De kabouterfamilie zit knusjes in het warme tuinhuis van het enorme achttiende eeuwse kasteel. Buiten is het donker en koud. Bitterkoud zelfs. Er wordt nog hevige nachtvorst voorspelt en er ligt al een pak sneeuw van tien centimeter als een wit tapijt op bloemperken en paden. Geen weer om buiten te staan vond de jonge kasteelvrouw enkele dagen geleden en ze verhuisde de tuinkabouters reeds naar het gezellige warme tuinhuis. Het houtkacheltje binnen ronkte als een spinnende kat. Ka klautert op de werkbank en kijkt door het enige raam naar buiten. Het begint net weer te sneeuwen. Hij knikt echter goedkeurend. Blij dat ze samen de kasteeltuin nog voor het vallen van de eerste sneeuw winter klaar hebben gemaakt. Alle dorre bladeren werden van de wandelpaden geharkt. De bloemperkjes werden vakkundig omgespit en kleurige viooltjes werden geplant. De struiken werden gesnoeid en het hout werd opgeslagen in een hoek van het tuinhuis.

Ka tuurt scherp naar buiten. Sneeuwvlokken worden hard tegen het raam geblazen door felle rukwinden. De sneeuw smelt door de warmte in het tuinhuis en loopt als regendruppels naar beneden. Onderaan het raam bevriest de druppel weer. Ka draait zich om en bekijkt glimlachend zijn gezinnetje van op afstand. Lisa en hun drie kinderen zitten in een halve kring rond het brandende houtkacheltje. Zwart gooit er af en toe een droge tak in. Ze noemen hun oudste zoon Zwart omdat hij zwart krulhaar heeft van bij de geboorte. Vlecht, de jongste, staat net recht en neemt een krant van de hoge stapel oud papier dat in de verste hoek van het tuinhuis wordt opgestapeld. In de lente laat de kasteelheer het papier ophalen om te recycleren. Vlecht zet zich weer naast haar moeder en begint een artikel te lezen. Haar gele lange vlechten slingeren bij elke beweging heen en weer. Sindsdien wordt het meisje Vlecht genoemd. Tijdens de wintermaanden maakt Lisa er gebruik van om de kinderen te leren lezen en te schrijven. Nu ze niet meer in de tuin kunnen werken worden de nachten te lang om niets te doen. Ze zouden er nog lui van worden. Moeder Lisa bedenkt soms allerhande klusjes zoals: breien, tafel dekken, poetsen of gezelschapspelletjes. Het leukst vinden de kinderen het zingen. Ka speelt op een zelfgemaakte panfluit en Lisa zingt de pannen van het dak. Ja, soms is het leuk. Maar de winter duurt te lang, vindt Ka. Hij zucht onhoorbaar en klautert terug naar beneden. Hij zet zich naast Lisa op een rode stenen paddenstoel vol met witte stippen.

-'Waarom gaan wij niet in Spanje wonen vader?', vraagt Klim hun jongste zoon. Ka en Lisa noemden hem zo omdat hij van jongs af aan over, in of op alles moest klimmen. Echt een kwajongen, maar hij kan al vlot lezen en verslind elk artikel in de krant. Ka fronst de wenkbrauwen.

-'Naar Spanje, zoon? Wat moeten we daar?', vraagt hij verbaast.

-'Ik lees hier een artikel over een touroperator die het land Spanje aanprijst als het aards paradijs voor mensen die van zon, zee en strand houden, vader. Aan de Costa Blanca is het altijd mooi weer. Er vertrekken jaarlijks duizenden toeristen naar de badplaats Benidorm om er te overwinteren'.

-'Kan je daar dan heel het jaar door in de tuin werken papa?', wil Vlecht weten.

-'Ja, dat denk ik wel meisje', antwoordt Ka bedachtzaam. Klim en Zwart kijken hun ouders vol verwachting aan. Ze zien zichzelf al op het strand spelen en een verfrissende duik in de zee nemen. Tijdens de zomermaanden speelden ze af en toe in de fontein van het kasteel. Een leuke afwisseling na een nacht hard werken. Ka begrijpt de kinderen, maar hier weg gaan zal echt pijn doen.

