31-05-2016 om 00:00 geschreven door Oranda-jin

25-05-2016 om 13:14 geschreven door rinzilla

One of our days in Matsue, the castle was having a matsuri or a festival. Everyone's excuse to get into kimono - we first saw this group having lots of fun with a ninja, who had been instructing them in the proper pose, much to everyone's merriment.

Tijdens een van onze dagen in Matsue was er een matsuri of festival aan de voet van het kasteel. Ieders excuus om zich in kimono te laten zien - we zagen eerst deze groep zich amuseren met een ninja, die hen probeerde de correcte pose te laten aannemen, tot ieders plezier.



On the main stage was a series of performances. Think "talent-show" and you'd not be far off. The announcer was near-constantly apologizing - for the un-spring-like chill in the air, and the lack of blossoms to enjoy. Her apologies were interspersed with her urging the listeners to be careful of the cold.

Het hoofdpodium bracht een serie acts. Denk aan een talentenshow zoals je die op de middag-tv ziet, en je hebt een aardig idee. De presentatrice was zich voortdurend aan het verontschuldigen - voor de lenteloze kou in de lucht, en het gebrek aan lentebloesems om tijdens dit lentefeest van te genieten. Ze wisselde haar verontschuldigingen af met advies aan de toeschouwers om toch vooral op te passen met de kou. Het was ook dan ook zo'n tien graden koeler dan de dag daarvoor...



These ladies were playing mini-koto, amplified and accompanied by something that was also electric, although I never did see what I thought should have been an electric guitar. In the meantime, the next portion of the show was getting ready - and then one of the participants called over from the stage wings, to a friend... 

Deze dames speelden op mini-kodo's, elektrisch versterkt en begeleid door een ander elektrisch geval dat klonk als een gitaar, hoewel ik het nooit te zien kreeg. Ondertussen maakte het volgend deel van de show zich klaar - en toen kwam een van de deelneemsters tevoorschijn uit de coulissen, om met een vriend te spreken...



Time to look at kimonos! The announcer first....
Tijd om naar kimono's te kijken. De presentatrice eerst...



... while a younger participant was having her own fun at the stage wings...
... terwijl een jongere deelneemster zich amuseerde in de coulissen... 





The kimonos were presented in a series of dance numbers - and, remembering that "kimono" can mean the wider variety of Japanese-style clothing, as well as the women's traditional ensemble - the item here being showcased are the purple hakama, labeled firmly by the announcer as "modern".
De kimono's werden in een serie dansnummers gepresenteerd en - er aan denkend dat "kimono" behalve het traditionele ensemble voor vrouwen in zijn bredere betekenis een heel scala aan Japanse kledij bestrijkt - het kledingstuk dat hier wordt gepresenteerd is een purperen hakama, die door de presentatrice onomwonden als "modern" werd aangeduid



Then to the classic Heian period,...
Dan naar de klassieke Heian periode...





Quickly moving on to the Edo period, just at the edge of modern...
Snel door naar de Edo-periode, net op het randje van modern...







Then some more fanciful dance numbers,....
Dan wat meer verbeeldingsrijke dansnummers...







And then, our darling little girl, looking somewhat less than convinced now that she was the observed instead of the observer,...
En dan, het kleine schatteboutje, met een stuk minder zelfvertrouwen nu dat ze in het midden van de belangstelling staat...



Then some definitely modern takes on the kimono...
Dan enkele beslist moderne varianten van de kimono...



And the furisode or long-sleeved, worn by young women,...
En de furisode oftwel kimono met lange mouwen, die door jonge vrouwen wordt gedragen...



And, after a little walk-around, tapping one another playfully with sticks (ooh! I remember that being described by Sei Shonagon in The Pillow Book, from around 990 A.D.!), they stand for their final moments on stage:
En, na wat rondlopen waarbij ze elkaar speels met stokjes aantikken (oh! ik herinner me hoe dat beschreven wordt door Sei Shonagon in Het hoofdkussenboek, zo'n duizend jaar geleden dus), staan ze bijeen voor hun finale op het podium:



After which, we were treated to a full-sized koto orchestra.... alas, by this point we were so frozen, having sat still for so long, that we had to hobble away, to warm up and repair in a local tourism coffee cafe and crafts emporium.
Waarna een volledig koto-orkest zijn opwachting maakte... maar toen waren we al zo verkleumd door de lange zit dat we weg moesten strompelen , om bij te warmen en op adem te komen in een nabije ambachtswinkel met koffiebar.

