De Wandelaar porde met de tak in de zij van de vrouw.
"Auw," kermde de vrouw.
"Wat doe je daar?" vroeg de Wandelaar.
"Hij wil me vermoorden," antwoordde de vrouw beslist.
De Wandelaar keek in de verte en liet deze woorden even bezinken. Zijn gezicht droeg de littekens van een leven in de buitenlucht. De nimmer aflatende westenwind had diepe groeven op zijn voorhoofd gegroefd. Vele lieden meenden dat hij in feite jonger was dan hij eruit zag. Ze vergisten zich. Het omgekeerde was waar.
Het geraas van een kudde gnoes aan de einder bracht hem weer tot de werkelijkheid.
"Hoe lang lig je hier al ?" vroeg hij.
"Ik heb drie zonnen zien ondergaan en twee zien opkomen," zei de vrouw.
"Twee dagen en een half," mompelde de wandelaar.
"Drie en een half," corrigeerde de vrouw. "Gisteren was het de ganse dag bewolkt." Heel kort verscheen een rode gloed in haar ogen. De Wandelaar deinsde terug.
Ad Majorem Sathanas Gloriam," prevelde hij. "Welk een monster ben je ?"
"Rustig maar. Ik heet Sarah. Sarah Van Wallendael."
"Je bent niet de Heerser der Duisternis ?"
"Absoluut niet. Ik ben hoogstens heerser over een stelletje ongemotiveerde pubers. Ik geef Godsdienst in het Sint-Lievenscollege. Die rode ogengloed is een nare oogziekte. Meer niet."
De Wandelaar leek gerustgesteld. "Het Sint-Lievenscollege van Kruishoutem ? Of dat van Brasschaat ? Je hebt er meerdere in deze dorre streek."
"Maak je me los?", vroeg ze zachtjes, haast verlegen.
De Wandelaar kneep zijn ogen dicht. De zon stond lager en wierp steeds langere schaduwen op de vochtige veengrond onder hen. Het zou snel donker worden.
"Deze spoorlijn is buiten gebruik, Sarah. Hier rijdt al meer dan 30 jaar geen enkele trein. Vreemd, dat je dat als godsdienstlerares niet weet."
"Wandelaar, de touwen hebben het vlees van mijn polsen beurs gemaakt. Gebruik het slagersmes dat aan je broeksriem bengelt. Snij mijn boeien door en bevrijd me van deze biels."
De wandelaar keek grimmiger.
"Je liegt Sarah. Sinds Hij aan de macht is in dit land, wordt nergens meer Godsdienst gegeven. Aan geen enkel college.Jij ben net zomin godsdienstlerares als ik huidenvetter ben. En Sarah is niet je echte naam. Ik ken je echte naam,vrouw, net zoals jij de mijne kent. En ik weet wat jij deed, voorbije zomer. Aan het Zilvermeer in Mol."
Ondanks de ingevallen duisternis kon de wandelaar zien hoe de vrouw krijtwit geworden was. Even leek de wereld stil te staan. Het aanhoudende getjirp van de krekels hield op. Vogels onderbraken hun vespers en de gemzen even verderop bleven stokstijf staan. Alsof alles wat leefde rondom hen de adem inhield en toekeek. De wandelaar keek een laatste keer in de ogen van de vrouw. De rode gloed was teruggekeerd. Aan de horizon werden de koplampen van de internationale reizigerstrein Bazel- Brussel zichtbaar, nog voor het geluid van de dieselmotor langzaam de stilte doorbrak.
Geen vijf minuten later verdeelden de wielen van de veertigtonner het lichaam van de vrouw in drie perfect gelijke delen. Onverstoord reed de trein verder en verdween achter de volgende bocht in het spoor. Het knarsende geluid van metaal op metaal deemsterde weg. Ook de Wandelaar was verdwenen. Enkel een indringende geur van zuivere zwavel bleef nog enkele minuten hangen.
In Wellington, Nieuw-Zeeland is zaterdag notoir Australië-ontkenner Nicolas Cradock opgepakt. Nieuw-Zeeland is één van de zeven landen, waar het ontkennen van de staat Australië bij wet verboden en strafbaar is.
