Op zaterdag stonden we allemaal vrij vroeg paraat om af te reizen naar Amsterdam. Mijnen 'moral' was zeer laag. Al een tweetal weken had ik enorm last in de dijspieren --> wonderlijk genoeg alleen bij het stappen en niet bij het lopen. Ik dacht dat het amsterdamavontuur maar enkele kilometers ging duren.

De dag voor de marathon, rustig op de kamer gebleven terwijl de anderen amsterdam gaan verkennen waren en een ganse dag lopen eten. Eerst pannekoeken van Daisy - daarna nog een viertal pannekoeken en een vietal sandwichen - en 's avonds nog een goede biefstuk met rijst.

Vrij goed geslapen en een stevig ontbijt (alles in het hotel was zeer verzorgd en dik in orde). Daarna zijn we ons naar 'de schermzaal' van het Olympisch stadion begeven waar ook de 'pacers' van het running world aanwezig waren. Zeker een aanrader voor elke beginnende marathonloper want deze mensen zorgen ervoor dat je op een rustige manier kan omkleden en zonder stress naar de start kan afzakken.

Franky, Patrick en ikzelf zaten in het groen vak. Eens het startschot gegeven moesten wij nog een tijdje aanschuiven en gaf toe mee aan Franky:" 'k zal blij zijn als ik seffens dit stadium buiten loop maar 'k zal nog veel kontenter zijn als ik er weer kom binnen gelopen". Eens voorbij de sart laat ik Franky en Patrick gaan. De muts die ik had opgezet was toch wat te warm en na 3 kilometer stonden onze vrouwen en daar de muts weggegooid. Toen doken we het vondelpark in (dat een tristige aanblik had en in totaal geen volk). Toen kwamen de balonnen van 4u30 met Valerie voorbij. In dat groepje aangesloten - maar zag al vlug dat die sneller aan het lopen waren dan de vooropgestelde 6'30 (de tijden van deze groep gingen meer naar 6'20"). Doch het lukte vrij goed om mij in deze groep weg te steken. Na op km 9 onze vrouwen nog ees begroet te hebben, kwamen aan het bevoorradingspunt van 10 km - eerst het bekertje laten vallen een ander genomen concentratie weg enplots ook ballonen weg van 4u30' - dan de fofut gemaakt om er toch te willen naar toe lopen. Ik kon ze niet bijhalen (alhoewel op km 15 was het verschil amper 30" merkte ik nadien op één van de filmpkes). Maar goed die waren weg. Eens km 15 voorbij was het een lange tocht langs de Amstel; De overkant zag ik lopers die al op hun terug weg waren, terwijl ik aan het zoeken was naar de brug die ons over de amstel moest brengen. Voorlopig geen brug te zien. Ook begonnen ineens de borstnummers te fladderen en ja daar was de 'gevreesde wind'? Ik was in het gezalschap gekomen van enkele italianen en noren ... dus veel kon ik daar al niet tegen vertellen. Toen kwam ik bij een Ier waar het beste er al meer dan af was. Ik presenteerde hem vriendelijke een doosje met druivensuiker -- en wat deed hij ipv er enkele uit te nemen --> hij kapte het gans naar binnen. Onderutssen in de verte een duidelijk hoorbaar orkest en ja hoor de brug over de amstel. En dan het dorpje "Oudendijk a/d Amstel" binnen.

Wat een sfeer - het orkest zat serieus van jetje te geven en ik moest denken aan de sfeer in de elfstedentoch die je dan dikwijls op de tv ziet. Het muziek bleef nog een tijdje nazinderen en daar kwam den boog van halve marathon. Opluchtin we zijn al half weg. 100 meter verder was die "al halfweg" al veranderd in "nog maar" halfweg. Het was ook stil langs de amstel (een zeer mooi landschap) maar geen volk langs de weg.

