Onze kanarie is dood. Ons Rina zag hem in het hoekje van zijn kooitje liggen. Hij lag op zijn buikje en het kopje in de etensresten die hij telkens uit het etensbakje kieperde. “Pietevogel” noemden onze kleinkinderen hem. Zes jaar geleden, had onzen Joey hem die naam gegeven. “Pietevogel kon mooi fluiten. We zullen hem missen. Hij zorgde steeds voor muziek in de huiskamer. Van zo gauw het licht werd tot het begon te schemeren. We genoten ervan. Hij blies zichzelf op, tot een bolleke wol. Het bekje opende zich en hij floot een serenade waar de buren van konden meegenieten. Na enkele seconden was de lucht uit het kleine lijfje geperst en was hij zo mager dat hij tussen de tralies zou kunnen ontsnappen als hij wilde. Zoveel tijd gunde hij zichzelf niet. Hij zoog opnieuw de kleine longen vol en het scenario herhaalde zich opnieuw. Dat zullen we missen. Nou ja, soms toch.

Bij een Nederlandstalig TV programma moesten we telkens het geluid harder zetten om tijdens het gefluit iets te verstaan. Dat hielp maar even. Zijn volgende serenade overstemde weer elk geluid van ons lievelingsprogramma. Dan riep ons Rina, bijna even luid en schril: “Hé!”. Daar schrok “Pietevogel” van en zweeg terstond. Toch voor enkele seconden. Hij kon het gewoon niet laten. Hij moest en zou boven elk geluid uitkomen. We zullen hem missen.

Tijdens de warme dagen verplaatsten we hem naar de veranda. We zetten dan soms de tuindeur open voor frisse lucht en zo konden de andere buren mee genieten van het gefluit van onze kanarie. Zelfs de katten uit de buurt konden het gefluit appreciëren. Ze kwamen tot voor de hordeur zitten luisteren naar onze “Pietevogel”. Ze zullen hem missen.

Ons Rina had er een nauwe band mee. Telkens ze het kooitje naderde begon hij te tjilpen als een mus. Ons Rina antwoordde dan en zo ging het een tijdje door. Ons Rina heeft in de achtertuin een grafje gemaakt voor onze “Pietevogel”. Twee stokjes gebonden tot een kruisje en een bloempje siert het kleine graf. Zo kunnen de kindjes nog afscheid nemen.    We zullen hem missen.

Auteur: Luc Verschooten Foto’s: Rina Meurs