Gus.... Augustus.... Mijn alles... Zomaar uit mijn leven gerukt.
Vandaag is de dag die ik nooit wou beleven, de dag die niemand zou mogen beleven. De dag die ik vreesde en de dag die er toch kwam. Augustus stierf 8 dagen na zijn pre-begrafenis. Hij voelde zijn einde naderen nadat de botkanker opnieuw dubbel zo hard toegeslagen had.
Tot mijn afschuw merkte ik dat Peter Van Houten op de begrafenis aanwezig was. Na de dienst wou hij me aanspreken, waar haalde hij de durf vandaan??? Ik duwde hem uit mijn auto nadat hij me een briefje wou aanreiken. Later kwam ik te weten van Isaac dat de brief eigenlijk van Gus was en niet van Peter. Zelfs nu hij er niet meer was blijft hij me aangenaam verrassen. In de brief vertelde Augustus me wat het einde van het boek werkelijk was. Hij kwam dit uiteindelijk toch te weten via Peter, die misschien toch niet erg is als ik dacht...
Vandaag was het eindelijk zover: het moment waar ik al naar uitkeek sinds ik dat ene boek gelezen had. DE ontmoeting met Peter. Na de romantische avond van gisteren, was ik klaar voor mijn "moment suprème". Maar wat een tegenvaller...Lidewij ontving ons met de glimlach, maar Peter was helemaal niet de persoon die ik verwacht had. Hij was helemaal geen empatische, vriendelijke man maar in plaats daarvan zagen we een dronken omhooggevallen, nukkige man. In een kamer vol ongeopende fanmail ontaardde een zinloze discussie over muziek en oneindigheden: wat een gezever. Omdat ze duidelijk medelijden had, voorzag Lidewij ons toch nog van een ietwat aangename namiddag. Ze bezocht samen met ons het huis waar de familie Franck was ondergedoken tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was echt pakkend om te zien hoe die mensen moesten leven. Voor mij was het wel een uitdaging om alle trappen binnenin te beklimmen, zeker met mijn zwakke longen. Gelukkig eindigde die enorme beklimming in de meest fantastische kus van mijn leven. Nu ben ik het zeker! IK BEN VERLIEFD.
Ik heb een tijdje niet geblogd omdat ik plots heel erg ziek werd. De tickets die Gus me cadeau gaf met zijn laatste wens en waarmee ik dus EINDELIJK Peter Van Houten in levende lijve zou ontmoeten, mocht ik door mijn terugval bijna niet benutten. Ik was er kapot van maar ben nu dubbel zo tevreden zo tevreden dat het morgen toch zo ver is. Ik ben van plan om Peter mijn prangende vraag te stellen. Maar daarvoor nog ga ik op een romantisch diner met Gus . Mam komt gaat ook mee op reis, vooral voor als ik weer een noodgevalletje heb aan mijn longen. Voor de zekerheid moet ik ook wat extra medische apparatuur meesleuren doorheen Amsterdam. Dat is wel jammer, maar het is een klein offer dat ik bereid ben te maken zodat de reis mag doorgaan!
Nu ga ik slapen zodat ik fris en uitgerust aan de reis kan beginnen.
Gus en ik brengen sinds onze ontmoeting veel tijd samen door. Het is ongelofelijk hoeveel raakpunten we hebben. Wat me het meeste treft is dat hij mijn favoriete boek "An Imperial Affliction" ook erg waardeert, nadat ik het had aangeraden. Ik denk dat we elkaar zo goed aanvoelen omdat we beiden in hetzelfde schuitje zitten. Hij is immers genezen verklaard van zijn botkanker.
Vandaag verraste hij me door de mail te tonen die hij achter m'n rug om schreef naar Peter Van Houten, de auteur van mijn lievelingsboek. Ik ben namelijk zooooo benieuwd naar het einde. Helaas kon hij onze vragen over de afloop van het verhaal niet beantwoorden aangezien hij misschien nog een vervolg gaat uitbrengen... Een beetje een domper op mijn vreugde.
Voor een keer was ik blij dat mama me verplicht naar de praatgroep stuurde.
Toen ik binnen kwam, zeer tegen mijn zin zoals gewoonlijk, werd ik onmiddellijk getroffen door een starende blik. Ook tijdens de praatsessie bleef de jongen die zich voorstelde als Augustus Waters, me ongelofelijk fascineren. Na het gebruikelijke afscheidsgebed zocht Augustus in de hal verder contact. Gus vertelde dat zijn vriend Isaac hem mee uitgenodigd had naar de praatgroep. Mama stond niet zoals gewoonlijk stipt op tijd op me te wachten. Toen Gus een sigaret nam walgde ik. Hij grapte: "Je gaat er pas dood aan als je ze aansteekt." Hij legde me uit dat het slechts een metafoor is waarbij je het ding dat je dood kan maken gewoon tussen je tanden steekt, maar het niet de macht geeft om je te doden. Op dat moment ging ik maar al te graag in op zijn uitnodiging om samen nog een film te kijken.
Gus.... Augustus.... Mijn alles... Zomaar uit mijn leven gerukt.
Vandaag was het eindelijk zover: het moment waar ik al naar uitkeek sinds ik dat ene boek gelezen had. DE ontmoeting met Peter. Na de romantische avond van gisteren, was ik klaar voor mijn "moment suprème". 
In een kamer vol ongeopende fanmail ontaardde een zinloze discussie over muziek en oneindigheden: wat een gezever. Omdat ze duidelijk medelijden had, voorzag Lidewij ons toch nog van een ietwat aangename namiddag. Ze bezocht samen met ons het huis waar de familie Franck was ondergedoken tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was echt pakkend om te zien hoe die mensen moesten leven. Voor mij was het wel een uitdaging om alle trappen binnenin te beklimmen, zeker met mijn zwakke longen. Gelukkig eindigde die enorme beklimming in de meest fantastische kus van mijn leven. Nu ben ik het zeker! IK BEN VERLIEFD.
. Mam komt gaat ook mee op reis, vooral voor als ik weer een noodgevalletje heb aan mijn longen. Voor de zekerheid moet ik ook wat extra medische apparatuur meesleuren doorheen Amsterdam. Dat is wel jammer, maar het is een klein offer dat ik bereid ben te maken zodat de reis mag doorgaan!
Gus en ik brengen sinds onze ontmoeting veel tijd samen door. Het is ongelofelijk hoeveel raakpunten we hebben. Wat me het meeste treft is dat hij mijn favoriete boek "An Imperial Affliction" ook erg waardeert, nadat ik het had aangeraden. Ik denk dat we elkaar zo goed aanvoelen omdat we beiden in hetzelfde schuitje zitten. Hij is immers genezen verklaard van zijn botkanker.
Voor een keer was ik blij dat mama me verplicht naar de praatgroep stuurde.
Hij legde me uit dat het slechts een metafoor is waarbij je het ding dat je dood kan maken gewoon tussen je tanden steekt, maar het niet de macht geeft om je te doden. Op dat moment ging ik maar al te graag in op zijn uitnodiging om samen nog een film te kijken.
