Een stralende dag vol zonneschijn. Onze kleinkindjes blijven het weekend logeren en we maken er gebruik van om samen naar een speeltuin te gaan. Deze keer kiezen we voor het park Hof de Bist te Ekeren. Vooraan bij de parking is een gezellige eigentijdse speeltuin voor de kleintjes. Ze voldoen aan de hoogste veiligheidseisen. Yuna (4) is meteen in de wolken en wil meteen geduwd worden op de schommel. Joey (7) vindt het niet avontuurlijk genoeg. Wij gaan eerst voetballen, maar dan krijgt hij het de grote klimtorens in de gaten. In het midden van de speelweiden staat, enigszins verscholen, een gesofistikeerd speeltuig voor grotere kinderen. Het is een constructie die tot de verbeelding spreekt. Er reizen hoog in de lucht twee spitse klimtorens die op een afstand van elkaar staan. Een hangbrug van gevlochten touwen verbindt de torens op ongeveer negen à tien meter hoogte. Langs gevlochten touwen klimmen de kinderen omhoog tot bij een eerste platform. Niet zonder gevaar. Ik houdt meermaals de adem in en sla een zucht van verluchting als Joey op het platform verschijnt. Over de hangbrug gaat hij dan naar het tweede platform. Best leuk en vermoeiend. Na enkele minuten ben ik toch blij dat hij langs de aluminium glijbaan naar beneden zoeft en weer met beide benen op de grond staat. Doch, om hem te motiveren, vraag ik overdreven enthousiast of hij nogmaals het gevaarte wil beklimmen? Hij schudt zijn hoofd van neen: - Saai! Is zijn antwoordt. 

De lach om mijn mond verdwijnt als sneeuw voor de zon. Hoe haal ik het in mijn hoofd om ons kleinkind op een “saai” speeltuig te laten spelen? Mijn gedachten gingen razendsnel terug naar de tijd dat we met onze beide zonen naar de speeltuin gingen. Houten toestellen, amper 1,5m hoog. Het enige grote gevaarte in die tijd was de “vliegende Hollander”. Alles in ijzer vervaardigt en door weer en wind afgebroken wegens roest en onveilig. Onze kinderen hebben zich steeds goed geamuseerd in de speeltuin van het Veltwijckpark.

Ik dwaal zelfs verder af. Toen ik zo oud was als Joey, had ik nog nooit een speeltuin gezien. Ik kom van “den Deuzeld”. De straat was onze speelplaats. Weiland was onze speeltuin. Als er dan een speeltuin zou zijn hadden mijn ouders nooit tijd om met vijf kinderen er naar toe te gaan. Maar ja, dat waren de jaren stillekes. Saai! Tot schrijfs.