Meer dan tweehonderd jaar werkte hij hier in de tuin. Toen kwam zijn kaboutervrouwtje, Lisa, erbij en nu zijn gezinnetje compleet is met drie kinderen willen ze hier wegtrekken.

-'Ik denk dat jij het ook wel ziet zitten Ka', springt Lisa haar kinderen bij en vervolgt:

-'Je verveelt je tijdens de wintermaanden te pletter. In Spanje zouden we twaalf maanden van de twaalf buiten kunnen werken. We moeten daar alleen maar een geschikt tuintje vinden'.

-'We kunnen altijd terug komen als het niet lukt vader', laat ook Zwart zich horen. Dat trekt Ka over de streep.

-'OK, we doen het. We emigreren naar Spanje. We gaan werken in Benidorm aan zee!', roept Ka uit maar dan fronst hij weer zijn wenkbrauwen.

-'Maar hoe geraken we daar?'. Ka kijkt naar Klim die haastig in het artikel begint te neuzen.

-'Vlug', denkt hij, 'voor vader van gedachten veranderd'.

-'Met het vliegtuig, denk ik', zegt Lisa, 'maar dat is heel duur en wij kabouters hebben geen geld'.

-'Dan moeten we iets anders verzinnen Lisa', zegt Ka.

-'Misschien moeten we ons in een reiskoffer verstoppen van een toerist die naar Spanje vliegt', stelt Zwart voor.

-'Veel te gevaarlijk zoon', laat Ka horen.

-'De mensen nemen al zo veel mee in hun koffer dat er zelfs geen plaats meer is voor één kabouter. Dan is er zeker geen plaats voor vijf', zegt hij tot slot.

Dichtbij het houtkacheltje is het al een poos stil. Elke kabouter is diep in gedachten verzonken. Hoe geraken ze in Spanje? Ka schuift van zijn paddenstoel, klautert terug op de werkbank en staart naar buiten. Het is gestopt met sneeuwen en de wind is geluwd. De wolken scheuren open en de maan komt te voorschijn. Dan hoort Ka plots enkele luide kinderstemmen. Bij een groot verlicht raam van het kasteel bemerkt Ka drie kinderschoentjes. Drie kleine silhouetten van kinderen staan voor de raam uit volle borst te zingen:

-”Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan!”.

-'Maar dat is het', roept Ka plots uit,

-'Eureka, we zijn gered kinderen. Ken je Sinterklaas nog Lisa? De  goede Heilige man die elk jaar met zijn stoomboot van Spanje naar hier komt? Weet je nog?'.

Lisa en de kinderen luisteren ademloos naar Ka, maar ze schudden hun kleine hoofd. Ze weten echt niet waar hun vader het over heeft. Ka bemerkt de bezorgde blikken van zijn gezinnetje, maar hij geeft niet op.

-'Denk nog eens goed na Lisa. Sinterklaas trakteert op zijn verjaardag met cadeaus en snoepgoed aan alle brave kinderen van de hele wereld. De kinderen zetten tijdens de avond of nacht van 5 op 6 december hun schoen klaar en dan komt die brave man met enkele helpers door de schoorsteen als de kinderen slapen. Dan strooit hij wat lekkers in één of andere hoek. Weet je wel?'.

Lisa knikt nu overtuigend:

-'Ja, je hebt gelijk Ka. Dat wordt onze redding. Na zijn tocht over de daken vertrekt hij met zijn stoomboot terug naar Spanje. Wanneer komt de Sint dit jaar?', vraagt ze nog.

-'Vannacht denk ik, Lisa. In het kasteel worden volop Sinterklaasliedjes gezongen en hun schoentjes staan reeds klaar'.

