Onze laatste dag in Atlanta kon toch niet passeren zonder een traditioneel Amerikaans ontbijt : we trokken naar Cracker Barrel voor french toast, eikes met bacon en pancakes met een flinke portie strawberry topping en slagroom .... niet echt gezond, maar gezellig én lekker.
Aangezien onze vlucht pas in de late namiddag vertrekt, gaan we nog rustig rondkuieren in de Atlanta Underground, een shoppingcenter in een gerestaureerd ondergronds treinstation.
Dan de auto gaan voltanken, afgeven aan de Car Rental Return aan de luchthaven en met hetzelfde automatische treintje naar de luchthaven. Nu pas wordt het ons echt duidelijk dat Atlanta de drukste luchthaven van de States is. Al bij al gaat het inchecken vlot (er zijn voldoende terminals om je reisplanning en paspoorten in te scannen), al blijken we toch één van de valiezen te zwaar te hebben geladen (51 pond ipv 50). De vriendelijke baliebediende vraagt ons iets kleins te versassen, en luttele ogenblikken later is onze bagage goed en wel op weg naar huis. Wij profiteren van de wachttijd om de gigantische luchthaven te verkennen. Blijkbaar spreken ze daar een andere taal, want als ik voor Kathleen een hot tea vraag krijgen we ... warme melk ! En ik die dacht dat mijn Engels toch op peil was ???
De boarding verloopt zeer vlot (geen volgestampte vlucht deze keer) en ook de vlucht verloopt goed. Boven de Appalachen voelen we wel het effect van het lagedrukgebied. Een paar flinke luchtzakken zorgen ervoor dat we onze vork niet meer in ons diner geprikt krijgen. De rest van de vlucht verloopt rimpelloos.
Aankomst in Brussel : prima op tijd, vlot door de paspoortcontrole, ietsje moeten wachten op bagage en dan vlug naar de Long Term Parking .... waar we onze auto terugvinden ... met een lege batterij !! Ik bespaar jullie onze reactie ( ). Deuren konden niet open (enkel bestuurdersdeur met de noodsleutel, achterklep kon niet open, .... Snel Assistance gebeld, maar bleek eigenlijk niet nodig : de parkinguitbater heeft een professionele startbatterij staan en een vriendelijke medewerker helpt ons uit de nood.
We zijn blijkbaar niet alleen op weg naar de kust : op de buitenring verloopt het verkeer nogal chaotisch (of moeten wij weer wennen aan het Belgische verkeer ?) en aan de aansluiting met de A12 staat het stil. Toch vrij vlot op de E40 geraakt met verschrikkelijk druk verkeer op alle rijvakken. Aan Zwijnaarde gaat het goed fout : alles staat muurstil. Na de dik kwartier start-stop horen we dat er een ongeval is gebeurd ... in de andere richting !!! Het was dus slechts een kijkfile ! Om hoorndol van te worden. Maar thuiskomen in prachtig zomerweer compenseert vlot het onheil.
Maar eind goed, al goed : we geraken prima thuis .... om zowel nog de wasmachine als de grasmachine in gang te steken Toch nog een addertje onder het gras : op woensdag 19 april werd er om 11u00 's morgens binnengebroken bij onze buurman : heel het huis doorzocht en weg met (gelukkig enkel) geld ... Je verschiet er toch van ! Een klapper als einde van een nogal bewogen dag.
Wij willen jullie van harte danken voor de reacties via blog & mail op deze blog ! We hopen dat jullie ervan konden genieten. Voor ons was het alvast een leuke en toffe manier om contact te houden met het thuisfront. Als jullie ons verhaal nog eens willen herbekijken, geen zorgen : de blog blijft nog verder bestaan !
Wij genieten van een dagje 90° F (vooraan in de dertig graden C) en we stappen rond in downtown Atlanta.
Eerste stop : het Martin Luther King Jr. Memorial : een prachtig museum als eerbetoon aan een man met een visie. Vooral de tijdsgeest waarin hij zijn boodschap bracht, wordt heel levendig en aanschouwelijk op de voorgrond gezet ... om stil van te worden. Links en rechts zien we iemand die met tranen in de ogen zijn/haar weg door de tentoonstelling baant. Dat wij er als blanken nogal 'uitsteken' zal wel niemand verwonderen, zeker ! En dat we ons hierbij vanzelf zeer nederig voelden (om maar niet te zeggen : beschaamd) ! Dit zou ons inziens een verplicht onderwerp in de lessen geschiedenis moeten zijn. De visie van King over verdraagzaamheid als basis van een open maatschappij is trouwens vandaag nog altijd actueel ! Vlak bij de Memorial vinden we de graftombe van King en zijn echtgenote, en ook zijn geboortehuis. Heel zijn leven was immers geïnspireerd op het leven in Sweet Auburn (de zwarte gemeenschap van Auburn Avenue in Atlanta).
