Wandelknooppunten: 40-51-50-49-71-70-26-48-24-25-47-99-40 = +/- 8 km.

Parkeren: Eeckhoutstraat, vlakbij de kerk van Meldert en knooppunt 40.

Maandag 15 april 2019. Het is een stralende morgen met een overvloed aan zonneschijn tegen een strakke blauwe lucht. Een mens zou zich in het zuiden van Spanje wanen. We vinden het in ieder geval een uitgelezen dag om een boswandeling te maken tussen de wilde hyacinten en kleurige bosanemonen. Tijdens het nieuws van gisteren liet TV zender één nog een korte reportage zien over de drukte in de Hallerbossen. Omdat het paasvakantie was trokken de mensen massaal met hun kroost naar het 552 ha grote recreatiegebied om al het moois te aanschouwen. Het was een prachtig zicht. De bloemen lijken wel echte zonnekloppers. Geen seconde verliezen ze om de warme stralen in zich op te nemen. Elke dag kleurt het bos meer blauwpaars omdat vele bloemknoppen nog moeten open springen en beginnen te bloeien.

Wij rijden naar het Scheldeland, een regio die zich uitstrekt langs de Schelde, Dender en Rupel. De auto parkeren we in de Eeckhoutstraat, vlakbij de kerk van het landelijk en groen dorp Meldert. Een deelgemeente van Aalst, vlakbij de grens met Vlaams-Brabant. Het is klimmen tot bij de Sint-Walburgakerk die opgetrokken werd in de lokale witte steen. Ze bevindt zich op een heuvel en wordt nog steeds omringd door de begraafplaats. We hebben zicht op een hopmonument dat op het dorpsplein werd geplaatst op vraag van de Heemkundige Kring De Faluintjes. Het werd in september 2018 plechtig ingewijd. Het is een groot kunstwerk in gegalvaniseerd staal van een omgekeerde abstracte hopbel van 5,5 meter hoog en een diameter van 6 meter. De tekst rondom: ‘op de omtrek van de aarde komen begin en einde samen’ symboliseert de oneindigheid van de seizoenen. Wat verder op het driehoekig pleintje werd in 1978 een monument onthuld in de vorm van rechtopstaande en liggende zandstenen dat herinnert aan de bloeiende zandsteenontginning in het middeleeuwse Meldert. Vlak ervoor werd in 1919 het monument der gesneuvelden geplaatst dat hulde brengt aan de oorlogsslachtoffers van beide Wereldoorlogen.

We bevinden ons aan knooppunt 40. Even voorbij de kerk hangt een zeil waarop een oude foto wordt afgebeeld van het leven in een brouwerij. De tekst luidt: ‘er komt weer leven in de brouwerij’. Achter de hoge bakstenen muur bevindt zich ‘Hof den Tuitelaar’, een voormalige brouwerij die werd verbouwd tot een gezellige buurtherberg. De houten bankjes in de tuin lonken ons uitnodigend maar het is echter maandag en dan zijn alle cafés dicht. Onze wandeling is licht glooiend en dat voelen we al snel aan onze kuiten. We zijn echte plattelands mensen.

Eens uit het centrum worden we omringd door natuur. Sommige bomen beginnen stilaan groener te worden. Hoogstammige fruitbomen kleuren wit door miljoenen bloesems. Een streling voor het oog. De meeste akkers zijn nog bruin gekleurd. De grond werd omgeploegd en waarschijnlijk bemest. Om te planten lijkt het nog te vroeg. Wachten de landbouwers tot na de ijsheiligen? Regelmatig worden we opgeschrikt door laag vliegende vliegtuigen. Dit lawaai zijn we niet gewend en we vragen ons af of de toestellen op Zaventem gaan landen of zijn ze net opgestegen? De skyline vertoont nog vaak kale bomen. Langs een beek zien we de bekende knotwilgen staan. Ze moeten hoognodig gesnoeid worden. Ze kleuren alvast mooi groen.