-'Daar moeten we van profiteren Ka. We moeten ervoor zorgen dat Sinterklaas ons mee neemt naar Spanje. Tijd voor actie!', roept Lisa en de kabouters steken hun puntmutsen bij elkaar en smeden plannen. Enkele plannen worden afgekeurd maar nieuwe steken de kop op. Tegen middernacht echter hebben de kabouters een strategie uitgedokterd dat niet kan mislukken. Dat hopen ze toch.

Het is aarde donker buiten. Dikke sneeuwwolken schuiven voor de ronde maan. Het kasteel is volledig in het duister gehuld. De inwoners zijn naar bed en slapen waarschijnlijk al. De kabouters moeten in het kasteel geraken voor Sinterklaas op bezoek komt. Eerst moeten ze uit het tuinhuis. Om de tuindeur te openen hebben de kabouters een slim plan bedacht. Klim klautert op de werkbank en werpt een lasso over de klink van de deur. Hij rent zo hard hij kan en springt dan van de bank af. Als een echte acrobaat blijft hij aan het touw hangen en zijn gewicht trekt de deurklink naar beneden. Daarop duwen de andere kabouters tegen de deur zodat deze naar buiten open zwaait. Klim laat zich voorzichtig naar de grond glijden. Plan één is gelukt maar een witte laag sneeuw verspert de kabouters de weg. Ka, Klim en Zwart nemen hun schep en graven een gangetje door de sneeuw. Moeder en Vlecht volgen. Halverwege moeten ze even stoppen. Het is vermoeiend werk. De sneeuw plakt en weegt als lood op hun schepjes. Maar het is te koud om lang stil te staan.

Enkele minuten later staan ze dan voor de eikenhouten inkomdeur van het kasteel.

-'Je had gelijk vader', knikt Zwart, 'deze deur krijgen we niet zomaar open. Ze zit op slot en alle ramen zijn dicht om de koude buiten te houden'.

-'Zoals ik al zei kinderen, we moeten langs de schoorsteen, net als Sinterklaas en zijn knechten', vertelt Ka en hij haalt zijn schouders op, 'we hebben geen keus als we naar Spanje willen'.

-'Kom Klim en Zwart, werk aan de winkel. Jullie doen als afgesproken. Er is geen tijd te verliezen'.

Klim werpt de lasso van raam naar raam. Hij houdt het touw strak en Zwart klimt langs het touw tot op het raamtablet. Daarna helpt hij Klim naar boven. Enkele minuten later zien Ka, Lisa en Vlecht hoe de twee jongens in de schoorsteen verdwijnen. Lisa houdt haar adem in. Hopelijk gebeurt er niets. Nu moeten ze weer even wachten. Ze krijgen het koud en beginnen een beetje op en neer te springen om zich warm te houden. Dan horen ze een bekende stem:

-'Willen jullie naar binnen kabouters?'. Het is Zwart die stilletjes roept. Ze hebben op het gelijkvloers een raam kunnen open maken. Klim laat een touw zakken en Vlecht klimt als eerste naar boven en even later staan vijf kabouters in de woonkamer van het kasteel. Klim sluit het raam en daarna wordt er even geknuffeld en gelachen omdat het plannetje van Ka goed gelukt is. Maar ze zijn nog niet in Spanje. Plots hoort Ka gestommel op het dak:

-'Vlug jongens, ik hoor Sinterklaas al!' Ka kijkt zoekend rond:

-'Kijk!', fluistert hij dan, 'hier staan de schoentjes van de kinderen. Ze hebben er zelfs een wortel in gestoken en ik zie suikerklontjes voor het paard van Sinterklaas. Vlug!'.

Geen seconde te vroeg. Een oude man met een lange witte baard komt de warme huiskamer binnen. Hij draagt een mijter op het hoofd en een lange rode cape hangt rond zijn schouders. Dat moet hem warm houden. Een tweede figuur glijd langs de schoorsteen binnen. Hij ziet zwart van het roet en draagt een bruine zak over zijn schouders.

-'Zo, Opperpiet', fluistert Sinterklaas, 'dit is ons laatste huisje waar we cadeaus en snoepgoed brengen. We zijn helemaal rond'.