De Brit Cradock was in Wellington om er zijn beruchte boek "Australia - The lie from down under" voor te stellen. In dit boek verdedigt hij de stelling dat Australië als land niet bestaat. "Australië is een schaamteloos verzinsel van de 18de eeuwse Britse aristocratie," zo vertelde Cradock ons in een gesprek dat we begin dit jaar met hem in Brussel hadden. "In 1776 riepen de Verenigde Staten hun onafhankelijkheid van Groot-Brittanië uit. De Britten zagen hun overwicht op het internationale toneel afbrokkelen en verzonnen daarom een gloednieuwe kolonie. Uiteraard een kolonie, die helemaal aan de andere kant van de wereld zou liggen. Niemand die in die tijd kon controleren of Australië echt bestond".
"Deze grootscheepse geschiedenisvervalsing is één ding," aldus Cradock. "Maar dat heel deze farce tot op vandaag in stand wordt gehouden middels vervalste sattelietbeelden, fictieve kaarten, valse documenten, dat is een regelrechte schande. De Britten kunnen deze leugen slechts in stand houden, dankzij de hulp van allerhande overheden, geheime diensten, luchtvaartmaatschappijen en uiteraard de media. Een geldverslindende operatie op kosten van de belastingsbetaler. Wist u dat er zelfs geheime sportkampen bestaan, waar atleten getraind worden, die op sportevenementen voor Australië moeten uitkomen? Ik zal tot de laatste snik vechten om dit complot helemaal bloot te leggen," zo besloot de zichtbaar ge-emotioneerde Brit.
Cradock werd gisteren al ter beschikking gesteld van het Nieuw-Zeelandse parket. Australië heeft inmiddels een uitleveringsverzoek ingediend bij zijn buurland. Indien het tot uitlevering komt, riskeert Cradock een celstraf van maximum 12 jaar in ... een Australische gevangenis
Ik zat op de Fréderic Chopin luchthaven van Warschau. Eigenlijk had ik op dat moment op een terrasje in Istanbul moeten zitten. Maar één en ander was misgelopen. Te lang om te vertellen hier. Er was wat geschoten, er was een dode gevallen en een incompetente idioot bij Interpol in Genève was oorzaak geweest van deze ellende. Enfin, verder geen boeiend verhaal. Feit was dat ik daar in Polen de mistige landingsbaan 35 overschouwde vanuit de terminal en dat ik dus niet genoot van een kopje appelthee aan de Bosporus.
Ik hou niet van luchthavens. Luchthavens zijn magneten voor zonderlinge figuren. Er komen reizigers natuurlijk. Die ook. Dat is het probleem niet. Reizigers, die heb je overal. Die zijn er thuis ook bij wijze van spreken. Nee, ik bedoel die maffe types die eigenlijk niets op een luchthaven te zoeken hebben, maar toch menen er te moeten rondhangen. Verzamelaars van buitenlandse kranten bijvoorbeeld, die ze daar uit vuilnisbakken komen vissen. Of mensen die verslaafd zijn aan elektronische aankondigingsborden. Die laatste vind je ook wel op bus- en treinstations, maar toch vooral in luchthavens. Dat soort volk.
De man op de stoel naast me. Hij stoorde me uitermate. Hij droeg rubberlaarzen, sowieso zeldzaam reisschoeisel en hij maakte een enorme herrie door op een ouwerwetse typemachine te tokkelen. Het geklop van de hamertjes en de luide "TING" aan het einde van elke regel werkten buitengewoon op de zenuwen, zeker wanneer je erop ging letten.
Toegegeven, mijn moeder, die had ook zo'n oude typemachine. Maar dat was in de jaren '80. Ik vind dat anders. In de jaren '80 konden de mensen een pak meer van elkaar verdragen dan nu. En alles maakte meer lawaai in die tijd. Trouwens, mijn moeder gebruikte haar typemachine nooit in luchthavens. Nooit op openbare plaatsen in het algemeen. Ze had hem nodig voor haar werk. Mijn moeder was poetsvrouw op het ministerie van netheid en hygiëne. Dat bestond toen nog, voor het begin de jaren negentig sneuvelde in de besparingsrondes van Dehaene I. Het was een plek waar poetsvrouwen hoog in aanzien stonden en waar een schrijfmachine één van de vele extra-legale voordelen was.
Ik heb de man aangesproken. Gevraagd waarom hij in godsnaam een mechanische, niet eens een elektrische typemachine gebruikte, gezeten aan terminal 26 van de luchthaven van Warschau. Zijn eerste antwoord, "dat er geen stopcontacten waren voor een elektrische machine" vond ik redelijk belachelijk en was niet van die aard dat het mijn wrevel kon wegnemen. Toen hij dit zag, glimlachte hij, waarbij zijn zwarte zonnebril fijntjes langs zijn neusbrug omhoog kroop. "Ik wil een statement maken," zei hij zachtjes.