Na knooppunt 50 bevinden we ons aan de rand van het Kravaalbos, de streek rond Aalst waar hopranken eeuwenlang het landschap bepaalden. Ze gebruikten de hop om hun bier op smaak te brengen en het bittere kruid groeide uit tot het belangrijkste exportproduct in de streek. In de loop van de twintigste eeuw verhuisde de hopteelt naar het Oostblok. De staakvelden verdwenen uit het landschap en het plantje wordt sindsdien vooral in haagvorm gekweekt voor de oogst van hopscheuten, een delicatesse. Het Kravaalbos is het restant van het vroegere Kolenwoud, (een oerbos dat het Hallerbos, het Zoniënwoud, het Buggenhoutbos, het Heverleebos, het Meerdaalwoud en het Bos van Houssière omvatte). Het Kravaalbos heeft een oppervlakte van ongeveer 80 hectare dat net als het Hallerbos vermaard is om de boshyacinten die er rond deze tijd bloeien. Het zal ons benieuwen.

Door de eeuwen heen werden grote delen gekapt voor de ontginning van kalkzandsteen, maar ook om de Duitse troepen tijdens de beide Wereldoorlogen van brandstof en buskruit te voorzien. Eerst wandelen we tussen de gele bosanemoon die bloeien van maart tot mei. De plant groeit op voedselrijke, vochtige grond in loofbossen tussen het hakhout. Hier ontspringen de beken die zich lieflijk door het landschap slingeren. We genieten van onze wandeling langs trage paden en wegen. We komen geen mens tegen maar genieten des te meer van de verschillende vogelgeluiden. Langs ons pad steken groene plantjes ongeveer tien centimeter boven de grond. De hyacint is op deze plek nog niet echt te zien alhoewel de zon de aarde overvloedig beschijnt en duidelijk warmte geeft.

Het Kravaalbos is niet te vergelijken met het Hallerbos. Hier is alles wild. Hier worden geen dorre bladeren of dode takken verwijdert. Groeit het is het goed, groeit het niet heb je pech. We kunnen toch enkele mooie foto’s maken van de wilde hyacint die hoofdzakelijk voorkomt in eiken- en haagbeukenbossen. Het Kravaalbos draagt sporen van de vroegere zandsteen-winning, waaronder de vijver langs ons pad. Het is rustig op en rond het water. Je zou toch zweren dat het lente is en dat de vijver of de oevers vol zitten met parende of broedende vogels.  

Onze voetzolen landen zacht op de verende bospaden. We worden geflankeerd door groene reuzen terwijl we gezamenlijk genieten van de overweldigende rust. Ik vraag me vaak af of we niet stiekem in het oog worden gehouden door de vele bewoners van het Kravaalbos. Ik betrap me erop dat ik voorzichtig rondom kijk. Je kan nooit voorzichtig genoeg zijn. Het blijven tenslotte wilde dieren. Op verschillende plaatsen liggen omgevallen bomen en mag de natuur haar gang gaan. Dood hout trekt insecten aan die op hun beurt ten prooi vallen aan de vele verschillende vogelsoorten die hier in het bos leven.

Langs de Putstraat bereiken we het volgende café met de bekende naam: F.C. De Kampioenen, bij Pascale. Ook dit etablissement is vandaag gesloten. Op maandag is het vaak niet gegund om even uit te rusten onder het genot van een verfrissend streekbiertje. Al dan niet gecombineerd met een streekhapje. Het café werd gebruikt als decor voor de derde bioscoopfilm van F.C. De Kampioenen. Het aanpalend voetbalveld is de thuisbasis van ‘De Stinneboys’. Het kapelletje ervoor is oorspronkelijk van 1886. Vanaf hier loopt een zandpad richting Kravaalbos. Deze zandwegjes zijn van levensbelang voor bepaalde solitaire bijen. De grijze zandbijen graven hier hun holletje. We verlaten Meldert langs de Putveldweg. Verder wandelen we tussen de onbebouwde akkers en weiden zonder grazers. Runderen staan nog in de stal omdat de nachten nog steeds te koud zijn. Voor een weids panoramazicht houden we regelmatig halt. Niet te lang want de gure oostenwind snijdt door merg en been. Om 15:30u bereiken we weer onze auto.