Ik was al aan km 23 toen ik aan de overkant de laatste zag passeren aan km 15. En ook de boxen van de discobar die op dat punt opgesteld stonden hoorden je tot de overkant. Naar de muziek luisterend kwam ik aan km 25 en wat verder aan de eet- en drankpost (die zeer goed ingericht waren en waar zoawle de eersten als laatsten zich konden bevoorraden met zowle aa-dinrk, water als bananen). Ik had ook gels bij om te eten en had er zo twee genomen. Ondertussen waren we ook weg van het water en volgde er een stuk dat heel stil en doods was. Het viel ook op dat ik meer en meer lopers aan het voorbij steken was die aan het wandelen waren; Op naar km 30 en ja hoor daarna begon de miserie, niet alleen de vermoeidheid sloeg toe maar ook het parcours veranderde. Waar ik zeker geen rekening mee gehouden was dat we nog wat helligen en viadukten zouden te verwerken krijgen en die kwamen er toen aan. Op de lastigste stukken bergop schakelde ik toen over op stappen want ik werd toch wat bang om over mijn toeren te gaan. Ook was het nu niet meer aftellen per 5 km, maar per km --> na elke bocht kijken of er geen wit/blauwe balonnen te zien waren die de kilometeraanduiding gaven. 32,33,34 ja en er begon meer volk langs de kant te staan. Maar ... tussen dat volk stond ook "een klein manneken met een groot hamerken" (den lafaard) en blijkbaar is iedereen dat ventje tegenkomen als ik achteraf de verhalen hoorde. het werd een lijdensweg km 35, nog 7 ... Het volk langs de kant stond nu wel rijen dik en zo doken we opnieuw het vondelpark binnen - dat nu een gans ander uitzicht had door de enorme masse die had plaats genomen achter de afsluitinge. Kinderhanden die door de balustrades hingen om eens aan te tikken (veel aanmoedigingen van de ouders als je een handje gaf, een afkeurende blik als je gewoon voorbij liep). Het vondel parkl uit km 40 gepasseerd. De boog van "Nog 1km ...", Ja en daar was het stadion. De woorden die ik tegen Franky gezegd had kwamen in mijn gedacht weer naar boven en we waren ook 5 uur later; Ook de emoties kregen nu vrije loop want het volk stond echt op elkaar gepakt. Nog een kleine bergop en dan het stadion binnen (waar er minder volk zat dan buiten). Direkt bij het binnenkomen zag ik de vrouwen in de rechtse bocht zitten - hop naar die bocht - een flauw lachsken en dan naar de finisch. Klok afduwen en ...ja ik had het gehaald, totaal tureluut gelopen maar enorm voldaan.
Danny

Onzen Danny wou de vrouwen ook eens aan het woord laten op den blog…
Helaas, verder dan wat gezucht en nen veel betekenende "Ja jong…" kwamen we niet (althans de meeste niet ; hierbij een pluim voor Karine en Lutgard die wèl al een toffe reactie gemaild hadden !).
En toen kreeg Danny een geweldige inval : "Karine, gij moet d’andere vrouwen interviewen jong, anders gaat er niets van komen." 
Ge kunt het niet geloven maar Karine had al pen en papier klaar en als een volwaardige journaliste trok ze van leer.
Het eerste slachtoffer was ikzelf…
(Voor de duidelijkheid : Ik, Sonja dus, heb mij vrijwillig bij journaliste Karine gemeld om alles uit te typen want ja… ze moest gaan fuiven… kermis bij haar tante zei ze ; dat is te begrijpen… we mogen haar dat niet afnemen ; dus typ ik)

