In een Egyptische tempel te Dendera die ten tijde van de Ptolemeeërs in de eerste eeuw v. Chr. gebouwd werd en gewijd aan Hathor de godin van wijsheid en liefde, staat in het plafond de Astrologische waterman-opstelling afgebeeld. Kenners dateren de afbeelding voor de periode 4300 tot 2200 v. Chr. In de eerste eeuw voor Christus ten tijde van de Ptolemeeërs was het watermantijdperk echter al oude geschiedenis en normaal zou men voor die tijd het vissentijdperk als afbeelding verwacht hebben. Waarom werd het Watermantijdperk afgebeeld? Vermoedelijk werd de afbeelding van de Waterman door de Egyptische priesters in verband gebracht met de zogenaamde voortijd. Volgens mijn revisie van de geschiedenis van de oudheid zoals in mijn boek TIJD en TIJDEN van 2015 gebracht, stelt de waterman-opstelling het begin van de geschiedenis van Egypte voor: slechts ongeveer vierduizend jaar geleden. Het begin van het neolithische tijdperk voor Egypte is hiermee astrologisch (voor zover dat waarde mag hebben) op de tijdbalk vastgesteld.

De orthodoxe Egyptologie dateert het begin van de Egyptische beschaving veel eerder en dit op basis van hun veronderstelling van het gebruik van een dubbele kalender in het oude Egypte: de zogenaamde Sothis-kalender met tijdperken van telkens 1460 jaar .

Het was de Egyptoloog Eduard Meyer die in 1904 de Sothis-kalender introduceerde: ‘kalender en Sothis-periode’. Hij ging er van uit dat er in het oude Egypte twee kalenders naast elkaar bestaan hadden. Een burgerlijke en een godsdienstige gebaseerd op het opkomen van de Hondsster of Sothis en/of Sirius zoals de ster in het Grieks en het Latijns genoemd wordt. De Egyptenaren noemden de ster Sopdet. Meyer ging er van uit dat een Egyptisch jaar 365 dagen telde en als een gevolg elk vierde jaar op de kalender een schrikkeljaardag verloren ging. Hij veronderstelde (postuleerde) als een gevolg dat er twee kalenders in het oude Egypte gehanteerd werden: een officiële kalender die met de maand Thoth begon en geen rekening met schrikkeljaren hield en een zonnekalender die gebaseerd was op het opkomen van de Hondsster en astronomisch correct.

De twee kalenders begonnen bij een nieuwe Sothisperiode officieel gelijktijdig op de eerste dag van de maand Thoth maar na vier jaar al liep de officiële kalender één dag op de astronomische kalender achter. Op deze wijze verloor de kalender op achtentwintig jaar tijd één week en op een periode van honderdtwintig jaar ging er één maand verloren. Na een tijdspanne van 1460 jaar liepen de twee kalenders weer gelijk en hier werd verondersteld dat er een nieuwe Sothisperiode begon.

In het jaar 239 AD vermeldde de Romeinse grammaticus Censorinus dat in 139 AD de eerste dag van het Egyptische kalenderjaar daadwerkelijk samenviel met de heliakische verschijning van Sirius – wat het einde van een Sothis-cyclus veronderstelde. Terugrekenend concludeerde Meyer dat er zich 1460 jaar eerder een vergelijkbare situatie had voorgedaan.

Eduard Meyer meende het bewijs van zijn veronderstelling gevonden te hebben in het Ebers-papyrus. Op dit bewaard gebleven papyrus zou er een vermelding staan naar de opkomst van Sopdet ten tijde van het negende regeringsjaar van farao Amonhotep I. Veel blijft echter een raadsel. Zo staat er niet Amonhotep I maar de naam Zeserkere, waarschijnlijk de voornaam van Amonhotep I.

Zijn tweede bewijs was een kalenderfragment op een steen gevonden in Elephantine waar een verwijzing te vinden is naar het vermeende opkomen van Sothis in de dagen van Thothmosis III. Het regeringsjaar van Thothmosis III wordt echter niet vermeld en ook is niet duidelijk of de verschijning van Sothis betrekking had op het zonnejaar, noch of een eerste verschijning bedoeld werd. Daarbij merkt de Egyptoloog Cecil Torr op dat het gebouw weliswaar van Thothmosis III was, de inscriptie echter van een opvolger geweest kan zijn.

De derde aanduiding voor Meyer was de vermelding van de verschijning van de ster Sothis op 16 Pharmuti in het papyrus van Illahun. Het papyrus Illahun dateert de verschijning van Sothis op de zestiende van de Egyptische maand Pharmuti in het zevende jaar van een farao waar men van aanneemt dat het Senwosret III van de twaalfde dynastie is. De naam zelf van de farao is niet bewaard gebleven, maar wordt uit allerlei verspreide gegevens afgeleid.

De bekende revisionist van de geschiedenis van de oudheid de Egyptoloog David Rohl (A Test of Time, appendix D) merkt echter op dat het papyrusfragment een voorspelling bevat en geen vaststelling van een gebeurd feit is. De tekst luidt: “u moet weten dat het opkomen van SOPDET zal gebeuren in de vierde maand Pharmuti, op dag 16”.

Het is aldus vrij eenvoudig de theorie van Eduard Meyer op losse schroeven te zetten. Een tijdgenoot en tegenstander van Eduard Meyer was de Egyptoloog Cecil Torr die in zijn werk vermelde dat de Sothis-cyclus een uitvinding van de Grieken was van latere tijd. Noch is er enige indicatie, schrijft hij, dat de Egyptenaren de cyclus kenden; geen vermelding wordt er over gevonden in hun inscripties of papyri, buiten enkele occasionele vermeldingen over het opkomen van de Hondsster.

