenië. Ditmaal met het leuke doel er een thesis over te schrijven. Toegegeven, een iets minder nobel doel dan het heropbouwen van halfingestorte huisjes, maar thesissen moeten ook geschreven worden...
Voor alle ongerusten die het zich afvragen: ik ben goed aangekomen
Mijn eerste nacht heb ik doorgebracht op een hotelkamertje in het State University Hostal. Een ietwat misleidende naam, want met de universiteit leek het me niets te maken te hebben, en het voltallige personeel sprak samen denk ik drie woorden engels (toevallig evenveel als er in de naam van het hotel voorkomen). Verder was dat allemaal wel in orde, maar ik ben toch wel tevreden dat ik me zondag een geweldig appartementje in het centrum heb gevonden. Ik heb nu tot mijn beschikking: een behoorlijk grote salon, met twee sofa's die uitklapbaar zijn tot dubbelbed, twee eenpersoonszetels, een aantal tafels, kasten en stoelen, een hypermoderne stereo, een tv met cnn, twee balkonnetjes, een keuken met gasvuur (hoera!), een badkamertje met een geweldige douche, een vrij goede internetverbinding en bovenal: een croque-monsieurmachien én een piano! Dat ze ons concept van kaas en brood niet kennen en ik dus nog niet echt heb ontdekt hoe mezelf alsnog een degelijke croque te fabriceren en het feit dat ik hoegenaamd géén piano kan spelen doen er nu even niet toe

Jerevan zelf is trouwens een behoorlijk aangename stad. Dat het de voorbije dagen voortdurend 15 graden was doen daar natuurlijk geen slecht aan (vandaag is er een eerste buitje gevallen, maar laat dat de pret niet bederven). Het is wel tof dat ik de stad al een klein beetje ken van deze zomer, wat maakt dat ik al geen last heb van oriëntatieproblemen. Maw: Bert, je bent bedankt voor je uitstekende gidswerk deze zomer. Ik kan bij deze bevestigen dat het een mooie rondleiding was! En als ik er nog andere Bouwordemensen jaloers mee kan maken: heb er al een eerste zonsondergang met zicht op de Ararat opzitten vanop de Cascade

Een beetje een onpraktisch element is wel dat de gemiddelde Armeniër absoluut geen andere talen spreekt dan Russisch of Armeens. In die mate dat mijn drie woorden Russisch die ik dit jaar heb geleerd, mij af en toe zelfs enig nut bewijzen, omdat het nog steeds evenveel is als wat mijn gesprekspartners kunnen in het Engels. Best vervelend trouwens gezien ze supermarkten hier niet kennen (of ik ze nog niet heb gevonden) en de ‘grootwarenhuizen’ hier gewoon bestaan uit een hele hoop toonbanken waar ze allerlei verschillende spulletjes verkopen die je dan moet vragen aan de verkoper. Nu ja, vragen… Eerder wijzen, uitbeelden, in 38 talen proberen te benoemen, wanhopig ze alles laten vastnemen en dan da of njet zeggen,… Het heeft een zekere charme, maar heb me gisteren dan toch maar een zakwoordenboekje russisch-engels aangeschaft voor de verbluffende prijs van 600 dram, wat zo’n 1 euro en 20 cent is! Voortaan kan ik dus gewapend naar de winkel

Voor zij die het Armeense nieuws zowat volgen: ja, het is hier inderdaad noodtoestand. Voor zij die het niet volgen even een kleine uitleg: nu drie weken geleden waren het hier presidentsverkiezingen. Die zijn in de eerste ronde gewonnen door de regeringskandidaat Sarkisian met 52,8 procent, maar zowat iedereen (internationale waarnemers inclusief) zijn ervan overtuigd dat het eigenlijk tot een tweede ronde had moeten komen, vanwege behoorlijk wat gesjoemel bij het stemmen tellen en intimidatie aan de stemkotjes. De oppositie (eigenlijk een antipartij olv Levon Ter-Petrossian, oud-president en toegegeven, zelf wsl niet helemaal zuiver op de graat) is dan beginnen betogen op het plein bij de opera met overdag 20000 mensen en ’s nachts zo’n 1000 in tenten. Je kan het wat vergelijken met wat in Oekraïne gebeurde bij de Oranjerevolutie. Vorige zaterdag heeft de regering dan ’s ochtends dat plein laten leegruimen door de politie, met het nodige machtsvertoon (en wsl geweld). Tegen de avond was de oppositie weer verzameld bij de Franse ambassade, denkende dat de regering hen daar voor het oog van de Fransen met rust zou laten. Het is daar echter tot grote rellen gekomen toen het leger op de betogers werd afgestuurd, waarbij uiteindelijk 8 doden en zo’n 160 gewonden zijn gevallen.