Sonja :
Voor mij zijn er 3 grote pluspunten uit de marathon voortgekomen. Mijne Kurt, die allergisch leek te zijn voor de computer, heeft zich volledig bijgewerkt. Hij surft en mailt nu dat het een lieve lust is. Dat heb ik vooral aan Danny te danken die bleef vragen naar zijn oefenprogramma en ja… op ne keer, toen ik echt geen tijd had om secretaresse te spelen, begon hij er zelf aan. Naar ’t schijnt zou er nog wel eens een probleempje zijn met : en ; maar ja kom, we gaan niet vitten.
Als 2de positief punt moet ik vaststellen dat mijne Kurt een echte lezer is geworden… iets waar ik als boekenwurm lang op gewacht heb.
Eerlijkheidshalve moet ik er wel bijzeggen dat hij steeds hetzelfde boek neemt nl. "Lopen" van Amby Burfoot. Volgens mij kent hij het zowat van buiten…
Maar het grootste positieve nieuws is voor de kinderen en mij wel dat het voor altijd een blijvende herinnering aan Kurts 40ste verjaardag zal blijven. Hoe hij in het begin zo zotjes aankondigde dat hij zijn verjaardag met ons in Amsterdam wou vieren vergeet ik nooit… al dacht ik toen niet direct aan lopen ! Hihi.
Negatieve kanten zijn er helaas ook aan die lange voorbereiding. ’t Werk wordt inderdaad alsmaar uitgesteld maar dat ik vorige week een nacht op de zetel mocht slapen deed toch de deur toe : mijn Kurtje lag ’s nachts zo te woelen… niet te doen. Toen hij ’s anderendaags vertelde dat hij al 2 keer de marathon had gelopen (die voorbije nacht dus !) begreep ik zijn nachtmerries. Twee keer in een paar uren tijd… amai.
Ook het ontbreken van een goed pak friet begint in ons gezin te wegen. Met het accent op gezonde voeding zijn frieten (en andere lekkernijen) geschrapt… meer nog, ik heb voor de laatste weken een menu opgesteld en gevraagd (stel je voor) of het goed was zo…
En dat vragen is ook zo’n negatief punt. Elke keer als er wat te doen was de laatste weken durfde ik niet alleen beslissen want… ging het wel passen in het schema ???

Ann :
Bij haar een heel ander verhaal. Ann heeft in het begin veel gezaag moeten aanhoren. Zoals iedereen weet, had Dirk een serieuse blessure. Half augustus was de stemming in het gezin onder nul gezakt. Dirk begon het in zijn hoofd te steken dat hij de valiezen ging moeten dragen… het beterde maar niet. Zes weken voor de marathon zei hij tegen Ann : "Als ’t deze week niet beter is, stop ik ermee !"  En hij meende het… wij zagen dat ook.
Maar gelukkig, ’t is gekeerd ! De peptalk van Ann, de vele kinesist- en doktersbezoeken, de wonder-natuur-druppeltjes uit Dinant en de mentale steun van de groep heeft hem genezen. Ann ziet dat hij er volledig klaar voor is !!! En wij ook…
"Mijnen Dirk staat scherp," zegt ze. Shakes, brood i.p.v. aardappelen, veel groenten en fruit en andere gezonde hapjes zorgden ervoor dat hij 7 kg lichter door ’t leven gaat. "Ik kijk er echt naar uit," besluit Ann met pretlichtjes in haar ogen "ons planning is ook gemaakt hé dames !"

Daisy : 
Als laatste kwam Daisy aan het woord… net gearriveerd en al een interview moeten geven, ’t is zoals de supersterren hé jong ! 
Gelijk een echte straffe madame vertelt ze dat bij zich aan Geerts gezonde maaltijden heeft aangepast. Nog deze middag waren er kroketjes… plichtsbewust was Geert eraf gebleven (allez ja… toen hij zo wat begon te glimlachen wisten wij ’t al : hij had achter de rug toch gauw een klein zondeke gedaan). Daisy wil ook eens beklemtonen dat ze toch niet te klagen heeft : "Mijne Geert loopt zich anders wel de benen vanonder ‘t lijf". Ja, zo kennen w’ons Daisy, woordspelingen zijn haar tweede natuur ! De stemming wordt hoe langer hoe luchtiger.
’t Valt Daisy wel tegen dat zij nu op zondagmorgen naar de bakker moet en ja… ook bij hen wordt alles maar uitgesteld en uitgesteld. Ze geeft ons wel mee dat het lijstje voor na de marathon al klaar ligt en Geert knikt instemmend… klaar om d’er op te springen, dat zie je zo.
Ondertussen heeft Daisy ook een vast winkeladres bij gekregen : "Bij Rita, de plaatselijke apotheek". Rita weet al hoe laat het is als ze Daisy ziet komen : op de toog verschijnen vitamines, drankjes,… en vooral de onmisbare Reparil gel (voor toepassing van deze gel zich persoonlijk tot Daisy wenden… ’t verhaal is iets tè voor publicatie). "’t Zal nog ne kostelijken marathon worden hé jong" zucht ons Rita dan meelevend. 
Ze moest eens weten… ons mannen hebben zelfs een echt sportonderbr… ja kom… we kunnen niet alles vertellen hé op den blog maar wij denken toch allemaal dat we hen gesoigneerd hebben in deze lange voorbereidingsperiode !