05-04-2012 om 00:00 geschreven door rinzilla

Toen we twee jaar geleden acht dagen langer dan gepland in Japan verbleven omdat het luchtverkeer boven Europa was verstoord door die onuitspreekbare IJslandse vulkaan, vertelde onze vriend J. ons dat hij, omdat wij ons zo amuseerden in Japan, een paar zwarte geiten had geofferd om ons wat extra dagen in Japan te gunnen. Wel, vriend J. moet vandaag een kip hebben gekocht, want wij (en vele anderen) werden verrast door een tyfoonachtige storm. Na het eeerste uur vertraging op onze terugreis per trein vanuit Matsue gaf de conducteur ons elk een verzamelplaatje van treinen op de route terwijl hij al buigend “sorry sorry” zei tegen zijn buitenlandse passagiers. Toen we terug in Okayama aankwamen, twee uur per trein op normale dagen, was die vertraging tot zeven uur opgelopen. We wilden door naar Osaka, maar de rijen wachtenden om treinkaartjes om te boeken slingerden door het hele station (ja, zelfs onder stress blijven de meeste Japanners keurig wachtrijen vormen). Dan nog maar een nachtje in Okayama, met aanspraak van nieuwsgierige Japanse salarymen en later een Zweedse toeristengids die 12 jaar geleden in Japan was blijven plakken.

Two years ago we stayed eight days longer than planned in Japan, because the unpronouncable Iceland volcano had disrupted European air traffic so thoroughly. Our friend J. told us afterwards that, reading how me enjoyed Japan in our blog, he’d made a sacrificial offering of two black goats to make that extension of our stay possible. Well,  our friend J. must have bought a chicken today, because we (and may with us) were surprised by a typhoon-strength storm. After the first hour of delays on our rail journey back from Matsue, the conductor handed us each a collectable card with trains that service that route, while bowing and saying “sorry sorry” to his foreign passengers. By th time we reached Okayama, two hours on a normal day, the journey had stretched to eight hours. We had originally planned to continue on to Osaka, but the queues of passengers trying to rebook their disrupted journeys snaked dauntingly through the station (yes, in Japan one queues even under duress). Well, another night in Okayama then, with plenty of conversation partners - from curious Japanese salarymen to a Swedish tour guide who’d happily stayed in Japan 12 years ago.

03-04-2012 om 00:00 geschreven door rinzilla

Lafcadio Hearns “Vluchtige blikken op een onbekend Japan” is ideaal leesvoer als je de Noordwestelijke aan een meer gelegen stad Matsue bezoekt. Hearn moet een inspiratie voor zowel Tolkien als JMS (Babylon 5) geweest zijn, wnneer hij schrijft over “elfachtige kleine schepen die op de rivier tewater worden gelaten.. het vage idee achter deze vrome daad is dat alle wateren naar de zee vloeien en de zee zelf  naar de Neder-verre landen”  of wanner hij ons onthaalt op een van de vele andere verhalen uit het Japan dat hij zo bewondert. Maar hij geeft ook prachtige beschrijvingen an Matsue, waar hij een korte periode tijdens de jaren 1880 woonde. De historische ijzeren brug waar we overheen lopen terwijl de zonsondergang bewonderen en de oude lantaarns aanfloepen schemert naar andere tijden als Hearn zijn feestelijke opening beschrijft door de “twee gelukkigste mensen in Matsue”, twee echtparen die meer dan vijftig jaar getrouwd zijn terwijl hun hele familie nog steeds in leven is, terwijl veel van de plattelandsmensen wegblijven omdat een gerucht de ronde doet dat uit de aanwezigen een mensenoffer geselecteerd zal worden om de brug te stabiliseren, net zals de oude houten brug nodig had gehad.

   

Lafcadio Hearn’s “Glimpses of an unfamiliar Japan” is ideal reading material when visiting the Nortwest lakeside town of Matsue. Hearn must have been an inspiration for Tolkien and JMS (Babylon 5) alike, when in writing of “elfish little ships .. which are launched upon rivers ... the vague idea behind the pious act is that all waters flow to the sea and the sea itself unto the Nether-distant land” or when he regales one of the many other tales of the Japan he so much admires. But he also wonderfully describes Matsue, where he lived for a short while in the 1890s. The historic iron bridge we walk over, admiring the sunset over the lake while the old  lanterns flicker on, is recalls other times when Hearn describes its opening ceremony - the main participants are the ‘two happiest people in Matsue’: two aged couples who’d been married for more than fifty years, with their entire families still alive. But many of the country folk stayed away due to a rumour that a human sacrifice would be picked from among those present to stabilise the bridge, just as the old wooden bridge had required...

Matsue is een fantastische stad om te bezoeken. We vergapen ons aan een volledig bewaard gebleven samoeraihuis, compleet met uitleg, een van de twaalf Japanse kastelen (of Jo’s) die nog in originele toestand intact zijn gebkeven, en we kunnen ongestoord rondlopen in Lafcadio Hearns huis: eindelijk een kans om een tradiitioneel Japans huis zelf te ervaren. De zonsondergangen over de baai zijn magisch, het schelpdieren uit de baai verser van vers.

Matsue is a fantastic city to visit. We’re gawking at a completely preserved samurai residence, complete with explanations, at one of the twelve castles (or Jo’s) still existing in its original state, and we’re allowed to walk around undisturbed in Lafcadio Hearns’s residence: at last a chance to experience a traditional Japanese house firsthand. The sunsets over the bay are magical, the shellfish from the bay fresher than fresh.  

