Het is ongeveer vier jaar geleden maar toch ben ik hervallen. Ik ga terug fitnessen. Hier in het centrum van Ekeren. Het is niet onmiddellijk het mooiste gebouw, ook zijn het niet de allernieuwste toestellen, ze staan dan nog een beetje door elkaar met een doorgang van enkele centimeter. Maar het is voor mij een beetje terug thuis komen. Enkele jaren geleden, toen ik vijftig werd, begon ik aan mijn conditie te werken. Sommigen krijgen hun midlife crisis op hun veertigste. Bij mij kwamen de symptomen een decennia later. Ik leerde er andere mensen kennen en respecteren. Vooral Stany was een soulmaat geworden tijdens het fitnessen. We spraken nooit af. Er waren zelfs weken bij dat we elkaar niet zagen. Als we dan toch samen waren kwam het fitnessen vaak op de tweede plaats. We zetten ons dan aan de toog en bij een warme mok koffie praatten we toen honderd uit. Om eerlijk te zijn. Stany praatte en ik luisterde. Hij was op tweeënvijftig jarige leeftijd op pensioen gegaan. Na jaren dienst bij Ford, plan twee, als ik me niet vergis. Hij kon er uren over vertellen. Of over hun kleinkinderen, een tweeling van, toen, vier of vijf jaar. Stany was geliefd bij alle collega's van de fitness. Soms stonden we met vijf of zes rond hem en luisterden naar zijn verhalen van de vele hobby's die hij had. Windsurfen, wandelen, fietsen, … en nog enkelen die me niet te binnen schieten. Tussendoor zorgde hij ook nog voor z'n vrouw. Ik heb haar nooit gekend. Ze was hulpbehoevend. Ze was visueel gehandicapt. Maar hij morde niet. Nooit eigenlijk. Hij maakte tijd voor haar vrij om gezellig een wandeling te maken. Fietsen deed hij uiteraard alleen. Hij maakte er uitvoerig reclame van hoe hij gefietst had.

– 'Vanaf Ekeren natuurlijk naar Schoten. Langs het kanaal tot Brecht. Ter hoogte van knooppunt 97 naar Wustwezel en vervolgens naar Wildert. Na een terrasje terug rijden langs Kalmthout. Via Hoogboom is het niet ver meer tot Ekeren. Goed voor een 40 à 45 kilometer besluit hij dan.'

Ik zie het nog zo voor me. Tijdens de uitleg wijst hij met de wijsvinger over een denkbeeldige fietsknooppuntenkaart in de lucht.

Tien jaar later probeerde ik het bij een andere fitness. Prachtige locatie, vernieuwde toestellen, op verschillende punten TV toestellen. Je mag zelf je drinken meebrengen. Om kort te zijn: alles erop en eraan. Ik hield het geen jaar vol. Ik miste iets. Ik miste warmte en vriendschap. Ik stopte er dan ook mee.

Begin januari 2016, vijf jaar later, laat ik me terug inschrijven bij de fitness in de Kloosterstraat. Nu ik op pensioen ben kan ik in de voormiddag aan mijn conditie werken. Niets is er veranderd, alles is nog hetzelfde. Rossi was blij om een bekend gezicht terug te zien. De Spaanse furie achter den toog is ook niets veranderd. Streng maar rechtvaardig. Altijd berijdt voor een praatje.

– 'Ik heb slecht nieuws Luc!'  'Stany is begin januari 2014 gestorven.'

Een koude douche. Een koude rilling loopt van mijn nek naar beneden.

– Ben is stuk voorbij de zeventig. Hij komt hier al vanaf 1989, vertelt hij. Een uurtje, dat is genoeg.

– Frank, een vijftiger, al toont hij er een stuk ouder uit. Breed geschouderd, werkt als havenarbeider. Steeds paraat voor een praatje.

– Frieda en Fons. Een koppel dat tijdens de wintermaanden aan hun conditie komt werken. Vooral fietsen is hun passie. Als het weer enigszins meezit, zie je ze er samen op uit trekken met de fiets. Ze zijn de zeventig al een tijdje gepasseerd. Fons is al jaren verknocht aan de wielersport. Overal heeft hij al gefietst. Spanje, Denemarken, Nederland, Duitsland, zelfs tot in het verre Roemenië kon men hem zien fietsen. Tegen een gemiddelde snelheid van 33 p/u vliegt hij door de straten. De laatste tijd is het aan het minderen. Hij haalt nog 'amper' 25 p/u.

– In mijn beginperiode van de fitness kwam Diederik al in het sportcentrum. Hij zocht nooit contact met iemand. Als hij groette was het steeds in het Engels. Vandaag krijg ik de kans hem beter te leren kennen. Diederik komt niet uit Engeland of de V.S. zoals ik eerst had gedacht. Diederik komt uit Denemarken. Een klein dorp in het noordoosten van het land. De naam is mij ontgaan. Nu is hij op pensioen en kwam hier in Ekeren wonen. Hij werkte hier aan de haven op een groot bedrijf. Alle dagen heen en weer naar Denemarken. 's Morgens had hij nooit file. 's Avonds wel, maar dat vond Diederik niet erg. Hij begrijpt wel een beetje Nederlands, maar ja thuis praten ze Deens natuurlijk.

– Sven Van Looveren is een jonge man die hier nu ongeveer een jaar komt trainen. Half lang krullend haar, een volle snor en een korte verzorgde baard. Ik schat zijn leeftijd op 25 jaar. Het sporten zit hem in het bloed. Een kleine twee jaar geleden deed hij nog mee met kampioenschap armworstelen. Na een verkeerd maneuver brak hij zijn bovenarm op vier plaatsen. Op de spoedafdeling besliste de arts om onmiddellijk te opereren. Er werd een stalen plaatje tegen het bot bevestigd. Na een week nog zes maanden revalidatie. Wanneer het plaatje eruit moet weet Sven niet. Soms zie je hem naar zijn schouder pakken omdat deze wat gevoelloos wordt. Dat verdwijnt wel met sporten had de chirurg beloofd. Het litteken op zijn arm is wel groot. Sterkte Sven.

Op 11 april valt het doek. Rossi geeft het slechte nieuws door. De zaak sluit op 25 april 2016. Sommigen onder ons hadden de sluiting verwacht. Maar toch komt het onverwachts. Ik was al blij dat Rossi er openlijk voor uitkwam. Er was een kandidaat overnemer, vertelt ze, maar hij haakte op laatst af. Dat is niet verwonderlijk. Het afgelopen jaar werden er geen onderhoudswerken uitgevoerd. Alle toestellen zijn verouderd. De bekleding is gescheurd en/of versleten. Het dak is versleten en lekt bij elke regenbui. Toch is het spijtig. Weer verdwijnt er een stukje nostalgie. Na veertig jaar zal ook dit gebouw verdwijnen. Daar zijn we ons van bewust. Misschien koopt de school het gebouw op om er een nieuw complex te bouwen. Tot schrijfs.