Bosstraat

De benaming Bosstraat houdt verband met de vroegere benaming van de omgeving 'De Bossen'.

– Op het nummer 6, hoekpand Bosstraat/Moretuslei, was in de jaren zestig van vorige eeuw café 'Tarantula' gevestigd. Een plek waar veel jeugd kwam die zich daar konden uitleven na een week op de schoolbanken gezeten te hebben. Bier drinken en naar rock en roll muziek luisteren waren de ingrediënten voor een leuke avond. De pret mocht niet lang duren. Een ander jongeren café, uit het dorp, stuurde de politie om de jongeren die nog geen achttien waren uit het café te halen. In  1984 t/m 1986 nam 'Café Pastel' het over. Gevolgd door het 'Batcafé'. Vanaf 1995 tot en met vandaag is hier café 'Art=Choc' gesetteld.

Het is woensdagmiddag 1 september en de markt loopt op z'n einde. Het terras zit overvol met marktbezoekers. De meeste klanten zitten ontspannend te genieten van de zomerzon bij een koel streekbiertje. Vanuit de gelagzaal komt Marie-Louise naar buiten gelopen terwijl ze haar schort uittrekt. Ze is al wat aan de late kant. Zo dadelijk komen haar twee dochters van school en dan wil ze thuis zijn. Tot vorig schooljaar bracht ze haar kinderen eigenhandig tot aan de schoolpoort, maar haar oudste is nu twaalf jaar en wil dat niet meer. Vanaf vandaag fietsen ze samen naar het Onze Lieve Vrouw van Lourdesinstituut. Het is niet ver langs de Moretuslei. Alleen de Kloosterstraat moet gekruist worden, maar daar staat een leerkracht de leerlingen op te wachten om veilig over te steken. Marie-Louise woont een paar huizen voorbij café 'Art=Choc'. 's Woensdags help ze vaak in het café en soms in het weekend als de meisjes bij de grootouders logeren of bij hun vader in Kapellen. Eens in haar woning dekt ze vlug de tafel en vat daarna post aan het raam om te kijken of haar twee kinderen er al aankomen. Aan de overzijde stopt een politiewagen, half op de stoep.

– “Dat moeten wij nu eens proberen, sé” mompelt Marie-Louise. Twee agenten stappen uit het voertuig en komen naar de overzijde van de straat.

– “Dat zal wel voor hiernaast zijn!” denkt ze verder. De jonkman naast Marie-Louise kampt met drugsproblemen en de politie komt daar geregeld over de vloer. De deurbel gaat. Verschrikt loopt ze naar de deur.

– “Mevrouw Wouters?” vraagt de vrouwelijke agente. Marie-Louise trekt haar ogen wijd open van de schrik.

– “Is er iets met mijn moeder?” is het eerste waar ze aan denkt.

–  “Neen, nee, wij komen niet voor uw ouders. Bent u de moeder van Sofie en Fanny?” vraagt de agente. Marie-Louise krijgt een krop in haar keel en er komt geen enkel geluid over haar lippen. Ze knikt slechts en wordt gewaar dat haar ogen vol tranen staan.

– “Er is niets ernstigs gebeurd Mevrouw Wouters. Uw oudste dochter is gevallen met haar fiets en met haar hoofd tegen het asfalt terecht gekomen. Ze draagt weliswaar een fietshelm, maar toch neemt de school haar verantwoordelijkheid en heeft uw dochter naar de kliniek gebracht voor onderzoek. Uw andere dochter wordt opgevangen in de school. Kan u misschien iemand sturen om haar af te halen? Dan nemen wij u mee naar het Jan Palfijn ziekenhuis in Merksem”.

Nog voor ze haar ouders belt neemt ze het besluit om vanaf morgen haar dochters terug zelf tot aan de schoolpoort te brengen. Nu is het nog goed afgelopen, maar het had anders gekund. Na haar telefoontje grijpt ze haar handtas en stapt achterin het politievoertuig. Als de agent doorrijd merkt ze dat de halve straat buiten staat.

– “Dit zal ik nog vaak moeten uitleggen” weet Marie-Louise.

– Het nummer 28 in de straat is een gewoon huis in de rij. Hier woonde vroeger Koen Claessen. Het tuintje, achteraan de woning, kwam tot tegen het zandweggetje of 't weggetje zoals ze dat hier noemen. Wie langs hier wandelde om Boerendijk of Moretuslei te bereiken zag Koen vaak in de tuin ravotten. Velen zullen de stem van zijn moeder nog horen die vanuit de keuken roept: 'komen eten!' Tijd voor het avondeten. Vlug haast hij zich nog tot aan de schutting. Hij groet de passanten en de mannen die schoffelen en onkruid wieden in de volkstuintjes. Daarachter kleurt het veld goudgeel. Hij werpt nog een laatste blik op het koren dat golft en deint door de wind. Een moment om bij weg te dromen of te mijmeren… misschien. Hier en daar groeit een klaproos als een bloedvlek op een blank tapijt. Koen zucht, morgen komt de boer oogsten. Morgen tijdens de schooluren wordt er gemaaid en  wordt het graan opgebonden op het veld. Dan is het gedaan met het mooie panorama uitzicht. Gedaan met dromen voor een heel jaar. Misschien kunnen we er nog verstoppertje spelen? Moeder roept weer.