-'Jazeker Sint. En kijk! Op de tafel, voor het raam, bij de schoentjes hebben de brave kinderen een biertje klaar gezet. Wat denk je, Sint. Willen we er eentje drinken op de goede afloop?'. De Sint knikt en samen zetten ze zich op een stoel om samen rustig een biertje te drinken. Daarna verdelen ze de cadeaus en strooien snoepgoed in het rond.

Dan krijgt Opperpiet de kabouters in het oog:

-'Kijk Sinterklaas! Hier staan kabouters en er ligt een briefje bij'.

Sinterklaas komt erbij staan en leest over de schouder van Piet de tekst:

-'Lieve Sint. Wilt U en Piet deze kabouters mee naar Spanje nemen? Het is hier te koud voor hen. Het zijn heel harde werkers. Ze kunnen in Benidorm ook in een grote tuin werken. Zou u dat willen doen Sint? Wij zullen u altijd dankbaar zijn'. Het briefje was ondertekend met: “De kinderen van het kasteel”.

-'Willen we die kabouters zo dadelijk in een andere tuin zetten Sint?', vraagt Opperpiet, 'dan moeten we er niet mee sleuren'.

Sinterklaas bekeek bedachtzaam het briefje, fronste zijn witte wenkbrauwen en keek daarna met bijna samengeperste ogen naar de kabouters. Zag hij daar niet enkele zweetdruppels op de kaboutergezichtjes? Sinterklaas las weer de geschreven tekst en keek dan diep in de ogen van elke kabouter. De Sint glimlachte. Opperpiet kan je voor de gek houden maar Sinterklaas is een wijze oude man en begrijpt alles.

-'Nee ... nee, Piet. De “kasteelkinderen” vragen om deze kabouters mee naar Spanje te nemen omdat het hier te koud is. Dan ga je ze toch niet in andere koude tuin zetten Piet? En daarbij, we mogen de “kasteelkinderen” toch niet teleurstellen hé Piet?', zei Sinterklaas en knipoogde naar de kabouters.

-'Ha ha, Sint. Natuurlijk. Dat was maar om te lachen hoor. Natuurlijk nemen we ze mee. Kijk de zak van het snoepgoed is leeg. Zal ik ze daar in stoppen Sint?'. Sinterklaas knikt kort en voorzichtig legt Piet de kabouters in de zak.

-'Tijd om op te stappen Piet', zegt Sinterklaas nog en beiden verdwijnen langs de schoorsteen weer op het dak. Opperpiet fluit zachtjes en daar verschijnt het paard van Sinterklaas. Met de hulp van Piet klautert de Sint op zijn grijze merrie:

-'Breng ons naar de haven “Slecht Weer Vandaag”. We vertrekken weer naar het zuiden'.

Als Sinterklaas en Opperpiet aan boord zijn van de stoomboot worden de touwen losgemaakt en vertrekt het schip naar zee. Opperpiet haalt de kabouters uit de zak en zet ze op de kleine tafel die in de hoek van de kajuit staat. Het is nog steeds donker als de stoomboot op zee vaart en koers zet naar het zuiden. Ka luistert een gesprek af tussen Sinterklaas en de kapitein van het schip. Er wordt een zware storm voorspelt. Manu, de kapitein, vraagt om alles wat los zit vast te maken. Lisa maakt zich zorgen:

-'Wij zouden beter op de grond staan Ka. Als we vallen rollen we van tafel en breken we iets'. Ka knikt. Het schip danst ondertussen al heel gevaarlijk op de golven. De kinderen vinden het leuk en schateren het uit van pret. De storm overstemt hun gelach.