De kerel trok zijn wollen wanten uit en reikte me de hand. "Paul Jambers is de naam". "Zoals de bekende Vlaamse TV-maker ?", vroeg ik ietwat lullig. De man verklaarde echter wat ik zelf al had kunnen bedenken. Hij was een geboren en getogen Pool en derhalve geenszins vertrouwd met de Vlaamse media. Hij kende geen andere Paul Jambers, hij verklaarde wel een oom te hebben, die Pol Jambers heette. Maar die was van zijn leven niet in Vlaanderen geweest. Die was varkensboer in Krakow en had die stad nooit verlaten.
"Jouw typemachine is een statement?", vroeg ik. "Jazeker, mijn Vlaamse vriend, een statement tegen Steve Jobs. Dat arrogante baasje van Apple. Die ervoor heeft gezorgd dat onze openbare pleinen en gebouwen, onze scholen en crèches, onze parken en stations..." Ik maakte hem duidelijk dat hij de opsomming mocht afbreken en zijn punt diende te maken. Mijn vlucht naar Bratislava ging weldra boarden en bovendien was de dwerg die ik schaduwde onverwacht gaan plassen. "Overal lopen die bepukkelde tieners. Met hun Macs. En hun iPhones, iPod in de oren, Ipad op de schoot en een debiele Apple iPet op hun hoofd. En maar opscheppen met hun prullen. Van hotspot naar hotspot trekken ze als een kudde dwaze moeflons En maar stoer doen met de Bluetooth. En wappen op het web. Degoûtant vind ik."
"En als euh ... als statement kom jij met je wollen wanten hier op een schrijfmachine tokkelen?," vroeg ik ongelovig. "Je bent een rare kerel, Paul Jambers!". Maar hij hoorde me niet eens. Hij was op dreef en onverstoord praatte hij verder over zijn eigenaardige missie. "Wist je dat, wanneer je een e-mail verstuurt vanaf zo'n iPad, die iPad automatisch de tekst -verstuurd vanaf mijn iPad- meestuurt ? Gewoon zodat de ontvanger zeker weet dat de zender een iPad heeft. Dat is toch grotesk. Als je iemand opbelt, dan zeg je toch ook niet dat je even met je Siemens S50 belt. Of...of... als jij nou je kinderen naar school brengt, ... heb je kinderen ?" Ik schudde ontkennend mijn hoofd. "Wel, als jij je kinderen naar school brengt, hang je dan een bordje rond hun nek? Met daarop -deze kinderen werden naar school gebracht met een BMW Z5- ? Nee toch. Begrijp je mijn ergernis ? En daarom voer ik deze strijd. In mijn eentje, tegen het hele Apple imperium. Ik, met mijn schrijfmachine. Een oerdegelijke trouwens, dat mag gezegd. Wil je ze zien ? Het is een type X22 van Texas Instruments. Ik heb 'm indertijd 5700 Zloty betaald. Voor zo een bedrag moest je in de jaren '80 drie maanden frambozen sorteren in de fruitfabriek van Bydgoscz. Jongens, dat was me een fabriek..."
Ik had mijn interesse in de man alweer verloren toen ik twee hostessen van Air Berlin voorbij had zien flaneren. "Ik geloof dat ik u maar even laat, mijnheer Jambers," brak ik het gesprek abrupt af. Succes met uw X22". Ik stond op en verdween in de herentoiletten, zonder een woord van afscheid. De dwerg stond er gelukkig nog, pogend boven de plasbak uit te komen. Ik wachtte tot hij klaar was en volgde hem naar buiten. Nog net zag ik mijnheer Jambers tastend met zijn witte stok de hoek om schuifelen. Zijn rubberlaarzen piepten over de geboende luchthavenvloer, nog lang nadat hij uit het zicht verdwenen was.
Opschudding tijdens de internationale atletiekmeeting dit weekend in het Boris-Kulomir stadion in Minsk. Het begon vrijdagavond met een ongewone diefstal in de hotelkamer van de Tsjetsjeense polsstokspringster Irena Dudajev. Onbekenden gingen aan de haal met de polsstok van de atlete.
Op aanraden van haar coach en echtgenoot Dimitri Dudajev, nam de voormalige wereldkampioene noodgedwongen zonder stok deel aan de reguliere hoogspring-competitie. Tot ieders verbazing won zij die wedstrijd en verbeterde daarbij het vier jaar oude wereldrecord van de Nederlandse Irene Uitdekast. Dudajev strandde daarbij op 4 meter 12, een onwaarschijnlijke verdubbeling van het oude record.
