Engel, Gisteren was het jouw begrafenis, het was een héél zware dag voor mij & vele anderen.. Vrijdag kwam Jantien slapen, we wouden samen sterk zijn.. We wouden samen nog aan alle goede momenten met jou denken.. Dan zaterdag was het zo ver.. We kwamen toe aan de kerk, ik heb eerst de kerk nog eens heel goed bekeken, zodat ik het moment, ookal was het een hard moment, nooit zou vergeten. De mariagaard-mensen zoals jij ze zou genoemd hebben, waren allemaal in Uniform schat, speciaal voor jou, omdat jij normaal ook die ' stomme ' bruine kleren moest dragen, hadden we niet allemaal een hekel aan die kleren? Maar toch, speciaal voor jou wouden we ze nog eens aandoen, speciaal voor jou... Er waren vooraan plaatsen voorzien voor je klas, mij en Jantien.. Rani zat ook bij ons.. Rechtover mij zaten er andere schoolgenoten, van mij, van jou, van ons.. Achter/naast mij zaten er mensen van Melsen ploeg, was je niet gestopt met voetballen om met mij judo te doen? Uiteindelijk was ik de dommerik die te lang wachtte om ons te gaan inschrijven, gevolg; jij ging fitniss doen.. Had ik deze week niet eens tegen jou gezegd dat we dat volgend jaar wél gingen doen, of vergis ik me, heb ik dit in m'n gedachten gezegd, weet je ik heb geen besef van tijd niet meer, ik heb het niet, op sommige momenten wist ik niet meer of ik dan wel of niet geheten had.. raar hé.. Je ouders zaten ook dicht bij me.. Het was raar.. Ze droegen jouw urne binnen, zat jij daarin maatje? In zo een klein houten bakje, dat was op z'n minst een beetje raar hé.. Ik huilde, uit onmacht dat ze jou daarin hadden gestoken,.. Vanaf dan heb ik geen traan meer 'proberen' laten, en weet je engel, het is gelukt.. Voor velen mensen was jouw begrafenis een punt waarop te beseften da je er nooit meer ging zijn, ik had dit al gehad.. Ik besefte al dat mijn maatje nooit meer ging terugkomen, en ja ik had ook pijn, en ik had ook veel verdriet, vanbinnen.. Ik wou me sterk houden tot ik m'n tekstje voor jou moest lezen, & dat is me gelukt..
Darwin,
Je was een vriend, een eerlijke, trouwe, lieve, leuke vriend. De gedachte dat jij nooit meer vrolijk zal rondlopen, doet voor iedereen pijn. Je weet wel, dat soort pijn dat jij kon verlichten, door gewoon maar jezelf te zijn.. Met je lieve pretoogjes en je eeuwige glimlach, deze hebben we altijd bij ons gehad, dankje daarvoor, dankje voor jezelf te zijn. Je blijft bij ons, je bent een puzzelstukje in onze harten, een stukje dat we nu zullen opvullen met alle mooie momenten met jou. Darwin, kijk je nu naar ons? Ben je nu fier op ons? nu ben jij onze engel, een beschermengel, zo heb ik je nu benoemd.. Zo veel te ver weg, en toch dichtbij
Do not stand at my grave and weep; I am not there. I do not sleep. I am a thousand winds that blow. I am the diamond glints on snow. I am the sunlight on ripened grain. I am the gentle autumn rain. When you awaken in the morning's hush I am the swift uplifting rush Of quiet birds in circled flight. I am the soft stars that shine at night. Do not stand at my grave and cry; I am not there. I did not die.