Nu is het dus noodtoestand waarbij de regering alle verantwoordelijkheid in de voeten van de betogers schuift, de pers volledig monddood maakt door ze enkel de officiële regeringsverklaringen te laten verkondigen en alle belangrijke plaatsen in de stad laat bewaken door het leger. Op het plein van de opera wordt er nu niemand meer toegelaten en alles wat enigszins verdacht is wordt hard in de gaten gehouden. Zo was ik zondag op de plaats van de rellen met de acht doden waar een aantal mensen bloemen kwamen neerleggen. Op zo’n 100 meter daarvan stonden dan allemaal bewapende soldaten toe te kijken, klaar om elk moment in te grijpen. Behoorlijk bizar gevoel…

Verder is er in het dagelijkse leven niet veel van te merken. De mensen gaan gewoon naar hun werk, gaan gewoon shoppen, hangen rond op de rommelmarkt,... De regering lijkt er dus wel in geslaagd de oppositie voorlopig de kop in te drukken. Binnenshuis speelt het echter wel denk ik. Het is een beetje moeilijk om er achter te komen, gezien de gemiddelde Armeniër zoals gezegd niet direct een westerse-talen-polyglot is, maar de mensen met wie ik al wél heb kunnen spreken, hadden toch wel duidelijk hun mening over die “niet-legitieme president”.

Maar zoals ik dus al zei, als je de soldaten een beetje negeert, is er niet zo veel van te merken.

Komen we bij het thesiswerk. Ik ben gisteren langs het OVSE Bureau hier geweest, waar ik al uitermate boeiende babbels heb gehad met Carel Hofstra, een Nederlander, Sven, een Zweed en Silvia, een sympathieke Moldavische dame. Het wordt nog een beetje zoeken op welke elementen ik me hier ga focussen, want àlles uitspitten wordt een beetje moeilijk. Maar eens ik daar wat uit ben, kan ik via hen wel aan alle nodige contacten komen. Het is wel een beetje frappant hoe ze zelf nogal sceptisch over het effect dat hun werk hier eigenlijk heeft. De gebeurtenissen van vorige week hebben blijkbaar aangetoond dat ondanks al het werk van de OVSE de voorbije jaren, de overheid hier eigenlijk geen stap vooruit is gegaan qua democratie. Een heel boeiende moment om hier onderzoek te doen, vinden ze allemaal. Waarbij ze er volgens mij ook wel blij om zijn dat het maar om een simpele thesis gaat, en niet om één of andere prestigieuze publicatie ;-)

Verder ben ik nog niet echt in gang geschoten, maar dat is iets voor de komende dagen.

Soit, ik zal het hier maar bij laten. De moedigen die zich helemaal tot het einde van mijn relaas hebben geworsteld: proficiat, allemaal een bank vooruit! De anderen: ik begrijp jullie ten zeerste. Het is dan ook speciaal voor jullie dat ik de wat leukere ‘hoe is het leven hier’-dingetjes vanvoor heb gezet…

Hadioch!

Robin

Ps1: Gelukkige verjaardag, Oma!
Ps2: voor de Bouworde-mensen: heb al even met Hilde gebeld, en ben van plan daar één van de komende weekends langs te gaan om de foto’s af te leveren
Ps3: Voor foto's moeten jullie op facebook zijn. De bestanden zijn blijkbaar te groot voor deze blog :-s