"Ik stond er zelf ook van te kijken,", verklaarde de Tsjetsjeense op de persconferentie achteraf. "Ik ging de lucht in en ik bleef maar omhoog gaan. Op één of andere manier zit dat er toch een beetje in van het polsstokspringen, die grote hoogtes." Op de vraag of ze zich voortaan op het reguliere hoogspringen zou gaan toeleggen, antwoordde ze ontkennend. "Polsstokspringen is mijn lust en mijn leven. Dit was leuk voor één keer, maar zonder stok is er voor mij niks aan", aldus nog Dudajev.
In Port of Spain, hoofdstad van de Caraïbische republiek Trinidad en Tobago, begint vandaag de zogenaamde "top van kleine voetballanden". Bedoeling is het oprichten van een voetbalcompetitie voor de mindere goden in het wereldvoetbal. Ons land wordt vertegenwoordigd door bondpraeses Ignace De Wolf.
Ignace De Wolf : "Enkele maanden geleden werd ik gecontacteerd door Victor Emmanuel Rodriguez, de voorzitter van de voetbalbond van Trinidad. Hij speelde al enige tijd met de idee van een soort B-wereldbeker en hij dacht daarbij ook aan ons land. Hij nodigde me uit voor de meeting van dit weekend, hier in Port of Spain."
Wat is precies de bedoeling ?
De Wolf : "Wel, we moeten helaas al enkele jaren vaststellen dat we de boot van het mondiale topvoetbal compleet gemist hebben. Daar waar we vroeger met enige fierheid tegenstanders als Nederland of zelfs Argentinië recht in de ogen konden kijken, stelden we vast dat we het voorbije decennium de ene na de andere smadelijke nederlaag opliepen. Ik denk onder andere aan het debâcle op de Far Oer, de totale afgang thuis tegen Liechtenstein en uiteraard het absolute dieptepunt in juli vorige jaar tegen de geestelijken van Vaticaanstad."
En jullie dachten : "Hier moeten we wat aan veranderen!"
De Wolf : "Nou ja, veranderen. We zaten met de handen in het haar. De sponsors willen zich natuurlijk liever niet verbinden met een stelletje beroepsprutsers die match na match vernederd worden. En het publiek liet het ook al massaal afweten. Ik bedoel, wanneer de Liechtensteinse bezoekers onze thuissupporters numeriek overtreffen, dan moet je je als bond vragen gaan stellen."
En u bent van mening dat een werldbeker voor B-teams enig soelaas kan brengen ?
De Wolf : "Wel ja, we kunnen het maar proberen. Het voorstel van mijn vriend Rodriguez is dat we een WK organiseren voor de mindere goden. Geen Hollanders of Duitsers meer, die ons belachelijk kunnen maken. En meer hapklare brokken, zoals Vanuatu of de Salomonseilanden. Zo kunnen we enigszins weer wat vertrouwen opbouwen en sponsors en publiek voor ons terugwinnen."
Bent u van mening dat de Belgische voetbalsupporter zit te wachten op ontmoetingen met deze ploegen uit de kelder van de FIFA-ranking ?
De Wolf : "Daar zijn we van overtuigd. Mensen identificeren zich graag met winnaars, dan maakt het niveau waarop geacteerd wordt weinig uit. Kijk eens naar het veldrijden. Zowat de meest populaire sport in Vlaanderen, omdat er altijd Vlamingen winnen. Maar zet die winnaars op een mountainbike of in een wegwedstrijd en ze komen schromelijk tekort. Begrijpt u ? In het land der blinden is éénoog koning. Maar wilt u mij nu even verontschuldigen ? Ik heb een meeting met mijn collega uit Guinea Bissau. We gaan een oefenwedstrijd regelen voor september in Brussel (knipoogt)."
Dankuwel mijnheer De Wolf en succes met de organisatie.
Onlangs kreeg ik de unieke gelegenheid om managers in hun eigen biotoop te bestuderen. Nou ja, eerder managers in spe. Ik mocht namelijk op cursus met de high-potentials van ons bedrijf. Mijn inschrijving was helaas een administratief foutje van onze secretaresse Shannon, maar goed, ik kon er maar mijn voordeel mee doen. De term high-potential vind ik trouwens sowieso overroepen. Het klinkt mooi, maar het is ook een beetje van het zit er misschien wel in en allicht komt het er ooit wel uit, maar nu nog niet. En in afwachting word je naar allerlei cursussen gestuurd.