Of het mooi was of niet laat ik aan andere mensen over om jou dat te laten weten, maar ik wou dit doen voor jou, en voor alle mensen die verdriet hebben, na het lezen ben ik beginnen huilen, ergens moest het er uit.. Maar ookal huilde ik, dat gevoel vanbinnen was het zelfde lijk daarvoor, ik voelde/voel me immens leeg, ik was moe, ik was op.. nu nog maatje, nu nog, soms besef ik het niet goed. Tijdens de begrafenis had de priester een wit lang kleed aan, 't trok op ni veel ze mateken, ge zout der keer goe mee gelachen emmen.. Tijdens de dienst, toen ik niet wou huilen en ik naar je foto keek, moest ik bijna lachen, echt waar.. Ik dacht prutske toch.. Met jouw schattig gezichtjen, jouw mooie glimlach, .. Soms dacht ik dat ik moést huilen, omdat iedereen dat deed, maar ik moest me sterk houden vond ik zelf.. Na de kerk-dingen, moesten we naar buiten, jouw ouders een hand gaan geven, ze vroegen me om nog eens met hen te spreken, over jou, natuurlijk wil ik dit doen, ik wil er voor jouw ouders zijn, voor dwayne, voor iedereen die het nodig heeft, ookal heb ik het zelf nodig.. Ik kon er niet voor jou zijn en wil dit goedmaken... Na de dienst heb ik met vele mensen geknuffeld, iedereen had superveel verdriet, en uiteindelijk hebben we zelf met jouw klas af en toe een glimlach kunnen produceren, raar hé.. We vroegen ons af of dit normaal was, eigelijk wel, want jij was ook altijd degene met een glimlach op jouw gezicht.. Je zou ook willen dat we verder gingen met ons leven, hé schat..
Als ik thuis kwam van de begrafenis, ben ik in slaap gevallen, de allereerste keer.. 's avonds ben ik naar rani's feestje gegaan, maar dat ging niet, het was té moeilijk nog, ik ben gegaan uit respect voor rani & omdat ik wist dat jij normaalgezien ook zou gaan.. Het was een rare avond, ik was leeg, op & zo voelde ik me nog steeds, ik was vroeg thuis, vanmorgen hoorde ik dat er daar nog veel gebeurt is, maar dat ga ik je nu niet mee lastig vallen, je zal het wel zien vanop jouw wolkje..
Je hebt me wakker geschud liefje, mijn wereld even op z'n kop gezet, & nu moet ik deze proberen terugdraaien naar wat het ooit was.. Maar Laura-zonderjou, is nooit meer laura, vergeet dat niet.. Ik was emotioneel, maar nu zijn mijn tranen enkel bestemd voor dingen die het waard zijn.. Ik had verlatingsangst, maar nu ga ik gewoon alles & iedereen koesteren ik maakte me druk in kleine dingen, zonder te beseffen wat erg was ik was mezelf, en dat zal ik zonder jou nooit meer zijn ik was laula, jij dalwin nu ben ik gewoon, laura, laura stevens, laura die niet meer raar/gek & zelf tijdelijk niet meer lomp is.. Ik lijk volgens sommige mensen even niet meer op mezelf, ik ben rustig.. Darwin, je hebt echt m'n leven verandert, en dat zal op sommige dingen een positief punt zijn, maar je hebt me jou afgenomen, & dat is het ergste dat kon gebeuren.. Met sommige mensen zou ik zo graag over jou praten, maar dat is gewoon niet mogelijk..
Engel, Gisteren was het jouw begrafenis, het was een héél zware dag voor mij & vele anderen.. Vrijdag kwam Jantien slapen, we wouden samen sterk zijn.. We wouden samen nog aan alle goede momenten met jou denken.. Dan zaterdag was het zo ver.. We kwamen toe aan de kerk, ik heb eerst de kerk nog eens heel goed bekeken, zodat ik het moment, ookal was het een hard moment, nooit zou vergeten. De mariagaard-mensen zoals jij ze zou genoemd hebben, waren allemaal in Uniform schat, speciaal voor jou, omdat jij normaal ook die ' stomme ' bruine kleren moest dragen, hadden we niet allemaal een hekel aan die kleren? Maar toch, speciaal voor jou wouden we ze nog eens aandoen, speciaal voor jou... Er waren vooraan plaatsen voorzien voor je klas, mij en Jantien.. Rani zat ook bij ons.. Rechtover mij zaten er andere schoolgenoten, van mij, van jou, van ons.. Achter/naast mij zaten er mensen van Melsen ploeg, was je niet gestopt met voetballen om met mij judo te doen? Uiteindelijk was ik de dommerik die te lang wachtte om ons te gaan inschrijven, gevolg; jij ging fitniss doen.. Had ik deze week niet eens tegen jou gezegd dat we dat volgend jaar wél gingen doen, of vergis ik me, heb ik dit in m'n gedachten gezegd, weet je ik heb geen besef van tijd niet meer, ik heb het niet, op sommige momenten wist ik niet meer of ik dan wel of niet geheten had.. raar hé.. Je ouders zaten ook dicht bij me.. Het was raar.. Ze droegen jouw urne binnen, zat jij daarin maatje? In zo een klein houten bakje, dat was op z'n minst een beetje raar hé.. Ik huilde, uit onmacht dat ze jou daarin hadden gestoken,.. Vanaf dan heb ik geen traan meer 'proberen' laten, en weet je engel, het is gelukt.. Voor velen mensen was jouw begrafenis een punt waarop te beseften da je er nooit meer ging zijn, ik had dit al gehad.. Ik besefte al dat mijn maatje nooit meer ging terugkomen, en ja ik had ook pijn, en ik had ook veel verdriet, vanbinnen.. Ik wou me sterk houden tot ik m'n tekstje voor jou moest lezen, & dat is me gelukt..