01-04-2012 om 00:00 geschreven door Oranda-jin

In de meeste Japanse steden die we gezien hebben, delen fietsers en voetgangers het trottoir. Verdraaid moeilijk om aan te blijven denken als ogen te kort komende toerist. Okayama is niet anders, maar in deze vlakke, niet al te grote stad rijden de fietsers kriskras door de stad alsof ze in Amsterdam waren. Gelukkig maar dat in Okayama - naar Japanse normen - het verkeer minder opeengepakt is dan elders, zodat we onze weg door de fietsers nog een beetje kunnen vinden.

Most everywhere in Japan we’ve seen so far, the cyclists share the sidewalk with pedestrians. That is really tough to keep in mind, with so much else for us tourists to look at. Okayama is no different, but as it is a flat city of moderate size; cyclists zoom through one another like in Amsterdam. But luckily, by Japanese standards anyway, Okayama is much less crowded than elsewhere, so we’re able to slip in between them.

Na een tramrit in historisch aandoende trams vormt Okayama’s kasteel, een fraai na de Tweede Wereldoorlog heropgebouwd replica van het 16e-eeuwse origineel, een indrukwekkend gezicht. Ons eigenljke doel zijn de tuinen van Koraku-en, aangelegd in feodale tijden (1700) en nog grotendeels in oorspronkelijke staat. Via het kasteel leidt een brug over de plaatselijke rivier naar de achteringang van de tuin.

After a journey in a vintage tram recalling days of yore, the castle in Okayama makes a fine impression - a post-WWII replica of a 16th century original. Our actual goal is the Koraku-gardens (Koraku-en; 後楽園 ), established in feudal times (1700) en for the most part still in their original state. 

De plaatselijke bevolking ontspant hier volop. Families laten hun honden ravotten in het water, ondernemende koppels huren waterfietsen en roeiboten, en er wordt uitbundig gepraat en gelachen in de vier uitspanningen met uitzicht op het water die tegen de tuin grenzen. Het zijn oude houten gebouwtjes, met schuiframen die open kunnen zodra het weer het toelaat, door de tijd gepolijste houten tafels en banken, en uitbaters die gericht zijn op de plaatselijke bevolking. Onze lunch kost zes euro per persoon, en zowel de serveerster als de eigenaar zijn nieuwsgierig waar deze gai(koku)jin nu wel vandaan komen. Alleen de balkonkat, stevig slapend op een Toy Story-deken, is niet onder de indruk.

The locals enjoy themselves hier without reserve. Families let their dogs loose to cavort in the water, enterprising couples rent water-bikes and rowboats, and everywhere is the sound of chatting and laughter in the four establishments that overlook the river next to the garden. The businesses are housed in old wooden structures, with sliding windows that are open as soon as the weather permits, time-polished tables and benches, and proprietors who reckon on a local clientele. We pay 6 Euro each for lunch, and both the waitress and her boss come out to look at the foreigners and ask where they’re from. The exception is the balcony cat, having a devoted snooze beneath a Toy-Story blanket, totally unimpressed.

De tuin zelf  wordt geacht een van de mooiste in Japan te zijn. We vinden hem ook mooi, hoewel ik zelf de groene kunststukjes waar in een beperkte ruimte een overvloed aan afwisseling wordt verwerkt, indrukwekkender vind dan deze uitgestrekte tuin. Maar de pruimenbloesems, de thee, de rijstvelden en gazons, de kleine meertjes en miniatuureilandjes zijn toch een genot voor ‘t oog, en ook hier hebben jong en oud plezier. En steeds op de achtergrond: het kasteel... Zo kan je je goed voorstellen hoe de plaatselijke feodale heerser uit een raam keek om zijn favoriete theehuis voor die dag uit te zoeken.

Rinzilla had een andere mening: de uitgestrektheid van de tuin was een verfrissend middel tegen de drukte van de stad die achter de tuinmuren lag. Er was genoeg artistieke invetiviteit te zien, en ook enkele treffende herinneringen aan de basisbehoefte die we hebben om zaken te laten groeien - de thee en de rijst. (En het was erg aardig om die planten “in het echt” en in situ te zien).

These gardens are reckoned to be Japan’s most beautiful. We also enjoy it, although Oranda-jin says, “I find the artistic compositions in green using a limited space to display a multitude of contrasts more impressive than this broad expanse.But the plum blossoms, the tea-bushes, the rice-fields, the lawns, the miniature lakes and their little islands are still a pleasure to look at, and both young and old alike enjoy it. And always on the background: the castle. It’s easy to imagine this way how the local feodal ruler would look out of  a window to select his favourite tea house of the day...” Rinzilla’s dissenting opinion was that the expanses were a lovely antidote to the hustle-bustle of the city beyond the garden walls. There was still plenty of artistic inventiveness to see, as well as some resonant reminders of the very basic needs we have for growning things - the tea and the rice. (Plus, it was kind of cool to get to see these plants “for real” and in situ.)