Maar goed, ik zat er toch maar mooi. Tussen de jonge managers, zo bleek tijdens het obligate voorstelrondje.Een inkoop-manager, eenHR-manager, een plant-manager. Toe maar. Uiteraard een lichte vorm van paniek bij mezelf. Die steeds heviger werd naarmate mijn beurt om me voor te stellen dichterbij kwam. Gelukkig zat er net voor mij maar een sales-assistente, die het algemene niveau toch iets naar beneden haalde. Net voldoende om mij met iets minder schroom mijn bescheiden functie binnen het bedrijf te laten toelichten.
Wat bleek al gauw ? Managers hebben een eigen taaltje ! Een managers-jargon. En het is erg belangrijk dit onder de knie te krijgen, als je echt wil meedraaien. Daarom oefenen de jonge managers zich hier voortdurend in. Het taaltje is moeilijk en er zijn nogal wat nuances. Laat ik bij wijze van voorbeeld eens inzoomen op de manier waarop de managers spreken over de andere mensen in hun bedrijf.
Je rechtstreekse ondergeschikten, die noem je bijvoorbeeld niet ondergeschikten. Dat klinkt een beetje 19de eeuws. Nee, je noemt ze mede-werkers, terwijl ze natuurlijk allerminst met jou mede werken. In het beste geval doen ze wat je hen zegt, waarschijnlijk werken ze in de praktijk gewoon tegen. Dan heb je de groep mensen, die zich op de lagere echelons bewegen. Zij worden doorgaans nogal onpersoonlijk met de vloeromschreven. Dat heeft een beetje iets griezeligs. En dat is het ook. De term typgeiten heb ik ook wel eens horen vallen. Zulks behoeft geen verdere commentaar.
Wanneer het wat slechter gaat in de firma, dan verandert de terminologie. Dan spreken de managers niet meer over medewerkers, maar over FTEs. Full Time Equivalenten. FTEs zijn de enige manier om een parttime secretaresse op te tellen bij een vorkliftchauffeur, die vier vijfde werkt. Samen zijn ze droogweg 1,3 FTEs. FTEs verschillen behoorlijk van medewerkers. Een medewerker heeft een gezicht. Hij doet nuttig werk. Managers hebben er graag veel van. FTEs zijn een stuk abstracter. Zij presteren manjaren(ook de vrouwelijke FTEs) en de manager heeft er liefst zo weinig mogelijk. Want FTEs kosten handenvol geld. Daarom durft de manager al eens FTEs af te bouwen. Hij zegt dan : We gaan voor het einde van het jaar 30 FTEs afbouwen. Maar over de poppetjes hebben we het later.
De poppetjes. Dat zijn de mensen die uiteindelijk moeten gaan. 30 FTEs kunnen bijvoorbeeld makkelijk 40 poppetjes zijn. Over poppetjes spreekt de manager dus weer, wanneer hij concrete mensen bedoelt, met wie nare dingen gaan gebeuren.
Een succesvol manager hanteert deze terminologie vlot en doorgrondt ook de verschillende nuances. Het gebruik van de verkeerde term op het verkeerde moment kan namelijk enige onrust veroorzaken op de vloer. En dan gaan de poppetjes natuurlijk aan het dansen.
Ik weet niet precies wanneer het begonnen is. Die rage van plantjes, potten of beeldjes aan de voordeur te zetten, met daarop in sierlijke letters het woord welkom. Heel vroeger had je wel die plaquettes met een spreuk erop, à la Buig op tijd, dan blijf je soepel. Die kwamen uit de betere Bond-Zonder-Naam-winkel en werden gelukkig meestal binnenshuis gehangen. In de gang of zo. Of op het toilet. Maar buiten ? Das weer iets nieuws.
Onlangs viel mijn oog op zon grijze bloempot. Paarse lavendel erin en met als opschrift de Engelse variant Welcome. Piekfijne villa, tuin netjes gemaaid. Ik werd er helemaal warm van, zoveel gastvrijheid. Lekker, dacht ik bij mezelf. Gezellige mensen. Dus, fiets tegen de brievenbus gezet en aangebeld. In gedachten zag ik een lieve oma de deur openen. Of zon progressieve meid, met een wollen regenboogtrui en pantoffeltjes in de vorm van een knuffeldier. Ik meende de koffie al te kunnen ruiken.