Darwin,
Je was een vriend, een eerlijke, trouwe, lieve, leuke vriend. De gedachte dat jij nooit meer vrolijk zal rondlopen, doet voor iedereen pijn. Je weet wel, dat soort pijn dat jij kon verlichten, door gewoon maar jezelf te zijn.. Met je lieve pretoogjes en je eeuwige glimlach, deze hebben we altijd bij ons gehad, dankje daarvoor, dankje voor jezelf te zijn. Je blijft bij ons, je bent een puzzelstukje in onze harten, een stukje dat we nu zullen opvullen met alle mooie momenten met jou. Darwin, kijk je nu naar ons? Ben je nu fier op ons? nu ben jij onze engel, een beschermengel, zo heb ik je nu benoemd.. Zo veel te ver weg, en toch dichtbij
Do not stand at my grave and weep; I am not there. I do not sleep. I am a thousand winds that blow. I am the diamond glints on snow. I am the sunlight on ripened grain. I am the gentle autumn rain. When you awaken in the morning's hush I am the swift uplifting rush Of quiet birds in circled flight. I am the soft stars that shine at night. Do not stand at my grave and cry; I am not there. I did not die.
Of het mooi was of niet laat ik aan andere mensen over om jou dat te laten weten, maar ik wou dit doen voor jou, en voor alle mensen die verdriet hebben, na het lezen ben ik beginnen huilen, ergens moest het er uit.. Maar ookal huilde ik, dat gevoel vanbinnen was het zelfde lijk daarvoor, ik voelde/voel me immens leeg, ik was moe, ik was op.. nu nog maatje, nu nog, soms besef ik het niet goed. Tijdens de begrafenis had de priester een wit lang kleed aan, 't trok op ni veel ze mateken, ge zout der keer goe mee gelachen emmen.. Tijdens de dienst, toen ik niet wou huilen en ik naar je foto keek, moest ik bijna lachen, echt waar.. Ik dacht prutske toch.. Met jouw schattig gezichtjen, jouw mooie glimlach, .. Soms dacht ik dat ik moést huilen, omdat iedereen dat deed, maar ik moest me sterk houden vond ik zelf.. Na de kerk-dingen, moesten we naar buiten, jouw ouders een hand gaan geven, ze vroegen me om nog eens met hen te spreken, over jou, natuurlijk wil ik dit doen, ik wil er voor jouw ouders zijn, voor dwayne, voor iedereen die het nodig heeft, ookal heb ik het zelf nodig.. Ik kon er niet voor jou zijn en wil dit goedmaken... Na de dienst heb ik met vele mensen geknuffeld, iedereen had superveel verdriet, en uiteindelijk hebben we zelf met jouw klas af en toe een glimlach kunnen produceren, raar hé.. We vroegen ons af of dit normaal was, eigelijk wel, want jij was ook altijd degene met een glimlach op jouw gezicht.. Je zou ook willen dat we verder gingen met ons leven, hé schat..
Als ik thuis kwam van de begrafenis, ben ik in slaap gevallen, de allereerste keer.. 's avonds ben ik naar rani's feestje gegaan, maar dat ging niet, het was té moeilijk nog, ik ben gegaan uit respect voor rani & omdat ik wist dat jij normaalgezien ook zou gaan.. Het was een rare avond, ik was leeg, op & zo voelde ik me nog steeds, ik was vroeg thuis, vanmorgen hoorde ik dat er daar nog veel gebeurt is, maar dat ga ik je nu niet mee lastig vallen, je zal het wel zien vanop jouw wolkje..
