Vrijdag, 2 januari 2009

Ik heb moeten huilen vandaag. Bij Angstverkenning vertelde een meisje heel herkenbaar over haar angsten. Ik had enorm met haar te doen. Tegelijk herkende ik veel en moest ik toegeven dat ik grotendeels hetzelfde dacht. Het was ook wel een opluchting dat ik dus toch niet de enige ben met zulke gedachten. We denken dat we onze ouders tot last zijn met al onze problemen. Van mezelf vind ik dat logisch maar van dat meisje vond ik het iets vreselijks om te denken. Zij is zo vriendelijk, geestig, verstandig, goed, en dan denkt ze zo iets…

Er was een afscheidsfeestje van de mensen die klaar zijn met de therapie. Leuk. Ze trakteerden op ijs en fruitsla. De overblijvers hadden cadeautjes voor hen. Dat was echt gezellig!

Dinsdag, 30 december 2008

Vanochtend kwam de maatschappelijk werkster praten over onze financiële toestand. Ziekenkas, verzekeringen, … Gelukkig waren we toch al depressief. Nee, da’s een grapje.

We hebben gezellig zitten babbelen, onder andere over de bijwerkingen van onze pillen. Vreetbuien, slaapzucht, … Een verpleger was van mening dat je meer bijwerkingen ondervindt als je de bijsluiter hebt gelezen. Tja, bijsluiters bevatten inderdaad horrorscenario’s.

Psycho-educatie was opnieuw erg interessant. Dit keer ging het over angst. Iedereen voelde een zekere opluchting omdat al onze symptomen normaal zijn. Wij zijn zo gek nog niet.

Maandag, 29 december 2008

Vandaag hadden we Lichaamsgeoriënteerde therapie. Turnles. We moesten ons voorstellen dat de zaal een rivier was. De bedoeling was dat de hele groep aan de andere kant van die rivier zou raken. Dus moesten we eerst een brug bouwen. Gelukkig stond de bedding droog zolang we aan de brug werkten. De brug bestond uit allemaal turnmateriaal: Zweedse banken, een bok, een plint en zo. Nu heb ik het niet zo begrepen op die dingen. En da’s wederzijds. Iedereen kreeg dan ook nog een “handicap” mee: blinddoek, één arm niet gebruiken, achterwaarts stappen. Ik was samen met een ander meisje een Siamese tweeling, met een gemeenschappelijk been en een gemeenschappelijke arm. Het werd niet het meest glamoureuze optreden van mijn leven. Na een derde van het parcours zagen we het niet meer zitten en werden we gescheiden. We waren al van een stoel gekukeld. Nu waren we wonder boven wonder op een stuk plint geraakt. Daar moesten we dan ook weer af. Dat werd mij echt te veel. Dat durfde ik niet. De heldin die ik ben vond het eigenlijk al een prestatie om het parcours zonder handicap af te leggen. Dat is me wel gelukt. Daar ben ik best wel fier op. De moraal van het verhaal was dat ons gedrag tijdens het spel veel zei over hoe we problemen in het dagelijks leven aanpakken.