Voor wat ist ? De man in de voordeur had zn pyamabroek nog aan. En een marcelleke. Euh ik euh reed voorbij met de fiets. En ik zag dat bordje met welkom, en ik dacht euh ik bel eens aan. De man keek me ietwat wezenloos aan. Het ging duidelijk allemaal een beetje te snel voor hem op deze vroege ochtend. Dus ik ging even verder,voor een koffieke of zo. Sorry mijnheer, was het niet eens zo onbeleefd geformuleerde antwoord. We zijn niet geïnteresseerd. En dicht ging de deur. Mooi. Druip af. Zo voelen de Jehovas zich dus.
Later op de dag verder nadenkend over het gebeurde- besefte ik dat bordjes en plakkaten wel vaker teksten bevatten, die strikt genomen niet helemaal kloppen. Allicht omdat zon bordje gewoonweg te klein is om er alles op te zetten. Mensen schrijven welkom, maar ze bedoelen natuurlijk, welkom aan onze familie en vrienden, alleszins mensen die we al kennen. Er wordt met andere woorden van uitgegaan dat je min of meer weet wat de ruimere bedoeling is. Staat er bijvoorbeeld in de supermarkt een bordje met Volgende kassa a.u.b, dan moet je niet strikt bij de volgende eveneens onbemande kassa gaan ronddraaien. Nee, je moet zelf op zoek naar een kassa, waar gewerkt wordt, begrijp je ?
Onlangs was ik te gast in een feestzaal. Niets hypermodern, eerder jaren 70 vergane glorie. Ergens was een zijdeurtje met daarop het plaatje : Enkel voor bevoegd personeel. Hela Anneke, wat doe jij hier in het voorraadhok ? Sorry mijnheer De Jaegher, ik wilde even een blik peultjes ophalen. En hebben wij het bordje niet gelezen, Anneke ? (Leidinggevenden hebben immers de neiging het woord wijte gebruiken in dit verband. Dit om aan te geven dat de ondergeschikte zelf verantwoordelijk is voor het lezen van bordjes, maar ook moet beseffen dat de leidinggevende te allen tijde ook de bordjes leest.) Ja, mijnheer De Jaegher. Maar ik ben toch personeel. Ik werk hier al Bevoegd personeel, Anneke. Bevoegd ! Je hoort het wel, wanneer jij de peultjes hier mag halen.
Maar het toppunt van rare bordjes is toch zonder twijfel verboden te storten. Volgens mij zijn er mensen, die nog nooit over sluikstorten nagedacht hebben. Maar dan, bij het zien van zon bordje zoiets hebben van mmm, sluikstorten . En bovendien, sluikstorten is toch een misdrijf ? Ik bedoel, het is toch altijd en overal verboden. Dus waarom dan een bordje zetten ? Is dat niet zoiets als Verboden te moorden hier ? Of Verboden met vals geld te betalen ? Slaat toch nergens op. Domme bordjes.
Op één januari 2002 werd de Euro ingevoerd. Raus Duitse Mark, ciao Italiaanse Lira, hup Nederlandse Gulden. Weg ook Belgische Frank. Mooi zo, lekker makkelijk. Gingen we met zn allen Euros gebruiken. Enthousiasme alom.
En toch hoor ik het nog veel te vaak. Telkens wanneer het om een geldbedrag gaat. Dat vreemde zinnetje Dat zijn zoveel Belgische franken. Een fiets van 500 Euro. Dat zijn twintigduizend Belgische franken, mijnheer. Huh ? Wat is hier de bedoeling van ? Wil de spreker tonen dat hij vlot met veertig kan vermenigvuldigen ? Vaak wordt er dan ook het adjectief oude bijgehaald. Twintigduizend oude Belgische franken. Heel bizar. Alsof de spreker het zelf ook een beetje raar vindt. En dan maar schoorvoetend toegeeft dat hij wat gaat omrekenen naar een oude eenheid. Twintigduizend oude franken. Dat zijn honderdduizend nog oudere Vlaamse Schellingen. En misschien wel een miljoen nóg veel oudere Florijnen. Mensen, waar slaat dit op?
Nu ja, soms zit er wel een doordachte redenering achter dit taalgebruik. Zo kan de spreker bewust de bedoeling hebben om het Eurobedrag hoger te doen lijken, bijvoorbeeld om indruk te maken op zijn toehoorders.Zoals in Morgen gaan we kijken naar een luxe villa. Ze kost 500 000 Euro. Dat zijn 20 miljoen oude Belgische Franken. Wanneer de luisteraar niet steil achterover valt van de prijs in Euro, dan doet hij dat zeker door de prijs in Franken. Ook bij wedstrijden en loterijenwordt deze truuk al eens gehanteerd om de prijzenpot hoger te laten lijken. En Pierre, wat wint het echtpaar Notelteirs ? Het echtpaar Notelteirs wint zomaar eventjes 25 000 Euro. Dat zijn één miljoen oude Belgische franken, Walter.