In Okayama lacht men veel en graag, zo schijnt het. We hebben zo’n goedlachs gesprek met drie tieners uit Nara, die dezelfde kat als wij bewonderden, voor we weer de stad instruinen.

In Okayama the people laugh often and with conviction. We have a conversation in that vein ourselves with three teenagers from Nara, who admire the same cat we do, before we leave the gardens for the city again.

Koffie drinken in Okayama zonder een gesprek aan te knopen lijkt onmogelijk. Eèn theehuis wordt uitgebaat door een oudere vrouw met een tekentalent. Niet alleen staat het huis vol met daar te lezen manga’s, maar ook met door haarzelf getekende portretten, op velletjes papier, bierviltjes, koffiebekertjes, kortom alles.

Een andere doet me denken aan Archie Bunkers huiskamer uit All in the Family (voor diegenen die zich dat niet herinneren: een arbeiderswoning uit de jaren 60) die gevuld is met koppen uit een Kruasawa film. Nederland geeft interessante aanknopingspunten voor een gesprek - een kans voor Rinzilla om het Japanse woord voor windmolen te leren - maar Belgie geeft ons aanzienlijk meer kredietpunten: wij komen uit het land van chocolade!

Mission impossible: drinking coffee in Okayama without starting a conversation. One coffee place is run by an older woman with a talent for drawing. The tea shop filled with manga you can read there, but her own work is also in evidence - on sheets of paper, placemats, paper coffee cups... well pretty much everything.

The other coffee house reminds me of Archie Bunker’s living room from All in the Family (for those who do not remember that: 1960’s working class), but then with characters out of a Kurosawa movie. The Netherlands are an interesting comment hook for a talk- an opportunity for Rinzilla to learn th Japanese for wind mill - but Belgium earns us a lot more credit: we come from the land of chocolate!

30-03-2012 om 00:00 geschreven door Oranda-jin

English readers - scroll down - the text is arranged in (hopefully not too large) blocks...

I Vertrek van huis, tot Okayama (kleine-heuvel berg)

Het is een lange reis. We richten ons met name op de vlucht (voor ons tussen Parijs-Charles De Gaulle en Narita luchthaven bij Tokio), maar de treinreis tussen Narita en Okayama is ook een bloedeind. Zes uur met de shinkansen, de hogesnelheidstrein dus.(de  Japanse naam heeft het daar overigens niet over, die richt zich op het feit dat dit de nieuwe hoofdslagader van het Japanse treinnet is). De Engelsen hebben het over een “kogeltein”, vanwege de snelheid en de vorm van de trein waarschijnlijk, hoewel ik meer moet denken aan de neus van een dolfijn als ik de treinen zie.

 We treinen eerst naar Brussels Zuidstation, vanwaar een specifiek voor Air France ingehuurde TGV passagiers rechtstreeks naar de CDG-luchthaven brengt. Speciaal ingehuurd maar helaas niet op tijd, zoals je kan zien.

I. Departure from home, to Okayama (“Small-hill Mountain”)

Toch konden we de tijd nemen om een van  die typische souvenirfoto’s te nemen, zoals je ziet.

Ik was onder de indruk hoe groot CDG is - we vliegen niet zo vaak, zal ‘k maar zeggen.

However, we at least could take the time, once at the airport, to snap a typically souvenir shot - love this board!

The scale of CDG really impressed me, but then I don’t get out much, eh?

De vlucht duurt normaal 11 uur en 30 minute, hoewel we 45 minuten sneller waren. En we hadden onderweg ook nog wat afleiding, zeker toen ik uit het raam keek en nietsvermoedend de Afsluitdijk zag.

The flight was stated to be 11 hours and 30 minutes, although in the end we were 45 minutes less than that. And there was some entertainment along the way, especially when I looked out the window and said, “F*cking hell, that’s the Afsluitdijk!!”

We vertrekken in de vroege middag vanaf Parijs, en kwamen net na het ontbijt in Tokio aan, plaatselijke tijd. Na een uur of zeven vliegen begon de bemanning ijsjes en kaassandwiches uit te delen  - aan wie er om vroeg, dus terwijl Oranda-jin een filmpje keek klauterde ik langs verschillende feestvierende Japanse studenten, bemachtigde twee sets van de lekkernijen en presenteerde een set aan Oranda-jin, die gepast onder de indruk was. 

Departing from CDG was early afternoon; arrival in Tokyo was breakfast, local time. Seven hours into the flight, the crew served chocolate covered ice cream bars and cheese sandwiches... but without a general announcement to the whole plane. So, while Oranda-jin was watching a film on his seatback screen, I scampered past several partying Japanese students to claim 2 sets of treats, and victoriously presented one to Oranda-jin, who was very impressed. All in all, it was like a communal midnight raid on the fridge.