Van Sweet Auburn is het een klein stapje naar de World Of Coca Cola. We hebben geluk deze keer : geen ellenlange wachtrijen, we lopen vlotjes binnen. Het gebouw, een heel modern 'slakkenhuis' omvat een overzicht van de geschiedenis van CocaCola, een pop-art afdeling, een 4D-cinematheater met de gekende special effects (3D, bewegende stoelen, waterneveleffecten, ....), een werkende bottelinginstallatie, een Coke-shop en vooral .... een proefruimte waar je ettelijke tientallen van de 174 bestaande coladrankjes kunt proeven !!!! Schitterend : we proefden BlueberryCola uit Honduras, Limoen Minute Maid uit Azië, Grapefruit Squash uit Mexico ... naast de gekende Cola, light, cherry, zero,....
In een teststudio kon je dan ook je eigen colasmaak maken ....
Van al dat sprankelend vocht kregen we natuurlijk een flinke trek .... We hadden onze zinnen gezet op het Hard Rock Café, en dat bleek een voltreffer : Kathleen en ik nemen er traditioneel een Grilled Haystack salad, onze kids genoten van een sappige en toch gezonde burger met veggies. Er kon zelfs nog een dessertje bij (Hot Fudge Brownie met vanilla ice cream, Strawberry Cheesecake en een Crême Brulée). En een bezoekje aan de Hard Rock Café eindigt altijd in de Hard Rock Shop. Let's shop until we drop !!
Flink gestapt in de warmte .... hopelijk een goed recept voor een lekkere nachtrust ! Morgenochtend pakken we onze valiezen en wacht in de namiddag vlucht DL080 van Atlanta naar Brussel.
Hopelijk hebben jullie wat kunnen genieten van deze blog. Bedankt voor alle reacties, zowel via de blog als via email. Het was bijzonder aangenaam om nu en dan van het thuisfront te horen.
We trekken vandaag de staatsgrens over naar Tennessee : een bezoekje aan Chattanooga, met haar kunsthistorisch centrum en Lookout Mountain. Het werd een aangename rit langs slingerende weggetjes door de Appalachen, door piepkleine dorpjes (vaak maar 1 straatje groot) met houten woningen, mooie voortuintjes en de obligate versierde brievenbussen langs de straat. De rit vorderde zelfs beter dan verwacht en binnen een uurtje of 2 stonden we aan het Tennessee Welcome Center langs Interstate 75.
Alhoewel Lookout Mountain een kitscherige tourist trap bleek, maakten we een leuke wandeling door het kunsthistorisch centrum van Chattanooga.
Het was er voor een zondag bijzonder druk (mooi weer, terrasjes vol, veel joggers en wandelaars).
We leren stilaan met de gedachte leven dat onze terugvlucht lonkt. Nog enkele dagen in Atlanta (onze meiden hebben nog wat shopping op hun planning staan) ... maar we genieten nog altijd met volle teugen.
Georgia is een prachtige bestemming met enorm vriendelijke en warme mensen. Hun taaltje daarentegen .....
Ook tijdens ons diner bij Applebee's mochten we nog eens uitleggen wat wij verdorie toch in Georgia zoeken. Blijkbaar hebben we een deftige uitleg kunnen geven, want de ober gaf ons 10% korting !!
Nu nog een goeie nachtrust .... Atlanta, here we come !
Even schade inhalen door de technische problemen van gisteren.
We kozen voor een tripje naar de Appalachen, een bergachtiger gebied met andere fauna en flora.
Bestemming : het mijnstadje Dahlonega, waar er net het jaarlijkse Bear on the Square festival doorging.
Zo'n 15 jaar geleden dwaalde een jonge zwarte beer door het dorp en klom er in een van de bomen op het dorpsplein. Reden genoeg voor de autochtonen om er een jaarlijks feest van te maken : het dorp staat vol met stalletjes vol hobbyactiviteiten, ambachten, en eten ... veel eten (chilidogs, corn dogs, pizza, burgers, american pita, ... Heeft veel weg van onze Wulpen-kermis, eerlijk gezegd.
