Everzwijnen zijn familie van de varkens op de boerderij. Everzwijnen leven in het wild zoals het hert en de hinde en de Bambi’s. Wilde dieren zijn bang van de mens en zullen nooit de mens aanvallen. Er zijn echter uitzonderingen. Als een dier met jongen zit zal hij of zij ze verdedigen en de indringer verjagen, desnoods bijten. Maar dat valt eigenlijk niet meer voor. Toch …

Bompa gaat soms heel vroeg in de morgen naar het bos om wilde dieren te spotten. Spotten is hetzelfde als zoeken en bekijken. Wilde dieren ontwaken heel vroeg en zoeken dan naar eten. Dat is het moment om ze te spotten. Heel stil, muisstil zelfs wandel ik langs een pad waar ik denk dat de herten zullen komen. Ook de vogels worden stilaan wakker en beginnen hun ochtendserenade. Plots blijf ik doodstil staan. Als het even stil is hoor ik dichtbij het knorren van een varken. Ik laat me zacht en stil op de grond zakken. Op mijn buik wacht ik rustig af. Weer geknor, twee tot driemaal achter elkaar. Met mijn handen schuif ik traag en voorzichtig het hoge gras opzij. Twee meter voor me zie ik drie biggetjes in een modderpoel spelen. Drie roze bolletjes wol zien nu bruin zwart van de modder. Eentje wil uit de poel kruipen maar dat is niet naar de zin van de broers of zussen. Ze bijten in het krulstaartje en trekken de vluchteling weer in de modder. Fantastisch om af te zien. Papa en mama zijn nooit veraf. Ik kijk wat scherper om de ouders te spotten. Niets te zien. Ze zijn goed verstopt. Achter mij hoor ik gevaarlijk blazen. Doodstil blijf ik liggen. Maar de nieuwsgierigheid overwint. Ik kijk achterom en zie de lelijke kop van een everzwijn dicht achter mij. Zonder nadenken spring ik op en begin te rennen. Ook het zwijn zet het op een lopen, achter mij aan. En dat lijkt niet genoeg. Achter het eerste zwijn start een tweede met de achtervolging. Ouders die overeen komen. Het bestaat nog. Ik ren de benen onder men lijf onderuit. Maar ik heb slechts twee benen, een everzwijn heeft er vier en in dit geval zijn het er acht. Na een paar seconden kan ik al niet meer. Ik moet opgeven. Iets hards duwt tegen mijn benen. Ik struikel en val op de grond'.

– 'Wat gebeurt er dan bompa?' vragen de kleinkinderen.

– 'Eigenlijk niks. Ik word wakker in bed naast bomma. Ik had alles slechts gedroomd. Gelukkig'. Tot schrijfs.