 We sliepen maar matigjes in sardienenklasse (die ook wel economy wordt genoemd). Geen van ons tweeen wilden de stoelen ver achteruit zetten om de mensen achter ons niet te storen (ik had m’n stoel al wat achteruitgezet, maar zette ‘m weer recht toen ik zag dat de Japanse passagiers keurig informeerden bij hun achterburen  of achteruitzetten oke was). Science fiction fan alert: ik slaagde er in om wat rust te krijgen door me te verbeelden dat ik Delenn op de White Star was, die Minbari meditatietechnieken doet op van die terughellende planken die de schrijver de Minbari als bedden heeft toebedacht. 

Sleeping was sort of achieved in sardine class (aka economy). Neither of us wanted to put our seat backs back, for fear of disturbing the people behind us. (I actually had reclined my seat - “reclined” being a mere 5 degrees, at most - and then put it back up straight when I realized that among the Japanese passengers, they were enquiring solicitously to the passenger directly behind them if reclining was okay. Science fiction geek alert: I managed some rest of my own, partly by indulging the fantasy of being Delenn on the White Star, doing Minbari meditation techniques on those slanted platforms that the writer decided were the Minbari beds.

We werden beloond met een schitterende aanvliegroute over de bergachtige ruggegraat van Japans voornaamste eiland, Honshu. 

We were awarded with a splendid approach over the mountainous spine of Japan’s main island, Honshu.

En de piloot gaf ons een seintje om deze niet te missen (hint: zoek in het midden van de bovenkant van deze foto nar een vaag zichtbare witte driehoek)

And the pilot gave us a heads-up for this one (hint - look in the middle top portion of the picture, for a faintly visible white triangle)

Later op de dag, toen we van het vliegtuig waren overgestapt op de trein, hadden we nog meer geluk - de dag was enorm opgehelderd toen we tussen Yokohama en Kyoto treinden:

As the day progressed, and we shifted from airplain to train travel, we really got lucky - the day was considerably clearer as we travelled between Yokohama and Kyoto:

Ons doel na aankomst was om zo ver mogelijk op weg naar Matsue te komen voor we zouden instorten na meer dan 24 uur zo goed als steeds wakker te zijn geweest. Oranda-jins handigheid met zoekmachines gaf ons Okayama als een goede gelegenheid om te stoppen, te rusten en te acclimatiseren. Het hotel dat we hadden uitgeozcht hielp ons daar enorm bij: de kleine supermarkt in het hotel verkocht in Okayama zelf gemaakte sake in een fles op formaat van 2 personen, voor niet veel meer dan 5 euro...

Our goal was to get away as far along our journey to Matsue as we could before collapsing from the 24 plus hours of near-continuous wakefulness: Oranda-jin’s search-engine skills gave us Okayama as a good place to stop, rest and acclimatize in a metaphorical sense. We were helped immensely by the choice of hotel, which was right next door to a convenience shop... one stocked with a locally produced sake, in a nicely sized bottle for two adults, for not much over 5 Euro.

Ah, maar dat was voor de udon noedelbar, waar we na 20 minuten rondkijken terechtkwamen. Het was hetzelfde soort in houtpanelen uitgevoerde deur met noren gordijnen als ale die anderen, maar hier dachten we: “oke, deze dan.”

Waarom? Er stond hier een serie kinderwagens buiten de voordeur geparkeerd.

Ah, but that was before the udon noodle place. After 20 minutes of wandering and going, “Nah, not this one,” we paused at what seemed like yet another wood-panelled, sliding door entry with noren curtains... thinking, “Oh, all right then.” What might have distinguished this place from the rest? A set of baby-strollers was parked outside the front door.

Binnen was een klein feestje aan de gang: drie moeders en de kinderen die ze bij zich hadden - twee kleine peuters en drie energieke kinderen van een lagereschoolleeftijd. Maar ze hadden al gegeten en waren aan het ontspannen, dus de uitbater had alle kans om in eenvoudig Japan uit te leggen wat onze keuzes waren. Lichte of donkere bouillon? Wat voor soort ingredienten? De tempura was erg goed, weet je? De eerste keer ging ik daar niet op in, maar ik veranderde de tweede keer van gedachten, toen ik er aan dacht dat een Japanse suggestie heel vaak eigenlijk een sterke indicatie is is van wat je conversatiepartner het beste acht te zijn.

Udon are described most often as “thick wheat noodles”, which makes them sound about as unappetizing as they are delicious. They are indeed thick, but made with the very right degree of al dente that gave them a very satisfying mouth-feel. Their wonderfulness was not the only revelation of the meal: the tempura was indeed delicious, crispy and light, and the squid pieces covered by the tempura were done softly, without a hint of rubber.