Op het dorpsplein bezochten we eerst het goudmijnmuseum : in Dahlonega werd immers het eerste goud ten oosten van de Mississippi gevonden. Al snel werd Dahlonega van nederzetting een dorp .... een stad ... en dan weer een dorp nadat de gekende goudaders in minder dan 8 jaar volledig uitgeput waren (en er ondertussen goud in Californië werd gevonden, waardoor alle goud- en gelukszoekers massaal uitweken).
In de namiddag trokken we dan een echte goudmijn in. Onze gids Mike, een kruising tussen Vader Abraham en een dwerg (maar dan één met een vettig redneck-accent - "weeeeelcowme to Goooowgia") legde ons tot in de kleinste details het leven in de dieptes van de mijn uit. In de mijn zijn er ondertussen nieuwe goudaders ontdekt, maar aangezien de mijn tot Erfgoed werd verklaard, mag er niet meer ontgonnen worden. Lijkt me ook niet ideaal om weer te gaan dynamiteren, aangezien er bovenop de mijn nu een Walmart shoppingcenter werd gebouwd !
Aan het eind van de rondleiding zijn we dan allen zelf gaan 'pannen' : met een pan filterden we goudschilfers uit de grond : Justine vond er 4, Kathleen 3, Rik 2 en Céline 1. We kregen elk onze rijkelijke vondst mee in een flacon.
Voor de kweetniethoeveelste keer mochten we uitleggen (aan Mike) waarom wij Belgen in godsnaam naar de Appalachen komen. Wij vermoeden dat hij echt dacht dat we de weg naar Florida kwijt waren. Ook de andere deelnemers in de groep keken ons verwonderd aan toen ze hoorden dat wij Belgen waren ? Whaaat you'aaawl comin' to Gooowgia fow' ???
Was al bij al een heel leuke dag vol 'ongeplandheden' en avontuur !
Een woordje vanuit regio Atlanta, zonder enige twijfel de stad met de meeste en grootste verkeersinfarcten die wij in de States al mochten meemaken. Het is ons duidelijk dat het verkeersnet de exponentiële groei van de stad totnogtoe niet kon volgen. En het verbetert niet : sinds eind 2010 heeft Hartsfield Jackson Intl.Airport Atlanta de luchthaven Chicago O'Hare verslagen als luchthaven met het grootste aandeel passagiersvervoer in de States. Het net van de highways rond Atlanta is ook allesbehalve logisch of gestructureerd, het heeft meer weg van tentakels die links en rechts uitzwaaien. Zelfs met de GPS is het zeer aandachtig rijden !
We hebben onze wagen vanochtend zeer centraal geparkeerd (downtown aan het Visitor Center) : het was wel even zoeken om het visitor center te vinden (ligt nl. onder de grond in een gigantisch ondergronds shoppingcenter). Voor de eerste keer op deze reis hadden we onze truien nodig, want er stond een stevige, koude bries van 7 beaufort.
Als eerste stop voorzagen we een bezoekje aan the World of Coca-Cola, het museum in het teken van het welbekende frisdrankenmerk. De lange wachtrij aan de inkom, deed ons echter uitwijken naar het CNN hoofdkwartier. Via het Centennial Park (opgericht in het kader van de Olympische Spelen) genoten we van de prachtige skyline en de architecturale pareltjes. Via de "Inside CNN tour" bezochten we de studio's waar we de ankers, regisseurs en producers live aan het werk zagen. Toch wel interessant om mee te maken.
Het gebouw van CNN zelf is al een unicum (kijk maar naar de foto's), met o.a. de langst vrijstaande roltrap ter wereld (8 verdiepingen overbruggen in het 'ijle').
Aangezien Céline zich niet zo goed voelde, hebben we in de vroege namiddag maar beslist om naar ons motel terug te keren. Aangezien we nog naar Atlanta terugkeren de volgende dagen, bezoeken we de rest dan binnenkort wel.
Op het nieuws volgen we de toestand van het weer verder op. Totnogtoe hebben we geluk gehad, vannacht passeert er vermoedelijk een stevige regenvlaag. Tegen morgenochtend zouden we terug in beter, zonniger en warmer weer moeten aanbelanden.
