Yuna traint

“ 't Is gebeurt” zou Erik Van Looy zeggen. Sinds augustus 2015 treedt onze kleindochter in de voetsporen van haar drie jaar oudere broer Joey. Elke vrijdag, even voor 18:00 uur, staat Yuna in voetbaltenue klaar bij de voetbalterreinen van Olsé Merksem in de Laaglandlaan 669 te Merksem. Yuna is samen met haar vriendjes en vriendinnetjes: Boj, Kyra, Lars, Lore, Mila, Mats, Nadir, Noeh, Redouan, Rik, Sten en Xander onderverdeeld in de leeftijdsgroep Pupillen D.  Marc en Luc De Belder nemen de training voor hun rekening op de linkerhelft van het B-plein.

Ouders en grootouders genieten met volle teugen van de 5 à 6 jarigen en motiveren de kinderen door ze af en toe aan te moedigen. Het doel is vooral dat de kinderen er plezier in blijven vinden zodat ze het volhouden. De moeilijkste periode moet nog komen. Koude, regen, wind en sneeuw. Bij extreme natuurelementen wordt de training afgeblazen. Dat spreekt voor zich.

De training is vooral gericht op balcontrole. Het leren bewegen zodat lichaam en bal één geheel vormt. De bal zo dicht mogelijk bij de voeten houden. Af en toe lijkt het alsof de les lichamelijke opvoeding plaats vindt. De pupillen moeten rennen, kruipen, springen… en dat maakt het voor ons, de omstaanders, zo leuk. Ze leren in duel te gaan. Om ter eerste bij de bal, draaien in alle richtingen, vallen en opstaan. Gericht luisteren is dan weer voor de mini-voetballertjes een hele opgave. Sommigen doen liever hun eigen zin. Daarom zorgen de trainers voor afwisseling. Zo voorkomen ze de verveling die eigen is aan jeugdige spelertjes.

Er zijn dit seizoen bijna evenveel meisjes als jongens. Luc en Marc laat ze dan tegen elkaar kampen. Met twee rond een kleurkegel lopen, om ter eerste naar de bal rennen en hem dan vervolgens proberen in het doel te shotten, is één van de duels tussen jongens en meisjes. Veelal winnen de jongens, maar de meisjes zijn competitief. Ze blijven 'vechten' tot het eind. Ik zie ons Yuna dan denken: 'wacht maar tot ik groter ben!'. Waar sommigen het moeilijk mee hebben is het opgooien en terug opvangen van de bal. Ze laten over het algemeen de bal te vroeg of te laat los zodat hij niet loodrecht naar beneden komt. Ze moeten dan ondertussen nog in de handen klappen, dat is nog een extra opgave. Ook de bal op een knie laten botsen is een moeilijke oefening voor sommige spelertjes. Het is vooral een kwestie van evenwicht.

De laatste vijf- of soms tien minuten zijn voorbehouden voor een partijtje voetbal. Daarover schrijven is heel moeilijk. Onze voetballertjes spelen nog niet in teamverband. Het is ieder voor zich. Soms is het een rommeltje van kleine jonge voetjes die tegen de bal stampen. Als de bal een kans krijgt om uit het kluwen te geraken lopen ze er allemaal achter en herhaald zich de samenscholing. Gelukkig hebben ze allen scheenlappen om. Tot hier toe zijn er geen slachtoffertjes gevallen. Het maakt voor de pupillen niet uit in welk doel ze shotten. Het belangrijkste is scoren. Toch? Tot Schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto's: Rina Meurs.