Niet alleen dat, maar de atmosfeer was ook geweldig. De families kenden de eigenaar erg goed (en ok zijn vrouw, die kort na ons arriveerde) 

29-03-2012 om 00:00 geschreven door Oranda-jin

20 April

Na Rinzilla's aikidotraining gaan we naar het advertentiemuseum. Dat blijkt in een wolkenkrabber in Shiodome gehuisvest te zijn, evenals een kleine stad aan kantoren, winkels en restaurants. De 'sky restaurants', bereikbaar via een lift die je oren doen ploppen, zijn ons wat te duur (want de tafels aan het raam zijn allemaal al bezet), maar deze vijfenveertigste verdieping heeft een panoramaraam waar je op je gemak en zonder belemmeringen half Tokyo kan bekijken. Er zijn verder alleen een moeder met kind en een rustige lezer, dus we kunnen alle tijd nemen voor foto's.

After Rinzilla's aikido training, we set off to the advertising museum. It turns out to be located in a skycraper in Shiodome, together with a small town's worth of offices, shops en restaurants. The 'sky restaurants', to be reached by way of an ear-popping elevator, are a bit expensive for our tastes (the tables at the window are all taken, already), but this 46th floor boasts a panorama window where one can look out over half of Tokyo, at ease and unencumbered. The only other visitors are a mother with child and a quiet reader, so we can take all the time we want for photo's.

Lunch op de begane grond biedt thee, een geweldige houten doos gestoomde groenten met sesamsoyasaus, een kom rijst met gestoomde paling en een kom varkenssoyasoep voor acht euro. Het advertentiemuseum biedt een historisch perspectief op Japanse advertenties. De houtbloksneden uit de negentiende eeuw waar een bepaald merk gezichtspoeder prominent wordt vermeld - product placement, toen al! Dan door naar de bijzonder Westers aandoende advertentieposters uit de jaren twintig die bijna van Art Deco-kunstenaars als Erte zouden kunnen zijn, en de soberdere posters vanaf mid jaren dertig tot 1945. Rijen met tv-schermen geven tv-spots uit diverse perioden, vanaf de mid vijftiger jaren, en bezoekerzs kunnen opok spelen met recente interactieve reclame. 

Lunch on the ground floor offers tea, a terrific wooden box of steamed vegetables with a sesame soy sauce, a bowl of rice with steamed eel and a bowl of pork soy soup for eight euro. The advertising museum offers a historic perspective on Japanese advertisements. The nineteenth century wood cuts prominently showing a brand of face powder - product placement, this long ago! Onwards to the utterly Western looking advertising posters from the twenties, which could almost be designed by Art Deco artists like Erte, and the sober posters from the mid thirties until 1945. Row with tv screens show tv spots from several periods, from the mid fifties, and visitors can also play withe recent interactive ads.

23 April

Terwijl ik dit schrijf, kijk ik vanaf de 28e verdieping van ons hotel uit op een echt Bladerunner-landschap. Nachtelijke wolkenkrabbers tot aan de horizon, gehuld in zachtjes oplichtende aura's van lucht- en lichtvervuilding, schreeuwend lichtgevende reclameborden, autowegen  boven treinsporen boven voetgangersbruggen  boven autowegen ... Dat laatste is misschien meer  Transport Tycoon dan Bladerunner, maar jullie hebben 't sfeertje al te pakken, neem ik aan (en anders helpt misschien een foto?)

While I'm writing this, I'm looking out from the 28th floor of our hotel over a real Bladerunner landscape. Nightly skyscrapers as far as they eye can see, shrouded in gently glowing aura's of air and light pollution, screamingly bright lit advertising signs, roads above train tracks above pedestrian walk ways above roads ... That last bit might be more from Transport Tycoon than from Bladerunner, but you got the atmosphere by now, I assume (and otherwise, a photo might help?)

Het is niet dat we minder zijn gaan doen, integendeel, maar we hebben ons reisverslag wel een beetje verwaarloosd. De laatste week is toch wel een kwestie van uithoudingsvermogen. We houden uiteraard het nieuws zorgvuldig in de gaten: tot nu toe zeer veelbelovend, en we zijn dus optimistisch gestemd dat we overmorgen kunnen vertrekken. Daarom zijn we maar verkast naar een iets duurder hotel-met-uitzicht. Vanavond is onze laatste nacht in Tokyo: morgen gaan we naar Narita, een historisch stadje vlak bij de luchthaven.

We didn't slow down our activities, on the contrary, but we have neglected our travel blog a bit. The last week has required some staying power, I'm afraid. Of course we keep a close eye on the news: very promising up to now, so we are optimistic that can leave the day after tomorrow. that's why we moved to a somewhat more expensive hotel-with-a-view. Tonight is our last night in Tokyo; tomorrow we're setting up in Narita, a historic town close to the airport.