Maar ook bij relatief kleine bedragen wordt er al eens omgerekend. Hier is het de bedoeling om te benadrukken dat je de gevraagde prijs schandalig hoog vindt :Wat ? Vier Euro voor een pint op de Grote Markt van Brussel ? Afzetterij ! Dat zijn 160 oude Belgische franken. En plots beseffen we allemaal dat het inderdaad best stevig doorgerekend is. 160 van die oude franken voor één schamele pint.
Maar nu wordt het interessant. Want wat vinden we van 160 oude Belgische franken voor 250 kubieke centimeter bier ? Aha. Dat klinkt weer veel redelijker, nietwaar ? Hier worden we twee keer gefopt door de omrekening. Ik pleit er dan ook voor om ook met andere eenheden te gaan omrekenen. Louter om onze toehoorders te destabiliseren. Lekker uitpakken met je nieuwe wagen en zeggen dat hij vlotjes 3000 centimeter per seconde haalt.Of scoren met de 39370 inch die je gisteren gerend hebt. Ocharme een luttele kilometer, maar dat beseft niemand. Een nog veel te weinig gebruikte taaltechniek, met veel potentieel. Zeg maar eens eerlijk, zou je deze blog ook beginnen lezen zijn als ik in de eerste zin gezegd had dat het geen blog was, maar een bonte verzameling van niet minder dan 2401 letters? Ik bedoel maar.
Vrouwen, dat is niet hetzelfde als mannen. Dat weet ik heus wel. Uiterlijke verschillen natuurlijk. Maar ook innerlijk. De manier van denken. Weet ik best. Ik heb ooit nog dat boekje van John Gray gelezen. Grays ietwat onconventionele stelling is, dat mannen van de planeet Mars afkomstig zouden zijn. Vrouwen op hun beurt zouden weer van een andere planeet komen, de naam ervan ontglipt me even. Nu ik erover nadenk, mmm het zou Venus geweest kunnen zijn. Giftige atmosfeer, haast geen leven mogelijk Anyway, bottom-line was in elk geval dat vrouwen er een heel andere manier van redeneren op na zouden houden.
Al snel had ik door dat je als man met deze boekjes je voordeel kan doen. Ik heb Grays werk dan ook uitbgebreid bestudeerd. En me daarna verdiept in Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen. Vervolgens Waarom mannen liegen en vrouwen altijd schoenen kopen. Erg verhelderend. Deze literatuur zou elke man in zijn gereedschapskist moeten hebben liggen.
Vrouwen zeggen bijvoorbeeld zelden direct wat ze bedoelen. Het is erg handig wanneer je als man meteen de vertaling kan maken. Wat Ik heb hoofdpijn betekent, behoeft weinig toelichting. Dat weten de meeste mannen wel, door scha en schande ervaren. Andere bekende klassiekers : Het is hier warm. Dat wil zeggen : Doe het raam eens open. Mijn nek doet pijn, wil zeggen Ik wil een massage.
Maar heel vaak is het gewoon een stuk moeilijker. Sandra haar man is directeur, wil bijvoorbeeld zeggen : Wanneer gaat gij eens een goeie job zoeken?. Of Binnen vijf minuten begint Desperate Housewives, betekent Schat, doet gij de kinderen in bad en in bed en hou u daarna in stilte bezig. Niet allemaal even voor de hand liggend. En zelfs ik ga, ondanks al mijn theoretische kennis en bergen praktijkervaring toch nog wel eens hopeloos de mist in.
Vorige zondag in het plaatselijke zwembad. Tijdens het baantjes trekken word ik aangesproken door een vrouw. Ze zuchtte dat het water zo koud was. Een beetje afgeleid door haar lelijkheid vergat ik het hele vrouwen-denken-anders verhaal en antwoordde derhalve op haar letterlijke vraagstelling. Nee, ik vond het niet zo koud. Viel best mee eigenlijk. Begon ze een heel verhaal. Dat het water de dag voordien ververst was en dat het daarom zo koud was. Nee hoor, zei ik (nog steeds niet doorhebbend dat ze met impliciete vrouwencommunicatie bezig was), ik vind het water best.