-'Kom kinderen, we klauteren naar beneden en gaan in een hoekje staan tot de storm voorbij is', gebied Ka maar het noodlot slaat toe. De storm is net op zijn hevigst en het schip trotseert net een hoge golf. De stoomboot vaart als het ware verticaal op een hoge golf. Eenmaal boven danst hij enkele seconden op het water, maar stort dan weer naar beneden. De kabouters gillen het uit en proberen elkaars handen te grijpen. Ze storten als een lawine van tafel en bonzen op de vloer waar ze kreunend blijven liggen. Sinterklaas stormt de kajuit binnen en ontfermt zich als eerste over de kabouters. Dan staat Opperpiet achter hem:

-'Is het erg, Sinterklaas?', vraagt hij een beetje schuldig. Opperpiet had de kabouters op tafel gezet en er niet aan gedacht dat ze zouden kunnen vallen. Sinterklaas neemt de schade op. Vlecht mist een stukje van haar voet en ziet scheel van de hoofdpijn. Zwart is op zijn schouder gevallen en dat moet dus gespalkt worden. Ka mist een stuk van zijn puntmuts en Lisa haar hand is rood en dik  opgezwollen.  Klim is er het ergst aan toe. Heel zijn been is gebroken. Hij kan niet meer lopen.

-'Het ziet er niet zo best uit Piet. Neem ze voorzichtig mee naar het ruim. Vertrouw ze toe aan knutselpiet. Hij moet de kabouters met plaaster terug oplappen. Daarna moet schilderpiet ze een nieuwe verflaag geven. Daar zullen ze van opknappen. In de kast ligt nog een kartonnen doos. Vul ze met stro en leg ze daar in tot we in Spanje zijn. Gaat dat lukken Piet?'

-'Ai, ai Sinterklaas. Laat dat maar aan mij over'.

Hoofdstuk 2

Een paar dagen later meert de stoomboot aan in de haven van Benidorm. Sinterklaas en zijn knecht, Opperpiet, stappen van boord en wandelen langs het strand tot bij een huisje met een grote tuin.            

-'Hier laten we de kabouterfamilie achter Opperpiet. Laat eens kijken hoe ze verzorgt werden'. Opperpiet droeg al een hele tijd een kartonnen doos onder de armen. Hij zet ze op grond, haalt  de kabouterfamilie eruit en overhandigd ze één voor één aan Sinterklaas. De Sint bekijkt elke kabouter goedkeurend. Ze zijn mooi opgeknapt door zijn werkpieten. De puntmuts van Ka is weer als nieuw. Vlecht haar voet werd mooi met plaaster bijgewerkt en Schilderpiet verloste haar van de schele hoofdpijn door haar ogen weer opnieuw te schilderen. Nu heeft ze stralende blauwe ogen. Zwart zijn schouder werd terug op zijn plaats gebracht en opnieuw in de verf gezet. Lisa kan haar hand weer gebruiken omdat schilderpiet haar terug een roze kleur gaf. Kortom de kabouters stralen en zien er als herboren uit. Sinterklaas knikt:

-'Mooi werk Piet. Nu kunnen we hen hier in het tuintje achterlaten. Voorzichtig plaatst Sinterklaas de kabouters in het tuintje en neemt afscheid:

-'Het gaat jullie goed kabouters en misschien tot ziens!'. De Sint en zijn knecht gaan terug richting haven. Zij varen met de stoomboot nog verder naar het zuiden. Onze vrienden blijven achter. Nog even blijven ze stil staan. Ze moeten nog even bekomen van de lange bootreis. Als hun ogen gewend zijn aan het maanlicht kijken ze nieuwsgierig rond. Het is intussen donker geworden en ze horen in de verte de laatste mensenstemmen wegsterven. Dan jubelen en dansen de kabouters van plezier. Ze hebben het gehaald. Ze zijn in Benidorm aan zee. Door de tralies die rond de tuin werden geplaatst zien ze de wandelboulevard langs het brede zandstrand. Op het witachtige zand werden speeltoestellen geplaatst voor kinderen. Ka hoort de zachte golven ruisen en de wind neemt het geluid mee.

-'Volgens mij had Sinterklaas ons door, vader. Hij wist blijkbaar dat wijzelf dat briefje hadden geschreven', laat Zwart zich horen.