Rinzilla heeft de laatste dagen trouw haar aikidotrainingen gevolgd, en geniet ervan. Eergisteren hebben we na haar vroege-cohtendtraining geprofiteerd van het goede weer om een dagje uit de grootstad te verdwijnen en Kamakura op te zoeken, de hoofdstad van Japan in de twaalfde en een stukje dertiende eeuw. Dat was een periode dat nieuwe scholen uit het Boeddhisme hun intrede deden in Japan, als ik me dat goed herinner (Rinzilla zal me anders ongetwijfeld corrigeren), en Kamakura heeft dan ook tempels als paddestoelen. Het stadje zelf heeft een hele leuke en goed bezochte dorpssstraat-ons dorp, waar we een paars soft-ijsje kochten dat van zoete aardappelen wordt gemaakt. De grote Shinto heilige plaats vlak na de dorpsstraat was ook druk, met name door schoolkinderen, maar desondanks de moeite waard. We volgden een ter plekke onderhandelde route van wat hoogtepunten langs de weg naar het volgende station, en we konden met name genieten van de tempels met fraaie tuinen en blikvangers bij elke bocht (bocht - 'klik'. bocht - 'klik': zo maak je wel erg gemakkelijk indruk als een bekwame fotograaf).

Rinzilla has been going to aikido training faithfully the past few days, and is enjoying it to the fullest. The day before yesterday, we took advantage of the splendid weather by getting out of the metropole after the early-morning aikido, and visit Kamakura, which was the capital of Japan in the 12th and a bit of the 13th century. New Buddhist schools  were introduced in Japan in that period, I believe (Rinzilla will correctly me otherwise, I'm sure), so Kamakura is absolutely rife with temples. The town itself has a very pleasant and well-visited Main Street, where we bought a purple soft ice cream which is made of sweet yams. The large Shinto shrine was also busy, especially with school children, but worthwhile just the same. We followed a route, negotiated on the spot, past some highlights along the road to the next station, and we appreciated especially the temples which had beautiful gardens and scenic garden arrangements at every bend of the path (bend - 'click'. Bend - 'click': that's a very easy way indeed to impress friends with your photography skills). 

Gisteren (regen en koud) was het een dag voor onsen, hete baden (na aikido natuurlijk) met een Britse sf-schrijver en diens vriendin, eveneens gestrand, en vandaag een museumdag. Het nationale museum deed ik alleen, terwijl Rinzilla aikido deed. Het museum was erg gul met het toestaan van fotografie - zelfs oude papierrollen mochten we zonder probleem fotograferen. En er stond & hing veel zeer speciaals! Natuurlijk waren er ook erg veel schoolkinderen, sommigen zeer geconcentreerd aan het natekenen, anderen minder geinteresseerd. Het Edo Tokyo museum bezochten we samen - een even vriendelijke fotobeleid, en nog een fraai Transport Tycoon-panorama vanaf de bovenste verdieping.

Yesterday (rain and cold) was a day for onsen, hot mineral baths (after aikido of course) with a British SF author and his significant other, stranded like us, and today was a museum day. TheNational Museum I did by myself while Rinzilla practiced aikido. The museum was rather generous in allowing photography - even ancient paper scrolls we could visit without any problems.  And some quite special treasures were displayed. Of course, there also were a lot of schoolkids to see them, some of them drawing the treasures in a quite concentrated manner, others less interested. The Edo Tokyo museum we visited together - another relaxed photography opportunity, and other lovely Transport Tycoon panorama from the top floor.

23-04-2010 om 00:00 geschreven door rinzilla

18-04-2010 om 11:39 geschreven door rinzilla

Onze trip, die met kersenbloesems is begonnen, eindigt met sneeuw. Dat is een wat ongebruikelijke volgorde voor een zo korte trip, maar Tokyo is vijftien graden kouder dan een paar dagen geleden. Dat heeft ons niet weerhouden om toch nog enige plekjes in Tokyo te bekijken - heel Tokyo kunnen bekijken is een illusie. Het Ghibli-museum in een van de westelijke voorsteden van Tokyo geeft een heel vertederende blik op de vele tekenfilms van Hayako Miyazaki. Het museum is voor kinderen opgezet, maar wij waren zeker niet de enige volwassen buitenbeentjes. Na de vele hyperopgewonden schooluniformdragertjes was Shibuya bijna rustgevend. Bijna, want op het drukste voetgangerskruispunt van Tokyo is er altijd wel iets te zien. Na zelf een paar keer over te steken geeft het panoramaraam van de Starbucks je de beste gelegenheid om in gezelschap van slechts een paar honderd andere de mierenhoop onder je te bekijken - hoewel de uitzicht vanuit het tegenovergelegen station eigenlijk leuker is, omdat je dan ook nog al die enorme led-reclameborden ziet die het kruispunt visueel markeren. Zelf was ik daar om wat manga te kopen die Rinzilla op haar verlanglijstje had staan. Na een grote  mangawinkel gevonden te hebben, werd ik begroet met de ogenvergrotende vraag "smoking or non-smoking"? Huh??? Ik bleek niet zozeer in een winkel te staan als in een bibliotheek, waar je een cabine huurt en vervolgens zoveel manga als je wil kan uitzoeken om te lezen... Even later was ik toch succesvol, en scoorde tweedehands en lekker goedkoop (eurootje per stuk) drie van Rinzilla's vier gewenste titels.