Nu, ik heb natuurlijk ook geen vetlaag, daarom voelt het zo koud, was het volgende wat ze zei. Oke, achteraf bekeken had ik het toen zeker moeten weten. Al veel eerder, maar ten laatste toen had het vrouwenalarmin mijn hoofd moeten afgaan. Wat zeg ik, op de hoogste alarmfase springen. Maar het was zondagochtend, drukke week gehad, de kinderen waren erbij. Slappe excuses, ik weet het. Ik keek de vrouw onbegrijpend schaapachtig aan. Geen vetlaag ? Huh. Wat bedoelt ze dan ? Heb ik een vetlaag dan? En toen zei ze : Ik ben veertig kilo afgevallen. Hallelujah. Alles werd duidelijk.. In een zwembad betekent : Ik heb het koud Ik ben veertig kilo afgevallen. Weer eentje om te onthouden
Ik heb geen goesting om af te wassen, zeurt de man. Maar manneke toch, repliceert de vrouw. Ge moest blij zijn dat ge in de 21-ste eeuw leeft. Tja mannen, we moeten maar eens beseffen dat we het best goed hebben. Akkoord, vroeger hoefde de man niet bij te springen in het huishouden. Maar hij zwoegde wel 15 uur per dag op een drassig veld. Of hij liep een stoflong op in een donkere mijnschacht. Nee, de moderne man die zeurt over een berg strijk, die weet echt niet waar hij mee bezig is.
Tssss. Pure geschiedenisvervalsing. Georkestreerde manipulatie van de vrouwenbewegingen. Akkoord, de mensheid als geheel is er zeker op vooruit gegaan in de loop der geschiedenis. Maar die evolutie was niet gelijk verdeeld. Ze gold met name voor de vrouwen! Eeuwenlang zorgden vrouwen 20 uur per dag voor man en kroost. Vandaag gaan ze naar de bodypump, de pedicuur of ze houden tupperware-, ja zelfs upperdare parties.
Wat mannen betreft, durf ik die zogenaamde vooruitgang in twijfel trekken. Maar misschien is het vervolg van mijn uiteenzetting minder geschikt voor de vrouwelijke lezers. Het is allicht een goed idee, beste vrouwelijke lezer om de rest van deze blog voor één keer aan u voorbij te laten gaan. Stop met lezen. Nee, ik maak me geen illusie, uw vrouwelijke nieuwsgierigheid is geprikkeld en er zal meer nodig zijn om u van deze internetpagina te krijgen. Mmmm. Wel : www.delvaux.be www.louisvuitton.com http://uma.chanel.com
Zo mannen, we zijn alleen. Kom op jongens, laat jullie niets wijs maken. Volgens die geschiedenisvervalsers begon de menselijke ontwikkeling met de primitieve oerman en is de huidige metroman zowat het summum van evolutionaire perfectie. Een flagrante misvatting! De perfecte man liep al rond in het ijzeren tijdperk. Wat we sindsdien gekend hebben is geen evolutie, het is degeneratie. We zijn er als man gewoon keihard op achteruit gegaan. Zie ons hier werken, 60 uur per week. Dan in onze dure autos filerijden naar huis om daar eerst de kinderen te moeten vermaken. Daarna meedraaien in het huishouden, een klusje opknappen, het vrouwtje verwennen. En dan proberen ze ons wijs te maken dat we beter af zijn dan die zogenaamd stinkende oermensen in hun vochtige grotten. Pure Flair- en Libelle-propaganda.
Weet je hoe het écht was ? Dat holbewoner-leventje ? Lekker de hele dag met de maten door het bos hollen. Gewoon in een comfortabel loszittend berenvel. En dan met een knots in de hand beesten neerknuppelen. En enkel communiceren door keihard oeh-oeh geluiden te maken. Heerlijk ! Een wereld waar niemand opkeek van een rochel op de grond. Pissen mocht altijd en overal, laat maar vallen die handel. Eten gebeurde met de handen en mocht gepaard gaan met de nodige oprispingen en slurpgeluiden. Ruzies bestonden niet. Elke onenigheid werd al in een vroeg stadium met de knuppel beslecht. En overal liepen gezien de lage levensverwachting piepjonge- holbewonervrouwen, wiens voornaamste bekommernis voortplanting was. Het moet een buitengewone tijd zijn geweest.
Lezer, ik weet dat u het roerend met me eens bent. Dus laat uzelf voortaan niet meer in een onnatuurlijk rolmodel duwen. Bent u het onverhoeds toch niet eens met bovenstaande? Of gechoqueerd? Tss. Toch verder gelezen, vrouw? Die onverbeterlijke nieuwsgierigheid van jullie