Vèèèèèèèèèèèèèl succes mannen, allemaal en natuurlijk ook een bijzonder woord van steun voor ons Valérie, zij gaat de eer van de vrouwen hoog houden, dat zie je zo !!!

Zoals vaak in schema's wordt gezegd moet er het weekend voor de marathon niet veel meer getraind wordt, maar kan het geen kwaad om eens ergens samen te komen en er nen keer "over te klappen".
De plaats van afspraak was "de singel". Iedereen at iets licht verteersbaar (spaghetti, scampis, croque, ...) en ondertussen werd er druk overlegd hoe het volgend weekend er zou uitzien. Het waren vooral de vrouwen die het initiatief namen en de mannen die instemden.
Enkele sfeerbeelden van deze leuke namiddag.

We zijn nu in de laatste week van de voorbereiding aanbeland. en het is wel opvallend dat iedereen zo wat een eigen interpretatie heeft van de verschillende schema's. Dat was vrijdag heel goed merkbaar. Franky en Danny hielden zich aan de 20 à 25 minuten; Dirk en Hendrik liepen 9 km en dan nog op vrij hoge snelheid. Onzen tweeling Dirk en Geert legden op een indrukwekkende manier een intervaltraining af.
Ook vandaag zondag deed iedereen een vrij verschillend programma.
Ik zelf ben een zestal kilometer gaan lopen rond de Damvallei (mooi parcours van 1800 m) en alles ging heel vlot.
Kwam zelfs uit onder de 30' op 5 km - wat voor mij snel is en dit zonder forceren. Hoe raar het ook klinkt door last met de rug en uitstraling naar mijn linker dij is stappen heel lastig en pijnlijk maar eens 100 meter gelopen is alle pijn weg. 'k hoop dat het zo blijft tot volgende week zondag.
Voila, nu gaan we de laatste week in met nog een zeer korte loop van 20' op woensdag en voor de rest spaghetti, spaghetti en spaghetti ... en hopen op een goed weerbericht ...
Danny

Deze week heb ik op dinsdag en donderdag een 6-tal km gelopen. En die gingen vlot. Woensdag ben ik voor de laatste keer (vóór de marathon van Amsterdam) nog eens naar Overmere gegaan om 10km te gaan lopen met Danny. Heb tijdens dat uurtje nooit het gevoel gehad dat we een uur gelopen hebben. Volgens mij hebben we nog nooit zoveel plezier gehad ook tijdens het lopen als woensdag geweest. En zondag loop ik nog eens 13km om het "af te leren" Voor volgende week doen we het heel rustig aan. Dinsdag nog 5km en woensdag nog 6km en dan ... wachten tot zondag, de marathon.
Via deze weg wil ik vooral Danny bedanken voor de vele momenten die we samen gelopen hebben. We hebben (denk ik toch) veel aan elkaar gehad qua voorbereiding op de marathon. Samen trainen, samen wedstrijden gelopen.
We hebben vele tips en moed aan elkaar gegeven; en zo hoort dat bij loopbuddy's. Ik ben blij dat 19 oktober voor de deur staat. En niet alleen omdat zo'n marathontraining "lang" duurt maar omdat ik er zowel mentaal als fysisch klaar voor ben. Het mag niet té lang duren ook voor mij. Ik zou te zenuwachtig worden. Aan de andere Amsterdamgangers wil ik jullie ook bedanken voor de toffe momenten. Al lopen jullie veel sneller dan ik, toch waren de momenten achteraf aangenaam Ik weet dat ik het kan en ik hoop maar dat ik er niet met te veel enthousiasme er zal aan beginnen. Maar het uitlopen is voor mij veel belangrijker dan de tijd. Alhoewel ik er toch een 15-tal minuten wil vanaf doen van mijn vorige tijd (4u45 ipv 5u). We zullen zien.
Valerie