Our trip, which started with cherry blossoms, ended with snow. It's a somewhat unusual order for so short a trip, but Tokyo has turned fifteen degrees colder than a mere few days ago. This didn't stop us from visiting a few spots in Tokyo - to see all of Tokyo is an illusion. The Ghibli-museum in one of the West suburbs of Tokyo gives a rather endearing view on the many animated movies of Hayako Miyazaki. The museum has been designed for children, but we were not the only adult outsider visitors. After the host of hyper excited school uniform wearers, Shibuya was almost a heaven of quiet. Almost, because on the busiest pedestrian crossing of Tokyo there's always something to see. after making the crossing a couple of times, the panorama window of Starbucks gives one the best opportunity to view the ant hill below in the company of a mere few hundreds of others - though the view from the station opposite is more fun, really, because you also see all the enormous led poster boards which mark the crossing visually. I'd come myself to buy a few manga on Rinzilla's wish list. After having found a large manga shop, I was welcomed with the eye-enlarging question "smoking or non-smoking"? Errrh? I'd managed to have entered not a shop, but a library where one could rent cabins and then select unlimited manga to read... A bit later I got successful after all, and scored three secondhand and pleasingly inexpensive (a euro a piece) titles out of Rinzilla's four desired titles.

De uitgaansbuurt Shinjuku in de vroege ochtend vormde een ideaal uitje op onze eerste dag in Tokio, terwijl Rinzilla de moederdojo van aikido bezocht. Ik telde zeker vijf in zwart pak gestoken mannen die ondersteund werden door een begeleider (meestal een vrouw), terwijl ze voortwankelden. Een van hen werd in een taxi gedumpt, en op eigen kracht verdergestuurd. Bijna even interessant zijn de eveneens in zwart pak gestoken kraaien, die de duiven makkelijk op afstand houden bij hun speurtocht in de opgestapelde vuilniszakken naar de beste borrelhapjes. 

Early morning in the entertainment district Shinjuku was the ideal outing for the first day in Tokyo, while Rinzilla visited the mother-dojo of aikido. I counted at least 5 drunken men in black business suits being supported, mostly by a woman, as they continued to stumble along. One of them was dumped in a taxi and sent further on his way. Of almost equal interest, were the black-suited crows, who easily kept the pigeons at a distance as they picked out the best tidbits out of the piled up garbage bags.

Vandaag zijn we de dag begonnen op de groothandelsvismarkt van Tokyo. Gemotoriseerde karretjes schieten links en rechts langs je heen, ook in de nauwe gangetjes, maar in ruil voor dat gevoel van onveiligheid krijg je dan ook vis, schaaldieren en wier te zien zoals nergens anders. Wel eens een meter lange vis in stukken zien snijden? Wij nu wel! Na de groothandel zakten we af naar de gewone markt, waar ook een oogverblindende keuze was, evenals talloze tentjes die (heel) verse vis serveerden. Het kopen van zo'n sashimi als ontbijt geeft de mensen ter plekke een reden om toeristen op hun markt te dulden (want er liepen er best een aantal in de weg, en die camera's op een markt lijken me ook best storend voor de mensen die gewoon proberen te werken), en is ook erg lekker.

Roppongi (dicht bij ons hotel) is dan weer een voorbeeld van moderne architectuur, inclusief Tokyo Tower, gebouwd naar het voorbeeld van de Eiffeltoren (maar net iets hoger, natuurlijk). Dit is een van de plekken waar de welgestelde inwoners van Tokyo geld in overvloed kunnen uitgeven, en een op een gegeven moment riep Rinzilla op een pleintje uit: "Ongelooflijk: ik zie geen enkel Japans opschrift!" Alle winkels had uitsluitend Franse of Engelse namen en borden hangen. Het onderstreept het cosmopoliet karakter van het centrum van het gegoede Tokyo. 

Today we started the day on the wholesale fish market of Tokyo. Motorised carts were flashing past us left and right, even in the narrow pathways, but in exchange for that feeling of having your life threatened, you do get to see fish, shellfish and seaweeds like nowhere else. Have you ever seen a three-feet tall fish cut in slices? We have, now! After the wholesale market we walked on to the retail market, which had an equally eye-striking choice as well as numerous places serving (very) fresh fish). Buying such a sashimi for breakfast gives the locals a reason to tolerate the tourists on their market (quite a few of us were in the way, and those camera's on a market must be disturbing for people just trying to get their job done) and it's also really tasty. Roppingi (closer to our hotel) is an enormous contrast with the fish market: a sample of modern architecture, including Tokyo Tower, built after the example of the Eiffel Tower (but just a bit taller, of course). This is one of the spots where the well-to-do in  Tokyo spend money in buckets, and at some point Rinzilla cried out: "Incredible! I don't see a single Japanese sign!" All shops were displaying exclusively French or English names and signs. It underlines the cosmopolitan character of the centre of well-to-do Tokyo.

17-04-2010 om 16:14 geschreven door Oranda-jin