Daarenboven bestaat er onduidelijkheid over het afsluiten van een veronderstelde Sothisperiode in 139 AD? Er bestaat namelijk een toegevoegde notitie in het middeleeuwse manuscript van Theon, een vierde eeuwse astronoom, over een zekere Menophres. Op het manuscript van Theon staat er een notitie in het Grieks dat er ‘vanaf Menophres en tot aan het eind van het tijdperk van Augustus’ 1605 jaar waren. Terugrekenend geeft dit 1321 v. Chr. als jaartal van de nieuwe veronderstelde Sothis-periode. In ditzelfde manuscript van Theon van Alexandrië wordt echter vermeld dat de Sothis periode eindigde in het vijfde jaar van Augustus zijnde het jaar 26 v. Chr. Censorinus zoals eerder gezien, plaatste het begin van een nieuwe Sothis-periode in 139 AD. Een verschil van zo maar even 165 jaar, wat vragen zou moeten oproepen. Het verschil van 165 jaar tussen de gegevens van het manuscript van Theon en dat van Censorinus is nooit opgehelderd.

Met recht verklaart ook Velikovsky het werk van Eduard Meyer als overgewaardeerd en een grote oefening in futiliteit (Ramses II en zijn tijd – Epiloog – vraag 8 en De Zeevolken – hoofdstuk 2 Sirius). Eveneens is er het studiewerk van de eerder geciteerde Egyptoloog Cecil Torr (Memphis and Mycenae, 1896), van de onderzoeker F.J. Kerkhof (BW Bijbel en Archeologie 1 – ISBN 9070145049) en van Dr. Donovan Courville (The Exodus Problem and its Ramifications – volume 2 – chapter IV) dat het chronologische fundament van de Egyptologie onderuit haalt.

Dat de conventionele Egyptologie hardnekkig vasthoudt aan de Sothis-kalender die Eduard Meyer in 1904 wereldkundig maakte heeft te maken met het feit dat zij geen ijkpunten op de tijdsbalk ter beschikking hebben ter exacte plaatsing van de Egyptische dynastieën van Manetho. De Bijbel zien zij louter als een godsdienstig boek zonder historische waarde en wordt door hen niet gehanteerd. Wanneer men nochtans de historische boeken van de Bijbel en de bijgevoegde chronologie als historisch correct hanteert zijn er een aantal belangrijke ijkpunten waarmee verschillende Egyptische farao ’s op de tijdsbalk verankerd kunnen worden.

Ook de oudheidhistoricus Herodotos die in de vijfde eeuw v. Chr. Egypte bezocht en een faraolijst doorgaf wordt door de gevestigde Egyptologie niet naar waarheid aanvaard. Herodotos was nochtans de eerste classicus die een gedetailleerd verslag over Egypte neerschreef. In de vijfde eeuw voor Christus wanneer Herodotos Egypte bezocht was de geschiedenis van dit land nog steeds een levende geschiedenis. De piramiden in beneden-Egypte hadden bijvoorbeeld nog steeds hun glanzende buitenbedekking. Herodotos reisde het gehele land door tot aan de grens met Nubië en sprak met de Egyptische priesters over hun geschiedenis. Hoewel hij als de vader der historie aanvaard is en zijn geschiedschrijving van Klein-Azië niet in twijfel getrokken, wordt hij wat Egypte betreft met zijn lijn en opvolging van Egyptische farao ‘s door de gevestigde Egyptologie niet gevolgd. De hoofdreden is de veronderstelde Sothis-kalender die maakt dat bijvoorbeeld de piramiden op het Gizeh-plateau in het derde millennium v. Chr. op de tijdsbalk geplaatst worden, waar de piramiden met de gegevens die Herodotos verstrekt in de negende en achtste eeuw v. Chr. geplaatst kunnen worden. En dit is slechts één voorbeeld. Zie het artikel op dit blog van 07.06.2017: door wie werd de Grote Piramide op het Gizeh plateau gebouwd en wanneer? Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1496613600&stopdatum=1497218400

Tot slot een veelzeggende opmerking van een Egyptoloog uit de oude school:

“Ik ben bang dat onze kennis van de Egyptische historie niet veel verder gaat dan wanneer iemand zich op grond van enkele data en namen het volgende beeld van de Nieuwere Geschiedenis zou maken: ’een oude dynastie behelst de koningen van Lodewijk XVI tot Louis Philippe. De eerste was een tijdgenoot van Frederik de Grote. Daarnaast regeerden drie tegenkoningen, die al door hun naam, Napoleon, bewijzen, dat zij tot een andere familie behoren en ook een andere titel dragen. De eerste schijnt in Duitsland oorlog te hebben gevoerd; de derde moet wel een belangrijke heerser geweest zijn, want hij heeft vele bouwwerken nagelaten’.”

1911, de Duitse Egyptoloog Adolf Erman

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

Recente publicaties:

EXODUS, 2016, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/102331

De Zonaanbidder, 2016, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/87999

TIJD en TIJDEN, 2015, Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

De Assyriologie herzien, 2012, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/76234

De Tweede Wereldoorlog door de ogen van een neutrale Belg, 2007, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/69343

Apocalyps, 2009,

(dit boek is uitverkocht maar op een PDF-document gratis op eenvoudig verzoek per email bij de auteur verkrijgbaar).