-'Hij wordt dan ook de wijze oude man genoemd jongens, vergeet dat niet', legt Ka uit en vervolgt:   -'Het maakt niet uit. We zijn er geraakt en we staan in een grote tuin. We moeten maar eens op verkenning gaan'. Ka geeft direct het voorbeeld en neemt een pad dat een bocht neemt naar links. Plots houdt Vlecht hen tegen en fluistert:

-'Kijk daar papa. Onder die grote den. Daar staat een kabouter'. De kabouterfamilie blijft muisstil staan en kijken toe wat er gaat gebeuren maar niets roert zich. Het lijkt alsof de kabouter slaapt.

-'Blijf staan jullie', fluistert Ka, -'ik ga alleen kijken'. Ka sluipt van boom tot boom en nadert de dwerg zonder gezien te worden.

Het is nog een jonge kabouter en als hij dicht genoeg genaderd is wenkt hij zijn gezinnetje. Stil komen ze rondom de jongeman staan. De slapende kabouter is volledig in het groen geschilderd. Armen, benen, gezicht en al zijn kleren werden in het groen geverfd. Lisa legt een hand op de schouder van de jongeman. Die schrikt zo hevig dat hij de hik krijgt. Vlecht moet erom lachen en ze voelt meteen vlinders in haar buikje.

-'O! hé. Nog kabouters', hikt de groene kabouter opgelucht en stelt zich netjes voor:

-'Ik ben Groentje omdat de kinderen van de villa mij in die kleur hebben geschilderd'.

Ka stelt zichzelf en zijn gezinnetje voor. Ze praten honderd uit. Vlecht schuift dichter en dichter naar Groentje toe en probeert dan zijn hand te grijpen.

-'Kunnen wij je hier helpen met de tuin Groentje?', vraagt Ka. De wenkbrauwen van de groene dwerg gaan de hoogte in en een brede glimlach verschijnt om zijn mond.

-'Willen jullie dat doen? Dat zou pas mooi zijn. Er is hier namelijk te veel werk voor één kabouter.

Ik ben altijd moe 's morgens als ik stop met werken'.

-'Dat zagen we wel Groentje. Zullen de bewoners dat goed vinden?', vraagt Lisa.

-'Dat kunnen we uittesten, Lisa. Als het licht wordt vertrekken de bewoners op reis. Dat hoorde ik gisteren de kinderen vertellen toen ze in de tuin speelden. Het is momenteel volop zomer en het wordt hier te warm. Ik stel voor om bij het hek te gaan staan. Alsof iemand jullie daar heeft achter gelaten'.

-'Dat is ook zo', laat Ka weten en als de zon opkomt vatten ze terug post aan het toegangshek. Twee kinderen spurtten een tijdje later op hen af en sluiten de kabouterfamilie in hun armen. Ze worden geknuffeld en gezoend en daarna mee naar binnen genomen. De meisjes beginnen een uitleg tegen hun ouders in een taal die de kabouterfamilie niet verstaat. Daarna hollen ze terug naar buiten tot bij Groentje. Ka en zijn gezinnetje worden naast Groentje gezet onder de geurige groene den.

-'Hier onder de takken van de den schijnt nooit de zon', fluister Groentje, 'hier verbranden we niet'.

-'We begrijpen de taal hier niet Groentje', laat Vlecht van zich horen.

-'Daar zorg ik wel voor vrienden', zegt Groentje. -'Als de bewoners vertrokken zijn is het huis en de tuin voor ons alleen. Tijd om te werken, Spaans te leren en te zwemmen. De familie heeft een privé zwembad achteraan. Dat wordt drie weken vakantie voor ons'.

Groentje wordt vrij snel opgenomen in het gezinnetje van Ka. De toekomst lacht hun toe. Moest iemand op vakantie gaan naar Benidorm wandel dan eens op de boulevard aan het Levante strand. Aan de overzijde staat een mooie villa met zwembad.           

Er is veel kans dat jullie daar kabouters aantreffen in de schaduw van een grote den. Zwaai er eens naar. Als je geluk hebt zwaaien ze terug.