Je hebt me wakker geschud liefje, mijn wereld even op z'n kop gezet, & nu moet ik deze proberen terugdraaien naar wat het ooit was.. Maar Laura-zonderjou, is nooit meer laura, vergeet dat niet.. Ik was emotioneel, maar nu zijn mijn tranen enkel bestemd voor dingen die het waard zijn.. Ik had verlatingsangst, maar nu ga ik gewoon alles & iedereen koesteren ik maakte me druk in kleine dingen, zonder te beseffen wat erg was ik was mezelf, en dat zal ik zonder jou nooit meer zijn ik was laula, jij dalwin nu ben ik gewoon, laura, laura stevens, laura die niet meer raar/gek & zelf tijdelijk niet meer lomp is.. Ik lijk volgens sommige mensen even niet meer op mezelf, ik ben rustig.. Darwin, je hebt echt m'n leven verandert, en dat zal op sommige dingen een positief punt zijn, maar je hebt me jou afgenomen, & dat is het ergste dat kon gebeuren.. Met sommige mensen zou ik zo graag over jou praten, maar dat is gewoon niet mogelijk..
Engel, vandaag was anders dan andere dagen na dinsdag.. m'n tranen waren op.. Op een of andere manier waren m'n traantjes op, ik had verdriet, zeker en vast, maar ik kon gewoon niet huilen, ik had het gevoel of ik geen benen meer had, ik voelde mezelf niet meer, kijken was staren geworden, ik ging automatisch..
Ben voor het eerst terug op ons brug gereden, ik heb er een uur over gedaan.. Ik heb een stukje van het politielint gevonden en meegenomen, dat was de plaats waar jouw boekentas stond, samen met jouw fiets.. De fiets zonder pikkel, want hoeveel keer je die tegen m'n brievenbus hebt gezet ben ik al een beetje vergeten. Bovenop de brug, heb ik eindelijk beseft hoe hard je dit eigelijk wou.. Hoeveel lef je nodig had om deze stap te zetten.. Liefste, als je gelukkig bent, daar vanboven & je hebt rust gevonden, de ideale rust, dan wens ik jou dat toe.. Ik vergeet het vreselijke beeld van gisteren wel nog niet, het laat me niet los.. Zoals jij altijd zei; ik heb verlatingsangst.. & nog geen klein beetje he schat jou loslaten kan ik niet.. Ik heb vandaag beseft dat ik teveel gepiekerd heb over te onbenullige dingen,.. & ik het spijt véél spijt over sommige dingen..
Lieve schat, niemand begrijpt waarom, iedereen is verslagen. De brug stond vol mensen, mensen waarvan ik soms niet eens wist wie ze waren en waarom? Gek hé.. Allemaal voor jou Wees aub fier op ons.. Morgen nemen we afscheid van je lieve DALWIN
Engel, Waar ben je nu? Ik ben daarnet naar jouw brug gegaan, jouw brug, onze brug, de brug.. Wat dacht je toen je daar stond, op de afgrond van jouw leven.. Ik zal er vanaf morgen alweer dagelijks passeren.. Ik zal niet vergeten dat jij daar was, laatst nog maar ik zal ook niet vergeten dat we er samen 100x lachend erover reden of dat jij die ochtend, ook wel met mij onze weg naar het school wou afleggen.. wou je me iets zeggen schat? Of wou je stilletjes afscheid nemen? Of was het echt geen van beiden? Heb je ons echt allemaal stiekem hints willen geven, of denken we dat nu? Zo achteraf.. Nu lijkt alles voor ons een puzzel, die door die ene sprong terug bij elkaar valt.. Schat, wie gaat er nu met mij gaan lopen ( 1 straat lopen & de rest van het uur stappen? ) Wie gaat er m'n puddingskes opeten Wie komt er chocomelk drinken en maakte sindsdien elke chocomelk op M'n manier.. Wie gaat me knuffelen op jouw manier, me ronddraaien in het zonnetje, met mij animator zijn ( je was zo goed geweest) wie gaat er met me fitnissen ( nu besef ik waarom je jouw abbonement niet wou verlengen) Wie gaat er met mij voor gans Gijzenzele DRUUUUUGS roepen? Wie gaat er me nog Laula noemen, gekke laula, lale laura, LOMP, LOMPER, LOMPST, laura..?
Wie waarom wanneer hoe?