Even een kleine update naar aanleiding van het weer :
rond 20u00 gisterenavond (vrijdag 15.04) luidde de brandweersirene in onze County : teken van de naderende thunderstorms en tornado's, die in Alabama zwaar hebben thuisgehouden.
Via de Weather Channel konden we à la minute de satellietbeelden volgen : gelukkig kwam er bij ons geen vortex tot stand (circulerende winden die de basis zijn van een tornado) en bleef het bij zware regenval, hagel (bollen zowat de grootte van een druif) en rukwinden van 70 tot 90 mi/u (100-120 km/u). Doordat de hagelbollen al deels gesmolten waren in hun val, hebben we ook geen schade aan de auto ... gelukkig)
Gelukkig zijn de 2 supercells vrij snel gepasseerd en zaten we veilig in onze stevigebouwstructuur. Op TV zien we veel beelden van omgevallen bomen, weggewaaide mobilhomes en auto's en beschadigde huizen (vaak houten structuren).
Vandaag trekken we iets verder noordwaarts naar het goudzoekersstadje Dahlonega.
Zoals gisteren al vermeld, trekken we vandaag via de Antebellum Trail noordwaarts.
Macon hebben we al bezocht, via Jones County rijden we naar Eatonton, Madison en uiteindelijk Athens.
Eatonton is een klein stadje (minder dan 10.000 zielen) biedt ons een aangenaam historisch wandelcentrum met veel groen, veel rust en mooie traditionele woningen. Het stadje is echter vooral bekend in de States als geboorteplaats van ene Joel Chandler Harris (1848-1908), schrijver van de Uncle Remus vertellingen (met de populaire fabeldieren Br'er Rabbit en Br'er Fox).
Net buiten de stad vinden we, op een domein van de Universiteit van Georgia, de Rock Eagle Mound terug : een opgraving van een heuvel, gemaakt uit kwartssteen door locale (Creek)indianen, in de vorm van een arend. Via een uitkijktoren krijgen we een mooi uitzicht op dit fenomeen (dat vermoedelijk dateert van ergens in de jaren 100-300 nC).
Even later rijden we Madison binnen. Dit is, volgens de gidsen, de parel aan de Antebellum Trail kroon : het is inderdaad een mooi stadje, met veel van hetzelfde als Eatonton .... maar nog iets mooier 'verpakt' en 'gecommercialiseerd'. De sfeer wordt ook duidelijk 'republikeinser' met veel vlaggen in de voortuinen (zowel de ons bekende Stars & Stripes maar even vaak de Stars & Bars : dit is de vlag van de Geconfedereerden).
Bovendien ligt alles mooi gecentraliseerd rond Main St en Academy St, zodat een bezoekje vrij vlot verloopt : in een uurtje heb je zowat alles wat de moeite is gezien
Hier blijkt ook duidelijk dat vele van die prachtig gerestaureerde herenhuizen uit het Antebellum nog steeds particulier eigendom zijn. We zien veel stielmannen aan het werk om oude huizen op te kalefateren. De fototoestellen werken overuren, en de zonnecrème wordt dik gesmeerd. Het weer valt immers bijzonder goed mee. Niet meer zo broeiend heet, maar gewoon prettig wandelweer.
Aangezien deze steden op de Trail niet door snelwegen verbonden zijn, rijden we continu in het groen en door piepkleine dorpjes : veel vers fruitstandjes (maar om een of andere reden gesloten), stalletjes met boiled peanuts, of allerhande street art (muurschilderingen).
Next stop : Athens. Zoals gebruikelijk lopen we eerst het Visitor Center binnen voor wat hands-on informatie. Ik vermoed dat die brave mens in Athens nog niet teveel volk over de vloer kreeg, want we krijgen een ton (ongevraagde) informatie ! Als hij dan nog hoort dat we Belgen zijn, is het hek van de dam. Hij was vorig jaar nog in Halle, waar hij met gepaste trots zijn college-Frans bovenhaalde in een boekenwinkel ... en geen antwoord kreeg. Ik heb die mens toch even ons goede oude Belgenland, en de Waals-Vlaamse situatie moeten schetsen ! Die mensen begrijpen geen snars van onze problematieken ; "you guys are supposed to be Europeans or not ?" We hebben het dan maar opgegeven en de stad bezocht.