– In huisnummer 40 woonde ons Rina tijdens haar prille jeugd. Het huis zag er toen wel lichtjes anders uit. In 1963 verhuisde ze met haar ouders, zus en broers naar een nieuwbouw in  Boerendijk 31.

– In het tweede gedeelte van de Bosstraat, over Boerendijk, was in nummer 74, Pedicure Rita Sleymer gevestigd, van het jaar 2000 tot 2006 ongeveer. Voor klachten over eelt, ingegroeide nagels of likdoorns?  De medische pedicure Rita wist altijd raad.

 Jaak Vanhaesendonckstraat

De Jaak Vanhaesendonckstraat kreeg haar naam in 1928 ter ere van de eerste gesneuvelde soldaat uit Ekeren tijdens de Eerste Wereldoorlog. Jaak Godfried Vanhaesendonck werd geboren te Antwerpen op 9 december 1892. Hij stierf te Ougrée (Luik) op 6 augustus 1914. Hij werd met 247 van zijn kameraden begraven op het kerkhof te Boncelles (Luik).

– In het winkelpand nummer 17 vestigt 'Bakkerij Boeykens-Delafaille' zich van voor 1970 tot en met 1986. Vanaf 1987 neemt bakkerij 'Van Israël-Bernard' de fakkel over tot 1992. In 1995 tot en met 2008 start 'Van Israël-Boeykens' met bakkerij 'Nostalgie'. Na 34 jaar sluit bakkerij Nostalgie zijn deuren. De onkosten worden te hoog. Ze werkten 15 à 17 uren per dag, omdat personeel onbetaalbaar is. De bakkerij is niet meer rendabel voor Maria Boeykens en haar man Walter Van Israël. Brood en Banketbakkerij 'Ceuppens' start in 2009 met de bakkerij als bijhuis en verkoopt tot op de dag van vandaag brood en toebehoren (2015).

 Den Geer

Den Geer (straat) kreeg haar naam op 13 oktober 1964. Ze is genoemd naar het oude toponiem 'den Geer op den Gheesten' van 1596. Een 'geer' is een punt uitlopend stuk land of strook grond.

– Op het nummer 21 bevind zich 'Sporthal 't Venneke', de eerste steenlegging vond plaats op 1 oktober 1977. Het cafétaria, op het eerste verdiep, wordt van 1979 tot en met 1989 uitgebaat door Theo en Anita. Vanaf 1990 is het de beurt aan Pierre en Jeannine Lantsoght-Kegels om het cafétaria draaiende te houden. In de kleine feestzaal of vergaderruimte, eveneens op het eerste verdiep, was tijdens de jaren '90, Schaakkring Centrum Ekeren gevestigd. Met een twintigtal leden speelden we elke vrijdag een match tegen elkaar. Ik herinner me nog goed het eerste spel dat ik moest spelen tegen de oudste en doorwinterde schaker die toen 80 lentes telde. Jos noemde hij, geloof ik. Mijn handen gloeiden en beefden van de spanning. Mijn hart sloeg tegen mijn ribben zodat het begon pijn te doen en last but not least, kreeg ik ook nog schele hoofdpijn. Ik deed mijn eerste zet en wou dat het spel al afgelopen was. Uiteraard verloor ik, maar ik bleef volharden en na enkele weken won ik mijn eerste match tegen Theo. We schrijven 10 oktober 1997. Voor de kenners zet ik de zetten even op een rij.

Wit: Luc

Zwart: Theo

1. d4, d5; 2. c4, dxc4; 3. Pc3, c6; 4. Pf3, f6; 5. e3, Pd7; 6. Lxc4, Ph6; 7. 0-0, a6; 8. e4, Pb6; 9. Lb3, Pg4; 10. De2, e5; 11. Td1, exd4; 12. h3, Lc5; 13. Ph4, d3; 14. Txd3, Pxf2; 15. Txd8, Kxd8; 16. Kf1, Te8; 17. Lc2, f5; 18. Lg5, Kc7; 19. Dh5, Te5; 20. Lf4, Kd6; 21. Pxf5, Lxf5; 22. Dxf5, Tae8; 23. Lxe5, Txe5; 24. Df8, Ke6; 25. Lb3, Kd7; 26. Dxg7, Te7; 27. Dg5, Pxe4; 28. Pxe4, Txe4; 29. Df5, zwart geeft op. Ik won met kloppend hart en met meer zelfvertrouwen.

In het jaar 2000 werd het cafétaria overgenomen door Frank & Lea. In de sporthal kan je uiteraard terecht voor allerhande soorten sportactiviteiten zoals: tennis, atletiek, badminton, basketbal, volleybal en zaalvoetbal. Tot schrijfs. Tekst en foto’s: Luc Verschooten.