Ik zie je graag lieve schat, soms lijkt het alsof ik niet meer kan wenen, alsof m'n tranen op zijn.. maar voor jou, vind ik er altijd wel bij..
Ik weet dat er veel mensen zullen zeggen; het was z'n eigen keuze, en ja, dat was het.. maar schatje ik ga je missen dat ik jouw keuze niet ten volle 100% kan aanvaarden, is omdat ik je, puur egoistisch, nog niet wil & kan missen..
ik zie je graag m'n engel ( & ja zo heb ik je benoemd.., sorry als je dat niet wilt!)
Maatje; goh, in de gedachte dat je dit zal lezen,.. misschien ergens, daar vanboven, als engel wantja dat ben je nu voor mij, een engel, mijn engel.. m'n beschermengel? Wil je dat zijn Darwin? Jij was degene die op het bal ongerust was over mij, je zei m'n vriendinnen dat ze op me moesten letten, toen ik jou zag toen, op dat bal, schaamde ik me Darwin, schaamde ik me tegenover jou dat ik dat moment zo diep gevallen was... Maar nooit heb je me dat, of iets anders verweten.. Zo was je niet, mensen kregen bij jou een nieuwe kans, tesnoods zelf meerdere, jij was degene die voor iedereen goed wou doen, voor iedereen, je was ook degene die naar iedereen lachte, een glimlach die mensen warm deden krijgen vanbinnen, jouw ogen die fonkelden.. Waar is jouw prachtige, 'eeuwige' glimlach nu maatje? Je was er elk moment voor me Darwin, elk moment dat ik het moeilijk had.. Waarom was ik niet de persoon waarbij je jouw hartje kon luchten, ik heb je nog zoveel te vertellen, zoveel dingen te vragen, echt Darwin.. Ik ga je brieven schrijven, ik ga je nog alles blijven vertellen, & op een of andere manier hoop ik dat dat beetje darwin, diep in mij, dat jij mij antwoorden gaat geven maatje. Jij daar Als ik andere keuze's had gemaakt, in onze vriendschap? Was je er dan nog? Ik voel me schuldig.. het is misschien dom dat ik dit hier allemaal plaats, in de hoop dat jij het leest, maar ik typ, ik voel mezelf even niet, ik denk niet na bij wat ik zeg / niet zeg, ik wik mijn woorden niet... Het deed pijn, jou daarnet daar zo te zien liggen, heb je gehoort wat ik je nog wou zeggen? Ik hoop het zo .. Voor jou geloofde ik niet in 'verderleven' maar jij gaat dat doen maatje, echt waar, jij leeft verder. Je hebt vele mensen wakker geschud, vele mensen verdriet gedaan, ik hoop dat je dat ook ziet, dat er veel mensen jou graag zagen.. Sommigen van ons hebben besloten om hier samen door te geraken, om samen door ons verdriet te geraken, voor jou? Want jij wou toch ook dat we gelukkig waren é liefje.. Darwin, ik ben sprakeloos & toch wil ik zoveel zeggen ik ben verdrietig, tegelijkertijd kwaad, en misschien zelf een beetje blij, want als dit echt is wat je wou, dan wens ik je dat toe.. Het allér allér beste, hetgene dat jij het beste vind.. Dus, darwinnetje, rust in vrede! & ik, ik blijf eeuwig van je houden m'n bf..
Waarom is een vraag, die ik nog minstens honderd keer zal herhalen. Wenen is het enigste dat ik kan & het houdt gewoon niet op.. Darwin, je was m'n maatje, degene waar ik kon op rekenen & ik hoopte dat jij mij ook wist zijn als er iets was, gelijk wat, ik zou er dag en nacht geweest zijn.. Ik ben gefaald, sorry! Die dubbelzinnige woorden, had ik ze moeten doorzien, ik laula? Beetje bij beetje hoop ik dat dit duidelijk word, want maatje, iedereen is verslagen.. Niemand kan en wou je missen.. Ik wil jou niet missen maatje, ik wil samen met je gek doen, we gingen nog zoveel dingen samen doen.. We hebben al zoveel momenten samen gehad.. Laat me nu toch niet alleen Darwin, ik kan niet zonder je. Laat ik morgenvroeg m'n ogen openen & beseffen dat het allemaal een droom was, een kwaaie droom. En dan zal ik beseffen dat ik jou nooit mag laten gaan Ik zie je graag Darwin, & dat verandert niet,
, 