Buiten het feit dat universiteitsstad Athens de enige plaats in Georgia is waar Obama deftig kon scoren (Georgia is een hyperrepublikeins nest) was er weinig écht de moeite waard om te melden : we zochten, met folder in de hand, de kleurrijke expositie van bulldogkunstwerken in de straten op ....maar vonden er maar 1 : Who let the DAWGS out ?
O ja : de bulldog is het symbool bij uitstek van de staat Georgia ... vandaar dus geen koeien of eekhoorns in de expositie.
Het is nog vrij vroeg in de namiddag als we de Trail afgewerkt hadden ... en dat was niet voorzien. We kozen er voor om terug richting Atlanta te rijden (ook in functie van het weer dat zaterdag wat minder belooft te zijn) : hier vinden we immers vanalles om binnen te doen. Eerstdaags trekken we dan weer noordwaarts. Maar daarover later meer. We doen de boeken voor vandaag toe (veel gewandeld dus een goede nachtrust zal wonderen doen) !
We staan aan de poort van de Antebellum Trail, een scenic route via de steden Macon, Madison en Athens. Het is een ware poort terug in de tijd ... naar de Burgeroorlog. Op hun veroveringstrek naar het Zuiden, lieten de Yankees (noordelijken) een spoor van vernieling en chaos achter, zodat de Geconfedereerden (zuidelijken) geen kans kregen zich te hergroeperen en te reorganiseren. Uiteindelijk leidde deze techniek van de verbrande aarde (hetzelfde ondervond Napoleon bij zijn veroveringstocht van Rusland) tot de nederlaag van de Geconfedereerden. Een nederlaag die ze tot op vandaag nog altijd niet goed verteerd hebben : getuige daarvan de jaarlijkse re-enactments waarbij de zuidelijken telkens winnen !
Maar door een speling van het lot, bleven enkele steden gespaard van deze vernielzucht : zij vormen vandaag de Antebellum Trail, die ons een prachtig beeld geeft van het Georgia voor de Burgeroorlog (ante-bellum).
We houden het vandaag op een bezoek aan de stad Macon; ze zijn hier veel toeristen gewend (zoals gezegd, het is de poort naar de Antebellum Trail) maar blijkbaar weinig of geen Belgen, want ze trekken rare bekken als ze ons taaltje horen. We zijn overal bijzonder en warm welkom ; stel je voor, Europeanen die de moeite doen om de Zuiderse optiek op de Burgeroorlog te aanhoren !!! Het Visitor Center biedt zoals gebruikelijk een hoop nuttige info, beginnende met een bondige videopresentatie over architectuur, sfeer en cultuur in Macon ... van passie gesproken !
We kuieren rustig rond, genietend van het lekker warm weertje (fris in de ochtend, maar de zon breekt al snel door de wolken) en de vele prachtige gebouwen en parkjes. Een bezoekje aan het Cannonball House brengt ons in contact met een gepassioneerde gidse die ons de ene na de andere anecdote vertelt, met warme passie en overtuiging. Dit huis is het enige huis in Macon dat schade leed onder de burgeroorlog : een granaat sloeg in via de voorgevel, maar bleef, zonder te ontploffen, vastgeklemd in de vloer zitten. Vandaar de naam dus !
Tijd voor de lunch : en voor zij die Amerika gelijkstellen met MacDonalds : IN YOUR FACE !!! We hebben uitstekend gelunched in een prettig etablissementje, Molly's Diner : daar hebben de stamgasten nog een vaste plaats (die wij -godbetert- niet mogen innemen) maar zijn wij als Belgen opnieuw hartelijk welkom. En dat hartelijk mag je écht letterlijk nemen : bazin Molly was vereerd als wij haar gastenboek wilden tekenen. Meer nog : 'I need you to write me a long letter about Belgium in my brand new guest book' eiste ze, breed gesticulerend
De sandwichlunch was prettig gepresenteerd, superlekker en de service was gewoonweg ... familiaal ! Beter dat dit wordt een lunch niet : er kon zelfs nog een dessert bij (Ocmulgee Mudcake en Strawberry shortcake) : klinkt niet alleen goed, was verdorie ook goed !
In de namiddag trokken we net buiten de stad naar het Ocmulgee National Monument : dit is een opgravingssite van een Creek-indianendorp aan de Ocmulgeerivier. Van aan het art-nouveau visitor center, maakten we een prachtige en rustige wandeling door de site, langs Temple Mounds (begroeide heuvels waarin tempels werden ondergebracht). Ik maak hier weinig woorden aan vuil, de foto's spreken boekdelen.
Omdat we morgen vast een drukke dag zullen hebben op de Trail richting Athens (toch ongeveer 100 mijl via kleinere baantjes), profiteerde we van wat vrije tijd aan het zwembad. Kwestie van de batterijtjes geladen te houden.
Licht diner in IHOP bij een enorm nieuwsgierige ober Nick : hij vroeg zich af wat ons brabbeltaaltje was en vroeg ons de kleren van het lijf over het leven in Europa. Als student met een baantje als ober is het zijn droom om naar Europa te trekken. Hij heeft er naar eigen zeggen een Zweedse verloofde zitten (jaja ...). Maar uiteindelijjk vindt hij ons maar raar volk : geen gratis refills van dranken op restaurant ("you really pay your drinks per glass ?????"), de meeste auto's rijden op diesel ("Ain't that fuel for big trucks ???") en we ontbijten het vaakst gewoon thuis ("you guys have to make your own breakfast ????"). Hij was er echt niet goed van !
vanochtend ontwaakt onder een verschrikkelijk grijsgrauwe hemel. Dit voorspelde niet veel goeds. Toch onze bagage ingeladen en vertrokken naar het Okefenokee Swamp op de grens van Georgia en Florida. Onderweg gingen de hemelsluizen regelmatig goed open (dus hebben we onze stops aan de Golden Isles, eilandjes voor de Atlantische kust van Georgia) opgeschort.
Gelukkig trok het zonnetje de wolken helemaal open bij het binnenrijden van het Okefenokeemoeras. Okefenokee betekent eigenlijk 'trillende aarde'. Alhoewel het lijkt alsof je op het droge wandelt, is het groen (zowel gras, struiken én bomen) maar een laag van een meter dik. Daaronder zit wel degelijk een dikke laag water. Het oppervlak 'drijft' dus, wat duidelijk wordt als je heel hard op de grond stampt : dan voel je de 'aarde' trillen en meebewegen. Raar gevoel ....
Aan het Visitor Center werd de geschiedenis van het park heel aanschouwelijk weergegeven in verschillende paviljoenen. We gingen eerst langs in voor een presentatie van enkele bewoners van het moeras : we werden persoonlijk (echt wel hééééél persoonlijk) voorgesteld aan enkele slangen en alligators. Kijk maar naar de foto's : we hebben een paar nieuwe vrienden gemaakt ...
Via de paviljoenen met de geschidenis van het park en het reptielenpaviljoen, namen we een treintje voor een rit door het moeras. Door de lage waterstand gingen de boat tours niet door. Alhoewel nogal artisanaal, was het toch een leuke rit door een prachtig en uniek natuurfenomeen !
We konden hierbij kennismaken met enkele mooie exemplaren van de Amerikaanse alligator.Gelukkig was de zon weer volop van de partij, zodat ze uit hun schuilplaats kwamen om te zonnen. Indrukwekkende beesten, zeker als ze zo dichtbij komen : met zo'n dinosaurus wil je geen ruzie !
Onze beestenmarchands waren de koning te rijk met deze uitstap !
In de loop van de namiddag reden we tevreden én voldaan het park uit. Via rustige wegen trokken we naar Macon (centraal Georgia) om morgen de Antebellum Trail te starten. Maar dat is voor morgen.
Een ijsje bij Dairy Queen & diner bij Applebee's sluiten de dag af. We logeren in een spiksplinternieuwe LaQuinta aan de Westzijde van Macon.
Nog een voetnoot voor Paul VL, Carola en Johan : wist je dat de Dairy Queen ietwat veranderd is ? Ze heten nu DQ Restaurants en bieden naast hun fantastische ijsjes ook .... hamburgers aan ????
Nog een spreuk als afsluiter : Sleep tight ... don't let the bedbugs bite !
Deze spreuk verwijst naar de (schamele) bedden van de slaven. Zij sliepen op een matras gevuld met katoenresten. Om te vermijden dat er vlooien hierin zouden nestelen, bonden ze deze matrassen iedere avond stevig aan met een koord ... vandaar de spreuk !
). Deuren konden niet open (enkel bestuurdersdeur met de noodsleutel, achterklep kon niet open, .... Snel Assistance gebeld, maar bleek eigenlijk niet nodig : de parkinguitbater heeft een professionele startbatterij staan en een vriendelijke medewerker helpt ons uit de nood. 
????
